เดลเรียกัดฟันกรอด โผล่มาที่ไหนไม่โผล่ ดันมาโผล่ยันสุดขอบกาแล็กซี่ หนทางกลับดาวหลักช่างมืดบอด! แถมยังต้องรับมือกับชนเผ่าเถื่อนที่วันๆมีแต่จะจ้องทับเขาอยู่ทุกวี่ทุกวัน
รัก,แฟนตาซี,ผจญภัย,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,นายเอกเก่ง,ฮาเร็ม,พระเอกหื่น,พระเอกคลั่งรัก,ท้องได้,ไดโนเสาร์,ดึกดำบรรพ์,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ต่างโลก,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ยามดวงตะวันโพล่พ้นขอบฟ้า บ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ เดลเรียค่อยๆปรือตาขึ้นอย่างงัวเงีย เส้นผมยาวสลวยแผ่สยายเต็มที่นอนช่างงดงามราวกับภูตพราย
นัยน์ตาคู่สวยกระพริบตาไล่ความง่วงงุนออกไป มือเรียวสางผมที่พันกันบางส่วนให้คลายออกก่อนจะหันไปหลังกลับไปปลุกชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆตน
"ตื่นได้แล้วชู เช้าแล้ว..วันนี้เจ้าจะออกไปล่าสัตว์กับเผ่าของเจ้า ลืมแล้วหรือ?"
ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงกับเตียงนอนนิ่มพลางส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอราวกับแมวตัวหนึ่ง มันไม่เคยนอนหลับสบายเช่นนี้มาก่อนจนมันแทบไม่อยากลุกออกที่นอน "ขอนอนต่ออีกนิดนะ"
เดลเรียหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก แต่ดูท่าทางหลับสบายของอีกฝ่ายแล้วก็ไม่ดันทุรังเรียกอีก ร่างบางลุกเดินออกไปนอกถ้ำ..ไม่ใกล้ไม่ไกลมีต้นผลไม้อยู่สองสามยชขต้น เขามองต้นไม้ข้างหน้าอย่างชั่งใจก่อนจะกระโดดเหวี่ยงตัวปีนขึ้นต้นไม้อย่างคล่องแคล่วว่องไว
ร่างกายของเผ่ามีปีกสามารถปรับตัวได้ทุกที่เพื่อความอยู่รอด ทว่ากลับต้องประสบพบเจอกับการฆ่าล้างเผ่าพันธ์จนเหลือเพียงแค่เขาที่ยังเหลือชีวิตรอด เดลเรียถอนหายใจพลางเคี้ยวผลไม้ในมืออย่างใจลอย แม้ว่าปีกจะงอกกลับมาสมบูรณ์แล้ว เขาก็ยังคงไม่กล้าบุ่มบามบินฝ่าชั้นบรรยากาศออกไป
อย่างที่ว่าดาวแต่ละดวงมีชั้นบรรยากาศแตกต่างกัน หากร่างกายยังไม่ได้ปรับสภาพให้คุ้นชินก็อาจจะเกิดอันตรายได้
แต่ทว่า...ตั้งแต่อยู่กับชูมาเดลเรียไม่เคยออกนอกอาณาเขตเผ่าเลยแม้แต่ครั้งแดียว แต่จะให้เข้าไปทักทายพวกคนในเผ่าก็รู้สึกแปลกๆ...เขาบอกไม่ได้ว่าพวกคนในเผ่านิสัยดี ทว่าสัญชาตญาณร้องเตือนให้อยู่ห่างไว้จะดีกว่า
"หื้ม? นั้นใครกัน" เดลเรียเห็นผู้ชายคนหนึ่งจากที่ไกลๆกำลังเดินมาทางนี้ หน้าตาของเขาบูดบึ้งราวกับโดนบังคับฝืนใจมาอย่างไรอย่างนั้น "จะว่าไป เวลาผ่านมาขนาดนี้แล้ว..ชูยังไม่ตื่นอีกเหรอ"
ร่างบอบบางกระโดดลงจากต้นไม้ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปปลุกคนขี้เซ้า "ชู ตื่นได้แล้ว..เราเห็นคนจากเผ่าของเจ้ากำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้"
"..หื้ม?!" ร่างหนาเด้งตัวขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็วเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จะต้องออกล่าพร้อมกับตัวผู้ตัวอื่นๆในเผ่า มันรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้าเอาผ้าพันคอที่ตัวเมียของมันทำให้มาพันรอบคอ ก่อนจะรีบเดินออกจากถ้ำไป และในจังหวะเดียวกันนั้น ตัวผู้จากในเผ่าก็เดินมาถึงหน้าถ้ำพอดี
"หัวหน้าเผ่าให้ข้ามาตามเจ้า การล่าครั้งนี้ต้องตุนเสบียงมากหน่อย คาดว่าต้องใช้เวลา 5 วัน ถึงจะกลับเผ่า"
อีกฝ่ายพูดโดยที่สายตายังคงแปะติดอยู่บนร่างกายของเดลเรียอย่างโจ่งแจ้งโดยไม่คิดจะปิดบังแม้แต่น้อย
ชูหางคิ้วกระตุก ร่างหนาเดินเอาตัวเข้ามาบังสายตาเคลิบเคลิ้มของตัวผู้เบื้องหน้าทันที
"จะออกล่าไม่ใช่หรือ ไปกันเถอะ" ชูเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว
อีกฝ่ายแค่นเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นสิ่งที่พันอยู่รอบคอของชู "อะไรพันอยู่คอเจ้าน่ะ ขอข้าดูหน่อย"
เห็นท่าทางลีลายืดเยื้อไม่ยอมไปกันสักทีของตัวผู้แปลกหน้า เดลเรียก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
"หัวหน้าเผ่าเรียกรวมตัวไม่ใช่รึ ถ้ายังไม่รีบไปอาจจะโดนตำหนิเอาได้นะ"
เพียงแค่เดลเรียปลายตามองด้วยใบหน้าติดจะไม่พอใจ ตัวผู้แปลกหน้าจึงรีบซ่อนสายตาอิจฉาไว้ มองสิ่งที่อยู่บนคอของชูดูยังไงก็เป็นสิ่งที่ตนไม่เคยพบเห็นมาก่อน เป็นไปได้ว่าตัวเมียของชูจะเป็นคนทำให้
ยิ่งเห็นมันยิ่งอิจฉามาก!
"แล้วก็ ข้าลืมบอกพวกเจ้าอีกเรื่อง หัวหน้าเผ่าให้ตัวเมียในเผ่า ทุกตัว ไปรวมตัวกันที่ลานในระหว่างที่พวกเราออกล่า หัวหน้าเผ่ากล่าวอีกว่า เพื่อความปลอดภัยของตัวเมียในเผ่า อยู่รวมตัวกันจะปลอดภัยมากขึ้น"
เดลเรีย "..." หากตัดรอยยิ้มเยาะหลังพูดจบออกไป ประโยคเมื่อครู่จะดูดีขึ้นมาก
หากไม่ซื่อจนบื้อเกินเยียวยา ใครๆก็ฟังออกว่าหัวหน้าเผ่าผู้นี้ต้องการให้ตัวเมียในเผ่าได้จับคู่กับตัวผู้ตัวอื่นๆเพิ่ม
ชูที่ได้ยินคำสั่งที่ฝากมาจากหัวหน้าเผ่าสีหน้าพลันปรากฎความกังวลขึ้นโดยทันที จากที่จะได้ออกล่าอย่างสบายใจ กลับเริ่มไม่อยากออกล่าเสียแล้ว ตัวเมียของมัน มันเป็นคนเจอคนแรก ทำไมจะต้องไปแบ่งคู่ชีวิตร่วมกับตัวอื่นด้วย!
ใบหน้าหล่อคมหันมามองตัวเมียของมันด้วยแววตาโศกเศร้า เมื่อคิดว่าหากกลับมาจากการออกล่าแล้วเห็นตัวเมียอยู่กับตัวผู้ตัวอื่นแล้ว หัวใจของมันคงแตกสลายเป็นแน่
"..." อดีตหัวหน้ากองทัพผู้แสนเก่งกาจอับจนคำพูดเมื่อเห็นสีหน้าราวกับถูกทอดทิ้งของผู้ชายร่างหนาคนหนึ่ง
"เจ้าจะไม่ทิ้งข้าไปใช่หรือไม่" แต่ถึงแม้ตัวเมียของมันจะมีตัวผู้ตัวอื่นเพิ่ม มันก็ไม่อาจห้ามได้ หวังเพียงตัวเมียจะไม่ทอดทิ้งมันก็พอแล้ว
"เฮ้อ ตัวออกจะใหญ่ปานนี้ ทำไมยังทำตัวเหมือนเด็กน้อยอีกเล่า เจ้าออกไปล่าเถอะ อย่าห่วงเลยเราอยู่ได้"
ได้ยินโฉมงามตรงหน้ากล่าวเช่นนี้ จากใบหน้าเศร้าสร้อยพลันแปรเปลี่ยนเป็นแย้มยิ้มกว้าง ช่างเปลี่ยนสีหน้าได้รวดเร็วดีจริง!
เดลเรียหยิบสัมภาระเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากถ้ำไปพร้อมกัน
ตอนแรกชูเอ่ยปากอ้อนวอนขออุ้ม แต่เดลเรียตอบปฎิเสธ พอโต้เถียงไปๆ มาๆ สุดท้ายทนสายตาออดอ้อนไม่ไหว ชูจึงได้อุ้มเดลเรียไปตั้งแต่ต้นทางจนถึงลานรวมตัว
ทันทีที่เดลเรียปรากฏตัว เพียงชั่วพริบตาก็กลายเป็นจุดรวมสายตาของคนในเผ่าทันที
ชูหน้าหงิกทันทีที่เห็นสายตาเคลิบเคลิ้มของตัวผู้ในเผ่า พานให้นึกถึงเจตนาแฝงของหัวหน้าเผ่าแววตาคู่คมก็ยิ่งแสดงความดุร้ายออกมา
"ใจเย็นลงหน่อย เจ้ายังต้องออกล่าเป็นกลุ่ม หากทำตัวเป็นศัตรูตอนนี้ย่อมไม่เป็นผลดีต่อตัวเอง"
ใบหน้าหล่อเหลาลดความคิดที่จะฆ่าลงทันที จริงอย่างที่อีกฝ่ายบอก หากตั้งแง่กับตัวผู้ในเผ่าตอนนี้ย่อมไม่เป็นผลดี
"ข้าเชื่อฟังเจ้า" จากที่เรียนรู้มาตลอดที่อยู่ร่วมกัน หากเขาทำตัวว่าง่ายและออดอ้อนเข้าหน่อย ตัวเมียในอ้อมแขนก็จะใจอ่อนโดยง่าย
ร่างบางมองรอบด้านอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก และในไม่นานนักทั้งสองก็มาเดินมาหยุดอยู่ที่ลานรวมตัว
ลานกว้างราวๆ 20 เมตร พอจุคนได้ประมาณหนึ่ง เบื้องหน้าคือบรรดาคนที่จะออกไปหาเสบียง มีอยู่ประมาณ 40 กว่าคนได้
"ในเมื่อมากันครบแล้ว ข้าจะพูดเพียงแค่รอบเดียวเท่านั้น ตั้งใจฟังกันให้ดี"
หัวหน้าเผ่าเฒ่ากวาดสายตามองทุกคนก่อนจะหยุดมองที่ชูนานกว่าใคร
"พวกเจ้าจะต้องออกล่าเป็นเวลาห้าวัน พยายามล่าให้ได้มากที่สุด ข้าได้ยินมาว่ามีกลุ่มกินเนื้อกลุ่มใหม่เข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้อาณาเขตของเรา และที่ข้าให้ตัวเมียมารวมตัวกันที่นี้ก็เพื่อความปลอดภัยของพวกเจ้า เข้าใจใช่หรือไม่"
หัวหน้าเผ่าลอบมองเดลเรียในอ้อมแขนของชู
"และในระหว่างที่พวกเจ้าออกไปหาเสบียง จะมีตัวผู้บางส่วนคอยเฝ้าอยู่ที่นี้ส่วนหนึ่ง"
ทันทีที่หัวหน้าเผ่าพูดจบ ตัวผู้ในเผ่าที่ไม่ได้ออกล่าเริ่มกระสับกระสาย นัยน์ตาหลายคู่จับจ้องไปที่ตัวเมียในอ้อมแขนของชูอย่างโจ่งแจ้ง
อย่างที่รู้ๆกัน ในโลกนี้ตัวเมียสามารถมีสามีได้หลายคน พวกนางจะถูกตัวผู้ปรนเปรอและตามใจจนไม่รู้สิ่งใดถูกสิ่งใดผิด แต่ถึงผิดก็ไม่มีใครห้ามยกเว้นแต่หัวหน้าเผ่ามาห้ามเอง
แต่เมื่อมีตัวเมียที่งดงามสะคราญโฉมจนแทบหยุดหายใจมาปรากฏตัว พวกมันต่างแทบอยากเข้าไปทำความรู้จักเสียเดี๋ยวนั้น
แต่ติดที่ตัวผู้ข้างๆตัวเมียตนนั้นช่างดุร้ายเหลือเกิน
ในหมู่ตัวผู้ในเผ่า ชูนับว่าเป็นแข็งแกร่งมากแต่ยามปกติชอบอยู่คนเดียว นานๆทีถึงจะเข้าร่วมกลุ่มออกล่า
ใบหน้าของชูแข็งค้างพร้อมกับฟันที่ขบเข้าหากันแน่น "เดลเรีย ข้า..."
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาไม่อยากเข้าร่วมการล่าแล้ว การที่หัวหน้าเผ่าประกาศออกมาเช่นนี้ก็เหมือนกับประกาศหาคู่ให้ตัวเมียแต่ละบ้านเพิ่ม
แล้วยิ่งบ้านเขามีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นตัวผู้ของเดลเรียเพียงตนเดียว หากตัวเขาออกไปพร้อมกับคนในเผ่าก็ไม่ต่างอะไรกับการฝากเนื้อไว้กับสัตว์กินเนื้อ
"ชู ข้ารู้..อย่าคิดมากเลย พวกเขาบังคับเราไม่ได้หรอก เจ้าเพียงต้องตั้งใจล่าและระมัดระวังตัวให้ดีก็พอ"
น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนปลอบประโลมจิตใจอันว้าวุ่นของชูได้อย่างน่าอัศจรรย์
เดลเรียผละออกมาจากอ้อมแขนของชายตรงหน้า ก่อนจะจัดผ้าพันคอพร้อมกับยื่นกระบอกใส่น้ำและอาหารแห้งที่ตนตากไว้ให้
"ระวังตัวด้วย"
หลังจากอยู่ร่วมกันมาถึงแม้จะเป็นเวลาไม่นานนัก แต่ชูก็ดีกับตนมาก การที่อีกฝ่ายออกไปเสี่ยงอันตราย ตนย่อมเป็นห่วงเล็กน้อย
"ข เข้าใจแล้ว"
ชายหนุ่มรับคำเสียงสั่น ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ยามร่างบางขยับตัวเข้ามาใกล้ทำให้ได้กลิ่นหอมสดชื่นจากเรือนกาย
ความคิดที่ไม่อยากออกไปล่าเริ่มวนกลับมาอีกครั้ง...
"ข้าไม่ไปแล้วได้หรือไม่"
"ถ้าเจ้าอยากโดนเราตีก็ลองดู"
...
เรือนร่างเพรียวบางเดินออกมาส่งชายหนุ่มที่ทางเข้า ชูมองใบหน้างามตาละห้อยขาดเพียงน้ำตาและเสียงร่ำไห้ เดลเรียก็คงนึกว่ากำลังส่งอีกฝ่ายไปสนามรบ
"ออกล่าได้!!"
สิ้นเสียงของหัวหน้าเผ่า กลุ่มคนข้างหน้าก็เริ่มออกเดินทาง เดลเรียมองส่งแผ่นหลังหนาไปจนสุดสายตาอย่างเงียบสงบ
ที่จะพูดเขาก็พูดไปหมดแล้ว อีกฝ่ายมีชีวิตในโลกใบนี้มาจนถึงทุกวันนี้ย่อมต้องแข็งแกร่งพอ
"เอาล่ะ ตัวเมียที่เหลือให้ไปรวมกลุ่มกันที่ลาน ส่วนใครมีเด็กให้ส่งไปให้ตัวผู้ที่บ้านดูแล"
เดลเรียลอบมองตัวผู้ตัวอื่นที่พอชูไม่อยู่ก็เริ่มขยับตัวเข้ามาใกล้อย่างกระตือรือร้น
'หากมีพวกแบบนี้เป็นทหารในสังกัดของเขา คงจะโดนไล่กลับบ้านไปดูดนมแม่แน่นอน'
เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว อยากจะลองดูสถานการณ์ไปก่อน เขาไม่ใคร่ชอบมีปัญหากับใคร เป็นไปได้ก็ต่างคนต่างอยู่ แต่หากใครกล้าสร้างปัญหาให้ เขาก็ไม่ขัดที่จะมีเรื่องด้วย
