พั้นซ์จ้างเด็กช่างสุดเกเรอย่างทัชให้มาดูแลตนที่ตาบอดแต่เหมือนราวกับว่าเขาจะคิดผิดและเริ่มไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายมาดูแลตนหรือพาเรื่องร้าย ๆ มาให้ตนกันแน่
don't see her ไม่เห็นเธอแต่เห็นรัก[พั้นซ์×ทัช] - บทนำ หลงทาง โดย คุณหนูแก้วใส @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
ตลก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักวัยใส,พระเอกดื้อ,พระเอกเกเร,ฟีลกู๊ด,ฮีลใจ,นิยายตลก,ตาบอด,เด็กช่าง,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
don't see her ไม่เห็นเธอแต่เห็นรัก[พั้นซ์×ทัช]
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
พั้นซ์จ้างเด็กช่างสุดเกเรอย่างทัชให้มาดูแลตนที่ตาบอดแต่เหมือนราวกับว่าเขาจะคิดผิดและเริ่มไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายมาดูแลตนหรือพาเรื่องร้าย ๆ มาให้ตนกันแน่
ผู้แต่ง
คุณหนูแก้วใส
เรื่องย่อ
พั้นซ์หนุ่มตาบอดที่ต้องมาอาศัยอยู่บ้านนอกเพียงลำพังกลับถูกแกล้งโดยเด็ก ๆ ภายในหมู่บ้านนำตัวเขามาปล่อยทิ้งไว้ในซอยเปลี่ยวยามค่ำคืน เขาจึงต้องเดินร้องขอความช่วยเหลือไปเรื่อย ๆ ทั้งที่มองไม่เห็นแต่กลับไม่มีใครอาศัยอยู่เลยจนกระทั่งเขาได้ยินเสียงลมหายใจที่หอบแรงออกมาเขาจึงรีบเอ่ยปากขอความช่วยเหลือทันที คนที่นอนกองอยู่บนพื้นนั้นคือทัชเด็กช่างสุดเกเรที่พึ่งจะไปต่อยตีกับคู่อริมาและมานอนพักอยู่ที่นี้เขาปฏิเสธที่จะช่วยแต่สุดท้ายใบหน้าซาลาเปาดูเศร้าน่าสงสารเขาจึงต้องจำใจ และต่อมาด้วยความจนของเขาจึงได้มากลายเป็นคนดูแลของหนุ่มตาบอดที่ไม่แน่ใจเช่นกันว่าดูแลหรือพาประสบภัยกันแน่!
สารบัญ
เนื้อหา
บทนำ หลงทาง
"ผมหลงทางช่วยผมหน่อยนะครับ...."
เสียงไม้เท่าของพั้นซ์กระทบกับพื้นเป็นจังหวะจนเกิดเสียง แก๊ก แก๊ก แก๊ก! ตลอดทั้งทางมืออีกข้างก็ยกชูขึ้นไปด้านหน้าพยายามจะคลำหาทางตามกำแพง ดวงตาที่มืดสนิทดั่งม่านราตรีไร้ดวงดาวครั้งแรกของพั้นซ์เริ่มทำให้ชีวิตของเขาไม่เป็นสุขอีกต่อไป ร่างบางพูดขอความช่วยเหลือจนเจ็บคอแถบอาเจียนออกมาแต่ก็ยังไม่พบสัญญาณของความช่วยเหลือ
แต่เขากลับพบสัญญาณหนึ่งที่ทำให้เขาดีใจจนชะงักมันเป็นเสียงของลมหายใจที่เข้าออกอย่างช้า ๆ แต่ดังลากยาวพร้อมเสียงเหนื่อยหอบรอดออกมาจากลำคอของใครบางคนที่อยู่บริเวณใกล้ ๆ พั้นซ์รีบกล่าวออกไปโดยไม่ลังเลทันที
"คุณครับ! ช่วยผมหน่อยได้ไหม!" เจ้าของประโยคหันซ้ายเพื่อลั่นความขอร้องออกไปด้วยเสียงแหบเพี้ยน
"ช่วยห่าอะไรวะ มึงไม่แหกตาดูรึไงว่ากูเจ็บอยู่" ทัชเป็นเจ้าของเสียงทุ้มลึกที่กล่าว เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจทันทีพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ผ่านเข้าไปในหูของพั้นซ์จนใจของร่างบางเริ่มรู้สึกหวั่นใจ
ทัชกำลังนอนใช้หลังพิงกำแพงโดยขาข้างหนึ่งตั้งฉากขึ้นและอีกข้างราบขนานไปกับพื้นเขาสวมเครื่องแบบที่เรียกว่าช็อปและกางเกงสีกลมที่ถูกตัดแต่งให้สั้นเต่ออย่างผิดระเบียบ กำปั้นของเขาเลอะของเหลวสีแดงเสื้อและกางเกงขาดเป็นบางจุด บริเวณคิ้วแตกจนเลือดไหลอาบหน้าแก้ม มุมปากขวามีรอยจ้ำเขียวจ้ำแดงจนเป็นสีม่วง
"ขอโทษนะครับ ผมตาบอด"
"คือผมต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ คุณช่วยผมหน่อยนะครับ"
"เจริญ! ตัวกูเองยังนอนกองพื้นอยู่เลยจะให้ไปช่วยมึงเนี้ยนะ?" เขาตะคอกพั้นซ์พร้อมมองออกไปหาคนที่หันเฉียงหลังให้เขา
"ให้ผมตอบแทนเป็นเงินก็ได้ ผมเดินหลงมานานแล้วไม่มีใครช่วยผมเลย"
"อ..เออใช่! ถ้าคุณเจ็บ คุณสามารถไปที่บ้านผมเดี๋ยวผมช่วยทำแผลให้ก็ได้นะครับ"
"ถ้าจะช่วยก็ช่วยตัวมึงเองให้ได้ก่อนเถอะ"
"........"
คู่สนทนาตัวแข็งทื่อราวกับหินไปครู่หนึ่ง แม้ดวงตาของเขาจะมองไม่เห็นแต่นัยน์ตารื้นน้ำใกล้จะออกมาริมฝีปากคว่ำลงเล็กน้อยอย่างเสียใจ ร่างกำยำที่หันมองหน้าเขาอยู่ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิดและถอนหายใจก่อนจะหันกลับมากล่าว
"จะกลับบ้านไม่ใช่อ๋อ รีบมาพยุงตัวกูขึ้นดิ"
มุมปากของพั้นซ์ค่อย ๆ หยักโค้งขึ้นด้วยความลำพองใจเขารีบก้าวเดินตรงไปเดินหน้าเพื่อจะช่วยพยุงเจ้าของเสียง แต่เขากลับพบเพียงพื้นที่ว่างเปล่าและกำแพงที่เย็นเฉียบ จนอีกฝ่ายที่เห็นต้องส่ายหัว
"หันขวาแล้วเดินตรงมา" เขาได้ยินเสียงตอบรับอีกครั้งแล้วหันตามไป แม้ว่าเขาจะเขินอายที่ตนยืนคุยกับกำแพงเสียนานแต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อเขามองไม่เห็นแต่อีกฝ่ายกลับไม่ทักท้วงอะไรถึงการกระทำนี้
พั้นซ์เดินตรงเข้าไปจนไม้เท้ากระทบเข้ากับขาของมนุษย์ เขารีบพับเก็บไม้นำทางแล้วย่อตัวลงใช้มือคลำ ๆ จับบริเวณขาของชายหนุ่มค่อย ๆ ไล่ขึ้นไปขึ้นไปจนโดนแท่งบางอย่างระหว่างขาจนเจ้าของร่างรีบผลักมือเขาออกไป
"เห้ย!มึงเป็นโรคจิตหรอ"
"ผะ...ผม ผมมองไม่เห็น ขอโทษครับขอโทษ" ร่างบางเริ่มทราบแล้วว่าแท่งเรียวยาวคล้ายคลึงกับแคร์รอตยักษ์นั้นมันคืออะไรเขาจึงเริ่มพูดตะกุกตะกักโต้ตอบกับอีกฝ่าย
ร่างใหญ่มองใบหน้าที่ลนลานของพั้นซ์ไปขมวดคิ้วไปถึงความไม่รู้เรื่องของเขา ก่อนที่ทัชจะจับมือเย็นที่เต็มไปด้วยความกลัวขึ้นมาจับไหล่ฝั่งหนึ่งของเขาให้ร่างเล็กค่อย ๆ คลำ ๆ และสอดมือเข้าช่วยเหลือ ทั้งสองลุกยืนขึ้นอย่างระมัดระวังต่างคนต่างกลัวจะว่าพาลทำให้อีกฝ่ายนั้นล้ม
"ไหนบ้านมึงอยู่ไหน"