เมื่อปลาทูนักล่าอยากลองเป็นเหยื่อลูกเสือกิน งานนี้เลยต้องขนทุกกระบวนครีบให้ได้เสิร์ฟตัวเองถึงปากถ่ำ แต่เรื่องไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านมา เพราะเสือตัวนี้เจอกี่ทีปลาทูช่ำกระแสน้ำแทบจะลืมวิธีว่ายจมน้ำตายทุกที
รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,18+,วาย,boylove ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากวันแนะนำทีมสมัครสโมฯ วันนั้นหลายวัน ผมก็ได้รู้ข้อมูลเพิ่มเติมมาอีกนิดหน่อยจากน้องรหัสแสนดีของผม ซึ่งให้ข้อมูลมาว่า น้องเสือคนดี ไม่ใช่เด็กกิจกรรมในช่วงปีหนึ่ง แต่ก็เป็นเด็กเรียนเก่ง เป็นมิตร และมักเป็นแกนหลักในการทำการบ้านวิชาเรียนรวมทั้งหลาย ทำให้เพื่อนๆ ชั้นปีเดียวกันรู้จักเป็นอย่างดี แต่นอกจากจากนั้นผมก็ไม่ได้รู้อะไรเพิ่มเติมอีก เพราะทั้งเฟสและไอจีน้องต่างก็ตั้งเป็นส่วนตัวทั้งหมด มีเพียงแค่รูปที่ขอให้น้องรหัสเซฟออกมาให้หน่อย ซึ่งแลกมากับการเลี้ยงข้าวหลายมื้อ ไอ้น้องเวร
“ทู มึงสนใจน้องเสือหรอวะ” ภูถามขึ้นมาตอนกินข้าวกลางวัน
“เออ กูว่ากูอยากจีบน้องเขาวะ พวกมึงช่วยกูที” ผมยอมรับไปตรงๆ เพราะผมก็ไม่ได้ปิดบังในการล่าหาข้อมูลน้อง อีกอย่างพวกมันก็รู้อยู่แล้วว่าผมเคยคบมาแล้วทุกเพศ
“มึงก็จีบดิ ระดับมึงไม่ต้องถึงมือพวกกูมั้ง” ไอ้โรลเสริม
“เสือน้องรหัสหมวยนะ ถ้าอยากแค่จีบเพื่อกินน้อง กูว่ามึงหยุดเลย กูไม่อยากตามเก็บศพมึง อีกอย่างถ้าหมวยมันมาแหกมึง กูบอกเลยกูเลือกเมีย รักษาชีวิตตัวเองก่อน” ไอ้ภูตัดจบแล้วลงมือกินข้าวต่อ
“กูก็ไม่ช่วยมึง หมวยแม่งหวงน่าดู ยิ่งน้องเรียนเก่งงี้นะ ความหวังกู้หน้าตาสายรหัสมันเลย กูไม่ยุ่ง”
“เพื่อนเวร”
การที่น้องเป็นน้องรหัส หมวยสาวสโมฯ สายโหด ก็ไม่ได้เป็นเรื่องหนักใจสำหรับผมเท่าไหร่ เพราะสุดท้ายแล้วเสือจะกินเหยื่อหรือไม่ก็เป็นเรื่องของเสือ ถ้าปลามันน่ากิน สัตว์กินเนื้อจะลองมาทานสายสุขภาพใครจะห้ามได้ แต่ประเด็นคือ ลูกเสือตัวนี้จะรู้จักวิธีการล่าอาหารหรือยังน่าจะเป็นคำถามที่หนักใจสำหรับผมมากกว่า
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ผมสนใจน้องจะแตกต่างจากคนที่เคยผ่านๆ มามั้ย แต่ถ้าอยากรู้ก็ต้องลองเอาตัวไปล่อให้น้องเขางับดู
‘เฮีย กลุ่มผมจะไปลอกงานวิชาแคลฯกลุ่มเสือ สนใจมั้ยครับ ถ้าสนใจมาได้ ใต้ตึกเรียนรวม ตอนนี้เลย ผมยอมเป็นข้ออ้างให้เฮียเลย แต่เลี้ยงไอศกรีมผมด้วยนะ’
เสียงเตือนข้อความเข้าจากแอปพลิเคชันสีเขียน เป็นข้อความที่ทำให้ผมวางอุปกรณ์การกินตรงหน้าลงแล้วตัดสินใจไปทำภาระกิจเสิร์ฟปลาหน้าปากถ่ำ
“เฮ้ยๆ มึงจะไปไหน จะโดดคาบบ่ายหรอมึง” ไอ้โรลท้วงขึ้นมาเมื่อเห็นผมลุกจากโต๊ะแล้วหยิบกุญแจรถ
“เออ ฝากเก็บจานด้วย แล้วนี่...รายงานเคสของกู ฝากส่งด้วยกู อย่าลืมอัดเทปเผื่อกูด้วย” ผมวางรายงานเคสที่จะส่งบ่ายนี้ไว้บนโต๊ะ แล้วเดินออกจากโรงอาหารคณะ มุ่งหน้าไปตึกเรียนรวม
“พี่ปลาทู สวัสดีค่ะ” น้องคณะคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้สุดเอ่ยทักเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาที่โถง
“เฮีย ทางนี้ๆ ” ไม่ต้องรอให้มองหานาน เสียงไอ้ยุ น้องรหัสผมก็ดังมาจากโต๊ะด้านในสุด พร้อมโบกไม้โบกมือให้ น้องคนอื่นที่นั่งโต๊ะเดียวกับมันเงยหน้ามองมาทางผมเช่นกัน
เชี่ย...น้องเสือ
อยากจะชมความเป็นงานของน้องรหัสตัวเองที่เลือกไปนั่งใกล้น้องเสือคนดีของพี่ปลาทู แต่มึงนั่งติดเกินไปแล้วโว้ย
“เสือๆ ขยับมาหน่อย เฮียๆนั่งเลย รอแปบนะเฮีย ยังไม่ได้ลอกเลย เพื่อนหวงของ” ผมเดินไปถึงโต๊ะ ไอ้ยุก็จัดการสรรหาพื้นที่ให้ผมนั่งด้วยการขยับที่ตัวเองและยังสั่งให้น้องเสือขยับไปด้วยทำให้เหลือพื้นที่ให้ผมได้นั่งติดกับน้องเสือ ที่อีกข้างหนึ่งเป็นน้องรหัสผมเอง
“ไม่ได้หวง แต่ไม่ให้ลอก เดี๋ยวสอน” ผมนั่งลงข้างน้องก็พอดีกับที่น้องหันไปแย้งข้อความที่ไม่เป็นจริงของไอ้ยุพอดี
คนดีของพี่ทู
“นี่พี่ปลาทู พี่รหัสเรา พอดีนัดกันไว้ ยังไงก็ให้ที่คนแก่นั่งรอหน่อย ไม่อึดอัดกันใช่ป่ะ” ไอ้ยุพูดกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม จะดีอยู่แล้วถ้าไม่มีคำว่าแก่เนี่ย
“ไม่หรอก ว่าแต่พี่ปลาทูจะไม่เบื่อหรอครับ น่าจะนานเลย เพราะยุไม่ได้ทำมาเลยสักข้อ” คราวนี้เป็นน้องเสือที่หันมาพูดกับผมแทน
เชี่ยแล้ว...ใกล้ขนาดนี้หูกูดับแล้ว
ไอ้ที่คิดตอนขับรถมามันไม่ใช่แบบนี้ แล้วไอ้อาการหูดับ หัวว่าง ตอนเจอน้องมันคืออะไรวะ ไอ้ทูมึงตั้งสติก่อน มึงจะมาอ่อยเขา
“เอ่อ...ไม่หรอก ตามสบายเลย” ผมตอบกลางๆ ไปเพราะคิดคำตอบอื่นไม่ทัน น้องน่าจะตอบว่าครับแล้วก็หันไปสอนการบ้านเพื่อนๆ ต่อ ส่วนผมก็นั่งเป็นคนแก่สมกับที่ไอ้ยุพูดเอาไว้ในตอนแรกแบบที่ไม่ได้ทำอะไรเลย นั่งใจเต้นแรงข้างๆ น้องเสือไปเงียบๆ ระหว่างรอก็หยิบโทรศัพท์มาไถเล่นแก้เก่อบ้าง มีจังหวะที่ศอกน้องมาเกยบ้างแบบที่น้องคงไม่ได้ตั้งใจ แต่ทำเอาหัวใจจะวาย หน้าจะมืดเอาได้เหมือนกัน
นั่งรอพร้อมแอบเนียนมองน้องไปพรางๆ เด็กปี 2 หลายคนที่คงจะทำงานเสร็จก็ทยอยแยกย้ายกลับไปจนเหลือแค่ไม่กี่คน แน่นอนหนึ่งในนั้นก็คือน้องเสือกันน้องรหัสหัวหนาของผมเอง ฟ้าเริ่มมืดมาพร้อมกับยุงสายพันธุ์ขึ้นชื่อของมอที่สามารถเจาะทะลุยีนได้ ถึงงานจะยังไม่เสร็จแต่ก็คงต้องเตือนสักหน่อยแล้ว
“รีบส่งหรือป่าว ถ้ารีบไปหาที่ทำที่อื่นมั้ย ยุงเยอะแล้ว” ผมเอ่ยกับทั้งเด็กทั้งสองคน
“รีบอยู่เฮีย ส่งพรุ่งนี้ เสือมีงานอื่นต้องทำมั้ย เดี๋ยวเราไปทำต่อเองที่ห้องก็ได้ เกรงใจ” แหม คนดีเหลือเกินนะมึง ให้เข้านั่งสอนมาเป็นชั่วโมงเพิ่งเกรงใจ
“เราทำเสร็จหมดแล้ว ว่าแต่ยุเข้าใจสูตรหรือยัง ทำเองได้ใช่มั้ย” น้องเสือตอบ
“เอาจริงๆ ก็...ไม่แน่ใจ” ไอ้ยุยิ้มแห้งตอบกลับไป
“เอางี้ พี่ว่าเราไปหาร้านนั่งกัน จะได้ทำต่อด้วย แล้วก็หาอะไรกินไปด้วยเลย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย” ประโยคนี้ผมหันไปถามน้องเสือ ถึงไอ้ยุจะทำหน้าตาประท้วงที่ไม่ได้ถามมัน แต่ก็ไม่ได้สำคัญอะไร เพราะมันบอกเองว่าวันนี้อาสาเป็นข้ออ้าง เพราะฉะนั้นการถามความเห็นจากมันก็ไม่สำคัญเท่าความเห็นน้องเสือ
“ไอศกรีมก็ได้ครับ พี่นัดยุไปกินไอศกรีมไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่พี่ถามเรา ว่าเราน่ะอยากกินอะไร” เอาหน่อยโว้ย ปลาทูนักล่ามาแล้วครับหนู
“ผมก็ชอบกินไอศกรีมครับ” น้องเสือตอบกลับมาพร้อมยิ้มดาเมจ
โอเค...กูเกม วันหลังจะพกยาดมยาลมยาหอมติดตัวไว้แล้ว ยิ้มออร่าน้องเสือนี่พิฆาตใจปลาทูอย่างพี่เหลือเกิน
“เราชอบกินมิ้นท์ชอคหรอ” ผมถามน้องหลังจากเห็นน้องสั่งมิ้นท์ชอคมากินเป็นถ้วยที่สอง ระหว่างรอไอ้ยุทำโจทย์ข้อสุดท้าย
“ครับ มันสดชื่นดีครับ” อ่า...พอมาอยู่ในห้องแอร์แล้วนั่งติดกันอีกครั้ง ก็ได้รู้เพิ่มว่าน้องมีกลิ่นแป้งอ่อนๆ ออกมาจากตัวด้วย ปลาทูสุกแล้วกู
“พรุ่งนี้ก็รู้ผลเลือกตั้งสโมฯ แล้ว ตื่นเต้นมั้ย” ผมเริ่มหาเรื่องชวนน้องคุย หลังเห็นไอ้ยุทำหน้าตาพยักพเยิดส่งสัญญาณให้ ดูท่าการที่มันทำการบ้านช้าและดูโง่กว่าคนปกติคงจะเป็นหนึ่งในแผนมันด้วย
ดีมาก กูจะตบรางวัลให้มึงอย่างงามเลย
“ก็ไม่นะครับ ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่ได้” พอเริ่มคุยกันมากขึ้นก็รู้ว่าน้องพูดเก่งกว่าที่คิดไว้ กล้าพูดกล้าตอบ ไม่ได้ถือตัวหรือนั่งเงียบแบบที่รุ่นน้องมักเป็นกับรุ่นพี่เวลาคุยกันครั้งแรก
ยื้อเวลาจนเกินงาม ในที่สุดการบ้านไอ้ยุก็เสร็จสักที ผมทยอยไปส่งเด็กๆ ที่หอทีล่ะคน แน่นอนว่าผมจงใจอ้อมไปส่งที่หอไอ้ยุก่อน
“ขอบคุณสำหรับมื้อนี้นะครับ” น้องหันมาขอบคุณก่อนที่จะลงจากรถไป แล้วกว่าสติผมจะกลับมาผมก็พลาดโอกาสขอช่องทางการติดต่อน้องไปเสียแล้ว แต่อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่าน้องพักอยู่ที่ไหน
หลังจากนี้ปลาทูนักล่าจะมาล่อเสือที่ปากถ้ำทุกวันเลยครับ
สัญญาด้วยเกียรติและครีบหาง
