เมื่อปลาทูนักล่าอยากลองเป็นเหยื่อลูกเสือกิน งานนี้เลยต้องขนทุกกระบวนครีบให้ได้เสิร์ฟตัวเองถึงปากถ่ำ แต่เรื่องไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านมา เพราะเสือตัวนี้เจอกี่ทีปลาทูช่ำกระแสน้ำแทบจะลืมวิธีว่ายจมน้ำตายทุกที
รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,อื่นๆ,18+,วาย,boylove ,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
และแล้วก็มาถึงวันที่ประกาศผลการเลือกตั้งสโมสรนิสิต ประจำปีการศึกษานี้ ของคณะสหเวชศาสตร์ จะว่าเป็นวันที่ผมรอคอยและคาดหวังหรือเปล่า ก็ตอบได้ไม่เต็มปากว่าไม่ได้คาดหวังกับผลของสโมฯ ปีนี้
ไม่ได้รอคอย เพราะไม่ว่าทีมไหนจะได้ก็ไม่ส่งผลอะไรกับผมอยู่แล้ว
แต่คาดหวังไหม ก็มีแอบลุ้นและหวังว่าทีมน้องเสือจะชนะ
เพราะถ้าทีมน้องเสือชนะ นั่นแปลว่าจากเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องร่วมคณะ ผมก็จะเพิ่มตำแหน่งรุ่นพี่รุ่นน้องสโมฯ ไปด้วย การเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องสโมฯ ยังไงก็ต้องได้เจอกันบ่อยขึ้น อย่างน้อยก็บ่อยกว่าการเป็นแค่พี่รังสีปี 3 ที่ตารางวิชาภาคแน่นจนหาเวลาไปอ่อยน้องกายภาพปี 2 แทบไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมใช้เวลาในการอ่อยปลาให้เสือกินนานกว่าสถิติที่ผ่านๆ มา
“ขอแสดงความยินดีกับน้องโอม หมายเลข 3 กับตำแหน่งประธานสโมสรนิสิตใหม่ประจำปีการศึกษานี้และน้องๆ ในทีมด้วยนะคะ และขอต้อนรับสู่โลกแห่งการแบ่งเวลาอันหรรษาในปีแห่งการเข้าวิชาภาคด้วยจ้า” เสียงหมวยสาวสโมฯ ที่รับหน้าที่จับไมค์ในวันนี้ประกาศผลตามด้วยเสียงตกมือโห่ร้องแสดงความยินดีกับเพื่อนๆ น้องๆ ดังทั่วโถงกิจกรรม
“ไงมึง ยิ้มอะไรขนาดนั้น มึงได้ตำแหน่งหรือไง” โรล ที่เดินมาจากหน้าเวทีหลังรับบทช่างกล้องประจำงานในวันนี้แซวขึ้นมาทันทีที่เดินมาถึงผม
“ปากมึงนี่นะ ไหนเอารูปมาดู มึงถ่ายน้องเสือให้กูเยอะมั้ย” ผมดึงกล้องจากมือเพื่อนมากดดูรูป
เด็กอะไรวะ ยิ้มพิฆาตฉิบหาย
“พอแล้วมึง คอกูจะเคล็ดล่ะเนี่ย ดึงไปไม่ดูคอกูเลย” มันบ่นแล้วดึงกล้องกลับไป พร้อมกับยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นนวดคอที่มีสายคล้องกล้องห้อยอยู่
“โทษที กูนึกว่ามึงชินกับสายจูงแล้ว”
“ไอ้ทวย”
“ทูโว้ย”
ผลัดกันด่าอยู่สักพักพอให้ชุ่มชื่นใจ ภูก็ตะโกนเรียกพวกสโมฯ เก่าไปรวมตัวกันข้างเวที นิสิตคนอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องต่างก็แยกย้ายออกจากโถงกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงทีมสโมฯ เก่าและใหม่ที่รวมตัวกันอยู่
“ยินดีด้วย” ผมเอ่ยกับน้องเสือ หลังจากที่ค่อยๆ ตีเนียนไปยืนข้างน้องได้สำเร็จ
“ขอบคุณครับ”
อ่า...รอยยิ้มพิฆาตพี่ทูอีกแล้ว
“ขอแสดงความยินดีกับน้องๆ ด้วยอีกครั้งนะ อาจจะเร็วไปหน่อย แต่พี่จะแจ้งกิจกรรมแรกที่น้องต้องทำเลยนะครับ” เกิดเสียงพูดคุยขึ้นเบาๆ ในกลุ่มสโมฯ ใหม่ หลังจากภูพูดจบ
“ได้เป็นสโมฯปุ๊บ งานเข้าปั๊บเลยหรอพี่” น้องเสือหันมาถามกึ่งบ่นกับผม และเมื่อได้คำตอบเป็นการหยักคิ้วกวนๆ กลับไป ผมก็ได้การยู่ปากจากน้องตอบกลับมา
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวรู้ตัวไหมว่าการทำแบบนั้น มันทำให้ผมอยากจะเอามือไปบีบแก้มกลมๆ ของน้องให้แตก
มันเขี้ยวโว้ย อยากจับฟัดมันตรงนี้เลย
“ใจเย็น อย่าเพิ่งบ่น เพราะกิจกรรมแรกของเราก็คือ….” ภู ประธานสโมฯ ผู้ชำนาญในการทำให้คนอื่นลุ้นเหมือนรอผลฉลากกินแบ่งรัฐบาลพูดทิ้งช่วงได้อย่างน่าถีบที่สุด
“คือ….” เกิดความเงียบขึ้นในโถงคณะ
“คือ....” ถ้าเป็นเวทีนางงาม นาทีนี้ต้องจับมือกันแล้ว
“คือ…” กรอบ...เสียงกระดูกนิ้วเรียวยาวลั่นขึ้นมาจากมือที่จับกันของนางงามทั้งสอง
“ถ้ามึงคืออีกรอบ กูกระโดดเท้าคู่ล่ะนะ” เป็นไอ้โรลที่เอ่ยประโยคแทนใจใครหลายคนออกมา เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ น้องๆ ได้มากทีเดียว
“รับ น้อง สโมฯ ต่าง จังหวัด”
แน่นอนว่าหลังจบการเฉลยของภู ก็เกิดเป็นบรรยากาศผ่อนคลายของรุ่นพี่รุ่นน้องสโมฯ เพราะนั่นหมายถึงการหาเรื่องไปเที่ยวของเหล่าหนุ่มสาววัยมหา'ลัย ที่เคร่งเครียดจากการเรียนโดยเฉพาะวิชาภาค
กิจกรรมในวันนี้จบลงด้วยการแจ้งกำหนดการคร่าวๆ ให้น้องๆ ทราบก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน เพื่อเผชิญหน้ากับตารางเรียนอันแสนสุขของแต่ละคนในวันพรุ่งนี้
“มึงจะยังไงวะ ยึกๆ ยักๆ อยู่ได้ ปกติกูเห็นมึงอยากได้ใคร บุกอ่อยวันสองวันโดนงับแล้วนะ นี่เป็นอาทิตย์แล้วแขนน้องเขามึงก็ยังไม่ได้จับ” ไอ้โรลพูดขึ้นมาในรถ
“ใจเย็นมึง เหยื่อตัวใหญ่ใจต้องนิ่ง”
“นิ่งเชี่ยไร กูเห็นนะ น้องยิ้มให้ทีมึงม้วนเป็นปลาแผ่นเลย ไอ้เวร”
“ม้วนอะไร กูนิ่ง”
“มึงจะดูรูปมั้ย จะได้รู้ว่าปลาทูนักล่าอย่างมึงเสียทรงขนาดไหน”
“กูบอกให้มึงถ่ายน้องไม่ใช่ถ่ายกู” ผมหันไปด่ามันที่ยื่นกล้องมาให้ผมดูรูปและหันกลับไปโฟกัสกับท้องถนนข้างหน้า ผมไม่ทันเห็นหรอว่าไอ้รูปที่มันยื่นมาให้ดูจะเป็นรูปผมเสียทรงม้วนเป็นปลาแผ่นจริงตามที่มันว่ามั้ย เพราะความจริงแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเวลาผมที่รุกอ่อยน้อง กลับเป็นผมเองที่ไปไม่เป็นเวลาน้องยิ้มให้ว่ายกลับทะเลไปตั้งหลักใหม่เสมอ
“มึงชอบน้องเขา”
“ก็ต้องชอบดิ ไม่งั้นกูจะไปอ่อยน้องมันทำไม”
“ไม่ใช่ กูหมายถึง กูว่ามึงมีโอกาสชอบน้องเขาจริงๆ แบบว่าไม่ใช่แค่ชอบแล้วอยากให้เขางับมึง” มันวิเคราะห์ต่อ
“ไม่รู้วะ แต่กูก็อยากให้น้องเขางับกูเหมือนเดิมอยู่ดีนะ” ผมยอมรับตรงๆ
“ไม่เหมือนเดิมหรอกมึง ถ้าเหมือนป่านนี้มึงจับตัวเองส่งเข้าปากให้น้องมันงับเรียบร้อยแล้ว คนก่อนๆ กูไม่เห็นมึงจะพิธีรีตองจัดจานนานขนาดนี้ เห็นอ่อยปุ๊บงับปั๊บ เคี้ยวกันจนอิ่มมึงก็สะบัดครีบว่ายหนีแล้ว”
เชี่ยนี่...บรรยายซะเห็นภาพเลยนะมึง
“ไม่รู้วะมึง” ผมตอบอย่างจนปัญญาหาคำตอบกับการกระทำตัวเองเหมือนกัน
ผมก็แค่เป็นคนชอบความสัมพันธ์ที่ไม่ยุ่งยาก ถ้ามีความชอบความอยากที่เหมือนกัน ก็ win-win งับผมเสร็จก็แยกย้าย เพียงแต่ผมชอบเลือกนักล่าเองก็เท่านั้น อีกอย่างการแสร้งว่าตัวเองเป็นเหยื่อให้นักล่ามางับมันน่าสนุกกว่า ที่สำคัญพอนักล่ามีความอยากกินเขาจะกินได้อร่อยที่สุดเลยล่ะ
แต่กับน้องเสือ ผมก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไมผมถึงว่ายวนไปวนมาไม่ไปข้างหน้าสักที ได้แต่มองลูกเสือไม่วางตาจากผิวน้ำทะเลเค็มเกลืออย่างนี้
“กูว่ามึงต้องเลิกจัดจานสักที มึงควรเสิร์ฟตัวเองไปวางบนโต๊ะเขาได้แล้ว ถ้าอยากให้เขางับจริงๆ ”
ใครว่าผมมัวจัดจาน ผมยังไม่ได้แล่เนื้อทำเมนูไปเสนอน้องเขาด้วยซ้ำ
