ภารกิจพิชิตหัวใจคุณพนักงาน - บทที่1 ความเจ็บปวดครั้งที่1 โดย khunsifa @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

หลินผู้ที่เคยถูกหักหลังและผิดหวังจากความรักทำให้หลินปิดประตูหัวใจและสร้างกำแพงขึ้นมากำบังตัวเอง จนกระทั่งเขาได้มาเจอกับคริสต์หนุ่มหล่อดีกรีประธานบริษัท ได้เข้ามาทำให้หัวใจที่ด้านชาของหลินกลับมาเต้นอีกครั้ง

.

แนะนำตัวละคร

 

หลิน

นริลิน วงค์นิรักษ์

อายุ28ปี

ส่วนสูง173 น้ำหนัก58

ภายนอกเย็นชา หยิ่ง ปากร้ายแต่จริงแล้วเป็นคนที่มีนิสัยเด็ก ใจดี พูดเก่ง ยิ้มง่าย

แต่เพราะเคยผิดหวังจากความรักจึงปิดใจและใจร้ายกับทุกคนที่เข้ามาจีบ

.

.

"ของที่ส่งมาเป็นของคุณใช่ไหมครับ "เขาเลือกเปิดบทสนทนาด้วยคำถามที่สงสัยตั้งแต่ตอนช่วงเช้า น้ำเสียงเยือกเย็นของหลินยิ่งทำให้คริสต์ทำตัวไม่ถูก

"ครับ หลินชอบไหม พี่ตั้งใจเลือกซื้อให้เลยนะครับ" แต่เขาก็ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"เลิกซื้อของบ้าๆ นั้นมาให้ผมเถอะครับ มันไม่มีประโยชน์อะไร ถึงคุณจะซื้อมาอีกผมก็ทิ้งมันอยู่ดี"

สิ้นสุดคำพูดของหลิน ทำเอาคนที่ได้ยินใจแป้วลงทันที

"ทำแบบนี้ทำไมครับชอบผมเหรอ"

หลังจากหลินพูดจบ คริสต์นิ่งเงียบไปสักพักราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนที่เจ้าตัวจะตอบคำถามของคนที่นั่งข้างๆ

"ผมชอบคุณ"

"เอ่อ.... ผมขอจีบคุณได้ไหม"

"ผมว่าเราเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องกันเถอะนะครับ"

"ผมไม่อยากรักใครอีกแล้ว ผมว่าคุณเลิกชอบผมตอนนี้ยังทันนะครับ" น้ำเสียงนิ่งเรียบที่ตอบมานั้น ยิ่งทำให้คริสต์รู้สึกเจ็บในใจ คนตัวเล็กปิดกั้นเขาเอาไว้และสร้างกำแพงสูงใหญ่เกินกว่าที่เขาจะพังมันลงได้ในตอนนี้ คริสต์ไม่ตอบกลับอะไรไป เขาเพียงแค่ขับรถไปส่งคนตัวเล็กจนถึงบ้านและเก็บซ้อนความผิดหวังและความเสียใจเอาไว้

เมื่อส่งหลินถึงบ้าน คริสต์กลับมานั่งนึกย้อนไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้าที่อยู่ในรถก่อนที่จะพูดพึมพำกับตัวเองพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตา

 

“เลิกชอบคุณตอนนี้ยังทันนั้นเหรอครับ หึ ใช่ครับมันยังทันถ้าเราพึ่งรู้จักกันแต่สำหรับพี่ที่รักหลินมาสิบปี จะให้เลิกรักเลิกชอบพี่ทำไมได้แล้วครับมันไม่ง่ายเลย” 

Trigger warin : Emotional hurt , Angst , Fluff and Angst , Smut ,Cheating

มีการนอกใจ การใช้ความรุนแรง เลือด การหลอกลวง

 

 

สามารถเล่นแท็กนี้ได้นะคะ #ภารกิจพิชิตหัวใจคุณพนักงาน

 

ช่องทางติดต่อนักเขียน

ทวิตเตอร์: @sky20061997

FB:นามปากกาคุณสีฟ้า

TikTOK: sky0659h6s

 

ตอนที่หนึ่ง แฟนเก่าคนที่หนึ่ง

แต่งโดย:คุณสีฟ้า

ความรักคือสิ่งที่สวยงามหรือมันคือความเจ็บปวดที่แสนทุกทรมาน

แต่สำหรับหลินมันคงเป็นอย่างหลัง

ความรัก สำหรับใครหลายๆ คนอาจจะมองว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามผู้คนมากมายต่างต้องการที่จะไขว่คว้าหาความรัก แต่สำหรับหลิน ความรักเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ทุกครั้งที่มีความรัก หลินมักจะเจอกับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนมันก็จบเหมือนเดิม คือการเลิกรากันไป มีหลายคนบอกกับหลินว่าเขาแค่ยังไม่เคยเจอกับความรักที่แท้จริงเท่านั้นเอง แล้วความรักแท้เป็นแบบไหนล่ะ หลินไม่เคยรู้เลยเพราะเขาไม่เคยได้สัมผัสมันเลยสักครั้ง

"ถ้าหากผมขอพรกับดาวที่ตกลงมาในค่ำคืนนี้มันจะเป็นจริงตามที่ผมขอไหมครับ"

.

.

ติ้ง ติ้ง ตื้ด แกร็ก!!

ทันทีที่ได้ยินเสียงกดปลดล็อกประตูห้อง หลินรีบสับเท้าวิ่งเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าห้องนอนเพื่อเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่มของตนเอง แต่ใครจะคิดล่ะว่าเขาจะถูกเซอร์ไพรส์กลับแบบนี้

ภายในตู้เสื้อผ้าแสนคับแคบประตูที่ปิดเกือบสนิทแต่ก็ยังคงมองเห็นรอบๆ ห้องได้ผ่านช่องเล็กๆ หลินที่แอบอยู่ในนั้นเห็นเรื่องราวภายในห้องทั้งหมด ภาพที่นภัทรเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งเขาผลักเธอลงเตียงของหลินก่อนจะกอดจูบนัวเนียกับหญิงสาวใจของหลินสั่นระรัวเพราะช็อกกับเหตุการณ์ตรงหน้าเขาทำอะไรไม่ถูก หลินทำได้เพียงยกมือขึ้นมาปิดปากของตนเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ แต่เขาก็ทำได้แค่กลั้นเสียงหลินไม่สามารถสั่งน้ำตาที่ไหลรินลงมาได้ในตอนนี้ เขายังออกไปตอนนี้ไม่ได้ หลินมองภาพนภัทรกับหญิงสาวร่วมรักกันนานนับหลายชั่วโมงจนบทรักของทั้งคู่จบลง ก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆ ใช้มือผลักประตูออกมาเบาๆ หลินค่อยๆก้าวเท้าเดินออกมาจากตู้เสื้อผ้าอย่างไร้เรี่ยวแรง จนมาหยุดที่เตียงนอนแสนคุ้นเคย หลินยืนมองภาพบาดตาบาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินออกจากห้องนอนมุ่งหน้าไปยังห้องครัว ไม่นานหลินก็เดินกลับมาพร้อมกับกะละมังที่บรรจุน้ำจนเกือบเต็ม หลินสูดหายใจเข้าปอดช้าๆ และสาดน้ำไปยังเตียงนอน

ซ่า

"ว้ายอะไรเนี่ย!" หญิงสาวตื่นขึ้นมาโวยวายแต่ก็ต้องนิ่งเงียบไปทันทีเมื่อเห็นผม ส่วนนภัทรก็มีสีหน้าซีดเซียวเหมือนไก่ต้ม

"นภัทร!!!"

"นี่มันหมายความว่าไงภัทร มึงทำอย่างนี้กับกูได้ยังไงวะ" น้ำเสียงสั่นคลอนเอ่ยถามคนตรงหน้า นัย์น์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาของความเสียใจที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ

ทั้งหมดนี่มันคืออะไรบอกทีว่าเขากำลังฝันไป ถ้ามันเป็นความฝันมันคงเป็นฝันร้ายที่เขาอยากจะรีบๆ ตื่นขึ้นมาเสียเดี๋ยวนี้

"หลินคือฟังภัทรอธิบายได้นะ คือภัทรเมาแล้วพลาด" นภัทรที่ตื่นขึ้นมาพยายามอธิบายเพื่อปัดป่ายความผิดหาข้อแก้ตัวต่างๆ เพื่อมาพูดกับหลิน แต่เขาคงไม่รู้ว่าหลินเห็นทุกอย่างหมดแล้ว ได้ยินทุกคำพูดทุกการกระทำและตอนนี้หลินกำลังแกล้งเป็นคนโง่ยืนฟังคำโกหกต่างๆ นานาของนภัทรอย่างเจ็บปวด เจ็บยิ่งกว่ารู้ความจริง คือนภัทรเลือกที่จะโกหกเขาหน้าด้านๆ ส่วนนางผู้หญิงคนนั้นได้แต่นั่งมองหลินอยู่บนเตียง

"หยุดแก้ตัวได้แล้วภัทร กูเห็นทุกอย่างหมดแล้ว กูอยู่ในห้องนี้ในตู้เสื้อผ้าตั้งแต่หกโมงเย็นจนตอนนี้สองทุ่ม อยากรู้ไหมว่าทำไมกูถึงไม่ออกมาโวยวายตั้งแต่มึงกับเขานัวเนียกัน เพราะกูอยากรู้ไงว่ามึงจะคิดถึงหน้ากูบ้างไหมตอนที่มึงเอากับเขาบนเตียงของกู พาเขาขึ้นมาถึงบนห้องกู แต่ไม่เลยมึงมีความสุขกับเขาโดยที่ไม่นึกถึงกูเลยสักนิด กูแม่งไปรักคนอย่างมึงได้ไงวะ"

"เราเลิกกันเถอะ "หลินสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเอ่ยคำที่เขาไม่คิดว่าจะได้เอ่ยมันออกมาในวันครบรอบสามปีของเขาและนภัทรคบกัน พังยิ่งกว่าแผนเซอร์ไพรส์ก็คงเป็นใจของเขาในตอนนี้

"ไม่หลินภัทรไม่เลิกนะ ภัทรขอโทษ ขอโอกาสให้ภัทรหน่อยได้ไหม ภัทรสัญญาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก" นภัทรคุกเข่ากอดขาแสร้งพยายามขอร้องอ้อนวอนหลิน แต่ก็ถูกหลินสะบัดออกอย่างไม่ไยดี เขาพอแล้วกับรักครั้งนี้

"แต่กูจะเลิก เชิญพวกมึงสองตัวไปรักกันไกลๆ แล้วก็เก็บของออกจากห้องกูไปให้หมด โอกาสกูให้แค่สำหรับคนดีๆ ไม่ใช่คนโกหกปลิ้นปล้อนอย่างมึง"

นภัทรเมื่อเห็นว่าต่อให้เขาจะแสร้งแสดงยังไงหลินคงไม่คืนดีกับตน จึงปล่อยกอดออกจากขาหลิน นภัทรลุกขึ้นมาประชันหน้ากับหลินด้วยความหัวเสียแววตาของนภัทรคนนี้ไม่ใช่นภัทรที่หลินเคยรู้จักเลยสักนิด มันมีแต่ความว่างเปล่า ความดุดัน เจ้าเล่ห์ เห็นแก่ตัวเอง เปลี่ยนไปแล้วทั้งน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง

"เออเลิกก็เลิกวะ กูก็ไม่อยากจะคบกับมึงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว กูจะบอกอะไรให้นะหลิน ถ้ามึงไม่รวย เรียนเก่งมีหน้ามีตาในสังคม กูไม่มีวันลดตัวมาคบกับมึงหรอก มีแต่มึงที่โง่ให้กูหลอกใช้ หลงคิดว่ากูรักมึง" คำสารภาพความจริงทั้งหมดออกมาจากปากของนภัทรยิ่งทำให้หลินเจ็บยิ่งกว่าเดิมเหมือนถูกมีดแทงซ้ำที่แผลบนอกข้างซ้าย

ที่ผ่านมามีแค่เขาสินะที่รัก ความรักสามปีที่ผ่านมา เป็นเขาฝ่ายเดียวที่รู้สึก เจ็บปวดไปหมด แตกสลายไม่มีชิ้นดี

เมื่อนภัทรและหญิงสาวเก็บของออกไปจากคอนโดของหลิน ภายในห้องเงียบสงัดเหลือเพียงแค่หลินที่ยืนมองรอบๆ ห้องอยู่กลางห้องนั่งเล่นภาพทุกอย่างคอยฉายเข้ามาในหัวของหลินอีกครั้งความทรงจำต่างๆ ที่เคยทำร่วมกันในห้องยิ่งกลับมาทำร้ายให้หัวใจหลินแตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี น้ำตาสีใสยังคงไหลอาบแก้มของคนตัวเล็กไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่เขายืนร้องไห้อยู่อย่างนี้ จนร่างเล็กหมดสติทรุดตัวลงข้างๆ โซฟา

.

.

.

สามสัปดาห์ต่อมา

หลังจากที่เลิกกันกับนภัทรหลินก็เอาแต่ดื่มแอลกอฮอล์จากคนที่ไม่ดื่มของมึนเมาจนตอนนี้เอาแต่สิงอยู่แต่คอนโดของเพื่อนสนิทจนแทบจะเป็นร้านเหล้า ห้องดลแทบจะเป็นบ้านหลังที่สองของเขา เมื่อเลิกเรียนดลก็มักจะเจอหลินอยู่ในอยู่ในห้องของเขาพร้อมกับขวดเหล้าเสมอ แต่ยังดีที่มีเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมอย่างดลคอยนั่งอยู่ข้างๆ คอยปลอบคอยแบกหามหลินกลับคอนโดเวลาเมา

"หลินพอเถอะ" ดลเอ่ยห้ามปรามเมื่อเห็นสภาพเพื่อนสนิทตัวเองก่อนจะแย่งแก้วเหล้าในมือของหลินออกมาวางไว้บนโต๊ะ

"มึงจะทำร้ายตัวเองเพื่อไอ้เหี้ยนั่นทำไมวะ ต่อให้มึงดื่มให้ตายยังไงมันก็ไม่กลับมาหามึงแล้ว มันกำลังจะแต่งงานแล้วมันทำอะไรกับมึงบ้างมึงยังจะรักมันอีกเหรอวะ หลินมึงกลับมารักตัวเองเถอะนะ" ดลพยายามเตือนสติหลิน เขาไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองเป็นแบบนี้เลยตั้งแต่คบกันเป็นเพื่อนมาสี่ปี หลินเป็นคนร่าเริงเข้มแข็ง ยิ้มเก่งแต่ดูตอนนี้สิ เขาเห็นแต่ความผิดหวัง ความเศร้าผ่านดวงตาคู่สวย จากคนที่ไม่กินเหล้าตอนนี้กลับกินจนเป็นน้ำเปล่า

"กูกำลังรักตัวเองอยู่นี่ไง กูพยายามที่จะลืมเขาอยู่ มันก็มีแค่วิธีเดียวไหมวะ กูพยายามดื่มเพื่อให้ลืมเขาอยู่นี่ไง ถึงมันจะแค่ชั่วคราว" ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากลืมเพียงแค่ตอนนี้เขายังไม่แข็งแรงพอที่จะลืมเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับหลินที่รู้จักกับนภัทรมาเจ็ดปีทั้งตอนเป็นเพื่อนกันจนปีที่สี่เขาทั้งสองตัดสินใจคบกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมานภัทรทำมันได้ดีมาตลอดทั้งเป็นเพื่อนที่ดีเป็นคนรักที่ซื่อสัตย์และรักหลินแต่นั่นเป็นเพียงแค่การแสดงที่หลินดันหลงเชื่อจนหมดใจ

"ฮึก! แต่อย่างน้อย….."

"ขอเพียงแค่ได้ลืมความเจ็บปวดนี้ไปสักนิดก็ยังดี"

"พอๆ เลิกแดก กลับบ้านไปได้แล้ว"

หลินไม่ได้อยากจะทำร้ายตัวเอง เขาเพียงอยากดื่มเพื่อให้ลืมแฟนเก่า

ลืมความเจ็บปวดทั้งหมด ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องของเขาวันนั้น ลืมความจริงที่รู้

เขาเกือบจะลืมได้แล้วเชียว ถ้าหากว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาไม่เจอกับนภัทร

.

.

หนึ่งอาทิตย์ก่อน

"หลิน" เสียงเรียกของแฟนเก่าอย่างนภัทรที่เดินยิ้มมาพร้อมกับซองสีขาวในมือ ถ้าคิดขำๆ มองโลกแง่ดีให้เข้าข้างตัวเองหลินอยากจะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ซองผ้าป่า แต่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น นภัทรยื่นซองสีขาวในมือให้กับหลินพร้อมกับยิ้มที่ดูมีความสุขให้กับหลิน

"ซองอะไร" แค่เห็นรูปหน้าซองเขาก็รู้แล้วล่ะ เพียงแค่ถามตามมารยาทเท่านั้น

"ซองงานแต่งงานของผมกับแก้วตาเอง" เจ็บจังในขณะที่หลินยังอยู่ที่เดิม จมกับความรู้สึกต่างๆ แต่อีกคนกลับกำลังเริ่มต้นใหม่ สามปีที่คบกันมา ทำไมอีกคนถึงลืมง่ายได้ขนาดนี้ มีความสุขกับรักครั้งใหม่ อ๋อไม่ใช่สิกับชู้

"กล้าเนอะ หน้ามึงคงด้านดีที่กล้าเอาการ์ดแต่งงานของตัวเองกับชู้มาให้แฟนเก่าอย่างกู มึงลืมเหรอว่ากูกับมึงจบกันยังไง ได้มึงกล้าเชิญกูก็กล้าไป"

.

.

"ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ครับแล้วทำไมคนน่ารักแบบคุณถึงมีฝนตกในใจแบบนี้ล่ะ" เสียงชายปริศนาคนหนึ่งพูดพร้อมเดินเข้ามาหาหลินที่นั่งร้องไห้เหม่อลอยมองสายน้ำอยู่ริมสระสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ชายคนนั้นสวมเสื้อฮู้ดสีดำกางเกงสีดำ ใส่หมวกและแมสปิดบังใบหน้า ก่อนจะนั่งข้างๆ หลิน คนตัวเล็กขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะหันหน้าเอ่ยถามคนที่นั่งข้างๆ ออกมา

"คุณเป็นใคร"

"คนแปลกหน้า" ชายปริศนาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความอบอุ่น

"เล่าให้ผมฟังได้นะ เพราะผมเป็นแค่คนแปลกหน้า ถึงผมจะช่วยอะไรมากไม่ได้แต่ผมรับฟังได้นะครับ" แค่คำพูดไม่กี่ประโยคแต่ทำไมถึงทำให้หลินรู้สึกถึงความอบอุ่นความใส่ใจที่ออกมาจากคนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก

หลินนิ่งเงียบสักพักหนึ่งราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจเขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยและเริ่มเล่าเรื่องของตนเองให้กับคนที่เขาไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อเลือกเล่าทุกอย่างออกไปดูเบาลงไปเหมือนกับว่าเขาได้ระบายสิ่งแย่ๆ ออกไป

"เขาใจร้ายกับคุณจังนะครับ ไม่ใช่สิ เขาเลวไปต่างหาก ทำไมถึงเอาแต่ร้องไห้เสียใจล่ะครับ ทำไมถึงปล่อยให้เขามีความสุข คุณอยากเริ่มต้นใหม่มีความสุขไหมครับ"

"อือ อยากสิ"ใครจะอยากเจ็บปวดหลินอยากเริ่มต้นใหม่

"งั้นไปกันครับ" หลังจากพูดจบชายปริศนายื่นมือออกมาหาหลินพร้อมกับหันมามองใบหน้าหลินเชิงบอกว่าให้จับมือของเขาเอาไว้ ทำให้ทั้งคู่ได้สบตากัน นัยน์ตาสีเทาที่มองมาหาหลินเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายๆ อย่าง

"ไปไหน" หลินถาม

"ไปจัดการคนพวกนั้นที่ทำให้คุณมีฝนตกในใจแบบนี้ไงครับ เข้มแข็งและทำให้เขารู้ว่าอย่าทำแบบนี้กับใครอีกสิครับ"

"อือ เข้าใจแล้ว" เมื่อเข้าใจทุกอย่างหลินจึงเอื้อมมือไปประสานมือกับชายแปลกหน้า เขาเป็นคนที่ดึงหลินออกมาจากความรู้สึกเศร้าๆ และทำให้คนตัวเล็กคิดได้ ว่าเขาไม่ควรมาอาลัยอาวรณ์กับคนที่ทิ้งเขาไปหาชู้ แต่เขาควรจองเวรจองกรรมพวกเหี้ยนั้นแทน

ติ่ง ติ่ง!!

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องหรู

"ผมต้องไปแล้ว ถ้ามีโอกาสหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะครับ"  ก่อนที่ชายปริศนาจะปล่อยมือของหลินและเอ่ยคำลาแล้วจากไป โดยที่หลินยังไม่ทันได้เอ่ยลาหรือถามไถ่ชื่อเลยสักคำ