เปลี่ยนชะตาชีวิต - บทที่1 ความสิ้นหวังขั้นสุด โดย crioA,] @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชายผู้หมดศรัทธาในการใช้ชีวิต โดนหลอกจากคนที่รักมานับสิบปี ชีวิตยิ่งดิ่งลงหลังจากผู้เป็นแม่ได้ตายจากเพราะโรคหัวใจโดยที่เขาไม่มีโอกาสได้รำลา เจ้าหนี้ก็ตามรังควานจนตาย เขามีโอกาสย้อนอดีตกลับมาตอนม.4 เขาจะแก้ไขชีวิตสิ้นหวังได้หรือไม่

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

"เมื่อไหร่พี่พายุจะบอกเรื่องของเราให้นันรู้สักที" เสียงหญิงสาวคุ้นหูทำให้นันที่อยู่ในบทสนทนาใจกระตุก หากได้ยินประโยคนี้ที่อื่นอาจจะเป็นความเข้าใจผิดได้ แต่นี้มันคอนโดที่นันและแฟนเช่าอยู่ด้วยกันมา 5 ปีแล้ว

เสียงเรียกเข้าจากมือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ ทำให้คนที่กำลังเหม่อลอย มองออกไปแบบไร้จุดหมาย ตาที่ถูกปกคลุมไปด้วยหยาดน้ำตาเริ่มรู้สึกตัว เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลก เขาไม่รับเบอร์แปลกมานานแล้ว หน้าจอตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้วด้วย

ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน 

นันที่กำลังลงจากรถแท็กซี่ จอดหน้าคอนโดใจกลางเมืองทองธานี คอนโดนี้เขาและแฟนได้เช่าอยู่ด้วยกันเป็นเวลา 5 ปีแล้ว โดยที่ตัวเขาเองทำงานเป็นผู้จัดการร้านสะดวกซื้อ แต่ต้องย้ายสาขาเพื่อไปช่วยร้านยอดตกที่ต่างจังหวัด จึงต้องห่างกันกับแฟนหนุ่มจะกลับมาหาแค่เดือนละครั้ง

วันนี้คือวันครบรอบ 10 ปี เขาตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่มที่คบกันมานาน แต่เหมือนว่าจะเจอเรื่องเซอร์ไพรส์มากกว่า ในตอนที่เขาเดินขึ้นมาบนห้อง เปิดเข้าไปโดยใช้กุญแจสำรองของตัวเอง เมื่อก้าวเข้าไปได้เพียงพ้นหน้าประตูทางเข้ากลับต้องหยุดเท้าลง

"เมื่อไหร่พี่พายุจะบอกเรื่องของเราให้นันรู้สักที" เสียงหญิงสาวคุ้นหูทำให้นันที่อยู่ในบทสนทนาใจกระตุก หากได้ยินประโยคนี้ที่อื่นอาจจะเป็นความเข้าใจผิดได้ แต่นี่มันคอนโดที่นันและแฟนเช่าอยู่ด้วยกันไง 

"วิ พี่ทำแบบนั้นไม่ได้ พี่กับนันคบกันมา 10 ปีแล้วนะ วิเองก็รู้" และเสียงที่ตอบโต้ก็เป็นเสียงของแฟนตัวเองที่คบกันมา 10 ปีแล้ว

"พี่พายุจะรอให้ลูกโตก่อนหรือยังไง ถึงจะยอมเลิกกับมันสักที"

"ไม่ใช่แบบนั้น..." ชายคนนั้นเข้าไปสวมกอดหญิงสาวตรงหน้าเพื่อปลอบเธอ 

นันยกมือขึ้นปิดปากไม่ให้ส่งเสียงร้อง และไม่ให้ตนเองเข้าไปโวยวายปาสิ่งของหรือด่ากราดคนทั้งสอง ที่กล้าทรยศหักหลังเขา ชายคนนั้นคือพี่พายุ แฟนหนุ่มที่คบกันมานานกว่า 10 ปีแล้ว แต่ที่น่าตกใจมากกว่าคือหญิงสาวคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทของนันที่รู้จักกันมากกว่า 15 ปี พวกเขาทั้งคู่กำลังจะมีลูกด้วยกัน 

แล้วเขาละ คงเป็นได้แค่ไอ้โง่คนหนึ่งสินะ เขาเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ด้านชาแล้วเหมือนกัน แปลกใจที่ไม่ได้เจ็บปวดมากพอจะเข้าไปทำร้ายคนทั้งสอง แต่มันเป็นภาวะที่บอกไม่ถูก ใจที่มีอยู่ตอนนี้กลับเป็นเพียงความว่างเปล่า

นันวางกุญแจสำรองของตนเองไว้ และเลือกจะเดินออกไปจากห้องนี้ด้วยฝีเท้าหมั่นคงทีละก้าว มานั่งอยู่ตรงป้ายรถเพื่อรอแท็กซี่ แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้ง ฝนตกลงมาพอดีทำให้ที่นั่งตรงนั้นนั่งไม่ได้แล้ว จำต้องยืนขึ้นเพื่อรอรถแทน

ทุกคนคงคิดว่าผมโง่สินะ ใช่ครับผมก็คิดแบบนั้นเช่นกัน ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวเองให้ทุกคนรู้จักก่อนแล้วกัน

" ผมชื่อ นายอนันตกาล ไพศาลสกุล ชื่อเล่น นัน อายุตอนนี้ก็ 29 ปีแล้วครับ ทำงานเป็นผู้จัดการร้านที่ถูกโยกย้ายไปสาขา ที่มียอดขายตกเพื่อดันให้ร้านยอดดีขึ้นถึงจะสามารถย้ายกลับมาสาขาเดิมของตัวเอง ดูมีคุณค่าสำหรับองค์กรใช่ไหมล่ะครับ"

"แต่บอกเลยว่าความรู้สึกของผมตอนนี้มันดิ่งเอามากๆ ถามถึงครอบครัวหรือครับ ตอบเลย ไม่เหลือใครแล้วละครับ

พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็ก แม่มีแฟนใหม่ ผมไม่ชอบแฟนใหม่แม่จนตีตัวออกห่างจากแม่ พอเรียนจบก็มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ สุดท้ายแม่เป็นโรคหัวใจตรวจพบแค่ไม่กี่เดือนกลับหัวใจวายเฉียบพลัน จากไปโดยที่ผมไม่ได้กล่าวลาท่าน ท่านอายุเพียง 50 ปีเท่านั้น ผมยังไม่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีเลยด้วยซ้ำ เหตุการณ์นั้นทำเอาผมดิ่งไปเป็นปีๆ

โทษตัวเองทุกอย่าง ทำไมเราไม่กลับไปหาแม่บ้างนะ สองปีแล้วที่ไม่ได้กอดท่านเลย กราบเท้าท่านก็ไม่เคยทำตั้งแต่โตมา ยิ่งเรียนไกลด้วยโทรหาน้อยครั้ง เดือนละครั้งได้ไหมเถอะ 

หากย้อนเวลากลับไปได้ อยากใช้เวลากับท่านให้ได้มากที่สุด อยากเป็นลูกที่ดีของท่านบ้าง

ผมมีภาวะซึมเศร้า ทานยาเยอะมากจนไม่อยากจะทาน แล้วแฟนไม่รู้เรื่องนี้ด้วยนะ แปลกดีอยู่ด้วยกันแต่ไม่รู้ ก็ผมไม่ได้บอกเขา อาการนี้มาตรวจพบตอนที่ย้ายที่ทำงานแล้ว อาการหนักเข้าเพื่อนร่วมงานเลยลองแนะนำให้ไปหาหมอ

สิ่งนี้ทำให้เฉยชากับแฟนด้วย ผมมีแฟนตอนปี 1 ชื่อพายุ ก็ไอ้คนที่มันนอกใจผมไปนั่นแหละ ผมมันก็พวกรักแฟนมากจนโง่ มีน้องๆในร้านเคยบอกว่าเห็นแฟนพี่อยู่กับเพื่อนสนิท ไม่เชื่อน้องแถมแก้ต่างให้แฟนกับเพื่อนสนิทไปอีก โง่ดีคุณว่าไหม

แต่ที่ผ่านมาผมไม่อยากทะเลาะกับเขา เลยเลือกจะเป็นคนรับผิดมาไว้กับตัวเองหมด จนตอนนี้ก็ยังคิดว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะผมไม่มีเวลาให้พี่พายุหรือเปล่านะ

ถ้าวันนั้นผมไม่ตอบรับความใจดีของพี่มัน ผมคงไม่ไร้ค่าขนาดนี้"

ในตอนที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ก็มีเสียงเดินเข้ามาตรงป้ายรถ นันคิดแค่ว่าอาจจะมีคนมายืนรอรถประจำทางเหมือนกันแต่แล้วก็คิดผิด เพราะคนกลุ่มนั้น

"แกใช่อนันตกาลใช่ไหม" คนที่สูงใหญ่ตรงหน้าถามนันทันที ทำไมถึงรู้จักชื่อจริงของเราละ

"พวกคุณคือใครครับ"

"วันนี้มันเลยกำหนดที่แกจะเอาเงินมาคืนแล้ว คิดจะเบี้ยวกันหรือไงหะ" ชายตรงหน้าตะคอกเสียงดัง แต่เหมือนเสียงฝนตกจะดังจนทำให้รอบข้างไม่ได้ยินว่าตรงนี้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

"เดี๋ยวก่อน ผมไม่เคยเอาเงินอะไรพวกคุณเลยนะ" นันค่อยๆก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัว เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

"ไอ้นี่ เอาเงินไปใช้สบายๆ พอถึงเวลากลับไม่คืนมันมีเรื่องดีๆแบบนี้ที่ไหนกัน"

"ก็บอกว่าไม่ได้เอาไปไง ไหนละหลักฐาน" นันพยายามอธิบายและขอหลักฐาน

"ฮ่าฮ่าฮ่า ดูมันถามหาหลักฐานสิ เอาให้มันดู มันจะได้ไม่ต้องมีข้ออ้าง" ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังยกรูปภาพที่ถ่ายเอกสารสำเนาบัตรประจำตัวประชาชนของนันเอง โดยเขียนกำกับไว้ว่ากู้เงินนอกระบบจำนวนหนึ่งแสนบาท ดอกเบี้ยร้อยละ40 มีระยะเวลาในการคืนเงินเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น และมันก็เลยเวลามาแล้ว

นี่มันบ้าไปแล้ว เมื่อมองดีๆ ก็สังเกตได้ว่าตัวหนังสือนี้คือของเขาเองแต่เขาไม่ได้เป็นคนเขียนมันเลย

"หลักฐานก็มีแล้ว จะยอมจ่ายดีๆ หรือจะเจ็บตัวก่อน ฟู่ๆๆ" พี่บึ้มด้านหลังกำหมัดขึ้นมาเป่า ในจังหวะที่นันตัดสินใจถอยหลังช้าๆ

"พี่ ช่วยด้วยครับ" นันตะโกนพร้อมโบกมือไปด้านหลัง ก่อนจะใช้จังหวะที่พวกนั้นมองตามสายตาของนัน เขารีบก้าวเท้าเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆจนมาถึงแยกไฟแดงที่นันไม่ทันสังเกตว่า บนถนนในเวลานี้มีรถที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว

เอี๊ยดดดดดด...

โครม!!!!

"อะ อึก ตาย ไปก็ดี" เปลือกตาของนันค่อยๆหลับลงมีแต่ความมืดมิดบดบัง และดำดิ่งลงจนสงบในที่สุด

"โอ๊ย!!! ปวดหัวจัง เดี๋ยวนะ!! นี่มันอะไรกัน" ผมปวดหัวมากในตอนที่ตื่นขึ้นมาจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง ขอเวลาผมนึกก่อนว่า..

ก่อนหน้านี้ผมจับได้ว่าแฟนนอกใจเป็นชู้กับเพื่อนสนิท ทำไมที่ผ่านมาไม่ทันสังเกตเรื่องของพวกเขาทั้งสองคนกันนะ เป็นช่วงเวลาไหนที่พวกเขาเริ่มมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งขนาดนี้ แล้วโดนเจ้าหนี้ไล่ตามจนโดนรถชนอีก จริงด้วยสิ ผมถูกรถชนหรือนี่จะเป็นโลกหลังความตายกันนะ แต่ทำไมคนตายถึงยังปวดหัวปวดตัวได้อีกละ 

ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง มองเห็นเพดานสีขาวหม่นเพราะการใช้งานเป็นเวลายาวนาน สีรอบๆ ห้องก็เป็นสีขาวหม่นเช่นกัน ในห้องมีเตียงที่มองก็พอรู้ว่าคือเตียงในห้องพยาบาล มันช่างคุ้นตาเหมือนผมเคยเห็นมันเมื่อนานมาแล้ว หรือตอนนี้กำลังฝันอยู่กันนะ

ผมค่อยๆ ชันตัวขึ้นเพื่อทำให้วิสัยทัศน์ในการมองเห็นได้กว้างมากขึ้น มองโดยรอบแล้ว ทำไมถึงเหมือนสมัยเด็กอยู่เลยนะ ที่นี่มองออกไปเห็นสนามหญ้าเล็กๆ ลมพัดเบาๆที่ด้านนอกมีอาคารเรียนที่เคยเรียน กวาดตามามองที่ตัวเองเสื้อผ้าที่ชื้น สีชุดที่ใส่มองยังไงก็ชุดสีเขียวเข้มของชุดรด. สมัยมัธยมปลายที่ผมเคยเรียนมาก่อน

"อย่าบอกนะ..."

***