"ใครจัดการจอมมารได้ก่อนคนนั้นเป็นผู้กล้าแบบนั้นเป็นยังไง" เป็นข้อเสนอจากอีกฝ่าย "ได้เลยสิฉันจะทำให้แกได้เห็นใครกันที่คู่ควรเป็นผู้กล้า" การเดินทางของศัตรูคู่ปรับ คู่กัด คู่หู จึงได้เริ่มต้นขึ้น
แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่เดินเข้าถ้ำมาก็รู้อะไรหลายๆ อย่าง สภาพที่นี่ดูเปียกชื้นมีน้ำขังเป็นบางที่ ส่วนบางที่ก็เต็มไปด้วยบ่อโคลน บรรยากาศถึงจะดูมืดๆ แต่ก็พอจะมองเห็นเส้นทางได้บ้าง ก็สมกับเป็นพวกสัตว์เลื้อยคลานล่ะนะ
นอกจากสภาพถ้ำที่ทำให้ลื่นได้ง่ายแล้ว เส้นทางที่ซับซ้อนของที่นี่ก็ทำเอาให้ผมปวดหัว ผมจำไม่ได้เสียแล้วว่าผมเดินผ่านทางเดินมากี่รอบแล้ว
อย่างกับเขาวงกต
“เฮ้อ… รู้แบบนี้น่าจะให้เด็กนั้นมาช่วยนำทาง”
อย่างนั้นก็ไม่ได้เหมือนกันสิ ถ้าจะเป็นผู้กล้าจะให้เด็กมาเสี่ยงอันตรายไม่ได้สินะ พอเข้าใจมาเสียบ้างแล้วล่ะ
หลังจากเดินต่อมาอีกสักพักผมก็เดินเหมือนมีแสงไฟมาจากทางเลี้ยวด้านหน้า
“จะ เจอแล้วในที่สุดก็เจอทางไปต่อเสียที”
ผมรีบไปตามแสงไฟนั้นจนถึงทางเลี้ยว
“อ่ะ…”
ผมวิ่งเข้าชนกับใครบางคน จนล้มลงกับพื้นกันทั้งคู่
“โอ้ย มันเจ็บนะ นายเป็นใครกันเนี้ยเข้ามาทำอะไรในนี้”
เอ๊ะทำเสียงมันดูคุ้นหูชอบกล เหมือนกับเสียงของเจ้าคนที่ชอบทะเลาะด้วยตอนนั้น อย่าบอกนะว่า..
ผมรีบหยิบคบเพลิงที่ตกลงพื้นขึ้นมาเพื่อส่องดู
“อะไรกัน แกเองหรอกเหรอ!?”
“หยุดนะ! อย่าเอาคบเพลิงมาส่องหน้าคนอื่นสิ”
ใช้จริงๆ ด้วย เจ้าคนที่ผมทะเลาะด้วยวันนั้นแล้วยังเป็นคนที่เป็นคู่แข่งของผมในตำแหน่งผู้กล้าอีกด้วย เท่าที่จำได้เจ้านี้น่าจะชื่อไรลีย์สินะ
“ก็บอกว่าอย่าเอาไฟมาส่องไง!”
เขาปัดคบเพลิงในมือของผมออกด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวสีหน้าดูเกี้ยวกราด ไปอารมณ์ร้อนมากจากไหนกันล่ะเนี้ย
“ดูสิทำหน้าอย่างกับออร์ค ฉันไปแย่งจานข้าวของแกกินหรือไง อ๋อเข้าใจแล้ว จริงๆ แกเข้ามาในถ้ำนี้เพื่อหาพวกเนื้อกิ้งก่ากินสินะ น่าสงสารจริงๆ เลย”
“วะ ว่ายังไงนะ!?”
พอพูดอย่างนั้นดูเหมือนเขาจะเลือดขึ้นหน้าน่าดู แต่พอดูดีๆ แล้วเจ้านี้ก็น่าตาจิ้มลิ้มดีเหมือนกันนะเนี้ย ยิ่งตอนโกรธก็ดูดีใช้ได้ ถ้าเป็นผู้หญิงละก็..
โอ๊ะ ไม่ได้ๆ เราจะมาเปลี่ยนรสนิยมตัวเองตอนนี้ไม่ได้ใจแข็งๆ เข้าไว้
พอคิดอยู่อย่างนั้นก็รับรู้ได้ถึงคมดาบที่ตวัดมาตรงช่วงท้องของผม
“อ่ะ..”
ผมกระโดดหลบออกมาทางด้านหลังได้ทันอย่างเฉียดฉิว
“แกคิดจะทำอะไรของแกกันเนี้ย ฉันแค่พูดหยอกล้อนิดหน่อยเองนะ ไม่เห็นจะรุงแรงขนาดนั้นเลย เหวอ..”
เขาคงดาหน้ามาฟันอย่างไม่หยุดดาบ ผมได้แต่หลบเพียงอย่าเดียวเท่านั้น ขณะที่ดาบของเขากำลังฟาดลงมาที่หน้า ผมยกด้านขึ้นกันได้ทัน
“นี่ ถ้าแกหิวขนาดนั้นฉันมีขนมปังอยู่ในกระเป๋านะ เรามาแบ่งขึ้นกันเป็นไงฉันเองก็เริ่มหิวเหมือนกัน”
พอได้ยินอย่างนั้นเขาก็กัดฟันกรอดๆ แล้วก็ดันผมออกไปจนกระเด็นถอยหลังออกไป
เขาชี้ดาบมาทางผมพร้อมกับพูดออกมา
“นายน่ะ คิดจะมาแย่งผลงานของฉันใช่ไหม นายเข้ามาในถ้ำนี้หวังจะมาลอบกัดฉันแล้วแย่งผลงานไปสินะ”
อะไรของเขากันล่ะเนี้ยฉันเข้ามาก่อนนะ มากล่าวหาได้ยังไง
“อย่ามากล่าวหากันพล่อยๆ นะ ทำไมคนอย่างฉันต้องคอยลอบกัดคนอื่นด้วยล่ะ แค่พวกกิ้งก่าพวกนี้แค่ฉันคนเดียวก็เหลือเฟือแล้ว”
“อ๋อเหรอ คิดฉันเชื่อคำพูดของคุณชายจอมเกเรพันธ์นั้นด้วยล่ะ”
ผมพูดออกไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม แต่อีกฝ่ายกลับทำท่าทียียังใส่ ทำเอารู้สึกว่าคิ้วกระตุกขึ้นมาเลย
“แล้วแกล่ะ คิดคนตัวเล็กบอบบางแบบแกจะสู้กับพวกลิซาร์ดได้งั้นเหรอ เอาแบบนี้เป็นไงให้แกไปฝึกแบกน้ำที่บ้านของฉันก่อน เผื่อแกจะได้มีกล้ามเนื้อกับเขาบ้าง ฮ่า ฮ่า”
“หน็อย… ถ้าแบบนั้นไม่ต้องแข่งกันกำจัดราชาปีศาจแล้ว มาดวลกันเลยดีกว่า”
หลังจากนั้นเขาก็กำดาบแน่นพุ่งเข้ามาโจมตีโดยทันที
(เอาไงเอาไงกันล่ะ)
ผมยกดาบขึ้นป้องกันไว้ได้แล้วดันเขาออกไป จังหวะที่ถอยหลังผมตวัดดาบเข้าโจมตีที่จุดบอดทางด้านซ้ายโดนทันที ดาบเหวี้ยงออกทางด้านที่ไร้การป้องกัน
(เสร็จล่ะ)
ดาบกระแทกโดนเป้าหมาย แต่แทนที่จะเป็นเสียงคนโดนฟัน แต่เป็นเสียงของดาบกระแทกกับดาบ
ป้องกันไว้ได้เหรอ
ขณะที่ผมตกใจอยู่ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มออกมา
เขาผลักดาบผมออกแล้วบุกรุกไล่โดยทันที ดาบทั้งรวดเล็กและเฉียบคม เฉียบคมกว่าคมดาบของผมเสียอีก ไม่อยากจะยอมรับเลยแต่ภาพที่เห็นทำเอาปฏิเสธได้ยาก
ผมทำได้แค่เพียงป้องกันเพียงเท่านั้นไม่มีโอกาสได้สวนกลับแม้แต่น้อย ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต้องแพ้แน่นอน
ผมพยายามถอยหลังเพื่อทิ้งระยะห่างออกมา ห่างพอที่เธอจะไล่ตามได้
“ฮ่า ฮ่า อะไรกัน ทำไมตอนสู้ไม่ได้เก่งอย่างปากว่าล่ะ คิดจะหนีกลับไปฟ้องท่านดยุคเลยหรอกใช่ไหม!?”
หน็อยแน่แก.. มาทำกันได้นะ ถ้าแแบบนั้นละก็..
“หา.. นายยิ้มอะไรออกมาน่ะ คิดจะทำอะไรกันแน่!? เอ๊ะ..”
ไรลีย์เห็นลูกไฟกำลังพุ่งมาทางตัวเองอย่างราดเร็ว เธอหลบมันได้อย่างเฉียดฉิวจนมันระเบิดออกทางด้านหลัง
“ฮ่า ฮ่า เป็นไงละเวยมนตร์ยังไงล่ะ สามัญชนอย่างพวกแกคงจะไม่เคยได้เรียนสินะ”
พอพูดจบลูกไฟยังคงพุ่งออกมาอย่างต่อเนื่อง
“เอาไปเลย ไฟเยอร์บอล! ไฟเยอร์บอล! ไฟเยอร์บอล…!”
ไฟลอลพุ่งออกมากหมายหลายลูก ทำเอาไรลีย์วิ่งหลบหนีหัวซุกหัวซุน
“ขี้โกงนี้นา แน่จริงเข้ามาสู้กันตรงๆ สิ”
“แกนั่นแหละ ถ้าแน่จริงก็เข้ามาให้ได้สิฟ่ะ ฮ่า ฮ่า”
พอพูดเสร็จอารินก็ยังยิงลูกไฟออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ลูกไหหลายสิบลูกพุ่งตรงไปยังอีกฝ่าย
“ได้เลย.. นายต้องการแบบนั้นใช้ไหม!?”
ไรลีย์ถือดาบออกมาดึงไปทางด้านหลังโดยหันด้านที่เป็นหน้าดาบออกออกมา เขากวัดแกว่งดาบลงกับพื้นลากยาวไปถึงด้านหน้า การตวัดดาบนี้หอบเอาเศษโคลนและเศษน้ำที่อยู่บนพื้นกระจายออกไปทั่ว
ลูกไฟที่ยิงออกไปนั้นเมื่อกระทบกับเศษโคลนจึงดับลงและไม่ระเบิดออก เศษโคลนมันกระเด็นมาถึงตัวผมจนต้องเอามือเข้ากันไว้ โคลนมันกระเด็กเข้าตาจนมองไม่เห็นวิสัยทัศน์ข้างหน้าเลย
“โอ๊ย! อะไรกันเนี้ย แกเล่นอะไรของแก!?”
ผมรีบเช็ดโคลนออกจากตาในทันที จังหวะนี้เป็นจุดบอดต้องโดนโจมตีเข้ามาอย่างแน่นอน ผมกำดาบไว้ในแน่นดาบต่อไปต้องใส่กันสุดแรงคงจะเป็นดาบที่เผด็จศึกกันทั้งสองฝ่ายเป็นแน่แท้
พอเศษโคลนที่กระเด็กออกมาเริ่มจางออก ก็เห็นร่างของไรรีย์วิ่งเข้ามาตั้งท่าเตรียมฟาดฟัน ผมตั้งท่าดาบเตรียมเหวี่ยงออกไป เราทั้งสองตะโกนเสียงดังลั่นออกไปเพื่อเพิ่มกำลังใจ
“กรี๊ด…!!”
ดาบทั้งสองคนหยุดลงเพราะเสียงที่ได้ยิน เสียงนั้นเป็นเหมือนเสียงที่เตือนสติว่าทำไมทั้งสองคนถึงมาอยู่ที่นี่ มันต้องเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงที่ถูกลิซาร์ดจับตัวไปอย่างแน่นอน
.” แย่แล้ว ลืมไปเลยว่าเข้ามาช่วยชาวบ้านที่ถูกจับ”
“ชิ!”
ไรลีย์ไม่ทันได้พูดอะไรก็รีบวิ่งออกไปในทันที
แย่ชนะมัดอุส่าห์บอกกับเด็กนั้นว่าจะช่วยชาวบ้านออกมาให้ได้แท้ๆ ดันมาเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ซะได้ รู้สึกผิดหวังนิดหน่อยแฮะ
หลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งตามเสียงนั้นไปอย่างรวดเร็ว
***
เราสองคนวิ่งกันอยู่ได้สักพักทางข้างหน้าเร็วเห็นแสงเล็กลอดออกมา ดูเหมือนข้างหน้าที่มีห้องที่มีแสงไฟสว่าง พวกเราวิ่งเข้าห้องนั้นไป
สิ่งที่เห็นก็คือห้องที่กว้างขวางภายในถ้ำ มีหนองน้ำหลายแห่งอยู่ภาย ที่พื้นยังเปียกแฉะเหมือนด้านนอก แต่ต่างที่มีแสงไฟจากคบเพลิงอยู่โดยรอบทำให้มองเห็นสิ่งต่างได้ชัดเจน
มองไปทางด้านในมีชาวบ้านที่ถูกขังไว้หลายสิบคนอยู่และทั้งห้องยังถูกล้อมรอบด้วยฝูงลิซาร์ด จำนวนของมันยากที่จะนับได้บอกได้แต่ว่าสมกับเป็นรังของวันจริงๆ
คงต้องฝ่าเข้าไปให้ได้
“นี่ แกน่ะ ไปช่วยชาวบ้านก่อน ฉันจะจัดการพวกศัตรูให้ เอ๊ะ.."
ก่อนจะพูดจบผมหันไปมองทางไรลีย์ก่อน เขาอ้าปากค้างสายตาเบิกกว้างตัวสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่ากำลังจ้องมองดูอะไรบางอย่างอยู่
ผมหันไปมองทิศทางเดียวกันกับสายตาของเขา มองไปทางด้านหลังของฝูงพวกลิซาร์ด
"...!"
ภาพที่ทำเอาผมหัวใจผมสั่นไหวในทันที ผมเห็นร่างของหญิงชาวบ้านนอนแน่นิ่ง บริเวณอกออกเธอมีแผลเหมือนโดนหอกแทงอยู่ รอบตัวนั้นเต็มไปด้วยเลือด ดวงตาของเธอยังไม่ปิดเลยด้วยซ้ำ
พวกเรามาช้าไป
บ้าเอ้ย! มาไม่ทันเหรอเนี้ย แค่ช่วยชาวบ้านจากมอนเตอร์ธรรมดายังไม่ได้ ฉันจะมีหน้าไปบอกใครว่าเป็นผู้กล้าได้กัน
"กรอด!!"
ผมได้ยิงเสียงกัดฟันแน่นของไรลีย์ เอาดึงดาบออกมากำไว้แน่น
"ตายซะเถอะพวกแก…!!!"
เขาร้องออกมาลั่นพร้อมวิ่งกระโจนเข้าปะทะกับฝูงลิซาร์ด
"ดะ เดี๋ยว ใจเย็นก่อนสิ!"
ผมร้องเรียกห้ามแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เขาพุ่งเข้าฟาดฟันศัตรูอย่างบ้าคลั่ง ลิซาร์ดตัวหลายตัวโดนฟันขาดกระจุยด้วยดาบ
พวกมันหลายตัวพยายามเข้ารุมล้อมแทงหอกเข้ามา แต่ไรลีย์เหวี่ยงดาบดีเดียวกลุ่มของพวกมันก็แตกกระเจิง
เขาไล่ฟันพวกมันอย่างไม่หยุดพัก พวกมันก็บุกเข้ามาอย่างไม่หยุดย่อนเช่นกัน
ดูเหมือนว่าผมไม่ต้องทำอะไรเลย เขาก็น่าจะสามารถจัดการพวกมันจนหมดได้ บ้าคลั่งเกินไปแล้ว
“…”
อยู่ๆ การโจมตีของพวกลิซาร์ดก็หยุดลง ลิซาร์ดที่เหลือเริ่มเดินถอยหลังออกไป พวกน่าจะรู้ว่าสู้ไม่ได้จึงถอยออกไปหรือยังไงกัน
"เจ้าพวกสารเลว แน่จริงก็เข้ามา อย่าถอยหนีสิ!"
ไรลีย์ตะโกนด้วยเสียงขุ่นเคือง
ผมรู้สึกว่าพฤติกรรมของมันดูต่างจากเคย ถ้ามันยอมแพ้มันคงหนีไปแล้ว แต่มันแค่ค่อยๆ ถอยออกไปเพียงเท่านั้น
"นี่ ใจเย็นก่อน พวกมันดูแปลกไป"
"หา!! นายกลัวพวกมันเหรอ ไหนว่าเก่งนักเก่งหนาไง!?"
ดูเหมือนจะหยุดเขาไว้ไม่ได้เลย อาการเลือดขึ้นหน้าแบบนี้คงยากที่จะพูดคุยกันแล้ว
พวกลิซาร์ดถอยหลังจนไปหยุดที่ขอบของหนองน้ำ พวกมันยืนล้อมรอบเต็มไปหมด พวกมันกระแทกหอกลงพื้นเป็นจังหวะพร้อมกัน
“พวกมันกำลังทำอะไรน่ะ”
“…”
เสียงกระแทกค่อยๆ ดังขึ้น ..ดังขึ้น เริ่มรับรู้ถึงแรงสั่นเทือนขึ้นมาเรื่อยๆ แรงสั่นสะเทือนจากรอบๆ ขอบหนองน้ำทำให้เกิดคลื่นบนผิวน้ำ มันค่อยๆ ไหลไปรวมกันที่ตรงกลาง
ที่กลางหนองน้ำค่อยปรากฏเงาที่ใต้ผิวค่อนขยายใหญ่ขึ้น มันค่อยๆ โผล่หัวออกมาขึ้นบนผิวน้ำ รูปร่างของมันหนังหนาสีเขียว มีปากยาวยื่นออกมา มีลิ้นสองแฉก ลักษณะเหมือนลิซาร์ดทั่วไป
มันค่อยๆ เดินขึ้นมาจากหนองน้ำเผยให้เห็นร่างกายที่สูงใหญ่ ลำตัวที่หนา กงเล็บที่แหลมคม มันก้าวเท้าขึ้นมาจากหนองน้ำลำตัวของมันเมื่อเทียบกับพวกลิซาร์ดปรกติแล้วขนาดมันใหญ่กว่าสามเท่า
มันคือมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าลิซาร์ดและเป็นจ่าฝูงของพวกมันฝูงนี้มันคือ..
“คะ คิงลิซาร์ด!”
เมื่อคิงลิซาร์ดปรากฏตัวออกมาพวกมันทุกตัวก็ร้องคำรามลั่น เสียงของพวกมันดังก้องไปทั่วทั้งผิวถ้ำ ตอนนี้รับรู้ได้เลยว่างานนี้เริ่มยากขึ้นแล้ว
