"ใครจัดการจอมมารได้ก่อนคนนั้นเป็นผู้กล้าแบบนั้นเป็นยังไง" เป็นข้อเสนอจากอีกฝ่าย "ได้เลยสิฉันจะทำให้แกได้เห็นใครกันที่คู่ควรเป็นผู้กล้า" การเดินทางของศัตรูคู่ปรับ คู่กัด คู่หู จึงได้เริ่มต้นขึ้น
แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รู้สึกได้ว่าตัวเองนั้นหลับใหล โดยปรกติแล้วคนเรามักจะไม่รู้หรอกว่าเรานั้นหลับใหลอยู่ แต่ตัวผมนั้นที่รู้คงเพราะว่าอยู่ในสถานะกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ หลายวันมานี้รู้สึกภาพตรงมันตัดไปบ่อยเหลือเกิน ทั้งที่อาการเมาค้างจากเมื่อวานยังอยู่แท้ๆ แต่ดันต้องมาโดนท่าจู่โจมหนักเข้าแรงตบที่ใบหน้ายังรู้สึกถึงความเจ็บปวดอยู่เลย เฮ้อ! ถ้าแบบนั้นของีบสักหน่อยก็แล้วกัน..
"….ท่านอาริน ตื่นได้แล้วครับท่านอาริน"
เสียงของหมอพยายามปลุกผมเหรอ สงสัยผมจะหลับอยู่จริงๆ ด้วยสินะ เดี๋ยวก่อนนะ ตอนนี้ผมหลับอยู่งั้นเหรอ?
"เฮือก…!"
"เหวอ!"
ตัวผมสะดุ้งตื่นขึ้นทำเอาหมอตกใจรีบผละตัวออกไปทางด้านหลัง สีหน้าของหมอดูตกใจอย่างกับเห็นศพกลับมาเดินได้เลยอะไรแบบนั้น
"คะ คุณหมอ! ช่วยผมด้วยอยู่ๆ ผมก็ฝันร้าย…"
"อะไรนะครับ? "
หมอปรากฏความงุนงงออกมาทางสีหน้า เอียงคอถามมาด้วยคงามสงสัย
"ผมฝันครับคุณหมอ ผมดันไปฝันว่าหมอสั่งให้ผมเช็ดตัวให้กับเจ้านั้นที่ผมสหายร่วมรบกับผม แต่พอผมถอดเสื้อจะเช็ดตัวให้ผมก็พบเจอร่างกายภายในที่ซึ่งไม่ว่าจะดูมุมไหนก็ไม่ใช่ผู้ชายสักนิด ผมตกใจแทบแย่ที่เธอไม่ใช่ผู้ชายแต่เป็นผู้หญิง ผมดันไปยื้อแย่งถอดกางเกงของเธอออกไปอีก ถ้าเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันก็คงจะมองหน้ากันไม่ติดแล้ว"
"..."
"แต่ว่าพอหมอมาปลุกผมก็เลยเข้าใจว่ามันเป็นแค่ความฝัน ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมครับหมอ? "
หมอทำสีหน้าเคร่งขรึมแบบแปลกมันช่างขัดกับภาพลักษณ์ของหมอเมื่อครู่เป็นอย่างมาก สายตาของเขาดูหรี่จ้องมองมาทางของผมเหมือนกำลังจะบอกว่า ‘ฟังผมให้ดีนะ’ อะไรแบบนั้น
"ใช่แล้วขอรับ คุณไม่ได้คิดไปเอง”
คำตอบนั้นทำให้ผมรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากจนยิ้มออกมาทันที รู้สึกโล่งใจที่มันเป็นแค่ความฝันแต่ว่ามันดูสมจริงเป็นอย่างมาก คงต้องถามให้แน่ใจดูจริงๆ
“ไม่ได้คิดไปเองว่าเป็นความฝัน ใช่ไหม!?”
“...”
หมอไม่ตอบอะไรได้แต่แสดงออกทางสีหน้า ใบหน้าที่เคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ทำหน้าเหมือนกับว่าคำตอบของหมอนั้นไม่ตรงกับความคิดของผมเสียเลย
“ไม่ได้คิดไปเองว่าเป็นความฝัน ชะ ใช่ไหม!?”
สิ้นสุดคำถามของผม ประตูห้องของไรลีย์ก็เปิดออก เด็กน้อยคนเดิมเดินออกมาจากประตูพร้อมกับผ้าและถังน้ำ เธอคงช่วยจัดการส่วนที่เหลือสินะ
“เฮ้อ พี่ชายทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ไม่ว่าพี่ชายจะหิวกระหายแค่ไหนก็ไม่สมควรมาข่มเหงพี่สาวยังไงก็ได้นะคะ”
“เอ๋…! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ ฉันยังไม่ได้..”
จะว่าไปแล้วตัวเราก็ทำมันจริงๆ ด้วยสินะ คงหาข้อแก้ตัวได้ยากแล้ว ดูจากสีหน้าของเธอไม่ว่าจะพูดอะไรไปเธอก็คงไม่เชื่อหรอก ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องขอโทษเพียงอย่างเดียวสินะ
“คะ คือว่า.. ขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ต้องขอโทษด้วย!”
ผมก้มหัวน้อมรับความผิดอย่างตรงไปตรงมา
“ไปขอโทษกับเจ้าตัวเองเถอะค่ะ ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เป็นเรื่องของพวกพี่สองคน ไปก่อนนะคะ”
เด็กน้อยสะบัดหน้าแล้วก็เดินจากไป
“ถ้าอย่างนั้นคงหมดหน้าที่ผมแล้ว ผมก็ขอตัวก่อนนะขอรับ”
หมอก็จากไปอีกคน ทิ้งผมให้อยู่กับสถานการณ์เช่นเดิมอีกแล้ว การเข้าไปขอโทษไรลีย์ดูเป็นเรื่องยากขึ้นมาเลย ถ้าผิดพลาดเรื่องอื่นคงจะขอโทษได้ทันที แต่เรื่องนี้นั้นมันช่างยากเย็นยิ่งนัก
“เฮ้อ…”
ผมเปิดประตูห้องของไรลีย์เข้าไป เห็นเขา.. ไม่สิ เห็นเธอแต่งตัวด้วยชุดเบาสบายนั่งอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าระหว่างที่ผมหลับไปนั้นอาการของเธอเหมือนจะดีขึ้นบางแล้ว
“อะ เออ..”
“เอ๊ะ!”
เมื่อไรลีย์เห็นผมก็สะดุ้งตกใจในทันที แล้วซุกตัวเองตัวเองไว้ใต้ผ้าห่ม เหมือนอย่างกับตัวตุ่นมุดลงดินเลย เธอคงจะอายเป็นอย่างมากที่ผมทำเรื่องแบบนั้นกับเธอไป รู้สึกแย่จริงๆ แฮะ
“นี่ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอเป็นผู้หญิง”
“…”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะถอดชุดของเธอหรอกนะ แค่จะช่วยเช็ดตัวให้เท่านั้นเอก”
“…!”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามหรืออะไรแบบรั้นหรอกนะ ถึงจะเห็นสัดส่วนแบบเต็มๆ ตาแล้ว อ่าใช่แล้ว! หุ่นเธอดีมากเลยจะตั้งใจฝึกมาอย่าง…”
“ตายซะ…!”
ยังพูดไม่จบไรลีย์ก็กระโจนออกมาตากผ้าห่ม ปล่อยหมัดเข้าหน้าของผม หมัดของคนที่ป่วยอยู่มันไม่แรงมากนัก แต่ด้วยแรงโดยพื้นฐานของเธอแล้วคงทำเอาปวดไปอีกนาน ก็นะมันก็สมควรโดนแล้วล่ะ
***
หลังจากนั้นไม่กี่วันไรลีย์อาการก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว คงจะเป็นเพราะผมที่ค่อยอยู่ดูอาการให้เป็นอย่างดี หรือไม่ก็คงเพราะว่าเธอได้ระบายอารมณ์กับกับผมอย่างเต็มที่ ดูเหมือนเธอจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว เท่านี้ก็คงจะออกเดินทางต่อกันได้แล้วเสียที
“เอาล่ะ! ฉันจะไปแล้วนะ ขอบคุณทุกๆ คนที่ช่วยดูแลพวกฉันตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาด้วย”
“ไม่เป็นอะไรหรอกขอรับ พวกเราก็ได้พวกท่านช่วยไว้เป็นอย่างมาก เรื่องแค่นี้พวกเราสามารถช่วยพวกท่านได้อยู่แล้ว”
ชายสูงอายุกล่าวบอกด้วยท่าทีนอบน้อมแสดงออกถึงความขอบคุณเป็นอย่างดี
"พี่ชาย! ห้ามแอบลวนลามพี่สาวอีกนะคะ ต้องรู้จักการยับยั้งชั่งใจบ้าง เข้าใจไหมคะ!? "
"เอ๋! พูดอย่างนี้หมายความว่าไงยัยหนู เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงกันเนี้ย!? "
"ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี้พี่สาวหายดีแล้วพี่ชายคงไม่ได้มีโอกาสแตะต้องตัวพี่สาวได้หรอก ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นพี่สาวก็ใช้หมัดจัดการเลยค่ะ"
"ได้เลยๆ เดี๋ยวฉันจะจัดการมันด้วยกำปั้นนี่เอง"
ไรลีย์ยกกำปั้นขึ้นมากำไว้แน่น มองเห็นเส้นเลือดขึ้นที่หน้า เธอคงจะยังโกรธผมอยู่อย่างแน่นอน ชักรู้สึกถึงความน่ากลัวขึ้นมาแล้วสิ บรรยากาศอะไรกันเนี้ยต้องรีบออกจากที่นี่แล้วสิ
"เอ่อ.. ถ้าอย่างนั้นพวกฉันขอตัวไปก่อน"
"ฉันจะไปแล้วนะ ไว้เจอกันใหม่นะ หนูน้อย"
ไรลีย์ก้มตัวลงไปหาเด็กน้อยคนนั้นพร้อมทั้งยกมือขึ้นมา ท่าทางดูยิ้มแย้มอย่างอบอุ่น
"อืม พี่สาวก็ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะคะ"
เด็กน้อยยกมือขึ้นมาตบกับมือของไรลีย์ เหมือนเป็นการตอบกลับแบบเด็กๆ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทั้งสองสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ
"บ้าย บ่าย แล้วเจอกันนะ…"
เสียงร้องกล่าวลาไล่หลังพวกเรามาจากชาวบ้านทุกคนที่ออกมาต้อนรับ มันก็คงเป็นความรู้ๆ สึกดีๆ ที่ได้อยู่กับคนเหล่านั้นสินะ
หลังนั้นก็จะเป็นการเดินทางของเราทั้งสองคน การเดินทางในภายภาคหน้านี้คงจะเป็นการเดินทางที่ดูยากลำบาก ทั้งผ่านป่าแห่งมิติแม่มด หุบเหวซากอสูร แล้วจึงจะสามารถบุกไปถึงปราสาทจอมมารได้ แต่ละเส้นทางที่พวกเราต้องผ่านต่างเป็นสถานที่ที่อันตรายเป็นอย่างมาก
ก่อนอื่นเราต้องผ่านป่าแห่งมิติแม่มดให้เสียก่อน โดยห้ามเข้าไปในป่าแห่งนั้นเด็ดขาด จะต้องหาเส้นทางอ้อมไปให้ได้ ความอันตรายของที่นี่เป็นตำนานกล่าวขาน เป็นป่าที่กล่าวไว้ว่ามีหนุ่มวัยรุ่นพึ่งจะแต่งงานกับคนหนึ่งหลงเข้าไปในป่าแห่งนั้นเพียงหนึ่งวัน แต่เมื่อกลับออกมาพบว่าภรรยาของตัวเองไปแก่งักจนมีลูกหลานเต็มบ้านกับผู้ชายคนอื่นไปเสียแล้ว
ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่น่ากลัว แต่จริงแล้วก็คงเป็นแค่เรื่องเล่าของเหล่าภรรยาที่ไม่อยากให้สามีทิ้งบ้านไปนานๆ ล่ะมั้ง
“ร้อนจริงๆ เลย ต้องเดินอีกนานแค่ไหนกันเนี้ย"
ไรลีย์ที่เดินนำหน้าผมอยู่บ่นพึมพำออกมา ดูจากเหงื่อที่ออกมาทั่วทั้งตัวของเธอก็รู้ได้เลยว่าเธอกำลังร้อนจริงๆ
ตั้งแต่พวกเราสองคนเริ่มออกเดินทางจากหมู่บ้านตั้งแต่เช้า ตอนนี้ดูเหมือนจะเที่ยงเสียแล้ว ท้องฟ้าสีครามที่ไร้ซึ่งเมฆสักก้อนจะมีก็แต่ดวงอาทิตย์ดวงโตๆ ที่ลอยอยู่เหนือหัวของพวกเรา แสงอาทิตย์มันตั้งฉากจนผมสามารถมองเท้าของผมเกือบจะบดบังเงาของตัวเองได้อย่างพอดี แสงแดดที่รุนแรงนี้ทำเอารู้สึกคอแห้งชวนเวียนหัวอย่างสุดๆ
ผมหยิบถุงหนังใส่น้ำยกขึ้นดื่มดับกระหายจากแดดร้อน น้ำที่เย็นชุ่มฉ่ำค่อยๆ ไหลออกมาไหลผ่านลิ้นรสชาติดีสุดๆ ไม่สิ จริงๆ ก็รสชาติธรรมดานั่นแหละ แต่ในเวลาแบบนี้รู้สึกอร่อยสุดๆ
"อึก อึก เอ๋! …อะไรกันเนี้ย น้ำหมดแล้ว นี่ฉันขอดื่มของเธอหน่อยสิ"
"หา!! ทำไมฉันต้องให้นายด้วยล่ะ ของนายเองก็จัดการด้วยตัวเองสิ"
"เราเป็นเพื่อนร่วมเดินทางกันแล้วนะ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ช่วยกันบ้างสิ"
"..."
ไรลีย์หันหลังเหลือบจ้องมองผม
"ฮึ!!!"
เธอหันหน้ากลับทันทีพร้อมกับเร่งฝีเท้าออกไปอีก ท่าทีแบบนั้นมันเหมือนกับว่าเธอยังโกรธผมอยู่หรืออย่างไรกันนะ
"อะไรกันล่ะเนี้ย…"
ผมได้แต่มองแผ่นหลังของเธอที่เดินออกไปอย่างหมดคำที่จะพูดต่อ
ด้วยความกระหายน้ำคละเคล้าไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ทำเอาขาของผมนั้นเริ่มหนักเหมือนถูกโซ่ตรวนดึงอยู่
ได้แต่หวังให้เธอหยุดพักบ้างหรือจะให้น้ำผมดื่มสักอึกก็ยังดี แต่จากท่าทีของเธอคงเป็นไปได้ยาก ผมได้แต่ถอนหายใจออกมา
“เอ๊ะ! เดี๋ยวสิใจเย็นก่อน”
ผมสังเกตไปยังรอบๆ ตัว ป่าไม้สีเขียวหนาแน่น เต็มไปด้วยพุ่มไม้และเถาวัลย์เรียงรายยาวตลอดทาง บรรยากาศวังเวง เสียงร้องของแมลงดังออกมาจากป่าลึก
“อะไรของนาย มีปัญหาอะไร เอ๊ะ!”
ผมหันซ้าย
ผมหันขวา
ผมหันไปมองหน้าไรลีย์
“นี่… ดูเหมือนว่าเราจะหลงทางกันแล้วสิ”
รอบๆ ตัวของเราเต็มไปด้วยป่าไม้แน่นทึบ มองไปทางไหนก็เหมือนกันหมด ไม่สามารถบอกทิศทางได้เลยว่าตอนนี้ควรไปทิศทางไหน ดวงอาทิตย์ก็ตรงดิ่งอยู่บนหัวช่วยอะไรไม่ได้เลย
“ปะ ป่าแห่งมิติแม่มด ดูเหมือนเราจะหลงเข้ามาแล้วล่ะ”
“หา! พูดอะไรของนายกันเนี้ย แค่เดินต่อไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ออกไปได้เองแหละน่า”
ไรลีย์สะบัดหน้าเดินพรวดพราดออกไป
“เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ!”
ผมจับแขนของเธอไว้ก่อน
“ปล่อยนะ! จะมาจับฉันไว้ทำไม…”
ไม่ทันสิ้นเสียงของเธอ พริบตาเดียวบรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปฉับพลัน
“เอ๋! เกิดอะไรขึ้น”
“อะไรกันเนี้ย!”
ไปมองไปยังรอบๆ ด้วยความสงสัย ไรลีย์เองก็ทำเช่นเดียวกัน
แสงสว่างโดยรอบตอนนี้เหลือแค่แสงสลัวๆ มืดมัว ต้นไม้ที่เขียวขจีโดยรอบตอนนี้กลับกลายเป็นต้นไม้สีดำแห้งแร้งไร้ใบใกล้ตายเสียอย่างนั้น
มองขึ้นไปบนฟ้าที่เดิมที่มีดวงอาทิตย์ก่อนโตอยู่บนหัวตอนนี้เป็นดวงฉันสีเหลืองลูกใหญ่แทน มองเห็นร่องรอยหลุมบนดวงจันทร์ได้อย่างชัดเจน คงเพราะรู้สึกได้ว่าดวงจันทร์มันอยู่ใกล้เราผิดปกติ
ท้องฟ้าสีม่วงอมน้ำเงินปรากฏหลังดวงจันทร์นั้น พร้อมทั้งดวงดาวส่องแสงกระจัดกระจายบนท้องฟ้า มันส่องประกายสลับกันไปมาอย่างกันมีชีวิต ให้ความรู้สึกประหลาดใจชอบกล
“ฟู่ว หนาวจังเลย…”
ไรลีย์พูดออกมาขณะเอามือถูต้นแขนตัวเองทั้งสองข้าง
ใช้แล้วบรรยากาศมันก็เปลี่ยนไปด้วย จากที่ร้อนแตกเมื่อกี้ตอนนี้รู้สึกหนาวเหมือนคืนวันหิมะตก แม้แต่อากาศก็เปลี่ยนแปลงฉับพลันได้ เหลือจะเชื่อจริงๆ
“นี่! นายรู้ไหมมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“ฉันจะไปรู้เหรอ!”
ใช้แล้วอยู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์กะทันหันแบบนี้ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มันสับสนจนคิดอะไรไม่ออก แต่สิ่งที่คิดออกได้ก็คือหลังจากนี้เราคงต้องลำบากอย่างแน่นอน
