"ใครจัดการจอมมารได้ก่อนคนนั้นเป็นผู้กล้าแบบนั้นเป็นยังไง" เป็นข้อเสนอจากอีกฝ่าย "ได้เลยสิฉันจะทำให้แกได้เห็นใครกันที่คู่ควรเป็นผู้กล้า" การเดินทางของศัตรูคู่ปรับ คู่กัด คู่หู จึงได้เริ่มต้นขึ้น
แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พวกเราสองคนจ้องตากันอยู่สักพัก
แสดงสว่างจากกองไฟที่ผมจุดไว้ค่อยเผยให้เห็นหน้าตาของอีกฝ่าย ผมที่พึ่งจะตื่นจากการนอนพักผ่อนสายตาก็ค่อยๆ ปรับแสงให้เห็นชัดขึ้น จนมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นไรลีย์
“เอ๋… เธอตื่นแล้วเหรอ?”
เธอยังคงจ้องอยู่เช่นเดิม
ผมขยับขวา สายตาเธอก็ขยับตาม
ผมขยับซ้าย เธอก็ยังคงขยับตาม
ไรลีย์ขมวดคิ้ว หรี่ตาลงทำท่าทางเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ บนหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
“…อะไรของเธอ จ้องขนาดนั้นฉันก็อายเหมือนกันนะ”
“เอ…นั้นสินะ นายเองก็ตายแล้วเหมือนกันนี่เอง น่าตลกจัง ฮา ฮา”
ไรลีย์หัวเราะคิกคักออกมา
“พูดอะไรน่ะ ฉันอุตส่าห์บุกฝ่าพวกต้นไม้ผีไปช่วยเธอเลยนะ”
“จริงเหรอ? ก็เห็นทำพูดอวดเก่งแต่กลับโดนพวกลูกสมุนตัดการเนี้ย ไม่ไหวเลยจริงๆ”
เธอกอดอกพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย แต่น้ำเสียงกลับยียวนกวนประสาท
คำพูดของเธอทำเอาผมคิ้วกระตุก อุตส่าห์พยายามแทบตายกว่าที่จะไปช่วยเธอได้ แต่ดันโดนเธอกวนประสาทเสียอย่างนั้น นี้คือผลตอบแทนความดีงั้นเหรอ?
“เหอะ!”
ผมหันหน้าหนีออกไป รู้สึกไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่
แต่ว่าตายแล้วงั้นเหรอ? ตอนฉันระเบิดกำแพงกิ่งไม้ด้วยไฟร์เยอร์บอลแล้ว เห็นเธอสลบไปพร้อมกับกำลังโดนเถาวัลย์รัดแน่นไปทั้งตัว ผมเองก็คิดว่าเธอตายไปแล้วเหมือนกัน พอเห็นแบบนั้นผมก็โกรธจัดบุกฝ่าเข้าไปช่วยเธอแล้วก็หนีออกมาจนได้
ผมแบกไรลีย์พาเธอหนีไปทั่วป่า ไม่ว่าจะหนีไปที่ไหนก็เจอพวกมันตามมาได้ตลอด จนกระทั่งมาเจอถ้ำแห่งนี้ เป็นถ้ำที่มีทางเข้าทางเดียวเป็นปล่องทางด้านบน เพราะแบบนั้นพวกมันจึงยังหาพวกเราไม่เจอ
อย่างน้อยตอนนี้ก็หลบมาได้นานจนแน่ใจแล้วว่าปลอดภัย
“เห…นายโกรธเหรอ? อะไรกันเนี้ยนายเองก็มีมุมแบบนี้เหมือนกันด้วยสินะ”
“ไม่ได้โกรธซะหน่อย!”
“โกรธอยู่ชัดๆ หูนายแดงไปหมดแล้วรู้ไหม?”
เธอเอามือปิดปากพลางหัวเราะหึๆ ไปด้วย
ได้ยินเสียงหัวเราะทำผมหงุดหงิดจนหันไปพูดกับเธอ
“แล้วทำไมฉันต้องโมโหด้วยล่ะ!!? แล้วอีกอย่างนะ ฉันก็ยังไม่ตายด้วยยังสบายดีทุกๆ อย่างเลย ดูนี้สิ…”
ผมทุบอกตัวเองให้เธอดู
"อัก!"
รู้สึกเจ็บแปลบที่กลางอก
..บ้าเอ้ย ดันทุบโดนแผลตัวเองซะได้
"ฮา ฮา อะไรล่ะนั้น นายนี่อ่อนจริงๆ ถ้างั้นมานี่สิ"
ไรลีย์ฉุดดึงแขนผมไป
เธอลากผมลงไปยังบ่อน้ำไปทำให้เราตัวเราทั้งสองคนเปียกน้ำไปทั้งตัว รู้สึกหนาวขึ้นมาบ้างแล้ว โดยปกติอากาศโดยรอบก็ค่อนข้างจะเย็นพอสมควร เธอยังลากผมลงมาในนี้อีกจริงๆ แล้วเธอต้องการอะไรกันแน่นะ
"ถอดเสื้อออก"
"หาาาา! แล้วทำไมฉันต้องถอดด้วยล่ะ!? "
"เถอะน่า ยังไงเราก็ตายกันไปแล้วจะอายอะไรอีก"
เธอไม่รีรอถอดเสื้อผมออกในรวดเดียว ถึงจะอายอยู่บ้างแต่ตัวผมเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ความรู้เหมือนอาจจะกำลังเสียความเป็นชายในไม่ช้าอย่างไรก็ไม่รู้
"ว้าว! หุ่นนายก็ใช้ย่อยเหมือนกันนี่ ทรวดทรงใช้ได้เลย ฮิฮิ"
อะไรคือคำพูดที่เหมือนกับการคุกคามแบบนั้น คิดว่าตัวเองเป็นพี่สาวที่ทำงานในย่านร้านบริการแบบนั้น แล้วเธอจะรู้ตัวเปล่าว่าตอนนี้ตัวเองกำลังหน้าหื่นกระหายอยู่
“อ๊ะ~”
มือที่ชุ่มไปด้วยน้ำ สัมผัสโดนตัวเองผมทำสะดุดไปชั่วขณะ มือค่อยๆ ลูบไร้จากอกลงไปยังช่วงท้อง รู้สึกปวดเล็กน้อยที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยแผลจากการผ่าขวากหนามพวกนั้นมา
แต่ความเจ็บปวดก็หายไป หายไปโดยยังไม่ทันได้รู้สึกว่าหาย มองที่บาดแผลก็หายไปเช่นเดียวกัน
“เป็นไงล่ะ น้ำศักดิ์สิทธิ์ในสวรรค์ของฉันดีใช่ไหม?”
“…สวรรค์เหรอ? ฉันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร”
“น่า เอาเถอะน่า หันหลังของนายยังเหลือแผนข้างหลังอีก เร็วๆ สิ!”
“อะ เอ๋ เข้าใจแล้ว”
ผมหันหลังตามคำสั่งของเธอ
อยู่ๆ ก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ สถานการณ์แบบนี้มันอะไรกันนะ ทำไมอยู่ๆ เธอก็ทำเรื่องแบบนี้กัน บางทีเธออาจจะเสียสติไปแล้วก็ได้
เธอลูบไปทั่วทั้งแผ่นหลัง อาการเจ็บปวดขึ้นมาแค่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“นี่~ ขอบใจนายมากนะ ที่คอยช่วยเหลือฉันตลอดน่ะ”
เสียงพูดของไรลีย์อยู่ใกล้กว่าปกติ พร้อมกับลมหายใจร้อนๆ กระทบที่ใบหู
“มะ ไม่เป็นไร เดินทางด้วยกันตัองช่วยกันสิ”
ผิวสัมผัสกับเนื้อหนังของเธอมากกว่าเดิมทำเอารู้สึกประหม่า
“ที่นายต้องมาตายแบบนี้เพราะนายพยายามมาช่วยฉันสินะ ฉันว่า…ต้องตอบแทนนายหน่อยแล้ว”
ตอบแทนอย่างนั้นเหรอ? เธอหมายถึงเรื่องอะไร แล้วเธอจะตอบแทนด้วยอะไรแบบไหน ทำไมคำพูดและการกระทำมันดูแปลกๆ ชอบกล
เธอขยับตัวเข้าแนบชิดแผ่นหลังของผม ผิวหนังและหน้าอกที่เนียนนุ่ม กลิ่นกายที่อบอวลพร้อมความร้อนจากร่างกายที่ส่งผ่านมา ผมรับรู้มันได้ทั้งหมด เหมือนกับประสาทรับรู้เปิดออกหมดทั่วทั้งร่างกาย
“อะ เอ๋~ ฉันเข้าใจว่าฉันช่วยเธอออกมาได้อย่างสวยงามเลยไม่ใช่เหรอ? ไม่มีใครต้องตายเสียหน่อย”
“อย่างนั้นเหรอ?”
เหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจที่ผมพูดสักเท่าไหร่ มือของเธอยังคงเคลื่อนไหวลูบไล้อย่างช้าๆ จากด้านหลังผ่านลงมายังสะโพกจนมาหยุดที่ด้านหน้า ใช้แล้วเธอกำลังกอดอยู่ ไม่รู้สึกแปลกเลยรหรือไง?
จากนั้นมือของเธอกำลังค่อยๆ เลื่อนลงด้านล่างผ่านสะดือลง กำลังจะพุ่งตรงไปยังจุดยุทธศาสตร์
บ้าเอ๊ย! ทนไม่ไหวแล้ว การกระทำของเธอทำให้อารมณ์ผมพลุ่งพล่าน ความคิดฟุ้งซ่านไปหมดแล้ว ขีดความอดทนขึ้นสู่จุดสูงสุด เหมือนกับว่ามังกรที่หลับใหลลุกขึ้นผงาดกางปีกพร้อมออกจะโผบินขึ้นบนฟ้า
“…”
อยู่ๆ มือของไรลีย์ก็หยุด
กราฟอารมณ์ของหล่นลงกะทันหัน
“เมื่อตะกี้…นายบอกว่าช่วยฉันออกมาได้งั้นเหรอ?”
ผมผยักหน้าให้เธอ
“ถ้าอย่างก็แสดงว่า… แสดงว่า ฉันยังมีชีวิตอยู่สินะ!?”
ผมผยักหน้าอีกครั้งด้วยอารมณ์บูดนิดหน่อย
“ว้าว ฉันยังมีชีวิตอยู่จริงๆ เหรอเนี้ย?”
ไรลีย์หันไปสำรวจร่างกายของตัวเองเหมือนกับเป็นสิ่งน่าเหลือเชื่ออย่างตื่นเต้นสุดๆ
ถึงอารมณ์ของผมจะตกไปบ้างแล้ว แต่พลังงาน ณ จุดยุทธศาสตร์ยังคงตั้งตรงพร้อมสู้อยู่
เธอกำลังล้อเล่นกับผมอยู่หรือไง? มาทำให้ผมตื่นตัวแล้วก็ปล่อยผมให้ค้างเติ่งอยู่แบบนี้ เธอกำลังทำบาปอย่างใหญ่หลวง
ผมมองไปที่ไรลีย์ ตั้งแต่เธอลงบ่อน้ำมาตัวเธอก็เปียกปอนไปทั้งตัว ชุดที่เปียกจนมองเห็นสัดส่วนชัดเจน เสื้อบางๆ จนเห็นเนื้อหนังภายใน กางเกงอาสั้นตัวเล็กจนเผยให้เห็นต้นขาที่แน่นจนปริออกออกจากขอบกางเกง
ผมกลืนน้ำลายเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว
ภาพที่เห็นทำให้ขีดอารมณ์กลับมาชี้ตั้งขึ้นอีกครั้ง
“ว้าย!!! น่ะ นายกำลังจะทำไร!? "
ผมเข้าโอบเธอจากทางด้านหลัง มือข้างหนึ่งสัมผัสหน้าท้องอันเรียบเนียน อีกข้างหนึ่งบีบต้นขาแน่น
"เรื่องนี้เธอเริ่มก่อนเอง เธอก็ต้องรับผิดชอบ"
"เอ๋~ ฉันขอโทษ ฉันเข้าใจผิดไปเอง ได้โปรดหยุดเถอะ"
ดวงตาของเธอสับสน หน้าของเธอแดงก่ำจนถึงใบหู พร้อมปล่อยลมหายใจที่แผดร้อนออกมา
ดูเหมือนหัวใจของเธอก็สั่นรุนแรงอยู่เช่นเดียวกัน
"มันสายไปแล้วล่ะ!"
ผมดันตัวเธอนอนลงขอบบ่อน้ำ เธอนอนลงไร้ท่าทีต่อต้าน มือของผมดันพื้นไว้พร้อมกับสายตาเราใกล้ชิดกัน
"..."
พอเห็นแบบนั้นผมก็ได้สติ คงจะแกล้งกันเกินพอแล้วล่ะ เดิมทีก็หวังว่าจะให้ได้รู้ซึ้งถึงสิ่งที่เธอทำ ดูเหมือนว่านะเกินเลยมาหน่อย ฉันคงต้องหยุดก่อน
แต่ก่อนที่จะผละตัวออกก็ได้ยินเสียงเธอพูดออกมาเบาๆ ด้วยความเขิลอาย เธอเบี่ยงหน้าหนีพร้อมมือป้องปากไว้
"ถ้าอย่างงั้น~ ช่วยอ่อนโยนกับฉันด้วย"
คำพูดนั้นทำให้ผมสติหลุดอีกครั้ง ประทับจูบลงบนริมฝีปากเธอ มือล้วงลึกลงยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์
บรรยากาศอบอวลไปด้วยอารมณ์ อากาศที่หนาวเย็นก็ไม่อาจต้านความร้อนจากกายที่แนบชิดกันได้ ละทิ้งความคิดทุกอย่างออกไป ปล่อยเรื่องราวในอดีตไว้ด้านหลัง พวกเราปล่อยตัวปล่อยใจให้อารมณ์นำพาไปกันจนเหนื่อยล้า…
ดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปแล้ว แต่มือของพวกเรายังกุมกันไว้อยู่ มองเห็นใบหน้าที่หลับใหลอยู่ของเธอแล้วสิ่งที่นึกขึ้นได้คือ งดงาม ไร้เดียงสา นุ่มนวล เหมือนแมวที่หลับอยู่ ทั้งที่ปกติตอนตื่นเธอคือเสือที่แยกเขี้ยวใส่ผมตลอดเวลา
ผมรู้สึกง่วงขึ้นมาแล้วแต่ถึงยังจะค้างคาเรื่องของวันนี้อยู่ แต่ตัวเธอเองก็หลับไปแล้ว ถ้าแบบนั้นค่อยคุยกันต่อในวันพรุ่งนี้แล้ว ถ้าอย่างงั้นวันนี้…
“ฝันดีนะ พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอหนีออกจากที่นี่ให้ได้”
ผมพูดเบาๆ พลางลูบหัวเธออย่างนุ่มนวล
">หลังจากนั้นก็หลับไประหว่างที่กุมมือของเธออยู่
