"ใครจัดการจอมมารได้ก่อนคนนั้นเป็นผู้กล้าแบบนั้นเป็นยังไง" เป็นข้อเสนอจากอีกฝ่าย "ได้เลยสิฉันจะทำให้แกได้เห็นใครกันที่คู่ควรเป็นผู้กล้า" การเดินทางของศัตรูคู่ปรับ คู่กัด คู่หู จึงได้เริ่มต้นขึ้น
แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตื่นขึ้นมายามเช้า ถึงจะเรียกว่ายามเช้าแต่ความมืดสลัวก็ยังอยู่เหมือนเดิมไม่ได้มีแสงสว่างของดวงอาทิตย์ส่องลงมาแต่อย่างใด จะมีแต่ก็เพียงแสงของดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามายังปากถ้ำด้านบนเพียงเท่านั้น
อากาศแต่เดิมหนาวเย็นก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย คงจะเป็นตัวบอกเป็นนัยว่าตอนนี้คือยามเช้าที่ไม่เหมือนกับยามเช้าเอาเสียเลย ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจสลายพลังงานความเหนื่อยล้าของเมื่อวาน
พอนึกเมื่อวานแล้วก็ทำเอารู้สึกเคอะเขินขึ้นมา มันเป็นครั้งแรกของผม และดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกของเธออีกด้วย เป็นเหตุการณ์ที่ปล่อยให้อารมณ์พาไปจริงๆ จะเอายังไงต่อกับเรื่องนี้ก็คงต้องคุยกับเธอแล้วล่ะ
ผมมองไปหาไรลีย์เธอยังคงหลับอยู่ แต่น่าแปลกบนใบหน้าของเธอดูเหมือนจะยิ้มอยู่ เธอกำลังฝันดีหรือว่านึกกำลังนึกถึง…
ช่างมันเถอะ
ปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนไปก่อนแล้วกัน ส่วนผมก็ไปทำในสิ่งที่ทำได้ก่อน
.
.
.
ในบ่อน้ำที่ใสสะอาดเปล่งแสงระยิบระยับ มีปลาขนาดพอรับประทานแหวกว่ายอยู่สองสามตัว มันว่ายอย่างลุกลี้ลุกลนหนีอันตรายจากมือที่ไล่ต้อนพวกมันอยู่ จนกระทั่งทางข้างหน้าเริ่มแคบลงพร้อมกับมือที่ไล่หลังมาช้อนพวกมันขึ้น
ปลาทั้งสามตัวกระเด็นลงบนบกดิ้นกระแด่วๆ อยู่แบบนั้น
“จับยากจริงๆ เลยนะพวกแก”
ผมไล่ต้อนปลาให้ขึ้นบกได้สาม สมกับเป็นเทคนิคการจับปลาด้วยมือเปล่าของผมเอง มันเรียกว่าเทคนิคได้ไหมนะวิธีแบบนี้ แต่ว่า!! ยังไงก็ตามผมก็ได้ปลามาสามตัวแล้ว มันคงจะทำให้ผ่านพ้นความหิวของวันนี้ได้ ที่เหลือก็แค่นำมันไปทำอาหาร
ผมนำกิ่งไม้มากองรวมกัน มันเป็นกิ่งไม้ที่ผมแอบออกไปเก็บมาจากด้านนอก เป็นกิ่งไม้แบบเดียวกันกับพวกต้นไม้ผี มันคงจะหล่นมาจากพวกนั้น
“ไฟร์เยอร์บอล”
บอลไฟเผ่าไม้กิ่งไม้พวกนั้น ต้องควบคุมพลังให้ดีไม่ให้กิ่งไม้ไหม้จนหมด กิ่งไม้เมื่อโดนเผาไหม้กลับดิ้นกระแด่วเหมือนปลาพวกนั้น น่าพิศวงจริงๆ
“เอาล่ะนะ!”
ผมนำปลาตัวหนึ่งที่เสียบไม้ไว้นำมาย่าง ผมวางมันลงบนถ่านร้อนๆ โดยหวังให้มันสุกให้เร็วที่สุด การย่างปลามันคงจะทำแบบนี้สินะ ไม่เคยย่างมันมาก่อนแต่ก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะทำแบบนี้ ใช่แล้วมันต้องทำแบบนี้นั่นแหละเชื่อสิ
ผิวหนังปลาเริ่มค่อยเปลี่ยนสีแล้ว ดูเหมือนว่าเรากำลังจะมาถูกทางแล้ว
“ฮ้าววว~ เมื่อยจังเลย…”
ดูเหมือนไรลีย์จะตื่นแล้ว เธอลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเหมือนกันกับผมเลย
เธอหันมามองสบตากับผม
“...”
“...”
เรานิ่งเงียบกันไปชั่วขณะ
ผมแสยะยิ้มออกมา
พอเห็นแบบนั้นไรลีย์หน้าแดงขึ้นทันที
“น่ะ นายยิ้มอะไรของนายกัน น่าขยะแขยง บ้ากาม ลามกที่สุด!!”
เธอหันหน้าหนีฟุบลงนอกเอาผ้าคลุมหัวจนมิดเผยให้เห็นแค่ใบหูที่แดงแจ๋ของเธอ
ดูเหมือนจะรู้สึกอายแต่ใจจริงแล้วผมก็รู้เช่นเดียวกัน แต่ว่าเรื่องแบบนี้น่าจะคุยกันให้จบๆ ไปดีกว่า
"นี่ เรื่องเมื่อคืนน่ะ…"
"ยังก่อน!"
เธอพูดออกมาแม้จะไม่ได้หันมามอง
"ว่าไงนะ? "
"เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง อย่างน้อยก็จบเรื่องพวกนี้ก่อน"
จบเรื่องพวกนี้เธอหมายถึงตอนแข่งขันกันจบแล้วอย่างนั้นเหรอ?
"เข้าใจแล้ว"
พอได้ยินเธอพูดแบบนั้นผมก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้เธออีก ดูเหมือนว่าเธอไม่อยากพูดคุยอะไรตอนนี้ แต่จะปล่อยให้มันคลุมเครือ,ครุมเครือแบบนี้จะดีเหรอ? ช่างมันเถอะยังไงก็แล้วแต่ความรู้สึกของเธอก็แล้วกัน
ผมได้แต่ตั้งตากับการย่างปลาของผมต่อไป
"นี่ นายได้กลิ่นอะไรแปลกไหม?
"กลิ่นแปลกๆ เหรอ? ไม่มีนี่ จะมีแต่ก็กลิ่นปลาที่ฉันย่างนี้แหละ"
"หา! นายย่างปลางั้นเหรอ!?นั่นแหละปัญหา"
ไรลีย์รีบลุกขึ้นมา หยิบไม้เขี่ยปลาของผมจากกองไฟลงกับพื้น จนกลิ้งลงไปคลุกกับดินโคลน
"ไม่นะ ปลาของฉัน เธอทำอะไรลงไป"
ตัวผมทรุดลงกับพื้น เสียใจกับความสูญเสียอาหารที่ทำมากับมือ
"มันไหม้ไปแล้ว นายเคยย่างปลาหรือเปล่าเนี้ย!? "
ผมส่ายหน้าตอบกลับ
"เฮ้อ… สมกับเป็นลูกขุนนางแบบนายจริงๆ "
โดนพูดเสียดสีใส่เสียอย่างนั้น แต่ก็เป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้เลย
ไรลีย์หยิบปลาที่ยังดิบอยู่ขึ้นมา แล้วหยิบเกลือจากกระเป๋าโรยลงบนปลาเล็กน้อยจากนั้นก็บรรจงย่างมันบนกองไฟอย่างชำนาญ จนกระทั่งผิวหนังของปลาทั้งสองด้านเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น
"เอาสิ กินซะ ฉันย่างให้แล้ว"
เธอยื่นปลามาให้ ผมรับไว้ด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ปลามันสีสวยกว่าของที่ผมย่างเป็นอย่างมาก พอมองไปที่เธอ เธอก็กำลังย่างปลาอีกตัวอยู่
"เธอดูคล่องแคล่วจังเลยนะ"
"ก็ฉันไม่ค่อยมีเงินมากเท่าไหร่ ฉันก็ต้องใช้ชีวิตแบบนี้แหละ ไม่เหมือนกับใครบางคนที่กินอยู่สบายไปวันๆ หรอก"
“พูดแบบนั้นฉันก็รู้สึกว่าเหมือนถูกด่าอยู่เลยแฮะ เธอเป็นคนชอบพูดล้อเรียนคนอื่นหรือไง?”
“หยุดพูดมากได้แล้ว! กินซะที แล้วบอกมาด้วยว่ามันอร่อยหรือเปล่า”
รู้สึกเหมือนถูกบังคับเลยแฮะ พอแล้วไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอแล้ว ตอนนี้เองผมก็เริ่มหิวขึ้นมาอยู่เหมือนกัน กลิ่นจากปลาย่างในมือมันหอมโชยแตะจมูก ถ้าเทียบกับของที่ผมย่างแล้วมันมีแต่กลิ่นเหม็นไหม้ส่วนอันนี้ก็ดูน่ากินกว่ามาก
ผมกัดลงบนปลาย่างหนึ่งคำใหญ่ รสชาติหวานของเนื้อปลาขึ้นมาในปากตัดกับลดเค็มของเกลืออย่างพอดี เนื้อปลาสุกกำลังทำให้เนียนนุ่ม น่าเหลือเชื่อเกิดกว่าจะเป็นปลาย่างธรรมดา
"เป็นไง อร่อยใช่ไหมล่ะ~"
"มันเค็มไปหน่อย"
"อะไรกันอย่าปากแข็งไปหน่อยเลย หน้านายบอกออกมาหมดแล้ว"
แย่เลยแฮะ ผมกินอย่างเอร็ดอร่อยจนสามารถอ่านสีหน้าได้ขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ก็ช่างเถอะมันก็อร่อยจริงๆ นั้นแหละ
"อือ ก็อร่อยดี"
"เห… พูดดีๆ ก็พูดได้นี่นา"
ไรลีย์ยิ้มกว้างออกมา
"ครั้งหน้า ย่างให้กินอีกทีสิ"
"คิดไว้แล้วนายต้องติดใจ ได้เลยถ้ามีโอกาศล่ะนะ"
ดูเหมือนว่าเธอจะตื่นเต้น ไม่รู้ว่าจากที่เธอได้ทำอาหารที่ผมปฏิเสธไม่ได้ หรือว่าที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับเนื้อปลาที่กำลังเคี้ยวอยู่เต็มปากของเธอ
เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี รับรู้ได้ว่าบรรยากาศระหว่างเราสองคนมันดีขึ้นกว่าเก่า
ก็หวังว่าจะดีแบบนี้ไปตลอดนะ
.
.
.
"พวกเราสองคนแอบซ่อนอยู่บนต้นสูงๆ รออยู่แบบนั้นอยู่เงียบๆ กระทั่งพวกมันพวกมันเดินผ่านมา ขณะที่พวกมันไม่ทันได้ระวังตัว เราสองคนก็พุ่งเข้าจู่โจมเจ้าแม่มดไม้อสูรแบบมันไม่ทันตั้งตัวไปเลยเป็นไง? "
ผมใช้ท่อนไม้ขีดเขียนแผนการลงบนพื้นไปด้วยขณะที่อธิบายให้ไรลีย์ฟังเพื่อให้เธอเข้าใจได้ง่ายๆ แต่ว่า…
เธอกลับขมวดคิ้วมุ่น
"นายจะบ้าเหรอ!? ถ้าต้นไม้ที่เราหลบอยู่มันหันโจมตีเราล่ะ"
ผมผยักหน้าอย่างเข้าใจ
"ก็จริงของเธอแฮะ แล้วเธอว่าไงล่ะ"
"เอามานี่! ฉันจะจัดการเอง"
ไรลีย์เธอคว้าท่อนไม้จากมือผมไป
"ถ้าพวกมันอยู่บนพื้น และมีจำนวนมากใช่ไหม? "
ผมผยักหน้า
"ถ้าอย่างงั้นเราก็หลบอยู่ใต้ดินสิ"
เธอปักท่อนไม้ลงบนพื้น
"พอมันมาถึงจุดที่เราอยู่ก็เผด็จศึกมันเลย"
เธอยกกำปั้นมาแล้วกำมือแน่น
"หาาา!"
แล้วมันต่างอะไรกันกับวิธีที่พูดไปกันเล่า แล้วไอ้หลบอยู่ใต้ดินนี่เธอหายใจทางผิวหลังเหรอ?
"นายปัญหาอะไรล่ะ!? "
"ก็เธอบอกเองนี่ เธอจัดการมันแล้วมันก็จะมีรากผุดออกมาเป็นตัวใหม่อยู่ดี"
"..."
"ก็หมายความว่ารากมันอยู่ทั่วทั้งป่า มุดลงใต้ดินเราจะตายเอาน่ะสิ"
"แล้วจะให้ทำยังไงกันล่ะ!? "
ไรลีย์เริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว
อารมณ์ร้อนจริงๆ เลย
ใช่แล้วอารมณ์ร้อน…
"ถ้างั้นเผามันให้เรียบทั้งป่าเลยเป็นยังไง? "
ผมจุดไฟขึ้นที่ฝ่ามือให้เธอดู
"อะไรนะ!? นายอยากโดนไฟคลอกตายหรือไง? "
"โอ๊ย!! ปวดหัวไปหมดแล้ว ไม่รู้จะสู้กับมันยังไงดี พอแค่นี้ก่อนเถอะ"
ไรลีย์ถอนหายใจออกมา
"เอาเถอะพรุ่งนี้ค่อยคิดกันอีกที ตอนนี้พักผ่อนกันก่อน"
เราคิดหาวิธีการต่อกรกับแม่มดไม้อสูรมาทั้งวัน สมองเริ่มเหนื่อยล้า หนังตาก็เริ่มหน่อยแล้วเหมือนกัน
ไรลีย์เองเธอก็คงจะคิดแบบเดียวกัน
อากาศก็เริ่มหนาวเย็นขึ้น คงเป็นสัญญาณบอกได้ว่าเริ่มค่ำแล้วแม้แสงสว่างจะยังคงอยู่ในบรรยากาศอึมครึมเช่นเดิม
"ฉันจะไปนอนแล้ว"
เธอลุกขึ้นไปที่นอนก่อนคนแรกส่วนผมก็เดินตามไป
เธอหยุดที่หน้าที่นอน
ที่นอนที่เราใช้พักผ่อนเป็นแค่พื้นเปล่าๆ โดยใช้กระเป๋าเดินทางที่ยัดแน่นด้วยเสื้อผ้าเป็นหมอน เพราะเราไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยก่อนออกมา
ก็คงต้องบอกว่าสะเพร่ากันเอง
ไรลีย์ยืนมองกระเป๋าของเราที่วางคู่กันอยู่ เมื่อคืนพวกเรานอนอยู่กันสองคนที่ตรงนี้
เห็นเธอมองอยู่แบบนั้นสักครู่ ผมสังเกตเห็นหน้าเธอหน้าแดงจนถึงใบหู คงไม่ใช่ว่าเธอกำลังนึกถึง…
"ถ้างั้นวันนี้นอนด้วยเหมือนเดิม…อุก!!"
ผมโดนศอกของไรลีย์กระแทกเจ้าที่ท้อง
"หยุดคิดอะไรลามกได้แล้ว"
เธอหยิบกระเป๋าของเธอไปนอนฝั่งตรงข้ามกับกองไฟ
"อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ ถ้านายเข้ามาฉันไม่เอานายไว้แน่ ฮึ!"
เธอนอนลงแล้วหันหน้าหนีไป แต่หูของเธอยังแดงอยู่เช่นเดิม
ตัวผมก็ไม่ได้คิดอะไรนอนลงอยู่ที่เดิม แต่ยังหันหน้าไปมองแผ่นหลังของเธออยู่ พลางนึกถึงอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับความคิดและตัวของเธอ
ก่อนหน้านี้เธอใช้ชีวิตยังไง?
เธอสนใจในอะไร?
เธอชอบกินอะไร?
ความฝันของเธอคืออะไร?
เธอชอบผู้ชายแบบไหน?
แต่ว่ามีบางอย่างที่ยังคงสงสัยในใจของผมอยู่…
"นี่ ไรลีย์…ขอถามอะไรหน่อยสิ? "
ผมเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าเธอยอมให้เรียกหรือเปล่าแต่ว่าผมอยากเรียกเธอแบบนั้นมากกว่าเรียกแบบคนไม่รู้จักกัน
"ว่าอย่างไรคะ นายน้อยอารินมีอะไรจะถามดิฉันหรือคะ? "
เธอทำเสียงหยอกล้อ พร้อมกับหัวเราะคิกคักเบาๆ ไปด้วย
“เธอรู้จักกับพวกแม่มดไม้อสูรมาก่อนเหรอ? ทำไมเธอถึงดูคุ้นเคยกับมันล่ะ?”
พอถามไปแบบนั้นเสียงหัวของเถอะก็หยุด ดูเหมือนเธอจะรู้สึกตื่นกลัวเล็กน้อย แม้ผมจะมองจากด้านหลังก็เห็นได้ชัดว่าไหลของเธอนั้นสั่นอยู่
“ถ้าเธอไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นอะไร”
“ไม่! ฉันจะเล่าให้ฟัง”
เธอหันกลับมาสายตาของเธอดูมุ่งมั่นขึ้นกว่าปกติ
