"ใครจัดการจอมมารได้ก่อนคนนั้นเป็นผู้กล้าแบบนั้นเป็นยังไง" เป็นข้อเสนอจากอีกฝ่าย "ได้เลยสิฉันจะทำให้แกได้เห็นใครกันที่คู่ควรเป็นผู้กล้า" การเดินทางของศัตรูคู่ปรับ คู่กัด คู่หู จึงได้เริ่มต้นขึ้น
แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ท่านพ่อฮะ มีแต่คนบอกว่าผมต้องเป็นผู้กล้า แล้วผมทำต้องทำอะไรบ้างเหรอฮะ?”
เด็กน้อยเอ่ยคำถามกับบิดาที่กุมมือของเขาอยู่ข้างๆ
“เอ…ผู้กล้างั้นเหรอ? ก็ต้องกำจัดเหล่าปีศาจและราชาปีศาจ ช่วยเหลือผู้คน กอบกู้มวลมนุษยชาติ คงจะเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง”
บิดาของเด็กหนุ่มตอบกลับด้วยความลังเล
“ว้าววว! น่าสนุกจังเลยครับ แสดงว่าผมจะได้เป็นผู้กล้าแล้วจะได้ปราบราชาปีศาจกับมือของตัวเอง รู้สึกตื่นเต้นไม่ไหวแล้วฮะ”
“...”
พอเด็กหนุ่มพูดแบบนั้น บิดาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังเหม่อลอย มือที่กุมอยู่ก็กุมแน่นขึ้นเล็กน้อย เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“เออ..ว่างั้นไหมฮะ ท่านพ่อ?”
เด็กหนุ่มถามซ้ำพร้อมเอียงคอสงสัย ทำให้บิดาเริ่มได้สติ
“ชะ ใช่แล้วล่ะ ลูกจะได้จัดการราชาปีศาจแล้วกลายเป็นผู้กล้าที่คนทั่วทั้งโลกสรรเสริญ ”
“ใช่ไหมล่ะฮะ ฮ่า ฮ่า”
พ่อลูกทั้งสองคุยกันพลางยิ่มหัวเราะตลอดทางที่พูดคุย จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าโบสถ์
“ยินดีต้อนรับขอรับ ท่านดยุคเฮย์เดนลิช เชิญเข้าด้านในได้เลยขอรับ”
เสียงของนักบวชกล่าวต้อนรับพร้อมกับเปิดประตูออกให้เชื้อเชิญเข้าไปในโบสถ์
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไป เดินผ่านประตูแห่งความยุติธรรม ผ่านแสงแห่งความรุ่งโรจน์ ผ่านแสงสว่างแห่งความศักดิ์สิทธิ์ ผ่านประตูที่จะเปลี่ยนชีวิตของเราไปตลอดกาล
หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเด็กหนุ่มกับบิดาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปตลอดกาล
***มุมมองของไรลีย์
ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีทะเลสาบที่กว้างใหญ่ภายใต้ถ้ำเล็กๆ แบบนั้น ก่อนที่จะลงมามันดูน่ากลัวเหลือเกิน ฉันกลัวที่จะขาดอากาศหายใจหมดก่อนที่จะว่ายถึงอีกฝั่งหนึ่ง
อึดอัดอยู่เหมือนกันดันเก็บลมหายใจไว้เต็มปอดจนแก้มนั้นโป่งพองขนาดนี้
หน้าของฉันจะดูตลกหรือเปล่า อารินจะหัวเราะเยาะฉันหรือเปล่า คงจะไม่หรอก…
"..."
อารินหันหน้ามามองฉันแล้วก็หันกลับไป เหลือบเห็นริมฝีปากฉีกออกได้จากทางด้านหลัง
หาาา ไอ้เจ้าบ้า! ยิ้มอยู่แน่ๆ เจ้าบ้านั้นต้องกำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่แน่ๆ
เราสองคนว่ายน้ำเคลื่อนผ่านไป อารินก็หยุดลง ดูเหมือนว่าจะถึงที่หมายแล้วแต่ฉันยังไม่เห็นทางออกอยู่ตรงไหนเลย ดูเหมือนอารินก็จะไม่รู้เหมือนกัน เขาพยายามหาค้นหาอย่างหนักแต่ไม่ยักจะมีวี่แววจะเจอทางออกเลย
รู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆ ไม่ใช่ว่าเราจะคิดอยู่ที่นี้หรอกนะ จะว่ายกลับไปทางเดิมอากาศจะพอหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าพยายามเข้านะเจ้าบ้า
"!"
สายสะดุดเข้ากลับอะไรบางอย่าง
ปลาเหรอ?
เห็นปลาบางชนิด ดูสายงามน่าหลงใหล เกล็ดของมันส่องแสงระยิบระยับ ทั่วทั้งร่างกายลวดลายคล้ายงานศิลปะเหมือนกับสีจากการตวัดของพู่กันลงลวดลายลงบนตัวมัน พร้อมประกายสีทองส่องออกมาจากตัวของมัน ทำเอาฉันตกตะลึงว่ามีสิ่งมีชีวิตแบบนี้อยู่บนโลกด้วยหรือ
ปลาสีทอง!
"อือ…อือ!"
ฉันส่งเสียงเรียกอาริน แต่ดันพลาดปล่อยอาการหายใจออกไปดัง ฟู่ จนต้องปิดปากตัวเองไว้แน่น
อารินหันมามองด้วยสายตามึนงง คงคิดว่าฉันกำลังทำอะไรงี่เง่าอยู่แน่ๆ น่าอายจริงๆ
แล้วก็หันกลับไปหาทางออกอย่างขะมักเขม้นต่อเช่นเดิม ดูเหมือนจะไม่โดนหัวเราะใส่แฮะ
พอหันไปมองที่ปลาตัวเดิมก็เห็นปลายหางของปลาสีทองหายริบเข้าในโขดหิน
เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะ รอฉันก่อน
ฉันว่ายตามปลาตัวนั้นไปทันที
ผ่านโขดหินไปก็ไม่เจอตัวแล้ว เห็นปลายหางดิ้นอยู่ในพุ่มสาหร่าย ฉันตะครุบพุ่มสาหร่ายนั้นไว้ทันที เสร็จฉันล่ะ! คิดอยู่แบบนั้น…ปลาสีทองก็แหวกว่ายออกมาจากอย่างสบายใจพร้อมแหวกว่ายไปอย่างรวดเร็ว
บ้าเอ้ยไอ้ปลาบ้า! ฉันสบถออกมาในใจ
ฉันตามจับมันด้วยความหงุดหงิด ตามมันไปอย่างหยุดหย่อน ไม่ว่าจะเจออะไรก็ต้องจับมันให้ได้ ผ่านถ้ำใต้น้ำดูลึกลับ เข้าช่องแคบขนาดเท่าตัวคนดูอึดอัด
ปลาสีทองว่ายขึ้นไปผ่านช่องแคบแนวดิ่ง ฉันตามมันไปติดๆ พร้อมเอื้อมมือหวังคว้ามันไว้ให้อยู่คามือ
"!"
ฉันจับมันไว้ได้พร้อมพุ่งตัวออกขึ้นบนผิวน้ำ ชูปลาสีทองขึ้นบนหัวแกว่งมาอย่างดีใจ
"สำเร็จแล้ว! ในที่สุดก็จับแกได้แล้วเจ้าปลาดื้อ"
เอ๊ะ! ขึ้นมาบนฝั่งได้แล้ว มัวแต่ตามจับปลาตัวนี้โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย อยู่ดีๆ ก็ขึ้นมาบนฝั่งได้แล้ว ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้
"!"
พอคิดอยู่แบบนั้น ปลาสีทองอยู่ที่มือก็ดิ้นอย่างหนัก ตัวของมันก็ค่อยๆ ยาวขึ้นจนตัวยาวเหมือนกับงู คลีบของมันกลับกลายเป็นขาเล็กๆ หนวดของมันยาวขึ้นอีก ใบหน้าของมันมีรูปทรงขึ้นพร้อมฟันแหลมคม
"หยุดนะ อย่าดิ้นสิ"
มันดิ้นแรงขึ้นจนหลุดออกจากมือฉันไป
มันค่อยๆ บินขึ้น แล้วลอยห่างออกไปจนลับสายตา ปล่อยฉันไว้ให้มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"กะ เกิดอะไรขึ้น ทำไมปลาตัวนั้นถึงบินได้กันล่ะเนี้ย!? "
ฉันอ้าปากค้างอยู่แบบนั้นพลันได้สติก็นึกถึงสิ่งรอบตัว ถ้ำคล้ายคลึงกับถ้ำที่เราอยู่ก่อนหน้านี้ มีเนินขึ้นไปให้เดินไปอีกฝั่ง ทางนั้นคงจะเป็นตามที่อารินบอกไว้
ฉันกำหมัดแน่นอย่างไม่สบอารมณ์
ต้องใจเย็นก่อน ฉันถอนหายใจออกมา ฉันต้องบอกอารินก่อน…
"ฮึบ…!"
สูดลมหายใจเข้าดัง สู้ดดด อากาศไหลเข้าจมูกจนเต็มไปในปอด แม้แต่แก้มก็โป่งพองเป็นก้อน คิดว่าจะเก็บอากาศไว้มากที่สุดก่อนลงไปในน้ำ เอานิ้วปิดจมูกไว้แล้วกระโดดลงน้ำไป ทำท่าทีเหมือนกันกับเด็กน้อยที่พึ่งจะเคยว่ายน้ำ ดำลงไปผ่านช่องแคบแนวดิ่งไป จนทะลุผ่านออกไปหน้าถ้ำ
"อือ…"
ออกมาแล้วก็มองหาอาริน ไปอยู่ที่ไหนของนายกันเนี้ย บางทีนายน่าจะมองหาทางออกจนแตกซะแล้วมั้งหรือไม่ก็หาจนขาดอากาศหายใจตายไปแล้วก็ได้
เอ ยังตายตอนนี้ไม่ได้สิ เจ้าบ้านั้นยังไม่ได้รับผิดชอบฉันเลยนะ บังอาจขโมยครั้งแรกของฉันไป ถึงจะยินยอมแล้วก็เถอะ แต่…แต่ยอมไม่ได้หรอก
ตามหาบริเวณโดยทั่วอยู่สักพักแต่ไร้วี่แววของอาริน ไปหาที่อื่นดีกว่ามัวแต่ไปเที่ยวจับปลาเล่นอยู่หรือไงในเวลาแบบนี้ บ้าจริง!
แต่รู้สึกว่าพูดมันเข้าตัวเองแปลกแฮะ
"!"
สังเกตถึงมวลกระแสน้ำที่หลั่งไหลเหมือนกับหมอกของน้ำมืดปริศนาแปรเปลี่ยนจากเดิม ความปั่นป่วนที่พื้นผิวดูสับสนอลม่านหลากหลายเส้น หลั่งไหลออกมาจากทิศทางเดียวกัน รับรู้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างจากทิศทางนั้น
ฉันตามความผิดปกตินั้นไปทันที
ปลายทางของความอลม่านพบเห็นหนวดหลายเส้นออกมาจากน้ำมืดปริศนา ที่ปลายหนวดมีชายหนุ่มคนหนึ่งถูกรัดแน่นทั่วทั้งตัวอยู่
อาริน!
เขาโดนหนวดนั้นเข้าโจมตี ท่าทางดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว หรือว่าบางที…เขาอาจจะตายแล้ว
ไม่ ไม่ ไม่! อย่าเพิ่งมาตายตอนนี้สิ
ฟองอากาศเล็กน้อยลอยออกจากปากของอาริน แสดงว่ายังมีหายใจได้อยู่แต่คงใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว ฉันรีบพุ่งเข้าประกบปากถ่ายเทอากาศเข้าไป
“…”
อารินขมวดคิ้วทั้งๆ ที่หลับตาอยู่ แต่ยังคงไม่ได้สติเช่นเดิม
ทันทีที่อยู่แบบนั้น หนวดเส้นหนึ่งก็พุ่งเข้ามาโจมตี ฉันถอนปากออกชักดาบออกแทงเข้าไปที่หนวดจนทะลุ แทงออกไปคงจะใช้แรงน้อยกว่าฟันดาบสำหรับในน้ำถึงเลือกแบบนั้น
หนวดเลือดกระจายออกไปทั่วทั้งน้ำดิ้นไปมาแล้วถูกดึงกลับไป
ฉันพยายามแทงดาบลงหนวดเส้นอื่นบ้างแต่มันเหนียวเกินไปแรงที่ใช้ได้ใต้น้ำสามารถแทงให้หลุดได้ทันที
“…”
อยู่ๆ ก็มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ภายใต้น้ำมือปริศนา มันทำให้น้ำที่ไหลเหมือนกันหมอกค่อยๆ ไหลรวมตัวกันที่จุดศูนย์กลาง เหมือนกับว่ากำลังถูกดึงดูดเข้าไป
น้ำถูกดูดกลืนไปจำนวนมากจนค่อยๆ เผยให้เห็น ฟันอันแหลมคมเหมือนกับฟันฉลามเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบรอบล้อมเป็นวงกลมหลายชั้น ฟันพวกนั้นอยู่ติดกับปากขนาดใหญ่พอที่จะกลืนพวกเราสองคนได้ภายในคำเดียว
สัตว์ประหลาดอะไรกันเนี้ย!
มันพยายามดังอารินเข้าไปหามันด้วยหนวดเหล่านั้น
“อือออออ!”
ฉันพยายามกอดดึงตัวอารินแน่นเพื่อหยุดไม่ให้มันกลืนเขาไป แดงดูดจากปากสัตว์ประหลาดพร้อมกับแรงดึงของหลวดทำให้ฉันต้านแรงมันอย่างยากลำบาก
พยายามดึงสุดกำลังแล้วแต่ก็อาจจะต้านมันได้ ตัวเราสองคนค่อยๆ เข้าใกล้ปากของสัตว์ประหลาดมากยิ่งขึ้น
“อึก!”
จากแรงดึงทำให้ฟองอากาศหายใจของอารินไหลออกจากปากทั้งหมด
ไม่ ไม่ ไม่นะ! แบบนี้ดูท่าจะไม่ดีแล้ว นายอย่าเพิ่งยอมแพ้ตรงนี้สิ ไหนล่ะคำพูดอวดดีตอนนั้น ทำอวดเก่งแบบนั้นแล้วจะมาตายตอนนี้หรือไง
ไอ้เจ้าบ้าเอ้ย!
“...”
คงต้องทำอะไรสักอย่าง
ฉันถือไว้ใกล้หัวผากชี้มันเข้าหาปากสัตว์ประหลาดนั้น กำดาบไว้แน่นตั้งสติให้มั่นพร้อมจ้องมองเป้าหมายให้นิ่ง ต้องรีบจัดการมันให้จบโดยเร็วที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นอารินคงจะไม่รอดเสียก่อน ของเพียงหนึ่งดาบ ตัดสินกับสัตว์ประหลาดตัวนี้ลงให้ได้
ปลายเท้าเหยียบไปที่อกของอารินดันออกไปเพื่อเป็นฐานรอง ขอยืนตัวหน่อยแล้วกันหวังว่านายคงจะไม่ว่าอะไรนะ
ส่งแรงไปที่ฝ่าเท้าดีดตัวออกไปจนเกิดฟองอากาศเหมือนระเบิดออกใต้น้ำ พุ่งออกไปหาทิศบนหัวของปากสัตว์ประหลาด
ดาบเดียว
ของเพียงดาวเดียวเพียงเท่านั้น…
ย้ากกกก…!!!
