"ใครจัดการจอมมารได้ก่อนคนนั้นเป็นผู้กล้าแบบนั้นเป็นยังไง" เป็นข้อเสนอจากอีกฝ่าย "ได้เลยสิฉันจะทำให้แกได้เห็นใครกันที่คู่ควรเป็นผู้กล้า" การเดินทางของศัตรูคู่ปรับ คู่กัด คู่หู จึงได้เริ่มต้นขึ้น
แฟนตาซี,รัก,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จมอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ล่องลอยในสายธารแห่งอารมณ์และความรู้สึกนึกคิด พลางหวนคิดถึงช่วงเวลาเก่าอันยาวนาน เรื่องราวที่ดีทำให้ยิ้มอย่างมีสุขอบอุ่นดั่งแดงดวงอาทิตย์ ที่ค่อยๆ โอบอุ้มร่างกายของเด็กน้อยก่อนตื่นนอนยามรุ่งอรุณ
บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์และความสุข
ผมพยามถือช้อนด้วยโดยใช้ทั้งอุ้งมือที่เหมือนกับเด็กหัดกินอาหารทั่วไป พร้อมตักซุปอันเหลวข้นขึ้นมา มืออันเล็กกระจ้อยร่อยสั่นไปบ้างจนทำให้ซุปหกลงพื้นเล็กน้อย แต่ในที่สุดซุปก็เข้าไปยังปากได้ริมรสแสนอร่อยจนยิ้มแฉ่งออกมา
"ลูกของแม่เก่งมากเลยจ้ะ"
ท่านแม่ปรบมือให้เมื่อผมทานอาหารเองได้
"โผมจาทานห้ายได้เย่อเย้อเลย"
"ดีมากจ้ะ เด็กดีของแม่~"
รอยยิ้มของท่านแม่อันอ่อนโยนและสดใสทำให้หัวใจผมเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุข เป็นสมบัติอันล้ำค่าที่ผมจะรักษาไว้ชั่วนิรันดร์
ในวันที่แดดอ่อนแจ่มใส บนทุ่งหญ้าเขียวขจีประดับประดาไปด้วยสวนดอกไม้ ผมออกมาเดินเล่นกับฝึกร่างกายกับท่านพ่อ
"ผมเหนื่อยแล้วฮ้าฟ ท่านพ่อ"
"เห ทำไมผู้กล้าที่จะต้องปกป้องผู้คนทำไมอ่อนแอแบบนี้ล่ะ? "
ท่านพ่อแสยะยิ้มออกมา
"บู้!…ผมน่ะ แข็งแกร่งน้า ผมจะจัดการท่านพ่อให้ดู"
ผมกระโจนเข้าจี้เอวท่านพ่อจนล้มคว่ำลงไป
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า! พอแล้วยอมแล้ว พ่อยอมแล้ว"
ผมหยุดแกล้งท่านพ่อแล้วปล่อยตัวลงนอนแนบอกของเขา รับรู้ถึงความรู้สึกสบายใจอันหนักแน่นเหมือนกำแพงผากว้างใหญ่ที่ค่อยช่วยปกป้องทุกสิ่งอยู่ตลอดเวลา
“ท่านพ่อ ถ้าผมเป็นผู้กล้าแล้วผมต้องปกป้องคนอื่น ถ้าผมไม่ได้เป็นผู้กล้าแล้วใครจะเป็นคนปกป้องผมเหรอฮะ”
“อืม…พ่อเองไง ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรพ่อจะคอยปกป้องลูกอยู่เสมอ”
“สัญญาได้ไหมฮะ?”
“พ่อขอสัญญา”
ท่านพ่อให้คำมั่นพร้อมฝ่ามือผืนใหญ่ลูบหัวผมอย่างอบอุ่น เมื่ออยู่กับท่านพ่อผมไม่ต้องกลัวอะไรไม่มีอะไรจะทำอันตรายผมได้เมื่ออยู่กับท่านพ่อ ผมเองสักวันก็หวังจะเป็นแบบท่านพ่อให้ได้เหมือนกัน ความสุขเหล่านั้นก็ดำเนินการไปอย่างเรียบง่ายมาตลอด
แต่ในอีกด้านของความรู้ที่ย่ำแย่พาลให้อารมณ์ดิ่งหวบลงก้นมหาสมุทร จมดิ่งลงสู่ความมืดมิดและเย็นยะเยือก ไร้ซึ่งผู้คนข้างกายเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวและอ้วงว้าง ช่างกันคนละขั้ว
เกิดจากวันนั้นหลังจากที่ท่านพ่อพาผมไปที่โบสถ์ ผมนอนตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหม่นหมอง เดิมที่มองเห็นโลกที่สดใสแต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนทุกๆ อย่างดูเทาสลัวๆ พลางนึกถึงใบหน้าของท่านพ่อกำลังพูดคุยกับบาทหลวง เห็นใบหน้าที่ตระหนกและหวาดหวั่น ตัวผมไม่รู้ว่าทั้งสองคนพูดคุยอะไร แต่คงจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวผมเอง
เสียงเปิดประตูดัง ปัง! แล้วปิดลงใส่กลอนล็อคไว้ดัง กริ้ง! พร้อมกับเห็นท่านแม่ยืนพิงประตูอยู่ด้วยท่าทีลนลานหายใจหอบหืด เหงื่อเปียกโชกเหมือนกับวิ่งหนีอะไรมาหมาดๆ
เสียงทุบประตูดัง ปัง! ปัง! ตามมาหลังประตู
“เปิดประตูออกเดี๋ยวนี้! ท่านดยุคเฮย์เดนลิชมีคำสั่งให้นำตัวคุณหนูไป”
เสียงทหารของตระกูลมารวมกันหน้าประตูห้อง
หลังจากนั้นเธอท่านแม่ก็เข้ามาเก็บข้าวเก็บของอย่ารีบร้อนในห้องของผม เธอบอกว่าเราต้องรีบหนีกันตอนนี้ มันทำให้ผมไม่เข้าใจว่าเรากำลังหนีอะไรอยู่คำตอบของเธอทำให้ผมสับสนและงุนงง เธอบอกว่าท่านพ่อกำลังตามล่าผมอยู่
พวกเราสองคนหนีกันอย่าเอาเป็นเอาตาย เดินทางข้ามผ่านเมืองต่างๆ จนกระทั่งสิ้นสุดของเขตแดนมนุษย์ แล้ววันนั้นท่านพ่อก็ตามจับเราจนเจอ
สิ้นสุดเหตุการณ์นั้น คมดาบของท่านพ่อแทงทะลุอกของท่านแม่เพื่อปกป้องผม ท่านแม่พยายามยื้อท่านพ่อสุดกำลังจนกระทั่งเข่าทรุดลงพื้น แต่เหล่าทหารก็ยังกรูเข้ามาจับตัวผม ผมที่ทำได้แต่หนีเพียงเท่านั้น หนีโดยไม่หันหลังกลับ พร้อมกับได้ยินเสียงร้องตะโกนกู่ก้องของท่านพ่อ
“หนีไปให้ไกลเจ้าปีศาจ! หนีไปให้สุดขอบโลก! ชีวิตของแกมันคือความผิดพลาดอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก ถ้าเจอแกอีกฉันจะฆ่าแกด้วยมือคู่นี้เอง”
นึกถึงเรื่องราวๆ เก่าทำให้ใจเริ่มแหลกสลาย มันผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว นี้คือจุดสิ้นสุดแล้ว
“!”
พอคิดแบบนั้นก็แสงสว่าง แสงสว่างที่เบื้องหน้าพยามยามดึงดูดูดตัวผมอยู่ ผมพยายามขัดขืนมันแต่กลับรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมันมาแสนนาน ทำให้จิตใจผมไม่อาจขัดขืนมันได้ปล่อยตัวกับใจให้ไหลไปตามแสงนั้น
จนถึงปล่อยทางของแสง
มันสว่างจ้าจนยากจะมองเห็น แล้วผมก็ค้นพบโอกาศนั้น
.
.
.
ผมรู้สึกอึดอัด…ความรู้สึกเหมือนกับว่ามีถังเบียร์หนักอึ้งทับอยู่บนอก น้ำหนักกดทับทำให้การหายใจอึดอัดฟืดฟาดเสียง ฮืดๆ อยู่แบบนั้น เดิมร่างกายก็อ่อนเพลียอยู่แล้วตอนนี้รู้สึกเหมือนกับร่างของตัวเองกำลังจมลงในพื้น พร้อมกับการโดนบีบอัดจากผืนดินนั้นไปทั่วร่าง
อยู่ก็รู้สึกโดนตบเข้าที่หน้าจนรู้สึกทั้งแสบทั้งชาไปทั่วทั้งพื้นผิว
.”ตื่นนะ! นายจะตายไม่ได้นะ ห้ามตายนะ ลุกขึ้นมาสิ”
เสียงคล่ำครวญอันคุ้นเคยดังมาจากเบื้องหน้า พร้อมกับเสียงดัง เพี๊ยะ เพี๊ยะ ซ้ายทีขวาทีจากฝ่ามืออันนุ่มนวลสัมผัสเข้าที่ใบหน้า รับรู้ถึงความนุ่มนวลชัดเจน แต่ความเจ็บปวดก็มาด้วยเช่นกัน เสียงของถังเบียร์เหรอ? บ้าหรือไงถังเบียร์ที่ไหนจะตบหน้าคนอื่นได้…
“เฮือก!!!”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา
ลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับลมหายใจอึดอัด สายตาเบื้องมองเห็นโลกได้ทั้งใบผ่านดวงตาคู่นี้ มองเห็นต้นขาคู่อันแน่นขนัดที่พยายามยื้อแย่งกับกางขาสั้นตัวเล็กจนเห็นส่วนเว้าโค้งเหมือนว่ากำลังแย่งอากาศกันหายใจกันอยู่ มันคือต้นขาอันคุ้นเคยของไรลีย์ที่กำลังนั่งทับบนอกผมอยู่ อ้าว ไม่ใช่ถังเบียร์หรอกเหรอ
“ตื่นได้แล้วววว!”
เสียงตะโกนเรียกจนสุดเสียงรับรู้ได้ถึงความแหบแห้งจากลำคอของเธอ ต้นขาอันแน่นขนัดเข้ามาบีบรัดในหน้าของผม สัมผัสอันนุ่มนิ่มมาพร้อมด้วยแรงบีบรัดอัดแน่นจนหายใจลำบากยากยิ่งกว่าเดิม รู้สึกทรมาร…แต่ก็มีความรู้สึกดีแบบแปลกๆ ก่อเกิดขึ้นมา มันคงไม่ได้ปลุกรสนิยมอะไรแปลกๆ ของผมใช่ไหม?
“อั๋น อื่น แอ้ว อล่อย อั๋น ไอ เออะ”
พูดลำบากแฮะ โดนต้นขาหนีบอยู่แบบนี้
“...”
ไรลีย์ตาเบิกกว้างตกใจ ขอบตาของเธอแดงก่ำ ดวงตาปริ่มเปรมไปด้วยน้ำตาน้ำแล้วไหลออกมาลงที่แก้ม
“ฉันนึกว่านายจะตายซะแล้ว ดีจริงๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่”
เธอยิ้มออกมาพร้อมปาดน้ำตาไปด้วย
แต่ผมมีเรื่องจะบอกเธอ
“ฮ๋าย ไอ ไอ่ ออก”
“หาาา นายพูดอะไรน่ะ ฟังไม่รู้เรื่อง”
ไรลีย์ทำหน้างุนงง
“ฮ๋าย ไอ ไม่ ออก!”
“ก็บอกฟังไม่รู้เรื่องไง!”
สุดจะทนแล้วเฮ้ย
“ก็บอกหายใจไม่ออกไง!”
“ว้าย!”
ด้วยความเหลืออดผมดันตัวเองขึ้น จนไรลีย์ล้มลงไปกับพื้น ต้นขาที่หนีบหน้าผมอยู่ทำให้ตัวผมเองก็ล้มลงไปด้วยเช่นกัน จนตอนนี้เราสองคนอยู่ในท่าที่ผมคร่อมเธออยู่ ใบหน้าของพวกเราใกล้ห่างกันเพียงเล็กน้อย คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“นายนี่…ขนาดพึ่งจะรอดตายมาได้ ก็ยังมีอารมณ์สนใจทำเรื่องแบบนั้นอีกเหรอ? ตายไปซะได้ก็ดี”
ไรลีย์เบือนหน้าหนีอย่างไม่พอใจพร้อมทำเสียงดัง ฮึ!
“เห อะไรกันเนี้ย เมื่อกี้ยังบอกว่าเป็นห่วงกันอยู่เลย”
"ยะ ยิ้มอะไรของนายกัน ใครเป็นห่วงนายกันเล่า ใช่แล้ว…ถ้าไม่มีนายการแข่งก็ไม่รู้ผลน่ะสิ ไม่ได้ตั้งจะช่วยอะไรเสียหน่อย "
เธอหน้าแดงจนเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย
“เห…เป็นแบบนั้นเองเหรอ แต่ยังไงก็ขอบใจเธอมากๆ ที่ช่วย ถ้าไม่มีเธอฉันคงเป็นอาหารให้หนวดพวกนั้นแล้ว”
คงจะเป็นแบบนั้น ตัวผมก็ไม่รู้ว่าเรารอดมาจากหนวดพวกนั้นได้อย่างไร แต่จำได้ลางๆ ว่าไรลีย์เข้ามาช่วยไว้
“หึ รู้ตัวก็ดีแล้ว ตอบแทนบุญคุณฉันด้วยล่ะ”
“ตอบแทนเหรอ?”
คำพูดนั้นทำผมยิ้มออกมา
“ได้สิ เดี๋ยวฉันจะตอบแทนให้”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ
“ยะ หยุดนะ! นายกำลังจะทำอะไรน่ะ!?”
ไรลีย์ทำท่าทีลนลานจนทำอะไรไม่ถูก
“ตื่นเต้นอะไร ฉันก็ทำแบบที่เธอเคยทำไง จำไม่ได้เหรอ เดี๋ยวทำให้จำได้เอง”
เธอหน้าแดงขึ้นสุดขีด พร้อมกับปล่อยหมัดชกขึ้นมาที่ปลายคางของผม
“ไอ้เจ้าบ้า!!!”
ตัวผมลอยลิ้วหงายหลังลงพื้นไปอย่างสงบความรู้สึกดีแปลกๆ เกิดขึ้นภายในใจ บางทีแล้วตัวผมเองอาจจะเสพติดกำปั้นของเธอแล้วก็เป็นได้
