นี้คือเรื่องราวการผจญภัยแฃะเอาชีวิตรอดในโลกที่เปลี่ยนไป มาดูกันว่าสิ่งต่างๆจะเปลี่ยนไปแค่ไหนกันเถอะ
แฟนตาซี,แอคชั่น,ผจญภัย,ชาย-หญิง,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สวัสดีทุกท่านที่กำลังอ่านบันทึกเรื่องราวนี้อยู่ ผมขอแนะนำตัวเองให้ทุกท่านรู้จัก ผมชื่อทาคุมะ อากิ เรียกผมอากิก็ได้ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวของการผจญภัยและการพยายามที่จะเอาชีวิตรอดในโลกที่เปลี่ยนไปของผม ผมไม่รู้ว่าจะพยามได้มากแค่ไหน... แต่ผมแค่อยากให้ทุกคนหรืออะไรก็ตามที่ฟังหรืออ่านเรื่องราวนี้อยู่ ได้รับรู้ถึงตัวตนของผม... ขอบคุณ
สัญลักษณ์ต่างๆที่ใช่บ่งบอกว่าตัวละครกำลังทำอะไร
(" "พูด) (' 'คิดในหัวหรือคิดในใจ)
(!" "!ตะโกน) (ลงท้ายด้วย ~ คือการลากเสียง) (ลงท้ายด้วย ... คือเงียบ) (ลงท้ายด้วย ! คือการขึ้นเสียง) (*" "*กระซิบ) (ไม่มีอะไรนำเลยคือการบรรยาย)
"อากิ:อืมมม~~ เช้าแล้วหรอ"
อากิที่ตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนของอากิ และปลุกอากิจนตื่น หลังจากที่ตื่นอากิก็ได้ลุกขึ้นมานั้ง พอลุกขึ้นมานั้งก็ได้นั้งสะลึมสะลือต่อไปอีกแปปหนึ่งก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา
"อากิ:เห้ย! 7 โมงแล้วนิหว่าตายละ ไม่น่าเล่นเกมจนดึกเลยตื่นสายจนได้ ต้องรีบแต่งตัวแล้ว"
หลังจากนั้นประมาณ 30 นาทีอากิก็ทำธรุะส่วนตัวและก็รีบแต่งตัวจนเสร็จ พออากิแต่งตัวเสร็จก็รีบลงลิฟท์และรีบเดินไปวิทยาลัยทันที อากิที่เดินมาได้นิดหน่อยก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกมาจากข้างหลัง
!"???:เห้ยยย~~~ ลงมาช้ายังจะรีบอีกนะมึง"!
อากิที่ได้ยินเสียงก็หันกลับไปดูคนที่เรียกจนเจอเข้ากับ
"อากิ:โทษทีวะกัน พอดีเมื่อคืนฟามเกมดึกไปหน่อย"
"กัน:อย่าบอกนะว่าหลังจาก 4 ทุ่มเมื่อคืนมึงยังเล่นต่ออะ"
คนที่อากิหันกลับไปคุยด้วยคือกัน เขาเป็นเพื่อนสนิทของอากิที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ทั้งคู่นั้นสนิทกันมากถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่คุยทุกอย่างได้เลย
"อากิ:ใช่~ พอดีเล่นเพลินไปหน่อย"
"กัน:เฮ้อ~ มึงนี่จริงๆเลย รู้ทั้งรู้ว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่ก็ยังจะเล่นต่อ หมดคำจะพูดเลย"
"อากิ:จะทำไงได้ ก็เกมมันสนุกอ่ะ"
"กัน:เออๆ กูไม่เถียงกับมึงละ แต่มึงกินข้าวยังนิ
"อากิ:เออ~ ก็~ ยังอ่ะ"
"กัน:เฮ้อ~ สายขนาดนี้จะไปหาอะไรกินละเนี่ย ป้าขายหมูปิ้งก็ไปละ"
"อากิ:ไม่มีปัญหาเดี๋ยวแวะร้านสะดวกซื้อเอาก็ได้"
"กัน:เออกูลืมไปได้ไงวะ ว่ามึงเป็นคนกินง่าย ขนาดกินข้าวกับน้ำปลากูก็เห็นมึงทำมาละ"
"อากิ:เอ้าก็ตอนนั้นมันหิวอ่ะ ขี้เกียดทอดไข่ด้วย เลยเอาของที่ทำง่ายมากินไง"
"กัน:ขี้เกียดทอดไข่ หัวจะปวดวะ"
"อากิ:ชังเรื่องนั้นเถอะ ไปร้านสะดวกซื้อกันดีกว่า"
"กัน:เออๆ จะทำไรก็ทำ"
และแล้วอากิและกันก็พากันเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อ เมื่อถึงที่หมายอากิก็รีบเข้าไปซื้อของกินทันที
"อากิ:รอนี่ละ เดี๋ยวเข้าไปซื้อแป๊ปเดียว"
อากิก็เดินเข้าไปคนเดี๋ยวและรีบเดินหาของกินจนเจอของที่ถูกใจ นั้นก็คือแซนวิสทูน่าและนม อากิที่เลือกเสร็จก็เดินไปที่เคาน์เตอร์และก็จ่ายเงิน ละก็เดินออกมาแต่ก็สังเกตุเห็นว่ากันนั้นกำลังมองบางสิ่งอยู่ อากิที่สงสัยก็เข้าไปถาม
"อากิ:มึงมองอะไรวะ"
"กัน:กูมองไอ้หอคอยนั้นอยู่ มึงคิดว่ามันโผล่มาได้ไงวะ"
"อากิ:ไม่รู้ดิ พระเจ้าเอามาตั้งมั้ง"
"กัน:พูดไปเรื่อยมึงอ่ะ ถ้าพระเจ้ามีจริงผู้คนคงไม่ต้องมาลำบากหรอก"
"อากิ:เฮ้ แค่พูดเล่นน่าอย่าซีเรียสสิวะ"
"กัน:เออกูรู้ว่ามึงพูดเล่น แต่มึงรู้ไว้อย่างหนึ่งเลยนะว่า กู ไม่ เชื่อ ใน พระ เจ้า!"
"อากิ:เออๆ กูรู้ว่ามึงไม่เชื่อในพระเจ้า แต่ตอนนี้เราจะไปวิลัยได้ยัง"
"กัน:ถ้างั้นมึงเดินนำ"
"อากิ:ไม่ๆ กูจะกินมึงนำเลย"
"กัน:ก็ได้ กูนำเอง"
'อากิ:ถ้าถามผมว่าพวกผม 2 คนกำลังคุยกันถึงเรื่องอะไรกันอยู่ ผมก็คงต้องขอย้อนกลับไปเมื่อ 2-3 อาทิตย์ก่อนหน้านี้ มันได้เกิดแผ่นดินไหวขึ้นทั่วโลกในวันเดียวกันทำให้มีผู้บาดเจ็บและตายไปจำนวนมาก แต่ภายในคืนที่เกิดแผ่นดินไหวก็ได้มีสิ่งก่อสร้างประหลาดโผล่ขึ้นตรงใจกลางจุดที่เกิดแผ่นดินไหวเกิดขึ้น มันโผล่ขึ้นมาทั่วโลกและไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ตอนนี้รัฐบาลของแต่ละประเทศกำลังศึกษาและวิจัยเจ้าหอคอยนี้อยู่ ผมก็แค่หวังว่าจะไม่มีอะไรแย่ๆเกิดขึ้นละกัน'
ในขณะที่ทั้ง 2 กำลังเดินอยู่นั้น อยู่ดีๆก็ได้มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกรี้ดขึ้นมาจนทำให้ทั้ง 2 ต้องหยุดเดิน
"หญิงสาวคนหนึ่ง:กรี๊ดดด~~~"
"อากิ:เสียงใครกรี๊ดวะนะ"
"กัน:ไม่รู้ดิ แต่กูไปดูก่อนนะ"
หลังจากพูดจบกันก็รีบดิ่งตามเสียงไปทันที อากิที่อยู่ข้างหลังก็ทำได้แค่ตามไป
"อากิ:เห้ย! เดี๋ยวรอกูก่อน"
'อากิ:หลังจากตามเสียงมาผมก็เห็นไอ้กันกับคนจำนวนหนึ่งกำลังมุงดูอะไรกันอยู่ ผมที่สงสัยก็เข้าไปดูด้วย และสิ่งที่เห็นคือตัวอะไรสักอย่างรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่ร่างกายเล็กและสูงเท่าเด็ก 7-8 ขวบ แต่ที่ทำให้มันดูประหลาดคือสีผิวหนังสีเขียวของมันและก็ตาสีฟ้าที่กำลังเรืองแสงอ่อนๆของมัน ด้วย และที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือมันกำลังใช้ไม้กระบองทุบทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งอยู่'
"???:ตัวอะไรวะนั้น"
"???:มันกำลังทำร้ายผู้หญิงคนนั้นอยู่เราควรไปเข้าไปช่วยไหม"
ในตอนที่ผู้คนกำลังพูดกันหญิงคนนั้นก็ร้องขอความช่วยเหลือ
"ผู้หญิงคนนั้น:ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที"
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นร้องขอความช่วยเหลือก็มีผู้ชายตัวใหญ่คนนึงเดินเข้าไปช่วยโดยการเตะ เจ้าตัวประหลาดจนปลิวเข้าไปในซอยที่อยู่ด้านหลัง และเค้าก็เข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้น
"ตุบ"
"???:กี้!"
"ผู้หญิง:ขอบคุณที่ช่วยนะค่ะ"
"ผู้ชายตัวใหญ่:ไม่เป็นอะไรครับ แต่คุณได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างครับ"
"ผู้หญิง:น่าจะทั้งตัวเลยค่ะ"
"ผู้ชายตัวใหญ่:ผมพอปฐมพยาบาลเป็นให้ผมดูให้ก่อนไหมครับ"
"ผู้หญิง:ดะ ได้เลยค่ะ"
"ผู้ชายตัวใหญ่:ขออนุญาตนะครับ"
"อากิ:ยังดีนะมีคนไปช่วยเธอนึกว่าต้องออกไปเองละ"
"กัน:อากิ"
"อากิ:ว่า"
"กัน:มึงคิดว่าไอตัวประหลาดนี้มันดูคุ้นๆป่าววะ"
"อากิ:เหมือนจะคุ้นๆนะขอคิดก่อนนะ อา~~ ตัวเล็กๆมีผิวสีเขียว อ้อใช้เหมือนก็อบลินในเกมเลย..."
"กัน:ใช้มันเหมือนก็อบลินในเกม"
'อากิ:ก็อบลินสิ่งที่เห็นได้ทั่วไปในเกม แต่นี้ชีวิตจริงนะโว็ย!มันจะมีก็อบลินได้ไงวะ'
ในตอนที่อากิกำลังคิด อยู่เขาก็นึกบ้างสิ่งขึ้นมาได้และพูดมันออกมา
"อากิ:ถ้ามันเหมือนในเกมมันคงไม่ได้อยู่ตัวเดี่ยวสิ"
หลังจากที่อากิพูดจบ อากิและกันก็หันมามองหน้ากันและมองกลับไปทางผู้หญิงที่โดนทำลายอีกครััง และก็สังเกตุเห็นว่าในซอยข้างหลังนั้นมีแสงสีฟ้า 1 คู่อยู่ในซอยนั้น อากิที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดหรือป่าวก็เลยจะถามกันเพื่อความแน่ใจ
"อากิ:มึงเห็นแสงสีฟ้าในซอยนั้นป่ะ"
"กัน:เห็น"
'อากิ:แปลว่าผมไม่ได้ตาฝาดไป ผมแน่ใจแล้วว่าไอ้ก็อบลินที่โดนชายตัวใหญ่เตะเข้าไปในซอยมันกลับมาแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกังวลมากกว่าเดิมอีกนั้น ก็คือแสงสีฟ้านั้นมันเพิ่มขึ้น'
ตอนนี้อากิได้สังเกตุแล้วว่ามันได้เพิ่มขึ้นจาก 1 คู่ไปเป็น 4 คู่แล้ว อากิที่เห็นแล้ว แต่ไม่แน่ใจและก็กำลังจะพูดถามกันเพื่อความแน่ใจ แต่กันนั้นได้พูดขึ้นมาก่อนว่า
"กัน:กูเห็นแสงสีฟ้านั้นมันเพิ่มขึ้นวะ"
'อากิ:เหมือนมันจะเห็นเหมือนผมนะ'
"อากิ:ใช้ กูว่าท่าไม่ค่อยดีละเราถอยกันดีกว่า"
"กัน:ได้เลย ถอยกันดีกว่า"
'อากิ:ใครอยากจะเป็นฮีโร่ก็เป็นไปเถอะ กูถอยละ'
อากิและกันกำลังจะพากันถอยออกมา แต่นั้นเหมือนว่าจะไม่ทันแล้วเพราะพวกก็อบลินที่มันซ่อนตัวอยู่มันพากันวิ่งออกมาจากซอยแล้วพวกมันก็ดูอันตรายกว่าก่อนหน้านี้ด้วย เพราะมันมีบ้างตัวที่ใช้ของมีคม และทันใดนั้นที่มันออกมามันก็พุ่งพากันเข้าไปทำร้ายชายร่างใหญ่ที่ช่วยผู้หญิงอยู่ก่อนเป็นคนแรก
!"ผู้คน:เฮ้! นายระวัง"!
"ชายตัวใหญ่:หะ?"
มีคนตะโกนให้ชายตัวใหญ่ระวัง แต่เหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะเจ้าก็อบลินเข้าถึงตัวชายตัวใหญ่แล้ว เจ้าก็อบลินตัวแรกที่วิ่งมาก็พุ่งเข้าใส่ชายตัวใหญ่จากด้านหลังจนเค้าล้มและกอดเค้าไว้ ชายตัวใหญ่ก็พยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผลเขาเลยพยามยืนขึ้นอีกครั้ง
"ชายตัวใหญ่:อึก แมงเอ้ยตัวแค่นี้ทำไมมีแรงเยอะจังวะ ออกไปจากตัวกู!"
ชายตัวใหญ่พยามเอาก็อบลินที่กอดเค้าออกจนไม่ได้สนใจก็อบลินตัวอื่นๆเลย จนมีก็อบลินตัวอื่นก็มาตีที่ขาพับจนเค้าล้มหงายลงไปอีกครั้งพร้อมกับทับเจ้าก็อบลินที่กอดเขาอยู่ หลังจากที่ชายตัวใหญ่ล้มเจ้าก็อบลินที่ถือของมีคมก็ได้ขึ้นไปบนตัวของชายตัวใหญ่และ เอาของมีคมที่มันถืออยู่แทงไปที่หน้าอกของชายตัวใหญ่จนเค้ากระอักเลือดออกมา
"ชึก!"
"ชายตัวใหญ่:อึก! ชะ ช่วยด้ว"
ในตอนที่ชายตัวใหญ่จะพูดขอความข่วยเหลือ เจ้าก็อบลินที่แทงเค้า ก็ดึงของมีคมออกมาและแทงซ้ำๆไปที่ชายตัวใหญ่จนเค้านิ่งไป
"ชึก ชึก ชึก ชึก"
อากิและคนอื่นๆที่พึ่งเคยเห็นเลือดและคนตายต่อหน้าต่อตาครั้งแรกก็ทำได้แค่ยืนตัวแข็งทำไรไม่ถูก จนเจ้าก็อบลินมันก็ลงมาจากชายตัวใหญ่และมองมาทางฝูงชนที่รอมลอบอยู่และอยู่ๆนั้นเองมันก็ส่งเสียงออกมา
"ก็อบลิน:คิคิคิ"
เจ้าก็อบลินยิ้มและส่งเสียงออกมามันส่งเสียงอยู่อย่างนั้นและเริ่มที่จะยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนที่ยืนดูก็เริ่มที่จะกลัวและถอยออกมา แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะเจ้าพวกก็อบลินก็พุ่งใส่ผู้คนและทำลายคนอื่นๆ อากิที่เห็นเหตุการก็ยืนตัวแข็งวิ่งไม่ออก แต่ในตอนนั้นเองกันที่ยืนอยู่ข้างๆก็เรียกพร้อมกับเขย่าตัวอากิเพื่อดึงสติของอากิ
"กัน:อากิ! อากิ!! ได้สติยัง ไอ้เหียอากิ!!!"
อากิที่ได้สติคืนมาก็มองหน้าไอ้กันและพยักหน้าให้มัน
"กัน:เอาละ ถ้าได้สติมาละมึงวิ่งตามกูมานะ"
อากิไม่ได้พูดออกไปแต่ก็พยักหน้าตอบกลับไป
"กัน:ดี งั้นกูจะวิ่งละนะ"
กันออกวิ่งไปก่อน อากิที่อยู่ข้างหลังก็เริ่มวิ่งตามกัน และตอนอากิกำลังวิ่งตามกันก็ได้ยินเสียงคนข้างหลังโดนทำลายและร้องขอความช่วย อากิที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัวก็ไม่ได้หันกลับไปดู และก้มหน้าก้มตาวิ่งต่อไปเรื่อยๆ จนอากิเริ่มเหนื่อยและหยุดวิ่งและในตอนนั้นเองอากิก็เริ่มรู้สึกตัวว่าเขานัันหลงทางกับกันแล้ว อากิที่กำลังตกใจที่กันหายไปก็เริ่มสังเกตุรอบๆตัวจนเห็นว่าทั้งเมืองตอนนี้ มันเกิดความวุ่นวายแค่ไหน
"อากิ:..."
อากิเริ่มสังเกตรอบตัวๆอีกครั้ง เขาก็ได้เห็นและได้ยิน มันมีทั้งควันลอยขึ้นมาเต็มไปหมด มีเสียงกรีดร้องและเสียงร้องขอความช่วยเหลือรอบทิศ ซึ่งทำให้อากิสติจะแตก แต่ตอนนั้นเขาก็ฮึดขึ้นมาและตั้งสติมาได้และพูดตั้งคำถามขึ้นมาว่า
"อากิ:วันนี้มันเกิดเหียอะไรขึ้นวะเนี่ย"
'อากิ:ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ตอนนี้ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน'
ในตอนที่อากิกำลังคิดอยู่ก็ได้มีก็อบลินไล่มาจากข้างหลัง อากิที่เห็นอย่างนั้นก็มองรอบๆเพื่อหาทางเอาตัวรอด
"อากิ:มันตามมาแล้วต้องหาที่หลบก่อน... นั้นไง!ซอยนั้น"
อากิที่เห็นอย่างนั้นก็วิ่งเข้าไปในซอยทันที อากิเข้าไปลึกนิดหน่อยและยืนรอดูสถานะการจนเห็นว่าเจ้าก็อบลินมันวิ่งเลยไปและไปไล่คนอื่นแทน อากิที่เห็นอย่างนั้นก็ค่อยๆออกไปดูก็เห็นว่าเจ้าก็อบลินมันจับคนนั้นๆได้และกำลังทุบเขาอยู่
'อากิ:แมงเอ้ย! เสือกอยู่ใกล้ทางออกด้วยทำไงดีวะ'
ในตอนที่อากิกำลังคิดก็ได้ยินเสียงเดินที่ดูหนักกำลังเดินมาทางนี้
"???:ตึก! ตึก! ตึก!"
อากิหันไปดูก็เห็นมอนสเตอร์ตัวใหญ่ที่รูปร่างเหมือนก็อบลินทุกอย่าง แต่ตัวใหญ่กว่ามากมันทั้งสูงและตัวใหญ่ มันน่าจะสูงประมาณ 2 เมตรได้ แต่ที่สำคัญคือมันกำลังเดินมาทางอากิ
'อากิ:ก็อบลินเหียอะไรวะนะตัวใหญ่ขนาดนั้น 2 เมตรมั้งนั้น แต่ชังขนาดตัวมันก่อนเถอะ เพราะประเด่นสำคัญคือมันกำลังเดินมาทางนี้ทำไงดีวะ'
อากิที่คิดอยู่แปปหนึ่งก็คิดได้ว่า
'อากิ:ออกข้างนอกไม่ได้แน่ๆ เข้าไปในซอยละ ไปตายเอาดาบหน้าเอาดีกว่า'
อากิที่คิดได้อย่างนั้นก็ค่อยๆถอยเข้าไปตามซอยเรื่อยๆแบบช้าๆ เพื่อไม่ให้เจ้าก็อบลินตัวใหญ่รู้ตัว อากิถอยจนเข้ามาลึกมาก แต่อากิก็ไม่ได้หยุดเดิน อากิได้เดินต่อไปเรื่อยๆจนมาถึง 4 แยก อากิที่เจอ 4 แยกก็ค่อยๆส่องทางทั้ง 3 ทางเพื่อให่แน่ใจว่าจะไม่มีตัวอะไร อากิมองไปมองมาอยู่สักพักจนแน่ใจ อากิที่แน่ใจแล้วก็ถอยกลับมาและเลือกทางไปต่อ
'อากิ:ไม่น่าจะมีอะไรแล้วละ แต่จะไปทางไหนดีเนี่ยไม่เคยมาแถวนี้ด้วยเอาไงดีวะ...'
อากิคิดอย่างหนักว่าจะไปทางไหนหรืออยู่ตรงนี้ดี อากิที่หมดความคิดก็ตัดสินใจว่า
'อากิ:ทางขวาก็มืดสนิด หน้าก็มืด ซ้ายก็มืดจะไปทางไหนดีวะเนี่ย... หรือจะอยู่ตรงนี้ดีวะ แต่ถ้าไอตัวใหญ่เดินเข้ามาละ โอ็ย~~~ ปวดหัวโว็ยทำไงดีวะ... งั้นขวาร้าย ซ้ายดี ส่วนทางข้างหน้าชังแมงไปซ้ายดีกว่า'
อากิได้ตัดสินใจเดินไปทางซ้าย อากินั้นได้เดินไปตามทางนั้นได้สักพักก็เหมือนจะเห็นแสงที่ปลายทางไกลๆ อากิที่เห็นแสงก็กำลังจะวิ่งออกไปแต่ทันใดนัันเองอากิก็ได้ยินเสียงบ้างอย่าง
"???:ทุบ! ทุบ!! ทุบ!!!"
"???:คิคิคิ"
อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบหลบหลังถังขยะที่อยู่ใกล้ๆทันที
"อากิ:เดี๋ยวเสียงมันอยู่ข้างหน้านิ อย่าบอกนะว่าเป็นก็อบลินทำไงดีวะเนี่ย... อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นก็อบลินสิวะต้องลองแอบส่องมันดูก่อน"
อากิค่อยๆเอาหน้าออกไปแล้วแอบมอง สิ่งที่เห็นคือเจ้าก็อบลินที่กำลังทุบและเล่นกับศพคนอยู่และมันก็ดูเหมือนกำลังสนุกด้วย
"ก็อบลิน:คิคิคิ"
อากิที่เห็นก็เกิดอากิกลัวและกลับมาหลบเหมือนเดิม
'อากิ:นั้นเป็นคนแน่ๆและมันกำลังเล่นกับศพด้วยจะทำไงดี ถ้ามันเจอฉัน ฉันคงกลายเป็นแบบนั้นแน่ๆ ทำไงดี'
อากิเกิดอาการสับสนอย่างมากเขานั้นได้นั้งหลบอยู่ตรงนั้นไปสักพักจนเขาเริ่มกลับมาใจเย็น
'อากิ:เอาละ เอาละ ตอนนี้เราต้องใจเย็นๆและค่อยๆคิดว่าจะเอาไงต่อ ตอนนี้มีก็อบลินอยู่ข้างหน้าเราและทางออกก็อยู่ใกล้ๆเราจะฝ่าออกไปเลยไหม หรือจะกลับทางเดิมดี แต่ถ้าเราลุกตอนนี้แล้วไอ้ก็อบลินมันรู้สึกตัว... หรือถ้าย้อนกลับไปจะเจอตัวกับใหญ่... โอ็ยเอาไงดีวะเนี่ย'
อากิตอนที่อากิกำลังนั้งคิดอยู่นััน อยู่ๆก็สังเกตว่าเสียงทุบนั้นได้เงียบไปแล้ว
'อากิ:เดี่ยวเสียงทุบเงียบไป มันเกิดอะไรขึ้น'
หัวใจของอากิเริ่มเต้นแรงขึ้นเพราะความเครียดและวิตกกังวลเพราะเสียงที่เงียบไป อากิที่หลบอยู่เริ่มที่จะกลัวขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดก็มีเสียงดังขึ้นมา
"???:กรุบ แจบ แจบ"
'อากิ:เดี๋ยวเสียงอะไรนะ'
อากิที่ได้ยินเสียงแบบนั้นก็อดความสงสัยของตัวเองไม่ได้และแอบออกไปดู สิ่งที่เห็นคือเจ้าก็อบลินมันกำลังกินคนที่มันทุบไปก่อนหน้าอย่างสุกนำสำราญ อากิที่เห็นภาพนั้นเข้าก็มาหลบที่เดิมพร้อมกับอาการพะอืดพะอมและจะอ้วก แต่อากิก็ฝืนและอดทนที่จะไม่อ้วกได้
'อากิ:เมื่อกี้มันกินคนใช่ไหม มันกินใช่ไหม ฉันมั่นใจว่าเห็นมันกินแน่ๆ แปลที่มันทุบมาตั้งนานเพื่อจะกินนี้เอง ฉันควรจะทำยังไงกับสถานะการแบบนี้ดี'
อากิเริ่มวิตกกังวลอีกครั้งเขาเริ่มที่จะสติหลุดเรื่อยๆ จนกระทั้งมีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาให้หัวของเขา
'อากิ:เดี่ยวนะมันกินอยู่ใช่ไหมแถมหันหลังให้เราด้วย ถ้าเราไปทุบมันจากด้านหลังและวิ่งไปเลยละ แต่ถ้าพลาดฉันตายแน่ๆ ควรทำดีไหมเนี่ย... เอาไงเอากันวะ'
หลังจากที่อากินั้งคิดไปได้สักพัก จนในที่สุดอากิก็ตัดสินได้ว่าจะสู้ อากิที่คิดได้อย่างนั้นก็หยิบขวดแก้วใกล้ๆ กับถังขยะใกล้ๆขึ้นมาและค่อยๆย่องไปข้างหลังเจ้าก็อบลินและทุบมันจากด้านหลัง
"อากิ:ตายยยยยย!"
"เปงงงงงง!!!!!"
"ก็อบลิน:เคียก!"
อากิทำสำเร็จเขาทุบเจ้าก็อบลินจากด้านหลังได้ หลังจากโดนขวดทุบไปที่หัวจากด้านหลังเจ้าก็อบลินก็หน้าขมัมไปกองกับพื้น อากิที่เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งไปที่ทางออกทันที แต่เมื่อวิ่งไปแล้วเขาก็พบว่ามันก็อบลินอีกตัวอยู่อยู่ข้างหน้าและมันเห็นเขาแล้วด้วย
!"ก็อบลิน:เคี๋ยกกกกกก"!
'อากิ:มีข้างหน้าอีกตัวหน้าทำไงดีหยุดวิ่งดีไหมวะ แต่ถ้ามันมีอาวุทละ ต้องดูที่มือมันว่ามีรึป่าว'
อากิได้ดูที่มือของเจ้าก็อบลินเขาก็เห็นได้ว่ามันไม่มีอาวุท
'อากิ:มันไม่มีอาวุธ งั้นวิ่งชนแม่งเลย'
!"อากิ:ย็ากกกกกก"!
อากิได้ตัดสินใจที่จะวิ่งชนมัน เขาได้ตะโกน และได้วิ่งพุ่งชนใส่เจ้าก็อบลินแบบเต็มแรง และในตอนที่ชนเข้ากับเจ้าก็อบลิน มันก็กระเด่นและล้มไป เพราะขนาดตัวที่ต่างกันเกินไป อากินั้นก็ล้มและกลิ้งไปเล็ก แต่อากิยังสามารถลุกขึ้นมาและวิ่งต่อจนสามารถออกไปจากซอยได้ หลังออกมาจากซอยเขาก็ไม่ได้หันกลับไปดูแม้แต่น้อย เพราะเขาเลือกที่จะวิ่งไปต่อ อากิได้วิ่งไปอีกสักพักจนเขาเหนื่อยและหยุดพัก
"อากิ:แฮก แฮก แฮก หนี ได้ แล้วใช่ไหมเนี่ย"
อากิได้หันดูรอบๆก็ไม่พบก็อบลินสักตัว เขาที่เห็นอย่างนั้นก็สบายใจและยืนพักเหนื่อย
"อากิ:เห้อ~~ ได้พักสักที ฮืด ฮือ ฮืด แล้วกูจะเอาไงต่อวะเนี่ย! วุ่นวายขนาดจะไปไหนดี"
ในตอนที่อากิกำลังยืนบ่นอยู่นั้นเขาก็จะคิดบ้างอย่างได้
'อากิ:เดี๋ยวนะ กูลืมกันเลย มันหายไปตอนไหน ลืมสังเกตุไปเลย'
อากิพยามนึกจนจำได้
"อากิ:ตอนที่วิ่งหนีตอนแรกเราก้มหน้าวิ่งและไม่ได้มองทางจนหลงกับกัน และหลังจากที่หลงก็เข้าไปในซอย... โอ็ยไอ้ฟายเอ๋ยไม่ได้มองทางจนหลงกับไอ้กัน จะไปหามันที่ไหนดีละเนี่ย ที่ไหนที่มันน่าจะไปที่ไหน ที่ไหน? (!)"
อากิที่กำลังบ่นอยู่ก็เหมือนจะคิดอะไรออก
"อากิ:เออใช่ลองกลับไปดูที่หอพักดีกว่า"
อากิที่คิดได้อย่างนั้นเขาก็รีบเดินและสลับกับวิ่งเพื่อกลับไปที่หอพักทันที เดินทางมาได้สักพักอากิก็ได้ยินเสียงปืน
"???:ปัง ปัง ปัง ปัง"
'อากิ:เสียงนั้นมาจากทางหอพักนิแปลว่าทหารมาแล้วสินะ เราต้องรีบไปแล้ว'
อากิเริ่มวิ่งไปทันที หลังจากวิ่งมาได้แปปเดี๋ยวเขาก็เห็นคนถือปืนยืนอยู่หน้าหอพักเขาก็ตะโกนให้เขาได้ยิน
!"อากิ:ผมอยู่นี้~~~ ช่วยผมด้วย"!
หลังจากที่ตะโกนไปทางนั้นก็ตะโกนกลับมาว่า
"???:หยุดดดด อย่าขยับ"
อากิที่ได้ยินก็หยุดและยืนนิ่งทันทีเพราะทางนั้นได้ตะโกนมาให้หยุด และอีกอย่างเขาเล็งปืนมาทางอากิด้วยเลยทำให้อากิต้องหยุด เมื่อทางนั้นเห็นว่าอิกิหยุดแล้วเขาก็เลยเดิมมาดู พอเขาดูเสร็จเขาตะโกนขึ้นมาว่า
!"???:เป็นคนจริงๆครับจ่า"!
ทางนั้นเหมือนจะได้ยินก็ได้ตะโกนกลับมาว่า
!"จ่า:ถ้าเป็นคนก็พามาเลย"!
!"???:ครับจ่า"!
'อากิ:นึกว่าจะโดนยิงสะแล้ว'
"???:นี้ตามมาสิ ตามฉันเข้ามาที่หลบภัยก่อน"
"อากิ:ดะ ได้ครับ"
อากิได้เดินตามทหารคนนี้ไปและระหว่างที่กำลังเดินไปก็ได้มีการพูดคุยกันเล็กน้อย
"อากิ:ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ คุณทหาร"
"ทหาร:ถ้าว่าตามตรงตอนนี้ก็มีสัตว์ประหลาดออกอาละวาดทุกที่เลยนะ"
"อากิ:ทุกทีเลยหรอครับ"
"ทหาร:ใช่ทุกทีเลย แต่ดีอยู่อย่างหนึ่งที่ปืนยังพอสามารถหยุดมันได้"
'อากิ:ได้ยินอย่างนั้นก็ชื่นใจขึ้นมาหน่อย เพราะอย่างน้อยปืนก็พอฆ่าพวกตัวประหลาดนี้ได้'
"อากิ:แล้วคุณทหารพอรู้ไหมครับว่าพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้มาจากไหน"
"ทหาร:ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะตอนนี้ติดต่อใครไม่ค่อยได้เลย ฉันและหน่วยเลยมาปักหลักอยู่ที่นี้"
"อากิ:งั้นหรอครับ"
"ทหาร:แล้วนายหนีรอดมาถึงที่นี่ได้ไง"
"อากิ:ผมวิ่งหลบในซอยและหลบพวกสัตว์ประหลาดเอาครับ"
"ทหาร:นายดวงดีนะเนีย ถ้าเจอเจ้าตัวใหญ่ๆนายคงไม่นามาถึงที่นี่แน่ๆ"
'อากิ:จะบอกดีไหมว่าเราเจอมันมาแล้ว5555... เฮ้อถ้ามันเจอตัวเราคงจบตามที่เขาพูดนัันละ'
เดินแปปเดี่ยวทหารก็พาอากิเข้าในหอพักและพูดขึ้นมาว่า
"ทหาร:เอาละฉันพานายเข้ามาแล้ว ไปหาที่พักเถอะที่นี้ปลอดภัยแน่นอน"
"อากิ:ครับ"
หลังจากพูดจบนายทหารก็ออกไปข้างหน้าหอพัก อากิที่อยู่ข้างในก็สังเกตุดูรอบๆเพื่อหากันแต่ก็ไม่เจอ
'อากิ:มองดูรอบๆแล้วไม่เห็นกันแฮะ ลองมองหาอีกรอบละกัน'
ในตอนที่อากิกำลังมองหากันอยู่เขาก็สังเกตุเห็นบ้างอย่างที่กำลังเกิดขึ้น อากิเห็นคนบ้างคนเริ่มที่จะตัวเรืองแสงสีฟ้าและสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนคนอื่นๆก็เริ่มสังเกตุเห็น
"???:เฮ้ ทำไมนายถึงตัวเรืองแสงแบบนั้นละ"
"???:ฉะ ฉันไม่รู้ ฉะ"
ในตอนที่ชายคนนั้นกำลังจะพูดอยู่ๆเขาก็หายไปในอากาศแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โดยที่ไม่เหลืออะไรไว้เลยและด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เริ่มมีความวุ่นวายเกิดขึ้น
"???:เขาหายไป"
"???:ใช่เขาหายไป"
"???:เราควรจะทำยังไงดี"
"???:ฉันไม่รู้เหมือนกัน"
ในตอนที่ทุกคนกำลังพูดก็มีคนเรื่องแสงขึ้นมาอีกครั้ง
!"???:ดูนั้น มีคนเรืองแสงอีกแล้ว"!
คนที่ตัวเรื่องแสงหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเรืองแสงเขาก็เริ่มขอให้คนอื่นช่วยทันที
"???:ใครก็ได้ ช่วยฉันที ใครก็ได้"
เขาพยามขอให้คนช่วยแต่น่าเสียดายไม่มีใครออกมาช่วยเขาเลย จนเขาหายไป และหลังจากเขาหายไปก็เริ่มมีคนที่เรืองแสงเพิ่มขึ้นเรือยๆจน ที่นี้เริ่มที่จะวุ่นวาย
"???:ใครก็ได้ช่วยฉันที"
"???:กรี้ดดดดด~~~~"
!"???:ฉันไม่อยากหายไปใครก็ดายช่วยที!!!!!"!
ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นอากิก็เห็นกันที่กำลังเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ อากิที่เห็นอย่างนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปหากันอย่างรวดเร็ว
!"อากิ:กันนนน!!!"!
กันที่ได้ยินเสียงอากินั้นก็หันมา แต่เขาตอนนี้เหมือนกำลังตกใจที่ตัวเขาเรืองแสงเพราะเขายืนนิ่งไม่ขยับ อากิที่วิ่งมาก็จับตัวกันไว้ได้แต่พอจับกันได้ แสงมันก็สว่างมากๆ จนภาพดับลงไป
ข้อมูลตอนจบขอเสนอ
ก็อบลินสิ่งมีชีวิตระดับต่ำที่พบเจอได้ทั่วไป ตามเกมหรือเรื่องราวแฟนตาชี เป็นมอนสเตอร์ที่จัดการได้ง่าย แต่ก็สร้างความเสียได้มากมาย ตามที่มันจัดการได้ง่ายเหมือนกัน คำเตือนก็อบลิน ที่อยู่เป็นฝูงอันตรายมากให้พยามหลีกเลี่ยง
จากผู้แต่ง
อันนี้ขอลบออกหมดเลยนะคัฟ จะแต่งใหม่หมดเลย พอดีกลับไปอ่านตอนเก่าไปก็สังเกตว่าผมตกหล่นไปหลายอย่าง อย่างเช่นระบบช่องเก็บของ ระบบไอเทม(อันนี้ลืมสนิทเลย) และก็มีอีกหลายๆอย่าง ดังนั้นผมขอแก้ใหม่หมดเลยคัฟ สิ่งที่อยากบอกก็มีแค่นี้ละคัฟ อ้อ!เกือบลืมไปเลยงั้นขอให้เทพแห่งปัญญาและความรู้ อวยพรให้กับทุกท่าน
