ไคและเอเรีย เพื่อนสมัยเด็กที่ผูกพันกันด้วยคำสัญญาที่จะช่วยเหลือไคให้เป็นผู้กล้า แต่ทุกอย่างพังทลายลงเมื่อเอเรียต้องคำสาปแห่งตัณหาราคะ ไคจะทำอย่างไรเมื่อมิตรภาพของทั้งสองคนต้องถูกทดสอบ?
รัก,แฟนตาซี,ดราม่า,ชาย-หญิง,ซาดิส & มาโซฯ,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คำเตือนเนื้อหานิยาย NTR
เนื้อหานิยาย NTR นั้นมีความรุนแรงทางเพศ และอาจกระตุ้นอารมณ์ทางเพศ เนื้อหาประเภทนี้อาจไม่เหมาะสมสำหรับทุกคน
สำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรง มีเนื้อหาทางเพศ และการทำร้ายร่างกาย ผู้ที่อ่อนไหวต่อเนื้อหาเหล่านี้ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อหาในนิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับเด็ก
เนื้อหาในนิยายเรื่องนี้อาจกระตุ้นให้เกิดความรุนแรงหรือความเกลียดชัง
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ตอนที่ 1 คำสัญญา
ค่ำคืนที่ดูเปลี่ยวเหงา แสงจันทร์ครามสะท้อนผิวน้ำที่นิ่งสนิท
ชายหนึ่งคน หญิงหนึ่งคน ยืนทางกลางภาพสะท้อนของแสงจันทร์
ทั้งสองคนต่างเป็นมิตรสหายของผมตั้งแต่ยังเด็ก แล้วตอนนี้ผมกลับมาเห็นทั้งสองแอบมาทำกิจกรรมกันในยามค่ำคืน
ฝ่ายชายหลังพิงก้อนหินหลับตา ปากอ้า เงยขึ้นฟ้า
ฝ่ายหญิงนั่งระหว่างขา มือจับโคลนดุ้นที่แข็งชี้ตั้ง
ริมฝีปากของเธอก้มลงไปดูดดื่มเน้นที่หัวดุ้นอย่างหิวกระหาย
แรงดูดรุนแรงจนฝ่ายชายร้องคราญครางด้วยความเสียวซ่าน มือที่ค้ำบนก้อนหินหงิกงอจิกลงบนหินแข็งๆ
เสียงครางกระเส่าพร้อมกับเสียงดูดจ๊วบจ๊าบอย่างเอร็ดอร่อย ทำผมเจ็บแปล๊บที่กลางอก หัวใจเหมือนถูกบีบรัดแน่นจนหายใจไม่ออก
ตัวสั่นเทาทรุดลงกับพื้น มือกำแน่นบนหัวใจที่พร้อมระเบิดออก
ได้แต่คำถามว่าทำไมถึงไม่เป็นผม
ทั้งๆ ที่ผมชอบเธอก่อนแท้ๆ
ทั้งๆ ที่เธอมอบรอยยิ้มให้ผมก่อนแท้ๆ
ทำไมกัน ทำไมกัน
“อู๊ย…เธออมได้ดีเกินไปแล้ว ฉันเสียวดุ้นสุดๆ ไปเลย”
ยิ่งดูดแรงขึ้นฝ่ายชายยิ่งเหงื่อตก หายใจหอบแห้ง
เห็นแบบนั้นง่ายหญิงยิ่งส่งสายตายิ้มอ่อนหวานยั่วยวน
“ฉันจะแตกแล้ว จะแตกแล้ว อ๊า…!”
มือของเขากดหัวเธอจนอมดุ้นจนมิดโคลน ทำดวงตาเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่ก็กลับกลายเป็นเคลิบเคลิ้มเมื่อรับรสอุ่นๆ ภายในอุ้งปาก
“แฮ่ก แฮ่ก! ปากของเธอยอดเยี่ยมไปเลย ไหนขอดูผลงานหน่อยซิ”
ฝ่ายหญิงเงยหน้าอ้าปากกว้าง น้ำกามขาวขุ่นเอ่อนองไหลล้นออกจากปาก
ไหลเป็นสายลงสู่สองมือที่รองรับไว้ มันเหนียวข้นเหนอะหนะ ส่งกลิ่นหึ่งๆ ชวนปลุกเร้าอารมณ์หื่นกาม
ผิดกับผมที่ได้แต่มองอยู่อย่างนั้น
ทำไมที่ตรงนั้นไม่ใช่ผม?
ทำไมถึงช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย?
คำถามนั้นยิ่งตอกย้ำเข้าไปในหัวใจ
*
*
*
ต้นไม้ใหญ่ริมเนินที่ราบใกล้หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง สายลมอ่อนพัดหวิวผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจี
เด็กสาวเดินผ่านเนินทุ่งหญ้ามุ่งตรงสู่ต้นไม้ใหญ่ ในมือถือตะกร้าใบใหญ่ ข้างในมีอาหารสำหรับทานได้สองคน
เธอหยุดยืนใต้ร่มไม้ สายลมพัดมาเบาๆ จนต้องจับหมวกไว้ไม่ให้ปลิวตามลม
เสียงดึงปึงปัง!
เห็นเด็กผู้ชายถือดาบฟาดฟันกับต้นไม้อย่างขะมักเขม้น
ใบหน้าที่จริงจังของเด็กชายทำเธอยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ไค~ อาหารกลางมาแล้ว มาทานด้วยกันนะ”
น้ำเสียงอ่อนหวานทำมือผมหยุดชะงัก
ดวงตาประกาย รอยยิ้มอ่อนโยน ทำความเหนื่อยจากการฝึกถูกบรรเทา
“อืม~ ได้เลย ขอบคุณมากนะ เอเรีย”
เราสองคนปูพื้นด้วยผ้าบนพื้นหญ้า จัดวางขนมปังหั่นแผ่นทานคู่กับแฮมสไลด์บางๆ นั่งทานอาหารกันสองคนใต้ร่มใหญ่พร้อมสายลมที่เย็นสบาย จนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
“อื้ม! อร่อย! ถ้าได้ทานแบบนี้ทุกวันคงจะดี”
“งะ งั้นเหรอ? อย่างงั้นฉันจะทำมาให้ทานทุกวันเลยก็ได้”
เด็กสาวพูดอย่างเคอะเขิน
พอเห็นแบบนั้นก็รู้สึกอายอยู่เหมือนกัน แต่ก็อยากจะพูดความในใจออกไป
“บะ บางทีแล้ว…ทำให้กินตลอดไปเลยดีกว่า”
เธอแก้มป่องหน้าแดงแจ๋
“ไค! คนบ้า! กล้าพูดมาได้หน้าไม่อาย”
เธอใช้มือทุบตีแขนผมอยู่หลายที มันไม่รู้สึกเจ็บแต่จั๊กจี้มากกว่า จนผมหัวเราะร่าจากความเขินอายของเธอ
เราสองคนทานอาหารกันสักพัก ก็พลางนึกขึ้นได้ว่าขาดอะไรบางอย่าง หรือใครบางคนไป…
“เฮ้! ทำไมไม่รอฉันเลย ฉันเองก็หิวเหมือนกันนะ”
นึกถึงก็โผล่มาพอดิบพอดี เด็กหนุ่มอีกคนวิ่งมาจากหมู่บ้าน มาถึงก็เหนื่อยหอบ เหงื่อซกเต็มตัว ผมเผ้ารกรุงรังเหมือนกับพึ่งตื่นนอน และนอนแน่นอนว่าน้ำก็น่าจะยังไม่อาบ
เราสองคนได้แต่ยิ้มแห้ง
“อ่าว เรย์ ตื่นสายอีกแล้วนะ ยังเหลืออยู่นิดหน่อย ท่านได้เลยจ้ะ”
“ว้าว ขนมปังฝีมือเอเรีย ฉันชอบกินสุดๆ ขอชิ้นนี้ไปละนะ”
เรย์หยิบขนมปังกินเข้าไปอย่างมูมมาม
ถึงขนาดเอเรียที่แสนใจดียังยิ้มแหยงๆ ใส่
แต่ถึงยังไงพวกเราทั้งสามก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน โดยเฉพาะเรย์กับผม เราสองอยากจะเป็นผู้กล้าตามตำนานนิทานที่เล่าขานกันมา
แต่ทั้งๆ ที่มีอุดมการณ์เดียวแท้ เขากลับทำตัวเหลวแหล่ ตื่นก็สาย แถมยังไม่ตั้งใจฝึกฝนอีก
ผมก็ได้แต่ละเหี่ยใจ
“หน่อย! ไค ถ้านายพลาดขึ้นมา โดนฉันเล่นงานแน่”
“ฮา ฮ่า นายยังต้องฝึกอีกเยอะ ถ้ายังเหยาะแหยะแบบนี้เราจะเป็นผู้กล้าได้ยังไงกันเล่า”
หลังจากทานอาหารพวกเราก็เริ่มฝึก ตอนนี้มีเรย์มาช่วยฝึกก็ไม่จำเป็นต้องฝึกกับต้นไม้แล้ว
“ทั้งสองคนสู้ๆ น้า~ ใครบาดเจ็บฉันจะฮิลให้”
“เอเรียจ๋า เจ้าไคมันเล่นฉันจนน่วมแล้วเนี้ย โอ๊ย~ เจ็บจัง ได้โปรดฮิลให้ฉันที”
พอเห็นท่าทีเสเพลของเรย์แบบนั้นทำผมรู้สึกหงุดหงิด
“อย่ามาสำออยน่า นายต้องฝึกอีกเยอะ”
หลังจากนั้นพวกเราก็ฟาดฟันใส่กันจนบาดเจ็บกันทั้งคู่ นอนหมดแรงแผ่ราบไปบนพื้นหญ้า
“โอ๊ย…นายจะฆ่าฉันหรือไง? ปวด ปวดไปหมดทั้งตัวแล้วเนี้ย”
เรย์โวยวายที่ถูกซ้อมจนสะบักสะบอม
“เฮ้อ…เหนือยจริงเลย”
เทียบกับผมแล้วบาดเจ็บแค่เพียงบนศีรษะเท่านั้น เผลอพลาดไปหนึ่งครั้งโดนเรย์ใช้ดาบฟาดได้
“นี่ ไค เดี๋ยวในฮิลให้นะ”
“อืม~”
มือแสนนุ่มนิ่มอ่อนโยนลูบมาบนใบหน้าของผม พร้อมกับแสงสีเขียวอุ่นๆ บรรเทาอาการเจ็บปวดจนหมดสิ้น ซ้ำยังทิ้งกลิ่นหอมกรุ่นจากกลิ่นกายของเอเรีย ทำให้ผมอยากจะฝืนอดใจไหว
“อะ เอ๋! คะ ไค! จะทำอะไรน่ะ!?”
ผมจับมือเอเรียฉับพลันทำเธอตกใจ
“เอเรีย! ฉันสัญญา ฉันจะเป็นผู้กล้าให้ได้ แล้วปาตี้ของพวกเราจะต้องเป็นปาตี้ผู้กล้าที่โด่งดังที่สุด”
พอได้ยินแบบนั้นจากตกใจก็เปลี่ยนเป็นยิ้มที่อ่อนหวาน
“จ๊ะ…ฉันเองก็จะคอยช่วยหนุนหลังเธอไปตลอด ฉันสัญญา”
เธอยืนนิ้วชี้ออกมาเพื่อเกี่ยวก้อยสัญญา ผมรีบใช้นิ้วก้อยข้องเกี่ยวเป็นอันตอบรับคำสัญญานั้น
“จุ๊บ!”
ผมไม่ได้คาดฝัน ริมฝีปากของเธอ จูบลงบนหน้าผากของผม ทำผมตื่นเต้นขนหน้าแดง
“อะ เอ๋ เธอทำอะไรกันเนี้ย!?”
เธอยิ้มอ่อนหวานเช่นเคย
“เป็นตราประทับสัญญาไงจ๊ะ”
ใช้แล้ว คำสัญญาเป็นสิ่งที่ผมต้องยึดมั่น เพื่อเธอแล้วเพื่อตัวฉันเอง หลังจากนี้ฉันจะตั้งมั่น ไม่ย่อท้อ แม้เส้นทางข้างหน้าจะเจ็บปวดหรือลำบากแค่ไหนก็จะฝ่าฟันสู้ไปกับเธอ ฉันสัญญา…
“โอ๊ยยยยย! เมื่อไหร่จะมาฮิลให้ฉันเสียที ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว”
พอได้ยินเสียโวยวายของเรย์ก็ทำแล้วหันขวับมองหน้ากันทันที พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ออกมาแล้วขบขัน
*
*
*
เวลาก็เดินผ่านไปจนพวกเราเติบใหญ่ สมาชิกปาตี้ของเรายังคงอยู่สามเช่นเคย ผ่านอุปสรรคมามากมายจนก้าวมาสู้ปาตี้แนวหน้า ใกล้เคียงกับคำว่าปาตี้ผู้กล้าเข้ามาทุกที
“ภารกิจรอบนี้…พิชิตดันเจี่ยนของลิชสินะ?”
“ลิช? โครงกระดูก? บึ๋ย! ฉันไม่ชอบมันเลย”
ผมกับเอเรียยืนรอคอยอยู่หน้าประตูเมือง เรย์ยังคงตื่นสายตามเคยเหมือนเดิมตั้งแต่เด็ก
พอรออย่างเบื่อหน่ายสายตาก็เหลียวมองเอเรียอย่างเพลินตา
เธอใช้นิ้วม้วนเส้นผมเล่นไปพลางๆ ผมยาวปานกลางสีน้ำบลอนด์ ดัดลอนเบาๆ สลวย วงตากลมโตสีฟ้าอ่อนโยน ขนตางามงอน ปากบางสีชมพูอ่อน ยิ้มหวานอย่างอ่อนโยน
“ทะ ทำไมนายจ้องหน้าฉันแบบนั้นล่ะ?”
“ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกว่าวันนี้เธอดูน่ารักดี”
“บ้า! ไค ชอบพูดอะไรหน้าไม่อาย”
เธอเบือนหน้าหนีหลบตาอย่างเขินอาย
แต่พูดไปแบบนั้นก็ทำผมรู้สึกเขินเหมือนกัน
“...”
แต่ดูดีๆ แล้ว ไม่ใช้แค่ใบหน้าที่สวยงาม ร่างกายที่เติบโตมาอย่างดีก็ชวนหลงใหล ร่างกายผอมเพรียว แต่หน้าอกคู่หน้ากลับมีขนาดใหญ่ ทรวดทรงที่โค้งมนและสมส่วนทำให้ดูดึงดูดสายตา เมื่อเธอขยับเคลื่อนไหว หน้าอกจะขยับสายไปมาอย่างมีน้ำมีนวล
เสียดายผมยังไม่เคยได้สัมผัสถึงความนุ่มนวลนั้นเลย
“จะมองมากไปแล้วนะ!”
“อา โทษที โทษที ตามันไวไปหน่อยนะ”
เธอหันหลังเอามือปิดบังหน้าอกไว้ แต่มันกลับเผยให้เห็นเอวบางๆ สะโพกผาย สร้างเส้นโค้งที่เย้ายวนผ่านชุดเดรสสีขาวเนื้อผ้าบางเบา เผยให้เห็นผิวขาวเนียน กระโปรงแหวกข้างโชว์ขาเรียวยาว พร้อมกับถุงน่องบางเฉียบสีขาว
“...อยากสัมผัสสักครั้งจัง”
“ว่าไงนะ!?”
แย่แล้วดันหลุดความในใจไปเสียได้
“อะ เอ๋ หมายถึง…เออ…เฮ้! เรย์มาแล้วไงนั้นไง”
ผมเหลือบไปเห็นเรย์ที่วิ่งมาไกลก่อน ดูเหมือนผมจะรอดจากเรื่องที่ทำให้เธอโกรธไปได้
เขาวิ่งมาหยุดตรงหน้าเรา พร้อมกับหายใจเหนื่อยหอบอย่างเคย
“ขอโทษที่ตื่นสาย รอฉันนานไหม?”
เรย์ยังเหมือนอย่างเคย ผมสีน้ำตาลยุ่งไม่เป็นทรง เสื้อผ้ายับยู่ยี่ตลอดเวลา ที่แตกต่างจากสมัยเด็กก็เห็นแต่ร่างกายที่กำยำขึ้นมา
“ไม่นานหรอก แต่ว่า…อย่าบอกนะเมื่อคืนนายไปเที่ยวกับโสเภณีนะ?”
“แฮะ แฮะ โทษทีๆ ฉันไม่เหมือนนายนะ ที่มีของดีอยู่ใกล้ตัวแบบนี้ไง!”
“อ้าย! นายจะทำอะไร”
เรย์สะบัดกระโปรงของเอเรียขึ้น ช่วงวินาทีระหว่างที่กระโปรงลอยขึ้น มองเห็นชั้นในสีพูอ่อนหวาน ชวนให้กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
“ลกมก!”
“โอ๊ย! เจ็บ เจ็บ! ฮิลให้ฉันเลยนะ”
และแล้วเรย์ก็โดนเขกกะโหลกไปตามระเบียบ
