ไคและเอเรีย เพื่อนสมัยเด็กที่ผูกพันกันด้วยคำสัญญาที่จะช่วยเหลือไคให้เป็นผู้กล้า แต่ทุกอย่างพังทลายลงเมื่อเอเรียต้องคำสาปแห่งตัณหาราคะ ไคจะทำอย่างไรเมื่อมิตรภาพของทั้งสองคนต้องถูกทดสอบ?
รัก,แฟนตาซี,ดราม่า,ชาย-หญิง,ซาดิส & มาโซฯ,แฟนตาซี,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรง มีเนื้อหาทางเพศ และการทำร้ายร่างกาย ผู้ที่อ่อนไหวต่อเนื้อหาเหล่านี้ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อหาในนิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับเด็ก
เนื้อหาในนิยายเรื่องนี้อาจกระตุ้นให้เกิดความรุนแรงหรือความเกลียดชัง
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ตอนที่ 2 คำสาปแห่งลิช
ในดันเจียนต้องพบเจอกับศัตรูมากมาย
ต้องเผชิญหน้ากับทั้งหมีกริซลี่ตัวใหญ่ทั้งๆ ที่อยู่ในดันเจียน แม้กระทั่งมิโนทอร์วัวยักษ์ตัวใหญ่ที่ปกติแล้วจะรักสงบ ก็ยังพุ่งโจมตีเข้าใส่
ทั้งหมดคงเป็นเพราะพลังในการควบคุมมอนเตอร์ของลิช มีถึงกระทั่งอันเดดและทหารโครงกระดูก โผล่ออกมาให้เอเรียกรี๊ดจนต้องคอยปลอบ
“ย้ากกก!”
ดาบของผมฟันเข้ากับฝูงออร์ค ประชันหน้าเป็นแนวหน้าของปาร์ตี้
“เรย์! รีบทะลวงฝ่าไปเลย!”
“ดะ ได้เลย”
เรย์ใช้หอกยาวใหญ่ทะลวงฝ่าฝูงอ็อคไปทีละตัวจนเลือดสาดกระเซ็น
“เอ๋!”
แต่ดูเหมือนจะถูกหยุดด้วยอบิสออร์คตัวใหญ่ พร้อมด้วยขวานยักษ์ฟาดมาใส่เรยฺ์อย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวฉันช่วยซัปพอร์ตเอง”
เอเรียรีบยกคทาขึ้นร่ายเวทมนตร์
สร้างบาเรียป้องกันขวานยักษ์ให้สะท้อนกลับไป
“เรย์หลบไป ที่เหลือฉันจัดการเอง”
ผมดึงไหล่ของเขาให้หลับไปข้างหลัง
ใช้จังหวะที่มันเสียการทรงตัว วิ่งเหยียบหัวเข่าของอบิสออร์คเป็นฐาน กระโดดขึ้นไปเหนือศีรษะของมัน
“ย้ากกกก!”
ดาบทิ่มแทงลงเสียบลงคอจนทะลุ เลือดของกระเด็นใส่หน้าผมเล็กน้อย
ตัวของมันล้มหงายหลังกระแทกพื้นเสียงดัง
ผมดึงดาบออกสะบัดเลือดทิ้งออกด้านข้าง จากนั้นเก็บมันเข้าฝักเป็นอันเรียบร้อย
“เรย์ นายอ่อนซ้อมไปหน่อยไหม หอกนายทื่อจนไม่เข้าแล้วเหรอ? นายถนัดใช้แต่หอกล่างหรือไง? ถ้านายยังไม่จริงจังแบบนี้จะเป็นปาร์ตี้ผู้กล้าได้ยังไง!?”
ถึงแม้ทุกอย่างจะเรียบร้อย แต่เพราะเรย์มักผิดพลาดบ่อยครั้ง ก็รู้สึกได้ต้องตำหนิเสียหน่อย
“ก็ฉันไม่รู้นี่นา ว่าตัวนี้มันจะเร็วกว่าใครเพื่อน ฉันเองก็เพลียอยู่ด้วยสิ ขอโทษด้วยแล้วกัน”
คำขอโทษแบบขอไปทีทำผมหงุดหงิด
“ว่าไงนะ! คู่มือเกี่ยวกับมอนเตอร์ที่ฉันให้ไปนายไม่ได้เปิดอ่านเลยหรือไง? พวกเราจะก้าวเป็นปาร์ตี้ผู้กล้าได้ยังไงถ้านายเสเพลแบบนี้น่ะ!?
“หา! ว่าไงนะ? นายจะเอางั้นเหรอ!?”
เรย์ลุกขึ้นมาท่าทีขึงขังดึงคอเสื้อของผมขึ้น
“ก็เอาสิ ถ้านายคิดว่าชนะฉันได้ก็ลองดู”
ยิ่งพูดท้าทายยิงทำให้เขาโกรธ เราทะเลาะกันบ่อยครั้ง แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะหนักที่สุด ผมเองก็เดือดอยู่เหมือนกัน ตอนนี้เราสองเหมือนน้ำในหม้อที่ไอน้ำพวยพุ่ง
“หยุดนะ! พวกนายน่ะ ทำไมต้องทะเลาะกันด้วย พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ”
นำเสียงอ่อนหวานปนเศร้าทำพวกเราได้สติ หันมองไปที่เอเรียหน้าตาเศร้าสร้อยเหมือนมีน้ำตาซึม
“พอกันสักที เป็นเพื่อนกันต้องสามัคคีกันเข้าไว้สิ”
พอพูดจบมือของเรย์ก็คลายออกไป ผมเองก็รู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกันที่เป็นคนเริ่มต้นความขัดแย้ง
“อา…ขอโทษที ฉันผิดเองแหละ”
ผมยอมรับผิดอย่างเต็มใจ
“ฮา ฮา อะไรกัน นายก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ จริงจังอยู่เสมอ ฉันรู้ดีน่า ไม่ถือหรอก”
เรย์หัวเราะเบา ๆ พลางยิ้มให้ ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่กลับมา
เขากลับมายิ้มได้ ไม่สิ เราทั้งสองกลับมายิ้มได้ เพราะรอยยิ้มของอาเรียเสมอมาไม่ว่าครั้งไหนที่ทะเลาะกัน
“เอาล่ะ! ไปต่อกันเถอะ ไปกำจัดลิชกัน”
ผมพูดอย่างมั่นใจ พร้อมมองไปที่ประตูห้องสู่บอสดันเจียน
“นี่ ไค…”
ก่อนจะเปิดประตูเรย์หันมาพลางยิ้มมุมปาก
“หืม?”
“จริงๆ ฉันก็ยังเคืองนายอยู่นะ เอางี้ดีไหม? บอสตัวนี้ เรามาแข่งกัน ใครกำจัดมันได้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ! ถ้านายคิดว่านายเก่งพอ ลองมาเจอกันหน่อยสิ!”
“น่าสนใจนิ แล้วฉันชนะจะได้อะไรล่ะ?”
เขาจับคางพลางครุ่นคิด
“ถ้านายชนะ ฉันจะตั้งใจฝึกทุกวันเลย ไม่ไปเที่ยวโสเภณีอีกเป็นไง?”
ดูเหมือนเรย์เริ่มจะมีความคิดกลับเป็นผู้เป็นคนได้แล้ว ไม่อยากงั้นคงไม่กล้ามาท้าทายแบบนี้
“ฉันดีฉันนะที่นายเริ่มคิด-”
“แต่ว่า…ถ้าฉันชนะ! นายต้องยอมให้ฉันไปเดทกับเอเรียหนึ่งสัปดาห์”
ขอถอนคำพูด เจ้านี้ยังคิดไม่ได้แม้แต่น้อย รอยยิ้มยียวนกวนประสาททำผมเริ่มมีน้ำโห
“ได้สิฟร่ะ! นายคิดว่าจะชนะฉันได้หรือไง”
“ไม่ลองก็ไม่รู้”
เราทั้งสองแตะกันเป็นอันยอมรับข้อตรงลง
“เจ้าพวกบ้า…! ทำไมถึงกล้าใช้ฉันเป็นรางวัลต่อรองได้ล่ะ พวกนายนี่มัน…”
เอเรียโกรธจนแก้มป่อง
พวกเราทั้งสองเห็นท่าทางที่น่ารักน่าชังแบบนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาม
ดูเหมือนมิตรภาพของเราจะยังคงเดินทางต่อไปได้อีกยาวไกล
*
*
*
ปาร์ตี้เราผ่านทางเดินเข้าไป มองยังเนินสูงมีโครงกระดูกในชุดผ้าคลุมสีม่วงเก่าๆ นั่งบนบัลลังก์อย่างโอ่อ่า แผ่กระแสรังสีแห่งความตายออกมา
พวกเราสามคนพยักหน้าให้กัน ชักอาวุธออกมาเตรียมตัวเข้าปะทะ
“ฉันจะบัพให้นะ ทุกคน”
เอเรียยกคทาขึ้นสูง ปล่อยแสงสีฟ้าเย็นๆ ห่อหุ้มตัวพวกเรา
รับรู้ได้ถึงพลังงานที่เพิ่มขึ้นและตัวที่เบาสบายขึ้น คงเป็นบัพเพิ่มพลังโจมตีและความคล่องตัว
“มาลุยกันเลย!”
“เอาก็เอาสิวะ!”
ลิชลุกขึ้นจากบัลลังก์กางมือออกสร้างวงเวทย์ใจกลางพื้นห้อง สร้างอันเดดหลายตัวขึ้นมา
ผมยิ้มมุมปาก ทุกอย่างเป็นไปตามข้อมูลในหนังสือ
เราสองเราแยกออกเป็นสองทาง วิ่งตัดออกด้านข้างมุ่งสู่บอสโดยไม่สนอันเดด
“เหล่าอันเดดเอ๋ย…จงไปสู่สุคติซะเถอะ”
เอเรียสร้างวงเวทย์สีแดงปล่อยอุกกาบาตลูกใหญ่ลงมา ระเบิดแผดเผาเหล่าอันเดดจนไหม้เกรียม
“ทำได้เยี่ยมมาก เอเรีย! ฉันจะไปชิงบัตรเดทกับเธอให้ได้เลย”
“พูดบ้าอะไรของนาย! ระวังด้านหน้า”
กรงเล็บสีม่วงแห่งความตายของลิชฟาดฟันผ่านใบหน้า เรย์หลบมันได้เฉียดฉิว
“อย่าประมาทสิฟร่ะ!”
มันเผยช่องโหว่ออกมาเมื่อโจมตีใส่เรย์
“ย้ากกก!”
ฟันแขนของมันออกมาได้ กระดูกแขนของมันแตกหักเป็นสองท่อน
ไม่ทันได้หยุดพัก มันสร้างหอกน้ำแข็งพุ่งเข้ามาจนต้องถอยหลบ
“ดูเหมือนมันจะใช้เวทย์ได้ด้วย ระวังให้ดี!”
พึ่งจะตะโกนออกไป กรงเล็บแห่งความตายก็มาจ่อตรงหน้าแล้ว
“อย่าลืมฉันสิโว้ย!”
หอกของเรย์พุ่งเข้าแทงด้านข้างของลิชจนล้มกลิ้งไป
“ขอบใจมาก เรย์”
“แฮะ แฮะ ถึงเวลาให้ฉันได้โชว์แล้ว”
เราสองคนร่วมมือกันต่อสู้ เมื่อดาบของผมฟาดฟันหอกของเรย์ก็ช่วยปัดป้องเบี่ยงเบนการโจรตีของลิช หอกของเรย์พุ่งเข้าทิ่มแทง ดาบของผมก็หยุดมือของลิชไว้ มันหอกน้ำแข็งลอยบนฟ้า เอเรียก็ช่วยสกัดมันไว้ด้วยลูกไฟจากคทา
จังหวะรับจังหวะรุกพวกเราผสานงานกันได้อย่างลงตัว จนไล่ต้อนลิชให้ถอยหลังติดกำแพง
มันเปล่งรังสีแห่งความตายแผ่ขยายออกมารุนแรง คงจะเป็นพลังเฮือกสุดท้ายของมันแล้ว
“เห็นทีว่าต้องตัดสินกันตรงนี้แหละนะ ไค!”
“ก็มาลองวัดกันดู”
เรย์ไม่รีรอออกตัววิ่งไปก่อน
“ฉันขอไปเก็บมันก่อนแล้วกัน ฮา ฮ่า!”
ผมออกตัวตามไปอย่างไม่รีบร้อน พร้อมกับยิ้มเยาะออกมา
เรย์ถือหอกด้วยสองมือพุ่งรวดเร็วเป็นจรวด หวังโจมตีให้จบในหนึ่งท่า รอยยิ้มมั่นใจของเขายิ่งทำให้คมหอกรุนแรง
แต่รอยยิ้มก็หายไป
ดวงตาของลิชเปล่งรังสีความตายรุนแรง พลังเวทย์หลั่งไหลไปทั่วกระดูกจนแขนที่แตกหักกลับมาซ่อมแซมจนหายดี
ยกมือที่มีแต่กระดูกขึ้นฟ้าพร้อมทิ่มแทงลงบนพื้น พลังเวทย์แห่งความมืดพรวยพุ่งออกจากผืนดิน ระเบิดออกกระแทกร่างของเรย์ที่ทะเล่อทะล่าวิ่งเข้าไป
ตัวของเรย์กลิ้งไปข้างหลัง บาดเจ็บไม่หนักมาก แต่ก็ยังคงนอนหมดสภาพอยู่
“เอเรียฝากฮิลให้เจ้านั้นด้วย”
“อืม!”
เธอพยักหน้าตอบรับรีบฮิลให้เรย์ตามหน้าที่ของเธอ
ส่วนศัตรูตรงหน้าคือหน้าที่ของผม
ตามข้อมูลแล้วรูปแบบการโจมตีของลิช จะใช้พลังเวทย์แห่งความมืดอย่างต่อเนื่อง เข้าใกล้ตัวได้ยาก แต่จะโจมตีระยะไกลก็จะโดนสะท้อนกลับ
วิธีเดียวคือต้องลุยฝ่าไป
“ฉันจะเอาแกไปเลี้ยงหมาจรจัดที่กิลด์”
พลังเวทย์สีดำพรวยพุ่งทะลุพื้นห้องออกมาเหมือนเดิม พื้นห้องแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ลอยขึ้นไปทั่ว
ผมเหยียบบนพื้นที่ลอยไปมา กระโดดข้ามเศษซากพวกนั้น ผ่านกระแสพลังเวทย์เข้าไป
กระโดดออกไปอย่างสุดแรงพุ่งตรงยกดาบขึ้นเข้าฟาดฟันไปหาลิช
มันก็ไม่ยอมโดยง่าย ยกมือปล่อยกรงเล็บแห่งความตายสวนกลับมา
ผมพุ่งผ่านลิชเข้าไป หยุดนิ่งอยู่ด้านหลังของมัน
ผลการโจมตีเข้าเป้า กรงเล็บของมันเฉือนไหล่ผมไปเล็กน้อย
ส่วนดาบของผมนั้น ตัดผ่านกระดูกของมันจนหักขึ้นตัวไป ร่วงล่นไปกองกับพื้นเป็นอันพิชิตดันเจียนได้ในที่สุด
“โอ๊ย! เจ็บวุ้ย ดันกั๊กกันได้ ทำไมไม่ยอมบอกฉันละว่ามันจะใช้ท่าแบบนั้น”
“อย่าขยับสิ ฉันยังฮิลไม่เสร็จนะ!”
เสียงของเอเรียทำเรย์นิ่งเงียบ พร้อมถอนหายใจเบาๆ
“ทำไมสภาพนายเป็นแบบนั้นล่ะ? ดูไม่ได้เลย”
ผมยกดาบพาดไหล่ มองไปยังสีหน้าของเรย์ที่บูดบึ้ง
“ตามสัญญา นายต้องตั้งใจฝึกให้ดี เตรียมใจไว้ล่ะ”
“ชิ! น่าเบื่อจริงเลย”
ผมหัวเราะชอบใจที่สามารถบังคับให้เรย์จริงจังขึ้นมาใน
แต่กลับเผลอลืมบางสิ่ง
โครงกระดูกของลิชยังไม่สลายสิ้น ยังคงมีรังสีแห่งความตายออกโพรงหัวกะโหลก
มันคิดว่าจะต้องหาลูกน้องที่แข็งแกร่ง ชายผู้ที่ชนะมันได้ ถ้าได้คนคนนั้นมาเป็นบริวารจะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น
มือของมันยื่นออกมา ใช้พลังเวทย์เฮือกสุดท้ายเล็งไปที่ชายผู้พิชิตตนได้ ดูเหมือนคนผู้นั้นจะไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย
“ไค!!! อันตราย!!! ระวัง!!!”
มือของเอเรียผลักตัวผมออกจนล้มลงกับพื้น
พลังเวทย์แห่งความมืดยิงใส่ลำตัวของเธอ แทนที่จะยิงโดนตัวผม
ผมหันมองไปที่กองซากกระดูกของลิช ดวงตาของมันดูผิดหวัง หลังจากนั้นรังสีแห่งความตายจากดวงตาก็เลือนหายไป จนเหลือไว้แต่หัวกะโหลกที่ว่างเปล่า
เอเรียโดนพลังเวทย์ไปแต่ก็ไม่มีความเสียหายทางร่างกาย แต่เหมือนจะโดนผลกระทบจากภายใน ตัวเธอทรุดลงนอนกับพื้น ใบหน้าแดงศีรษะร้อน ร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด
“เอเรีย ไม่นะไม่! เป็นอะไรหรือเปล่า ตื่นสิ ตื่นสิ เอเรีย!!!”
ผมเรียกเธอย่างร้อนรน เธอช่วยผมไว้ รับการโจมตีนั้นแทนผม เพราะผมสะเพร่าเอง เธอต้องมารับกรรมแทนผม ได้แต่ภาวนาให้เธอฟื้นขึ้นมา
“ท่าไม่ดีแล้ว ฉันว่าพาเธอออกไปก่อนเถอะ”
ดูเหมือนรังสีของลิชจะแผ่กระจายไปทั่วดันเจียน ตามคู่มือถ้าปล่อยไว้แบบนี้มนุษย์คงหายใจไม่ได้
ต้องรีบออกไปก่อน
เรย์รีบยกเอเรียขึ้นบนหลัง ส่วนผมต้องดูแผนที่นำทางออกจากดันเจียน
พวกเรารีบวิ่งหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว ความเป็นห่วงเอเรียทำใจผมร้อนรนเต้นไม่เป็นจังหวะ
ทำไมลิชมันถึงโจมตีครั้งสุดท้ายออกมาได้ มันคงหวังจะแก้แค้นผมให้ได้ เป็นแบบนั้นแน่…
โดยที่ไม่รู้เลยว่า
เวทมนตร์ที่เอเรียโดนไปนั้น
เป็นคำสาป…
