"ผมเกลียดคุณลีโอผมจะลาออก" สิงโตไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะแพ้ลีโอเสมอ" สิงโตผมไม่ยอมให้คุณลาออกเด็ดขาด คุณจะต้องอยู่กับผมไปตลอดชีวิต" ลีโอไม่เคยคิดอยากแข่งอะไรกับสิงโตเลย เพราะเขาแอบรักสิงโตข้างเดียวมาตลอด
ชาย-ชาย,รัก,ไทย,เรื่องสั้น,20+,18+,pwp,nfsw,nc,ลูกน้อง,เจ้านาย,ออฟฟิศ,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ผมเกลียดคุณลีโอผมจะลาออก" สิงโตไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะแพ้ลีโอเสมอ" สิงโตผมไม่ยอมให้คุณลาออกเด็ดขาด คุณจะต้องอยู่กับผมไปตลอดชีวิต" ลีโอไม่เคยคิดอยากแข่งอะไรกับสิงโตเลย เพราะเขาแอบรักสิงโตข้างเดียวมาตลอด
ผู้แต่ง
ลูกไก่สามตัว
เรื่องย่อ
คำเตือนก่อนอ่าน เรื่องนี้มีการอธิบายฉากมีเพศสัมพันธ์ มีการพยายามข่มขืน และมีการข่มขู่ให้ทำตาม ไม่เหมาะกับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า18ปี
(รูปจะมาตอนไรท์มีตังค์จ้างวาดนะ)
ลีโอ (พระเอก)
รูปร่าง : ผิวขาว เนียน สมเป็นหลานท่านประธาน มีกล้ามนิดหน่อยเพื่อดึงดูดให้สิงโตสนใจ สูง 189 เซนติเมตร
นิสัย : ชอบยิ้ม มนุษยสัมพันธ์ดี ชอบแกล้งสิงโต หวงสิงโตหนักมากไม่ว่าจะกับผู้ชายหรือผู้หญิง (เวลามีเซ็กซ์กับสิงโต ชอบเผลอกระแทกแรงๆ คุมตัวเองไม่อยู่)
สิ่งที่ชอบ : สิงโต (ยิ่งสิงโตอ้อนยิ่งชอบมาก อยากให้สิงโตยิ้มให้บ่อยๆ)
สิ่งที่ไม่ชอบ : ตอนที่ไม่เห็นหน้าสิงโต ตอนที่สิงโตไม่อยู่ใกล้ๆ ตอนที่สิงโตไปชอบคนอื่น
(รูปจะมาตอนไรท์มีตังค์จ้างวาดนะ)
สิงโต (นายเอก)
รูปร่าง : ผิวขาวเหลือง รูปร่างสมส่วน สูง 175 เซนติเมตร
นิสัย : เป็นคนไม่ชอบยอมแพ้ ถึงแม้จะแพ้ให้ลีโอตลอดแต่ก็พยายามพัฒนาตนเอง เพื่อหวังว่าจะชนะลีโอในสักวัน เป็นคนขี้รำคาญไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะตนเอง จึงมักพูดผลักไสลีโอทุกครั้ง เป็นคนขี้สงสารแพ้น้ำตาไม่ชอบให้ใครทำหน้าเศร้า
สิ่งที่ชอบ : ของกินอร่อย เพลงโปรด สาวผิวขาวตัวเล็กน่ารักขี้อ้อน
สิ่งที่ไม่ชอบ : ลีโอ เป็นฝ่ายถูกกด (แต่หลัง ๆ เริ่มติดใจ)
เรื่องย่อ
สิงโตรู้สึกน้อยใจในความพยายามของตัวเองที่แพ้ลีโอครั้งแล้วครั้งเล่า ล่าสุดก็แพ้ให้กับลีโออีกครั้งเรื่องการเลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าแผนก วันงานกินเลี้ยงยินดีที่ลีโอได้เป็นหัวหน้าแผนก สิงโตที่รู้สึกน้อยใจจึงได้ดื่มแอลกอฮอล์จนเมาขาดสติ
"ผมเกลียดคุณลีโอผมจะลาออก"
"สิงโตผมไม่ยอมให้คุณลาออกเด็ดขาด คุณจะต้องอยู่กับผมไปตลอดชีวิต"
การพลาดไปมีเซ็กส์กับคนที่ไม่ชอบแค่เพียงครั้งเดียว ทำให้ชีวิตของสิงโตต้องอยู่ในกำมือของลีโอหัวหน้าแผนก
"งั้นเอาแบบนี้ สิงโตช่วยลองคบเป็นแฟนผมสามเดือน แล้วผมจะลบคลิปกับรูปคุณทั้งหมดทิ้ง และหลังจากนี้ผมจะไม่ยุ่งกับคุณในทางชู้สาวอีก ถึงคุณจะอยากลาออกผมก็ไม่ห้ามตกลงไหม"
"งั้นเอาแบบนั้นก็ได้ ผมมีทางเลือกรึไงบางทีคุณได้ลองคบกับผม มันอาจจะทำให้คุณผิดหวังจนถอดใจเองไม่ต้องรอถึงสามเดือนก็ได้"
"หรือไม่สิงโตก็อาจจะตกหลุมรักผมเพราะความใกล้ชิดแบบแฟนก็ได้"
"งั้นก็ลองดูแค่สามเดือนเอง"
สิงโตยอมตกลงทำตามสัญญาที่ลีโอเสนอมา สามเดือนที่ชายแท้อย่างลีโอต้องมาเป็นแฟนกับลีโอผู้คลั่งรัก น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อนแต่หัวใจของสิงโตไม่ใช่หิน โดนลีโอหยอดทุกวันสิงโตก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ
"นี่เรากำลังเป็นอะไรไปเนี่ย"
เช้าวันต่อมา ลีโอตั้งหน้าตั้งตารอสิงโตมาทำงานตั้งแต่เช้าด้วยความอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ แต่วันนี้ลีโอรู้สึกว่าสิงโตทำตัวผิดปรกติ
เพราะปกติสิงโตเป็นคนมีความรับผิดชอบสูง มักจะก่อนเวลาทำงานครึ่งชั่วโมง แต่วันนี้เลยเวลาเข้างานมาครึ่งชั่วโมงแล้วสิงโตก็ยังไม่มาทำงานจึงทำให้ลีโอร้อนใจ
"หรือว่าสิงโตจะเกลียดเรามากจนหนีเราไปแล้วจริง ๆ " ลีโอทั้งโทรทั้งส่งข้อความหาสิงโต แต่ก็ไร้การตอบรับใด ๆ จากสิงโตเลย จึงทำให้ลีโอรู้สึกร้อนรนจิตใจ กังวลเป็นอย่างมาก
ลีโอวันนี้นั่งไม่ติดเก้าอี้ลุกเดินไปมา รู้สึกไม่เป็นอันทำงานทำการจึงได้ลาครึ่งวัน และรีบขับรถมุ่งตรงไปยังบ้านของสิงโตโดยทันที
สิงโตหลังจากพ่อกับแม่เสียก็ตัดสินใจอยู่คนเดียวที่ไทยด้วยเงินประกันที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ โดยมีป้าพี่สาวของพ่อที่อยู่ต่างประเทศ ญาติเพียงคนเดียวของสิงโตที่ยังเหลืออยู่เป็นคนดูแลเรื่องเงินให้จนสิงโตบรรลุนิติภาวะ
กริ๊ง! กริ๊ง! เสียงกริ่งหน้าบ้าน
ลีโอกดกริ่งอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีใครออกมา ลีโอจึงถือวิสาสะ ปีนรั้วเข้าไปก็พบว่าประตูไม่ได้ล็อกจากข้างนอก เป็นไปได้ว่าสิงโตอาจจะยังอยู่ข้างใน ลีโอจึงรีบสะเดาะกุญแจเองจากที่เคยดูผ่านคลิป
"สิงโตอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ" แม้จะมือสั่นแต่ลีโอก็สามารถปลดล็อกกุญแจเปิดประตูเข้าไปได้
ลีโอกวาดสายตามองหาสิงโตทั่วบ้านก็ไม่เห็น จึงถือวิสาสะขึ้นไปชั้นสอง มองดูประตูที่มีรูปสิงโต ก็คิดว่าสิงโตน่าจะอยู่ในห้องนี้
ลีโอลองบิดกลอนก็พบว่าไม่ได้ล็อก จึงตัดสินใจดันประตูเข้าไป ก็พบว่าสิงโตนอนกระสับกระส่าย เหงื่อไหลเยอะมาก หน้าแดงสีหน้าดูไม่ได้เหมือนคนไม่สบายมีไข้สูงมาก
"ตัวร้อนมากจริง ๆ แบบนี้เราต้องทำยังไงดี ไม่อยากเห็นสิงโตเป็นแบบนี้เลย" ลีโอเอาหลังมือแตะหน้าผากสิงโตก็รู้สึกว่าสิงโตหน้าผากร้อนมาก ลีโอจึงพยายามตั้งสติรีบหาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดตัวให้สิงโต
สิงโตสะลึมสะลือด้วยพิษไข้ พยายามลืมตามองว่าใครกำลังเช็ดตัวให้ตนอยู่
"แม่หรือว่าพ่อกลับมาหาผมแล้วเหรอครับ มาพาผมไปอยู่ด้วยเหรอ ผมคิดถึงพ่อกับแม่มากนะครับ อย่าทิ้งผมไปเลย" สิงโตมองเห็นลีโอเป็นพ่อกับแม่ของตนที่เสียไป แล้วนอนร้องไห้จับมือลีโอไว้แน่น
พอพูดจบสิงโตก็หลับไปอีกครั้ง ลีโอจึงได้เช็ดตัวให้สิงโตต่อ และเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าให้สิงโตใหม่
"เดี๋ยวผมกลับมานะสิงโต" หลังจากพูดจบลีโอก็จูบที่หน้าผากสิงโตแล้วออกไปซื้อโจ๊ก ยาลดไข้ ที่วัดอุณหภูมิและเจลแปะหน้าผากมาให้สิงโต โดยใช้เวลาไม่นานนักลีโอก็รีบมาหาสิงโตทันที
ลีโอแตะหน้าผากสิงโตอีกครั้งและเอาที่วัดที่วัดอุณหภูมิมาเหน็บที่รักแร้สิงโต
"ยังไข้สูงอยู่เลย ตอนเช้าน่าจะยังไม่ได้กินข้าวกินยา สิงโต ตื่น ๆ ลุกมากินข้าวกินยาได้แล้ว" ลีโอพยายามปลุกสิงโต
"แม่ครับขออีกห้านาที" สิงโตเวลาเป็นไข้ทีไรมักเพ้อหาพ่อกับแม่ที่เสียชีวิต
"ไม่ได้ ถ้าสิงโตไม่ลุกมากินยาตอนนี้ ผมจะจับคุณอ้าขาแล้วใส่ดุ้นผมเข้าไปในก้นคุณ จากนั้นผมก็จะฉีดยาข้างในก้นคุณให้เต็มที่เลย" ลีโอก้มหน้าพูดกระซิบข้างหูสิงโต
สิงโตที่รู้สึกว่าแม่ของตนพูดแปลกไป พอตั้งใจฟังดี ๆ ก็พบว่านั้นไม่ใช่เสียงแม่แต่เป็นคนที่ตนไม่อยากเจอหน้าตอนนี้มากที่สุด
"ลีโอ! คุณเข้ามาบ้านผมได้ยังไง" สิงโตตกใจที่เห็นลีโออยู่ในห้องตนกำลังยิ้มให้ตนด้วยความดีใจ
"ผมก็ปีนรั้วแล้วก็งัดประตูเข้ามา พอมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นคุณ ผมก็เลยลองขึ้นมาชั้นสองเห็นประตูหน้าห้องเป็นรูปสิงโต ก็เลยลองเปิดดู ผมก็เห็นคุณนอนป่วย ผมเลยถือวิสาสะเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วก็นี่ผมไปซื้อโจ๊กมาให้คุณกำลังร้อน ๆ เลย" ลีโอตักโจ๊กใส่ช้อนแล้วเป่าจากนั้นก็ยื่นให้สิงโต
"อะไรของคุณเนี่ย ผมไม่รู้จะขอบคุณหรือจะแจ้งตำรวจดี สิ่งที่คุณทำไม่ต่างจากโจรเลยนะ" สิงโตเอามือกุมขมับตนเอง
"ก็ผมทั้งส่งข้อความทั้งโทรหาคุณ คุณก็ไม่อ่าน ไม่ตอบ ไม่รับสาย คุณรู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณแทบแย่ ผมนึกว่าคุณจะหนีผมไปซะแล้ว" ลีโอทำสีหน้าเป็นห่วงสิงโต จนสิงโตกลับรู้สึกผิดแทน
สิงโตหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบแต่ข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากลีโอเป็นร้อย ๆ สาย
"สงสัยผมไปกดโดนปิดเสียง ว่าแต่คุณบอกว่าคุณเช็ดตัวให้และก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมด้วย"
ลีโอพยักหน้า สิงโตเลยเปิดกางเกงดูก็พบว่าไม่เพียงแค่เสื้อที่ถูกเปลี่ยนแต่ รวมไปถึงกางเกงในด้วย
"ผมขอบใจคุณมากนะ แต่วันหลังลีโอไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้" สิงโตหน้าแดงรู้สึกเขินที่ลีโอเปลี่ยนกางเกงในให้ตนด้วย
"เรื่องเล็กน้อยเอง อีกอย่างผมคิดว่าเพราะผมทำคุณรุนแรงไปรึเปล่า คุณเลยเป็นไม่สบาย สิงโตให้ผมพาไปหาหมอไหม" ลีโอทำหน้าเศร้าสลดรู้สึกผิด
"ไม่ต้องหรอก ที่ผมไม่สบายมันคงไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก คุณก็รู้ช่วงนี้ผมทำงานหนักด้วย โดนดุ้นคุณแค่นั้นไม่ทำให้ผมเป็นอะไรหรอก ไม่งั้นเวลาคนมีเซ็กซ์กันก็เป็นไข้ทุกคนสิ" สิงโตที่เห็นแบบนั้นไม่อยากให้ลีโอโทษตัวเองจึงได้พูดแบบนั้น
"จริงด้วย งั้นสิงโตอ้าปากสิเดี๋ยวผมป้อนโจ๊ก พอกินข้าวเสร็จจะได้กินยาลดไข้" ลีโอรีบเปลี่ยนสีหน้าจากเศร้าสลดมาเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสทันที
(ไอคนหน้าไม่อาย นี่เราทำไมต้องเจอคนแบบนี้ด้วย พ่อครับแม่ครับ ผมทำเวรทำกรรมอะไรไว้ช่วยถามพระเจ้าให้ผมที) สิงโตรู้สึกเหนื่อยใจกับลีโอ
"ไม่ต้องป้อนผมก็ได้ ผมกินเองได้" สิงโตแย่งถ้วยกับช้อนตักกินเองรีบเคี้ยวแก้มตุ่ย เหมือนหนูแฮมสเตอร์
สักพักพอทานอาหารเรียบร้อยสิงโตก็กินยา และวัดไข้อีกครั้ง ปรากฏว่าไข้เริ่มลดลงแล้ว แต่ลีโอยังอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงได้ใช้เจลลดไข้แปะที่หน้าผากสิงโตอีกที
"ลีโอคุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ ผมนอนพักสักหน่อยผมก็หาย"
"ก็ผมเป็นห่วงสิงโตนี่นา ให้ผมมองดูคนที่ผมรักนอนป่วยแล้วไม่ช่วยอะไรเลยได้ไง"
สิงโตมองลีโอด้วยท่าทีที่ตัวไม่ถูก ไม่เคยเจอใครพูดแบบนี้กับตัวเองเลย จึงรู้สึกแปลก ๆ วูบวาบที่ท้องยังไม่รู้
"คุณซื้อของให้ผมเท่าไหร่ เอาเลขบัญชีมาเดี๋ยวผมโอนให้" สิงโตรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"ผมไม่อยากได้เงินจากคุณสักหน่อย งั้นเปลี่ยนจากจะโอนเงินให้ผม มาเป็นหอมแก้มผมสักฟอดแทนดีกว่า"
"ประมาณสามร้อยนะครับ พร้อมเพย์คุณคือเบอร์ที่โทรหาผมนะครับ" สิงโตรีบหยิบโทรศัพท์มาจะรีบโอนเงินคืนให้ลีโอทันที
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องโอนให้ผม"
"ก็ผมไม่อยากหอมแก้มคุณนี่นา นี่คุณไม่กลัวติดหวัดจากผมรึไง
"ผมดูแลคุณขนาดนี้แล้ว ผมไม่กลัวติดหวัดจากคุณหรอก ในเมื่อคุณไม่อยากหอมผมก็ไม่เป็นไร ไว้คุณค่อยเลี้ยงข้าวผมทีหลังแทนแล้วกัน"
สิงโตมองไปที่ใบหน้าของลีโอก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงผิดปรกติ วันนี้ลีโอก็แต่งตัวเหมือนปรกติทุกวันแต่ทำไม่วันนี้สิงโตกลับรู้สึกว่าลีโอดูดีเป็นพิเศษ
"นี่คุณไม่เหนื่อยเหรอรีบกลับบ้านพักผ่อนได้แล้ว" สิงโตมองดูเวลาในโทรศัพท์ก็ตกตกใจ
"นี่มันบ่ายสองเองนี่นายังไม่ใช่เวลาเลิกงานเลย หรือว่าคุณแอบอู้งานมาหาผม คุณทำแบบได้ยังไงคุณพึ่งได้รับตำแหน่งหัวหน้าแผนกนะ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะว่าได้"
"ฮาฮ่า ผมลาครึ่งวัน ส่วนใครจะว่ายังไงก็ช่าง ยังไงทุกคนเขาก็มองว่าผมได้ตำแหน่งเป็นเพราะว่าผมคือหลานชายท่านประธาน"
"นั้นสินะ ทั้งที่คุณก็พยายามหนักเหมือนกัน งั้นเอาเป็นว่าคุณกลับบ้านคุณเถอะ วันนี้ผมรบกวนคุณมากพอแล้ว ขอบใจมากนะลีโอ"
"คุณหายโกรธผมแล้วเหรอ"
"นั้นมันคนละเรื่องกัน เรื่องนั้นก็ยังโกรธอยู่ ส่วนที่ผมขอบใจคือคุณอุตส่าห์ลาครึ่งวันมาหาผม ทั้งที่วันนี้เป็นวันแรกของการเป็นหัวหน้าของคุณแท้ ๆ อาจจะโดนคนอื่นว่าลับหลังก็ได้"
"เพราะคุณคือคนสำคัญของผม ผมจะสนคนอื่นทำไม ผมบอกแล้วว่าผมรักคุณจริง ถึงวันนี้คุณจะยังไม่รักผม ผมเชื่อว่าในสักวันผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้"
"พูดมากอยู่ได้ผมง่วงแล้ว ถ้าคุณยังไม่อยากกลับตอนนี้ งั้นจะเดินเล่นดูโทรทัศน์ก็เชิญแต่อย่าเสียงดังผมจะนอน" สิงโตพูดเสร็จก็นอนหันหลัง เอาผ้าห่มมาคลุมโปงตัวเอง
(นี่เราไข้ขึ้นจนเป็นบ้าไปแล้วรึไง หมอนั่นทั้งโรคจิต วิตถาร ไร้ยางอาย และก็บนยังเป็นผู้ชายที่มีดุ้นใหญ่ยักษ์ ดูดีตรงไหน)
ลีโอยิ้มให้สิงโต แล้วลองเดินดูรอบห้องของสิงโต ที่มีรูปภาพของสิงโตตั้งแต่เด็กจนโต รวมไปถึงรูปของพ่อแม่สิงโต
(คุณพ่อคุณแม่ของสิงโตครับ ผมรักสิงโตมาก และผมจะดูแลสิงโตเป็นอย่างดี หวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะช่วยดลใจให้สิงโตรักผมบ้างนะครับ) ลีโอมองรูปพ่อแม่สิงโตแล้วอธิษฐานสื่อสารในใจ
ลีโอไม่ลืมที่จะแอบถ่ายรูปภาพสิงโตตั้งเด็กจนปัจจุบัน รูปที่ตนไม่เคยมีไว้เก็บไว้อัดภาพใส่กรอบติดห้องตน
ตอนเย็นลีโอวัดไข้ให้สิงโตก็พบว่าตอนนี้สิงโตไข้ลดลงจนเป็นปรกติ
"สิงโตผมจะกลับแล้วนะ ผมซื้อข้าวต้มไว้ให้แล้ววางไว้ตรงนี้นะ ใจจริงผมอยากลงมือทำกับข้าวให้คุณ แต่ตู้เย็นคุณไม่มีวัตถุดิบทำอาหารเลย และเครื่องครัวคุณก็มีแค่กระทะอย่างเดียว ตะหลิว ทัพพีก็ไม่มี คุณใช้ชีวิตมายังไงเนี่ย"
"อืม จะกลับแล้วเหรอ วันนี้ขอบใจมากนะ พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท ถึงบ้านแล้วต้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีเข้าใจไหม เดี๋ยวติดหวัดจากผม ผมจะยิ่งรู้สึกแย่"
"ครับ อย่าลืมกินยานะ แต่ว่าจะให้ผมเฝ้าไข้คุณต่อสักคืนได้นะ ถ้าคุณต้องการ"
"ไม่เป็นไร ผมไม่อยากรบกวนคุณไปมากนี้แล้ว และก็อีกอย่าง ไม่รู้เป็นเพราะไข้ลดรึเปล่า พอตอนนี้มองหน้าคุณแล้วทำให้ผมนึกถึงเรื่องตอนนั้น"
"ผมขอโทษงั้นผมกลับก่อนนะ" ลีโอเดินคอตกออกจากห้องสิงโตไป
"เฮ้ออ พอลีโอทำหน้าแบบนี้ทีไร รู้สึกเหมือนเราเป็นฝ่ายผิดทุกทีเลย"