เธอถูกชายคนรักทำให้ช้ำใจ
แล้วยังถูกล่อลวงให้ไปพัวพันกับฆาตกรรมแสนโหดร้ายที่ต้องเก็บเป็นความลับไปจนตัวตาย
แม้เวลาล่วงเลยผ่านไป ภาพอดีตก็ยังเฝ้าตามหลอกหลอน ยามนอนก็ยังเห็นในความฝัน
กระทั่งเขา ผู้ชายที่กวนที่สุดในปฐพีเข้ามาปั่นป่วนหัวใจ
และทำให้เธอรู้ว่า ความลับที่ถูกเก็บซ่อนไว้ใต้เงาจันทร์วันเพ็ญคืนนั้น
ถึงคราวแล้วที่จะต้องเผยมันออกมา
*** ภาคต่อของซีรีย์ ลมห่วงรัก นามปากกา ณ มหรรณพ จะนำมาลงใน Plotteller ลำดับถัดไป ไม่ต้องอ่านเรียงลำดับก็เข้าใจ แต้ถ้าอ่านเรียงจะได้อรรถรสมากขึ้นค่ะ***
แอคชั่น,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,รัก,ชาย-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ ๑
ศพที่หนึ่ง
หากการประชุมครั้งนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับการลงมตินำเทคโนโลยีด้านสถาปัตยกรรมใหม่ ๆ มาใช้ในโครงการ หรือถ้าให้เครียดขึ้นไปอีกสักหน่อยอย่างเช่นเป็นเนื้อหาเกี่ยวกับข้อกฎหมายด้านสิ่งปลูกสร้างที่รัฐบาลเพิ่งประกาศใช้ ก้องปฐพี ฤทธิ์นาคา รองประธานบริษัทชลธารคอนสตรักชันจะไม่รู้สึกหน่ายใจจนเผลอทอดสายตาสีนิลมองท้องฟ้าสีสดใสนอกหน้าต่างกระจกบานกว้างของห้องประชุม
“เราจะไม่ตั้งโต๊ะแถลงเพื่อโต้ข่าวไม่จริงพวกนั้นบ้างหรือครับคุณก้อง”
หลังจากฟังเสียงทุ่มเถียงกันในที่ประชุมมานาน รองประธานหนุ่มก็ถูกผู้จัดการฝ่ายการตลาดถามความเห็นถึงการโต้ตอบข่าวที่สร้างกระแสลบให้กับภาพลักษณ์ของบริษัท
ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ วางปากกาที่ยังไม่ได้ใช้มันเซ็นสัญญาจัดจ้างก่อสร้างถนนหลวงสายสำคัญสายใหม่ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเลยมาตฐานชายไทย จากนั้นวางมือทั้งสองชันกับพื้นโต๊ะ กวาดสายตามองใบหน้าของผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนก่อนมาหยุดที่ใบหน้ากังวลของ ธิดา ฤทธิ์นาคา ผู้เป็นน้องสาวแสนรักหนึ่งเดียว
“ผมไม่เห็นความจำเป็นอะไรที่เราจะต้องเสียเวลาไปตั้งโต๊ะแถลงข่าวในเรื่องที่มันไม่จริง” เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่นไม่แพ้ดวงตาที่ฉายแววความจริงจังในทุกคำพูด
“แต่ทั้งข่าวทางทีวี หรือข่าวในกองหนังสือพิมพ์ที่พวกเราทุกคนกว้านซื้อมาก็มีแต่ข่าวโจมตีเราฝ่ายเดียวนะคะพี่ก้อง ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้จะส่งผลต่อชื่อเสียงของบริษัทในอนาคต” ผู้เป็นน้องรู้ดีว่าทุกคนรู้สึกอย่างไร จึงขอเป็นตัวแทนพูดกับพี่ชายเอง
“เมื่อสองปีที่แล้ว เราก็เคยเป็นบริษัทโนเนมไม่ใช่หรือ แล้วเมื่อสองปีที่แล้วพวกเราทุกคนที่นั่งในห้องนี้ทำงานเพื่ออะไร เพื่อชื่อเสียงที่มีวันเกิดมีวันดับหรือเพื่องานคุณภาพแต่ยั่งยืน”
ปณิธานของประธานบริษัท ผู้เป็นบิดาซึ่งวางมือจากการบริหารไปแล้วถูกหยิบยกขึ้นมาเตือนสติ และแม้ก้องปฐพีจะไม่ได้ยินคำตอบจากปากที่กำลังเม้มแน่นของแต่ละคน เขาก็เชื่อเหลือเกินว่ายังคงได้รับการสนับสนุนจากทีมงานให้เป็นผู้นำบริษัทไปสู่อนาคต
“เราจะจบการประชุมแค่นี้ ขอให้ทุกคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ส่วนตัวผมเองในฐานะรองประธาน...” เขากล่าวเสียงก้องกังวานพลางหยิบปากกาด้ามเดิมขึ้นมาในมืออีกครั้ง และครั้งนี้มันถูกจรดลงบนกระดาษเพื่อลงนามเซ็นสัญญาจ้างงานกับรัฐบาล “ผมจะเป็นผู้ตัดสินใจรับงานที่มั่นใจว่าเราทำได้ดีกว่าพวกเก่งแต่ปาก”
จากนั้นยื่นหนังสือสัญญาส่งให้กับผู้จัดการฝ่ายการตลาดพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ใบหน้าหล่อเข้มเต็มไปด้วยไรหนวดครึ้มดูอ่อนโยนลงไปถนัดตา
“ปล่อยให้กระบวนการยุติธรรมได้ทำงานไปตามครรลองของมัน ส่วนพวกเราก็แค่ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ” พูดทิ้งท้ายแล้วค้อมศีรษะขอตัวเดินออกจากห้อง ถอดเสื้อสูทตัวหนา ปลดเนคไทและกระดุมพอให้หน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามได้คลายความอึดอัด แล้วพาตัวเองขึ้นไปสูดอากาศบริสุทธิ์บนชั้นดาดฟ้า อ้าแขนรับสายลมและแดดอุ่นยามบ่าย
“ก็ในเมื่อความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แล้วจำเป็นหรือที่ ก้องปฐพี ฤทธิ์นาคา จะต้องป่าวร้องให้โลกรู้ถึงความบริสุทธิ์ผุดผ่องในใจ”
ชายหนุ่มรำพึงพลางล้วงเอากล่องเก็บบุหรี่ออกจากกระเป๋ากางเกง จุดไฟแชกที่ปลายมวน สูบควันนิโคตินเข้าเต็มปอด แล้วทอดสายตามองปุยสีเทาหม่นที่เคลื่อนตัวตามแรงลมกลบทับเสี้ยวดวงจันทร์สีขาว ก่อนลดสายตาลงมองแสงสีทองที่เริ่มฉาบตรงเส้นขอบฟ้า จากนั้นหลับตาพักความทุกความคิดทำจิตใจให้สงบ
ทว่าเสียงสายเรียกเข้าที่ดังจากสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงขัดจังหวะความผ่อนคลาย และพอดูหมายเลขปลายทาง ก็ทอดถอนลมหายใจเสียงยาวก่อนเลื่อนปุ่มรับสาย
“ก้องปฐพีพูดครับ”
“ฉันโทรมาเพื่อขอคำตอบ”
ถึงปลายทางไม่ได้แนะนำตัวและเอ่ยคำทักทายกลับอย่างที่หวัง เขาก็จำน้ำเสียงเข้มงวดของหญิงสาวปลายสายได้ดี เธอคือ ไหมแก้ว วงศ์เวช หมอประจำหมู่บ้านช้างที่เขารับอาสาเข้าไปฟื้นฟูสภาพบ้านเรือนที่ถูกไฟเผาด้วยฝีมือของนายพนา อาชญากรระดับประเทศ
“คำตอบเรื่องอะไรครับ” จริง ๆ แล้ว ก้องปฐพีรู้อยู่แก่ใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ก็อยากยั่วยุอีกฝ่ายกลับเป็นการเอาคืน
“คุณคงเริ่มมีอาการความจำเสื่อม เพราะถ้าหากคุณจำเรื่องที่เราคุยกันไม่ได้จริง ดิฉันก็คงต้องบอกกับคุณปราณนารายณ์ว่าขอปฏิเสธคำขอร้องของเขา และไม่ให้คุณทำงานนี้”
ก้องปฐพีพ่นลมหายใจพรวด สงบสติ ข่มความขุ่น แล้วดัดเสียงให้นุ่มสุดขีดเท่าที่ทำได้ “คนที่ความจำเสื่อมไม่น่าเป็นผม เพราะผมได้ฝากคำยืนยันไปกับทางเลขานุการแล้วนี่ครับว่าผมขอพิจารณาเรื่องที่คุณหมอขอเปลี่ยนแบบแปลนก่อสร้าง ซึ่งผมก็จำได้ว่าผมโทรศัพท์ไปที่เบอร์นี้หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครติดต่อกลับมา จนผมคิดไปว่าเจ้าของหมายเลขอาจจะเป็นคนขี้ลืม หรือไม่ก็งกค่าโทรศัพท์ขั้นเทพ”
“ดิฉันไม่ได้ขี้ลืมค่ะ แต่งกค่าโทรศัพท์ขั้นเทพจริงอย่างที่คุณบอก ถ้าอย่างนั้นขอตัดสายสักครู่แล้วขอให้คุณเป็นฝ่ายคุณเป็นฝ่ายโทรกลับนะคะ เพราะมันเปลืองเงินค่าโทรศัพท์ของดิฉัน สวัสดีค่ะ” ไม่ทันให้เขาพูดทักท้วง เจ้าหล่อนก็ให้เขาฟังเสียงตัดสัญญาณทันที
“มันอะไรกันวะเนี่ย แม่คุณเอ๊ย! ”
รองประธานหนุ่มคำราม แล้วรีบรัวนิ้วกดหมายเลขเรียกเข้าสุดท้ายด้วยความฉุน แต่เจ้าของเลขหมายก็ทำให้เขารอสายนานจนหน้าหงิก
“สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่ช่วยดิฉันประหยัดค่าโทรศัพท์ไปหลายนาที”
แถมยังพูดอย่างกับเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เป็นอีกครั้งที่เจ้าหล่อนทำให้เขาพ่นลมออกจมูกเป็นกระทิง แล้วกัดฟันเอ่ยเสียงให้สุภาพที่สุดเท่าที่ขีดจำกัดความอดทนเหลืออยู่
“เข้าเรื่องดีกว่า ผมก็ไม่อยากเสียเวลานานนัก ผมเองก็อยากเคลียร์กับคุณหมอเหมือนกันที่คราวก่อนคุณหมอฝากข้อความผ่านเลขานุการของผมว่าผมเป็นนายสถาปนิกนั่งเทียนเขียนแบบ”
“ได้ค่ะ ฉันจะเคลียร์อะไรได้ แต่อยู่ที่คุณจะเปิดใจฟังฉันหรือเปล่า” หญิงสาวปลายสายพูดหยั่งเชิง
ก้องปฐพีกำมือแน่น “คุณหมอครับ ใจผมเปิดกว้างอย่างกับประตูเมืองอยู่แล้ว แต่อยากรู้เหตุผมของคุณหมอที่ไม่ยอมรับแบบก่อสร้างที่ผมเขียนส่งไป”
“แบบบ้านที่คุณทำเป็นแบบก่ออิฐ มันไม่เหมาะกับที่นี่ค่ะ”
“ไม่เหมาะตรงไหนมิทราบครับ เรือนทั้งหมดของหมู่บ้านช้างโดนเผาจนไหม้เพราะว่าวัสดุที่ใช้เป็นไม้ ผมจึงเอาปัญหามาปรับปรุงป้องกันให้ ก็เหมือนกับที่คุณหมอจ่ายยาให้ผู้ป่วยตามโรคนั่นแหละ” ก้องปฐพีชี้แจงเหตุผลกลับ
“แล้วคุณเป็นสถาปนิกจริงหรือเปล่า คงไม่ใช่ผู้ที่ใช้แต่แรงงานในการวาดรูปนะคะ”
แต่การโต้กลับของเธอทำให้ชายหนุ่มถึงกับเหวอ อ้าปากค้าง สมองว่างชั่วขณะ “คุณหมอว่าอะไรนะครับ”
“แถมยังเป็นคนหูตึง หรือไม่ก็เป็นพวกสถาปนิกรุ่นใหม่ไฟแรง ชอบอวดดีแต่มักเอาหูไปทิ้งที่คันนา เลยไม่ได้ยินความเห็นของคนอื่น”
มาเป็นชุด!
เขาอยากจะโต้แย้งให้แสบปานกัน แต่หญิงสาวปลายสายก็ชิงพูดเสียก่อน “คุณพูดถูกตรงที่ฉันจ่ายยาตามโรคของผู้ป่วย นั่นหมายความว่าผู้ป่วยต้องการสิ่งที่ฉันทำให้เขา แต่คุณเป็นสถาปนิก หน้าที่ของคุณคือปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ แต่สิ่งที่คุณทำมันไม่ใช่ ฉันว่าคุณควรจะเอาเวลาที่คุณเถียงกับฉัน เปลี่ยนเป็นมาดูหน้างานจริงก่อนที่จะเขียนอะไรในสิ่งที่คนที่นี่ไม่ต้องการ หรือไม่ก็นั่งเทียนทำงานของคุณต่อไป”
แล้วก้องปฐพีก็มาถึงจุดที่หมดความอดทน “ดี ผมจะเข้าไปดูหน้างานให้มันรู้ ๆ กันไป! ”
“เรียนเชิญค่ะ พร้อมเมื่อไหร่ก็มา”
“แล้วเราจะได้เจอกันเร็ว ๆ นี้แน่นอนครับ... คุณหมอไหมแก้ว”
เขาบอกลาผ่านน้ำเสียงแกมมาดร้ายแล้วสอดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง จากนั้นทิ้งตัวนั่งลงบนม้านั่ง จุดบุหรี่สูบมวนที่สองหวังให้มันช่วยลดระดับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านในตอนนี้
“พี่ก้อง... ไม่เป็นไรจริงหรือคะ”
คำถามเสียงหวาน ทำให้เขาสูดลมหายใจเข้าจนลึกสุดปอด แล้วปั้นยิ้มก่อนหมุนตัวกลับไปหาน้องสาวที่ยืนประสานมือทั้งสองไว้ด้านหน้า จ้องมองมาด้วยดวงตากลมโตสีนิลสุกสกาว
“ธิดาอยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ พี่จะได้ตอบให้ถูกใจ” เขาเอ่ยเย้าน้องสาวอย่างเคย
แต่ผู้เป็นน้องไม่ได้อยากเล่นด้วย ย่นคิ้วใส่พร้อมเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ “พี่ก้องละก็ ธิดาจริงจังนะคะ”
“พี่ก็จริงจัง” ก้องปฐพีคลี่ยิ้มพูด ขยี้ก้นบุหรี่ในกระบะทราย “เราไม่ต้องเป็นห่วง พี่ไม่ยอมให้ชลธารคอนสตรักชั่นเป็นอะไรไปง่าย ๆ หรอก”
“ที่ธิดาห่วงไม่ใช่บริษัท แต่เป็นตัวพี่ก้องต่างหาก”
พี่ชายนิ้มกว้าง ยกมือหนาขยี้หัวน้องสาวจนเรือนผมนุ่มสลวยยุ่งเหยิง “แทนที่จะห่วงพี่ เราน่ะห่วงตัวเองก่อนเถอะ ตั้งใจเรียนให้จบ จะได้ออกมาช่วยงานเต็มตัวเสียที”
“ธิดาเรียนจบอยู่แล้วน่า” ธิดาเชิดคางพูดแสดงความมั่นใจ คนพี่เห็นแล้วให้นึกหมั่นไส้ อยากบิดจมูกน้อย ๆ ของน้องสาวนัก
“อ้อ คืนนี้พี่จะไปพบ เพลงพิณ แล้วจะนัดเขาให้เข้ามาฟังเรื่องที่เราจะเสนอทุนการศึกษาให้”
“พี่ว่าเพลงพิณจะยอมรับความช่วยเหลือจากเราไหมคะ”
ก้องปฐพีถอนหายใจ แต่ยังไม่คลายรอยยิ้ม “ถ้าเพลงพิณได้รู้ว่าเราทำเพื่อแสดงความเสียใจต่อ นายกำธร พ่อของเขาที่ตายไปเพราะเป็นคนหนึ่งที่ช่วยชีวิตธิดาจากค่ายโจรนายพนา พี่ว่าเจ้าเด็กคนนี้ก็คงไม่อยากปฏิเสธความตั้งใจ”
กระนั้น ถ้าเด็กหนุ่มที่ชื่อเพลงพิณไม่มายืนยันการรับทุนต่อหน้าเธอ ธิดาก็คงไม่คลายความกังวล เพราะตามความจริงนั้นนายกำธร เป็นหนึ่งผู้ที่ลักพาตัวเธอไปให้นายพนา แต่เขาเลือกที่จะกลับใจในช่วงสุดท้ายของชีวิต ซึ่งนั่นก็มีค่าแก่การตอบแทน
“แล้วพรุ่งนี้พี่คงเดินทางไปดูหน้างานที่หมู่บ้านช้างแต่เช้ามืด จะได้ไม่ค้างคาใจเจ้าของงาน” เขากล่าวต่อในเรื่องอื่นเพื่อเลี่ยงประเด็นในหัวของน้องสาว
“เจ้าของงาน? ” น้องสาวทำหน้างง
“ก็ยายคุณหมอไหมแก้วนั่นไง” พอพูดเรื่องนี้ก็รู้สึกหงุดหงิดใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากไปดูหน้าหล่อนเสียเดี๋ยวนี้ แต่พอเห็นคิ้วเรียวย่นเข้าหากันกับดวงตาหวั่น ๆ มองมาก็ยิ้มเอ็นดูแล้วรวบตัวน้องสาวเข้ามาสวมกอด
“อย่าห่วง พี่ไม่ไปกินหัวเขาหรอก ส่วนเราน่ะอยู่ที่นี่ก็ดูแลพ่อกับเจ้าปราณให้ดี ยิ่งเจ้าปราณ มันเพิ่งผ่าตัดตามาไม่นาน อย่าให้ทะเล่อทะล่าเดินไปชนนู่นชนนี่”
“ดูพูดเข้า พี่ปราณเขาไม่ใช่คนซุ่มซ่ามสักหน่อย”
ก้องปฐพีหัวเราะขบขันจนตัวกระเพื่อม ก่อนถอนวงแขนออกจ้องใบหน้าง้ำงอของคนที่เพิ่งถูกแหย่ถึงชายคนรัก ที่เห็นแล้วก็ให้รู้สึกอิ่มใจประหลาดมากกว่าเคืองขุ่น
เขาไม่ได้กลัวว่า ปราณนารายณ์ ปรเมศศิวะวงศ์ รองประธานควีนส์คอร์ป บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ลำดับต้นของประเทศ และเป็นคนรักของธิดาจะซุ่มซ่ามทำตัวเองบาดเจ็บจนกระเทือนถึงผลการผ่าตัดดวงตา แต่เพราะรู้ว่าถ้าไม่มีเขาแล้ว คนที่จะฝากให้ดูแลพ่อและน้องสาวได้ก็คือปราณนารายณ์
และก็เป็นเจ้าปราณนารายณ์คนนี้ ที่อ้อนวอนขอร้องให้เขารับงานอาสาฟื้นฟูหมู่บ้านช้างแบบไม่ได้สตางค์สักแดงเดียว
“พี่ไปแล้วจะรีบกลับ” เขาบอกน้องสาวแค่นั้นแล้วหมุนตัวเดินกลับห้องทำงานส่วนตัว จัดการงานทุกอย่างที่คั่งค้างให้เสร็จแม้จะล่วงเลยเวลาเลิกงานปกติ
จนได้ยินเสียงนาฬิกาเตือนบอกเวลา ก้องปฐพีจึงเปลี่ยนจากชุดทำงานของผู้บริหารแสนเคร่งขรึมเป็นสิงห์นักบิดในชุดแจคเก็ตหนังกับกางเกงยีนส์สีดำซีดตัวโปรด จากนั้นใส่โทรศัพท์และสมุดโน้ตเข้าไปในเป้คู่กาย แล้วตบเท้าเดินออกจากสำนักงานตรงไปยังลานจอดรถ เพื่อขึ้นควบซุปเปอร์ไบค์คันโตสีดำด้านที่เขาตั้งชื่อให้แสนเก๋ว่า ‘แบล็คแบร์’
“ลุยงานกันอีกครั้งนะเจ้าหมีดำ” แต่ก็มักเรียกมันด้วยชื่อเล่น
เขาสวมหมวกกันน็อคสีเดียวกับเจ้าหมีดำ สตาร์ทเครื่องยนต์เกิดดังกระหึ่มให้มันพุ่งทะยานด้วยความเร็วตามใจสั่งของผู้เป็นนาย แล่นฉิวไปตามถนนสายเศรษฐกิจ ลัดเลี้ยวหลบความคับคั่งของจราจรเข้าตรอกนั้นออกตรอกนี้ กระทั่งเข้าสู่แหล่งรวมสถานให้ความบันเทิงเริงใจยามราตรี
เมื่อหาที่จอดให้เจ้าแบล็คแบร์ได้ ชายหนุ่มเดินเท้าต่อมุ่งตรงไปยังสถานจัดงานแสดงซุปเปอร์ไบค์ซึ่งจัดอย่างยิ่งใหญ่โดยมีผู้สนับสนุนเป็นเจ้าของผับชื่อดัง
การที่เขารู้ว่าเพลงพิณจะมางานนี้ก็ต้องขอบคุณสารวัตรอัชวินที่สืบข้อมูลมาให้ แต่สารวัตรใหญ่ไม่ได้ทำไปเพื่อช่วยให้เขาส่งมอบทุนการศึกษาแก่เด็กหนุ่มสำเร็จ เพลงพิณมีสิ่งที่สารวัตรต้องการ นั่นคือการใช้ทายาทของสมุนโจรนำพาไปสู่การจับกุมพวกที่หนีหายไปตอนทะลายค่ายนายพนา
ตลอดสองข้างทางที่ร่างสูงย่ำขาผ่านนั้นมีทั้งร้านเหล้าขนาดเล็กและรถเข็นขายอาหารเรียงราย ได้ยินเสียงตะเบ็งของแม่ค้าคุยหยอกล้อกัน ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้คนที่เดินสวนทาง และได้ยินเสียงผู้รายงานข่าวจากโทรทัศน์เครื่องจิ๋วที่กำลังฉายภาพการประท้วงของกลุ่มคนผู้ต่อต้าการสร้างกาสิโนในประเทศของตน
ก้องปฐพีทำเพียงแค่เดินผ่านไป ไม่ได้หยุดดูหรือฟังคำประท้วงจากเหล่าคนในข่าว เขามุ่งหน้าต่อไปจนมาหยุดตรงทางเข้างาน
ดวงตาคมเข้มสีนิลมองตามสำแสงไฟสปอตไลท์ที่ส่องแสงสว่างให้กับป้ายรูปถ่ายรถเครื่องสองล้อขนาดใหญ่รุ่นใหม่ซึ่งกำลังออกขายและนำมาจัดแสดงในงาน ส่วนป้ายข้าง ๆ กันเป็นรูปถ่ายของเหล่าพริตตี้สาวงามอันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของงานแสดงรถ
“นึกว่าพี่ก้องจะเบี้ยวผมเสียแล้ว”
เสียงทักทายมาพร้อมกับการลำแขนที่โอบบ่ากว้างของสถาปนิกหนุ่มอย่างสนิทสนมเป็นของ ระพีพัฒน์ พิทยากูล ชายหนุ่มรุ่นน้องผู้มีส่วนสำคัญในการช่วยช
“พี่ก้องเขาไม่เหมือนมึงนะกลาง ที่จะเที่ยวผิดนัดเขาไปเรื่อย” อีกเสียงเป็นของตฤณ ดำรงไกรลาส บุตรชายคนเดียวของ เตชิน ดำรงไกรลาส เจ้าพ่อกาสิโนใต้ดิน และเพื่อนผู้ร่วมเป็นร่วมตายของระพีพัฒน์ครั้งลอบเข้าค่ายโจรในอดีต
“มาถึงกันแล้วก็รีบเข้าไปเถอะ อยากเห็นหน้าเจ้าเพลงพิณ ลูกชายผู้มีพระคุณเต็มแก่”
ก้องปฐพีพูดแล้วก้าวขาพาหนุ่มรุ่นน้องทั้งสองเข้าสู่งานที่มีเสียงเพลงจังหวะเร้าใจจากเครื่องเสียงชุดใหญ่ดังกระหึ่มทั่วทุกหัวมุม และละลานตาไปด้วยรถเครื่องสองล้อชั้นดี
ทว่าความสนใจของงานกลับไม่ใช่เทคโนโลยีความเร็วอย่างเดียว เพราะยังมีกลุ่มหญิงสาวในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยที่กำลังออกลีลาสะบัดบนเวทีได้เร้าใจ จนเหล่ากระทาชายทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่จ้องตาไม่กระพริบ ยืนจองที่ติดขอบเวทีเพื่อโลมเลียร่างอรชรเต้นตามจังหวะเพลงด้วยสายตา
แต่สำหรับชายอกสามศอกสามนายที่เพิ่งก้าวขาเข้าสู่ตัวงานนั้น อาจต้องขืนบังคับใจไม่ให้วอกแวกออกนอกลู่นอกทางถ้ายังทำภารกิจไม่สำเร็จ แต่เพราะความโดดเด่นของทั้งสามเรียกสายตาจากพริตตี้สาวภาคพื้นดิน โดยเฉพาะชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า หน้าอกกว้างผึ่งผาย เจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้มกับดวงตาสีนิลประกายซึ้ง ก็มักตกเป็นเป้าหมายโจมตีของพริตตี้สาวงามทุกนางเสมอตั้งแต่ก้าวขาเข้าสู่ตัวงาน
“สวัสดีค่ะคุณก้องปฐพี”
พริตตี้สาวในชุดสายเดี่ยวรัดรูปปักเลื่อมระยิบระยับเข้าคู่กับกางเกงหนังเทียมขาสั้นตัวจิ๋วนางหนึ่งเดินตรงเข้ามาทักทายพร้อมกับการเกี่ยวแขนราวกับสนิทสนมกันมาแต่ปางก่อน
“คนจัดงานคงแค่อยากขายรถ ไม่ได้ต้องการเชิญนักแข่งมาโชว์ตัวกระมังครับ อีกอย่าง พวกผมก็ไม่ได้เด่นดังอะไร” เขาเอ่ยพร้อมค้อมศีรษะเป็นการขอตัว แต่ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะไม่อยากปล่อยเขาไป
“จะรีบไปไหนล่ะคะ ว่าจะขอลายเซ็นคุณก้องปฐพีไว้ไปอวดพวกเพื่อน ๆ แต่ไม่ได้พกกระดาษกับปากกามา” เธอบอกแล้วบิดตัวไปมาคล้ายเขินอาย ก่อนหยิบลิปสติกออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นส่งให้พร้อมด้วยดวงตายั่วยวน
“ช่วยใช้ลิปสติกแท่งนี้เขียนตรงหน้าอกให้หน่อยได้ไหมคะ... เอาแบบตัวบรรจงเต็มบรรทัดว่า ก้องปฐพี ฤทธิ์นาคา”
เพราะไม่ใช่พระอิฐพระปูน และยังเป็นชายแท้ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ดวงตาสีนิลจึงพยายามซ่อนแวววาบวับยามเนินอิ่มขาวเนียนเคลื่อนมาอยู่พอดีพอดีกับสายตา แล้วกล่าวปฏิเสธด้วยถ้อยคำที่ไม่ทำให้อีกฝ่ายเสียหน้า
“อย่าเลยครับ ลายมือผมไม่สวย กลัวว่าจะทำตัวคุณเปื้อนเสียเปล่า ๆ”
เจ้าหล่อนหัวเราะคิกคัก “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะจับมือคุณก้องเขียนนะคะ ลายมือฉันสวยระดับโรงเรียนส่งเข้าประกวด”
ไม่พูดพล่ามทำเพลง สาวเจ้าก็จะคว้ามือชายหนุ่ม แต่ไม่ได้ทันได้แตะเขาแม้แต่ปลายเล็บ ร่างของเธอก็ตวัดให้หมุนหันไปเจอประกายไฟในดวงตาเรียวของคนที่ทำให้ถึงกับอ้าปากค้าง
“จากที่เห็นลงชื่อในบัญชีลูกหนี้ ฉันก็การันตีให้เลยว่าลายมือเธอสวยแค่ไหน ถ้าว่างจะช่วยไปสอนฉันคัดลายมือที่กาสิโนได้ไหม”
รอยยิ้มพริตตี้สาวเหี่ยวลงอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยพูดเสียงติด ๆ ขัด ๆ “ชะ... ช่วงนี้ไม่ว่างพอดีค่ะ ตะ... ต้องวิ่งทำงานหาเงินจนหัวหมุน” แล้วรีบเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามองเจ้าของยิ้มร้ายที่มุมปาก
“ตฤณ ทำไมเขาทำหน้าอย่างกับเห็นมึงเป็นยักษ์เป็นมาร” ระพีพัฒน์อดยิ้มขำท่าทางของคนที่เพิ่งสับขาเดินหนีไปไม่ได้
“ก็เจ้าหล่อนยังติดเงินพนันที่กาสิโนอยู่หลายแสน” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าพ่อกาสิโนใต้ดินเอ่ยอธิบายแล้วเดินไปโอบบ่าก้องปฐพี พูดด้วยสีหน้าทีเล่นทีจริง “คราวหน้า ผมไม่ไปไหนมาไหนกับพี่ก้องแล้วดีกว่า สาว ๆ วิ่งหาพี่กันหมดไม่เลี้ยวหาผมสักคน”
“ตกลงว่ามึงมาช่วยพี่ก้องหาเพลงพิณ หรือตั้งใจมาหิ้วหญิงกลับบ้าน” ทั้งน้ำเสียงและใบหน้าของระพีพัฒน์เต็มไปด้วยความประชดประชันแบบไม่คิดปกปิด
“ก็แค่อยากได้ปลาสักตัวติดไม้ติดมือกลับไปกิน” ตฤณกล่าวอย่างแชเชือนสายตาของอีกฝ่าย “แต่วันนี้ปลาคงไม่ติดเบ็ด”
ก้องปฐพีฟังแล้วก็ส่ายหน้า หากให้ทั้งคู่ยืนถกเถียงกันต่อก็จะมีแต่เสียเวลา จึงกวาดสายตามองไปรอบงานพร้อมเอ่ยคำสั่ง “รีบกระจายตัวกันหาเจ้าเด็กเพลงพิณดีกว่า กูไม่อยากกลับดึกนัก พรุ่งนี้ต้องไปหมู่บ้านช้างแต่เช้ามืด”
“พี่ก้องรับงานฟื้นฟูหมู่บ้านช้างจริงหรือ” ระพีพัฒน์เลิกคิ้วถาม
“ช่วยไม่ได้ รับปากกับปราณไปแล้ว” ก้องปฐพีตอบพลางถอนหายใจ
“พี่ก้องก็ต้องเลี้ยงเบียร์ผมหนึ่งลังด้วยนะ อย่าลืม” ลูกชายเจ้าพ่อบอกความต้องการของตนขึ้นบ้าง
“มึงได้แดกเบียร์แน่ ดูนั่นสิ”
ก้องปฐพีและตฤณรีบหันไปทางปลายสายตาของระพีพัฒน์ที่เป็นเวทีใหญ่กลางงาน เห็นกลุ่มชายวัยรุ่นในชุดสถาบันอาชีวะยืนออกันอยู่เพื่อคอยชมการเริงระบำของเหล่านักเต้นโฉมงาม
“คนที่ผมยาวที่สุดนั่นไง... เพลงพิณ” ระพีพัฒน์บอกพลางหยิบรูปถ่ายที่ได้จากสารวัตรอัชวินออกจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตขึ้นเทียบก่อนสอดเก็บเข้าไปตามเดิม “เราต้องหาทางดึงเพลงพิณออกจากกลุ่ม”
“อย่างเพิ่งเข้าไป” แต่ตฤณสะกิดทั้งคู่ให้สังเกตความเคลื่อนไหวอีกฟากของเวที มีกลุ่มนักเรียนช่างกลอีกกลุ่มใหญ่ที่สวมเครื่องแบบต่างสถาบัน แล้วสังหรณ์ของทายาทเจ้าพก็เริ่มทำงานทันที “กูได้กลิ่นดินปืน”
เรียวคิ้วเข้มตัดกับผิวขาวของระพีพัฒน์ขมวดมุ่นเพราะสังหรณ์ถึงความยุ่งยากที่มีแนวโน้มเกิดขึ้นเช่นกัน จึงหยิบโทรศัพท์ออกมากดเลขหมาย แล้วบอกทุกคนในทีม “คอยดูลาดเลาอยู่ห่าง ๆ กูจะติดต่อไปรายงานสถาณการณ์กับสารวัตรก่อน ดูทีท่าแล้วน่าจะมีเรื่อง”
แต่มีเสียงเฮของเหล่าผู้คนดังไปทั่ว ระพีพัฒน์ก็เงยตามองกลุ่มหญิงสาวในชุดสุดแสนเซ็กซี่เดินเรียงแถวขึ้นบนเวทีปรากฏโฉมของตนต่อหน้าผู้ชม
ทว่ามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่ยืนหันหลังอวดเอวคอดกิ่วกับสะโพกผายกลมกลึง จนเสียงเพลงจากเครื่องเสียงดังกระหึ่ม นวลนางร่างอรชรทั้งหลายก็เริ่มร่ายระบำ และในวินาทีที่เจ้าของเอวดคอดนั้นหมุนตัวมา ดวงตาของระพีพัฒน์ก็ถูกตรึงแน่นไว้กับเธอ
แค่เพียงแวบเดียวที่สบประสานสายตากันโดยบังเอิญ ก็เกิดอาการร้อนวูบวาบภายในอกชายหนุ่ม มือที่ถือโทรศัพท์ค้างนิ่ง หลงลืมไปอย่างหมดใจว่าปลายสายกำลังรอฟังคำรายงาน
“เจ้าของทุนเขาเรียกแกให้เข้าไปสัมภาษณ์เมื่อไหร่หรือพิณ”
คำถามที่แทรกเสียงดนตรีจังหวะเร้าใจทำให้เด็กหนุ่มผมยาวประบ่าวัยสิบเจ็ดในเครื่องแบบสถาบันอาชีวะหันหน้าจากเวทีไปมองชายหนุ่มรุ่นพี่ที่นอกจากจะมาจากบ้านเกิดเดียวกันก็ยังร่ำเรียนในสถาบันเดียวกันด้วย
“พรุ่งนี้ครับ” เพลงพิณตอบด้วยน้ำเสียงเบา เหตุเพราะมีเขาคนเดียวที่ได้รับการเสนอทุนการศึกษาจากบริษัทก่อสร้างระดับใหญ่ จึงไม่สบายใจและอยากให้คนที่รักดั่งพี่ชายแท้ ๆ คนนี้ได้รับทุนบ้าง
“ผมจะขอให้เขาเพิ่มอีกทุนให้พี่ป๋อง พี่ป๋องเรียนดีกว่าผมเสียอีก”
“อย่าเลย ปีหน้ากูก็เรียนจบแล้ว อย่าห่วงกู มึงน่ะทำตัวดี ๆ ให้เจ้าของทุนเขาเมตตา อย่าไปมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับใครเขานัก”
“ผมก็ไม่ได้อยากมีเรื่องสักหน่อย แต่เรื่องมันวิ่งเข้ามาหาผมเอง”
เด็กหนุ่มให้เหตุผล แต่รุ่นพี่ยิ้มส่ายหน้า ยกแขนโอบบ่า “เอาเป็นว่ากูยินดีด้วย ถ้ามึงได้ทุนเรียนจนจบสูง ๆ ก็อย่าลืมพี่ลืมน้อง เดี๋ยวกูกลับทองผาภูมิคราวนี้ จะนำข่าวดีไปบอกน้าปิ่นให้”
เพลงพิณยิ้มกว้าง “ครับพี่ ฝากบอกแม่ด้วยว่า ผมติดทำงานพิเศษอู่ซ่อมมอเตอร์ไซค์ ลางานกลับไปกราบเท้าไม่ได้เลย แล้วก”
“เอื้อยก็คงเหมือนมึง ไม่ได้กลับไปหาน้าอัญนานแล้ว ป่านนี้ยายอรก็น่าจะโตเท่าเอวแล้วมั้ง” ป๋องเอ่ยพลางหันสายตาไปทางหญิงสาวที่โดดเด่นที่สุดกลางเวที
“ถ้าผมเรียนจบ ได้งานดี ๆ ทำ ผมจะซื้อซุปเปอร์ไบค์รุ่นที่โชว์ในงานให้พี่ป๋อง”
คนฟังก็ปลื้มปีติ แต่ในใจของป๋องนั้นไม่ได้ต้องการของใด ๆ จากเพลงพิณ จึงไม่ได้ตอบรับนอกจากกอดคอกันเดินเข้าสู่งานแสดงซุปเปอร์ไบค์ที่ เสี่ยเกียง ผู้เป็นนายจ้างในผับที่เขารับทำงานพิเศษเป็นผู้จัด
แต่จุดประสงค์ของการมา ไม่ใช่เพื่อมาดูรถรุ่นใหม่ที่ไม่ปัญญาซื้อหา หรือมาดูพริตตี้ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย แต่เขามาเพื่อบอกลา เอื้อย หญิงคนรัก ก่อนกลับบ้านเกิดเพื่อนำสารลับจากนายอำพัน บิดาของเอื้อยที่ถูกจำคุกอยู่ฝากไปมอบให้ถึงมือผู้รับ
‘พอแกพบคุณหมอไหมแก้วแล้ว แกต้องเป็นคนอ่านให้คุณหมอฟังตามวิธีที่ฉันบอก แล้วจากนั้นทั้งแก ทั้งเอื้อยแล้วก็เพลงพิณต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้ ต้องหนีไปให้ไกลสุดล่า’
คำบอกของนายอำพันล่าสุดในตอนที่เขาไปเยี่ยมในเรือนจำดูจริงจังกว่าเป็นเรื่องหยอกล้อ แล้วเขาต้องหนีใคร หนีทำไม สองคำถามนี้ยังไม่ได้รับตอบทางวาจา แต่เป็นกระดาษห่อหมากฝรั่งที่เขาอยากรู้เหลือเกินว่านายอำพันเขียนอะไร
“พี่ป๋อง นั่นพวกมันนี่ครับ”
เสียงของเพลงพิณรียกเขากลับจากภวังค์ ป๋องปรายตามองตามเห็นอริของเด็กหนุ่มยืนมองด้วยสายตามาดร้าย แต่ฝ่ายรุ่นพี่นั้นไม่แสดงทีท่าว่าเดือดเนื้อร้อนใจ หันกลับไปทางเวทีที่หญิงคนรักกำลังก้าวขึ้นไป
“พี่ป๋อง” แต่ผู้เป็นรุ่นน้องยังกังวล
“งานนี้ ใคร ๆ ก็มาได้ มึงจะแปลกใจทำไมวะพิณ” ป๋องชักสีหน้าใส่ กล่าวเสียงขุ่น
“มันก็ไม่แปลก แต่ผมไม่อยากอยู่เที่ยวงานร่วมกับมัน ไอ้พวกนั้นชอบหาเรื่องไร้สาระ”
“ถ้าอย่างนั้น มึงก็ออกไปรอกูด้านนอก กูจะรอคุยกับเอื้อย เสร็จแล้วจะตามไป”
พูดจบก็เดินออกจากเวที มุ่งตรงไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดแอบไว้หลังที่จัดงาน จุดบุหรี่ขึ้นสูบ แล้วยืนพิงมอเตอร์ไซค์รุ่นธรรมดาราคาถูกของตน ฟังเสียงแว่วของดนตรีที่ดังห่างจากจุดที่ยืนอยู่ ก่อนถอนหายใจยาวมองดูท้องฟ้ายามราตรีที่ไม่มีทั้งแสงดาวและแสงจันทร์ มีเพียงลำแสงของไฟงานส่องเป็นทางขึ้นไปยังกลุ่มม่านเมฆสีเทา
“ป๋อง”
กระทั่งได้ยินเสียงของหญิงสาวที่เฝ้ารอดังจากด้านหลัง เขาทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้ดับไฟก่อนหันไปโยนคำถามใส่โคโยตี้สาวดาวเด่นที่เพิ่งลงจากเวที แล้วเอ่ยทักทายเธอด้วยคำถามเจืออารมณ์ขุ่น
“เมื่อไหร่จะเลิกอาชีพเต้นแร้งเต้นกาเสียที”
ร่างอรชรคลี่ยิ้มอ่อนใจ เดินเข้ามายกแขนทั้งสองโอบรอบคอชายหนุ่ม “ก็ฉันอยากหาเงินให้ได้เยอะ ๆ จะได้ปลดแอกตัวเองจากชีวิตเส็งเคร็งเสียที”
ป๋องถอนหายใจเสียงหนัก ยกมือทั้งสองจับตรงเอวบางคอดกิ่ว “ถึงจะคิดแบบนั้นก็ตาม แต่ฉันไม่ชอบเวลาเธอส่งสายตายั่วผู้ชายคนอื่นอย่างเมื่อกี้ แค่ช้ำใจเรื่องเธอตกเป็นเมียเสี่ยบ้ากาม ฉันก็ปวกหัวใจจนแทบเดินไม่ได้”
เธอหัวเราะเสียงใส หยิบบุหรี่ของตนออกจากถุงพลาสติกที่สอดไว้ในกระเป๋าหลังออกมาจุดไฟแล้วสูบควันเข้าปอดฟอดใหญ่ก่อนพ่นกลุ่มควันสีเทาออกมา “อย่าคิดมากสิ มันก็แค่การแสดงเวลาอยู่บนเวที แล้วเขาก็ไม่ได้มาสนใจผู้หญิงเต้นกินรำกินอย่างฉันหรอกน่า”
“มันจ้องเธอตาไม่กระพริบแบบนั้นหรือที่เรียกว่าไม่สน แต่ที่ฉันกลัวไม่ใช่กลัวว่ามันจะสนเธอ ... แต่กลัวว่าเธอจะลืมสัญญาแล้วหนีไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์นักแข่งรถอย่างมันมากกว่า”
“อิจฉาเขาหรือ” เสียงหวานพูดหยั่งเชิง มองแววตาวูบไหวของชายหนุ่ม
ป๋องแค่นหัวเราะ “อาจจะใช่”
“ป๋อง...” เธอสบตาชายหนุ่มตรงหน้า เลื่อนมือจากรอบต้นคอหนาลงมาโอบสันกรามทั้งสองข้าง “วันที่เราแต่งงาน เราจะมีความสุขด้วยกันจนทุกคนต้องอิจฉา รออีกนิด เงินที่ฉันเฝ้าเก็บสะสมกำลังงอกเงยเป็นความสุขและอิสระของเรา”
แต่ดวงตาของป๋องควรจะมีประกายความยินดีแต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ เอื้อยจึงไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่า”
ชายหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ รวบตัวหญิงสาวเข้าไปกอดแนบจนเธอสัมผัสถึงความร้อนที่แผ่นออกจากร่างกาย และจังหวะหัวใจเต้นกระชั้นถี่
“เธออยากให้ฉันช่วยเหมือนทุกครั้งใช่ไหม” เอื้อยจึงเอ่ยเสียงถามไปแต่ยังไร้คำตอบจากเจ้าของวงแขนที่เพิ่มแรงกอดรัด
“ไม่... เธอช่วยฉันมากพอแล้ว ต่อจากนี้ฉันจะเป็นฝ่ายช่วยเธอบ้าง”
“ป๋อง...” เพราะการพูดจาที่แปลกไป จึงทำให้เธอดันตัวเองออกเงยหน้ามองดวงตาหมองหม่นของชายหนุ่มที่ฟ้องว่าเขามีเรื่องหนักใจจนไม่อาจระบายออกมาเป็นคำพูด
“เธอเป็นอะไร”
“ฉันเป็นคนที่รักเธอสุดหัวใจ”
แล้วปากหยักก็ลงแนบเรียวปากอิ่มฉาบสีแดงก่ำ มอบจูบลุ่มลึกและเร่าร้อน จนในบางครั้งหญิงสาวรู้สึกตื่นกลัวในความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ไม่รู้ว่าคืออะไร
ตูม!!!
แต่ในวินาทีนั้น เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นยุติจูบหวานราวกับอยู่ในความฝัน และชายหนุ่มก็ผละลำแขนตนออกจากการโอบกอดหญิงสาวคนรักฉับพลัน
“พิณ! ” เขาพูดเสียงเล็ดลอดจากกรามที่ขบกันแน่นจนเป็นสันนูน แล้ววิ่งรุดไปยังต้นกำเนิดเสียงดังสนั่นสวนทางกับผู้คนที่แตกตื่นวิ่งออกจากงาน
“ป๋อง หยุดก่อน! ”
พอขวัญที่กระเจิงหนีไปหลังเสียงระเบิดกลับมา เอื้อยก็ร้องห้ามชายคนรักแล้ววิ่งตามเขาไปติด ๆ แต่ไม่ทันฝีเท้าของชายหนุ่มเพราะความสูงของส้นรองเท้าเป็นเหตุให้สับขาได้ไม่เร็วพอ จนเห็นวงล้อมของกลุ่มคนที่กำลังตะลุมบอนกันท่ามกลางกลุ่มเขม่าควันสีขาวลอยคละคลุ้งก็รู้สึกหวั่นในอกประหลาด
“ป๋อง! ”
เธอตะโกนเรียกหาพลางกวาดสายตามองไปทั่ว จนเห็นป๋องกำลังวิ่งไปแยกเพลงพิณออกจากการแลกหมัดอย่างหนักหน่วงกับคู่อริ จึงตัดสินใจหยุดยืน ยกมือป้องปากแล้วเปล่งเสียงดัง
“ปะ...”
เปรี้ยง!
แต่เสียงลั่นของปืนกลบเสียงของเธอให้หายไปพร้อมกับหัวใจที่ปลิดปลิวออกจากอก
“กรี๊ด! ”
เอื้อยหวีดร้องดังสนั่น เสียงของเธอดึงเพลงพิณให้หันไปมองหลังพุ่งหมัดสุดท้ายส่งคู่ต่อสู้ไปนอนกองกับพื้น แต่ก็ถึงกับตกอยู่ในอาการตะลึงงัน เมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลทะลักออกจากหน้าอกของชายหนุ่มรุ่นพี่
เปรี้ยง!
เสียงกระสุนปริศนาดังอีกครั้ง แต่เพลงพิณยังยืนตื่นตระหนก สมองไม่สั่งร่างกายให้ขยับ แต่เห็นหน้าอกสูงป๋อง ถูกกระสุนอีกนัดเจาะทะลวงเป็นครั้งที่สองก่อนเดินเซมาหา พาเอาเด็กหนุ่มล้มไปด้วยกัน
“ป๋อง! ” เอื้อยกรีดร้องเสียงหลง
“พี่... พี่ป๋อง” เนื้อตัวของเพลงพิณเย็นเยือก หากแต่ตัวของป๋องนั้นเย็นยิ่งกว่า
“พะ...พิณ...”
คล้ายกับเขาพยายามเอ่ยคำพูด แต่ก็ยิ่งทำให้ลมหายใจที่กักเก็บมาจางหาย ปากจึงทำได้เพียงแค่ขยับแต่ไร้ซึ่งเสียงใดเปล่งออกมา ดวงตาของเขาเริ่มริบหรี่ลงจนเกือบปิด ลำแขนสองข้างยังเกาะเกี่ยวป้องกันภัยคนที่รักดั่งน้องชายไว้ ตัวกระตุกสั่นหนาวยะเยือกเหมือนถูกแช่งแข็ง
“กะ...กะ...”
แต่แล้วเสียงสุดท้ายก็ถูกพรากจากไปพร้อมลมหายใจ ทิ้งร่างเปล่าไร้ดวงวิญญาณไว้ในอ้อมกอดของหญิงสาว ไม่ได้ยินสิ่งใดแล้วแม้แต่เสียงร่ำไห้ปานขาดใจ สมองพร่าเลือน มองทุกอย่างเป็นสีดำสนิทจนกระทั่งดวงจิตดับสิ้นมลายหายไป
