ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ เราทั้งสองได้ไปเที่ยวด้วยกัน คืนนี้วันศุกร์หญิงสาวจึงรับหน้าที่จัดกระเป๋าให้ชายหนุ่ม เธอเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวหรือยาสามัญประจำบ้าน เหตุที่เธอต้องพกยาไปด้วยก็เพราะว่าครั้งก่อนๆ ที่เราไปเที่ยวด้วยกันมักจะมีอุบัติเหตุหรือเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ต้องเจ็บตัว ครั้งนี้เธอจึงเตรียมตัวไปอย่างดี
"พี่ฟ้าหนูเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะคะ" วริญหันไปบอกฟ้าเมื่อจัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"โอเคครับ ยังขาดเหลืออะไรไหม"
"คิดว่าไม่มีแล้วนะคะ"
"โอเค ถ้าพรุ่งนี้ยังมีของที่ลืมอยู่ เราค่อยไปหาซื้อระหว่างทางกันเนอะ"
"โอเคค่ะพี่ฟ้า"
"มานอนกันค่ะ พรุ่งนี้เราต้องออกแต่เช้า"
วันนี้ทั้งคู่ได้นอนด้วยกันในรอบหลายเดือน ก็เพราะว่าพี่ฟ้าของวริญได้ลางานหนึ่งอาทิตย์เพื่อเป็นการพักผ่อนวันนี้พวกเขาทั้งสองจึงได้เข้านอนพร้อมกัน
"หนูขยับมานอนใกล้ๆ กันสิคะ จะไปนอนริมทำไมเดี๋ยวก็ตกเตียงซะหรอก"
"ไม่ตกหรอกค่ะ"
"มาๆ ขยับมานอนใกล้ๆ ให้พี่กอดมา"
"ค่ะ" วริญขยับไปนอนใกล้ๆ เขา เธอค่อนข้างทำตัวไม่ถูกเพราะที่ผ่านมาตัวเธอนั้นก็นอนคนเดียวมาโดยตลอด
.
.
.
ทั้งสองได้เดินทางไปยังสถานที่ ที่จองเอาไว้เป็นทะเลสวยงามห้องพักที่มองไปเห็นทะเลอย่างพอดี ช่วงนี้อากาศกำลังดีแดดไม่ค่อยร้อน
"หนูไปนั่งรอที่ห้องเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ยกไปเอง"
"แต่มันเยอะแล้วก็หนักด้วยนะคะ" เธอเกรงใจ
"แต่หนูจะยกของหนักๆ ไม่ได้ แค่นี้สบายมากค่ะ หนูไปนั่งพักในห้องนะคะ"
"ก็ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยพี่ฟ้ารีบบอกเลยนะคะ"
"ได้เลยครับ"
หลังจากที่ฟ้ายกของไว้ในห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่จึงแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองและบ่ายๆ ว่าจะออกไปเดินเล่นตรงริมหาด
"ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนนะคะ" วริญยื่นน้ำให้พี่ฟ้า
"ขอบคุณนะคะ ชื่นใจที่สุดเลย" พี่ฟ้ารับแก้วน้ำจากมือของวริญ
"หนูหิวหรือยังคะ หาอะไรกินกันไหม"
"ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เลย พี่ล่ะหิวหรือยัง ขับรถมาตั้งไกลเหนื่อยแย่เลย หนูเอาแต่หลับตลอดทางไม่ได้อยู่คุยเป็นเพื่อนพี่เลย ขอโทษนะคะ"
"ไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่ก็อยากให้หนูพักผ่อนเยอะๆ แต่พี่เริ่มหิวแล้ว"
"'งั้นเราไปร้านอาหารทะเลกันไหมคะ หนูเห็นว่ามีร้านอยู่ตรงนั้น"
"ไปค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อนนะคะ"
"โอเคค่ะ หนูรออยู่ที่นี่นะคะ"
"ครับผม"
หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็เดินทางไปยังร้านอาหารทะเลที่อยู่บริเวณใกล้ๆ กับที่พัก เมื่อทั้งคู่เข้าไปในร้านแล้วก็มีบริกรมาบริการทั้งสองคน เลือกที่นั่งสั่งเมนูเสร็จสรรพแล้วทั้งคู่ก็ทำได้แค่รออาหารมาเสิร์ฟ
"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ" บริกรนำอาหารมาเสิร์ฟ
"ขอบคุณค่ะ" วริญกล่าว
"อาหารน่ากินมากๆ เลยนะคะ พี่ฟ้า กุ้งก็ตัวใหญ่เท่าแขน ปลาหมึกก็สดมากๆ"
"หนูถ่ายรูปก่อนไหมคะ"
"ถ่ายค่ะ พี่ฟ้าหันมามองกล้องหน่อยค่ะ" ทั้งคู่ยิ้มมองกล้องพร้อมถ่ายภาพที่มีอาหารน่ากินวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
"เดี๋ยวพี่แกะกุ้งให้นะคะ"
"ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า"
ทั้งสองก็ทานอาหารอย่างมีความสุข ระหว่างทานอาหารนั้นก็มีบทสนทนาเกิดขึ้นมากมายระหว่างพวกเขาทั้งสอง แต่ใครจะไปคาดคิดว่าจะมีคนรู้จักเราอยู่แถวนี้ด้วย
"ใช่ฟ้าหรือเปล่าคะ" เสียงผู้มาใหม่แทรกขึ้นระหว่างบทสนทนา
"ใช่ครับ"
"จำได้ไหม เราแก้มไง"
"เอ่อ..ไม่ได้ครับ"
"แย่จัง ก็คืนนั้นฟ้ายังไปส่งเราที่ห้องอยู่เลย"
"อ๋อครับ" พี่ฟ้าตอบกลับไปพร้อมมองวริญ
"แล้วนี่ มาเที่ยวกันเหรอ"
"ใช่ครับ"
"พาน้องมาเที่ยวเหรอคะ" แก้มหันไปมองวริญ
"มากับแฟนครับ"
"อ่าวเหรอ ตายจริง งั้นแก้มขอร่วมโต๊ะได้ไหมคะ พอดีว่าแก้มมาคนเดียว"
"เอ่อ.."
"ได้ค่ะพี่แก้ม" เป็นวริญที่ตอบกลับมา
"ขอบคุณนะคะ" แก้มยิ้มพร้อมดึงเก้าอี้นั่งข้างๆพี่ฟ้า
"น้องเป็นแฟนฟ้าใช่ไหมคะ ไม่ต้องคิดมากน้า ที่พี่บอกว่าพี่ฟ้าไปส่งที่ห้องน่ะ คือวันนั้นเห็นว่าฝนตกหนักเลยให้นอนที่ห้องพี่รอฝนซาค่อยกลับ"
"ค่ะ" ทั้งโต๊ะเริ่มมีบรรยากาศที่น่าอึดอัดระหว่างวริญและพี่ฟ้าก็คงมีแค่แก้มเท่านั้นที่ยังพูดจ้อและดูเจริญอาหารมากกว่าเจ้าของโต๊ะ
.
.
.
ค่ำคืนที่ฝนกระหน่ำ พายุฝนฟ้าคะนองเต็มท้องฟ้า หญิงสาวไม่สามารถนอนหลับได้เลยเพราะรอชายหนุ่มที่ยังถึงห้อง มองไปยังนาฬิกานี่ก็เป็นเวลาตี 3 นาฬิกาแล้ว ได้แต่สงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายยังไม่ถึงห้อง โทรไปก็ไม่รับสาย
เปรี้ยง!
'กรี๊ด!' เสียงฟ้าผ่าและฟ้าร้องมาพร้อมกันและท้องฟ้าที่สว่างวาบทำให้หญิงสาวกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจกลัว เธอใช้ผ้าห่มคลุมโปง
ติ้ง!
'วันนี้ไม่กลับนะ นอนห้องไอแบงก์ ฝนตกหนักมากกลับไม่ได้' นั่นเป็นข้อความที่ชายหนุ่มส่งมาให้เธอ
'ค่ะ ฝนซาค่อยกลับก็ได้ค่ะ' วริญรู้สึกอุ่นใจที่ได้รับรู้ว่าเวลานี้พี่เขาไม่ได้เป็นอะไร
.
.
.
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้วพี่แก้มก็ขอตัวกลับแต่ก็ไม่วายที่จะหอมก้มฟ้าต่อหน้าวริญ หญิงสาวก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำอย่างนั้นไปทำไมในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่า วริญเป็นแฟนของพี่ฟ้า
"หนู..คือมันไม่มีอะไรเลยนะคะ" พี่ฟ้าพยายามอธิบาย
"..." เธอเดินดุ่มๆ โดยที่ไม่รออีกฝ่าย
"เดี๋ยวก่อนสิคะ คือวันนั้นฝนมันตกหนักแต่พี่ก็นอนตรงโซฟานะคะ ไม่ได้มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นเลย"
"แล้วทำไมวันนั้นพี่ถึงโกหกว่าไปนอนกับพี่แบงก์เหรอคะ" วริญถามกลับด้วยแววตาที่สั่นไหว
"คือพี่ไม่อยากให้หนูไม่สบายใจ พี่ขอโทษนะคะ"
"แล้วการที่หนูมารู้ที่หลังแบบนี้ พี่คิดว่ามันดีแล้วเหรอคะ" หญิงสาวสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมและเดินขึ้นรถไป
"เดี๋ยวสิ วริญ" พี่ฟ้าเดินตามเธอไป
ภายในรถเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เสียงเพลงที่เปิด เสียงที่ดังที่สุดตอนนี้ก็คงเป็นเพียงเสียงหายใจของคนทั้งสอง
"เดี๋ยวหนูจะเข้าไปพักนะคะ" เมื่อถึงที่พักแล้ว วริญรีบลงจากรถและเดินเข้าไปยังที่พักทันทีโดยไม่รออีกฝ่าย
ตกเย็นชายหนุ่มเดินเข้าห้องเพื่อไปปลุกหญิงสาวที่นอนมาตั้งแต่บ่ายให้ตื่นขึ้น เพราะเธอเคยบอกไว้ว่าจะดูพระอาทิตย์ตกดินในช่วงเย็น
"วริญ ตื่นได้แล้วค่ะ เย็นแล้วนะคะ"
"อื้อ.."
"ตื่นเร็วค่ะ ปวดหัวไหม"
"..." หญิงสาวส่ายหน้า
"งั้นลุกไปล้างหน้าล้างตานะ ใกล้เวลาพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ"
หญิงสาวลุกไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นและออกไปเดินเล่นริมทะเลระหว่างรอพระอาทิตย์ตกดิน เมื่อถึงนึกเรื่องเมื่อบ่ายแล้วก็ยังเสียใจเสมอ
"ถ่ายรูปกันไหมคะ" พี่ฟ้าชวนคุยเมื่อยังคงเห็นว่าเธอยังเงียบอยู่
"ไม่เอาค่ะ" เธอตอบมาสั้นๆ
"หนูยังโกรธพี่เหรอคะ พี่ขอโทษนะคะ วันหลังพี่จะบอกทุกอย่างไม่โกหกแล้วค่ะ"
"สัญญาแล้วนะคะ" วริญหันไปสัญญากับอีกฝ่าย
"สัญญาค่ะ"
เป็นทุกครั้งที่เธอยังคงอภัยให้อีกฝ่ายได้เสมอถึงแม้ว่าเรื่องบางเรื่องมันไม่น่าให้อภัยด้วยซ้ำ นี่สินะที่เขาเรียกว่ารักมากจนให้อภัยได้ทุกอย่าง
ไม่นานพระอาทิตย์ก็ตกและทั้งสองก็ได้ดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน
.
.
.
เช้าวันจันทร์กลับมาอีกแล้ว เป็นอีกวันที่หญิงสาวตื่นขึ้นมาและไปทำงานแต่ที่แปลกคือชายหนุ่มก็ตื่นมาด้วยเช่นกัน
"อ้าว พี่ฟ้าตื่นมาทำไมคะ ไม่นอนต่อเหรอ" เธอถามออกไป
"ไว้เดี๋ยวค่อยนอนต่อค่ะ ตอนนี้พี่อยากส่งหนูทำงานก่อน"
"แต่หนูเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ ตอนนี้ก็จะสายแล้วด้วย"
"งั้นพี่ขอกอดหนูก่อนไปทำงานได้ไหมคะ" เขาพูดพร้อมอ้าแขนพร้อมกอดเธอ
"ได้ค่ะ" วริญเดินไปกอดอีกฝ่าย
"ตั้งใจทำงานนะคะ ถึงทักบอกพี่ด้วยนะ"
"ได้ค่ะ" เธอตอบ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่เธอเริ่มทำงานที่จะมีการกอดก่อนไปทำงาน หรือคำพูดของเขาที่ให้ทักบอกเมื่อถึงที่ทำงาน เพียงคำพูดแค่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้เช้าวันนี้เป็นวันที่แสนสดใสของเธอได้
.
.
.
เมื่อบ่ายของวันนี้พี่ฟ้าทักมาหาเธอว่าเย็นนี้จะมารับไปทานข้าวข้างนอกก่อนไปทำงาน จึงให้เธอรออยู่แถวๆ หน้าบริษัทเดี๋ยวเขาจะมารับ เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานเธอจึงทักอีกฝ่ายเพื่อให้เตรียมตัวออกมารับเธอก่อนที่รถจะติดเพราะมันเป็นช่วงเวลาเลิกงาน หลังจากที่ทักเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอลาจึงรีบเก็บของและลาเพื่อนๆ ร่วมงานและรีบไปรออีกฝ่ายแถวหน้าบริษัทเพราะกลัวอีกฝ่ายจะรอนาน แต่รอแล้วรอเล่าเธอก็ยังไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่ม
"อ่าววริญ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไหนว่าแฟนมารับ" เจมี่ที่เห็นจึงทักเธอขึ้น
"พี่เขากำลังมา รอหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก"
"โอเค งั้นฉันกลับก่อนละกันนะ รถมาแล้ว"
"โอเค บ๊ายบาย" เธอโบกมือลาพร้อมเจมี่ที่เดินขึ้นรถสาธารณะไป
หญิงสาวรอไปเรื่อยๆ จาก 20 นาทีก็แล้ว ครึ่งชั่วโมงก็แล้วจนตอนนี้ผ่านไป 1 ชั่วโมงก็ยังเห็นวี่แววของอีกฝ่ายเลยฟ้าก็เริ่มมืดขึ้นทุกที เธอเลยตัดสินใจทักไปหาเขา
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนเข้ามา
"วริญคะ พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะคะ พอดีว่าแก้มรถเสียเขาเลยโทรหาพี่ให้มาช่วย" ยังไม่ทันจะส่งข้อความ ข้อความจากอีกฝ่ายก็ส่งมาก่อน เมื่อเห็นว่าเนื้อความเป็นอย่างไร ดวงตาดวงน้อยๆ เริ่มสั่นไหวอีกครั้ง เป็นอีกครั้งที่เขาให้เธอรอ รอโดยไม่มีจุดหมาย
"ไม่เป็นไรค่ะ" เธอตอบกลับไป
"ขอโทษนะคะ หนูกลับเองได้ไหมคะพอดีว่าพี่ต้องมาส่งเขาที่ห้องพักและว่าจะเลยไปทำงานเลย"
"ได้ค่ะ"
"ไว้เราไปคราวหลังนะคะ ถึงห้องแล้วบอกพี่ด้วยนะคะเป็นห่วง" เธออ่านข้อความนั้นเสร็จจึงปิดมือถือและโบกแท็กซี่กลับทันทีโดยไม่ตอบกลับอีกฝ่าย
'รอแล้วรอเล่า รอแบบไร้จุดหมาย ได้แต่สงสัยว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นคนที่รอเก่งได้ขนาดนี้ โดนเท่าไหร่ก็ไม่เคยเข็ดสักทีหรืออาจจะเป็นเพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตัวเธอนั้นก็รออีกฝ่ายได้เสมอ เพียงเพราะคำว่ารักสินะที่ทำให้เธอเป็นคนที่รอเก่งได้มากมายขนาดนี้'
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
tbc
เอาอีกแล้วนะ เรื่องนี้ต้องมีคนเสียใจมากว่า วริญแน่นอนค่ะ เชื่อมือเค้า!
