ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ผ่านพ้นไป
วริญตื่นมาในช่วงสายของวัน วันนี้เธอไม่ต้องตื่นเช้าไปทำงานเหมือนทุกวัน เธอจึงนอนตื่นสาย
เป็นรุ่งเช้าที่เพลียมากจริงๆ สำหรับเธอ
หญิงสาวลุกออกจากที่นอนที่รองรองรับความบอบช้ำทางความรู้สึกมาทั้งคืน วริญเดินออกจากห้องเพื่อมองหาชายหนุ่มเธอจำได้ว่าเมื่อคืนมีแค่เธอที่นอนอยู่ในห้องและคาดว่าชายหนุ่มน่าจะนอนอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี
เป็นไปตามความคาดหมายของเธอจริงๆ เธอเห็นชายหนุ่มนอนขดตัวอยู่บนโซฟาหน้าทีวี วริญตัดสินใจอยู่นานว่าจะปลุกอีกฝ่ายให้ไปนอนในห้องดีๆหรือไม่
แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวที่เห็นชายหนุ่มนอนอุดอู้อยู่บนโซฟาอันแสบคับแคบนี้
"พี่ฟ้าคะ" วริญเรียกพร้อมส่งมือไปเขย่าตัวเขาเบาๆ
"...." ไม่มีเสียงตอบรับ อีกฝ่ายยังคงนิ่ง
"พี่ฟ้าคะ ลุกไปนอนที่เตียงดีๆ นะคะ" เธอเขย่าตัวและเรียกชื่อเขาอีกครั้ง
"วริญ..." ชายหนุ่มตื่นแล้ว
เมื่อเห็นดังนั้นหญิงสาวจึงพูดกับเขาอีกรอบว่าให้ลุกไปนอนบนเตียงดีๆ แต่ในระหว่างที่เธอกำลังจะลุกและหันหลังเดินเข้าห้องน้ำตัวเธอนั้นก็ต้องล้มลงทับอีกฝ่ายเพราะแรงดึง
อ๊ะ!
"อะไรเนี่ยพี่ฟ้า" หญิงสาวเอ็ดเขาเสียงเบา
"ขออยู่แบบนี้สักพักนะ"
"หนูจะเข้าห้องน้ำ"
"ขอแป๊บหนึ่งนะ"
ยื้อกันไปมาสุดท้ายเธอก็ต้องยอมจำนนชายหนุ่มไปในที่สุด
"พี่ขอโทษ..."
"..." เธอกำลังอึ้งในสิ่งที่ได้ยิน
อื้อ!
แรงกระชับกอดแน่นขึ้น
"พี่ขอโทษนะคะ ที่ทำให้หนูรู้สึกไม่ดี" พี่ฟ้ากอดเธอแน่นพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษ
หญิงสาวนิ่งไปเพราะเธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำขอโทษจากเขา
ฮึก!
"ไม่เอาไม่ร้องนะคะ ยกโทษให้พี่ได้ไหม" ชายหนุ่มอ้อนวอน
"ค่ะ หนูเองก็ขอโทษเหมือนกันนะคะที่ขึ้นเสียงใส่พี่ แต่หนูเสียใจจริงๆ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่กอดน้า" ชายหนุ่มกอดเธอแน่น
"แน่นไปแล้วนะคะ หายใจไม่ออก"
"หนูผอมไปไหมคะเนี่ย ตัวเล็กลงมาก"
"ก็ไม่นะคะ"
"ไม่จริงอะ พี่กอดของพี่อยู่ตลอดทำไมจะไม่รู้ละคะ"
'ไม่ได้กอดตลอดซะหน่อย' เธอบ่นอุบอิบพร้อมเบะปากออกและดวงตาที่คลอเบ้า แต่ไม่พ้นหูชายหนุ่มที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"หนูว่าอะไรนะคะ" เขาถามเพื่อความแน่ใจ
"เปล่าค่ะ" เธอปฏิเสธพร้อมน้ำตาที่ร่วงโรยลงมา
"ไม่แล้วหนูร้องไห้ทำไมคะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของหญิงสาว
"ก็พี่บอกกอดหนูอยู่ตลอด พี่โกหกทั้งนั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้พี่แทบจะไม่มีเวลาให้หนูด้วยซ้ำ"
"โอ๋ๆ นะคะ พี่ขอโทษที่ละเลยหนู พี่ขอโทษทุกๆ อย่างที่พี่ทำให้หนูไม่สบายใจ" ชายหนุ่มพูดปลอบพร้อมยื่นนิ้วก้อยเป็นคำสัญญาว่าหลังจากนี้จะไม่ทำอีกแล้ว
ฟอด!
เสียงหอมแก้มดังฟอดใหญ่
"ปล่อยก่อนนะคะ หนูอยากเข้าห้องน้ำ"
"พี่ไปด้วยนะ"
"ไม่เอา"
"นะ" ชายหนุ่มอ้อนวอนด้วยสายตาที่ไม่ปลอดภัย
"มองแบบนี้อันตรายสุดๆ ปล่อยเลยหนูจะไปคนเดียว"
"ก็ได้ค่ะ ฟอด!" ชายหนุ่มยอมปล่อยตัวหญิงสาวไปพร้อมหอมแก้มฟอดใหญ่พร้อมพูดทิ้งท้ายว่า "มัดจำค่ะ"
เมื่อหลุดพ้นจากอ้อมแขนของเขาแล้วเธอก็รีบเดินเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อหนีสายตาอันตรายที่จับจ้องมา
.
.
.
กริ๊ง!
ฝัน
เธอฝัน
ทุกอย่างที่เกิดเป็นเพียงความฝัน
ความปรารถนาของเธอเกิดขึ้นได้แค่ในฝัน
หญิงสาวลืมตาลืมพบกับโลกแห่งความเป็นจริง
ความจริงที่ว่าไม่ว่าชายหนุ่มที่ดึงเธอเข้าไปกอด
ความจริงที่ว่าไม่มีชายหนุ่มที่ดึงเธอเข้าไปหอม
หญิงสาวทำใจเปิดประตูห้องนอนในใจของเธอภาวนาขอให้มีคนที่เธอรักนอนอยู่บนที่โซฟา แต่เมื่อเปิดไปแล้วเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า ทั้งห้องมีแค่เธอไม่มีร่องรอยการนอนบนโซฟาหลงเหลืออยู่
ราวกับว่าชายหนุ่มไม่ได้นอนที่ตรงนั้นเลย สายตาของเธอที่มองไปยังโซฟานั้นวูบไหว เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลสุดท้ายมันก็ไหลอาบแก้มเธออยู่ดี
ฮึก!
เธอมองไปทั่วห้องและสะดุดกับกระดาษแผ่นเล็กที่ถูกเขียนด้วยลายมือถูกแปะไว้ตรงตู้เย็น 'พี่ต้องไปทำงานต่างจังหวัด 2-3 วัน' นั่นคือข้อความที่ชายหนุ่มเขียนไว้ให้เธอ
เธอเข้าใจว่ามันเป็นงาน
เราทั้งคู่ต่างก็โตกันแล้ว
ควรใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์
นั่นคือสิ่งที่เธอพยายามพูดกับตัวเอง เธอพยายามที่จะเข้าใจเขา พยายามที่จะเชื่อใจคนรักของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เธอที่เป็นคนรักของชายหนุ่มแล้วจะเป็นใครที่จะมาเชื่อใจพี่ฟ้าได้ล่ะถ้าไม่ใช่เธอ ใช่ไหม?
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ ไม่ชอบที่ตื่นมาแล้วเหลือเธอเพียงคนเดียวในห้อง แม้ว่าทุกวันนี้มันก็ไม่ต่างกับที่เธอต้องอยู่คนเดียวสักเท่าไหร่ จะให้บอกว่าชินก็ไม่เชิง งั้นรอก็แล้วกัน เธอรอวันที่เราทั้งสองจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เธอรอวันที่เราจะกลับมาใส่ใจกัน เธอรอวันที่เราจะหันหน้ามาคุยกันจริงๆ จังๆ เธอรอ...
ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่รอ...
'ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน รู้สึกเหมือนถูกละเลยความรู้สึก ไม่สนใจว่าเราจะเป็นอย่างไร ไม่สนใจว่าเราจะเสียใจมากน้อยแค่ไหน ไม่สนใจว่าความรู้สึกที่เราเสียไปนั้นมันเยอะแค่ไหนกับความสัมพันธ์นี้ เธอก็แค่อยากถูกใส่ใจ เอาใจใส่ ไม่ถูกละเลยเหมือนเมื่อก่อนก็เท่านั้นเอง เธอเหนื่อย เขาเหนื่อย เราเหนื่อย แต่เธอรักเขามากเกินกว่าที่จะพูดประโยคนั้นออกมา แค่คิดน้ำตาแห่งความเสียใจก็หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอไม่มีความกล้าพอที่จะพูดมัน ไม่มีเลย..."
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอคอมเมนท์จากนักอ่านที่เข้ามาคนละ 1 คอมเมนท์ได้ไหมคะ ช่วยกดหัวใจคนละ 1 ดวงได้ไหมเอ่ย
