ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การกระทำของชายหนุ่มผู้เป็นที่รักเปลี่ยนไป จากที่ใส่ใจก็กลายเป็นเฉยเมย จากที่นอนกอดกันก็กลายเป็นว่าตอนนี้มีแค่หญิงสาวที่นอนอยู่บนที่นอนเพียงคนเดียว น้อยครั้งที่เขาจะออกไปนอนข้างนอก ส่วนใหญ่เขาเลือกที่จะนอนที่โซฟาตัวเดิม
หลายครั้งที่หญิงสาวได้เอ่ยปากชวนเขาออกไปเดินเล่นข้างนอกแต่ก็ถูกปฏิเสธเป็นประจำโดยที่เขาให้เหตุผลมาว่าอยากพักผ่อน ในทางกลับกันเขาดูรีบร้อนที่จะออกไปข้างนอกเมื่อมีสายเรียกเข้าหนึ่งเข้ามา
หญิงสาวไม่เคยถามว่าปลายสายเป็นใครและเขาไม่เคยบอกว่าออกไปหาใคร
.
.
.
วันนี้เธอกลับมาจากที่ทำงานด้วยท่าทางอิดโรย วันนี้มันสาหัสสำหรับเธอมากจริง ๆ ตอนนี้เธออยากได้ใครสักคนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยกัน คอยซักถามว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง เหนื่อยไหม แต่ไม่มีเลย
ขณะที่เธอจะเปิดประตูห้องเข้ามาและเห็นคนรักนั่งอยู่ตรงโซฟาแต่เขาก็ทำเพียงแค่หันมามองเธอและหันไปสนใจสิ่งนั้นต่อไป โดยที่เขาไม่ได้ดูดีใจ หรือยินดีกับการมาถึงของเธอ
เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเดินเข้าห้องนอนไปชำระร่างกายให้สดชื่นเผื่อได้ชำระความเหนื่อยออกจากร่างกายออกไปบ้าง หลังจากที่หญิงสาวออกจากห้องและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น เธอจึงเดินมาหาชายหนุ่มหนุ่มที่ยังคงนั่งที่โซฟาไม่ได้ลุกไปไหน
"พี่ฟ้า..." วริญพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
"..." เขายังคงเงียบ
"ขอกอดหน่อยได้ไหมคะ" เธออ้อนขอ
"..." ยังคงเงียบดังเดิม
น้ำตาเริ่มเอ่อ...
หญิงสาวรู้สึกเสียใจที่ถูกเขาเมินเฉยขนาดนี้ ในใจของเธอเจ็บไปหมดแล้ว
ฮึก!
เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เธออยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว เธอทนอยู่กับความเมินเฉยที่เขามีให้ต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอต้องการออกจากตรงนี้แต่ทันใดนั้นตัวเธอก็ถูกสวมกอดจากอีกฝ่าย
หญิงสาวร้องไห้ออกมาในอ้อมกอดของคนรักของเธอ คำขอของเธอถูกตอบรับแล้วแต่การเหนื่อยกายไม่เหนื่อยเท่าเหนื่อยใจหรอกทุกคนว่าไหม เธอชะงักหลังจากที่ได้ยินประโยคแรกที่พี่ฟ้าพูดกับเธอ
"พอใจหรือยัง"
นั่นคือคำพูดที่เขาพูดกับเธอผู้เป็นแฟนสาวของเขา
เมื่อได้ยินดังนั้นเธอผละออกจากอ้อมกอดของเขาทันทีและมองหน้าเขาด้วยความตะลึง เธอไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเขาแบบนี้ ไม่คิดเคยว่าการขอกอดของเธอนั้นเป็นภาระสำหรับเขา เขาทำราวกับว่าเธอนั้นบังคับเขาและเขาทำเพื่อให้มันผ่านไปเท่านั้น
"พี่ยังรักหนูไหมคะ" นั่นคือประโยคที่เธอตัดสินใจถาม
"ถามอะไร"
"หนูถามว่าพี่ยังรักหนูไหม...ฮึก"
"ถามอะไรอย่างนั้น" ท่าทางเขาเริ่มหงุดหงิด
"พี่ตอบมาสิ"
"พี่ทำงานอยู่หนูอย่าเพิ่งกวนได้ไหม"
ถ้าการที่เธอถามมันเป็นการกวนเขาละก็...ได้เธอจะออกไปจากตรงนี้เอง
หญิงสาวเดินออกไปที่อื่นแต่ทำไงได้ห้องก็มีอยู่นี้ถ้าไม่ใช่ห้องนอนกับห้องนั่งเล่นเธอก็ไปไหนไม่ได้แล้วห้องจากคลุกอยู่แต่ในครัว
.
.
.
ขณะที่เธอกำลังทำอะไรทานอยู่นั้นเธอได้ยินเสียงเหมือนใครกำลังเก็บข้าวของอย่างรีบร้อน เธอออกไปดูและเป็นพี่ฟ้าที่เก็บงานตรงหน้าอย่างรีบร้อน
"พี่จะไปไหนเหรอคะ" เธอถามออกไป
"ข้างนอก" เขาตอบสั้นๆ
"ไปไหนคะ ขอไปด้วยได้ไหม"
"อยู่ห้องไปนั่นแหละ แล้วไปต้องคิดที่จะติดต่อกับไอรุ่นพี่คนนั้นนะ แค่ต้องทำงานเห็นหน้ามันทุกวันพี่ก็ไม่พอใจอยู่ละ อย่าให้ถึงขั้นต้องออกจากงานเลย"
นั่นคือประโยคยาวเหยียดที่เขาได้พูดกับเธอก่อนที่เดินออกจากห้องไป
เขาไม่ได้บอกว่าจะไปไหน
เขาไม่ได้บอกว่าจะไปเจอใคร
เขาปล่อยให้เธออยู่กับความรู้สึกนี้มาโดยตลอด
ความรู้สึกที่เหมือนถูกทิ้ง...
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
