ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากวันนั้นที่เขาออกไป เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย นับได้ว่าเธออาศัยอยู่ในห้องนี้คนเดียวได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว
หญิงสาวทั้งส่งข้อความและพยายามโทรหาเขาแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะชายหนุ่มปิดหมดทุกอย่างราวกับว่าไม่มีชื่อเธอในรายชื่อผู้สนทนา
ถึงแม้ว่าจิตของเธอจะฟุ้งซ่านมากแค่ไหนแต่เธอก็สามารถจัดการกับมันได้
ทุกๆวันเธอจะตื่นเช้าไปทำงานด้วยบุคลิคที่สดใสอย่างที่เป็นมาตลอดแต่เมื่อเธอกลับถึงห้องแล้วนั้นเธอกลายเป็นคนละคน เธอได้แต่ร้องไห้ฟูมฟายรอคอยวันที่คนรักของเธอกลับมา เพราะเธอไม่รู้ว่าจะไปตามหาเขาได้จากที่ไหน เธอรู้จักพี่แบงก์เพื่อนเพียงคนเดียวของพี่ฟ้า เมื่อถามไปว่าพี่ฟ้าอยู่ไหนพี่แบงก์ก็ไม่ทราบเช่นกัน
เธอเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้พี่แบงก๋ฟังเพื่อเป็นการระบาย อย่างน้อยเธอก็ได้ระบายมันให้ใครสักคนฟัง เมื่อพี่แบงก์ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็รู้สึกโมโหและรับปากกับวริญไว้ว่าเขาจะพยายามติดต่อพี่ฟ้า ถ้าได้เรื่องอย่างไรจะบอกเธอให้เร็วที่สุด
.
.
ติ้ง!
เสียงข้อความเข้า
วริญรีบหยิบขึ้นมาดูภาวนาให้เป็นพี่ฟ้า
"ทำไรหล่อน"
แต่ก้ผิดหวังเพราะเป็นจิมมี่เพื่อนสาวที่ทำงาน
"ไม่ได้ทำอะไร"
"เม้าท์หน่อย"
วริญกำลังจะพิมพ์ปฏิเสธไปเพราะตอนนี้เธอไม่พร้อม แต่ก็ช้ากว่าเพราะอีกฝ่ายกดโทรมาแล้ว
"ฮัลโหล...." เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
"เดี๋ยว..เป็นอะไร ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น"
"เปล่า"
"เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย"
หลังจากสิ้นคำเพื่อนเธอก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้จิมมี่ฟัง เธอเล่าตั้งแต่ที่เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอและคนรักเปลี่ยนไป
"นี่ขนาดไม่ได้อะไรนะยัยวริญ"
หลังจากวางสายไปเพราะเสียงรบกวนด้านจิมมี่เยอะเกินไปนั่นคือประโยคแรกที่จิมมี่พิมพ์หลังจากวางสาย
"จริงๆมันก็ไม่ได้หนักอะไรเลย ก็เข้าไปว่าอยู่กันมานานอาจจะมีเบื่อกันบ้าง" วริญช่วยแก้ต่าง
"ไม่ค่ะ ถ้าเบื่อก็ควรบอกกันสิ ไม่ใช่ทำแบบนี้"
"บอกว่าเลิกเหรอ ไม่เอาอะ ไม่อยากเลิก"
"แต่มันมีคนอื่นเข้ามาในความสัมพันธ์ของพวกแกแล้วนะ"
"แต่พี่ฟ้าก็บอกแล้วนะว่าเป็นที่คนที่เจอท่ทำงานแล้วได้ทำงาน ดูงานด้วยกันในหลายๆครั้งอาจจะสนิทกันก็ได้นะ"
"ไม่มีผู้หญิงกับผู้ชายที่ไหนทำกันแบบนี้นะวริญ เขาแอบไปเจอกันลับหลังแกกี่ครั้งแล้ว แกอย่าลืมตรงนี้สิ"
"แล้วจะให้ฉันทำอย่างไร ฉันรักเขามากเลยนะ"
"รักแล้วมันทำให้แกรู้สึกเสียใจแบบนี้เหรอ แบบนี้ไม่ใช่แล้ว"
"แต่ฉันไม่กล้าหรอกที่จะบอกเลิกพี่เขา แค่คิดก็เสียใจแล้ว ฉันรักเขามากเลย"
"งั้นก็เลือกเอาว่าจะอยู่กับความเสียใจแบบนี้ต่อไปปล่อยให้พวกมันทำอะไรลับหลังแกต่อไป หรือจะฮึดบอกเลิกแล้วออกมาใช้ชีวิตของแก"
"..."
"นี่ฉันนึกว่าพวกแกสองคนรักกันมาตลอดเลยนะ เพราะแกไม่เคยแสดงอาการอะไรออกมาเลย ไม่เคยเล่าไม่เคยระบายอะไรให้ฟังเลย แต่พอมารู้แบบนี้ก็ไม่อยากให้ทน เอาเป็นว่าลองเอาไปคิดดูละกัน ฉันไปละ"
"โอเค"
นั่นคือบทสนทนาของวริญและจิมมี่
.
.
ติ้ง!
มีคนส่งข้อความหาเธอ
"วริญนอนหรือยัง"
"ยังค่ะ"
"กวนเราหรือเปล่า"
"ไม่เลยค่ะพี่ชิต"
"คือแม่พี่ฝากมาบอกว่าขอบคุณสำหรับกับข้าวนะ"
"ยินดีมากๆเลยค่ะ วริญเองก็ขอบคุณสำหรับขนมในทุกๆวันเหมือนกันนะคะ"
"แม่พี่ยินดีมากๆ แล้วนี่เรากำลังทำอะไรอยู่"
"ไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ"
"พรุ่งนี้ว่างไหม มีนัดหรือเปล่า"
"ไม่มีค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"คือแม่พี่ท่านนัดทานข้าว แต่ถ้าวริญไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยวพี่บอกท่านให้"
"ยังไม่แน่ใจเลยค่ะ พรุ่งนี้กี่โมงเหรอคะ"
"สักประมาณ 5 โมงเย็นก็ได้นะ"
"งั้นพรุ่งนี้สักประมาณบ่าย 3 พี่มถามใหม่ได้ไหมคะ"
"ได้เลยครับ งั้นพี่ไปนอนแล้วนะครับ"
"ค่ะ"
"ฝันดีครับ"
"ฝันดีค่ะ"
.
.
แกร๊ก!
ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงประตูที่กำลังถูกเปิด เธอเดินออกจากห้องนอนไปดูคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอนั้นเป็นชายหนุ่มที่เธอรักแต่มันไม่ได้มีแค่เขาเพียงคนเดียว ข้างกายเขากลับมีผู้หญิงคนหนึ่งด้วย คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแก้ม ผู้หญิงที่แฟนของเธอมักจะออกไปหาอยู่บ่อยๆ
"น้องวริญคะ คือฟ้าเมามากพี่เลยมาส่งค่ะ"
เธอที่กำลังมึนๆกับเหตุการณ์ตรงหน้าได้แต่หลีกทางให้แก้มพาพี่ฟ้าเข้าไปส่งในห้องนอนของเธอ
"เรียบร้อยค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ เอ่อ..ถามได้ไหมคะ"
"ว่ามาสิ"
"พี่ฟ้าไปอยู่กับพี่เหรอ"
"จะบ้าเหรอ พี่แค่ไปเจอฟ้าอยู่ที่ร้านกำลังเมาได้ที่เลยพามาส่ง"
"แล้วก่อนหน้านี้ละคะ"
"ไม่รู้สิ"
เธอตอบแค่นั้นพร้อมเดินออกจากห้องไป
.
.
.
เธอเดินเข้าห้องนอนและยืนมองชายหนุ่มที่นอนหลับไม่รู้สึกตัว เธอจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาดูแลเขาอย่างดี เธอตั้งใจว่าพรุ่งนี้คอยคุยเพราะดูจากสภาพคนตรงหน้าตอนนี้ปลุกไปก็คุยไม่รู้เรื่องอยู่ดี
เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์
หลังจากที่เธอตื่นมาแล้วนั้นพบว่าข้างๆเธอไม่มอีกคน เมื่อเอามือไปจับที่นอนยังให้ความรู้สึกอึ่นๆอยู่แสดงว่าเขาเพิ่งลุกได้ไม่นาน เธอจึงลุกออกจากที่นอนไปล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อยและออกมาหาเขา
"พี่ฟ้า..." เธอเรียกคนตรงหน้า
"ว่าไง เมื่อคืนมีกลับยังไง"
"พี่แก้มมาส่งค่ะ"
"เหรอ"
"ค่ะ พี่หายไปไหนมาหลายวันเหรอคะ"
"เคลียร์งานค่ะ"
"กับพี่แก้มเหรอคะ"
"คนเดียวค่ะ"
"แล้วทำไมเมื่อคืนพี่แก้มมาส่งพี่เหรอคะ"
"ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่หิวหรือยัง พี่สั่งข้าวมาแล้ว"
หญิงสาวเดินไปหาเขาที่โต๊ะอาหาร เขาทานอาหารตรงหน้าอย่างตั้งใจ เขาทำหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนที่ผ่านเขาไม่ได้ไปไหน
เธอมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นจนชายหนุ่มสงสัย
"มีอะไรจะพูดหรือเปล่า"
"อ๋อ เปล่าค่ะ"
'เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้ทำตัวเฉยชาแบบนี้ เขาทำราวกับว่าจะไปตอนไหนหรือกลับมาตอนไหนก็ได้เพราะอย่างไรก็มีเธอรอเปิดประตูอยู่เสมอ เขาทำเหมือนเธอเป็นของตาย ราวกับว่าเขารู้ว่าเธอรักเขามาก ยังไงก็ไม่มีทางไปจากเขาได้ เหมือนเธอเป็นลูกนกที่รอคอยเขาที่เป็นแม่นกมาคอยป้อนอาหารให้ ถ้ามีแม่นกลูกนกก็รอดตาย ถ้าแม่นกจากไปลูกนกก็ทำได้แค่รอแม่นกกลับมา เหมือนเธอที่รอคอยเขามอบความรักให้วันไหนที่เขาหายไปเธอก็ทำให้แค่รอเขากลับมา'
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
