ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตู้ด!
ไม่มีการตอบรับจากปลายสาย
หลังจากที่ได้สติ ชายหนุ่มพยายามโทรหาหญิงสาว เขาไม่ได้ตั้งตัวเพื่อที่จะมาได้ยินคำบอกเลิกจากเธอเลย หลังจากที่ได้ฟังเหตุผลของเธอทั้งหมดแล้วนั้น เขาก็มานั่งคิดอยู่คนเดียวว่าตัวเองได้ทำอย่างนั้นไปเหรอ
'อะไรวะ อยู่ๆ ก็ถูกบอกเลิกเนี่ยนะ แค่เพราะทำอย่างนั้นถึงถูกบอกเลิกเหรอ ไร้สาระ'
ชายหนุ่มก็ยังคงไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปนั้นมันผิดขนาดนั้นเลยเหรอ
.
.
.
หลังจากที่ออกจากร้านและขับรถตรงไปที่คอนโดของเพื่อนวริญ เขาสอดส่องว่าหญิงสาวอยู่ไหม ทั้งส่งข้อความ ทั้งโทรหา และไร้การตอบกลับจากอีกฝ่าย
'วริญ ลงมาพี่อยู่ข้างล่าง'
'ถ้ายังไม่ลงพี่จะขึ้นไปแล้วนะ'
'อย่าคิดจะหนีพี่'
'พี่ทำจริง อย่าเมิน'
'อ่านเดี๋ยวนี้'
'รับสายพี่'
ชายหนุ่มส่งข้อความรัวๆไปหาเธอ ทั้งส่งข้อความข่มขู่
'พี่ขอโทษ'
'ไม่เลิกกันนะคะ ให้โอกาสพี่ได้ไหม'
'พี่สัญญาว่าจะปรับปรุงตัว'
เมื่อส่งข้อความข่มขู่ไปเธอก็ไม่คิดที่จะเปิดอ่านเขาจึงส่งข้อความเชิงข้อโอกาส แต่ยังคงไร้วี่แววการตอบกลับ
ชายหนุ่มตัดสินใจขับรถกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง ในเมื่อทำวิธีไหนก็มองไม่เห็นหนทางที่วริญจะออกมาเจอเขาเลย
เมื่อถึงที่พักแล้วชายหนุ่มตัดสินใจโทรหาแก้มทันที รอสายอยู่นานกว่าเธอจะรับสายเขา
“ฮัลโหล แก้ม ตอนนี้คุณอยู่ไหน”
“อยู่กับเพื่อนค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“จะกลับตอนไหน” เขาถามออกไป
“กลับที่ไหนคะ” เธอถามด้วยความงุนงง
“ก็ที่ห้องผมไง”
“เดี๋ยวนะ นี่คุณจะให้ฉันไปอยู่กับคุณเหรอคะ”
“ใช่น่ะสิครับ ทำไมเหรอ”
“ตลกแล้วค่ะ ฉันไม่ไปอยู่ด้วยหรอกนะคะห้องพักรูหนูแบบนั้น นี่คุณเชื่อจริงๆ เหรอคะ ว่าฉันจะอยู่กับคุณจริงๆ” แก้มพูดไปขำไป
“นี่อย่าบอกนะ ว่าที่ผ่านคุณหลอกผม แล้วเรื่องธุรกิจที่เราคุยกันล่ะ”
“โอ๊ย น่ารำคาญอะไรทำให้คุณมั่นใจว่าฉันจะย้ายไปอยู่จริงๆ คุณก็แค่ผู้จัดการผับต๊อกต๋อย ฉันไม่ฝากชีวิตด้วยหรอกค่ะ ไว้เป็นเจ้าของเมื่อไหร่ฉันจะไปอยู่ด้วยนะคะ ฮ่าๆ”
ตู้ด!
เธอกดวางสายทันทีหลังพูดจบ
โธ่เว้ย
เขาสบถออกมา
ตอนนี้ชีวิตชายหนุ่มไม่เหลืออะไรเลย ทั้งคนรักและหน้าที่การงานเพราะเขาถูกไล่ออกจากการไปสร้างความวุ่นวายครั้งนั้น
ตอนนี้เขาทั้งเคว้งและไปต่อไปถูก เขาพยายามทั้งติดต่อหญิงสาวแต่ติดต่อทางไหนก็ไม่เห็นโอกาสเลย
วันเวลาผ่านไปเป็นวัน เป็นสัปดาห์ เป็นปี ทุกอย่างรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่ทว่ายังมีเพียงชายหนุ่มที่ยังอยู่ในห้องเดิมที่ยังมีข้าวของเครื่องใช้ของวริญเต็มไปหมด
ทางด้านของวริญ
ตอนนี้เธอได้ย้ายงานที่ใหม่เป็นงานที่เธอไม่เคยทำมาก่อน แต่เธอก็ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคที่เข้ามาในแต่ละวัน
ตอนนี้ชีวิตของเธอดีขึ้นมาก ทั้งหน้าที่การงาน ส่วนเรื่องความรักนั้น เธอยังคงกลัวการเริ่มต้นใหม่เพราะรักครั้งเก่าทำเธอเกือบไม่เชื่อในความรักแล้ว
คาเฟ่แห่งหนึ่ง
“เออ..”
“เหมือนเดิมนะครับ กาแฟส้ม” พนักงานรับออเดอร์พูด
“ใช่ค่ะ จำได้ด้วยเหรอคะ”
“จำได้สิครับ คุณมาทุกวันและสั่งเมนูเดิมตลอดเลยครับ”
“นั่นสินะคะ ฉันไม่เคยสั่งเมนูอื่นจริงๆ นั่นแหละ”
“ถ้าอยากลองเมนูอื่นๆ ของทางร้าน ผมแนะนำให้ได้นะคะ”
“ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ไว้ครั้งหน้ารบกวนคุณด้วยนะคะ”
“ด้วยความยินดีครับผม”
“นี่ครับ กาแฟได้แล้วครับ”
“ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ”
“ไว้แวะเข้ามาใหม่นะครับ”
เธอเดินออกจากร้านพร้อมกาแฟส้มหนึ่งแก้วในมือ ตอนนี้เธอดูดีกว่าเมื่อก่อนมาก ทั้งบุคลิก การวางตัว การแต่งกาย หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นเธอตัดสินลาออกทันที ไม่มีใครตั้งตัวทันทั้งนั้น รวมถึงตัวเธอด้วย เธอแค่ตัวว่าจะถูกตามตัวเจอถ้าเธอยังทำงานที่นี่ เธอไม่อยากใจอ่อนให้แก่เขาอีกต่อไปแล้ว นั่นคือเหตุผลทั้งหมดที่เธอออกจากตรงนั้น
หลังจากออกมาจากที่นั่นเธอเปลี่ยนช่องทางการติดต่อใหม่ทั้งหมดมีแค่คนที่เธอไว้ใจเท่านั้นที่เธอให้ช่องทางติดต่อใหม่
ยากไหมกว่าจะออกจากตรงนั้นยอมรับว่ายากมากๆ สำหรับคนที่รักเขาหมดหัวใจ แต่จะทำอย่างไรได้ ชีวิตของเธอต้องเดินหน้าต่อไป
ระหว่างที่เธอเดินอยู่นั้น มีใครบางคนเดินเข้าหาเธออย่างเจาะจง
“วริญ ใช่วริญจริงๆ ใช่ไหม”
“ค่ะ” ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากพี่ฟ้า ชายหนุ่มที่เธอเคยรัก
“เป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม”
“สบายดีค่ะ พี่ล่ะ”
“พี่ก็สบายดีแหละ พี่คิดถึงหนูตลอดเลยนะคะ”
“เอ่อ...”
“พี่ขอโทษทุกอย่างที่เคยทำให้หนูไม่สบายใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เราไม่ได้คิดอะไรแล้ว งั้นขอตัวก่อนนะคะ”
พูดจบเธอก็เดินออกไปจากตรงนั้น ชายหนุ่มทำได้เพียงมองแผ่นหลังเธอที่ค่อยๆ ออกห่าง
ทุกอย่างเป็นเพราะเขา เพราะเขาคนเดียวถ้าวันนั้นเขาไม่เห็นแก่เงินที่จะทำให้ตัวเขาและเธอสบาย วันนี้คงไม่เกิดขึ้น ตอนนั้นเขาแค่อยากทำทุกวิถีทางที่ทำให้ชีวิตของพวกเราทั้งสองสบายขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่ โดยไม่คำนึงผลเสียที่จะตามมาทีหลัง
--จบบริบูรณ์--
