รักวันใหม่กับนายวันวาน - บทที่1 เพื่อนบ้าน โดย zhirancami🤍 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,วัยว้าวุ่น,ครอบครัว

รักข้างเดียว,ครอบครัว,แอบชอบเพื่อน,โรแมนติก,ดราม่า

เป็นเพื่อนกันมา7ปี ความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนพาอีกคนคิดไปไกล จนวันนึงความลับที่เก็บซ่อนมา7ปีนั้นได้ถูกเปิดออก นับจากนั้นมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป..

ผู้แต่ง

zhirancami🤍

เรื่องย่อ

รักวันใหม่กับนายวันวาน-บทที่1 เพื่อนบ้าน,รักวันใหม่กับนายวันวาน-บทที่2 คู่หมายหมั้น

 “ใกล้ถึงรึยังคะพ่อ"เสียงหวานของสาวน้อยวัย13ปีเอ่ยขึ้นถามพ่อของเธอที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างมีสมาธิและจดจ่อกับมัน แต่หูของเขาก็ยังคงได้ยินเสียงของลูกสาวที่นั่งเบาะหลังเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ใกล้แล้วลูก"ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นพ่อของสาวน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเอ่ยตอบลูกของเขาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่นุ่มนวลเช่นเคย

 

 สาวน้อยที่ได้ยินก็ถึงกับยิ้มด้วยความดีใจ ตอนนี้ครอบครัวของเธอกำลังเดินทางไปบ้านที่กรุงเทพเนื่องจากบ้านที่อยู่ในแถบชุมชนที่เก่าถูกยึดโดยเจ้าหนี้ที่โหดมากๆ เพราะยืมเงินและจ่ายไม่ครบตามกำหนด ก็เลยถูกส่งตัวไล่ออกมา ครอบครัวของฉันจึงจำเป็นต้องมาอยู่ที่เมืองกรุงในรอบหลายสิบปี 

ลืมบอกไปฉันชื่อรินรดา พ่อชื่อเปี่ยมสุข ส่วนแม่ของเธอตอนนี้คือคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ที่เบาะข้างคนขับด้วยความเหนื่อยล้า ชื่อพรมดาว ซึ่งแม่ของเธอเป็นคนแบบไหน คงจะต้องใช้เวลานานในการอธิบาย

และน้องชายที่นั่งข้างๆเธอคือริว เป็นคนที่แม่ของเธอรักมากแหละ

แต่เธอก็รักพ่อกับแม่ของเธอที่สุด ในบางแง่มุมไม่มีใครจะไม่มีข้อเสียเลย คนเราก็ต้องมีจุดบกพร่องในตนเอง

บ้านที่อยู่เมืองกรุงของเราเท่าที่ความทรงจำในตอนเด็กที่จำได้ก็เป็นบ้านสไตล์โมเดิร์น2ชั้น ด้วยที่ว่าต้องย้ายที่เรียนไปบ้านแถวชุมชนก็คิดว่ามันคงจะเก่ามากๆพอสมควร เพราะไม่มีใครดูแล แม่บ้านก็ไม่มี ครอบครัวเรามีกินมีใช้ แต่แค่ขัดสนตอนฉันเกิดมาด้วยความที่พ่อกับแม่ไม่พร้อมในด้านการเงิน 

แต่ตอนนี้มีพร้อมทุกอย่างไม่ถึงขั้นรวยมากแต่มีเงินใช้ตลอด เพราะหางานได้เงินเดือนดี ส่วนฉันมีหน้าที่เรียนและทำงานเลี้ยงดูครอบครัวในตอนโต

ระหว่างทางที่เล่ามาวิวทิวทัศน์ที่เมืองกรุงก็ถึงกับทำให้เธออ้าปากค้างไม่หุบเลยสักนิด มันเป็นการเปิดโลกภายนอกในหลายปีที่ผ่านมา ทุกอย่างดูเจริญก้าวหน้ามากๆผิดกับในความทรงจำตอนเด็กเป็นลิบลับ

ทันใดนั้นไม่นานรถคันใหญ่ที่มีสี่ประตูก็เลี้ยวเข้าปากซอยเจริญสุข ทันที ขับไม่นานก็ถึงบ้านที่มีรั้วประตูยาวพอให้รถเข้าไปจอดในบ้านได้ คนที่นอนก็ถึงกับตื่นมาโดยอัตโนมัติ 

“ถึงสักที ไปช่วยกันขนของลงรถเข้าบ้าน"เสียงอันแฝงด้วยพลังอำนาจสั่งการสองคนพ่อลูก พ่อกับลูกสาวคนโตที่ได้ยินก็สะดุ้งโหยงในทันและเปิดประตูลงรถพร้อมช่วยกันยกกล่องของเข้าบ้าน

 

“เดี๋ยวพ่อยกให้ ไม่ต้องขึ้นมาหรอก"เสียงอ่อนโยนของเปี่ยมสุขได้เอ่ยบอกลูกสาวตนด้วยความหวังดีและระบายรอยยิ้มอ่อนให้แก่ลูกสาวที่รัก

“ขอบคุณค่ะพ่อ"เธอเอ่ยและรับกล่องของใบใหญ่ที่พอปิดหน้าของเธอได้มา และเดินอย่างระมัดระวัง แม่ของเธอและน้องชายได้เปิดประตูและเข้าไปดูภายในบ้านเรียบร้อย 

ทันใดนั้นก็มีสายตาคู่หนึ่งได้มองมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว สายตาเต็มไปด้วยความแปลกใจและดูน่าค้นหา เขาเปิดหน้าต่างมารับลมยามเช้าสายตาก็พลันเห็นครอบครัวหนึ่งกำลังขนของย้ายของเข้ามาที่ข้างๆบ้านเขา ซึ่งหลายปีที่ผ่านมามันถูกปิดตายมานานมาก เขาก็สงสัย ทำไมถึงไม่ติดป้ายขาย เพราะเวลาตั้งหลายสิบปีเขาคิดว่าเจ้าของบ้านคงไม่กลับมาแล้ว แต่วันนี้กลับเห็นคนมาอยู่ และสายตาสะดุดกับสาวน้อยไว้ผมหน้าม้าและปอยหวานหน้าตาน่ารักช่วยพ่อของเธอขนของเข้าบ้านอย่างโซซัดโซเซ

และเขาที่กำลังมองเธออย่างเพลิดเพลิน อีกฝ่ายดันรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนเลยมองขึ้นมาด้านบนเห็นเด็กชายวัยรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังมองเธออยู่ เธอยิ้มอ่อนและเดินยกของเข้าบ้านไปอีกครั้ง 

เขาตกใจนิดหน่อยและปิดหน้าต่างในทันที มันคงไม่บังเอิญที่เราสองคนได้เป็นเพื่อนบ้านที่สนิทชิดเชื่อกันมากหรอกนะ เขาทิ้งความสงสัยนั้นลงและรีบลงไปช่วยแม่ทำกับข้าวในครัว เห็นว่าแขกจะมาบ้าน และยังเป็นเพื่อนแม่สมัยยังสาวๆอีกด้วย

เด็กหนุ่มหน้าหล่อเหลาตั้งแต่ยังเด็กคงเพราะยีนของพ่อที่หล่อและแม่ที่สวยผสมกัน ลูกเลยหล่อตั้งแต่เกิด จมูกโด่งเป็นสันคมใบหน้าเรียวยาว ขาวสะอาด คิ้วคม ตาหวานละมุนออกตี๋นิดหนอยเท่านั้น เขาสูง167แล้ว และเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาคนนี้ชื่อทิวากร แม่ชื่อดาว  พ่อชื่อจักรกฤษณ์ 

ครอบครัวมีกินมีใช้ไม่ขัดสนบ้านมีความใหญ่พอสมควรใกล้เคียงกับบ้านข้างๆ 

“ยกอาหารไปตั้งที่โต๊ะหน่อยลูก วันนี้จะมีแขกคนพิเศษมา"ดาวเอ่ยบอกลูกชายตนด้วยอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ครับแม่ ว่าแต่ใช่เพื่อนแม่ที่เคยเล่าให้ฟังมั้ยครับ"ทิวากรเอายถามด้วยความสงสัย เพราะแม่ของเขาเคยเล่าให้ฟังเมื่อตอนยังเด็ก มือก็หยิบอ

“ใช่ ตอนนี้น่าจะถึงกันแล้ว แม่ไปเรียกเขาก่อนนะ"ดาวเอ่ยตอบลูกและเตรียมตัวจะไปเรียกแขกที่คาดว่าน่าจะมาถึงแล้ว 

“อย่าบอกนะว่าคือบ้านข้างๆนะ"

ทิวากรคิดในใจ ปากกำลังจะอ้าอีกครั้งแต่ก็ไม่ทันเพราะแม่ของเขาดันหายวับไปแล้ว 

.

.

.

มือใหม่นะคะ ฝากอ่านและกดติดตามให้เค้าด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ จะทำให้ดีที่สุด  ขอเม้นดีๆให้กำลังใจกันนะคะ ใครไม่ชอบเลื่อนผ่านเลยค่ะ