รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,แฟนตาซี,นิยายวาย,#BL,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
(วันเกิดมึงคืนนี้หรอ? กูติดธุระส่วนตัวน่ะ..แค่นี้นะ) แล้วไอ้มคราก็ตัดสายอย่างไร้เยื่อใยทันทีทำเอาผมทำหน้าบูดเป็นตูดลิงและแก้มป่องอยู่ในห้องคนเดียว
"แค่วันเกิดเพื่อนที่มีแค่ปีเดียวก็มาไม่ได้! เพื่อนกันจริงรึเปล่าเนี่ย?" ผมบ่นพึมพำกับตัวเองคนเดียวก่อนที่จะถอนหายใจอย่างงอนๆ
ถึงแม้จะไม่มีใครมาแม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทที่สุดอย่างไอ้มครา..แต่งานวันเกิดก็ต้องจัดคืนนี้อยู่ดี..ถึงแม้ผมจะจัดเองคนเดียวก็เถอะ
เศร้ากว่านกก็คงเป็นที่ไม่มีใครเหลียวแลเนี่ยแหละ
เดินข้างนอกอย่างชิวตามสไตล์คนโสดจนกระทั่งได้มาถึงร้านยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนที่จะเดินเข้าไปเพื่อซื้อวัตถุดิบในการทำเค้ก..แต่พอมาถึงแผนกนมและวิปครีมผมกลับเจอเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานแถมยังสนิทน้อยกว่าคนอื่นๆ อีกด้วย
"ชาจิน!" เจ้าของชื่อหันมาทางผมอย่างงุนงงพร้อมกับสายตาที่เหม่อลอยเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน..ถ้าตัวอ้วนและมีขนนี่มันหมีแพนด้าชัดๆ
"นินิว?" เป็นน้ำเสียงที่อ่อนแรงแต่แฝงไปด้วยความจริงใจมากกว่าเพื่อนสนิทอย่างไอ้มคราซะอีกจนผมถึงกับน้ำตาซึมที่หาสาเหตุไม่ได้ที่เล่นเอาชาจินถึงกับเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก "ร้องให้ทำไม?" พร้อมกับนำผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวมาเช็ดน้ำตาของผมอย่างกับแฟน
"ก็..ก็..ฮึก" และเพราะร้องให้ผมจึงไม่สามารถพูดออกมาพร้อมกับร้องให้ไปด้วยได้จนชาจินต้องพาผมไปหาที่นั่งที่สามารถคุยกันสองคนแบบส่วนตัวได้
และเมื่อผมได้นั่งพักใจอยู่สักพักผมถึงได้เล่าสาเหตุที่ผมร้องให้ (เพิ่งนึกได้) จนสายตาที่เหม่อลอยของชาจินเปลี่ยนเหมือนคนเครียดใกล้ล้มละลาย
"ไอ้มครานี่น้า.." ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย "งั้นกูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง" ได้ยินชาจินว่าอย่างนั้นผมก็ดีใจจนถือวิสาสะไปสวมกอดเขาโดยที่ไม่รู้ตัวและเมื่อเริ่มรู้ตัวผมก็เป็นคนผละออกเป็นคนแรกก่อนที่จะเซสายตามองไปทางอื่นด้วยความเขินอาย
ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวเพราะแม้แต่ชาจินก็ยังหูแดงไปด้วยก่อนที่ชาจินจะเป็นคนเปิดบทสนทนาต่อ "แล้วนี่นินิวมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?" ถึงคำถามของชาจินจะเหมือนกวนตีนเล็กน้อย..แต่เพราะเขาหล่อผมจะถือว่าเขาไม่ผิด
"มาซื้อของทำเค้กเพราะเค้กสำเร็จมันแพงเกินไป" ผมว่าพร้อมกับเขินอายและอถานาตัวเองภายในใจไปด้วยที่ไม่มีปัญญาที่จะซื้อแม้กระทั่งเค้กวันเกิด (ซึ่งถ้าซื้อวัตถุดิบก็อาจราคาแพงกว่าเค้กสำเร็จ..แต่ผมสามารถทำเค้กในงบจำกัดได้)
"งั้น.." พร้อมกับสายตาที่เปล่งประกายจนผมหยุดมองไม่ได้เหมือนต้องมนตร์ "เดี๋ยวกูซื้อให้เอง"
"จะ..จะดีหรอ? กูเกรงใจน่ะ" กูจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้เนี่ย!
"ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดก็แล้วกัน" ชาจินว่าด้วยรอยยิ้มจนตาเป็นสระอิที่เล่นเอาผมถึงกับใจเต้นแรงจนอยากได้เขามาเป็นสามี..เอ๊ย! ไม่ใช่!
"ถ้างั้นก็ได้!" ผมว่าด้วยรอยยิ้มอย่างสบายใจก่อนที่จะขยำแผ่นกระดาษที่จดวัตถุดิบก่อนที่จะปาลงถังขยะที่อยู่ข้างๆ อย่างแม่นยำ
หลังจากที่ซื้อของในสิ่งที่ต้องการเสร็จ..ผมก็ได้เค้กก้อนหนึ่งพร้อมกับพร็อพที่เอาไว้จัดการวันเกิด..ส่วนชาจินก็ซื้อนมวัวมาแกลลอนนึงที่เหมือนซื้อจะเอาไว้อาบงั้นแหละ
"ชอบดื่มนมหรอ?" ผมถามในขณะที่อาศัยรถของชาจินมาด้วยเพราะเขากลัวว่าผมจะเดินไม่ถึงบ้านเพราะของเต็มมือ..อะไรจะใจดีขนาดนี้
ไม่เหมือนใครบางคนที่ชื่อต้นคือมอม้า
"อืม..ช่วงนี้กูนอนไม่ค่อยหลับน่ะ" ชาจินว่าในขณะที่ขับรถไปด้วยและมีบางครั้งที่สายตาจ้องมาที่ขาเนียนๆ ของผมในขณะที่ติดไฟแดงจนผมถึงกับต้องมองที่ขาตัวเองด้วยความอยากรู้บ้าง
"มีอะไรติดที่ขากูหรอ?" พร้อมกับยกขาข้างนึงขึ้นจนขอบกางเกงในสีขาวโผล่ออกมาจากขอบกางเกงขาสั้นด้านนอกที่เล่นเอาชาจินถึงกับหน้าแดงเถือกเหมือนคนมีไข้ก่อนที่จะบ่นใส่ผมที่ทำเอาผมถึงกับทำหน้าฉงนด้วยความงุนงง
"อย่าเยอะ! เดี๋ยวกูทนไม่ไหว..ยิ่งช่วงนี้ไม่ได้ทำร้ายตัวเองด้วยเพราะงานเยอะ"
"แล้วทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วยล่ะ?" อันนี้ผมไม่รู้จริงๆ นะไม่ได้แกล้งโง่ "ชาจินป่วยหรอ? มีอะไรก็ปรึกษากูได้นะ" พร้อมรอยยิ้มหวานจนทำเอาชาจินถึงกับใจกระตุก "ถ้านินิวช่วยได้"
ผมก็แค่พูดในฐานะเพื่อนที่ถึงจะไม่สนิทแต่ก็เคยอยู่ห้องเดียวกันมาก่อนโดยที่ผมไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังเชื้อเชิญหมาป่าที่หุ้มหนังแกะอยู่
ไม่มีคำตอบจากชาจินแม้แต่คำเดียวมีเพียงการกระทำในช่วงที่จอดไฟแดงก็เท่านั้นที่เล่นเอาผมถึงกับหดคอหนี "ไม่ได้นะ!" ทำเอาชาจินถึงกับรู้สึกผิดเหมือนไปเผาบ้านใครมางั้นแหละ "ถ้าในห้องกูก็ได้นะ" พอชาจินได้ยินแบบนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าพร้อมกับตาลุกวาวเหมือนกับเด็กสามขวบได้ของเล่น
"งั้นกูเข้าทางลัดเลยดีกว่าจะได้ทำเร็วๆ"
