ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,รัก,แฟนตาซี,นิยายวาย,รักวัยรุ่น,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตื่นขึ้นมาอันดับแรกก็ต้องอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ต่อจากนั้นก็ไปต้มไข่มุกและเพิ่มผงกาแฟ โกโก้และชาเขียวในกระปุกจนเต็ม
หลังจากอาบน้ำเสร็จภายในเวลาสิบห้านาทีผมก็ออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวอย่างที่ทำทุกวันเป็นประจำ แต่วันนี้มันได้เปลี่ยนไปอย่างงงๆ ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องภายในความฝันนั้น...
ผ้าอีกผืนที่เล็กกว่าถูกคนอีกคนเช็ดหัวผมจนแห้งก่อนที่จะเอาชุดคอกลมสีดำมาสวมหัวไว้พร้อมหยิบแขนผมเพื่อสวมเข้าไปในแขนของเสื้อให้เรียบร้อย
"ทีหลังอย่าโป๊ให้ผมเห็นอีกนะ เดี๋ยวผมจะอดใจไม่ไหวจนไม่ได้ทำงานกันพอดี" ว่าก่อนที่จะเข้าไปในครัวโดยปล่อยให้ผมยืนงงๆ อยู่ที่เดิม
เขาต้มไข่มุกอยู่หรอ...
ผมชะเง้อมองในครัวสักพักก่อนที่จะเปลี่ยนใจไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและไม่เอะใจเลยว่าทำไมเขาถึงต้มไข่มุกเป็น
บางทีทุกคนก็อาจทำได้ เว้นแต่ว่ามันจะไม่เหมือนสูตรของผมเอง
แต่งตัวเสร็จพร้อมผ้ากับเปื้อนสีดำสนิทก่อนที่จะเข้าไปในร้านเพื่อเติมของ แต่พอไปถึงก็เห็นอีกคนทำอยู่แล้ว นี่เขาต้มไข่มุกทิ้งไว้รึ! ไม่ได้การละ!
ขอให้ผมไปทันด้วยเถอะ ถ้าไข่มุกจับตัวเป็นก้อนเดียวกันได้เสียของแน่!
วิ่งมาจนมาถึงในครัวยังไม่ทันที่จะเงยหน้าขึ้นผมก็ได้ยินเสียงที่หวานละมุนเข้า "มีอะไรรึเปล่าครับ?" ชะงักเมื่อคนที่อยู่ในร้านกลับมาอยู่ในห้องครัว
"ทะ...ทำไมเดินเร็วจังละ? พวกคุณใช่มนุษย์รึเปล่าเนี่ย?" ได้ยินคำพูดติดบ่นของผมใบหน้าที่อยากรู้คำถามกลับหัวเหราะออกมาเบาๆ "มีอะไรน่าขำครับ!"
"ขะ..ขอโทษครับ" เกลี่ยน้ำตาที่ซึมออกมาด้วยนิ้วชี้ "แน่นอนว่าผมคือมนุษย์ร้อยเปอร์เซ็นอยู่แล้ว ส่วนที่คุณลาเต้ถามว่าใครที่อยู่ด้านนอก...ก็ลองใช้ใจตัวเองดูสิครับ" คำอย่างหลังเขาเดินมากระซิบที่ข้างหูผมจนผมรู้สึกถึงความขนลุก
ทำไมเขาถึงรู้จักชื่อของผม...นึกออกได้อย่างหนึ่งแล้ว...พวกเขาเป็นฝาแฝดกันนี่นา?
ผมลืมได้ไงว่ามีคนอีกคนอาศัยอยู่ในบ้าน
เป็นเพราะน่าตาเหมือนกันราวกับเป็นคนเดียวกันมั้งผมเลยนึกว่ากำลังฝันอยู่และที่จริงแล้วเขามีแค่คนเดียว แต่ในความเป็นจริงเขามีกันสองคนต่างหาก
ที่ผมเห็นเขานอนขนาบข้างผมน่ะมันคือความจริง
คิดไปคิดมาก็เริ่มงงกับตัวเองแล้วว่าอันไหนคือโลกจริงและอันไหนคือโลกแห่งความฝัน? หรือทั้งสองคือสิ่งที่ผมน่ามืดน่ามัวมโนไปเองกัน
ค่อยๆ เดินไปยังในร้านก็ยังมีคนคนนั้นยืนอยู่กับที่พร้อมกับใบหน้าที่จริงจังอยู่ ในมือของเขากำลังผสมส่วนผสมบางอย่างที่ขาวและข้น
