ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,รัก,แฟนตาซี,นิยายวาย,รักวัยรุ่น,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นับตั้งแต่คืนนั้นผมก็นอนซมเป็นผักในเช้าวันรุ่งขึ้นจนคุณช็อกโค้ต้องถามเพื่อความแน่ใจว่าผมต้องการจะเปิดร้านรึเปล่าและเปิดไหวไหม?
ผมบอกด้วยเสียงแหบพร่าเพราะเจ็บคอไปว่าให้หยุดชั่วคราวเพราะยังไงช่วงนี้ก็เป็นวันหยุดสงกรานต์ไม่มีใครมากันหรอก ส่วนมากผู้คนจะไปเที่ยวกันและถ้าถึงแม้จะมีคนบางส่วนจริงๆ ผมก็คงจะไม่ให้เข้าร้านในสภาพเปียกไปด้วยแป้งหรอกนะ
ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่มันต้องใช้เวลานานในการที่จะต้องทำความสะอาดคราบแป้งเปียก อีกอย่างผมก็มีหนังสืออีกโดนทำก็คือจบไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้
คุณช็อกโค้นำที่ลดไข้มาให้ผมคาบเอาไว้และนั่งรออยู่บนเตียงข้างผมโดยเจ้าตัวบอกว่าหน้าที่ทำข้าวต้มเป็นหน้าที่ของพี่ชายของเขาที่เป็นคนต้นเรื่องที่จะทำเรื่องอย่างว่าในห้องน้ำ
แต่คนช็อกโค้ก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไม่ใช่หรือครับ?
หลับตาลงเพื่อหลับไปจริงๆ อีกครั้งพร้อมกับยอมรับกันคนสองคนที่มันไม่ใช่ความฝันและการมโนอีกต่อไป หลักฐานก็คือเรื่องในห้องน้ำจนผมต้องป่วยนอนติดเตียงอยู่แบบนี้
ใช้เวลานานพอสมควรในที่สุดที่วัดไข้ก็ปรากฏตัวเลขจนคุณช็อกโค้ต้องถอนหายใจอย่างคนสำนึกผิด "ไข้ยังไม่ลดเลยครับ มันเป็นความผิดของผมเอง" จูบหน้าผากอย่างอ่อนโยนเพื่อการไถ่โทษก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปที่ครัวเพื่อที่จะไปช่วยพี่ชายของตัวเอง
ตกลงเพิ่งคิดได้หรือครับเนี่ย?
ไม่รู้ว่านอนไปนานเท่าไรแล้วก่อนที่จะมีความรู้สึกว่ามีคนมานั่งอยู่ใกล้ๆ ตัวจนต้องลืมตาสะลืมสะลือมองและมันก็เป็นภาพที่เบลอไม่น้อย แต่ก็พอจับจุดได้ว่าใครมานั่งอยู่ข้างๆ
"คะ..คุณคอฟฟี่?" พูดด้วยเสียงแหบพร่าก่อนที่เจ้าตัวจะลูบบริเวณแก้มของผมอย่างอ่อนโยน "ผมขอโทษนะครับ...ที่...นอนไปนาน...จนคุณต้องรอ..สงสัย..ข้าวต้ม..จะหาย..ร้อน..ละ..แล้ว"
พูดอย่างยากลำปากเพราะเจ็บคอแต่ผมก็ยังที่จะฝืนมัน
"ไม่ต้องพูดแล้วครับ เดี๋ยวจะเป็นหนักกว่าเดิม" ประคองผมให้นั่งลงบนเตียงก่อนที่จะเอาหมอนมาพิงแผ่นหลังของผมเอาไว้
ช้อนสีขาวได้ตักข้าวต้มอุ่นๆ หนึ่งคำแต่ถึงจะเรียกว่าอุ่นแต่สำหรับผมที่เห็นควันฉุยขนาดนั้นมันควรเรียกว่ายังร้อนอยู่
เป่าด้วยริมฝีปากที่มีเสน่ห์นั้นจนควันเริ่มหายไปก่อนที่จะจรดที่ริมฝีปากผมเบาๆ ผมอ้าปากเพื่อที่จะคาบช้อนเอาไว้พร้อมริมฝีปากของตัวเองที่กวาดเข้าต้มเข้ามาและกลืนทันทีโดยที่ไม่ต้องเคี้ยว
กินไปได้สองสามคำผมก็หยุดและดื่มน้ำตามด้วยหลอดจากนั้นเจ้าตัวก็จัดระเบียบผมให้นอนลงเหมือนเดิม
"เดี๋ยวให้น้องผมเช็ดตัวให้นะครับ" ผงกหัวแทนคำพูดในขณะที่หลับตาสนิท
