ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต - บทที่11 หนุ่มรูปงามขับเกวียนวัว โดย zuey @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

จีน,ดราม่า,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ข้ามเวลา

จีนโบราณ,ทะลุมิติ

เสี่ยวหลันจื่อหญิงสาวที่ทะลุมิติมา ทำหน้าที่ตัวละครลับเพื่อดำเนินเรื่องในนิยายให้สนุกมากกว่าเดิมโดยไม่ต้องคำนึงว่าเนื้อเรื่องเดิมจะจบอย่างไร แต่กลับถูกท่านอ๋องที่ฆ่าตัวเองตอนต้นเรื่องตามติดเป็นเงา

ผู้แต่ง

zuey

เรื่องย่อ

เซียวอี้เหิงพยายามใช้ลมปราณเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังจะปะทุของตน เสียงสวบสาบก็ดังขึ้นทางด้านหลัง คราวนี้เขาเข้าใจได้ในทันทีว่าตนเองถูกวางยาแน่แล้ว น่าตายนักใจกล้าเหลือเกินเขาคงใจดีเกินไปสินะ ในสมองก็คิดอย่างหนึ่งแต่ร่างกายกลับไม่ฟัง เซียวอี้เหิงคว้าตัวอวี้ซูเหยาเข้าหาตนแล้วกระชากเสื้อผ้าของนางออกจนหมด จากนั้นไม่นานเสียงครวญครางก็ดังแว่วออกมาจากบ่อน้ำพุร้อน จนกระทั่งรุ่งสางฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดจึงหมดลง เซียวอี้เหิงลุกออกจากตัวของอวี้ซูเหยาอย่างรังเกียจ สายตาลึกล้ำดำมืดที่เหมือนคมมีดมองร่างเล็กที่หมดสติไปนานแล้ว เหมือนกับกำลังมองคนตาย

ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่1 ตัวละครลับอะไร,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่2 ความทรงจำของคนอื่น,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่3 ขึ้นเขา,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่4 ขายสมุนไพร,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่5 ตามหาศพ,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่6 พบพระเอกในนิยาย,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่7 ฝันถึงนางอีกครั้ง,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่8 ชายหนุ่มรูปงาม,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่9 หลานเขยผู้หล่อเหลา,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่10 นอนร่วมห้อง,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่11 หนุ่มรูปงามขับเกวียนวัว,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่12 คุณหนูสกุลหลู่,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่13 เรามากินหม้อไฟกัน,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่14 หนุ่มชาวนาผู้หล่อเหลา,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่15 เหตุผลที่ต้องนอนด้วยกัน,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่16 พบคุณหนูหลู่อีกครั้ง,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่17 ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่18 หลบหน้า,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่19 ใกล้ชิด,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่20 หวานไม่แผ่ว,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่21 อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่22 เดินทางไปเมืองหลวง,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่23 พบกันอีกครั้ง,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่24 ข้าขอโทษ,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่25 คืนดีกันนะ,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่26 ตกหลุ่มพราง,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่27 ข่าวลือ,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่28 ปลดตำแหน่งรัชทายาท,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่29 อยู่พร้อมหน้า,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่30 ข้าอยากอยู่กับเจ้าตลอดไป,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่31 กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะ,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่32 หลี่เอ้อกัง,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่33 ข้าได้ยินเสียงสตรี,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่34 ที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพื่อเจ้า,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่35 กลับหมู่บ้านเถาฮวา,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่36 ชิงตัวนักโทษ,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่37 รีเซ็ต,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่38 หญิงสาวริมสระบัว,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่39 สาวใช้ส่วนตัว,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่40 นอนกับข้าเถอะ,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่41 ข้ากลับมาแล้ว,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่42 จับกุม,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่43 ภาพจำสุดท้าย,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่44 บทส่งท้าย,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่45 ตอนพิเศษ1,ทะลุมิติมาเป็นตัวละครลับของท่านอ๋องอำมหิต-บทที่46 ตอนพิเศษ2

เสี่ยวหลันจื่อที่ตื่นสายกว่าใครเดินหาวจนตาหยีออกมาจากห้อง หลังจากล้างหน้าล้างตารับประทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วนางจึงบอกแม่เฒ่าสวีว่าจะไปขายสมุนไพรที่เก็บมาจากบนเขาเมื่อวาน

“ท่านย่าข้าจะเข้าไปในอำเภอขายสมุนไพรครั้งนี้พวกท่านไม่ต้องตามไปหรอก เพราะคราวนี้เป็นสมุนไพรธรรมดา” เสี่ยวหลันจื่อปดแม่เฒ่าสวี

“ได้ แต่เจ้าต้องให้พ่อหนุ่มตามไปด้วยนะ ยายเป็นห่วง” เสี่ยวหลันจื่อกลอกตา นางจะเป็นอันตรายอะไรได้ ถ้ามีก็มาจากเจ้าหนุ่มที่ท่านยายปลื้มนักปลื้มหนานั่นและ

ฉีเยี่ยนยืนรอที่หน้ารถม้าคันใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราปราณีตบ่งบอกความสูงศักดิ์

“ไปเอาเกวียนวัวออกมา” เสี่ยวหลันจื่อ ออกคำสั่งกับฉีเยี่ยน

"ข้าไม่ขี่รถม้าของพวกเจ้าหรอกนะ” เสี่ยวหลันจื่อยืนกราน ฉีเยี่ยนหันไปมองเจ้านายของตน

“ทำตามที่นางสั่ง” ดวงสีรัตติกาลมองไปยังฉีเยี่ยนคมกริบ ในใจของเซียวอี้เหิงคิดว่ายอมให้นางไปก่อนรอให้เขารู้วิธีที่จะทำให้ความฝันนั้นหายไปค่อยกลับมาจัดการสตรีผู้นี้ก็ยังไม่สาย ฉีเยี่ยนลากเกวียนวัวออกมา ก่อนที่เขาจะกระโดดขึ้นที่นั่งคนขับ เสี่ยวหลันจื่อก็ขวางเขาเอาไว้

“ท่านเป็นคนขับเกวียนวัว” เสี่ยวหลันจื่อชี้ไปที่เซียวอี้เหิงทันที นางอยากจะเอาคืนที่เขาเข้ามานอนในห้องของนางโดยพละการและที่เขาพูดเรื่องไร้สาระกับแม่เฒ่าสวี

เซียวอี้เหิงกระโดดขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับเกวียนแต่โดยดีไม่โต้เเย้งสักคำ

“แต่ว่า.....นายท่าน” ฉีเหลยคิดจะห้ามปราม แต่ฉีเยี่ยนดึงเขาเอาไว้

“เจ้าคิดว่า ถ้าท่านอ๋องไม่เต็มใจจะทำ คิดว่านางจะสามารถบังคับท่านอ๋องได้หรือ อยู่เฉยๆ เถอะน่า” ฉีเหลยมองสถานการณ์ออกตั้งนานแล้ว ถึงแม้ท่านอ๋องไม่ได้บอกว่ามาอยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆ กลางหุบเขานี่ทำไมท่านอ๋องต้องมีเหตุผลของตนเองแน่ พวกเขาที่เป็นเพียงผู้ใต้บัญชามีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น

“พวกเจ้ารออยู่ที่นี่” เซียวอี้เหิงหันมาสั่งฉีเหลยกับฉีเยี่ยน

เสี่ยวหลันจื่อนั่งอยู่ที่ท้ายเกวียน มองสององครักษ์อย่างยียวน บนใบหน้าเขียนว่า เป็นไงล่ะข้าสั่งท่านอ๋องของพวกเจ้าขับเกวียนได้ วันนี้เสี่ยวหลันจื่ออารมณ์ดีเป็นพิเศษ แล้วเกวียนวัวก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านเถาฮวาไปช้าๆ

เสี่ยวหลันจื่อ นั่งอยู่ท้ายเกวียนกับเสี่ยวหงฮำเพลงเบาๆ เสียงนกร้องและเสียงลมพัดยอดไม้รวมกับเสียงย่ำเท้าของวัวทำให้เข้ากับบรรยากาศที่เงียบสงบนี้ยิ่งนัก โดยเฉพาะมีชายหนุ่มรูปงามผู้สูงศักดิ์มาขับเกวียนให้นั่ง เสี่ยวหลันจื่อนั่งหลับตาพริ้มอย่างสุขใจ

ไม่นานเกวียนวัวที่ทั้งสองนั่งมาก็มาถึงอำเภอหยู่เปิง เสี่ยวหลันจื่อให้เขาเอาเกวียนวัวไปฝากไว้ที่รับฝากตรงทางเข้าอำเภอ จ่ายเงินให้คนดูแลวัวจากนั้นก็สะพายตะกร้าเข้าเมืองไป

เซียวอี้เหิงเฝ้าสังเกตนางมาสองวันแล้ว นางท่าทางคล่องแคล่ว เหมือนกับทำเรื่องต่างๆ ราวกับเป็นกิจวัตร ราวกับเป็นความเคยชินที่ทำมานาน มันจะเป็นไปได้อย่างไร จากที่รู้มานางเติมโตมาจากในวังถูกอบรมจากมามาที่มีประสบการณ์ทำหน้าที่ดูแลผู้สูงศักดิ์ในวังแม้จะเป็นเพียงนางกำนัล แต่นางไม่เคยออกนอกวังเลยสักครั้งจะต้องไม่เคยลำบากเหมือนชาวบ้านอย่างแน่นอนเเล้วนางรู้เรื่องต่างๆพวกนี้ได้ยังไง เขาจะต้องรู้ความลับของนางให้ได้ เซียวอี้เหิงคิด

“เจ้าเหม่อลอยอะไร ไปได้แล้ว” เสี่ยวหลันจื่อหันมาหาเซียวอี้เหิงที่เอาแต่จ้องตัวเองไม่วางตา

ระหว่างทางที่เดินไปเริ่นโส่วถังทั้งสองคนกลายเป็นจุดสนใจโดยอัตโนมัติ วันก่อนมีเพียงเสี่ยวหลันจื่อคนเดียว แต่วันนี้มีเซียวอี้เหิงมาด้วยความงามที่เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว ทำให้เป็นที่สนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา เเละเรื่องความงามและหล่อเหลาของสองคนนี้ก็ถูกเล่าปากต่อปากไปหลายวัน

“ข้ามาขายสมุนไพร” เสี่ยวหลันจื่อบอกกับเด็กหนุ่มที่ชื่ออาเป่า อาเป่าจำนางได้ แม่นางฟ้าเมื่อครั้งก่อน เขารีบวิ่งไปตามผู้ดูแลเฉินทันที

“แม่นางอวี้ เจ้ามาแล้ว” เสี่ยวหลันจื่อพยักหน้าให้เขา พร้อมปลดตะกร้าสะพายหลังลงมา แต่เซียวอี้เหิงที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับไม่ขยับ ผู้ดูแลเฉินที่เห็นเซียวอี้เหิงมากับนางด้วยก็ชะงักไปทันทีจากนั้นจึงปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“เชิญท่านทั้งสองที่ห้องรับรอง” ผู้ดูเเลเฉินผายมือ

“ไม่ต้องหรอก ข้ารีบท่านรีบตีราคาสมุนไพรให้ข้าเถอะ” เสี่ยวหลันจื่อบอกเขา ผู้ดูแลเฉินมีท่าทางลังเล

“ทำตามที่นางบอก” เซียวอี้เหิงหันมาสั่งผู้ดูเเลเฉินเสียงเรียบ ผู้ดูแลเฉินรีบทำตามที่เขาสั่งทันที ครั้งนี้สมุนไพรไม่ได้มีราคาแพงเหมือนครั้งที่แล้วได้มาเพียงสามร้อยห้าสิบตำลึงเพราะมีเห็ดหลินจือ ด้วยจึงยังพอได้ราคาบ้าง เสี่ยวหลันจื่อมองตั๋วเงินในมือตัวเองด้วยสายตาจนใจ

“แม่นางอวี้ ท่านไม่พอใจในราคานี้หรือ” ผู้ดูเเลเฉินเหลือบมองเซียวอี้เหิงอย่างระมัดระวัง

“เปล่า” เสี่ยวหลันจื่อส่ายหัว

“แล้วเหตุใดท่านทำหน้าเศร้าเช่นนี้เล่า” ผู้ดูแลเฉินถามนาง

“ข้าแค่คิดว่า.......” เสี่ยวหลันจื่อเงียบไปไม่ได้พูดต่อ เซียวอี้เหิงที่ยืนเอามือไขว้หลังคล้ายไม่สนใจนางแต่กลับคอยเงี่ยหูฟังการสนทนาของนางกับผู้ดูแลเฉินอยู่

“ข้าต้องขอตัวก่อนยังมีธุระต้องทำอีกหลายอย่าง” เสี่ยวหลันจื่อตัดบทสนทนา เพราะไม่อยากพูดเรื่องเงินกับผู้ดูแลเฉิน แล้วขอตัวออกไปจากเริ่นโส่วถังทันที

“ไปร้านขายผ้ากันเถอะ” เสี่ยวหลันจื่อหันหลังไปชวนเซียวอี้เหิง เขาเลิกคิ้วขึ้น อย่างมีคำถามว่านางจะไปร้านขายผ้าทำไม

“ก็ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้พวกท่านน่ะสิ มาอยู่หมู่บ้านชนบทแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหราแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” เสี่ยวหลันจื่อพูดพลางเดินนำหน้าเขาไป

หน้าร้ายขายผ้า จี้ชิงหรู ครั้งก่อนที่เสี่ยวหลันจื่อมาขายสมุนไพรกับผู้เฒ่าทั้งสอง นางก็มาซื้อเสื้อผ้า กับพวกเครื่องนอนที่นี่ เพราะเถ้าแก่ของร้านใจดีแถมยังลดราคาให้อีกด้วย ถึงร้านจี้ชิงหรูจะเป็นร้านข้ายผ้าที่ใหญ่ที่สุดแต่กลับไม่ดูถูกคนจนแม้แต่น้อย ผู้ดูแลจี้ชิงหรูเห็นเสี่ยวหลันจื่อก็จำได้ แม่นางที่งดงามราวนางเซียนตกสวรรค์คนนั้น

“แม่นางอวี้ ท่านมาอีกแล้วคราวนี้มาซื้อะไรหรือ” ผู้ดูแล จี้ชิงหรู ชื่อว่าเจียงฉงเหนียงทักทายเสี่ยวหลันจื่ออย่างเป็นกันเอง

“แม่นางอวี้อะไรกัน เรียกข้าว่าเสี่ยวหลันจื่อเถอะ” เสี่ยวหลันจื่อยิ้มตาหยีให้นาง

“ถ้างั้นเจ้าก็ห้ามเรียกข้าว่าผู้ดูแลเจียง เรียกข้าว่าฉงเหนียงเถอะ” เจียงฉงเหนียงก็ไม่ปฏิเสธเสี่ยวหลันจื่อเช่นกัน ทั้งสองเข้ากันได้เป็นอย่างดีเพราะเป็นคนตรงไปตรงมาเหมือนกัน

เจียงฉงเหนียงที่คุยเล่นอยู่กับเสี่ยวหลันจื่อตกตะลึง เมื่อมองเลยไปด้านหลังของนาง “คุณชายท่านนี้.....” เจียงฉงเหนียงหันไปถามเสี่ยวหลันจื่อ

“เขาเป็นคนรู้จักของข้าเอง” ”เสี่ยวหลันจื่อแนะนำแค่นั้น

“ออ” เจียงฉงเหนียงพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนลากแขนเสี่ยวหลันจื่อเข้ามาคุยกันสองคนอีกด้าน

“เจ้าไปเจอชายรูปงามปานเทพเซียนคนนี้ที่ไหน” เจียงฉงเหนียงซักนางทันที

“ข้า.....เขาเป็นญาติห่างๆ ของข้า มาขออยู่ด้วยสักพักน่ะ” เสี่ยวหลันจื่อเลี่ยงคำถามยุ่งยากของนาง

“ออ มิน่าล่ะ พวกเจ้าหน้าตาดีกันทั้งสองคน เขาว่ากันว่าหน้าตามักจะถ่ายทอดมาทางสายเลือด” เสี่ยวหลันจื่อ กลอกตาในความคิดเพ้อเจ้อของเจียงฉงเหนียง

"ท่านอ่านนิยายมากเกินไปแล้ว” เสี่ยวหลันจื่อเดินผละจากนางมาเพื่อเลือกเสื่อผ้าให้ชายฉกรรจ์สามคนที่เพิ่มมาในเรือนของนาง