เรื่องราวความรัก
ของทั้งห้าคู่ ที่มีอุปสรรค ที่เรียกว่าความฝันของแต่ละคน มาขวางกั้น เกิดเป็นความรัก ที่อาจเปิดเผยได้
ด้วยเส้นเรื่องของแต่ละคู่ ที่มีรสชาติที่แตกต่างกับอุปสรรค ที่ไม่เหมือนกัน พวกเขาจะจับมือกันก้าวข้ามอุปสรรค เหล่านั้นไปด้วยกันได้หรือไม่ มาติดตามไปพร้อมๆกัน ในเซ็ตนิยาย my year love
รัก,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,ไทย,หญิง-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,LGBTQIA+,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวความรัก
ของทั้งห้าคู่ ที่มีอุปสรรค ที่เรียกว่าความฝันของแต่ละคน มาขวางกั้น เกิดเป็นความรัก ที่อาจเปิดเผยได้
ด้วยเส้นเรื่องของแต่ละคู่ ที่มีรสชาติที่แตกต่างกับอุปสรรค ที่ไม่เหมือนกัน พวกเขาจะจับมือกันก้าวข้ามอุปสรรค เหล่านั้นไปด้วยกันได้หรือไม่ มาติดตามไปพร้อมๆกัน ในเซ็ตนิยาย my year love
ผู้แต่ง
Alinda-อลินดา
เรื่องย่อ
เรื่องราวความรัก
ของทั้งห้าคู่ ที่มีอุปสรรค ที่เรียกว่าความฝันของแต่ละคน มาขวางกั้น เกิดเป็นความรัก ที่อาจเปิดเผยได้
ด้วยเส้นเรื่องของแต่ละคู่ ที่มีรสชาติที่แตกต่างกับอุปสรรค ที่ไม่เหมือนกัน
พวกเขาจะจับมือกันก้าวข้ามอุปสรรค เหล่านั้นไปด้วยกันได้หรือไม่
มาติดตามไปพร้อมๆกัน ในเซ็ตนิยาย my year love
เพราะต่างคนต่างมีความฝัน มีเส้นทางเป็นของตัวเอง การแยกจากถึงต้องมาถึง
หนึ่งคนก้าวเดินออกไปแสงไกล อีกคนกลับอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
หนึ่งคนพร้อมที่จะยกเลิกคำมั้นสัญญาเสมอ อีกกลับยึดมั่นในคำสัญญาไม่เปลี่ยนแปลก
ความรักครั้งนี้จะเป็นเช่นใดจะต้องแยกจากหรือพวกเขาจะได้กับมารักกัน
มาติดตามเรื่องราวความรักของคู่นี้ไปพร้อมๆกัน ในนิยายเรื่องนี้ได้เลย
#เจ้าขุนอิงฟ้า #อลินดา #Alinda
บทที่ 10
10
~Ingfa~
กรุงเทพฯ
สนามบิน สุวรรณภูมิ
“ค่ะ ถึงแล้ว เดียวฟ้าเอากระเป๋าไปเก็บที่คอนโดแล้วจะรีบไปหานะคะ”
ฉันเอ่ยปากบอกกับปลายสายของพี่อิงดาวขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มก่อนฉันจะกดวางสายพี่อิงดาวลง เดินออกจากสนามบินไปโบยรถสาธารณะให้ไปส่งที่คอนโดเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บก่อน ทันทีที่รถสาธารณะชะลอหยุดลงหน้าคอนโดของฉัน ฉันก็ไม่รอเปิดประตูลงจากรถทันที โดยไม่ลืมบอกให้คุณลุงคนขับรถจอดรอฉันอยู่ที่หน้าคอนโดก่อน
“ขอบคุณค่ะ จะเป็นอะไรไหมถ้าฉันจะรบกวนคุณลุงจอดรถรอฉันสักครู่นะคะ พอดีฉันจะแค่เอาของขึ้นไปเก็บที่ห้อง แล้วออกไปทำธุระด้านนอกต่อนะคะ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของฉันคุณลุงคนขับรถพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบปากรับคำฉัน ฉันยิ้มขอบคุณ คุณลุงคนขับรถเล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะรีบลากกระเป๋าเดินทางของฉันขึ้นไปเก็บบนห้องทันที ใช้เวลาไม่นานนักฉันก็กลับลงมาด้านล่างอีกครั้ง รีบวิ่งไปที่รถสาธารณะที่คุณลุงคนขับรถรออยู่
ยิ้มให้กับคุณลุงเล็กน้อยพยักหน้าเบาๆส่งสัญญาให้คุณลุงคนขับรถพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยปากบอกสถานที่ ที่ฉันให้กับคุณลุงคนขับรถ ก่อนที่คุณลุงคนขับรถจะค่อยขับเคลื่อนออกจากหน้าคอนโดฉันไปมุ่งไปสู่สตูดิโอของพี่เจ้าขุนทันที
ทันทีที่รถสาธารณะชะลอหยุดลงหน้าสตูดิโอ ฉันเอ่ยปากขอบคุณ คุณลุงคนขับรถอีกครั้งส่งค่าโดยสารไปให้กับคุณลุงคนขับพร้อมเงินพิเศษอีกนิดหน่อยเป็นค่าเสียเวลาก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งเข้าไปในสตูดิโอของพี่เจ้าขุนทัน หลังจากคุณลุงคนขับรถ ขับรถออกจากหน้าสตูดิโอหายลับไปจากสายตา
“น้องอิงฟ้า มาแล้วเหรอค่ะ ทุกคนกำลังรออยู่เลยค่ะ”
ทันทีที่ฉันก้าวเท้าเดินเข้ามาในสตูดิโอเสียงพี่ทีมงานของพี่เจ้าขุนเอ่ยปากทักทายฉันขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม ฉันขมัวคิ้วเพียงเล็กน้อยยกนิ้วชี้ที่ตัวเอง เอ่ยปากถามพี่ทีมงานขึ้นมา
“รอฉันเหรอค่ะ ส่วนหานักแสดงฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องสักหน่อย ไม่เห็นต้องรอฉันเลยไม่ใช้เหรอค่ะ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของฉันพี่ทีมงานยิ้มให้กับฉันเลยน้อยก่อนที่พี่ทีมงานจะเอ่ยปากบอกกับฉันขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“เอาเป็นว่า เข้าไปด้านในเดียวก็รู้เองค่ะ”
สิ้นประโยคคำพูดของพี่ทีมงานมือบางของพี่ทีมงานก็ออกแรกผลักแผ่นหลังของฉันเบาๆให้เดินเข้าไปด้านในพร้อมรอยยิ้ม ทันทีที่เดินมาถึงหน้าห้องแต่งตัว มือบางของพี่ทีมงานก็เอื้อนไปเปิดประตูห้องแต่งตัวทันที เอ่ยปากทักทายคนที่อยู่ในห้องขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ทุกคนน้องอิงฟ้ามาถึงแล้วค่ะ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของพี่ทีมงานทุกคนที่อยู่ในห้องพร้อมใจกันหันมามองฉัน ทันทีที่เห็นฉันพี่อิงดาวเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่พี่อิงดาวจะเดินเข้ามาจุมมือฉันไปที่หน้ากระจกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่พี่อิงดาวจะกดไหล่ฉันลงเบาๆให้นั่งลงที่เก้าอี้หน้ากระจกก่อนที่พี่อิงดาวจะเอ่ยปากพูดกับฉันขึ้นมา
“เอาละ โปรเจคนี้นอกจากน้องสาวพี่ต้องมาเขียนบทแล้ว น้องสาวพี่ต้องทำหน้าที่เป็นนักแสดงหลักด้วยนะจ้ะ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของพี่สาวฉัน ฉันรีบเด้นตัวลุกขึ้นยืนเล็กน้อย หันไปหน้าไปหาคนเป็นพี่สาวเอ่ยปากถ้าขึ้นมาด้วยความตกใจเล็กน้อย
“ว่าไงนะ…”
“นักแสดงหลัก หมายความว่ายังไงค่ะ ไม่เห็นมีใครบอกฟ้าเลย ว่าฟ้าต้องมาแสดงด้วยแบบนี้”
“ตัดสินใจอะไรกันเอง ทำไมไม่ถามความสมัครใจกันบ้างละคะ”
“ไม่เอาฟ้าไม่ทำเด็ดแค่ แค่เขียนบทก็พอว่า อันนั้นฟ้าเต็มใจรับงาน แต่เรื่องที่ฟ้าต้องไปแสดงด้วย ยังไงก็ไม่ไหวค่ะ”
“อีกอย่างฟ้าเป็นนักเขียน ไม่ใช้นักแสดง”
“ฟ้าขอปฏิเสธค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฟ้าขอตัวนะคะ”
“มีงานเขียนต้องเขียนต่อให้เสร็จ”
สิ้นประโยคดังกล่าวฉันก็ผลักออกจากพี่อิงดาว เดินออกจากห้องแต่งตัวไปอย่างไม่สบอารมณ์ ออกไปจากสตูดิโอของพี่เจ้าขุน เดินไปที่คาเฟ่เล็กๆที่ฉันบังเอิญเจอระหว่างนั่งรถมาที่สตูดิโอของพี่เจ้าขุน ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เปิดประตูเข้าไปในคาเฟ่ที่ว่าทันที
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงพนักงานเสิร์ฟเอ่ยปากทักทายฉันที่เดินเข้ามาในร้านกลิ่นกาแฟอ่อนๆลองมาแตะที่ปลายจมูกช่วงให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย เอ่ยปากสั่งโกโก้ปั่นหวานน้อย หนึ่งในเมนูเครื่องดื่มโปรดของฉันทันที พร้อมรอยยิ้ม
พนักงานยิ้มรับให้กับฉันเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะเดินจะหาโต๊ะเงียบๆนั่งๆเขียนนิยายของตัวเองต่อ
“โกโก้ปั่นหวานน้อยกับเค้กช็อกโกแลตบราวนี่ของคุณลูกค้าได้แล้วค่ะ”
เสียงหวานของพนักงานสาวเอ่ยปากบอกกับฉันขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มฉันหันไปยิ้มให้กับพนักงานสาวเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะเอ่ยปากถามบอกกับพนักงานสาวขึ้นมา
“โกโก้ปั่นนะใช้ค่ะ แต่เค้กช็อกโกแลตบราวนี่ชิ้นนี้ฉันไม่ได้สั่งนะคะ”
“เหรอค่ะ แต่มันถูกจ่ายไว้ในชื่อของคุณลูกค้านะคะ”
“ทั้งโกโก้แล้วก็เค้กช็อกโกแลตบราวนี่ชิ้นนี้ รับเอาไว้เถอะค่ะ คุณลูกค้า”
สิ้นประโยคดังกล่าวของพนักงานสาวรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่พนักงานสาวจะเดินออกจากโต๊ะฉันไป หลังจากนั่นสักพักต่อมาอาหารคราวก็ถูกยกมาเสิร์ฟให้ฉันอีกรอบ ด้วยฝีมือพนักงานคนเดิม
“เดี๋ยวอันนี้ ฉันก็ไม่ได้สั่งนะคะ”
“ผิดโต๊ะหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่ผิดหลอกค่ะ มันถูกจ่ายไว้แล้วเหมือนกันค่ะ”
“รับไว้เถอะค่ะ”
“เออค่ะ แต่ฉันขอถามได้ไหมใครเป็นคนสั่งเหรอค่ะ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพนักงานรอยยิ้มของพนักงานสาวปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่ตอบคำถามฉัน เธอก็เดินออกจากโต๊ะของฉันไปทันที
“ช่างเถอะได้กินฟรีถือว่าลาภปาก ถึงจะหน้าสงสัยนิดหน่อยก็เถอะ”
“ยังไงส่วนใหญ่ก็เป็นของโปรดฉัน”
“มีแค่ไม่กี่คนหลอกที่จะรู้เรื่องนี้”
“แต่อย่างคิดว่าแค่นี้อิงฟ้าคนนี้จะยกโทษให้ง่ายๆ ฝันไปเถอะ ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้ตั
ดสินใจอะไรกันเอง โดยไม่ถามความสมัครใจของฉันละ”