หนี้ชีวิต.. - 2 บ้านใหม่ โดย tonaor @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย

นิยายวาย

บ้านเรากำลังจะล้มละลายและผมถูกพี่ชายต่างพ่อนำมาขัดดอกให้คนใจร้าย..

ผู้แต่ง

tonaor

เรื่องย่อ

ผมร้องไห้ปริ่มใจจะขาดเพราะถูกพี่ชายบังคับให้มาเป็นทาสรับใช้ขัดดอกให้กับใครก็ไม่รู้..บ้านเรากำลังจะล้มละลาย..ทุกอย่างในบ้านกำลังจะถูกขายทอดตลาด..ผมที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดีกำลังจะถูกเปลี่ยนชีวิตเป็นคุนหนูตกอับแค่ชั่วข้ามคืน..

หนี้ชีวิต..-1 สร้างเรื่อง,หนี้ชีวิต..-2 บ้านใหม่,หนี้ชีวิต..-3 เจอกันครั้งแรก

ในตอนทีมี่สติอยู่นั่นจำได้ว่าพี่ชายสั่งคนบังคับให้ผมขึ้นรถตู้เพื่อที่จะมาส่งให้ใครก็ไม่รู้..พอมาถึงบ้านหลังใหญ่นั่นผมก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิต..แต่ถูกคนจำนวนมากวิ่งไล่จับ..พอนึกถึงตอนนี้พอตั้งสติได้ผมก็ตกใจและกระพริบตาไปมา..

ผมมองซ้ายขวากับสถานที่ใหม่ที่ไม่คุ้นตา..ห้องนี้ใช้โทนสีขาวทั้งห้องกว้างมากๆ..มองไปมีผ้าม่านสีขาวอมเหลืองปลิวไปมา..ผมค่อยๆขยับตัวและยันตัวเองจะลุกขึ้น..

"อ้าว..คุนนีล..ตื่นแล้วหรอค่ะ..ป้าดีใจจังเลยคุนหลับไปตั้งสามวันสามคืน..คุนเมฆากระวนกระวายใจมากเลยมาเฝ้าคุนนีลทุกวันเลยนะ"..ผมมองป้าที่ท่าทางใจดีพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม..

"สวัสดีครับป้า..เอ่อ..นีล..อยู่ที่ไหน"..ผมยกมือไหว้ป้าที่เดินมาลูบหัวผมด้วยความดีใจและผมก็ถามต่อทันที..

"คุนอยู่บ้านเจ้านายป้าจ้ะ..ป้าชื่อนวลนะ..เจ้านายชื่อคุนเมฆา..ป้าได้รับมอบหมายจากคุนเมฆาให้ดูแลคุนนีล..อยากได้อะไรเรียกป้านะค่ะ"..ป้านวลพูดจบก็เดินออกไป..สักพักก็มาพร้อมกับข้าวต้มหอมมาแต่ไกล..

"หิวแล้วใช่ไหมค่ะ..มาค่ะกินข้าวต้มปลากันดีกว่า..คุนเมฆาเธอสั่งไว้ถ้าคุนตื่นให้กินข้าวเลย..มาค่ะป้าช่วย"..ป้านวลช่วยขยับตัวผมให้นั่งพิงได้ก่อนจะนำโต๊ะตัวเล็กมาวางและป้อนข้าวต้มผมจนหมดถ้วยถึงแม้จะอยากกินเองแต่ป้านวลก็ยังคงอยากป้อนอยู่ดี..

พออิ่มแล้วป้านวลก็อธิบายว่าในห้องนี้ทุกอย่างถูกสั่งมาใหม่หมดทั้งข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าในตู้ทุกอย่างถูกจัดไว้ให้หมดแล้ว..ผมถูกขายมาให้คนชื่อเมฆาสินะ..เค้าซื้อผมมาไว้ทำไมนะแถมยังซื้อข้าวของให้ใหม่หมด..ไม่ได้อยู่ห้องคนใช้หรือคนสวนแล้วเค้าซื้อผมมาทำไม..แล้วเปิดเทอมผมจะได้ไปเรียนไหมนะ..

ผมค่อยๆขยับตัวและลุกขึ้นเดินไปรอบๆห้อง..ก็เจอกับห้องแยกออกมาคือห้องแต่งตัวและห้องน้ำ..ผมเปิดดูแต่ละตู้มีแต่เสื้อผ้าไซร์ผมทั้งนั่นแถมยังรุ่นใหม่ๆและแบรนด์ดังๆทั้งนั่น..ทั้งรองเท้าเครื่องประดับที่สำคัญมีสร้อย..แหวน..นาฬิกาทุกอย่างครบหมด..ทั้งชั้นใน..กระเป๋าแม้กระทั่งเครื่องสำอางแบรนด์ดังหลากหลายแบรนด์ก็มาอยู่ที่นี่..

"คุนนีลจะอาบน้ำใช่ไหม..เดียวป้าไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะค่ะจะได้สบายตัวขึ้น..แผลน่าจะดีขึ้นแล้วป้าทายาให้ทุกวัน"..ป้านวลมายืนข้างหลังจนผมตกใจ..

ผมอาบน้ำนานพอสมควรเพราะแช่ในอ่างแล้วสบายตัว..พอเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาก็ไม่เจอป้านวลแล้ว..ผมเลยเดินสำรวจรอบๆห้องและตัดสินใจเปิดประตูออกมาก็เจอกับคนเฝ้าประตู..พอนึกขึ้นได้ก็ตกใจและถอยหลังจนคนด้านนอกต่างตกใจก้มหน้า..

"เอ่อ..คุนจะรับอะไรไหมครับ"..ชายหนวดเข้มชุดดำนั่นเอามือประสานด้านหน้าก้มหัวลงและเอ่ยถามผมขึ้นมาแบบไม่สบตา..

ภาพเหตุการณ์ในวันนั่นมันก็เข้ามาในหัวอีกรอบ..ไหนจะตอนพี่ชายและแม่ที่ใช้ไม้ตีผมบังคับให้ผมมาขายตัวใช้หนี้..ภาพต่างๆตีรวนจนผมงงงวยและกลัวมากๆทั้งสับสนไปหมดผมค่อยๆถอยหลังภาพเหล่านั่นก็ยังคงติดตา..

กรี้ดดดด..กรี้ดดด...

ผมตกใจเสียงกรี้ดร้องที่มาจากชั้นบนพอนึกขึ้นได้..ผมก็รีบลงจากรถโดยทันทีทั้งที่รถแทบจะยังจอดไม่สนิทด้วยซ้ำ..

"เสียงนีล..นีล"..ผมพูดจบก็กระโดดลงจากรถตามด้วยเลขาคิมและคนสนิทอีกสองสามคน..ทุกคนต่างวิ่งตามผมขึ้นไปชั้นสองของบ้านทันที..

"คุนเป็นอะไรหรือเปล่า"..ภาพที่เห็นคือคนของผมสามสี่คนพยายามจะเข้าไปหานีลที่กำลังตื่นกลัวและขว้างปาข้าวของออกมา..

"อย่าเข้ามานะ..นีล..กลัว..ฮึก..ออกไป"..คนตัวเล็กตะโกนดังลั่นเนื้อตัวสั่นเทา..

"พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน..ทำไมนีลถึงกลัว"..ผมตะคอกใส่คนของผมสามสี่คนที่หน้าตาตื่นส่ายหัวไปมาบ่งบอกว่าทุกคนยังไม่ได้แตะต้องตัวนีล..

"คุนนีล..คุนหนูนีล..ป้าอยู่นี่ค่ะ..ไม่ต้องกลัวนะค่ะ..มาหาป้าค่ะ"..ป้านวลพยามยามพูดเกลี่ยกล่อม..พอนีลเห็นป้านวลก็เช็ดน้ำตาจากแก้มใสๆแล้ววิ่งมากอดป้านวลทันที..

"ฮึก..ป้า..ไปไหนมา..อย่าทิ้งนีลนะ..ฮึก..นีลกลัว"..คนตัวเล็กกอดป้านวลเนื้อตัวสั่นเทา..

"โธ่..เด็กดี..ป้าอยู่ตรงนี้นะค่ะไม่ต้องกลัว..โอ๋ๆนะค่ะ"..ป้านวลลูบหลังนีลไปมาและอยู่ๆคนตัวเล็กก็เป็นลมไป..

"มาครับป้า..เดียวผมอุ้มเอง"..ผมบอกป้านวลและอุ้มคนตัวเล็กไปวางบนเตียง..ผมพยักหน้าให้ทุกคนออกไป..

"เมื่อกี้เธอยังกินข้าว..อาบน้ำ..นั่งคุยกับป้าอยู่เลยทำไมถึงเป็นแบบนี้..น่าสงสารจังเลยคงจะเจออะไรไม่ดีมาแน่ๆเลยค่ะ"..ป้านวลพูดพลางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้คนตัวเล็กที่หลับไปทั้งน้ำตาที่ยังไหลอยู่..

"เดียวผมขอปรึกษาไอ้หมอก่อนเผื่อมันจะมีวิธีช่วย"..ผมถอนหายใจและดึงผ้าห่มกระชับขึ้นอกให้คนตัวเล็ก..

เช้าวันต่อมาผมมาหยุดอยู่หน้าห้องนีลและเดินวนสามสี่รอบ..และสั่งไม่ให้คนมาเฝ้าตามที่ไอ้หมอแนะนำเพราะนีลน่าจะจำภาพนั่นติดตา..

"อ้าว..คุนเมฆา..ทำไมไม่เข้าไปหละค่ะ..คุนนีลเธอตื่นแล้ววันนี้เราจะไปเข้าครัวกันค่ะ..คุนนีลเธอจะได้ไม่เครียด"..ป้านวลพูดจบก็ยกถาดนมเข้าไป..แต่ผมก็ตัดสินใจไม่เข้าไปและมายืนรอดูว่าป้านวลจะพานีลออกมาได้ไหม..

สักพักป้านวลก็เดินออกมาพร้อมนีลที่เกาะแขนมาด้วย..เธอมองซ้ายขวาเหมือนระแวงแต่ก็ยอมเดินลงไปชั้นล่าง..พอการ์ดทุกคนเห็นนีลก็หลบตามที่ผมสั่งไว้จนถึงห้องครัว..ผมไปแอบดูป้านวลและนีลทำกับข้าวท่าทางอารมณ์ดี..หน้าตาดูสดใส..สดชื่น..รอยยิ้มหวานๆนั่นทำให้ผมถึงกับตกอยู่ในภวังค์..เสื้อผ้าที่ผมสั่งมานีลใส่ได้พอดีและดูเหมาะกับวัย..

พอป้านวลและแม่บ้านจัดโต๊ะเสร็จก็ให้คนมาเรียก..ผมมองดูตัวเองในกระจกห้องทำงานหมุนไปมาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องส่องกระจกดูหน้าดูผมดูเสื้อผ้า..

"เอ่อ..เจ้านายครับ..เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงหมุนตัวไปมา"..คิมพูดจบก็เกาหัว..ผมก็กระแอมและเดินออกไปที่โต๊ะอาหาร..

กริ้งงงง..กริ้งงงง

"เดียวเข้าไปฝากดูแลแขกแทนผมแปบนึง..เค"..ผมหันหลังเดินขึ้นชั้นสองทันที..ไม่ทันได้เข้าห้องอาหารคาดว่าคิมน่าจะเดินไปบอกป้านวลแล้วว่าผมมีธุระสำคัญต้องเข้าบริษัท..พอเคลียร์งานทำธุระเสร็จก็เกือบห้าทุ่ม..ผมก็ยังมาเดินวนอยู่หน้าห้องคนตัวเล็กอยู่สักพักใหญ่ๆ..เลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปเพราะผมสั่งป้านวลว่าห้ามล้อคเพราะตอนนี้นีลยังไม่ค่อยปรกติเท่าไหร่..

มีแค่ไฟหัวเตียงที่เปิดไว้พอได้เห็นหน้าคนนอนที่หลับสบาย..ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอคงจะหลับลึกจริงๆ..ผมเอามือลูบผมที่ปรกหน้าผากนั่นออกเบาๆ..และยืนยิ้มมองใบหน้าหวานนั่นอยู่นานจนน้องพลิกตัวไปมา..ผมเลยรีบออกมาเพราะค่อนข้างจะดึกแล้ว..พอมาถึงห้องใบหน้าหวานก็ยังคงติดตามาจนพลิกไปมาก็ยังนอนไม่หลับ..หลายวันมานี่มีแต่หน้าของคนตัวเล็กวนอยู่ในหัวผม..กว่าจะหลับได้ก็เล่นซะผมนับแกะเป็นร้อยตัวในแต่ละคืน..

3..เดือนต่อมา..

ปลาคราฟหลายหลายสายพันธุ์กำลังเวียนว่ายในบ่อหินขนาดใหญ่เพราะผมกำลังโรยอาหารให้..ที่นี่เป็นที่ประจำที่ผมชอบมานั่งเวลาที่เหงาๆ.

เหมี้ยว..เหมี๊ยว..

"ถ้วยฟู..มานี่มะ..จะมาง้าบหัวพี่ปลาไม่ได้นะ..รู้ไหม"..ถ้วยฟูคือแมวที่คุนเมฆาซื้อให้เป็นหนึ่งในสัตว์เลี้ยงที่พี่หมอฟิวส์แนะนำให้ผมเลี้ยงเพราะจะช่วยคลายเหงาได้..

โฮ่งง..โฮ่งงง..

หมาพันธุ์โกลเด้นที่กำลังเห่าอยู่นั่นก็วิ่งมาอีกสองตัวคือเจ้าบลูกับบราวนี่..ถูกนำมาให้ผมในวันเดียวกันกับถ้วยฟูผมถูกใจมากๆ..พอจะช่วยคลายเหงาและไม่คิดมาก..

"เมื่อไหร่คนซื้อให้เค้าจะกลับมานะ..อี๋..เจ้าบลู..เลียนีลอีกแล้วนะ..คิก..คิก"..ผมถูกเจ้าบลูกับบราวนี่กระโดดฟัดแก้มจนหัวเราะถูกใจ..โดยมีถ้วยฟูกำลังนั่งเอามือกวักพี่ปลาในน้ำ..

"อะแฮ่ม..สนุกทั้งคนทั้งหมาเลยนะ"..เสียงพี่หมอฟิวส์แว่วมาแต่ไกล..ผมผลักเจ้าแสบสองตัวออกจากตัว..เจ้าบลูกับบราวนี่ก็วิ่งเล่นกันไปทางสนามหญ้า..พอถ้วยฟูได้ยินเสียงพี่หมอฟิวส์ก็รีบเดินมาอ้อนทันที..

"แม๊..รู้งานจริงนะถ้วยฟู..ช่วยนีลรับแขกหรอ"..ผมแซวถ้วยฟูที่ขึ้นไปนั่งบนตักพี่หมอฟิวส์..

"อาทิตย์หน้าเปิดเทอมแล้วใช่ไหม..เห็นเมฆาจะกลับมาสัปดาห์นี้แหละ"..พี่หมอฟิวส์พูดจบก็ลูบหัวถ้วยฟูเบาๆ..

"ครับ..ป้านวลก็พูดเหมือนกัน..เค้าคงไม่อยากเจอนีลมั้ง..เลยไม่อยากกลับมาบ้าน"..ผมพูดกับพี่หมอฟิวส์แล้วถอนหายใจ..ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาผมไม่เคยเจอคุนเมฆาเลย..มีแต่ป้านวลและพี่หมอฟิวส์ที่ดูแลผมอย่างดี..คุนเมฆาตั้งใจที่จะยังไม่พบผมแน่ๆเพราะอะไรผมก็ไม่เข้าใจ..แล้วเค้าจะจ่ายเงินซื้อผมมาแล้วให้คนดูแลให้ใช้ชีวิตอย่างดีซื้อของแบรนด์เนมหรูๆให้ใช้ทำไมกันนะ..

แต่ก็ใช้ชีวิตตามใจตัวเอวไม่ได้เพราะเค้าไม่อนุญาติให้ไปไหนมาไหนไม่ให้ใช้โทรศัพท์ไม่ให้ใช้เครื่องมือสื่อสารทุกชนิด..แต่ยังดีที่เค้าอนุญาติให้เลี้ยงหมากับแมวได้..ยังมีคนสนิทที่เค้าให้มาดูแลนอกเหนือจากป้านวลแม่บ้านและพี่หมอฟิวส์...ยังมีคนสนิทที่รู้ใจผมไว้มากๆอย่างพี่มิคมาช่วยดูแลผมต่อจากป้านวลที่บางอย่างแกก็เกินกำลังเพราะแก่มากแล้ว..

"คุนนีลล้างมือให้เรียบร้อย..ได้เวลาข้าวเช้าแล้วครับ..ป้านวลให้เชิญคุนหมอด้วยนะครับ"..มิคพูดจบก็เรียกบลูกับบราวนี่ไปเข้ากรงกินอาหารเช้าเหมือนกัน..ผมอุ้มถ้วยฟูส่งให้พี่มิคไปดูแลต่อ..พี่มิคจะดูแลผมทุกอย่างเหมือนกับป้านวลตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอน..ผมใช้ชีวิตที่แบบนี้มาสามเดือนเต็ม..คุนเมฆาเค้ามีงานต่างประเทศตลอดเดินทางเข้าออกประเทศตลอดเวลา..

คุนเมฆาเป็นเจ้าของสายการบินเวิลกรุ้ปที่ใหญ่ที่สุดในแถบทวีปเอเชียและยังขยายไปยังแถบยุโรป..มีโรงแรมในเครือมากมายนับพันโรงแรม..หนึ่งในนั่นคือโรงแรมที่แม่และพี่ชายบริหารผลสุดท้ายก็ไปไม่รอดจนคุนเมฆาเข้ามาเทคบริษัทของแม่และซื้อจนเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่..แต่ไม่ได้ให้แม่และพี่ชายบริหารให้เป็นหน้าที่ของเลขาคิมจัดการ..ผมเคยเจอเลขาคิมสามสี่ครั้งเพราะเลขาคิมจะมาสั่งงานป้านวลและพี่มิค..

ผมเคยอ่านเจอในหนังสือพิมพ์และได้เห็นรูปคุนเมฆาที่มีนักข่าวถ่ายลงบ้าง..คุนเมฆาน่าเกรงขามมากอายุแค่สามสิบห้าปีแต่บริหารงานทุกอย่างเองหมดโดยมีคนสนิทเพียงไม่กี่คน..คุนเมฆาเป็นนักบริหารที่ติดอันดับต้นๆของโลกที่มีบรรดาสาวๆหมายปอง..เป็นหนุ่มนักธุรกิจไฟแรงแถมยังโสดไม่มีภรรยาและไม่ค่อยออกงานสังคม..

ผมเคยอ่านเจอประวัติคุนเมฆาในรูปคือสูงมากๆน่าจะราวๆ185-190ได้..เป็นหนุ่มลูกครึ่งเนปาลแต่หน้าตาออกมาทางเอเชียมากกว่า..รูปร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนหน้าเข้มๆดุๆตอนที่ดูรูปคือเค้าใส่แว่นตาดำหนาทึบเลยไม่ได้เห็นแววตาของค้าเลย..จมูกโด่ง..ปากที่หนาๆนั่นทำให้ผมนึกถึงเวลาเค้าพูดจะเป็นแบบไหนน่า..พ่อของคุนเมฆาเป็นคนเนปาลแต่เสียชีวิตแล้วเมื่อหลายปีก่อนส่วนแม่เป็นคนไทยแท้และพึ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว..เป็นลูกชายเพียงคนเดียวดังนั่นทุกอย่างจึงมีเค้าเพียงคนเดียวเป็นผู้ดูแลและบริหาร..

"อะแฮ่ม..ใจลอยไปถึงไหนเนี่ยนีล..คิดถึงใครอยู่น่า..ถ้าเป็นจ้าของบ้านน่าจะกำลังหาไฟล์บินกลับมาเพราะตอนที่คุยครั้งสุดท้าย..เมฆาบอกพี่ว่าต้องมาเป็นผู้ปกครองรับน้องให้นีล..หึๆ"..พี่หมอฟิวส์พูดจบก็ตักแกงส้มใส่ถ้วยเล็กๆยื่นให้ผม..

"ให้พี่มิคไปก็ได้เค้าไม่ว่างมาดูแลเด็กอย่างนีลหรอกครับพี่หมอ"..ผมพูดจบก็ทำหน้าสลดลง..ถ้าราเจอกันจริงๆจะเป็นยังไงน่าเค้าจะใจดีไหม..

"ฮ่าาาฮ่าาาา..เอาน่าพี่หมอว่าเค้าคงดูเราอยู่แหละ"..พี่หมอจะพูดแบบนี้ในทุกรอบ..เรากินข้าวกันไปสักพักใหญ่ๆพี่หมอฟิวส์ก็ขอตัวกลับ..ผมถอนหายใจมองหน้าพี่มิคที่เกาหัวอยู่ข้างๆ..

กริ้งงงง..กริ้งงงง..

"ครับนาย"..พี่มิครับโทรศัพท์เสร็จก็ยืนให้..ผมก็ทำหน้างงๆสักพักแถมหัวใจก็เต้นแรง..

"เจ้านายจะคุยกับคุนนีลครับ"..พี่มิคพูดจบผมก็รับโทรศัพท์แบบงงๆ..เป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่ผมจะได้คุยกับเจ้าชีวิตที่เค้าซื้อผมมาจากพี่ชายแถมยังให้ราคาสูงกว่าเจ้าสัวคนอื่นๆ..ผมไม่แน่ใจว่าถ้าเศรษฐีคนอื่นซื้อผมไปจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายแบบนี้ไหม..

"ครับ..นีลกำลังพูด"..ผมพูดด้วยเสียงสั่นเครือเพราะตื่นเต้นมากๆที่จะได้คุยกับคุนเมฆา..

"เดียวตอนเย็นฉันจะส่งคนไปรับ..แต่งตัวให้เรียบร้อย..ไว้เจอกันเย็นนี้"..คุนเมฆาพูดเสียงนิ่มๆนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกัน..หัวใจผมเต้นระรัวเพียงแค่ได้ยินเสียงคนปลายสาย..

"ครับคุนเมฆา"..ผมตอบแค่สั้นๆปลายสายก็กดวางทันที..

ยอมรับว่าตัวเองตื่นเต้นมากๆที่จะได้เจอกับคุนเมฆาครั้งแรก..จริงๆผมก็เหมือนนกน้อยในกรงที่เค้าเลี้ยงไว้..ในส่วนนึงเค้าก็ใจร้ายมากๆที่ปล่อยผมไว้กับคนสนิทไม่ให้ออกไปไหนไม่ให้สื่อสารหรือรับรู้อะไรตลอดสามเดือนที่ผ่านมา..ทั้งแม่ทั้งพี่ชายก็ไม่สามารถติดต่อได้..แต่พอผมมานึกถึงเรื่องราวที่พี่ชายทำร้ายทุบตีเอาผมมาเร่ขายให้เจ้าสัวที่ไม่รู้ว่าคนเหล่านั่นจะซื้อผมไปทำไม..

ในใจลึกๆรู้สึกดีใจที่คุนเมฆาตัดสินใจซื้อผมมาแต่ว่านับต่อจากนี้ไปผมคงเป็น..หนี้ชีวิต..ของคุนเมฆาจนกว่าจะสิ้นลมหายใจนั่นแหละ..ไม่ว่าเค้าจะสั่งผมไปทิศทางไหนก็ต้องเดินตามที่เค้าชี้ให้เดินเท่านั่น..แต่อย่างน้อยเค้ายังส่งให้ผมเรียนต่อ..เพราะตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นปีสองป่านนี้เพื่อนๆก็คงจะงงว่าผมหายไปไหนจากวงโคจรโลกโซเชียลถึงสามเดือนเต็มๆ..