หนี้ชีวิต.. - 3 เจอกันครั้งแรก โดย tonaor @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย

นิยายวาย

บ้านเรากำลังจะล้มละลายและผมถูกพี่ชายต่างพ่อนำมาขัดดอกให้คนใจร้าย..

ผู้แต่ง

tonaor

เรื่องย่อ

ผมร้องไห้ปริ่มใจจะขาดเพราะถูกพี่ชายบังคับให้มาเป็นทาสรับใช้ขัดดอกให้กับใครก็ไม่รู้..บ้านเรากำลังจะล้มละลาย..ทุกอย่างในบ้านกำลังจะถูกขายทอดตลาด..ผมที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดีกำลังจะถูกเปลี่ยนชีวิตเป็นคุนหนูตกอับแค่ชั่วข้ามคืน..

หนี้ชีวิต..-1 สร้างเรื่อง,หนี้ชีวิต..-2 บ้านใหม่,หนี้ชีวิต..-3 เจอกันครั้งแรก

ผมนั่งมองดูคนตัวเล็กคุยกับแมวอยู่สักพักก็ต้องละสายตาออกจากหน้าจอ..เพราะผมต้องเร่งเคลียร์งานให้เสร็จภายในช่วงบ่ายวันนี้..ผมตัดสินใจที่จะเจอคนตัวเล็กในเย็นวันนี้หลังจากที่ผมตัดสินใจให้หมอฟิวส์เพื่อนสนิทหาหมอเฉพาะทางมารักษาโรคซึมเศร้าเบื้องต้นให้กับคนตัวเล็ก..ตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อนและตัดใจที่จะไม่เจอคนตัวเล็กจนกว่าอาการจะดีขึ้น..

ตอนนั่นทั้งผมหมอฟิวส์..และป้านวลต่างตกใจกับอาการเบื้องต้นของนีล..เราปรึกษากับหมอเฉพาะทางก็รู้ว่าจริงๆนีลเป็นโรคซึมเศร้าขั้นที่สองซึ่งเรารักษาเองได้แค่หลีกเลี่ยงบางอย่างที่กระทบจิตใจ..ซึ่งผมไม่รู้ว่านีลโดนมาหนักแค่ไหนและหัวใจจะบอบช้ำหนักถึงขั้นคิดสั้นหรือไม่..ในตอนนั่นเราทำได้แค่พยุงอาการและดูแลไปเรื่อยๆ..

จนถึงตอนนี้เพื่อนของหมอฟิวส์บอกว่าอาการนีลดีขึ้นมาตามลำดับ..ผมและป้านวลรวมถึงหมอฟิวส์และมิคซึ่งจริงๆจบบุรุษพยาบาลเฉพาะทางเกี่ยวกับจิตวิทยาและฝึกการต่อสู้มาบ้าง..มิคจึงเป็นอีกคนที่ผมจ้างมาดูแลและรักษานีลโดยเฉพาะแต่นีลไม่รู้..

ผมเฝ้าดูนีลผ่านทางกล้องวงจรปิดที่มีอยู่ทุกตารางนิ้วของบ้านทุกวัน..ยกเว้นในห้องแต่งตัวที่ผมให้ความเป็นส่วนตัวกับน้อง..หมากับแมวก็เป็นสัตว์ที่รักษาอาการป่วยได้ในระดับหนึ่ง..และผมก็คิดว่ามันได้ผลเกินความคาดหมายของผมมากเลยทีเดียว..

กริ้งงง..กริ้งงงง

ผมเห็นเป็นเบอร์มิคโทรเข้ามาก็รู้เลยว่าในตอนนี้คนที่ผมอยากจะเจอตลอดสามเดือนกำลังจะมาที่นี่แล้ว..หัวใจก็เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ..

"คุนนีลกำลังไปนะครับ"..มิคโทรมารายงานผมก่อนจะออกมา..ผมวางสายเสร็จก็เตรียมตัวไปอาบน้ำ..

ผมกดเบอร์โทรเลขาคิมทันทีที่แต่งตัวเสร็จ..

"คิม..เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วใช่ไหม"..ผมถามปลายสายทันที..

"ครับ..เจ้านายทุกอย่างเรียบร้อยดี"..คิมรายงานเสร็จผมก็กดวางทันที..ผมตั้งใจมารอนีลที่ห้องอาหารก่อนเวลา..ถ้านีลมาที่นี่ก็น่าจะแปลกใจเพราะตอนนี้ทุกอย่างที่นี่กำลังจะเปลี่ยนแปลงไป..

หลังจากที่ไม่ได้ออกมาข้างนอกตลอดสามเดือนครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ออกมาข้างนอก..ผมนั่งรถตู้มากับพี่มิคซึ่งคุนเมฆาให้รถตู้คันนี้ไปรับเรามา..ผมนั่งมองวิวทิวทัศน์ด้านนอกมาเรื่อยๆก็ต้องสะดุดตาเพราะเส้นทางนี้คือเส้นทางที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กๆ..และรถก็เลี้ยวเข้าจอดด้านหน้าเส้นทางที่ผมคุ้นเคยและมาจอดที่นี่ซึ่งผมก็ตกใจเล็กน้อย..โรงแรมช่อผกา..

มีพนักงานมารอตอนรับเราบริเวณด้านหน้าโรงแรม..ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะพอสมควรทั้งด้านหน้าและตัวของพนักงานเอง..พี่มิคเปิดประตูรถได้ผมก็เดินลงมา..พนักงานโค้งคำนับผมทุกคนพอเดินเข้ามาด้านใน..

"พี่มิค..เค้าเปลี่ยนชื่อโรงแรมด้วยหรอ"..ผมถามพี่มิคที่เดินตามหลังผมมา..เพราะปรกติเข้ามาด้านในชื่อของโรงแรมจะเป็นชื่อแม่..คือ..ช่อผกา..ใช่ที่นี่คือโรงแรมของที่บ้านผมเองและคุนเมฆาก็ซื้อและเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่ก็ไม่แปลกใจที่เค้าจะเปลี่ยนเป็นชื่อใหม่..

"ครับ..คุนนีลลองอ่านสิครับ"..พี่มิคบอก..ผมที่ละสายตาจากป้ายภาษาอังกฤษนั่นแล้วเพราะปรกติจะเป็นชื่อภาษาไทยคือชื่อแม่..เลยต้องหันกลับมามองใหม่อีกรอบ..

"ตัวCใหญ่หรอ..Charanrat'..N.'.M..เอ๊ะ..นี่มันชื่อนีล..ใช่ไหมพี่มิค"..ผมหันกลับไปถามพี่มิคทันที..

"ครับ..ตามที่คุนนีลอ่าน..โรงแรมนี่ชื่อ..ชรัณรัตน์..ส่วนตัวNและตัวMน่าจะเป็นตัวย่อของคุนนีลและคุนเมฆา.."..พอพี่มิคอธิบายจบ..ผมตกใจนิดหน่อยที่คุนเมฆานำชื่อผมมาตั้งเป็นชื่อโรงแรม..

ผมเดินตามพี่มิคมาขึ้นลิฟต์และครุ่นคิดสักพักนึงเราก็มาถึงห้องอาหารของโรงแรม..ที่นี่ถูกตกแต่งใหม่หมดดูหรูหราและดูทันสมัยมากขึ้นมีนักท่องเที่ยวนั่งทานข้าวฟังเพลงกันเยอะพอสมควร..ผมเดินตามพี่มิคมาจนถึงบันไดที่จะขึ้นไปดาดฟ้าของห้องอาหารที่นี่..

"พี่จะรอคุนนีลด้านล่างนะครับ"..พี่มิคพูดจบก็ยิ้มหวาน..เดินมาจัดผมที่พี่มิคเซ็ตให้และจัดเสื้อให้ผมนิดหน่อย..วันนี้ผมใส่เสื้อเชิตสีชมพูอ่อนกางเกงสแลคสีดำกับรองเท้าผ้าใบสีขาว..ใส่นาฬิกาแบรนด์หรู..พี่มิคบอกว่าวันนี้ผมดูดีมากๆ..

"วันนี้คุนนีลน่ารักมากเลย..ทำตัวตามธรรมชาตินะครับ..คุนเมฆาเป็นคนใจดีมากๆชื่อพี่นะครับ..สู้ๆนะ"..พี่มิคจะพูดแบบนี้ทุกครั้งที่รู้ว่าผมประหม่า..

"..ครับ.."..ผมยิ้มให้พี่มิคคลายกังวล..และเดินตามพี่พนักงานขึ้นไปชั้นดาดฟ้า..

พอมาถึงชั้นบนดาดฟ้าไม่มีลูกค้าหรือนักท่องเที่ยวเลยมีเพียงพนักงานที่ยิ้มให้ผมแค่สองสามคน..ผมมองไปเห็นคุนเมฆายืนกอดอกมองวิวทิวทัศน์ของกรุงเทพ..หัวใจผมก็เต้นระส่ำทันทีที่เห็นแผ่นหลังกว้างที่ดูแข็งแกร่ง..วันนี้คุนเมฆาใส่เชิตสีขาวพันแขนเสื้อขึ้นแบบสบายๆ..ยิ่งผมเดินไปใกล้มากเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กกว่าคุนเมฆาหลายเท่าตัว..

"ท่านประธานค่ะ..คุนนีลมาแล้วค่ะ"..พนักงานหญิงบอกเสร็จก็เลื่อนเก้าอี้ให้ผม..คุนเมฆาพยักหน้ารับและปัดมือสักพักก็หันหน้ามา..

ตึก..ตึก..ตึก..

"นั่งสิ..เรามากินข้าวกันดีกว่า"..ผมบอกคนตัวเล็กตรงหน้าที่ยืนมองหน้าผมตาไม่กระพริบ..

"ครับ..สวัสดีครับคุนเมฆา..ผมนีล.."..คนตัวเล็กมีอาการประหม่าอย่างเห็นได้ชัด..

"ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบอาหารแบบไหน..แต่ถามป้านวลแล้วเธอชอบอาหารไทย..ฉันเลยสั่งแบบนี้ให้พอจะได้ไหม"..ผมถามคนตรงหน้าที่นั่งตัวแข็งทื่อ..

"ครับ..นีลทานได้หมดทุกอย่าง"..คนตัวเล็กยิ้มนิดหน่อยแล้วตอบผม..สักพักพนักงานก็มาตักข้าวรินน้ำและรินไวน์ใส่แก้วให้..พนักงานก็โค้งคำนับและลงไปชั้นล่างจนหมด..

ผมตักแกงส้มกุ้งใส่ในถ้วยเล็กให้นีล..เรากินข้าวกันไปได้สักพักผมก็ถามคนตรงหน้า..

"จะเปิดเทอมแล้วใช่ไหม"..ผมถามคนตัวเล็กที่ยกแก้วน้ำขึ้นจิบเบาๆ..

"ครับ..นีลจะเปิดเทอมอาทิตย์หน้า..เอ่อ..คุน"..คนตัวเล็กก้มหน้าลงและไม่พูดต่อ..

"ไปเรียนได้ตามปรกติ..เดียวให้คนขับรถไปส่ง..ถ้าชินทางแล้วฉันจะให้ขับรถไปเอง"..ผมพูดกับคนตัวเล็ก..

"ขอบคุนครับ..นีลจะตั้งใจเรียนและมาช่วยงานคุนเมฆา..เอ่อ..ขอบคุนนะครับที่ช่วยนีล.."..คนตัวเล็กเหมือนจะดีใจมาก..

"อยากถามอะไรไหม"..ผมเลยลองถามว่าคนตรงหน้าว่าจะกล้าถามผมไหม..

"คือ..นีล..แค่สงสัยว่าคุนซื้อนีลมาในราคาขนาดนั่น..เอ่อ..ทำไม..แต่นีล..คือ..นีลจะทำตามคำสั่งของคุนทุกอย่างขอแค่คุนสั่งนีลจะทำหมดทุกอย่างที่คุนต้องการ"..คนตัวเล็กพูดตะกุกตะกักจนผมอดสงสารคนตรงหน้าไม่ได้..

"ไม่รู้..เดียวพอถึงเวลาก็รู้เอง..เธอก็อย่าลืมคำพูดก็แล้วกัน"..ผมตอบคนตรงหน้าที่ทำหน้างงๆ..

"เอ่อ..นีลมีอีกคำถามครับ"..คนตัวเล็กทำตาแป๋วแล้วยื่นหน้ามาหาจนผมถึงกับตกในภวังค์..

"อะอือ..ว่ามาสิ"..ผมรีบหยิบแก้วไวน์ขึ้นมากระดกรวดเดียวจนหมด..คนตัวเล็กก็คงจะประหม่าเลยหยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดเช่นกัน..และก็เทใส่ใหม่จนเต็มแก้วและก็ยกดื่มจนหมด..ผมแอบขำกับอาการประหม่าของตรงหน้า..

"คือ..ทำไมคุนเมฆาเปลี่ยนชื่อโรงแรมเป็นชื่อ..ของนีลฮะ"..คนตัวเล็กถามผมออกมาแถมยังเอียงคอมองผมแบบสงสัย..

"หึ..หึ..ฉันตั้งใจซื้อให้เธอ..มันเป็นของเธอแต่พี่ชายเธอบริหารจนมันพัง..ฉันก็แค่เปลี่ยนคนบริหารใหม่รอเธอพร้อมก็มาบริหารเอง"..ผมตอบคนตัวเล็กไป..

"ห๊ะ..งั้นตอนนี้นีลก็เป็นหนี้คุนหลายเท่าเลย..แย่แล้ว..อันเก่าห้าสิบ..ซื้อนีลสิบ..บวกอันใหม่ห้าสิบ..โห้..นีลพึ่งสิบเก้าเองมีหนี้ร้อยกว่าล้านแล้วอ่ะ..ใจร้ายจังจะลดให้นีลไหมอ่ะ..มีคิดดอกด้วยไหม"..

ผมถึงกับขำกับอาการของคนตัวเล็กที่นั่งนับนิ้วจนผมแอบยิ้มให้กับความใส่ซื่อของเด็กตรงหน้า..น่าจะเริ่มเมาแล้วเพราะเล่นกินไวน์ไปหลายแก้วพอสมควร..ผมรีบไปพยุงคนเมาในทันทีที่น้องลุกขึ้นแล้วเซ..

"กลับกันดีกว่า..นีลเมาแล้ว"..ผมกระซิบและดีดนิ้วให้พนักงานขึ้นมา..

"ครับ..พี่จะกลับ..คุน..อึ๋ย..จากลับกับนีลไหม..ไปนอนบ้านระ..คุนไม่กลับบ้านนานเลยนะ..ใจร้าย"..คนเมาเอามือเรียวเล็กจิ้มอกผม..เลยต้องรีบประคองเอวคอดกิ่วไว้เพราะน่าจะเมามากเลยทีเดียว..

"อือ..วันนี้เราไปนอนบ้านใหญ่กันนะ"..ผมตอบคนเมา..ผมอุ้มคนเมาลงลิฟต์ทางด้านหลังและบอกให้พนักงานเอารถไปจอดรอด้านหลังโรงแรม..

"อ้าว..ทำไมสภาพเป็นแบบนี้หละครับ"..มิคเห็นสภาพเจ้านายตัวเองถึงกับเกาหัวและรีบเปิดประตูรถให้ผมทันที..

ผมอุ้มคนเมาขึ้นรถได้มิคก็ตามขึ้นไปติดๆเช่นกัน..

"ก็เล่นกินไวน์จนหมดขวดจะไม่เมาได้ไง..ฉันยังไม่ทันได้คุยกับเจ้านายของแกเลย..เห้อ..ดูแลกันยังไง"..ผมดุมิคไปนิดหน่อย..

"คุนนีลถ้าจะเกิดอาการประหม่าครับ..ก็คุนไม่ให้เธอเจอตั้งสามเดือนก็คงวิตกกังวลน่าดู"..มิคพูดจบก็รีบมาเช็คอาการของนีล..

พอมาถึงบ้านป้านวลก็มายืนรอพอผมอุ้มนีลลงรถมาได้ก็ตกใจกันเป็นแถว..

"แค่เมาไวน์ครับป้านวล..ไปพักผ่อนได้เลย"..มิครีบบอกป้านวล..ผมรีบอุ้มนีลขึ้นมาที่ห้องทันที..มิคหาผ้าและกะละมังมาในทันทีเช่นกัน..

"ผมดูแลคุนนีลให้ครับ..วันนี้คุนเมฆามาเหนื่อยๆทั้งนั่งเครื่องมาไกลอีก..ไหนจะเคลียร์งานอีกเหนื่อยแย่เลย"..มิคพูดขึ้นมา..

"ไม่ต้อง..ฉันดูแลนีลเอง..นายไปพักผ่อนได้เลยเกินเวลาแล้ว"..ผมพูดจบมิคก็โค้งคำนับและเดินออกไปจากห้อง..

"ครั้งแรกเราเจอกันเธอก็ไม่ได้สติ..พอจะคุยก็เมาอีก..หึ..ชรัณรัตน์"..ผมพูดกับคนเมาเบาๆ..

พอปลดกระดุมเสื้อเชิตสีชมพูออกก็เผยให้เห็นผิวอกที่ขาวนวลเหมือนในครั้งแรก..แต่รอบบนี้คนตรงหน้าไม่มีบาดแผลยิ่งทำให้ผิวที่สว่างใสนั่นน่ามองไปอีก..แก้มที่แดงระรื่อปากที่แดงจัดจากการเมาทำให้ผมถึงกับใจเต้นระรัว..รีบจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนเมาทันที..

"คนใจร้าย..ใจร้ายมากเลย..คุนเมฆาไม่อยากเจอนีล..จะซื้อนีลมาทำไมนะ..ใจร้าย"..คนเมาละเมอจนผมที่กำลังจะลุกกลับห้องนั่นหันกลับมาทันที..ผมใช้มือปัดปรอยผมที่ตกลงตรงหน้าให้คนเมาเบาๆ..

"ใครบอกฉันอยากเจอเธอจนจะบ้าอยู่แล้ว..หึ..เด็กน้อย"..ผมก้มลงหอมหน้าผากมนนั่นเบาๆ..กระชับผ้าห่มให้ถึงอกและรีบเดินออกมาจากห้องของนีลทันที..

เหมี้ยว..เหมี๊ยว..

เช้าวันนี้รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย..วันนี้ถ้วยฟูมาปลุกอีกแล้วใช้ลิ้นเลียจนหน้าผมแฉะไปหมด..ผมกอดเอาเจ้าก้อนสีขาวขนปุกปุยทันที..

"อือ..พอแล้ว..นีลตื่นแล้ว"..ผมรีบอุ้มถ้วยฟูวางลงข้างเตียงและลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจทันที..ผมสะบัดหัวไปมาก็เห็นถุงกระดาษสองสามถุงวางอยู่ข้างหัวเตียงมีโน๊ตเล็กๆแปะอยู่..

"ของขวัญวันเปิดเทอม..M"..ผมอ่านและแกะดูทันที..

"ว้าว..รุ่นใหม่ล่าสุดด้วย.."..ผมดีใจมากๆในกล่องของขวัญนั่นคือโทรศัพท์อีกถุงนึงก็คือแทปเลตรุ่นผลไม้ชื่อดัง..พอผมมองไปอีกมุมของห้องที่เป็นชั้นหนังสือก็เห็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ..ทุกอย่างมีครบหมดจนผมตกใจกับความเล่นใหญ่ของเจ้าของบ้าน..

ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวและรีบวิ่งลงมาหาป้านวลทันที..

"ป้านวลคร้าบบบ..ป้านวล"..ปากก็ตะโกนขาก็วิ่งลงมาจากชั้นสองด้วยความเคยชิน..และถ้วยฟูก็วิ่งแข่งกันกับผมลงมาเกือบทุกรอบ..

"คุนนีลครับเบาๆหน่อย"..พี่มิคที่วิ่งออกกำลังกายอยู่กับเจ้าบลูและเจ้าบราวนี่ก็ตะโกนเข้ามาจากหน้าบ้าน..

พอมาถึงก็ต้องเบรคหัวทิ่มทั้งคนและแมวเพราะมีคนนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะอาหาร..

"เอ่อ..ขอโทษครับ..คุนเมฆา..เลขาคิม"..ผมยกมือไหว้แทบไม่ทัน..คนหัวโต๊ะอยู่ในชุดสบายๆเสื้อเชิตแขนสั้นสีขาวกางเกงขายาวสีขาวแบบเบาๆ..ใส่แว่นตาและสายตาก็เพ่งโน๊ตบุคมือที่ขยับเม้าส์แบบชำนาญนั่นทำให้ผมถึงกับทำหน้าสลดลง..

"นั่งสิ"..คุนเมฆาพูดขึ้นมาผมมองเลขาคิมที่ยืนอยู่ใกล้ๆพยักหน้าและยิ้มผมก็ทำตามทันที..

"เอาไฟล์นี้ส่งให้เลขาแพรวนะ..ส่วนที่เหลือคิมจัดการแทนผมได้เลยสักสองสามวัน"..คุนเมฆาสั่งเลขาคิมสักพักเลขาคิมก็ออกไป..

ป้านวลก็เอานมและวิตามินใส่แก้วมาให้ผมเหมือนทุกวัน..

"วันนี้คุนนีลจะทานข้าวต้มหรือขนมปังค่ะ"..ป้านวลถามผม..

"เอาข้าวต้มเหมือนเดิมครับ"..ผมตอบป้านวล

"แล้วคุนเมฆาจะรับอะไรเพิ่มไหมค่ะ"..ป้านวลหันไปถามคนหน้าเข้มที่อยู่ข้างๆผม..

"เอาเหมือนเจ้านายน้อยของป้านั่นแหละ"..คุนเมฆาพูดจบก็หันมามองหน้าผม..

"คุนซื้อโทรศัพท์ให้นีลใช่ไหมครับ"..คนตัวเล็กถามผม..

"อือ..ก็ต้องใช้เดียวก็เปิดเทอมแหละ"..ผมตอบ

"ขอบคุนครับ"..พอพูดจบคนตรงหน้าก็ขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดอะไรในหัวเล็กๆนั่น..เรานั่งกินข้าวกันไปเงียบๆจนกระทั่งอิ่ม..คนตัวเล็กก็อุ้มถ้วยฟูมาที่บ่อปลาคราฟที่ประจำทันที..

"ชอบที่นี่มากสินะ"..ผมถามคนตัวเล็กที่นั่งกอดแมวอยู่..และผมก็นั่งลงเก้าอี้หวายข้างริมบ่อปลาคราฟ..

เหมี๊ยว..เหมียว..

"หวงเจ้านายหรอ..ตัวเล็กนิดเดียวเอง..หึ.."..เจ้าก้อนกลมๆขนปุกปุยขู่ผมทันทีที่เข้าใกล้คนตัวเล็ก..

"ถ้วยฟู..ห้ามขู่คุนเมฆานะ..เค้าอนุญาติให้เราอยู่ด้วยกันได้ห้ามดื้อรู้ไหม"..คนตัวเล็กก้มลงดุเจ้าก้อนกลมๆก็เงียบเสียงทันที..นอนมองผมตาแป๋วจนนึกเอ็นดูทั้งคนทั้งแมว..

"วันนี้คุนไม่ไปทำงานหรอ"..คนตัวเล็กถามผมทำลายความเงียบขึ้นมา..

"ทำงานมาสามเดือนเต็มขอหยุดสักวันสองวัน..เราไปเที่ยวกันไหม"..ผมถามคนตัวเล็กทันที..

"ห๊ะ..ครับ".คนตัวเล็กเกาหัวและรีบเดินตามผมขึ้นไปชั้นสอง..จังหวะนั่นมิคเดินมาพอดี..

"วันนี้นายลาได้นะดูแลนีลมาหลายเดือนแล้ว..ลาไปสักสองสามวันก็ได้"..ผมบอกมิคที่ยืนก้มหน้าอยู่ใกล้ๆ ..

"แล้วคุนนีลละครับนาย"..มิคเงยหน้ามองผมสลับกับมองหน้าคนตัวเล็ก..

"..ไม่ต้องห่วงเดียวฉันดูแลแทนเอง.."..ผมตอบมิคไป..

"นีลโตแล้วน่า..พี่มิคลากลับบ้านได้เลยเดียวนีลจะเลี้ยงเจ้าบลูกับบราวนี่ให้นะ"..คนตัวเล็กพูดอย่างตั้งใจ..

ผมกับมิคมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ..จนคนตัวเล็กมองหน้าผมและมิคไปมา..พอแต่งตัวเสร็จผมก็ลงมารอคนตัวเล็กด้านล่างสักพักเสียงคนตัวเล็กวิ่งลงบันไดมาพร้อมทั้งเสียงแมว..ทุกคนที่นี่น่าจะชินแล้วส่วนผมจะขมวดคิ้วตลอดเวลาที่เห็นความเอ๋อของคนตรงหน้า..ผมมองคนตรงหน้าที่ยิ้มหวานจนตาหยีปากสีชมพูระเรื่อกับขนตายาวที่เป็นแพ..ไหนจะเสื้อยืดตัวใหญ่สีเหลืองอ่อนกับกางเกงยีนส์ตัวโคร่งสะพายกระเป๋าคาดอกสีดำ..ใส่นาฬิกาสีเขียว..

"อะแฮ่ม..เจ้านายครับ..คุนนีลพร้อมแล้ว"..เสียงมิคแทรกเข้ามาทำให้ผมถึงกับมองซ้ายขวาทั้งป้านวล..มิค..และเลขาคิม..ที่ต่างยืนยิ้มกรุ้มกริ่มมองผมแบบแปลกๆ..

"เอ่อ..ไปสิ..ชักช้าอยู่ได้..ไม่ต้องมีคนขับรถนะเดียวฉันขับเอง"..ผมพูดจบก็กระชับกุญแจในมือเดินนำหน้าเหล่าบรรดาคนสนิทที่เกาหัวเดินมาส่งถึงรถ..พอขึ้นรถมาได้ความเงียบก็เข้าครอบงำ..

"อยากไปไหนเป็นพิเศษไหม"..คุนเมฆาถามผมเพราะในรถมันเงียบจนผมเองก็รู้สึกอึดอัด..

"นีล..อยากไปที่ที่หนึ่งครับ"..ผมตอบคุนเมฆาไป..

"อือ..บอกทางเลยเดียวพาไป"..คุนเมฆาพูดจบ..ผมก็ตั้งจีพีเอสสักพักใหญ่ๆเราก็มาถึง..

"วัดหรอ..มาหาใครหรือมาทำบุญ"..คุนเมฆาถามผมด้วยความสงสัย..

"นีล..มาหาป๊าครับ"..ผมตอบคุนเมฆา..และเดินนำหน้าไปซื้อดอกกล้วยไม้..ผมหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมานับเหรียญหยอดใส่ในตู้และหยิบดอกกล้วยไม้สีขาวมาสองกำ..คุนเมฆาก็ทำตามแต่หยิบแบงค์พันใส่ในตู้และหยิบกล้วยไม้สองกำเช่นกัน..ผมยิ้มให้คุนเมฆาที่ทำหน้างงๆ..

"เราไปไหว้พระในโบสถ์ก่อนครับ"..ผมบอกคุนเมฆาที่เดินตามผมมาไหว้พระในโบสถ์เค้าทำตามผมทุกขั้นตอน..เสร็จแล้วเราก็เดินลัดเลาะออกมาข้างกำแพงวัด..พอเดินมาถึงธาตุที่ใส่อัฐฐิของป๊าผมก็เอาดอกไม้มาวางให้ป๊า..ผมปัดใบไม้ออกบริเวณด้านหน้าและเอามือไปจับรูปที่เป็นใบหน้าของป๊า..

"นีล..มาหาป๊าแล้วนะ..นีลขอโทษนะครับที่ดูแลแม่ไม่ได้..ดูแลตัวเองไม่ดีพอรักษาสิ่งที่พ่อสร้างมาไม่ได้..แต่นีลยังดีที่มีคนใจบุญเอานีลไปอยู่ด้วย..นีลเป็นหนี้ชีวิตของคุนเมฆานีลจะพยายามทำตัวดีดีและตอบแทนบุญคุนเค้าครับ"..ผมพูดจบน้ำตาที่กำลังจะไหลก็ล้นออกมาจากตาทั้งที่ผมพยายามกลั้นมันไว้แล้ว..

คุนเมฆาวางดอกไม้ไว้ข้างผมและลูบหลังผมเบาๆ..

"..ผมชื่อเมฆา..ผมจะดูแลนีลให้นะคุนศรัณไม่ต้องห่วง.."..คุนเมฆาพูดจบผมก็เช็ดน้ำตาและลุกขึ้น..

"วันนี้นีลจะเป็นไกด์พาคุนเมฆาเที่ยวเองครับ"..ผมเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มให้คุนเมฆา..

ผมเดินนำหน้าคุนเมฆาไปที่รถพอขึ้นรถได้ผมก็ชี้บอกทางจนมาถึงตลาดน้ำ..ผมมองคุนเมฆาที่ถอดเสื้อหนังออกและพันแขนเสื้อยืดแขนยาวสีขาวตัวข้างในขึ้น..วันนี้คุนเมฆาแต่งตัวสบายๆใส่กางเกงยีนส์รัดรูปใส่แว่นตาดำหน้าที่เข้มๆนั่นยิ่งชวนมองไปอีก..เดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองเพราะหุ่นและหน้าตาที่หล่อยิ่งกว่าดาราบางคนซะอีก..

"หิวยังครับ..นี่เลยก๋วยเตียวเรือ..แซ่บมากเลยครับขอบอก"..ผมหันไปหาคุนเมฆาที่ขมวดคิ้วงุนงง..เรานั่งรอให้ยายทำก๋วยเตี๋ยวให้เรา..คุนเมฆาก็จับเสื้อผมไว้ตลอดเวลาคงจะกลัวผมร่วงลงน้ำ..พอได้ก๋วยเตี๋ยวผมก็พาคุนเมฆามานั่งโต๊ะรวมกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ..ผมปรุงก๋วยเตี๋ยวคุนเมฆาก็ทำตามจนผมอมยิ้มให้..

"เดียวนีลไปซื้อขนมกับน้ำให้นะครับ"..ผมบอกคุนเมฆาและเดินออกมา..พอมาเจอเปียกปูนกับน้ำมะนาวก็แวะซื้อ..พอล้วงกระเป๋าตังค์ก็เจอแบงค์พันหลายสิบใบ..คุนเมฆาคงจะแอบเอาใส่กระเป๋าให้ผมแน่ๆ..ผมหยิบขนมติดมือมาอีกหลายอย่างและเอาพวงกุญแจรูปแมวติดไปด้วยอันสองอัน..

"ตังค์ทอนกับน้ำมะนาวสองแก้วครับ"..ผมมัวแต่มองกุญแจแมวในมือจนลืมตังค์ทอน..ผมมองมือตัวเองที่ถือถุงขนมพะรุงพะรังแล้วยิ้มจนตาหยี..

"งั้นเดียวพี่ไปส่งที่โต๊ะครับ"..น่าจะเป็นลูกเจ้าชายของร้าน..ผมเดินมาถึงโต๊ะคุนเมฆาก็คิ้วขมวดใส่ผมทันที..

"ขอบคุนนะครับ"..ผมยิ้มให้พี่เค้าจนตาหยี..พอหันกลับมาก็ต้องตกใจกับสายตาดุของคุนเมฆา..เรากินก๋วยเตี๋ยวกับขนมจนอิ่ม..

"เผ็ดใช่ไหมครับ..เดียวนีลไปซื้อน้ำให้อีกนะ..คิก..คิก"..ผมขำกับอาการเผ็ดจนหน้าแดงของคุนเมฆา..

"ไม่ต้อง..จะไปซื้อเอง"..คุนเมฆาพูดเบาๆพร้อมทั้งเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ออกจนเต็มหน้าไปมา..ผมหยิบแบงค์ยี่สิบให้คุนเมฆาเค้าก็หยิบไปแบบงงๆสักพักก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำลำไยสองแก้วแล้วเอามายื่นให้ผม..ผมหยิบทิชชูเช็ดเหงื่อตรงคอให้คุนเมฆา..

"ไปครับ..กลับกันร้อนแล้วใช่ไหม"..ผมถามคุนเมฆาที่กำลังดูดน้ำลำไยอย่างอร่อย..

"อือ..ไปสิ..มีที่ไหนอีกไหมที่อยากไป"..คุนเมฆาเดินตามหลังผมมาจนถึงลานจอดรถ..

"เราไปให้อาหารปลากันตรงโน้นไหมครับ..น่าจะเย็นสบาย"..ผมชี้บอกคุนเมฆา..เราเดินลัดเลาะมาจนถึงศาลาริมน้ำและแวะซื้ออาหารปลาโชคดีที่ไม่มีคน..

"ว้าว..ลมพัดอากาศดีมากเลยครับ"..ผมนั่งลงมองวิวที่มีนกนางแอ่นกำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้า..คุนเมฆาก็หยิบขนมปังเขวี้ยงให้นกและตักอาหารปลาโรยให้ปลา..ท่าทางจะสนุกดูจากรอยยิ้มเล็กๆนั่นระบายออกมาเล็กน้อยบนใบหน้าเข้มๆนั่น..

"ตอนนีลเป็นเด็กป๊าชอบพานีลกับแม่มาวัด..กินก๋วยเตี๋ยว..กินขนม..เดินเล่นไหว้พระ..ให้อาหารปลา..ตอนนั่นมีความสุขมากๆ..ป๊าทำงานหนักมากๆเลยหละครับ..อยู่มาวันหนึ่งป๊ากำลังนั่งทำงานจิบกาแฟเหมือนทุกเช้า..อยู่ๆผมกับแม่ก็ได้ยินเสียงแก้วกาแฟหล่นพื้น..ผมวิ่งไปถึงก่อนแม่เห็นป๊าจับหน้าอกตัวเองและตาค้าง..ผมรีบเรียกรถพยาบาลพอไปถึงโรงพยาบาลหมอบอกว่าพ่อเส้นเลือดในสมองแตก..อยู่โรงพยาบาลได้แค่อาทิตย์เดียวพ่อก็จากเราไป"..ผมหยุดเล่าและมองไปบนผิวน้ำที่มีปลากำลังกินอาหารอยู่..

"ป๊าเสียได้ปีกว่าเลขาคนสนิทของพ่อ..ก็กลายมาเป็นพ่อเลี้ยงของนีล..พี่วิทูลที่เป็นการตลาดก็กลายมาเป็นพี่ชาย..พี่นารีที่อยู่บันชีก็กลายมาเป็นพี่สะใภ้..ชีวิตนีลตลกไหมละครับ..ตอนแรกๆก็ดีนะครับพออยู่นานเข้าการเงินก็เริ่มมีปัญหา..โรงแรมเริ่มไม่มีนักท่องเที่ยวพนักงานเริ่มลาออกเพราะไม่จ่ายเงินเดือนพนักงาน..ตลกกว่านั่นพี่สะใภ้ไปกู้ธนาคารเอารถไปจำนำจนไฟแนนซ์มายึดรถถึงที่บ้าน..พ่อเลี้ยงก็บังคับแม่ให้เอาโฉนดบ้านเข้าธนาคารจนไม่มีเงินจ่าย.."..

ผมถอนหายใจและเดินเอาหน้าไปรับลมและหลับตาลง..

"พี่ชายหลอกนีลให้ไปหาเสี่ยคนนึง..ตอนนั่นผมไม่รู้ว่าเค้ากำลังจะทำอะไรเค้าถอดเสื้อก็ขึ้นคร่อมนีล..ฮึก..นีลกลัวมากตัดสินใจต่อสู้หนีและถีบไอ้เสี่ยนั่น..ฮึก"..

ผมนั่งลงร้องไห้จนคุนเมฆาเดินมานั่งข้างๆลูบหลังเบาๆ..

"แต่นีลก็สู้เอาตัวรอดมาได้..นีลเอาแจกันฟาดหัวเสี่ยนั่นจนเลือดกระจาย..พอมาถึงบ้านมาเล่าให้พี่ชายฟังก็ถูกตบตี..พี่สะใภ้ก็จับนีลขังในห้องมืดๆและใช้ไม้กวาดตีนีลบังคับนีลให้ไปหาเสี่ยนั่นอีกฮะ"..ผมเล่ามาถึงตรงนี้ก็ก้มหน้าร้องไห้จนคุนเมฆาดึงผมเข้าไปกอดเบาๆ..

"พอแล้วไม่ต้องเล่าแล้ว..ชู่วววว..นีลไม่ต้องจำไว้ในหัวแล้วนะลบออกซะ..ไม่ต้องเล่าแล้วนีลมีชีวิตใหม่แล้วนะ"..คุนเมฆากระซิบบอกผมและกอดผมไว้ในอกแกร่งนั่น..ผมรับรู้ถึงความปลอดภัยก็กอดคุนเมฆาแน่นและร้องไห้อยู่แบบนั่น..