อันนาได้เข้าไปอยู่ในบ้านเจ้าพ่อมาเฟียแบบจำใจต้องยอมเหตุเพราะเขาสงสัยว่าเธอน่าจะร่วมมือกับคนร้ายที่ลักพาตัวลูกสาวของเขาไป "ลูกของฉันเลิกติดเธอเมื่อไหร่รับรองเธอได้ไปจากฉันแน่"
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,ครอบครัว,ไทย,พระเอกร้าย,ราคะ,หื่น,ทาสบำเรอกาม,นางบำเรอ,โรมานซ์,มาเฟียโหด,พระเอกครั่งรัก,พระเอกโหด,มาเฟีย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อันนาได้เข้าไปอยู่ในบ้านเจ้าพ่อมาเฟียแบบจำใจต้องยอมเหตุเพราะเขาสงสัยว่าเธอน่าจะร่วมมือกับคนร้ายที่ลักพาตัวลูกสาวของเขาไป "ลูกของฉันเลิกติดเธอเมื่อไหร่รับรองเธอได้ไปจากฉันแน่"
ผู้แต่ง
M990
เรื่องย่อ
"ฉันควรจะทำยังไงกับชีวิตน้อยๆนี้ดีนะ
ใครกันนะที่ใจดำอำมหิตกล้าเอาเด็ก
ตัวเล็กๆแค่นี้เอามาทิ้งได้ลงคอ...เจ้า
พวกคนใจบาปหยาบช้า"
อันนาเด็กสาวเพียงวัยยี่สิบปีถูกว่าจ้าง
ให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กที่เธอพึ่งเก็บมาจาก
ข้างถนนโดยผู้ว่าจ้างที่ลึกลับไร้ตัวตน
เธอจำต้องทำงานนี้เพราะเธอเองก็พึ่ง
จะตกงานมาหมาดๆด้วยเงินหนึ่งล้านบาท
แลกกับการเลี้ยงเด็กน้อยคนนี้แค่หนึ่งเดือน
แต่อันนาเลี้ยงดูเด็กยังไม่ทันจะถึง
หนึ่งอาทิตย์ก็ถูกกลุ่มคนจับตัวไปที่
คฤหาสน์ใหญ่หลังหนึ่ง เธอที่ไม่รู้อะไร
ก็ได้แต่งวยงง
"เธอรีบตอบฉันมาเลยนะ...เธอทำงานนี้
ให้ใคร...ใครเป็นคนให้เธอทำ!!!"
ชายหน้าตาหล่อเหลาสูงขาวขาเรียวยาว
ใช้มือหนาบีบจับใบหน้าเธอจนบิดเบี้ยว
เค้นถามเอาความจริงจากเธอด้วยน้ำเสียง
ที่เข้มและเกรี้ยวกราดสุดๆ เขาชักสีหน้า
ดุราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอให้ได้ถ้า
เธอไม่ตอบคำถามเขา
"โอ๊ะโอ๊ย!!!!...ฉันเจ็บนะ...ปล่อยก่อนสิ
ถ้าบีบปากอยู่แบบนี้ใครมันจะไปพูดได้"
"ฉันจำเป็นต้องฟังเธอหรอ...บอกมาว่า
เธอทำงานนี้ให้กับใคร...ใครเป็นคนจ้าง
ให้เธอลักพาตัวลูกของฉันไป..บอกมา!!!"
"เสียดายใบหน้าหล่อๆของแกเนอะ..หล่อ
แต่หูหนวก!!!...ปัญญาอ่อน!!!...สมองนิ่ม!!!
ฉันก็บอกเป็นร้อยเป็นพันรอบแล้วนี่ไงว่า
ฉันไม่ได้ลักพาตัวเด็กคนนี้มา...ฉันไปเจอ
น้องเขาที่ข้างถนน...ฉันเจอเธอที่ข้างถนน!!"
"โกหก!!!...ถ้าไม่บอกฉันให้เธอไปนอนคุย
กับรากมะม่วงแน่ๆ...บอกมาก่อนที่ฉันจะหมด
ความอดทน...เผลอพลั้งมือยิงเธอตายห่า
ไปซะก่อน"
"ก็ยิงซะสิ...เอาจริงฉันก็เห็นใจเด็กคนนี้นะ
เธอมีพ่อที่เฮงซวยแบบนี้นี่เอง...เธอจึงมี
นิสัยที่ชอบร้องโวยวายถ้าไม่ได้อย่างใจ
เพราะเขามีพ่อที่สารเลว..ชั่ว...ป่าเถื่อน
แบบนี้ไง...เด็กมันถึงได้สติมีปัญหาอ่ะ"
พีรพัฒน์สุดจะทนแล้วเขาหันปากกระบอก
ปืนไปยิงใส่แก้วน้ำเพื่อเป็นการข่มขู่ว่าถ้า
เธอไม่ยอมปริปากพูดเขาจะยิงเธอแน่นอน
~ปัง ปัง ปัง ~
"อ๊ายยยยย...ไอ้คนบ้าเอ๊ย!!!ในห้องมีเด็ก
ตัวเล็กๆอยู่ด้วยนะเว้ย...ทำอะไรหัดคิด
บ้างสิ"
"เขาไม่ได้ยินหรอกเพราะฉันหาอะไรปิด
หูเขาไว้แล้ว.."
"ไม่ได้ยินแล้วไง!!!...ไม่ได้ยินแล้วคิดว่าเขา
ไม่ได้ดู...มองไม่เห็นพฤติกรรมชั่วช้าของ
พ่อเขารึไง...รู้ไว้ด้วยนะ..เด็กวัยนี้เขากำลัง
จดจำสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำได้ดีเชียวล่ะ...คนเป็น
พ่ออย่างแกรู้อะไรเกี่ยวกับลูกตัวเองบ้าง
หน้าโง่ๆแบบนี้รู้อะไรบ้างมั้ย!!!"
"ถึงฉันจะไม่ค่อยมีเวลาให้เขา..แต่ฉันก็รู้
ว่าเขาชอบกินอะไร..เขาชอบของเล่นชิ้น
ไหน...นอนกี่ชั่วโมง..."
"รู้เพราะพี่เลี้ยงบอกล่ะสิ...แล้วรู้บ้างมั้ย
ก่อนที่เขาจะได้มานั่งดูคุณเอาปืนมาจ่อ
ใส่หัวฉันอยู่แบบเนี้ย...เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า
เด็กคนนี้เจออะไรมาบ้าง...คุณรู้บ้างรึเปล่า
ว่าเธอเกือบตายถ้าไม่ได้ฉันช่วยไว้..ห๊ะ!!!
คุณเคยรู้มั้ยว่าฉันไปเจอเธอในสภาพไหน
เขาเอาเธอมาทิ้งไว้ข้างถนนในซอยเล็กๆ
เขาเอาเธอใส่ถุงดำมา!!!...คงกะจะให้ตาย
แต่เธอใจสู้!!!...คุณรู้มั้ยว่าเธอขาดอากาศ
หายใจนอนแน่นิ่งไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่ฉัน
เปิดถุงดำนั่นออก...กว่าฉันจะช่วยยื้อชีวิต
เธอกลับมาได้ต้องใช้ความพยายามมาก
แค่ไหน...เธอขาดออกซิเจนไปนานแค่ไหน
ฉันก็ไม่รู้...เธอเหมือนตายแล้วเกิดใหม่
ใช่!!!...ฉันอาจจะเด็ก...ฉันพึ่งจะอายุแค่
ยี่สิบ...แต่ฉันคิดว่าฉันรู้ความกว่าคุณเยอะ
ฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบเสียงดัง!!!...ฉันรู้ว่าเขา
ชอบกินฟักทองบดละเอียด...แล้วฉันก็รู้
ว่าเธอชอบฟังเพลงอะไรก่อนนอน...เรื่อง
พวกเนี้ย...คนเป็นพ่ออย่างคุณเคยรู้บ้าง
รึเปล่า...เคยรู้อะไรจริงๆเกี่ยวกับลูก
ตัวเองบ้างมั้ยห๊ะ"
อันนาทั้งพูดไปร้องไห้ไปด้วย เธอพยาม
อดกลั้นมานานหลายวันเธอเลือกที่จะไม่
พูดเรื่องราวเหล่านั้นออกมาเพราะเธอเอง
ก็สะเทือนใจเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้นอยู่
ไม่น้อยเลย เธอรู้สึกสงสารเด็กที่จะต้อง
มาเจอและมาเติบโตอยู่ในสภาพแวดล้อม
แบบนี้
"พูดว่าน้องพีม..ถูกยัดใส่ถุงดำไปทิ้ง
อย่างนั้นหรอ...น้องพีมเกือบตายงั้นหรอ"
"ใช่!!!...เธอไม่หายใจแล้วด้วยซ้ำตอนที่
ฉันแกะถุงนั่นออก...คุณเคยคิดมั้ยว่าถ้า
คุณไปเจอสถานการณ์เดียวกันกับฉัน
คุณจะเป็นยังไง...เด็กที่ตายอยู่ตรงหน้า
เขาเป็นลูกใครก็ไม่รู้แต่ฉันดันไปเปิดดู
ฉันดันอยู่ตรงนั้น...เห็นเขาหมดลมหายใจ
เป็นคุณอ่ะ...คุณจะรู้สึกยังไง...ชีวิตหนึ่ง
ต้องมาตายให้คุณเห็นต่อหน้าแบบนั้นอ่ะ
เป็นคุณ...คุณจะทำยังไงวะ...ฉันทั้งสติแตก
ทั้งร้องไห้เพราะสงสารเด็ก...ไม่รู้ว่าฉันจะ
ช่วยอะไรเด็กได้บ้าง..ฉันช่วยเขาให้ฟื้นมา
ด้วยความยากลำบาก...แล้วดูสิ่งที่คุณทำ
กับเขาและฉันตอนนี้สิ...คุณแสดงพฤติกรรม
ชั่วช้าแบบนี้ให้เขาเห็น..คุณคิดว่ามันดี
สำหรับเขาแล้วหรอ...เขายังเด็กเขาใสซื่อ
เขาบริสุทธิ์...เขาเป็นผ้าขาวสะอาด..แต่
คนที่เป็นพ่อเขาที่จะเป็นปากกาขีดเขียน
เขาให้โตไปในทางที่ผิดๆ...คุณว่ามันคุ้ม
กับที่ฉันเหน็ดเหนื่อยช่วยเธอในวันนั้นมั้ย
มันคุ้มกันมั้ยลองใช้สมองอันน้อยนิดของ
คุณลองไตร่ตรองดูสิโว้ย...ไอ้พ่อชั่ว!!!"
สิ้นเสียงตะโกนด่าอันนาก็เป็นลมล้มพับไป
เป็นเพราะเธออดอาหารมาหลายวันพร้อม
ทั้งวันนี้ร้องไห้หนัก เรี่ยวแรงก็เลยหมดไป
กับการตะโกนด่าพีรพัฒน์ แต่ปัญหาก็ยัง
ไม่จบเมื่อเด็กน้อยเห็นว่าอันนาหมดสติไป
จากที่ตอนแรกเธอไม่เป็นอะไรจู่ๆเธอก็ร้อง
กรี๊ดๆลั่นห้องแล้วก็พยายามที่จะกระดึ๊บๆ
มาหาอันนา พีรพัฒน์จึงได้รับรู้ว่าลูกสาว
ของเขานั้นติดและชอบอันนามากแค่ไหน
พีรพัฒน์จึงอุ้มอันนาขึ้นไปนอนข้างๆน้องพีม
เพื่อให้ลูกสาวหยุดร้องไห้
เด็กน้อยผู้เห็นว่าผู้หญิงที่คอยเลี้ยงดูและ
เอาอกเอาใจเธอในไม่กี่วันมานี้เป็นแม่ของเธอ
เธอจึงเข้าไปกอดเอื้อมมือไปจับไปแตะๆ
ที่หน้าที่ตัวของอันนาแล้วก็ร้องไห้พึมพำ
ภาพเหล่านั้นมันทำให้ทุกคนในห้องถึง
กับอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า โดยเฉพาะ
พีระพัฒน์ผู้เป็นพ่อ
"อาเต๋อ...แกได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินใช่มั้ย
น้องพีมเกือบจะตายเพราะผู้หญิงแพศยา
นั่น...แกว่าฉันควรจะทำยังไงกับคนใน
ครอบครัวนั้นดี...แกช่วยฉันคิดทีสิอาเต๋อ"
"ขอเพียงนายเอ่ยปาก...พวกเราพร้อมที่
จะไปจัดการครับนาย"
"กล้าทำถึงขั้นนี้...ก็แสดงว่าพวกมันอยาก
จะเป็นศัตรูกับฉันโดยเปิดเผย...ก็ดีเลย
แต่ก่อนเพราะฉันเกรงใจฉันจึงไม่ลงมือ
แต่ตอนนี้ฉันตาสว่างมากแล้ว...รับรอง
ว่าฉันไม่จบเรื่องนี้ง่ายๆแน่นอน"
พีรพัฒน์กัดฟันกรอดแต่เพราะอยู่ต่อหน้า
ลูกสวยเขาจึงแสดงสีหน้าออกมาไม่ได้
เขาเอื้อมมือไปลูบหัวลูกสาวเบาๆพร้อมกับ
เหลือบไปมองหน้าคนที่เป็นลมอยู่ตรงหน้า
ที่ตอนนี้ที่ขอบตาก็ยังมีน้ำตาชุ่มๆอยู่
เขารู้สึกขอบคุณเธอที่ช่วยเหลือน้องพีม
เอาไว้และเขาก็คิดว่ายังไงๆเขาก็คงต้อง
ตอบแทนบุญคุณนี้คืนกลับแก่เธอให้สาสม
"อาเต๋อ...นายพาคนไปเก็บข้าวของของเธอ
มาไว้ที่ห้องเล็กที...ฉันจะให้เธอมาเป็น
พี่เลี้ยงให้น้องพีม...เก็บมาให้หมดทุกอย่าง
แล้วก็ทำเรื่องซื้ออพาร์ทเม้นท์นั่นด้วยนะ
ซื้อไว้เลย...ซื้อเป็นชื่อของเธอ"
คำเตือน
ตัวละคร พฤติกรรม สถานที่ หน่วยงาน
วิชาชีพต่างๆ และเหตุการณ์ที่มีการใช้
ความรุนแรงในนิยายเป็นแค่เรื่องสมมุติ
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง
และความสนุกสนานเท่านั้นโดยไม่มี
เจตนาชี้นำหรือส่งเสริมการกระทำใดๆ
ที่เกิดขึ้นในนิยาย ตัวละครหรือเนื้อหา
อาจจะมีการใช้ความรุนแรงทางเพศ
และตัวละครอาจมีการใช้คำพูดที่ค่อน
ข้างจะหยาบคายแต่เพื่อความสมจริง
และเพิ่มอรรถรสให้กับนิยายได้สมจริง
มากขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการ
อ่านด้วยนะคะ ขอขอบคุณพระคุณ
ไว้ล่วงหน้าหากท่านจะมาเป็นผู้ใหญ่
ใจดีอุดหนุนsupportนิยายเรา🙏🙏🙏
"ทำไมวันนี้กลับเร็วจังคะหรือว่าลืมอะไร
รึเปล่าคะ"
แม่นมแจ่มเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับชักสีหน้า
งวยงงที่วันนี้เธอเห็นเขาเลิกงานเร็วกว่า
ในทุกวัน
"ไม่ได้ลืมอะไรครับนม วันนี้ผมก็แค่
อารมณ์มากได้เลยสั่งให้พนักงานเลิก
งานเร็วยังมีอีกอย่างนะ ผมให้เลขาจอง
ร้านอาหารเลี้ยงพนักงานทุกคนในบริษัท
อีกด้วย"
พีรพัฒน์พูดจาเสียงสองเสียงสี่อ้อนคุณนม
ราวกับว่าตนเองนั้นยังเป็นเด็กน้อยๆอยู่
เขาเข้าโอบกอดคุณนมที่รักจากด้านหลัง
เอาคางลงเกยที่ไหล่ราวกับว่าเป็นแฟนสาว
"ไปทำอะไรไม่เีมาใช่มั้ยคะถึงได้มาพูด
ออดอ้อนนมแบบนี้ ไปฆ่าใครมาอีกล่ะคะ
นมบอกแล้วไงคะว่าอย่าทำอะไรที่ไม่ดีอีก
หัวนมสักครั้งจะได้มั้ยคะคุณหนู"
นมแจ่มพอจะรู้และเดาออกว่าพีรพัฒน์นั้น
กระทำการอะไรมาก่อนหน้า ตอนนี้เขาถึง
ได้กลับมาในสภาพที่ว่าดี๊ด๊ารื่นเริงกายใจ
เมื่อไหร่ก็ตามที่พีรพัฒน์ได้ปลิดชีพศัตรู
วันนั้นเขาจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษราวกับว่า
เขานั้นเป็นคนผมโรคจิตขั้นรุนแรง
ใจความที่ทั้งสองคนพูดคุยกันนั้นมันคือ
เรื่องปกติของคนในบ้านหลังนี้ แต่ที่ไม่
ปกติคืออันนาเธอผ่านเข้ามาได้ยินพอดิบ
พอดี เธอตาโตขนลุกขนพองขึ้นมาทันที
ที่ได้ยินเช่นนั้น
"ว่าไงนะ!!! อารมณ์ดีเพราะได้ฆ่าคนเนี่ยนะ
นี่บ้ากันหมดทั้งบ้านแล้วมั้งเนี่ยห๊ะ!!! โอ๊ยย
อยู่ไม่ได้แล้วแบบนี้ฉันต้องรีบๆหาทางออก
ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแล้ว น่ากลัวชะมัด"
อันนาอุ้มคุณหนูตัวเล็กค่อยๆย่องเท้าเบา
หวังจะหลบเลี่ยงไม่ให้ทั้งคู่ได้เจอว่าเธอ
ผ่านมาได้ยิน แต่ไม่ทันที่อันนาจะได้ก้าว
เท้าไปถึงห้าก้าวคุณหนูตัวเล็กก็เกิดร้อง
กรี๊ดๆเพราะสายตาเธอมองไปเห็นคุณพ่อ
สุดหล่อของเธอเข้า
"หยุดก่อน!!! หยุดแล้วหันกลับมานี่
เดี๋ยวนี้!!!"
พีรพัฒน์ตะโกนเสียงเข้มสั่งให้คนตัวเล็ก
ที่กำลังวิ่งดุ๊กดิ๊กหยุด แต่อันนากลับไม่ฟัง
ที่เขาสั่ง อันนาเธอรีบสับขาฉับๆหวังจะวิ่ง
หนีขึ้นข้างบนแต่ก็ไม่ทันเพราะพีรพัฒน์นั้น
ขายาวกว่า เขาเดินตามหลังอันนาไปติดๆ
แล้วเข้าชาร์จอุ้มอันนาจากทางด้านหลัง
ด้วยท่าเจ้าหญิงแล้วก็หันมาบอกกล่าวแก่
คุณนมอย่างอ่อนโยน
"นมครับ ผมจะขึ้นไปพักข้างบนก่อนนะครับ
นมช่วยให้คนเอาโกโก้นมร้อนกับแครกเกอร์
ขึ้นไปให้ผมที่ห้องทีนะ ขอบคุณครับ"
พีรพัฒน์พูดจบเขาก็ส่งยิ้มหวานหนึ่งกรุบ
ไปให้คุณนมแล้วหันกลับมาจ้องมองที่
ใบหน้าซีดๆของใครบางคนที่อยู่ในอ้อมอก
ของเขา
"นี่คุณ คิดจะทำอะไร!!!
ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะฉันเดินเองได้มั้ย
ไม่ได้แข้งขาหักสักหน่อย ปล่อยสิปล่อยฉัน"
"ผมไม่ได้มีเจตนาจะอุ้มเธอสักหน่อยนะ
ฉันอุ้มน้องพีมต่างหากล่ะ ใช่มั้ยคะลูกสาว
หนูร้องอยากจะให้พ่ออุ้มหนูใช่มั้ยคะ"
น้องพีมมองหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองแล้วยิ้มร่า
ถึงเธอจะไม่รู้ฟังไม่ออกแต่เธอก็พอจะเดา
หรือรับรู้ได้ว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องร้ายที่พึ่ง
จะเกิดขึ้น น้องพีมทั้งกรี๊ดทั้งหัวเราะร่าเริง
เมื่อเห็นว่าคุณพ่อสุดหล่อของเธอนั้นกำลัง
พูดคุยกับเธออยู่
"อย่ามาหัวหมอนะไอ้คนโรคจิต มือคุณพึ่ง
จะไปทำเรื่องไม่ดีมาหมาดๆอย่าเอามันมา
แตะฉันกับน้องพีมให้เสื่อมความใสซื่อบริสุทธิ์
ปล่อยฉันลงก่อน แล้วถ้าคุณอยากจะอุ้ม
ลูกของคุณ คุณก็กรุณาไปล้างทำความ
สะอาดกลิ่นคาวความชั่วร้ายนั่นออกให้
หมดซะก่อนแล้วค่อยมาอุ้มเธอ อย่าถามนะ
ว่าทำไม ก็เพราะเธอยังเด็กยังบริสุทธิ์
เป็นผ้าขาวคุณไม่ควรมาแตะต้องเธอ"
"ฉันถึงได้อุ้มเขาผ่านร่างกายเธอนี่ไง
แค่นี้ก็คิดเองไม่ได้หรอ อย่างน้อยตัว
ของเธอก็คงจะไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่อง
เป็นผ้าขาวเหมือนน้องพีมหรอกใช่มั้ย
อย่างน้อยในชีวิตนี้ของเธอก็คงจะเคย
ผ่านอะไรต่อมิอะไรมาแล้ว"
อันนารีบชักสีหน้าดุใส่พีรพัฒน์ทันทีเมื่อ
เธอได้ยินคำพูดที่แฝงไปด้วยเลศนัย
"เคยผ่าน!!! ฉันเคยผ่านอะไรมามิทราบ
ปากเสียๆอย่าคุณจะพูดอะไรก็ช่วยให้
เกียรติผู้หญิงด้วยนะ ถึงฉันจะยี่สิบแล้ว
แต่ฉันก็ยังไม่เคยมีแฟนนะฉันยังบริสุทธิ์
ไม่ต่างอะไรจากน้องพีมเลยด้วย"
อันนาเผลอปากพูดเจื้อยแจ้วโดยลืมไป
ว่าตัวเธอนั้นกำลังอยู่ในบ้านของมาเฟีย
โดยที่ชีวิตและร่างกายเธอตอนนี้ก็ไม่ได้
ว่าจะปลอดภัยจากเงื้อมือเขา อันนารีบ
หุบปากอย่างไวก่อนคนตัวใหญ่จะหัวเราะ
ในความใสสื่อของเธอออกมาเบาๆ
"ก็นะ เด็กพึ่งจะยี่สิบนี่มันช่างน่ากินชะมัด
คืนนี้มานอนกับฉันมั้ยล่ะ ฉันจะช่วยเธอดู
ให้เองว่าเธอบริสุทธิ์จริงดั่งปากว่ารึเปล่า"
อันนาหน้าแดงขึ้นมาทันใดเมื่อได้ยินเขา
พูดแบบนั้น พีรพัฒน์ยิ้มกว้างทันทีเมื่อ
เขาเห็นสีหน้าของอันนาที่กำลังแดงขึ้น
เรื่อยๆ พีรพัฒน์อุ้มอันนากับน้องพีมเข้า
ไปในห้องของตัวเองก่อนจะปิดประตู
ลงกลอนให้มิดชิด
"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม ฉันจะพาน้องพีม
ไปอาบน้ำ ปล่อยฉันลงนะคุณพี"
"ได้ยินว่าเธอกับน้องพีมมักจะอาบน้ำ
พร้อมๆกันใช่มั้ย พอดีวันนี้ฉันว่างน่ะ
ฉันก็เลยกะว่าจะมาอาบด้วย!! อ้อไม่สิ
ฉันหมายถึงอยากจะช่วยเธออาบน้ำ
ให้น้องพีม แต่อาบในห้องฉันนะ!!!"
พีรพัฒน์วางคนสองคนลงบนเตียงนุ่ม
แล้วก็หันมาถอดชุดสูทของตัวเองออก
ให้เหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกง
อันนาเห็นแบบนั้นเธอก็ทำหน้าเลิ่กลั่ก
แล้วก็รีบคว้าเอาตัวน้องพีมวิ่งไปทาง
ประตูหวังจะออกจากห้องไป แต่ด้วย
ความที่ความสูงไม่ถึงกลอนประตู
อันนากับน้องพีมเลยได้แต่หันมามอง
ใบหน้าที่กำลังยิ้มสะใจของพีรพัฒน์
ที่กำลังนั่งขำเธออยู่ที่มุมเตียง
"เธอคิดจริงหรอว่าฉันจะปล่อยเธอไป
แบบง่ายๆ ไม่หรอกถ้าฉันจะทำจริงๆ
ฉันคงไม่ทำให้เด็กเห็นหรอกน่า รีบเดิน
กลับมาตอนที่ฉันกำลังอารมณ์ดีอยู่"
อันนาเมื่อไม่มีทางเลือกเธอจึงเดินกลับ
มาหาเขาพร้อมกับกอดน้องพีมไว้แน่น
"ถ้าคุณอยากจะอาบน้ำให้น้องพีมจริงๆ
แล้วทำไมไม่ไปอาบที่ห้องของน้องพีม
ล่ะคะ ในนั้นมีข้าวของครบทุกอย่างนะ
ในห้องคุณก็น่ามีแต่ของใช้ผู้ใหญ่
ของใช้ผู้ใหญ่ใช้ไม่ได้กับเด็กตัวเล็กๆ
นะคะคุณไม่รู้หรอ"
อันนาใช้เสียงเล็กเสียงน้อยพูดเจรจากับ
พีรพัฒน์อย่างอ่อนโยนเพื่อหวังว่าเขาจะ
ได้ปล่อยเธอออกไปจากห้องของเขา
แต่ไม่ทันที่อันนาจะได้พูดจนจบประโยค
พีรพัฒน์ก็ดับฝันของเธอทันทีโดยการ
ชี้นิ้วไปทางข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็ก
ที่วางอยู่ข้างมุมห้อง
"ฉันเป็นคนทำอะไรต้องวางแผนก่อนเสมอ
คิดหรอว่าฉันจะหลงกลเธอง่ายๆ ฉันเป็น
พ่อของเขาเรื่องง่ายๆแค่นี้ถ้าฉันไม่รู้จัก
ฉันจะมาเป็นพ่อคนได้ยังไงกัน เธอว่ามั้ย"
อันนาทำหน้าเอ๋อทันควันเพราะไม่มีทาง
ที่จะพูดโต้ตอบเขาได้ เธอพูดอะไรไม่ออก
เมื่อเห็นทุกอย่างที่เขานั้นจัดเตรียมไว้
แต่ในสถานการณ์นั้นถ้าเธอจะแสดง
อาการว่าแพ้เขาเธอคงจะเสียหน้าไม่น้อย
เธอจึงกัดฟันแสร้งทำเป็นว่าเธอยังไม่ได้
แพ้เขา อันนาเชิดหน้าใส่เขาพร้อมกับ
ถามหาห้องน้ำของเขาอยู่ตรงไหน
"ถ้าเตรียมไว้หมดแล้วก็แล้วไปสิ
แล้วห้องน้ำของคุณอยู่ทางไหนล่ะ
ฉันจะได้รีบอาบน้ำให้น้องพีม อากาศ
ช่วงนี้กำลังดีถ้าค่ำกว่านี้เดี๋ยวน้องพีมจะ
เป็นหวัดเอาได้ง่ายๆ"
พีรพัฒน์ผายมือชี้เชิญอันนาไปทางห้องน้ำ
พร้อมกับเดินตามหลังเธอไปอย่างติดๆ
ราวกับว่าเขาและเธอเป็นเงาของกันและกัน
นิสัยน้องพีมเวลาอาบน้ำเธอมักจะให้คนที่
อาบให้ลงไปอาบและเล่นน้ำกับเธอด้วย
เพราะฉะนั้นอันนาจึงจำเป็นที่จะต้องลงไป
นั่งแช่น้ำเป็นเพื่อนเธอด้วยทุกครั้ง
"ถ้าคุณจะอาบน้ำให้น้องพีมคุณก็ต้องเปียก
คุณต้องลงไปนั่งในอ่างกับเธอ ลงไปสิคะ"
พีรพัฒน์เช็คน้ำว่าอุณหภูมิพอดีมั้ย เมื่อน้ำ
มีอุณหภูมิที่พอดีแล้วเขาก็ลงไปนั่งในอ่าง
ตามที่อันนาบอก ด้วยความที่เสื้อเชิ้ตของ
เขานั้นเป็นสีขาว พอเสื้อถูกน้ำก็จะบาง
และแนบติดเนื้อจนทำให้อันนาได้เห็นว่า
ที่หน้าอกและหน้าท้องของพีรพัฒน์นั้น
มีกล้ามท้องที่แน่นมาก อันนาจ้องอยู่แบบ
นั้นสักพักจนพีรพัฒน์สังเกตเห็นว่าเขา
กำลังถูกเธอจ้องมองอยู่
"กำลังใช้สายตาแอบเล้าโลมฉันอยู่หรอ
ถ้าอยากดูฉันถอดให้ดูดีๆกว่านี้ได้นะ
แต่ต้องดูกันแค่สองคนนะเพราะฉากแบบนี้
เด็กไม่ถึงสิบแปดดูด้วยไม่ได้"
อันนาสะดุ้งตื่นจากวังวนการจ้องมองนั้น
ทันทีเมื่อรู้ว่าเขานั้นเห็นว่าเธอแอบมอง
อันนาแอบกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกเล็กก่อน
จะรีบปฎิเสธว่าตนเองไม่ได้แอบมองเขา
"ฉันเปล่าแอบมอง!! ไม่สิฉันไม่ได้แอบมอง
ตรงไหนของคุณเลย ไม่เคยไม่เลยสักนิด"
"ไม่หรอ!! งั้นก็เช็ดน้ำลายหน่อยสิ"
อันนารีบยกมือขึ้นมาปาดที่ข้างๆริมฝีปาก
อย่างไวก่อนที่พึ่งจะรู้ตัวว่าเธอนั้นกำลัง
โดนเขาแกล้งอยู่ อันนาทำหน้าเลิ่กลั่ก
พร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นเพราะกลัวว่า
เขาจะเห็นร้อยยิ้มของเธอที่เผลอยิ้ม
ออกมาเพราะความเขินอาย พีรพัฒน์
นั่งอาบน้ำให้ลูกสาวไปสักพักน้องพีม
ก็ร้องหาอันนาอีกแล้ว
"ทำไมเธอไม่ลงมาอาบน้ำให้น้องพีมล่ะ
เห็นมั้ยว่าน้องพีมร้องหาแต่เธออีกแล้ว"
พูดจบพีรพัฒน์ก็เอื้อมมือคว้าเอาตัวอันนา
ลงไปนั่งในอ่างอย่างที่อันนาก็ยังไม่ทันที่
จะได้ตั้งตัว เขาส่งตัวน้องพีมให้อันนาอุ้ม
ส่วนเขาก็จับอันนาที่อุ้มน้องพีมอยู่มานั่ง
บนตักของตัวเองแทน
"นี่คุณคิดจะทำเรื่องบ้าอะไรของคุณเนี่ย
ลุกออกไปจากอ่างเลยนะฉันจะอาบน้ำให้
น้องพีมเอง"
"เธอกับน้องพีมตัวเล็กแค่เนี้ย ดูน้ำในอ่าง
ซะก่อนสิว่ามันลึกสักแค่ไหน นี่ถ้าฉันไม่
จับเธอนั่งบนตักเธอกับน้องพีมอาจจะจม
ลงก้นอ่างเลยก็ได้นะ ทำคุณบูชาโทษชัดๆ
รีบๆอาบน้ำให้น้องพีมเร็วๆเข้าสิ ยิ่งแช่น้ำ
นานๆน้องพีมก็มีสิทธิ์จะเป็นไข้ได้ไวขึ้น
นะ พี่เลี้ยงอย่างเธอไม่รู้เรื่องนี้หรออันนา"
ว่าแล้วพีรพัฒน์ก็โอบเอวคอดของอันนา
ไว้จนแน่นก่อนที่เขาจะเอาหน้าและจมูก
ของเขาก้มลงมาซบลงที่แผ่นหลังน้อยๆ
ของเธอที่ตอนนี้กำลังเปียกชุ่มเพราะน้ำ
เมื่อชายหนุ่มได้สูดดมกลิ่นกายของหญิง
สาวคนอื่นเป็นครั้งแรกนอกจากแม่นม
เขาก็เหมือนจะรู้สึกบางอย่างที่เรียกว่า
มีอารมณ์ทางเพศมันเริ่มที่จะก่อตัวขึ้นมา
โดยอัตโนมัติเมื่อริมฝีปากของเขาได้ไป
สัมผัสกับหลังคอขาวๆของเธอ
"คุณ!!!! คุณเอาอะไรแข็งๆมาโดนก้นฉัน
อ๊ายยยยยไอ้โรคจิต ไปไกลๆฉันเลยนะ"
อันนากรี๊ดเสียงดังลั่นจนคนที่ยืนเฝ้าอยู่
หน้าห้องตอนนี้หันไปมองหน้ากันแล้วยิ้ม
หวานออกมาอย่างกับมีเลศนัยอะไรในใจ
.
.
.
.
.
⏭️โปรดติดตามตอนต่อไป⏩