อันนาได้เข้าไปอยู่ในบ้านเจ้าพ่อมาเฟียแบบจำใจต้องยอมเหตุเพราะเขาสงสัยว่าเธอน่าจะร่วมมือกับคนร้ายที่ลักพาตัวลูกสาวของเขาไป "ลูกของฉันเลิกติดเธอเมื่อไหร่รับรองเธอได้ไปจากฉันแน่"
ดราม่า,ชาย-หญิง,รัก,ครอบครัว,ไทย,พระเอกร้าย,ราคะ,หื่น,ทาสบำเรอกาม,นางบำเรอ,โรมานซ์,มาเฟียโหด,พระเอกครั่งรัก,พระเอกโหด,มาเฟีย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อันนาได้เข้าไปอยู่ในบ้านเจ้าพ่อมาเฟียแบบจำใจต้องยอมเหตุเพราะเขาสงสัยว่าเธอน่าจะร่วมมือกับคนร้ายที่ลักพาตัวลูกสาวของเขาไป "ลูกของฉันเลิกติดเธอเมื่อไหร่รับรองเธอได้ไปจากฉันแน่"
ผู้แต่ง
M990
เรื่องย่อ
"ฉันควรจะทำยังไงกับชีวิตน้อยๆนี้ดีนะ
ใครกันนะที่ใจดำอำมหิตกล้าเอาเด็ก
ตัวเล็กๆแค่นี้เอามาทิ้งได้ลงคอ...เจ้า
พวกคนใจบาปหยาบช้า"
อันนาเด็กสาวเพียงวัยยี่สิบปีถูกว่าจ้าง
ให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กที่เธอพึ่งเก็บมาจาก
ข้างถนนโดยผู้ว่าจ้างที่ลึกลับไร้ตัวตน
เธอจำต้องทำงานนี้เพราะเธอเองก็พึ่ง
จะตกงานมาหมาดๆด้วยเงินหนึ่งล้านบาท
แลกกับการเลี้ยงเด็กน้อยคนนี้แค่หนึ่งเดือน
แต่อันนาเลี้ยงดูเด็กยังไม่ทันจะถึง
หนึ่งอาทิตย์ก็ถูกกลุ่มคนจับตัวไปที่
คฤหาสน์ใหญ่หลังหนึ่ง เธอที่ไม่รู้อะไร
ก็ได้แต่งวยงง
"เธอรีบตอบฉันมาเลยนะ...เธอทำงานนี้
ให้ใคร...ใครเป็นคนให้เธอทำ!!!"
ชายหน้าตาหล่อเหลาสูงขาวขาเรียวยาว
ใช้มือหนาบีบจับใบหน้าเธอจนบิดเบี้ยว
เค้นถามเอาความจริงจากเธอด้วยน้ำเสียง
ที่เข้มและเกรี้ยวกราดสุดๆ เขาชักสีหน้า
ดุราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอให้ได้ถ้า
เธอไม่ตอบคำถามเขา
"โอ๊ะโอ๊ย!!!!...ฉันเจ็บนะ...ปล่อยก่อนสิ
ถ้าบีบปากอยู่แบบนี้ใครมันจะไปพูดได้"
"ฉันจำเป็นต้องฟังเธอหรอ...บอกมาว่า
เธอทำงานนี้ให้กับใคร...ใครเป็นคนจ้าง
ให้เธอลักพาตัวลูกของฉันไป..บอกมา!!!"
"เสียดายใบหน้าหล่อๆของแกเนอะ..หล่อ
แต่หูหนวก!!!...ปัญญาอ่อน!!!...สมองนิ่ม!!!
ฉันก็บอกเป็นร้อยเป็นพันรอบแล้วนี่ไงว่า
ฉันไม่ได้ลักพาตัวเด็กคนนี้มา...ฉันไปเจอ
น้องเขาที่ข้างถนน...ฉันเจอเธอที่ข้างถนน!!"
"โกหก!!!...ถ้าไม่บอกฉันให้เธอไปนอนคุย
กับรากมะม่วงแน่ๆ...บอกมาก่อนที่ฉันจะหมด
ความอดทน...เผลอพลั้งมือยิงเธอตายห่า
ไปซะก่อน"
"ก็ยิงซะสิ...เอาจริงฉันก็เห็นใจเด็กคนนี้นะ
เธอมีพ่อที่เฮงซวยแบบนี้นี่เอง...เธอจึงมี
นิสัยที่ชอบร้องโวยวายถ้าไม่ได้อย่างใจ
เพราะเขามีพ่อที่สารเลว..ชั่ว...ป่าเถื่อน
แบบนี้ไง...เด็กมันถึงได้สติมีปัญหาอ่ะ"
พีรพัฒน์สุดจะทนแล้วเขาหันปากกระบอก
ปืนไปยิงใส่แก้วน้ำเพื่อเป็นการข่มขู่ว่าถ้า
เธอไม่ยอมปริปากพูดเขาจะยิงเธอแน่นอน
~ปัง ปัง ปัง ~
"อ๊ายยยยย...ไอ้คนบ้าเอ๊ย!!!ในห้องมีเด็ก
ตัวเล็กๆอยู่ด้วยนะเว้ย...ทำอะไรหัดคิด
บ้างสิ"
"เขาไม่ได้ยินหรอกเพราะฉันหาอะไรปิด
หูเขาไว้แล้ว.."
"ไม่ได้ยินแล้วไง!!!...ไม่ได้ยินแล้วคิดว่าเขา
ไม่ได้ดู...มองไม่เห็นพฤติกรรมชั่วช้าของ
พ่อเขารึไง...รู้ไว้ด้วยนะ..เด็กวัยนี้เขากำลัง
จดจำสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำได้ดีเชียวล่ะ...คนเป็น
พ่ออย่างแกรู้อะไรเกี่ยวกับลูกตัวเองบ้าง
หน้าโง่ๆแบบนี้รู้อะไรบ้างมั้ย!!!"
"ถึงฉันจะไม่ค่อยมีเวลาให้เขา..แต่ฉันก็รู้
ว่าเขาชอบกินอะไร..เขาชอบของเล่นชิ้น
ไหน...นอนกี่ชั่วโมง..."
"รู้เพราะพี่เลี้ยงบอกล่ะสิ...แล้วรู้บ้างมั้ย
ก่อนที่เขาจะได้มานั่งดูคุณเอาปืนมาจ่อ
ใส่หัวฉันอยู่แบบเนี้ย...เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า
เด็กคนนี้เจออะไรมาบ้าง...คุณรู้บ้างรึเปล่า
ว่าเธอเกือบตายถ้าไม่ได้ฉันช่วยไว้..ห๊ะ!!!
คุณเคยรู้มั้ยว่าฉันไปเจอเธอในสภาพไหน
เขาเอาเธอมาทิ้งไว้ข้างถนนในซอยเล็กๆ
เขาเอาเธอใส่ถุงดำมา!!!...คงกะจะให้ตาย
แต่เธอใจสู้!!!...คุณรู้มั้ยว่าเธอขาดอากาศ
หายใจนอนแน่นิ่งไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่ฉัน
เปิดถุงดำนั่นออก...กว่าฉันจะช่วยยื้อชีวิต
เธอกลับมาได้ต้องใช้ความพยายามมาก
แค่ไหน...เธอขาดออกซิเจนไปนานแค่ไหน
ฉันก็ไม่รู้...เธอเหมือนตายแล้วเกิดใหม่
ใช่!!!...ฉันอาจจะเด็ก...ฉันพึ่งจะอายุแค่
ยี่สิบ...แต่ฉันคิดว่าฉันรู้ความกว่าคุณเยอะ
ฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบเสียงดัง!!!...ฉันรู้ว่าเขา
ชอบกินฟักทองบดละเอียด...แล้วฉันก็รู้
ว่าเธอชอบฟังเพลงอะไรก่อนนอน...เรื่อง
พวกเนี้ย...คนเป็นพ่ออย่างคุณเคยรู้บ้าง
รึเปล่า...เคยรู้อะไรจริงๆเกี่ยวกับลูก
ตัวเองบ้างมั้ยห๊ะ"
อันนาทั้งพูดไปร้องไห้ไปด้วย เธอพยาม
อดกลั้นมานานหลายวันเธอเลือกที่จะไม่
พูดเรื่องราวเหล่านั้นออกมาเพราะเธอเอง
ก็สะเทือนใจเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้นอยู่
ไม่น้อยเลย เธอรู้สึกสงสารเด็กที่จะต้อง
มาเจอและมาเติบโตอยู่ในสภาพแวดล้อม
แบบนี้
"พูดว่าน้องพีม..ถูกยัดใส่ถุงดำไปทิ้ง
อย่างนั้นหรอ...น้องพีมเกือบตายงั้นหรอ"
"ใช่!!!...เธอไม่หายใจแล้วด้วยซ้ำตอนที่
ฉันแกะถุงนั่นออก...คุณเคยคิดมั้ยว่าถ้า
คุณไปเจอสถานการณ์เดียวกันกับฉัน
คุณจะเป็นยังไง...เด็กที่ตายอยู่ตรงหน้า
เขาเป็นลูกใครก็ไม่รู้แต่ฉันดันไปเปิดดู
ฉันดันอยู่ตรงนั้น...เห็นเขาหมดลมหายใจ
เป็นคุณอ่ะ...คุณจะรู้สึกยังไง...ชีวิตหนึ่ง
ต้องมาตายให้คุณเห็นต่อหน้าแบบนั้นอ่ะ
เป็นคุณ...คุณจะทำยังไงวะ...ฉันทั้งสติแตก
ทั้งร้องไห้เพราะสงสารเด็ก...ไม่รู้ว่าฉันจะ
ช่วยอะไรเด็กได้บ้าง..ฉันช่วยเขาให้ฟื้นมา
ด้วยความยากลำบาก...แล้วดูสิ่งที่คุณทำ
กับเขาและฉันตอนนี้สิ...คุณแสดงพฤติกรรม
ชั่วช้าแบบนี้ให้เขาเห็น..คุณคิดว่ามันดี
สำหรับเขาแล้วหรอ...เขายังเด็กเขาใสซื่อ
เขาบริสุทธิ์...เขาเป็นผ้าขาวสะอาด..แต่
คนที่เป็นพ่อเขาที่จะเป็นปากกาขีดเขียน
เขาให้โตไปในทางที่ผิดๆ...คุณว่ามันคุ้ม
กับที่ฉันเหน็ดเหนื่อยช่วยเธอในวันนั้นมั้ย
มันคุ้มกันมั้ยลองใช้สมองอันน้อยนิดของ
คุณลองไตร่ตรองดูสิโว้ย...ไอ้พ่อชั่ว!!!"
สิ้นเสียงตะโกนด่าอันนาก็เป็นลมล้มพับไป
เป็นเพราะเธออดอาหารมาหลายวันพร้อม
ทั้งวันนี้ร้องไห้หนัก เรี่ยวแรงก็เลยหมดไป
กับการตะโกนด่าพีรพัฒน์ แต่ปัญหาก็ยัง
ไม่จบเมื่อเด็กน้อยเห็นว่าอันนาหมดสติไป
จากที่ตอนแรกเธอไม่เป็นอะไรจู่ๆเธอก็ร้อง
กรี๊ดๆลั่นห้องแล้วก็พยายามที่จะกระดึ๊บๆ
มาหาอันนา พีรพัฒน์จึงได้รับรู้ว่าลูกสาว
ของเขานั้นติดและชอบอันนามากแค่ไหน
พีรพัฒน์จึงอุ้มอันนาขึ้นไปนอนข้างๆน้องพีม
เพื่อให้ลูกสาวหยุดร้องไห้
เด็กน้อยผู้เห็นว่าผู้หญิงที่คอยเลี้ยงดูและ
เอาอกเอาใจเธอในไม่กี่วันมานี้เป็นแม่ของเธอ
เธอจึงเข้าไปกอดเอื้อมมือไปจับไปแตะๆ
ที่หน้าที่ตัวของอันนาแล้วก็ร้องไห้พึมพำ
ภาพเหล่านั้นมันทำให้ทุกคนในห้องถึง
กับอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า โดยเฉพาะ
พีระพัฒน์ผู้เป็นพ่อ
"อาเต๋อ...แกได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินใช่มั้ย
น้องพีมเกือบจะตายเพราะผู้หญิงแพศยา
นั่น...แกว่าฉันควรจะทำยังไงกับคนใน
ครอบครัวนั้นดี...แกช่วยฉันคิดทีสิอาเต๋อ"
"ขอเพียงนายเอ่ยปาก...พวกเราพร้อมที่
จะไปจัดการครับนาย"
"กล้าทำถึงขั้นนี้...ก็แสดงว่าพวกมันอยาก
จะเป็นศัตรูกับฉันโดยเปิดเผย...ก็ดีเลย
แต่ก่อนเพราะฉันเกรงใจฉันจึงไม่ลงมือ
แต่ตอนนี้ฉันตาสว่างมากแล้ว...รับรอง
ว่าฉันไม่จบเรื่องนี้ง่ายๆแน่นอน"
พีรพัฒน์กัดฟันกรอดแต่เพราะอยู่ต่อหน้า
ลูกสวยเขาจึงแสดงสีหน้าออกมาไม่ได้
เขาเอื้อมมือไปลูบหัวลูกสาวเบาๆพร้อมกับ
เหลือบไปมองหน้าคนที่เป็นลมอยู่ตรงหน้า
ที่ตอนนี้ที่ขอบตาก็ยังมีน้ำตาชุ่มๆอยู่
เขารู้สึกขอบคุณเธอที่ช่วยเหลือน้องพีม
เอาไว้และเขาก็คิดว่ายังไงๆเขาก็คงต้อง
ตอบแทนบุญคุณนี้คืนกลับแก่เธอให้สาสม
"อาเต๋อ...นายพาคนไปเก็บข้าวของของเธอ
มาไว้ที่ห้องเล็กที...ฉันจะให้เธอมาเป็น
พี่เลี้ยงให้น้องพีม...เก็บมาให้หมดทุกอย่าง
แล้วก็ทำเรื่องซื้ออพาร์ทเม้นท์นั่นด้วยนะ
ซื้อไว้เลย...ซื้อเป็นชื่อของเธอ"
คำเตือน
ตัวละคร พฤติกรรม สถานที่ หน่วยงาน
วิชาชีพต่างๆ และเหตุการณ์ที่มีการใช้
ความรุนแรงในนิยายเป็นแค่เรื่องสมมุติ
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง
และความสนุกสนานเท่านั้นโดยไม่มี
เจตนาชี้นำหรือส่งเสริมการกระทำใดๆ
ที่เกิดขึ้นในนิยาย ตัวละครหรือเนื้อหา
อาจจะมีการใช้ความรุนแรงทางเพศ
และตัวละครอาจมีการใช้คำพูดที่ค่อน
ข้างจะหยาบคายแต่เพื่อความสมจริง
และเพิ่มอรรถรสให้กับนิยายได้สมจริง
มากขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการ
อ่านด้วยนะคะ ขอขอบคุณพระคุณ
ไว้ล่วงหน้าหากท่านจะมาเป็นผู้ใหญ่
ใจดีอุดหนุนsupportนิยายเรา🙏🙏🙏
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีสองอันนาและ
พีรพัฒน์ก็ยังคงเถียงกันไม่จบสักที
ทุกคนที่อยู่ในบ้านได้ยินเสียงทั้งคู่
เถียงกันตั้งแต่กลับมาจากหลังสวน
"อยากจะตายวิธีไหนก็เลือกมาเลย"
"อยากจะฆ่าก็ฆ่าเลยไม่ต้องมีวิธีอะไร
ทั้งนั้น ปืนกระบอกเดียวกระสุนนัดเดียว
ฉันก็ตายได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องมามีวิธี
หรือพิธีรีตรองอะไรให้มันยุ่งยากลำบาก
ไปเอาปืนมายิงฉันให้ตายตอนนี้เลยไป
เรื่องทุกอย่างมันจะได้จบไป"
พีรพัฒน์ไม่รู้สาเหตุที่ตัวเองโมโหให้กับ
อันนาซึ้งเธอก็เป็นแค่พี่เลี้ยงเด็กคนนึงที่
ตอนแรกเริ่มเดิมทีเขาก็ไม่ได้อยากจะรับ
เธอเข้ามาไว้ในบ้าน พีรพัฒน์โมโหฉุนมาก
แต่ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นแบบนี้เพราะอะไร
และใครทำให้อารมณ์ของเขาเป็นแบบนี้
แต่ที่รู้คือหมอดีๆคนนั้นต้องตายลงอย่าง
อนาถเพียงเพราะเขาเห็นอันนาพูดคุยกับ
หมอคนนั้นอย่างสนิทสนม หมอคนนั้นได้
เห็นรอยยิ้มสวยๆของอันนาอย่างที่เขาไม่
เคยเห็นมาก่อน ยิ่งเขาได้ยินและได้เห็น
อันนาเป็นเดือดเป็นร้อนเพราะผู้ชายคน
นั้นตายเขายิ่งอารมณ์ไม่ดีหนักเข้าไปอีก
"ทำไม!!! รักชอบมันมากนักรึไงถึงได้จะ
เป็นจะตายขนาดนั้นอ่ะห๊ะ!!! มันก็เป็น
แค่หมอกระจอกๆคนนึง มันไม่ได้รวย
พอที่จะเลี้ยงเธอได้หรอกนะอันนา"
"พูดบ้าอะไร ทำไมฉันจะต้องรักหรือชอบ
หมอเขาด้วย เราก็แค่พูดคุยกันเรื่องของ
น้องพีมพูดเรื่องนมแล้วก็เรื่องอาหารเสริม
เราคุยกันอยู่ดีๆคุณก็เอาตัวเขาไปฆ่าอ่ะ
เป็นบ้าไปแล้วหรอถามหน่อยสิว่าเป็นอะไร
มึงมันเป็นเหี่ยอะไรถึงได้นึกคึกเอาคนดีๆ
อย่างหมอเขาไปฆ่าทิ้งอย่างโหดเหี้ยม
แบบนั้น ห๊ะ!!!! เป็นเหี่ยอะไรถึงได้ฆ่าคน
เป็นผักปลาแบบนั้น"
"ปากดีจริงๆเลยนะ ฉันก็อยากจะรู้อยู่
เหมือนกันว่าถ้าเกิดว่าฉันให้เธอเป็นคน
ที่ลงมือฆ่ามันเองเธอจะเป็นยังไง"
พีรพัฒน์ใช้มือใหญ่หนาของเขาจับ
หน้าของคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าอย่าง
ไม่ปราณีแรง เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจ
ออกมาอย่างเห็นได้ชัดและเขายังทำ
กิริยาอันเถื่อนดิบใส่เธออย่างไม่คิด
ว่าเธอนั้นเป็นผู้หญิงตัวเล็ก พีรพัฒน์
จับอันนาทุ่มลงที่โซฟาตัวเล็กที่ตั้งไว้
ข้างผนังน้องทำงานอย่างไม่ปราณี
เสียงอันนาที่ตกลงมาจากที่สูงลงสู่เนื้อ
โซฟาดังอั๊กเพราะรู้สึกจุกๆ เธอกรีดร้อง
ได้เพียงในลำคอเพราะร้องยังไงก็ร้อง
ไม่ออก เมื่อทุ่มคนตัวเล็กลงเขาก็กระโดด
ขึ้นไปนั่งคร่อมร่างบางที่นอนจุกทำตัวงอ
อยู่ พีรพัฒน์จับสองแขนรวบตรึงไว้แน่น
แล้วใช้อีกมือจับบีบหน้าอีกฝ่ายจนใบหน้า
ของอีกฝ่ายบิดเบี้ยวแล้วกดทับริมฝีปาก
หนาลงไปที่ริมฝีปากบางอย่างดุเดือด
ชายที่ร่างใหญ่ตัวโตบังคับจูบดูดดื่มเอา
ความขมขื่นจากคนร่างบางซ้ำแล้วซ้ำอีก
อยู่อย่างนั้น เขาใช้ริมฝีปากอุ่นๆงับดูด
ริมฝีปากนุ่มบางอย่างเร่าร้อน อันนาถึง
ตอนนี้อยากจะดีดตัวดิ้นหนี้เขาอย่างไร
เธอก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจหวัง
เพราะคนตัวโตที่ทับร่างบางเธออยู่นั้น
มีพลังเหนือเธอมากเหลือเกิน อันนาทำ
ได้เพียงเบี่ยงหน้าไปทางซ้ายทีขวาที
เพื่อหลบหนีการจูบดูดวิญญาณจากเขา
"อื้มมมมม หยุดนะ!!!! ฉันบอกให้นาย..."
ไม่ทันที่อันนาจะได้พูดให้จบประโยค
ปากเธอก็ถูกจูบรวบปากเอาไว้ซะก่อน
"ปากดีนักใช่มั้ยเด็กน้อย วันนี้แหละฉัน
จะจูบเธอให้เสียสติไปเลยคอยดูสิ เพื่อ
เป็นการเตือนว่าเธอไม่มีสิทธิ์จะมาเถียง
หรือพูดเสียงดังกับฉันอีก"
"ไอ้บ้า!!! แกไม่มีสิทธิ์จะมาทำกับฉันแบบนี้
นะ ปล่อยฉันเลยปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไอ้คนไม่
รู้จักบุญคุณคน ไอ้คนป่าเถื่อนไอ้คน อ๊ายยย
ไอ้คนชั่ว!!!!"
"เดี๋ยวเธอจะได้รับผลบุญที่เธอได้ก่อไว้
แน่นอน ฉันจะสมน้ำหน้าคุณให้อย่างงาม
จนเธอเองก็ไม่คิดไม่ฝันว่าชาตินี้จะได้รับ
จากใครหน้าไหนเลยล่ะ เชื่อฉันสิ"
พีรพัฒน์เลื่อนหน้าลงมาหาหน้าคอขาว
ของอันนาแล้วจูบดูดดื่มอย่างสาแก่ใจ
กลิ่นกายหอมๆของหญิงสาววัยกระเตาะ
มันเย้ายวนชวนให้หลงระเริงบันเทิงใจ
กลิ่นกายหอมมันทำชายหนุ่มวัยสามสิบ
ต้นๆอย่างพีรพัฒน์นั้นฮึกเหิมอยากที่จะ
หลั่งสารเหนียวออกจากร่างกายเต็มทน
เขาอดไม่ได้ที่จะถอดเสื้อตัวเองออกจาก
ร่างกายกำยำที่ตอนนี้มันร้อนผ่าวไปแล้ว
ทั้งตัว อันนาเมื่อเห็นว่าพีรพัฒน์เริ่มที่จะ
เปลื้องผ้าจากท่อนบนเธอก็ถึงกับอยู่ไม่สุข
อย่างกว่าเดิม จากที่ตอนแรกเริ่มถูกเขานั้น
บังคับจูบเธอก็แอบคิดแล้วว่าเขาจะปล่อย
เธอไปมั้ยแต่พอเธอเห็นเขาถอดเสื้อออก
เธอก็ยิ่งใจเต้นแรงเพราะกลัวว่าสิ่งที่ตัวเอง
คิดไว้มันจะเป็นจริงขึ้นมา อันนาน้ำตาคลอ
เกือบจะเอ่อล้นเพราะกลัวตัวเองจะตกเป็น
ของผู้ชายที่สุดแสนที่จะโหดเหี้ยมคนนี้
เธอส่ายหน้าไปมาพร้อมกับทำสีหน้าเศร้าๆ
เพื่ออ้อนวอนให้เขานั้นยอมปล่อยเธอไป
แต่พีรพัฒน์ก็หาได้สนใจเธอ เขายังคง
ก้มหน้าคมๆลงจูบปล้นสวาทจากร่างกาย
ของเธออยู่อย่างนั้นพร้อมกับลดมือที่ตอน
แรกบีบปากของเธอลงมาปลดกระดุมเสื้อ
ของเธอแทนทีละเม็ดๆอย่างใจเย็น อันนา
รู้สึกขนลุกขนพองเนื้อตัวสั่นไปหมดเพราะ
กลัวมากเหลือเกิน เธอทำได้เพียงอ้อนวอน
เขาขอให้เขาไม่ทำอะไรที่ไม่ดีต่อเธอเลย
พีรพัฒน์เมื่อได้ยินเสียงหัวใจของอันนาที่
เต้นรัวๆจนผิดจังหวะก็เผยรอยยิ้มร้ายๆนั้น
ออกมา
"วันนี้ฉันจะตอบแทนบุญคุณที่เธอนั้นหมั่น
เพียรขออยู่ทุกวี่ทุกวันรับรองว่ามันจะทั้งเจ็บ
ทั้งจุกจนเธอต้องร้องขอชีวิตจากฉันเลยล่ะ
คอยดู"
พีรพัฒน์กระซิบที่ข้างหูของอันนาเบาๆ
เสียงนั้นมันน่ากลัวราวกับว่าเป็นเสียงของ
มัจจุราชที่กำลังจะกระชากวิญญาณของ
เธอให้หลุดออกจากร่างกาย
"แกจะทำอะไรฉัน!! แกจะทำกับฉันแบบนี้
ไม่ได้นะขอร้องล่ะได้โปรดปล่อยฉันเถอะ
นะๆขอร้อง"
พีรพัฒน์ทำกึงกังถอดเสื้ออันนาออกจนได้
เขาโยนเสื้อตัวแรกของเธอไปไกลแล้วก็
ถอดเสื้อตัวที่สองออกอย่างง่ายดายแทบ
จะไม่ได้ออกแรงด้วยซ้ำ เมื่อร่างบางท่อนบน
เหลือเพียงชุดชั้นในสายตาของคนตัวโต
ก็ถึงกับจดจ้องไม่วางตาเพราะหน้าอกที่
อวบอึ๋มของคนตัวเล็กมันน่าดึงดูดให้เขา
เอาปากและจมูกไปแตะต้อง ลำคอหนาอด
ไม่ได้ที่จะแอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนที่
จะลงมือปลดเปลื้องชุดชั้นในชิ้นเล็กๆตัว
สุดท้ายออกอย่างคล่องมือ ด้วยความที่
อันนาเป็นคนที่ขาวมากและผิวพรรณก็
เนียนผ่องอมชมพูมีเลือดฝาด เนื้อในใต้
ร่มผ้าก็เลยยิ่งจะน่าดึงดูดสายและน่าเชยชม
พีรพัฒน์ใจเต้นแรงเพราะนานแล้วที่เขา
เองก็ไม่ได้สัมผัสหรือได้เห็นอะไรแบบนี้
ของหญิงสาว ยิ่งหญิงสาววัยใสอย่างนี้
เขาก็ยิ่งจะตื่นตาตื่นใจ เขาใช้ศาสตร์ความรู้
ที่เคยใช้มาบรรจุใช้ปลายลิ้นสัมผัสกับจุก
สีเนื้ออมชมพูของเธออย่างหลงไหลและ
คลั่งไคล้ อันนาที่ไม่เคยถูกมือชายใดมา
ก่อนเธอก็ถึงกับกรีดร้องจนเสียงหลงเพราะ
กลัวและขยะแขยงในสิ่งที่เขานั้นทำกับเธอ
ปากอุ่นๆกับปลายลิ้นนิ่มๆแตะลงไปสัมผัส
เนื้อนวลเนียนที่เต้าเนื้อนูนครั้งแล้วครั้งเล่า
พร้อมกับเสียงกระเซ่าที่ลำคอมันทำให้
ห้องทำงานของพีรพัฒน์นั้นถูกผู้คนข้างนอก
สนใจเป็นอย่างมาก
"อ๊ายยย!!! ปล่อยฉัน ปล่อยฉันสิ อย่า!!!!!
ขอร้องอย่าทำแบบนี้กับฉันเลย อย่านะ!!!"
พีรพัฒน์ไม่เพียงแต่ไม่ฟังเสียงอ้อนวอน
ของอันนา เขายังทำการจับเธอเปลื้องผ้า
ท่อนล่างออกอีกด้วยพร้อมต่อด้วยการ
ปลดเปลื้องท่อนล่างของตนเองออกด้วย
เช่นกัน อันนาทำได้แต่นอนมองในสิ่งที่
เขานั้นทำกับเธอเพราะเองก็หมดเรี่ยวแรง
ที่จะต่อสู้กับเขา เธอแอบเหลือบมองมวล
เนื้อกล้ามท้องที่แน่นจนขึ้นรูปเป็นรอนๆ
สวยราวกับภาพวาด ถ้าชายที่อยู่ตรงหน้า
เธอในตอนนี้คือผู้ชายที่เธอสมยอมพร้อมใจ
วันนี้เธอคงจะมีความสุขและสนุกกับการ
เสียตัวในครั้งแรกของเธอเพราะชายที่
เปลื้องผ้าอยู่ต่อหน้าเธอในตอนนี้มีคุณสมบัติ
ที่ถือว่าดีเยี่ยมอยู่บ้าง พีรพัฒน์ทั้งหล่อคมเข้ม
รูปร่างหน้าตาดีและรวยมากๆเสียเพียงอย่าง
คือเขานั้นจิตใจโหดเหี้ยมผิดกับมนุษย์คนอื่นๆ
เธอจึงรู้สึกโศกเศร้าเสียใจมากที่ครั้งแรกของ
เธอกลับกลายมาเป็นเขาซะได้
พีรพัฒน์วาดสายตาแหลมคมไล่ดูตั้งแต่
หัวจรดหว่างขาของอันนาแล้วก็ยิ้มกว้าง
ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปใช้ริมฝีปากไล่จูบดูด
สัมผัสไปทั่วตามร่างบางอย่างใจปรารถนา
ชายร่างหนาใช้มือใหญ่จับบีบนวดเค้นที่
อกอึ๋มจนเกิดรอยแดงรูปมือ เขานัวเนีย
คลอเคลียบนร่างบางของคนตัวเล็กอย่าง
ไม่หยุดหย่อนก่อนจะจับขาเล็กเรียววาด
ฉีดออกให้กว้างให้พอเหมาะแล้วจับงัด
เจ้ามังกรที่กำลังตื่นของเขาออกมาวางพาด
บนเส้นขนกระจุกที่เกิดเป็นหย่อมๆอยู่ที่
หว่างขาของเด็กสาว เขาคว้ามือน้อยๆแดงๆ
ของเธอมับจับที่เจ้าแท่งเนื้อที่กำลังตึงๆแข็งๆ
จับตัวกับเป็นแท่งกลมแล้วใช้มือหนาของ
ตัวเองรูดเหลาให้แท่งเนื้อนั่นตั้งคอชูชันสูง
"ไม่นะ!! อย่านะ!!! นายจะให้ฉันกราบก็ได้
อย่าทำฉันเลยนะ ฉันยังเด็กไม่รู้ตาสีตาสา
พูดจาไม่ค่อยเข้าหูนายฉันก็ต้องขอโทษด้วย
นายเป็นผู้ใหญ่ที่ใจกว้างดั่งแม่น้ำ นายช่วย
เว้นโทษฉันสักครั้งเถอะนะฉันขอร้อง นาย
ก็ดูสิว่าไอ้นั่นของนายมันใหญ่แล้วก็น่ากลัว
มากขนาดไหน ฉันคงจะต้องตายแน่ๆเลย
ถ้ามันเข้าไปอยู่ในตัวฉัน ขอร้องนะได้โปรด"
"ไม่มีใครตายเพียงเพราะเสียตัวหรอกน่า
เชื่อสิว่าเธอจะต้องชอบมันถ้าเธอได้ลิ้มลอง
รสชาติหวาดเสียวของมันทุกๆวันหลังจากนี้
แต่ในความชอบก็อาจจะมีความเจ็บปวดอยู่
บ้างนะ เพราะในแท่งเอ็นแท่งนี้ของฉันมัน
ถูกฝังอะไรต่อมิอะไรไว้เยอะแต่ก็ไม่น่าจะ
เป็นอุปสรรคต่อการมีสัมพันธ์ของเรานะ"
"ไม่เอา!! นะๆขอร้อง ฉันไม่ใช่คู่ที่นายจะมา
มีอะไรด้วยได้หรอกเชื่อฉัน ตัวฉันก็เล็กๆ
แค่นี้แล้วไอ้นั่นที่ฉันมีก็นิดเดียวเอง นายว่า
มันไม่น่าจะเข้ากันได้หรอกใช่มั้ย"
"ลองดูเดี๋ยวก็รู้เองแหละ"
พีรพัฒน์อุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นบ่าแล้วเดิน
มุ่งหน้าไปชั้นวางหนังสือ เขาเอื้อมมือไป
เลื่อนประตูลับที่อยู่หนังชั้นวางหนังสือออก
แล้วพออันนาเข้าไปในห้องลับนั่น
อันนาใช้มือน้อยทุบตีที่แผ่นหลังของพีรพัฒน์
ในขณะที่เขาแบกเธอเดินเข้าไปในห้อง
"ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันนะไอ้โรคจิตปล่อย"
เมื่อประตูเปิดออกก็เผยให้เห็นห้องที่ถูก
ซ่อนอยู่ข้างใน ภายให้ถูกตกแต่งให้มี
ทุกอย่างเช่นห้องนอนพร้อมทั้งมีทั้งห้องน้ำ
ห้องครัว พีรพัฒน์วางอันนาลงบนเตียง
พร้อมกับกดรีโมทปิดล็อคประตูห้องลับไว้
อันนาเมื่อถูกวางจากมือเธอก็ลุกขึ้นวิ่งวุ่น
ไปมาเพื่อหวังจะหาทางหนีให้พ้นเงื้อมือเขา
แต่ไม่ว่าเธอจะวิ่งไปที่ไหนๆก็พบเจอแต่
ทางตันไม่มีประตูอื่นที่จะออกได้นอกจาก
ประตูที่เข้ามาเท่านั้น พีรพัฒน์ปล่อยให้
อันนาวิ่งวุ่นอย่างสักแป๊บก่อนที่จะจับเธอ
ไปขึ้นเตียงอีกรอบ
"ไม่มีทางออกหรอก จะมีก็คือทางนี้ทางเดียว
เลอกวิ่งวุ่นให้เหนื่อยได้แล้วเดี๋ยวต่อไปหลัง
จากนี้จะไม่มีแรงเดินนะคะฮ่าๆๆๆๆ"
"หมายความว่าไง ปล่อยฉัน!!! ปล่อยยยย"
พีรพัฒน์จับอันนากดนอนแนบชิดติดเตียงนุ่ม
ก่อนที่ตัวเองจะหยิบหลอดเจลขึ้นมาบีบใส่
ปลายนิ้วมือแล้วทาๆถูๆที่แท่งเนื้อแท่งใหญ่ยาว
ที่ตอนนี้มันชูชันพร้อมออกศึก เขารูดๆเหลาๆ
แท่งเนื้อสักพักแล้วก้มหน้าลงจูบดูดอกอึ๋ม
ของเธอ มือน้อยทั้งตีทั้งใช้กรงเล็บข่วนที่
แผ่นหลังของเขาอย่างไม่ลดละแต่ก็ไม่ได้
เป็นอุปสรรคสำหรับพีรพัฒน์เลย เขาค่อยๆ
จับยัดแท่งเนื้อที่ใหญ่ยาวของเขาเข้าไปที่
ช่องแคบของอันนา เธอพยามสุดฤทธิ์สุดเดช
ที่จะขยับก้นหนีแต่ก็ไม่เป็นผลจนพีรพัฒน์
นั้นโมโหสอดเสียบกระแทกแท่งเนื้อเข้าไป
อย่างสุดแรง พีรพัฒน์ขยับเอวชักเข้าชักออก
ไปมาอยู่หลายครั้งจนกว่าที่ทุกอย่างจะเข้าที่
"อ้าาาาแน่นจัง ซี๊ดดดดดด บีดรัดชะมัดเลย"
"ไม่นะ!!! ฉันเจ็บปล่อยฉันสิไอ้ชั่ว อ๊ายยยยย
ไม่นะอย่าทำ!!! อย่าทำฉันได้โปรด พลีสสสส"
เสียงกรีดปนร่ำไห้และเสียงครวญครางดัง
ขึ้นประสานกันอย่างรัวๆ ไม่นานแท่งเนื้อที่
แค่คอยผุบๆโผล่ๆอยู่ปากทางเข้าช่องแคบ
ก็ดันจนมิดด้าม เมื่อพีรพัฒน์ชักแท่งเนื้อเข้า
จนสุดมิดด้ามอันนาก็ยิ่งร้องกรีดเสียงดัง
ขึ้นไปอีก
"ฮะอ้าาาา ของสดใหม่มันดีแบบนี้นี่เองสินะ
ซี๊ดดดดดดด อย่าดิ้นสิยิ่งดิ้นหนี้เท่าไหร่
มันก็จะทำให้เธอยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้นนะ
อยู่นิ่งๆเดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว อ้าาาาชอบจัง"
"ฮื้ออออฮืออออออออ ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย
ปล่อยฉันไปเถอะนะ ถ้านายปล่อยฉันไป
ฉันจะเป็นคนดีจะไม่เถียงนายอีกเลยจริงๆนะ
ฉันเจ็บอ่ะ มันทั้งเจ็บทั้งทรมานเลยนะได้โปรด
ถ้านายทำฉันต่อฉันจะต้องขาดใจตายลง
ตรงนี้แน่ๆเลย ปล่อยฉันไปเถอะนะพีรพัฒน์"
พีรพัฒน์ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งได้ใจเขาใช้มือ
จับเอวคอดไว้แน่นแล้วทำการโยกเอวหนา
ไปมาสุดแรง เขาสอยเธอทั้งแรงทั้งถี่ราว
กับว่าตัวเขานั้นก็บอกอยากมาจากไหน
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังแรงแบบปับ ปับ ปับ
เตียงนุ่มผ้าปูสีขาวตอนนี้มีเลือดพรมจรรย์
ของหญิงสาวบริสุทธิ์แปดเปื้อนเป็นจุดๆ
แท่งเนื้อใหญ่ยาวถูกชักเข้าชักออกอยู่เป็น
ร้อยๆครั้ง เสียงครางที่ทั้งทุ้มและนุ่มละมุนหู
ดังแรงขึ้นเรื่อยๆตามแรงกระแทกของเอว
"อ้าาาา อื้มมมม ซู๊ดดดดด อ้าาาาาซี๊ดดดด"
"หยุดเถอะนะขอร้องฉันเจ็บแล้วก็ทั้งแสบ
ไปหมดแล้ว ถ้าจะทำกับฉันแบบนี้สู้ฆ่าฉัน
ให้ตายๆไปเลยซะยังดีกว่าอีก ปล่อยฉัน!!!"
"ฟิตดีจัง รัดเอ็นซะแน่นเชียว อ้าาาาาาา
เสียวไม่ไหวเลยเสียวมากโอ้ยเสียววววว
อู้ววววววซี๊ดดดดดด อ้าาาาาาาาาาเสียว"
พีรพัฒน์บังคับจูบปากอันนาอย่างไม่ปราณี
เขาทั้งดูดคอของเธอจนขึ้นรอยจ้ำแดงเขียว
ก่อนจะไล่ตามลำดับลงมาหาอกอึ๋มที่เด้งไป
มาแรงกระแทก พีรพัฒน์ใช้เวลาอยู่ตรงนั้น
กับอันนาเกือบเป็นชั่วโมงและแล้วก็ถึงเวลา
มังกรจะพ่นน้ำรักน้ำสวาทออกมาจากลูกแก้ว
ยิ่งจังหวะเร่งเร้าพีรพัฒน์ก็ยิ่งร้องครางอย่าง
บ้าคลั่งซึ่งสวนทางกับอันนาที่ทำได้เพียงนอน
ร้องไห้อยู่ใต้อกแผ่นหนาของเขา น้ำเหนียว
สีขาวข่นถูกหลั่งจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งอย่าง
เร็วแรง
"อ๊ะอ้าาาาาา อ๊าาาาาาาอ้าาาาาเสียวววว"
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจครั้งแรกพีรพัฒน์กับอันนา
ต่างคนก็ต่างหมดเรี่ยวแรงพีรพัฒน์ลดตัวลง
นอนข้างๆร่างบางเล็กที่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไป
ด้วยความเจ็บปวดแค้นในใจและคราบน้ำตา
ทั้งคู่หลับไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
.
.
⏭️โปรดติดตามตอนต่อไป⏩