หวังว่าการเข้าค่ายฝึกอบรมรอบนี้จะทำให้ผมมีลีลาที่เด็ดดวงยิ่งขึ้นนะ...
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,nc,porn without plot ,pwp,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 2 : ใครกล้าแหย็มกับพี่ปุญณ์เดี๋ยวเจอดีแน่
…
“เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นเราเงียบไปตั้งแต่เข้ามาในนี้แล้ว”
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับก่อนหน้านี้ผมแค่หิวมากไป ตอนนี้ได้ของกินเต็มท้องแล้วค่อยรู้สึกดีหน่อย” ผมตอบพร้อมส่งยิ้มให้พี่บอมที่นั่งโต๊ะกินข้าวข้างกัน แม้คำตอบที่บอกออกไปจะเป็นคำโกหกก็เถอะ
อันที่จริงที่ผมหงุดหงิดก็เพราะท่านผู้นำค่ายคนนั้นนั่นแหละที่มาดูถูกผม และก็ไม่ปล่อยโอกาสให้ผมได้เอาคืนด้วยเพราะหลังจากมองผมด้วยสายตาดูถูกตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเขาก็ไล่ผมออกจากบ้านพักมา พอดีกับคุณภูมินทร์ที่มาเรียกผมให้มาที่โดมเพื่อรับประทานอาหารพร้อมกับเพื่อนอีกหกคนที่มารอกันอยู่ก่อนแล้ว
“ในเมื่อทุกท่านอิ่มหนำกับมื้อเย็นกันหมดแล้วดังนั้นผมจึงจะขออนุญาตชี้แจงรายละเอียดเกี่ยวกับการเข้าค่ายของเราในครั้งนี้ให้กับทุกคนนะครับ” คุณภูมินทร์กลับเข้ามาในห้องรับประทานอาหารอีกครั้งพร้อมกับประกาศขึ้นเสียงดังเรียกความสนใจจากพวกเราทุกคนได้เป็นอย่างดี
ส่วนแขกอย่างพวกเรานั้นก็ตั้งใจรอฟังกันอย่างใจจดใจจ่อ อยากจะรู้เหมือนกันว่าที่ค่ายนี้จะมีอะไรที่น่าตื่นเต้นให้พวกเราได้สัมผัสกันบ้าง
สิ้นเสียงของคุณภูมินทร์สาวใช้ทั้งเจ็ดก็นำกล่องของขวัญมาแจกให้พวกเราตามชื่อที่อยู่บนหน้ากล่องจนครบทุกคน
“ตารางกิจกรรมของคุณปุญณ์เจ้าค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมค้อมหัวให้สาวใช้ที่นำกล่องของขวัญมาวางให้ตรงหน้าก่อนจะหันกลับมาสนใจที่กล่องกระดาษสีขาวผูกด้วยริบบิ้นสีแดงเป็นโบสวยงาม ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยว่าจะรีบเปิดดูสักหน่อยแต่เสียงของคุณภูมินทร์ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“เรียนแจ้งทุกท่านค่ายของเรามีกฎเหล็กสำคัญอยู่หนึ่งข้อที่ต้องแจ้งให้ทุกท่านทราบ ตารางกิจกรรมพร้อมของขวัญในกล่องขอทุกท่านห้ามเผยแพร่กับใครทั้งนั้นกระทั่งเพื่อนร่วมค่ายในครั้งนี้ด้วย”
“ห้ามให้เพื่อนรู้กิจกรรมที่เราจะทำทุกอย่างเลยอย่างนั้นเหรอครับ แล้วถ้าเดินสวนกันไปมาค่ายที่มีสถานที่แค่นี้พวกเราก็น่าจะเดาออกกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าใครจะไปทำอะไรที่ไหน” เป็นพี่เอสที่เอ่ยถามขึ้นมา เป็นคำถามที่แทนใจของพวกเราทุกคนเลยล่ะ
“กิจกรรมสำคัญที่ใช้สำหรับเก็บคะแนนเพื่อประเมินใบประกาศนั้นย่อมเป็นความลับที่ทุกท่านต้องเก็บเอาไว้ให้ดีอยู่แล้ว แต่ในตารางของเรานายท่านได้แบ่งช่วงเวลาเพื่อให้ทุกท่านได้ ผ่อนคลายสังสรรค์คุยเล่นกันอยู่แล้วครับ เพียงแต่ต้องขอย้ำว่ากิจกรรมสำคัญที่พิมพ์ด้วยหมึกสีแดงในตารางของทุกท่านได้โปรดเก็บเป็นความลับให้ดีด้วยครับ ไม่อย่างนั้นหากตารางของค่ายถูกคนอื่นล่วงรู้เข้าท่านจะถูกเชิญออกจากค่ายแห่งนี้ทันที”
“ฟังดูยุ่งยากจริงๆ สมกับเป็นค่ายชื่อดังที่ใครๆ ก็อยากมาลิ้มลอง” น้องภีมผู้ได้บัตรเชิญใบที่สี่ว่าพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
“คนที่เคยเข้ามาก็พูดถึงไม่หยุดว่าทั้งตื่นเต้นและเร้าใจต้องมาลองดูสักครั้งให้ได้” นาจาก็ว่าขึ้นด้วยอีกคน
“นั่นสิ ชักตื่นเต้นแล้วว่าจะได้ทำอะไรบ้างในนี้” พี่บอมเองก็พึมพำเบาๆ เหมือนจะสนใจกับการเข้าค่ายครั้งนี้เป็นอย่างมาก
ทุกคนเริ่มตื่นเต้นฮือฮากันใหญ่เมื่อได้ฟังกฎของค่ายนี้กันแล้ว รวมถึงผมเองก็ไม่ต่างกัน ไม่ได้รู้สึกว่ากฎที่คุณภูมินทร์ว่ามานี้จะมีปัญหาเลย ออกจะน่าตื่นเต้นด้วยซ้ำ ชักอยากจะรู้แล้วล่ะสิว่ากิจกรรมที่น่าตื่นเต้นเร้าใจของค่ายแห่งนี้มันคืออะไรกันแน่
แต่ที่แน่ๆ เหมือนผมจะถูกท่านผู้นำค่ายแอบสปอยล์มาแล้วนะว่าต้องทำให้เขาพอใจถึงจะได้ใบประกาศมาน่ะ ความน่าตื่นเต้นเร้าใจที่รุ่นพี่ที่เคยมาพูดถึงบ่อยๆ ก็คงจะเป็นเรื่องนี้ล่ะสินะ
“ในเมื่อทุกท่านเข้าใจตรงกันแล้วอย่างนั้นก็ขอเชิญทุกคนกลับไปเปิดดูตารางกิจกรรมของตัวเองที่บ้านพักกันได้เลยครับ”
สิ้นประโยคนั้นพวกเราก็กล่าวขอบคุณคุณภูมินทร์แล้วแยกย้ายกันกลับห้องพักของตัวเอง แต่ละคนต่างก็แสดงอาการตื่นเต้นออกมาอย่างชัดเจน บางคนก็คาดเดาไปต่างๆ นานาว่าตารางกิจจากกรรมของตัวเองมันจะเป็นอะไรกันบ้าง แม้แต่ผมเองก็อยากรีบกลับไปเปิดดูเหมือนกันว่าสิ่งที่ต้องทำจะมีอะไรบ้าง
“แล้วเจอกันนะปุญณ์”
“ครับพี่วุฒิ ฝันดีครับ”
หลังจากบอกลากับเพื่อนร่วมค่ายคนอื่นแล้วผมก็กลับเข้าบ้านพักของตัวเอง จัดการลงกลอนประตูให้เรียบร้อย แล้วก็ถึงเวลาเปิดกล่องของขวัญเจ้ากรรมนี่เสียที ตอนที่ถือรู้สึกถึงน้ำหนักที่คิดว่าน่าจะมีของมากกว่าตารางกิจกรรมด้วยแน่
และก็เป็นไปตามคาดเพราะในกล่องไม่ได้มีแค่ตารางกิจกรรม ยังมีแท็บเล็ตและคีย์การ์ดมาให้ด้วย ผมก็ทำการเปิดเครื่องแท็บเล็ตและเปิดดูคลิปวิดีโอหนึ่งเดียวในเครื่องตามคำแนะนำที่แนบมา
‘ค่ายสำหรับสมาคมผู้ไร้รักยินดีต้อนรับท่านแขกผู้มีเกียรติ และนี่คือกิจกรรมที่ท่านจะต้องทำในหนึ่งเดือนแรก เรียกว่าการผจญภัยค่ายวงกตแสนระเริง ท่านจะต้องเก็บคะแนนจากผู้คุมทุกด่านให้ได้เกินแปดสิบคะแนนภายในหนึ่งเดือนถึงจะออกจากเขาวงกตได้’
เก็บคะแนนจากการทำเรื่องอย่างว่านี่นะ? ใครเป็นคนคิดกิจกรรมพวกนี้ขึ้นมากันวะ ถึงว่าล่ะก่อนจะมาที่นี่เขาถึงจับพวกเราไปตรวจร่างกายจนมั่นใจว่าไม่มีใครมีโรคประจำตัวหรือโรคติดต่อเลยถึงยอมให้ตั๋วรถมา เพราะถ้าตรวจโรคไม่ผ่านถึงจะได้บัตรเชิญก็ไม่ได้มาอยู่ดี
‘และท่านไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยเพราะผู้คุมด่านทุกท่านล้วนแต่ได้รับการตรวจร่างกายมาโดยละเอียดแล้วเช่นกัน รวมถึงอุปกรณ์ป้องกันทางเราได้จัดเตรียมเอาไว้ครบหมดแล้ว ท่านสามารถวางใจได้’
ก็น่าจะไว้ใจได้จริงๆ นั่นแหละเพราะพวกรุ่นพี่ที่เคยเข้ามาต่างก็กลับออกไปแบบหน้าชื่นตาบานกันทุกคนเลย ผมชักจะอยากเข้าไปเจอพวกผู้คุมที่ว่าเร็วๆ ซะแล้วสิ อยากรู้ว่าจะดีกว่าเหล่าพรีเมียมที่ผมเคยซื้อกินหรือเปล่า
แต่ดูจากผู้นำค่ายแล้วก็ถือว่าใช้ได้เลยนะฮ่าๆ
‘รวมถึงการใช้ชีวิตภายในเขาวงกตเราได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ท่านครบแล้วทั้งเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ รวมถึงอาหารการกินทุกอย่าง สิ่งที่ท่านจะต้องนำติดตัวเข้าไปมีเพียงแค่คีย์การ์ดและแท็บเล็ตเครื่องนี้เท่านั้น สุดท้ายก่อนจบคลิปแนะนำนี้หวังว่าท่านจะมีความสุขกับค่ายที่ท่านสนใจอยากเข้ามาสัมผัสกันและในที่สุดก็ได้มาในวันนี้ ขอบคุณครับ’
คำแนะนำในเอกสารที่ได้มาบอกว่าคืนนี้ผมต้องเตรียมตัวพักผ่อนให้พร้อมแล้วพรุ่งนี้เช้าท่านผู้นำค่ายจะเป็นคนเข้ามาพาผมไปยังเขาวงกตที่ว่านั่นด้วยตัวเอง
ถือว่าเป็นคำแนะนำที่ดีเลยนะ ก่อนจะไปเจอศึกหนักผมว่าต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อนดีกว่า เมื่อคิดได้แบบนั้นผมจึงเข้าไปอาบน้ำและเข้านอนในทันที
“เป็นพวกอนามัยที่เข้านอนเร็วและหลับง่ายขนาดนี้จะอยู่ในค่ายนี้ไหวเหรอ?” เสียงงึมงำของใครสักคนดังอยู่ใกล้ๆ หูขณะที่ผมกำลังหลับฝันหวาน หนำซ้ำยังรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางอย่างบริเวณใบหน้าจนในที่สุดก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ถึงได้เห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างตัวตอนนี้ก็คือท่านผู้นำค่ายสุดหล่อนั่นเอง
“คุณ! คุณเข้ามาได้ยังไง” ผมถามพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบมือหนาที่กำลังลูบไล้ใบหน้าของผมอยู่จนมือนั้นหล่นลงไปอยู่ที่หมอนแทน
“ผู้ช่วยภูมินทร์ไม่ได้บอกเหรอว่าก่อนจะเริ่มกิจกรรมต้องได้รับการประเมินจากผมก่อนว่าความสามารถจะอยู่ระดับไหน?” คนตัวสูงกว่าเป็นฝ่ายถามกลับก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปหยิบอุปกรณ์สำหรับทำกิจกรรมอย่างว่าที่ถือมาด้วยมาวางไว้ข้างหมอนที่ผมหนุนอยู่แบบครบจบทั้งถุงยางอนามัยและเจลหล่อลื่นเลย
“คุณคงจะไม่ได้มาประเมินเอาเวลานี้หรอกนะ?”
“แน่สิ พรุ่งนี้คุณต้องไปที่เขาวงกตแล้วนี่” คนตรงหน้ายักไหล่ไม่ถือสาก่อนจะโน้มใบหน้าลงมากระซิบชิดริมใบหูของผมแล้วกลับมามองผมด้วยสายตาท้าทายอีกรอบ “เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยเถอะ”
สายตาแบบนั้นอีกแล้ว คงรู้สินะว่าถ้าท้าทายแบบนี้แล้วผมจะยิ่งอยากเอาชนะน่ะ ดีเลยจากที่ง่วงๆ เมื่อครู่ตอนนี้ตื่นเต็มตาซะแล้วสิ งั้นเดี๋ยวจะแสดงให้ดูเองว่าพี่ปุญณ์คนนี้ฝีมือระดับเทพแค่ไหน คนยิ่งห่างจากเรื่องอย่างว่ามานานตั้งแต่ได้รับบัตรเชิญจนกระทั่งตรวจสุขภาพร่างกายทุกอย่างน่าจะเกือบสองเดือนได้แล้วมั้ง ขอวันนี้ได้ปลดปล่อยสักหน่อยเถอะ
TBC.
ฟังดูตารางกิจกรรมแล้วคิดว่าพี่ปุญณ์ของเราน่าจะมีเรื่องสนุกๆ รออยู่อีกเยอะเลย แถมไปๆ มาๆ ยังไม่ต้องรอจนถึงพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ รับรองคืนนี้โดนจัดจนหายอยากแน่เลยพี่ปุญณ์ 🫣 😶🌫️
