เมื่อนักเลงคีย์บอร์ดทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ - บทที่5 คิดจะสู้กับนักเลงคีย์บอร์ดอย่างพี่ยังเร็วไปร้อยปีไอ้หนู โดย DUR_ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ดราม่า,ไซไฟ,ทะลุมิติ,ดราม่า,นิยายวาย,แฟนตาซี,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ดราม่า,ไซไฟ

แท็คที่เกี่ยวข้อง

ทะลุมิติ,ดราม่า,นิยายวาย,แฟนตาซี,#BL

รายละเอียด

เมื่อนักเลงคีย์บอร์ดทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

ผู้แต่ง

DUR_

เรื่องย่อ

    ไทป์ที่มีงานอดิเรกเป็นการอดข้าวแล้วเอาเงินไปซื้อนิยายมาอ่าน จนมาถึงนิยายแนวโรแมนติกแฟนตาซีเรื่องล่าสุดที่เขาพึ่งอ่านจบไปหยก ๆ แล้วรู้สึกโคตรที่จะหน่วงกับเรื่องราวของตัวร้ายเลย นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เขารู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันไม่ยุติธรรมกับตัวร้ายหรือตัวประกอบบ้างตัวเลย เอาจริงความรู้สึกนี้มันก็จะอยู่แค่สองสามวันนั้นแหละ เดี๋ยวก็กลายเป็นปกติเองแต่ตอนนี้คือหน่วงมากนะ "ถ้าได้ทะลุมิติเข้าไปเป็นตัวร้ายก็คงดี ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอเด็ดขาด!!" ไม่ทันขาดคำภาพตรงหน้าของเขาก็เริ่มที่จะมัว ๆ มองเห็นไม่ชัดก่อนจะค่อย ๆ จบสู่ความมืดมิด ไทป์คิดในใจ โอ้กูจะตายแล้วเหรอไม่แปลกใจเท่าไหร่คงจะได้ทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่องนี้... ซึ่งไม่ผิดไทป์เข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้จริง ๆ 

สารบัญ

ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่00 ตัวร้ายไม่มีสิทธิ์,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่1 กรูว่าไม่ใช่ละ,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-ตอนที่2 ความบรรลัยในภายภาคหน้า,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่3 คนแบบนี้พี่เจอมาเยอะแล้ว,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-ตอนที่4 ไม่มีความรู้(โง่),ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่5 คิดจะสู้กับนักเลงคีย์บอร์ดอย่างพี่ยังเร็วไปร้อยปีไอ้หนู,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่6 เด็กน้อย,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่7 ผ่านมาเป็นสิบปี,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่8 ไซฮาร์,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่9 ที่ผ่านมาเหงามากเลย,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่10 ไทป์คือใคร?,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่11 ดาวนับล้านดวงบนท้องฟ้า,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่12 ข้อมูลของโลกทางฝั่งนี้,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่13 ตัวปลอม,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-วันเกิด ตัวละคร

เนื้อหา

บทที่5 คิดจะสู้กับนักเลงคีย์บอร์ดอย่างพี่ยังเร็วไปร้อยปีไอ้หนู






    “อาา~”

    เป็นไงล่ะมึงไปเรียนไม่ถึงวันถูกสั่งพักการเรียนไปละ2สัปดาห์

    และใช่ครับตอนนี้ผมอยู่ที่คฤหาสน์แอสเธอร์เรียบร้อยแล้ว ตอนคลาวด์อ่านจดหมายที่ทางอคาเดมี่เขียนถึงผู้ปกครองของ ‘ฮิมเมล แอสเธอร์’ เขาก็เอาแต่มองผมด้วยสายตาเฉยชาเหมือนทุกทีก่อนจะถอนหายใจแล้วไล่ผมกลับห้องไป

    ก็เดาไม่ยากว่าในจดหมายนั้นเขียนอะไรเอาไว้

    เพราะไอ้หน้าหมานั้นคนเดียวเลยแท้ ๆ 

    .
    .
    .

    หลังจากที่จัดของเสร็จผมก็เดินออกมาเดินดูรอบ ๆ โรงเรียน สำหรับผมก็ไม่ได้ประทับใจมากสักเท่าไหร่เลย

    คงเป็นเพราะผมชอบบรรยากาศของตึกกระจกสูง ๆ แบบที่โลกเก่ามากกว่า

    โลกเก่า…

    นั้นสินะ…

    “...”

    “ตอนโดนรถชนโทรศัพท์ในกระเป๋าแตกด้วยหรือเปล่านะเป็นห่วงจัง”

    ว้าวสุด ๆ ผมมาอยู่ที่โลกที่ไม่มีอินเตอร์เน็ตไม่มีโซเชียลมาได้เกือบ4เดือนแล้ว

    รู้สึกเสียศักดิ์ศรีสุด ๆ คอมเม้นต์ของชาวเน็ตประสาทแดกบ้างคนผมยังเถียงด้วยไม่ชนะเลย

    ตึง

    “เอ๊ะ!”

    “เห้ย เดินไม่ดูทางวะ”

    อาา~ เจอเรื่องยุ่งยากอีกแล้ว

    นายเองตั้งหากที่วิ่งมาชน ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนสมัยมัธยมก็คงจะรีบพูดขอโทษไปแล้วไม่ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายผิดหรือไม่

    แต่พอได้ลองเปิดแอคหลุดแล้วแสดงความคิดเห็นของตัวเองอย่างสุดโต่งโดยที่ไม่ต้องกลัวอะไร ทุกอย่างหลังจากนั้นก็เปลี่ยนไป ถ้าใครมาหาเรื่องผมก่อนละก็ไม่ว่ามันจะเป็นใครที่ไหนผมก็พร้อมที่จะแยกเขี้ยวกัด

    แล้วกูก็จะไม่ยอมมึงด้วย

    “ขอโทษสิ”

    หลอนไร ถ้าขอโทษก็เท่ากับว่ากูยอมรับว่าตัวเองผิดอ่ะดิ

    “แต่นายเป็นคนวิ่งมาชนฉันนะ”

    “จะกล่าวหาว่าฉันผิดเหรอห้ะ”

    กะ กล่าว แหมม

    “หรือไม่จริง”

    “พูดแบบนี้ได้ยังไงห้ะ”

    “ขอโทษฉันสิ”

    “ฉันไม่ผิด!”

    อ้าวไอ้เด็กเวรนี่ 

    “นายจะไม่ยอมขอโทษจริง ๆ ใช่ไหม ฉันจะไปฟ้องท่านพ่อ”

    ฟ้อง? 

    เด็กจริง ๆ นั้นแหละ

    ก็ไม่ชอบเอาชนะหรอก แต่เรื่องอะไรกูต้องแพ้

    “นายกี่ขวบเนี่ย โตจนหมาเลียไข่ไม่ถึงแล้ว หยุดแหกปากโวยวายเสียงดังสักที”

    “ว่าไงนะ!!”

    “หูไม่ดีหรือไงจะให้พูดซํ้าเหรอ เอางั้นก็ได้”

    จากนั้นผมกับไอ้เตี้ยนั้นก็ไปจบกันที่ห้องพักครู ฟิวนั้นแหละ

    เหตุการณ์หลังจากออกจากห้องนั้นแล้วผมก็ได้ทำการแหย่มันไปอีกที

    โดยการโชว์นิ้วกลางสัญลักษณ์แทนคำพูดให้กับไอ้นั้น

    “อะไรวะนั้น ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่มันคือการท้าทายแน่ ๆ ล่ะ”

    ถูกต้องเอาไปเลย10คะแนน

    .
    .
    .

    เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับท่านผู้ชม

    ผ่านมาหนึ่งวันแล้วหลังจากโดนพักการเรียน

    แต่…

    โดนพักการเรียนเนี่ยสนุกจริง ๆ นั้นแหละ พวกเด็ก ๆ เองก็ไปเรียนกันหมดแล้ว คฤหาสน์เองก็สงบสุด ๆ 

    อาา~

    “ชอบบรรยากาศแบบ…”

    ฮิมเมลยังไม่ทันที่จะพูดชมบรรยากาศแสนสงบสุขของวันนี้จบก็มีเสียงคนกล่าวตัดบทเขาเสียก่อน

    “นายน้อยเพคะ มีจดหมายส่งถึงท่านค่ะ”

    จดหมาย?

    ร้อยวันพันปีไม่เคยมีจดหมายส่งถึงผมเลยพอโดนพักการเรียนปุ๊บมาปั๊บ

    ฮิมเมลยื่นมือเรียวไปหยิบจดหมายจากสาวใช้ก่อนจะพลิกหลังซองดูว่าใครเป็นคนส่งมา


    ….

    ผู้ส่ง เซเดน แอสเธอร์

    ไม่จำเป็นต้องอ่านหรอกมั้ง แต่…ก็อยากรู้เหมือนกันว่าหมอนี่มันจะสรรหาคำไหนมาเยาะเย้ยผม

    คิดจะมาสู้กับนักเลงคีย์บอร์ดอย่างพี่ยังเร็วไปร้อยปีไอ้หนู

    [ อาฮาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า‘ฮิมเมล’ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ]

    อืม…

    ไม่น่าเปิดอ่านเลยจริง ๆ