ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ดราม่า,ไซไฟ,ทะลุมิติ,ดราม่า,นิยายวาย,แฟนตาซี,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ตื่นเถอะเพคะนายน้อย”
หญิงสาวในชุดเมทกระโปรงยาวจรดเท้าพยายามปลุกฮิมเมลน้อยนายของตระกลูแอสเธอร์ที่ตอนนี้กำลังนอนหลับนํ้าลายเยิ้มอยู่บนเตียงขนาดใหญ่
“มีมารยาทหน่อย โอ้ยย ออกไป”
จู่ ๆ ฮิมเมลที่กำลังหลับเป็นตายอยู่ก็พูดคำนี้ขึ้นมาทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบพูดขอโทษขอโพยเขาใหญ่ทันที
“ขะ ขออภัยเพคะ นายน้อยโปรดอภัย”
ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงกรนจากฮิมเมล เธอถึงได้รู้ว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้ตำหนิตัวเธอ แต่เขาแค่ละเมอเพียงเท่านั้น
นายน้อย ฝันว่าอะไรอยู่นะ
“โอ้ยยยกูจะบ้า หมาบ้านไหนวะห้าวชิบหาย”
ฮิมเมลลืมตาตื่นจากความฝันเพราะแรงเขย่าของใครบ้างคนที่กำลังเขย่าที่แขนของเขาเบา ๆ
“อืม”
ภาพตรงหน้าที่เบลอ ๆ ค่อย ๆ ชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฏเป็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักเจ้าของเส้นผมสีนํ้าเงินเงานัยน์ตาสีเหลืองอันเป็นเอกลักษณ์ที่กำลังจ้องมองมาที่ฮิมเมลอย่างใสซื่อบริสุทธิ์
“อืม”
เด็ก? หน้าตาน่ารักจัง
ฮิมเมลนึกในใจพลางมองไปที่เด็กน้อยผู้นั้นอย่างไม่ละสายตา
เด็กนี่…เหมือนเหมือนผ้าขาวที่แสนบริสุทธิ์มากเลยจริง ๆ
“ทะ ท่านฮิมเมล”
เจ้าตัวเล็กพูดขึ้นอย่างเกร็ง ๆ นัยน์ตาพลางมองมาที่ฮิมเมล
ว่า?
“ทะ ท่านฮิมเมล”
เด็กน้อยผู้ใสซื่อคิดว่าฮิมเมลไม่ได้ยินสิ่งที่ตนพูดก่อนหน้านี้เขาจึงพูดกับฮิมเมลด้วยประโยคเดิมอีกครั้งหนึ่ง
“มีอะไรล่ะ เด็กน้อย”
ฮิมเมลพูดตอบเด็กน้อยพลางลุกขึ้นนั่งเสียงที่ถูกกดลงให้ฟังดูนุ่มนวลและอ่อนโยนหวังทำให้ฝ่ายเจ้าตัวเล็กหายกลัวเขาไปได้บ้าง เพราะฮิมเมลรู้ตัวเองดีว่าตัวเขาเป็นคนเสียงฟังดูห้าว ๆ แถมคำพูดก็ยังห้วน ๆ อีกตั้งหาก
“ทะ ท่านฮิมเมลตอบข้าแล้ว”
ใบหน้าและท่าทางดีใจของเด็กน้อยทำเอาฮิมเมลถึงกับตั้งคำถามในใจว่าจะดีใจอะไรปานนั้น
มือข้างซ้ายยกขึ้นขยี้ตาอีกข้างพลางยื่นไปลูบศรีษะผมสีนํ้าเงินเงาของเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างเตียงจ้องมองมาที่ฮิมเมล
แก้มทั้งสองข้างของเด็กน้อยขึ้นสีระรื่ยจาง ๆ แสดงให้เห็นว่าเขาชอบให้ลูบศีรษะด้วยความอ่อนโยนนั้นเอง
“อ่า เป็นใคร มาจากไหน ชื่อไรเนี่ย”
!
“ขะ ขออภัยครับข้าลืมแนะนำตัว ข้าชื่อว่าน็อคทิส ไนเรล ขอรับ”
“ไนเรล? คุ้นหูอยู่ มาทำอะไรที่นี่ล่ะลูก”
“ครับ?”
“ทะ ท่านพ่อของข้ามาหาท่านเจ้าตระกูลแอสเธอร์ครับ เอ่อ…ผมตามมาด้วยแล้วเดินหลงจนมาเจอท่านฮิมเมลในห้องนี้ครับ”
“อ่อ รู้ได้ไงว่าข้าชื่อฮิมเมล”
“ขะ ข้ารู้มาว่านายน้อยของตระกลูแอสเธอร์ทุกคนไปเรียนที่อคาเดมี่หมดแล้ว”
“ละ เหลือแค่ท่านฮิมเมลที่ถูกส่งตัวกลับมา…”
“อ่อ งี้นี้เอง ดังใหญ่แล้วข้าเนี่ย”
“ค ครับ ใช่ครับข้าได้ยินมาจากพวกสาวใช้ว่าเพราะท่านคือคนแรกเลยที่ไปเรียนที่อคาเดมี่วันแรกแล้วถูกไล่ออกมา ท่านจึงเป็นที่พูดถึงมาก ๆ ครับ”
“ฮาฮ่าฮ่า”
ฮิมเมลขำแห้ง ๆ
“แต่ท่านงดงามมากเลยครับ”
ฮิมเมลหันขวับมามองที่เด็กน้อยทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขานิ่งไปสักพักทำเอาเด็กน้อยเริ่มตัวสั้นระริกเพราะคิดว่าทำให้ฮิมเมลไม่พอใจหรือเปล่า
“ก็จริง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“ฉันหล่อ ฮ่าฮ่าฮ่า เรานี่มันหล่อจริง ๆ เลย ไม่ดี ๆ ”
“พูดอีกทีซิว่าฉันหล่อ”
“หล่อครับ หล่อมาก”
“ฮาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
แอ็ดด…
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกขัดจังหวะ
หญิงสาวในชุดเมคกระโปรงยาวจรดเท้าเส้นผมทุกเส้นที่ถูกเก็บอย่างเรียบร้อยเดินเข้ามาพร้อมกับเข็นรถเข็นที่มีอาหารหลายอย่างอยู่
“อ๊ะ ท่านน็อคทิส มาทำอะไรที่นี่เพคะ ทุกคนตามหาตัวท่านแทบแย่เลย”
“ขะ ข้า…”
“โอ้ ขอบใจที่เอามื้อเช้ามาให้นะ”
“มื้อเที่ยงเพคะ”
“เอ๋…”
“มื้อเที่ยงเพคะ”
“...”
.
.
.
“ทะ ท่านฮิมเมลชอบนอนมากเลยสินะขอรับ”
“อืมใช่ ชอบมากเลย”
“ค คือข้า…”
น็อคทิสพูดด้วยความเกร็ง ๆ ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคก็เงียบไปเสียก่อน
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ ถ้าเจ้าไม่พูดคนอื่นก็ไม่รู้หรอกนะเด็กน้อย”
“ค คือท่านมาเป็นเพื่อนกับข้าได้ไหมขอรับ”
“ได้”
ฮิมเมลตอบสั้น ๆ ก่อนจะตักเค้กเข้าปาก
!?
ทะ ท่านไม่ปฎิเสธเลยที่จะเป็นเพื่อนกับคนโง่อย่างข้า ท่านฮิมเมลช่างมีเมตตาเหลือเกิน
แม้จะเป็นคำสั้น ๆ แต่ก็ทำให้เด็กน้อยคนนี้มีความสุขเหลือเกิน เขายิ้มอย่างปลื้มปิติ
“นายอายุเท่าไหร่นะ”
“ข ข้า8ขวบครับ”
ห้ะ แปด… เดี๋ยวเด็กแปดขวบมันตัวเล็กและใสซื่อได้ขนาดนี้เลยเหรอ
*เด็กแปดขวบในภาพจำของฮิมเมลตอนอยู่โลกนู่น
‘ไอ้xxx’
‘แม่xึงxxxเหรอ”
แปดขวบ ปอสอง?
เมื่อก่อนตอนเราปอสองโดนคนทั้งห้องรุมแกล้งเลยสินะ
ทั้งสาดโคลน บลูลี่
แย่จริง ๆ นั้นแหละ
???
หรือว่าที่ที่เราจากมามันเถื่อนเกินไป
เด็กแปดขวบมันก็ควรจะใสซื่อน่ารัก ๆ แบบนี้แหละน้า
“นี่เด็กน้อยนายไม่กินหรือไงเอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวหมดนะ”
“มะ ไม่เป็นไรครับ ทะ ท่านแม่บอกว่าข้ายังเด็กไม่ควรกินของหวานเยอะ ๆ ครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกหน่า แค่นี้เอง…”
แค่นี้เองจริง ๆ โรคเบาหวานถามหาละ