เมื่อนักเลงคีย์บอร์ดทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ - บทที่6 เด็กน้อย โดย DUR_ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ดราม่า,ไซไฟ,ทะลุมิติ,ดราม่า,นิยายวาย,แฟนตาซี,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ดราม่า,ไซไฟ

แท็คที่เกี่ยวข้อง

ทะลุมิติ,ดราม่า,นิยายวาย,แฟนตาซี,#BL

รายละเอียด

เมื่อนักเลงคีย์บอร์ดทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

ผู้แต่ง

DUR_

เรื่องย่อ

    ไทป์ที่มีงานอดิเรกเป็นการอดข้าวแล้วเอาเงินไปซื้อนิยายมาอ่าน จนมาถึงนิยายแนวโรแมนติกแฟนตาซีเรื่องล่าสุดที่เขาพึ่งอ่านจบไปหยก ๆ แล้วรู้สึกโคตรที่จะหน่วงกับเรื่องราวของตัวร้ายเลย นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เขารู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันไม่ยุติธรรมกับตัวร้ายหรือตัวประกอบบ้างตัวเลย เอาจริงความรู้สึกนี้มันก็จะอยู่แค่สองสามวันนั้นแหละ เดี๋ยวก็กลายเป็นปกติเองแต่ตอนนี้คือหน่วงมากนะ "ถ้าได้ทะลุมิติเข้าไปเป็นตัวร้ายก็คงดี ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอเด็ดขาด!!" ไม่ทันขาดคำภาพตรงหน้าของเขาก็เริ่มที่จะมัว ๆ มองเห็นไม่ชัดก่อนจะค่อย ๆ จบสู่ความมืดมิด ไทป์คิดในใจ โอ้กูจะตายแล้วเหรอไม่แปลกใจเท่าไหร่คงจะได้ทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเรื่องนี้... ซึ่งไม่ผิดไทป์เข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้จริง ๆ 

สารบัญ

ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่00 ตัวร้ายไม่มีสิทธิ์,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่1 กรูว่าไม่ใช่ละ,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-ตอนที่2 ความบรรลัยในภายภาคหน้า,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่3 คนแบบนี้พี่เจอมาเยอะแล้ว,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-ตอนที่4 ไม่มีความรู้(โง่),ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่5 คิดจะสู้กับนักเลงคีย์บอร์ดอย่างพี่ยังเร็วไปร้อยปีไอ้หนู,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่6 เด็กน้อย,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่7 ผ่านมาเป็นสิบปี,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่8 ไซฮาร์,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่9 ที่ผ่านมาเหงามากเลย,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่10 ไทป์คือใคร?,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่11 ดาวนับล้านดวงบนท้องฟ้า,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่12 ข้อมูลของโลกทางฝั่งนี้,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-บทที่13 ตัวปลอม,ก็ตัวร้ายไม่ได้ถูกกำหนดให้ถูกรักนิ-วันเกิด ตัวละคร

เนื้อหา

บทที่6 เด็กน้อย






    “ตื่นเถอะเพคะนายน้อย”

    หญิงสาวในชุดเมทกระโปรงยาวจรดเท้าพยายามปลุกฮิมเมลน้อยนายของตระกลูแอสเธอร์ที่ตอนนี้กำลังนอนหลับนํ้าลายเยิ้มอยู่บนเตียงขนาดใหญ่

    “มีมารยาทหน่อย โอ้ยย ออกไป”

    จู่ ๆ ฮิมเมลที่กำลังหลับเป็นตายอยู่ก็พูดคำนี้ขึ้นมาทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบพูดขอโทษขอโพยเขาใหญ่ทันที

    “ขะ ขออภัยเพคะ นายน้อยโปรดอภัย”

    ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงกรนจากฮิมเมล เธอถึงได้รู้ว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้ตำหนิตัวเธอ แต่เขาแค่ละเมอเพียงเท่านั้น

    นายน้อย ฝันว่าอะไรอยู่นะ



    “โอ้ยยยกูจะบ้า หมาบ้านไหนวะห้าวชิบหาย”

    ฮิมเมลลืมตาตื่นจากความฝันเพราะแรงเขย่าของใครบ้างคนที่กำลังเขย่าที่แขนของเขาเบา ๆ 

    “อืม”

    ภาพตรงหน้าที่เบลอ ๆ ค่อย ๆ ชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฏเป็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักเจ้าของเส้นผมสีนํ้าเงินเงานัยน์ตาสีเหลืองอันเป็นเอกลักษณ์ที่กำลังจ้องมองมาที่ฮิมเมลอย่างใสซื่อบริสุทธิ์

    “อืม”

    เด็ก? หน้าตาน่ารักจัง

    ฮิมเมลนึกในใจพลางมองไปที่เด็กน้อยผู้นั้นอย่างไม่ละสายตา

    เด็กนี่…เหมือนเหมือนผ้าขาวที่แสนบริสุทธิ์มากเลยจริง ๆ 

    “ทะ ท่านฮิมเมล”

    เจ้าตัวเล็กพูดขึ้นอย่างเกร็ง ๆ นัยน์ตาพลางมองมาที่ฮิมเมล

    ว่า?

    “ทะ ท่านฮิมเมล”

    เด็กน้อยผู้ใสซื่อคิดว่าฮิมเมลไม่ได้ยินสิ่งที่ตนพูดก่อนหน้านี้เขาจึงพูดกับฮิมเมลด้วยประโยคเดิมอีกครั้งหนึ่ง

    “มีอะไรล่ะ เด็กน้อย”

    ฮิมเมลพูดตอบเด็กน้อยพลางลุกขึ้นนั่งเสียงที่ถูกกดลงให้ฟังดูนุ่มนวลและอ่อนโยนหวังทำให้ฝ่ายเจ้าตัวเล็กหายกลัวเขาไปได้บ้าง เพราะฮิมเมลรู้ตัวเองดีว่าตัวเขาเป็นคนเสียงฟังดูห้าว ๆ แถมคำพูดก็ยังห้วน ๆ อีกตั้งหาก

    “ทะ ท่านฮิมเมลตอบข้าแล้ว”

    ใบหน้าและท่าทางดีใจของเด็กน้อยทำเอาฮิมเมลถึงกับตั้งคำถามในใจว่าจะดีใจอะไรปานนั้น

    มือข้างซ้ายยกขึ้นขยี้ตาอีกข้างพลางยื่นไปลูบศรีษะผมสีนํ้าเงินเงาของเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างเตียงจ้องมองมาที่ฮิมเมล

    แก้มทั้งสองข้างของเด็กน้อยขึ้นสีระรื่ยจาง ๆ แสดงให้เห็นว่าเขาชอบให้ลูบศีรษะด้วยความอ่อนโยนนั้นเอง

    “อ่า เป็นใคร มาจากไหน ชื่อไรเนี่ย”

    !

    “ขะ ขออภัยครับข้าลืมแนะนำตัว ข้าชื่อว่าน็อคทิส ไนเรล ขอรับ”

    “ไนเรล? คุ้นหูอยู่ มาทำอะไรที่นี่ล่ะลูก”

    “ครับ?”

    “ทะ ท่านพ่อของข้ามาหาท่านเจ้าตระกูลแอสเธอร์ครับ เอ่อ…ผมตามมาด้วยแล้วเดินหลงจนมาเจอท่านฮิมเมลในห้องนี้ครับ”

    “อ่อ รู้ได้ไงว่าข้าชื่อฮิมเมล”

    “ขะ ข้ารู้มาว่านายน้อยของตระกลูแอสเธอร์ทุกคนไปเรียนที่อคาเดมี่หมดแล้ว”

    “ละ เหลือแค่ท่านฮิมเมลที่ถูกส่งตัวกลับมา…”

    “อ่อ งี้นี้เอง ดังใหญ่แล้วข้าเนี่ย”

    “ค ครับ ใช่ครับข้าได้ยินมาจากพวกสาวใช้ว่าเพราะท่านคือคนแรกเลยที่ไปเรียนที่อคาเดมี่วันแรกแล้วถูกไล่ออกมา ท่านจึงเป็นที่พูดถึงมาก ๆ ครับ”

    “ฮาฮ่าฮ่า”

    ฮิมเมลขำแห้ง ๆ 

    “แต่ท่านงดงามมากเลยครับ”

    ฮิมเมลหันขวับมามองที่เด็กน้อยทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขานิ่งไปสักพักทำเอาเด็กน้อยเริ่มตัวสั้นระริกเพราะคิดว่าทำให้ฮิมเมลไม่พอใจหรือเปล่า

    “ก็จริง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

    “ฉันหล่อ ฮ่าฮ่าฮ่า เรานี่มันหล่อจริง ๆ เลย ไม่ดี ๆ ”

    “พูดอีกทีซิว่าฉันหล่อ”

    “หล่อครับ หล่อมาก”

    “ฮาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

    แอ็ดด…

    ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกขัดจังหวะ

    หญิงสาวในชุดเมคกระโปรงยาวจรดเท้าเส้นผมทุกเส้นที่ถูกเก็บอย่างเรียบร้อยเดินเข้ามาพร้อมกับเข็นรถเข็นที่มีอาหารหลายอย่างอยู่

    “อ๊ะ ท่านน็อคทิส มาทำอะไรที่นี่เพคะ ทุกคนตามหาตัวท่านแทบแย่เลย”

    “ขะ ข้า…”

    “โอ้ ขอบใจที่เอามื้อเช้ามาให้นะ”

    “มื้อเที่ยงเพคะ”

    “เอ๋…”

    “มื้อเที่ยงเพคะ”

    “...”

    .

    .

    .

    “ทะ ท่านฮิมเมลชอบนอนมากเลยสินะขอรับ”

    “อืมใช่ ชอบมากเลย”

    “ค คือข้า…”

    น็อคทิสพูดด้วยความเกร็ง ๆ ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคก็เงียบไปเสียก่อน

    “มีอะไรก็พูดมาเถอะ ถ้าเจ้าไม่พูดคนอื่นก็ไม่รู้หรอกนะเด็กน้อย”

    “ค คือท่านมาเป็นเพื่อนกับข้าได้ไหมขอรับ”

    “ได้”

    ฮิมเมลตอบสั้น ๆ ก่อนจะตักเค้กเข้าปาก

    !?

    ทะ ท่านไม่ปฎิเสธเลยที่จะเป็นเพื่อนกับคนโง่อย่างข้า ท่านฮิมเมลช่างมีเมตตาเหลือเกิน

    แม้จะเป็นคำสั้น ๆ แต่ก็ทำให้เด็กน้อยคนนี้มีความสุขเหลือเกิน เขายิ้มอย่างปลื้มปิติ

    “นายอายุเท่าไหร่นะ”

    “ข ข้า8ขวบครับ”

    ห้ะ แปด… เดี๋ยวเด็กแปดขวบมันตัวเล็กและใสซื่อได้ขนาดนี้เลยเหรอ

    *เด็กแปดขวบในภาพจำของฮิมเมลตอนอยู่โลกนู่น

     ‘ไอ้xxx’

     ‘แม่xึงxxxเหรอ”



     แปดขวบ ปอสอง?

    เมื่อก่อนตอนเราปอสองโดนคนทั้งห้องรุมแกล้งเลยสินะ

     ทั้งสาดโคลน บลูลี่

    แย่จริง ๆ นั้นแหละ

    ???

     หรือว่าที่ที่เราจากมามันเถื่อนเกินไป

     เด็กแปดขวบมันก็ควรจะใสซื่อน่ารัก ๆ แบบนี้แหละน้า

    “นี่เด็กน้อยนายไม่กินหรือไงเอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวหมดนะ”

    “มะ ไม่เป็นไรครับ ทะ ท่านแม่บอกว่าข้ายังเด็กไม่ควรกินของหวานเยอะ ๆ ครับ”

    “ไม่เป็นไรหรอกหน่า แค่นี้เอง…”

    แค่นี้เองจริง ๆ โรคเบาหวานถามหาละ