โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 9
‘ทันทีที่ผมหลุดออกจากพันธนาการของพี่ผิวเข้ม ผมเชื่อสัญชาตญาณของผมเอง...ว่าใครจะเป็นมิตรกับผม’ ผมวิ่งหลบเลี่ยงไปมา ไปหาพี่สาวผมขาวตรงหน้าอย่างสุดความสามารถ
ในทางด้านของวินตัน สายลมม้วนตัวไปมากอบกุมลูกบอลน้ำ...มันทำให้กลีบดอกไม้ที่ถูกแผดเผาพลิ้วไหวไปมา ม้วนน้ำที่กอบกุมชายหนุ่มประหนึ่งเป็นประการหนาที่ยากจะแหกกรงออกมา ราวกับมันมีเรื่องราวของตนเอง น้ำไหลลื่นเป็นสายยาวเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยพลังงาน น้ำใสบริสุทธิ์ริดรอดอำนาจของสิ่งที่ปกครองและยื่นมันให้กับผู้เป็นเจ้าของคุกแห่งนี้
‘...’ ภายในลูกบอลน้ำ สีหน้าและท่าทางของวินตันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป
‘เขาเงียบเกินไปไหม...ฉันกังวลจังเลย’ เขาไม่ได้พยายามดิ้นรนออกจากปราการของฉันเลย ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร คาดเดาอะไรเขาไม่ได้เลย ‘แต่ฉันต้องหลบเลี่ยง ศึกที่ไม่มีเหตุผล’
ในขณะที่เธอกอบกุมมือเล็กของเด็กหนุ่ม ความกังวลเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาในความคิดของเดอเลีย ความลึกซึ้งที่ไม่รู้ที่มาเสมือนจิ๊กซอว์กำลังเคลื่อนเขาหากัน แต่ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้เหมือนกัน ‘บางทีหัวหน้ากิลด์ของฉันอาจจะรู้อะไรบางอย่าง’
สายตาที่เปลี่ยนไปแม้ยังเย็นชาและนิ่งเฉยอยู่ แต่ใคร ๆ ก็รับรู้ได้ว่าสายน้ำที่นิ่ง มักเป็นสายน้ำที่อันตรายกว่าสิ่งใด ๆ เสมอ เพราะความปั่นป่วนมักรอบล้อมไปด้วยกระแสน้ำที่เข้มข้นและคงทน การหมุนวนและปั่นป่วนมักมาจากภายใน ลึกลงไปสุดหยั่งรู้ได้ในที่สุด
“อยู่ในนั้นไปก่อนนะ วินตัน” เดอเลียบอกกับวินตันที่อาจไม่ได้ยินเธอ จากภายในลูกบอลน้ำที่เธอสร้าง ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปในพื้นที่กิลด์ของเธอเพื่อความปลอดภัยทั้งเธอและน้องใหม่
แต่ลึกเข้าไปในจิตใจของวินตันตอนนี้
“อาาา...” วินตันครางเบา ๆ อย่างพึงพอใจ เป็นเสียงที่เดอเลียอาจจะไม่ได้ยิน
‘หัวใจของข้ากำลังกรีดร้อง ‘เขาคิด ‘ไม่ใช่เพราะว่าข้าแพ้ในศึกครั้งนี้อย่างน่าอาย แต่มันเป็นความโอหังของข้าที่ข้าอวดดี แต่มันกลับทำให้ข้ามีความสุขอย่างหาไม่ได้’ ความคิดมากมายของวินตันปั่นป่วนและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วคล้ายสายน้ำที่กำลังวนเวียนผ่านสายตาของเขาในตอนนี้ ‘แม้ในสถานที่บันเทิงอับโคจรมากมายที่เคยผ่าน ก็ไม่อาจเป็นความสุขสามารถเติมเต็มความปรารถนาส่วนลึกของข้าได้’
‘การควบคุม การจองจำ’
ในครั้งนี้เดอเลียทำบางสิ่งบางอย่างพลาดอย่างใหญ่หลวงซะแล้ว ‘เธอตกเป็นเป้าหมายของวินตันอย่างสมบูรณ์’
ความเจ็บปวดและทรมานที่ทำให้หายใจไม่ออก เขาดิ้นรนในมวลน้ำที่กักขังร่างกายเขาไว้ มันกลับทำให้เขารู้สึกถึงความรู้สึกประหลาดที่เขาตามหามานาน เขาจะเรียกสถานการณ์หรือเหตุผลแบบนี้ของเขาว่าอย่างไร
‘อ่า...ใช่แล้ว ข้าอยากถูกควบคุม อยากถูกบังคับฝืนใจ’
ดวงตาของวินตัน ตอนนี้เป็นรูปหัวใจ หลงรักการถูกควบคุมของเดอเลียอย่างที่สุดซะแล้ว
.
.
ในขณะนั้น เวลาที่ไล่เลี่ยกัน
“ข้าบอกเจ้าแล้ว...” สายตาคมจรดมองคู่ต่อสู้ตรงหน้า ‘ข้าเบื่อเหลือเกินเบอร์เนอร์เอ๋ย’ จ้องทะลุไปถึงภายในยากลึกหยั่งถึง
มวลลมเล็กเรียวและรุนแรงหมุนวนเป็นเกลียวที่ปลายมือหนุ่มพยายามจะฉีกแยกออกจากกรงขังน้ำ หัวหน้ากิลด์เบอร์เนอร์ท่าทีหยิ่งผยองพยายามตะเกียดตะกรายอย่างยากลำบากกับท่ากักขังของเขา ใบหน้าหนุ่มพบบาดแผลเล็กน้อยผลักตัวเองออกจากวังวนที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“อาาา เจ็บชะมัด” ... “ท่านจะเบื่ออะไร” หัวหน้ากิลด์เบอร์เนอร์พลางคิด ‘เป็นข้าไม่ใช่เหรอที่ถูกรุกรานโดยกิลด์ไซเรอร์ของเจ้า จะครองพื้นน้ำก็ไม่ใช่ พื้นดินก็ต้องการ’ ย้อนสายตาจดจ้องลึกเข้าไปพลางหาคำตอบให้ตนเอง
ท่ามกลางความงามของสนามรบ บ้างก็เป็นไฟ บ้างก็เป็นน้ำ บ้างก็เป็นลม ท้องฟ้าสว่างไสวร้องเรียกและละเล่นคล้ายสัตว์ในตำนานที่กำลังประกาศก้าวถึงอำนาจของตน แต่ทว่า!
ทุกสิ่งต้องปลีกวิเวกฉีกออกให้กับสิ่งที่มาใหม่นี้ สิ่งที่เป็นเอกจำนงของโลก สิ่งที่เป็นเสมือนกฎความเท่าเทียมของบรรทัดฐานสังคมวาร์เชอน์...สิ่งใดที่ยากจะหมายถึง จำเป็นต้องได้รับการควบคุม
มวลเมฆมหาศาลถูกแหวกว่ายออก แท่งเสาสีดำมหึมาท่วมท้นด้วยน้ำหนักปักหลักลงดินและส่งเสียงกึกก้องอย่างรุนแรง สิ่งแปลกแยกใหม่สร้างปรากฏการณ์ เมื่อมันหยุดส่งเสียงกัมปนาทจากการติดตั้งของเสาหิน เสียงคลิกเบา ๆ ถูกส่งเสียงพัดพาลมเบา ๆ ไปอย่างน่าเกลียด
คลิก...
สิ่งประดิษฐ์มากมายกอบกุมเสาหินยักษ์แต่ละต้น สร้างเป็นกำแพงโดมขนาดยักษ์รอบล้อมพื้นที่แห่งนี้ไว้แล้ว ลวดลายของมันวิจิตรศิลป์เป็นอย่างมากเสมือนถูกประณีตไปด้วยความเข้าใจและความรักใส่ลงไปในสิ่งประดิษฐ์ชิ้นนี้ ประกอบไปด้วยอุปกรณ์เทคโนโลยีที่สมัยใหม่ที่สุดที่สภากลางจะครอบครองได้
เครื่องจักรไอน้ำสีดำสั่นสะเทือนทำงานไม่พัก สร้างการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ใครก็สุดจะคาดเดาได้ มันกำลังเรืองแสงและส่งผ่านพลังงานบางอย่างออกไปอย่างล่องลอยแผ่วเบา แต่กลับรุนแรง!
‘โอ๊ยยยย ปวดหูโว้ย เกิดอะไรขึ้น’ ท่ามกลางเสียงส่วนมากของนักผจญภัยในโดมใสขนาดยักษ์
เกิดเหตุการณ์เหล่านักผจญภัยต่างปวดร้าวและเจ็บปวดจากภายใน พยายามปิดหูและป้องกันตนเองในสถานการณ์ที่ตนเองไร้ซึ่งหนทางสู้และไร้เรี่ยวแรงในการต่อกรกับศัตรูเช่นนี้
ใช่แล้วในขณะนี้ สภากลางแห่งโลกกำลังเข้าควบคุมสถานการณ์จากทั้งสองกิลด์ นับได้ว่าหลังจากมีการรายงานเข้ามาที่เมืองหลวง ในตอนแรกเองนั้นสภาจะปล่อยผ่านเฉกเช่นที่เคยผ่านมาในหลายๆ ครั้ง
แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่...กิลด์ทั้งสองเดินทางมาไกลเกินกว่าจะหยุดสงครามกลางคัน เพียงแค่ต้องการชัยชนะเหมือนอย่างที่เป็นไปตลอดมา
แต่ในครั้งนี้เป็นศึกที่ต้องการการล้มล้างกิลด์ ไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่ง ทำให้ทางสภาไม่สามารถปล่อยผ่านละเลยเฉกเช่นครั้งก่อน ส่งนักผจญภัยภายใต้สังกัดของเมืองหลวง ทำหน้าที่เป็นผู้แทนสภาแห่งโลก ได้ทำการบุกและเบิกเหล่าเสาหินเหล็กแท่งเหล่านี้ เพื่อทำการเปิดอุปกรณ์เข้าควบคุมพื้นที่ขนาดใหญ่ ในการควบคุมวาร์เชอน์ผู้ใช้สัญญาณจิตทั้งหมดในพื้นที่
เกิดการโกลาหลชั่วขณะ ต่างฝ่ายต่างพยายามสังหารหรือล้มศัตรูคู่แข่งตลอดกาลของตนเอง ไม่ได้สนใจการจัดการของสภาแห่งโลกเลย พวกเขาจัดแจงแยกย้ายนักผจญภัยต่าง ๆ ให้เข้าฝั่งกิลด์ของตนเอง เพื่อรอทางสภาจัดการตามกระบวนการ ในครั้งนี้คงไม่แคล้วการลงโทษสถานหนัก ซึ่งมันเป็นกฎควบคุมของโลกใบนี้เพื่อมีไว้เพียงความสงบสุข
ยกเว้นเพียงแต่ในขณะนี้ ยังคงมี...วินตัน ที่เขายังมุ่งมั่นจะตามสู้กับเดอเลียอีกครั้ง
‘ในที่สุด...ข้าก็หลุดออกมากสักที’ เขาคิด ‘ใช้เวลานานเกินไปแล้ว’ นับว่าหลังจากแท่งเสาหินปรากฏก็นับเป็นเรื่องดีของวินตันที่จะได้หลุดพันธนาการจากเดอเลียสักที และนั้นก็ทำให้เขาได้ทำการบางอย่าง
เขาหยิบกริชสีส้มหมายมั่นจะปาไป เพื่อหวังเพียงจะหยุดการวิ่งหนีของเดอเลียไปจากตนให้ได้ ตัวเด็กหนุ่มนั้นเขาไม่สนใจอีกแล้ว จะเป็นเช่นไรนั้นแล้วแต่มันเถอะ!
“เธอจะหนีไปไหน ศึกของเรายังไม่จบ” วินตันตะโกนออกไปไกลไล่หลังของเดอเลีย
กริชปริศนาปักลงดินเป็นเส้นกั้นตรงหน้าของเดอเลีย ‘...อะไร’ เดอเลียคิด
ทันทีที่เดอเลียเสียจังหวะจากการหลบเลี่ยงกริชสีส้มที่วินตัน เพียงเธอพริบตากลับพบกับภาพของชายหนุ่มตาสีส้มตรงหน้าเสียแล้ว ‘ฉันคงไม่สามารถหลีกเลี่ยงวินตันได้แล้ว ฉันจำเป็นต้องสู้ต่อในศึกครั้งนี้...ที่เขายังไม่เข็ด’
“การต่อสู้ของเรา จบไปแล้วนะคะ” เดอเลียปัดฝุ่นเล็กน้อย มีท่าทีไม่เดือดร้อนหรือทุกข์ร้อนแต่อย่างใด
“คุณแพ้นะคะ?!” เธอเงยหน้าสบตาอย่างแข็งกร้าวให้ชายหนุ่มตรงหน้า
เขายิ้มเยาะ ‘ใช่ เขาแพ้ แต่แล้วยังไง’
“ใครจะสนใจกันล่ะ” วินตันยิ้มอย่างชั่วร้ายอีกครั้ง
“เธอชื่ออะไร” เดอเลียหันมาคุยกับเด็กหนุ่มที่วิ่งมาพร้อมกับตน
ในตอนนี้เธอไม่สามารถใช้สัญญาณจิตเพื่อปกป้องใครได้อีกแล้ว หลังจากเหตุการณ์ที่สภากลางใช้แท่งเสาเข้าควบคุมวาร์เชอน์ ในตอนนี้วาร์เชอน์ทั้งหมดในโดมกระจกใสกลับกลายเป็นชาว์โรลชั่วขณะ ที่หมายถึงคนธรรมดาไม่สามารถติดต่อกับสัญญาณจิตได้ ทำให้ไม่สามารถใช้พลังอะไรได้อีก ที่เหลือมีเพียงไหวพริบและเทคนิคการต่อสู้เฉพาะตัวเท่านั้น
“มีฟฟ์ครับ” มีฟฟ์หันไปตอบพี่สาวอย่างทันควัน ในสถานการณ์ที่กำลังตึงเครียดนี้
“โอเคมีฟฟ์ฟังพี่นะ...หนีไป ไปหาหัวหน้ากิลด์ไซเรอร์ เขาจะปกป้องเธอได้” เดอเลียย่อตัวเล็กน้อยให้ใบหน้างามของเธอสามารถมองและจ้องลึกไปในกระแสธารดวงตาเล็กได้
“ไป” เธอขอเพียงให้เด็กหนุ่มตรงหน้าปลอดภัย เธอจะหยุดยั้งชายหนุ่มตรงหน้าให้ได้
เสี้ยววินาทีที่เธอสัมผัสลึกลงไปในดวงตามีฟฟ์ ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง ตัวผมเองนั้น...ยอมรับว่าเป็นห่วงพี่สาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่ที่เธอพยายามจะช่วยชีวิตของผม แต่เธอยังเลือกที่จะปกป้องจนวินาทีสุดท้าย ‘ผมเองก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสัญญาณจิตอะไรเลย ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้ ได้แต่เป็นเพียงตัวถ่วงก็เท่านั้น’
งั้นการช่วยเหลือเธอที่ดีที่สุด
‘ก็คือการเชื่อใจเธอ’
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา