โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 10
“ยังจะต้องการอะไรอีกคะ คุณวินตัน...” ในตอนนี้เธอพุ่งสมาธิทั้งหมด ไปกับการตั้งรับของวินตันแล้ว
“ก็...” วินตันคล้ายกำลังจะตอบ แต่...
“ฮัตสัน” เธอกล่าวกับชายหนุ่มเสียงยาน คล้ายการหยอกเย้าแรกที่วินตันทำกับเธอ
วินตันที่พบกับการยั่วยุอารมณ์ของเดอเลียนั้น เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้หัวใจเต้นไม่หยุด ‘ใช่ ใช่ แบบนี้แหละ ข้าชอบ’
“หากไม่เป็นการอันใด คุณผู้หญิงให้เกียรติผม เต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ?” เขาเห็นท่าทีและสังเกตมาสักพักแล้วหญิงสาวตรงหน้าไม่เหมาะกับสนามรบใด ๆ เลย เธอเหมาะกับการอยู่ในคฤหาสน์อันสวยงามมากกว่า
ครั้งนี้เขายอมและเลือกที่จะให้เกียรติเธอ ถ้าเปรียบเสมือนสนามรบแห่งนี้คืองานรื่นเริงแห่งหนึ่ง งั้นในตอนนี้ก็เหมาะสมที่สุดแล้ว ในช่วงเวลาที่ควรจะเชิญชวนหญิงสาวผู้สง่างามตรงหน้า เต้นรำด้วยสักเพลง
ก่อนที่งานรื่นเริงแห่งนี้จะจบลง และกลับกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันอีกครั้ง...หลังจากนี้
ทันทีในตอนนั้น ทั้งเดอเลียและวินตันก็เข้าฟาดฟันกันอีกครั้ง ในครั้งนี้ไม่เหมือนศึกครั้งก่อนหน้านี้ ที่ทั้งสองสามารถใช้สัญญาณจิตของตนเองในการต่อสู้ แต่ในตอนนี้ทั้งคู่สามารถใช้ได้แค่ร่างกาย และอาวุธต่อสู้ของตนเองได้เท่านั้น
“...” เดอเลียไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย เกี่ยวกับคำเชิญชวนตรงหน้า คล้ายกำลังพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าและสถานการณ์อยู่
หญิงสาวหยิบอุปกรณ์ใบพัดของตนเอง ปิดบังโฉมใบหน้าเล็กน้อยเหลือเพียงแค่ดวงตาสดใส เป็นท่าทีของหญิงผู้สูงศักดิ์ที่กำลังลอบประเมินคู่เต้นรำของตนเอง พบว่าลวดลายบนพัดของเธอนั้นสวยงามวิจิตรศิลป์เป็นอย่างมาก เหมาะสมกับหญิงผู้สูงศักดิ์เฉกเช่นเธอ
แม้ตระกูลของเธอจะโดนลงโทษให้ไม่อาจเอ่ยนามสกุลได้ แต่เหตุผลดังกล่าวไม่อาจปกปิดกลิ่นอายความสูงศักดิ์ และความหยิ่งผยองในตนของเธอได้เลยแต่กลับส่งผลดีเสียยิ่งกว่า ประกอบรวมกันส่งผลให้เธอสง่างามอย่างหาที่สุดไม่ได้
ฝั่งชายหนุ่ม แม้ร่างกายเปียกโชกจากผลการต่อสู้ก่อนหน้านี้ แต่กอปรกับรูปลักษณ์ที่สูงถึง 185 เซนติเมตร ผิวสีเข้ม กล้ามเป็นมัด ๆ และทรงผมที่กำลังเปียกลู่ไปกับลมที่กำลังพัดผ่านมาเบา ๆ เสื้อเชิ้ตที่สัมผัสเนื้อผิวอย่างที่ไม่อาจปกปิดเฉกเช่นเวลาปกติได้
ในเวลานี้ชายหนุ่มเป็นบุคคลที่กล่าวได้ว่า ไม่อาจบังคับจิตใจของตนหลบเลี่ยงสายตา ให้ไม่มองและอยากสัมผัสได้ หญิงสาวทุกคนไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะชื่นชมภายในจิตใจ และหมายมั่นอยากได้เป็นคู่หมั้นของตน
“ว่ายังไงครับ คุณผู้หญิง” เดอเลียทำท่าทีคล้ายยินดีตอบรับคำเชิญชวน และเริ่มการต่อสู้? หรือเริ่มการเต้นรำ? กันแน่นะ
กระโปรงสีขาวสยายพลิ้วไหวไปมา สายไข่มุกเล่นแสงวับวาวไปมา แว่นตาสีส้มต้องแสงสะท้อนเข้าสู่หลาย ๆ สายตา โซ่เส้นน้อยเส้นใหญ่ สิ่งประดิษฐ์ที่โอบอุ้มน้ำหรือเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่เปียกลู่ เป็นความงามของความแข็งแกร่งและความลึกลับที่ยากจะบรรยาย
เสียงย่ำเท้าเคลื่อนไหวแผ่วเบา พัดพาให้เส้นผมสะบัดไปมา ท่ามกลางแสงไฟที่สะท้อนกับกระดิ่งทองที่ประดับอยู่ที่ชายกระโปรงหรือเข็มขัดเสียงเงาของชายหนุ่ม ช่วยเพิ่มความรู้สึกนุ่มลึกและหรูหราของชายหญิงตรงหน้า ก้าวเท้าและเคลื่อนไหวบนเมฆบางรำพันไปกับจังหวะการต่อสู้ที่งุนงง แต่งดงามอย่างไร้ที่ติ
ภาพการต่อสู้ในตอนนี้ นั้นเหมือนการเต้นรำมากกว่าการต่อสู้ ไม่เพียงแต่ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพลี่ยงพล้ำแต่อย่างใด แต่การต่อสู้ของทั้งสองคน หนึ่งหญิงและหนึ่งชายเป็นการต่อสู้ที่งดงาม ปรากฏภาพที่ตราตรึงท่ามกลางสงครามขณะนั้นเป็นอย่างมาก
“...” ความเงียบของทั้งคู่ กลับกลบเสียงที่ดังอย่างโวยวายด้านหลัง ของพวกเขาทั้งสองคน
แต่อย่างไรก็ดีมันคือการต่อสู้...ฝ่ายชายวาดกริชหมายจะโจมตีจุดตายบริเวณคอ ฝ่ายหญิงเห็นเช่นนั้นจึงหลบเลี่ยงด้วยการส่งแรงตนเองในการเอนหลัง เส้นผมงามลู่คมและลูบไล้ไปตามร่องรอยวิจิตรศิลป์ของกริชสีสด คล้ายการวาดรูปศิลปะงามรูปหนึ่ง วาดเท้าส่งแรงเหวี่ยงใช้แส้สัมผัสตัวกับฝ่ายชายเพื่อให้เธอทรงตัวได้ในตอนท้าย
แส้เส้นงามพันรัดเอวเขา ฝ่ายชายคล้ายจับจังหวะได้ จับแส้ให้ถนัดมือ...ดึงเธอเข้ามาและกอดเอวเธอไว้ยกเธอลอยขึ้นและสะบัดเธอออกไปให้สุดแขน เธอสบโอกาสสะบัดเหวี่ยงพัดวงกว้าง โบกสะบัดชายกระโปรงพลิ้วไหว ฝ่ายชายส่งแรงให้เธอหมุนตัวออกไป และเขาก็สะบัดหมุนในทิศทางตรงกันข้ามกัน เป็นภาพที่งดงามมาก
ใบหน้าของวินตันในตอนนี้กำลังยิ้ม มันไม่ใช่ยิ้มอย่างชั่วร้ายเหมือนก่อนหน้านี้
‘เธอสวยจริง ๆ ’
ทั้งคู่ต่างวาดลวดลายใส่กัน ไม่มีสิ่งใดที่คาดเดาการโจมตีครั้งถัดไปได้ เรียกว่าต้องใช้ไหวพริบและจังหวะหมายในการโจมตี ทั้งคู่สะบัดใบหน้าเล็กน้อย หมุนตัว ย่ำเท้าส่งแรงหมุนให้ตัวเอง ฝ่ายชายรับกับเอว บังคับแขนและมือของตนเอง หมายจะจับมือที่ถือพัดเธอ และตัวเธอเองก็จับมือที่ถือกริชของเขา ณ ตอนนี้พวกเขากำลังเข้าคู่กันสุด ๆ
เดอเลียมีท่าทีแปลกใจ สำหรับการต่อสู้ในครั้งนี้เป็นอย่างมาก ‘แต่เธอชอบนะ’
ฝ่ายชายดึงฝ่าข้อมือของฝ่ายหญิง เข้าหาตัวและเบี่ยงส่งแรงให้เธอ เกิดเป็นภาพเคลื่อนไหวชายกระโปรงสะบัดเหวี่ยงเป็นวงกลม เสียงสะท้อนดังกรุ๊งกริ๊ง ของบรรดาเครื่องแต่งกาย เครื่องตกแต่งสีทอง สยายไปมาอย่างงดงาม
ผมสีอ่อนที่โบกสยายไปมาของเธอช่างงดงามยิ่ง ในบรรยากาศที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินท่ามกลางดอกไม้ที่แผดเผาเสียหายอย่างน่าเกลียดแต่กลับงดงาม ถือกำเนิดสิ่งใหม่ท่ามกลางความเสื่อมทราม สายตาลับเข้ากับแสงสะท้อนไปมาของไข่มุกเส้นงามและเครื่องแต่งกายของเธอ ธารดวงตาสีฟ้าสีสดสะท้อนใบหน้าของเขา มันช่างงดงามตราตรึงจิตใจของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก
แต่อย่าลืมว่านี่คือการต่อสู้ ในช่วงระยะสุดท้ายทั้งคู่ต่างเต้นรำรับเข้ากับการโจมตี ส่งผลรุกและรับไปมาอย่างเข้ากันดี เขาโอบเอวส่งแรงยกและ ส่งให้เธอสะบัดพัดเหวี่ยงตัวหมายจะโฉบ สร้างบาดแผลเล็กน้อยให้ชายหนุ่ม และเขาก็รู้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวดจากบาดแผลนั้น
ด้วยแรงเหวี่ยงและความชำนาญของเธอ ที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน พัดที่เธอเหวี่ยงออกไป สามารถสร้างบาดแผลบริเวณเอวของชายหนุ่มได้จริง ในขณะที่อยู่ในท่าหมุนนั้น ชายหนุ่มเปิดช่องโหว่มากมาย
และชัดที่สุดคือบริเวณช่วงเอว แรงต้านต่าง ๆ ส่งผลให้เสื้อผ้า เสื้อเชิ้ตชายหนุ่มสะบัดขึ้นด้วยเช่นกัน เกิดเป็นแผลบาดแนวยาว และปลดโซ่เงินคล้องเอวของชายหนุ่มได้อีกด้วย
วินาทีนั้นเขาเลือกที่จะปล่อยเธอลงก็ได้ แต่เขากลับยินดีที่จะยังรับคู่เต้นรำเช่นเธอ ยกตัวเธอลอย ในท่าที่กำลังหมุน เธอไม่อาจเพลี่ยงพล้ำได้ แต่เธอกลับไม่ยินยอมที่จะสบตากับชายหนุ่มคนนี้
ในตอนนั้นเอง เธอคล้ายสบตาดวงตาสีส้มที่จ้องมองเธอ สบเข้ากับดวงตาสีส้มเสมือนพระอาทิตย์ที่กำลังรับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่เป็นการยินดีเสมือนเขาเป็นพระอาทิตย์ที่กำลังยินยอม...ให้ทะเลเช่นเธอกลืนกิน
ปรากฏเป็นแสงสุดท้ายของวัน ในวันนั้น ๆ
เดอเลียคล้ายอยู่ในภวังค์วังวนของสายตาคู่นั้น เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้
มันเป็นช่วงที่เสี้ยววินาทีแต่กลับยาวนานไม่สิ้นสุด บทเต้นรำคล้ายจบลงเพียงเท่านั้น วินาทีที่มีความหมายแฝงมากมาย ทั้งเธอและเขาต่างล้วนไม่รับรู้ความหมาย และเหตุผลของการกระทำต่าง ๆ ในตนเองได้
เขาโอบเอวเธอและรับเธอในท่วงท่าที่เธอกำลังหมุน โบกสะบัดอย่างสวยงาม จรดปลายเท้าลงที่พื้นอีกครั้ง เขาและเธอเงียบลงชั่วขณะ คล้ายยังประมวลผลไม่ได้
เสียงย่ำเท้าหนักแน่นตรงหน้าเข้ามาหาทั้งคู่ เป็นเครื่องประกาศย้ำเตือนว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้อยู่โดยลำพัง และนี้คือลานประหารของสนามรบไม่ใช่ห้องเต้นรำเฉกเช่นเดียวกับความคิดของทั้งคู่สายตาล้ำลึกกันและกันมันมีอะไรมากกว่านั้น
“วินตัน ฮัตสัน และคุณเดอเลีย โปรดหยุดลงเพียงเท่านี้เถอะ” สภาหนุ่มกล่าวขัดบรรยากาศที่กำลังเกิดขึ้น กระชากทั้งสองจากภวังค์วังวนความคิดฝัน
และศึกการเต้นรำต่อสู้ของทั้งสองต้องหยุดลงเพียงแต่เท่านี้ เมื่อผู้มาใหม่ไม่อนุญาตให้ทั้งสองต่อสู้กันอีกต่อไป ศึกสงครามระหว่างกิลด์เบอร์เนอร์และกิลด์ไซเรอร์ต้องจบลงเพียงแต่ตรงนี้เท่านั้น
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา