โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 11
เสียงตบมือดังกึกก้องไปทั่วสนามรบ เป็นเสียงตบมือของผู้มาใหม่ มันคือการชื่นชมอย่างหาที่สุดไม่ได้
ฝั่งคู่เต้นรำลมหายใจพันกันพัลวัน ทั้งฝ่ายชายต่างโค้งก้มลงเคารพคู่เต้นรำของตนเอง และทั้งฝ่ายหญิงย่อและจับปลายกระโปรงเล็กน้อย เพื่อเคารพคู่เต้นรำของตนเองเช่นกัน สมกับเป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์และชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์
“คุณวินตัน ฮัตสัน และคุณผู้หญิง กรุณากลับไปรอที่บริเวณกิลด์ตนเองด้วยครับ” เจ้าหน้าที่กล่าวกับคู่ชายหญิงตรงหน้าอย่างท่าทีสุภาพเป็นนักผจญภัยภายใต้สังกัดของเมืองหลวง ทำหน้าที่เป็นสภากลางแห่งโลก
ในที่สุดทั้งคู่ต่างหันหลังอย่างไม่รีบร้อนที่จะเดินจากไป ชั่วขณะหนึ่งที่วินตันหันกลับมามองแผ่นหลังของหญิงสาว ‘ผมพบกับใบพัดที่เดอเลียใช้ขณะสู้กับผม มันค่อนข้างเสียหาย’ สายตามองชายกระโปรงที่พลิ้วไหวกำลังลับสายตาไปไกลสลับไปมาระหว่างใบพัดชิ้นงามของเธอ เขาก้มลงเล็กน้อยที่จะเก็บมันเอาไว้ เผื่อในครั้งหน้าเขาและเธอจะเจอกันอีกครั้ง
‘หวังว่าจะเจอกันอีกครั้ง’
ช่วงเวลาไม่ได้ผ่านไปไกลมากนัก หญิงสาวที่กำลังเดินไปที่ฝั่งกิลด์ของตนเอง สบตาเข้ากับสิ่งแสงสะท้อนเล็กน้อย ‘?’ สายตาที่เฉยชาปรากฏวูบวาบขึ้นเล็กน้อยเพียรแสวงหาคำตอบให้ตนเอง เส้นผมที่ปรกลงเป็นไปตามแรงโน้มถ่วง การย่อตัวลงทำให้ปลายกระโปรงงามสกปรกและขุ่นมัวเล็กน้อยแต่กลับส่งให้เธองดงามเกินกว่าใคร ๆ มันทำให้เกิดภาพที่สวยงามขึ้น
‘เส้นโซ่เงินเส้นหนึ่ง มันคือโซ่คล้องเอวของวินตันเหรอ? จี้สีฟ้าสดใสที่เป็นขั้วตรงข้ามของสีส้ม’ สายตาของเดอเลียเกิดสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเจ้าของมัน ‘โซ่ที่ตัวเธอเป็นคนทำเสียหาย กระดิ่งและของตกแต่งกลับเปื้อนฝุ่นและดินเป็นอย่างมาก’
เธอก็ไม่เข้าใจตัวเธอเองเช่นกัน ทำไมถึงได้ตัดสินใจที่จะก้มลงไปเก็บโซ่เส้นนั้นกลับไปด้วยกับตัวเธอเอง การกระทำของเธอนี้ที่ไม่สามารถเข้าใจได้ เธอหยิบสิ่งของสิ่งนี้อย่างแผ่วเบาวางไว้บนผ้าเช็ดหน้าสีขาวฟ้าของเธอ พับมันไว้ เพื่อไม่ให้เปื้อนกับสิ่งใดอีก
ยามนี้ศึกสงครามระหว่างกิลด์เบอร์เนอร์และกิลด์ไซเรอร์ ได้จบลงอย่างแท้จริงแล้วในครั้งนี้
ในเวลานั้น สภากลางแห่งโลกก็เข้าควบคุมสถานการณ์ได้ในที่สุด จากรายงานพบว่าทั้งสองฝั่งไม่มีผู้ใด อันตรายถึงขั้นเสียชีวิต แต่ก็มีบางส่วนที่ยังบาดเจ็บสาหัสหรือมีบาดแผลที่รุนแรงมาก ๆ ทางสภาก็ไม่ได้นิ่งนอนใจหรือทำเฉยเมยต่อผู้บาดเจ็บ ทำหน้าที่เป็นกลางอย่างที่สุด ส่งหน่วยแพทย์สนามเข้ารักษาผู้บาดเจ็บทั้งสองฝั่ง
.
.
ทางด้าน กิลด์ไซเรอร์
“เธอทำหน้าที่ของเธอได้ดีมาก” หัวหน้ากิลด์ไซเรอร์กล่าวชื่นชมเดอเลีย หลังจากที่เธอเดินกลับมาที่ฝั่งกิลด์ ในสภาพสะบักสะบอมจากเหตุการณ์การต่อสู้ต่าง ๆ
“ในสงครามกิลด์ครั้งนี้ เธอสามารถช่วยเหลือและบรรเทานักผจญภัยที่บาดเจ็บจากการโจมตีของวาร์เชอน์สัญญาณจิตแห่งไฟได้” หัวหน้ากิลด์ไซเรอร์มองออกไปทางกิลด์เบอร์เนอร์ขณะกล่าวก็นึกถึงหน้าตาของหนุ่มวินตัน เจ้าของสัญญาณจิตแห่งไฟที่กำลังพูดถึง ‘เขาแข็งแกร่งมากจริง ๆ’
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า หน้าที่ของฉันจะจบลงที่ตรงนี้ใช่ไหมคะ” เดอเลียคล้ายยินดีอย่างยิ่งที่สัญญาณจิตของเธอช่วยเหลือหรือบรรเทาเพื่อนสมาชิกกิลด์ และอาจรวมถึงสมาชิกกิลด์คู่แข่งกิลด์เบอร์เนอร์อีกด้วย
“ใช่ เธอเป็นอิสระแล้ว” หัวหน้ากิลด์พยักหน้าลงเล็กน้อย ‘เธอเป็นอิสระจากสงครามในครั้งนี้แล้ว’…’และอาจจะข้าด้วย’ ห้วงความคิดที่เดอเลียไม่ได้ยิน มันจะกลับมาส่งผลกระทบต่ออนาคตอันใกล้นี้แน่นอน
“...ว่างเปล่า” เดอเลียพูดเบา ๆ ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน ‘แม้ฉันจะยินดีให้กับความพยายามอย่างที่สุด แต่ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องฝึกฝนอย่างหนักหรือพบกับเรื่องราวเลวร้ายมากเท่าใด’…
‘มันว่างเปล่ามาก ๆ’ แต่ผลลัพธ์ที่ปรากฏออกมาให้เธอเห็น ในที่สุดเธอก็สามารถมีชีวิต
‘ชีวิตที่ฉันโหยหา’…’แล้วชีวิตของฉันคืออะไร?’ ความคิดที่กึกก้องไปไกล สร้างความสับสนและความขุ่นมัวในใจ น้ำนิ่งที่เธอก้าวลงไป กำลังกัดกินและกลืนตัวตน กระชากและฉีกทึงออกเป็นชิ้น ๆ ทุกสิ่งที่เชื่อ ทุกสิ่งที่เห็น ทุกความทรงจำ
‘ชีวิตของ ตัวเธอเอง จริงๆ’
“คืออะไร?” เดอเลียพลางคิดคำถามที่ไร้คำตอบหรืออาจไม่เคยมีคำตอบให้เธอ ‘ทำไมฉันยังรู้สึกว่างเปล่า’
“หัวหน้าคะ แล้วเด็กหนุ่มที่ชื่อมีฟฟ์ละคะ?” สมาชิกกิลด์หน้าตามอมแมม หอบหิ้วอุปกรณ์มากมายเพื่อการพยุงชีวิต ถามหาเด็กหนุ่มที่เดอเลียช่วยชีวิตเอาไว้ กลับเรียกสติและความสนใจของเดอเลียมาได้
“เขาปลอดภัยแล้ว แต่เขาบาดเจ็บเล็กน้อย”
“ข้าให้สมาชิกคนอื่น พากลับกิลด์ไปก่อนแล้ว” หัวหน้าตอบคำถามเดอเลีย พลางคิดถึงเด็กหนุ่มผมสีพระอาทิตย์
ในขณะนั้น ที่บทสนทนาอันเป็นธรรมชาติของสมาชิกกิลด์ไซเรอร์กำลังดำเนินเรื่องราวไปนั่น ปรากฏร่างของผู้มาใหม่อย่างนักผจญภัยหนุ่มแน่น เป็นสภากลางภายใต้สังกัดเมืองหลวง สังกัดที่เก่งที่สุด
‘สังกัดแอพเพรนน์’ ว่ากันว่าหากกล่าวกันตามจริง อาวุธที่รุนแรง โหดเหี้ยม ไร้ข้อกังขาและไร้การขัดขืน ของเมืองหลวงภายในการปกครองขององค์เหนือหัวผู้ชี้เป็นชี้ตายได้ สังกัดนี้คือหนึ่งในหน่วยขึ้นตรงของเธอ เป็นอาวุธที่มีชีวิต กล่าวประหารก็ต้องตกตายภายในวันนั้น เรียกขวัญผวาแก่ทุกคนที่ได้รับรู้เรื่องราว แต่นั่นคือเรื่องราวที่เล่าสู่ให้กันฟังภายใต้การซุบซิบของประชาชนหรือประชากรที่ทำงานใต้ความมืดมิดเท่านั้น หากกะพริบตาภายใต้แสงทองคำและเสียงเรียกร้องกล่าวขานที่งดงาม เธอจะเป็นผู้นำที่ดีและยิ้มต้อนรับอยู่เสมอ ‘จริงหรือไม่?’
“สวัสดีครับท่านหัวหน้ากิลด์ไซเรอร์ ครั้งนี้เล่นเอาซะทางสภาหัวยุ่งกันหมดเลยนะครับ” แม้สายตาไม่ได้มองหัวหน้ากิลด์ไซเรอร์ แต่มือพลางจดเอกสารและจัดการอะไรบางอย่าง “องค์เหนือหัวคงไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก” สายตาที่เรียบเฉยพลันเปลี่ยนทันควันเมื่อพูดถึงประโยคนี้ กลับจดจ้องไปยังหัวหน้ากิลด์ไซเรอร์คล้ายสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังจ้องมองเหยื่อ
“หืม...” หัวหน้ากิลด์ครางเบา ๆ ขำยิ้มเยาะเล็กน้อย กับความขี้เล่นของสภาหนุ่มคนนี้ที่เห็นมาตั้งแต่ยังสังกัดหน่วยเล็ก ๆ
“ฝากรบกวนเธอ ขอโทษองค์เหนือหัวแทนข้าด้วยนะ ข้าคงไม่สามารถไปด้วยตัวเองได้”
“ได้เลยครับ แต่ผมไม่รับปากนะครับ” ในตอนที่สภาหนุ่มได้รับคำตอบที่พึงพอใจ จึงลบภาพความน่ากลัวออกและยิ้มตอบกลับ “ส่วนนี่ลูกแก้วเทเลพอร์ตครับ” เขาพยายามค้นหาบางอย่างจากด้านในเสื้อของตน เปิดเผยโฉมรูปลักษณ์แรกของลูกแก้วมรกตขาว
“เป็นเครื่องมือใหม่ล่าสุด ที่กลุ่มนักวิจัยและนักประดิษฐ์แห่งเมืองหลวงได้พัฒนาขึ้น สำเร็จแล้ว”
“มันทำงานเหมือนการขยายผลของลูกแก้วเทเลพอร์ตเดิม ที่แบบเดิมสามารถเทเลพอร์ตได้ทีละคนครับ ทางเราเอามาให้ทดลอง ทางฝั่งกิลด์เบอร์เนอร์...ทางเราก็ให้ตัวทดลองด้วยเช่นกันครับ”
เขายื่นลูกแก้วเทเลพอร์ตให้หัวหน้ากิลด์ไซเรอร์ โลหะสีหม่นเป็นกรอบผสานไม้สีเข้มล้อมลูกแก้ว กรอบที่ถูกฉลุลวดลายแข็งกระด้าง บ่งบอกถึงฝีมือผู้คิดค้นน่าจะต้องเป็นผู้ที่เก่งในด้านประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ แต่กลับโง่งมในเรื่องราวที่ตกแต่งและแบ่งปันมันผ่านลวดลายออกมาได้ไม่งดงามมากนัก มันมีลักษณะคล้ายลูกแก้วมรกตแต่เป็นสีขาว ควันสีขาวจาง ๆ และประกายทองที่กำลังแปรปรวนราวจักรวาลอีกแห่งหนึ่ง ลวดลายสีดำทองที่วิจิตรศิลป์บนตัวเรือนลูกแก้วทำให้ดูหรูหรา เป็นสัญญาณว่าการคิดค้นสิ่งนี้น่าจะมีผู้สร้างมันมากกว่าหนึ่งคน
“ให้พวกข้าเป็นตัวทดลองหรอกรึ องค์เหนือหัวของเจ้าช่างเป็นคนที่มีอารมณ์ขบขำยิ่ง” ใบหน้าแสดงรอยยิ้มจาง ๆ หัวเราะได้อย่างเปิดเผย หัวหน้ากิลด์คล้ายรับรู้เรื่องราวเรื่องนี้อย่างคุ้นชิน…กลับกลายเป็นเรื่องขบขันในที่สุด
“ข้ายินดีแล้วกัน พวกข้าก็บาดเจ็บอยู่ไม่น้อย การเดินทางกลับเองนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสียเวลาเป็นอย่างมาก”
“ทำงานคล้ายลูกแก้วทั่ว ๆ ไปเลยนะครับ” หลังจากนั้นทางสภาหนุ่มได้พูดคุยกับหัวหน้ากิลด์ไซเรอร์อีกเล็กน้อย และขอตัวจากไป เพื่อจัดการหน้าที่ของตัวเองต่อ
หัวหน้ากิลด์ไซเรอร์รอส่งสภาหนุ่มกลับไป ก็ถึงทีที่ตนจะกลับเข้าไปรวมกลุ่มกับสมาชิกกิลด์คนอื่น ๆ ไม่นานหลังจากนั้นได้ประกาศภายในกิลด์เพื่อรวมตัวสำหรับการเทเลพอร์ตกลุ่ม โดยไม่ต้องเสียเวลาเดินทางเองเหมือนตอนขามา
สำหรับตอนนี้มีผู้บาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ทั้งที่ยังเดินไม่ได้คล่องตัวดี ทั้งที่บาดเจ็บยังไม่ได้สติ จึงค่อนข้างเหมาะสมที่จะทดลองลูกแก้วเทเลพอร์ตแบบกลุ่มในสถานการณ์เช่นนี้
หัวหน้ากิลด์ไซเรอร์กวาดสายตามองเหล่าสมาชิกกิลด์ของตน ‘เป็นภาพที่น่าพอใจสำหรับข้าอยู่’
ในศึกครั้งนี้แม้ไม่สามารถสรุปได้ว่า ฝ่ายใดเป็นผู้ชนะสงคราม
แต่เขารับรู้ได้เลยว่าสงครามครั้งนี้เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าสมาชิกกิลด์เบอร์เนอร์มีใครบาดเจ็บหรือเสียชีวิตบ้างหรือไม่ แต่ตัวเขาเองก็พยายามอย่างที่สุดแล้ว
‘พยายามอย่างที่สุดแล้ว’...’ในแบบของข้า’
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา