โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 25
เรื่องราวน้อย ๆ กำลังขับเคลื่อนไปอย่างเลื่อนลอย เสมือนละอองเล็ก ๆ เมื่อเทียบกับผืนทะเลทรายแห่งการผจญภัยที่กำลังจะเกิดขึ้น...
ม่านหมอกคลี่ตัวเบาบางเลื่อนลอยลงแต่งเติมใบหญ้างามให้เต็มไปด้วยละอองฝัน ความเปียกชื้นเข้าแทรกแซงทุกหย่อมหญ้า ความแปลกพิกลกำลังคืบคลานมาอย่างช้า ๆ ยามที่พระอาทิตย์ยังคงประกาศกร้าวถึงความสง่างาม เหตุใดธิดาแห่งราตรีจึงคืบคลานข้ามาเร็วเกินไป ชั้นบรรยากาศถูกความสับสนเข้าบดบัง ความชื้นแฉะทำให้อะไร ๆ หลายอย่างนิ่งสนิท เสียงขับเคลื่อนของเครื่องจักรอันซับซ้อนของเมืองโอเดลล์กำลังทำงานช้าลง เสียงคลิกที่ยาวนานขึ้นสร้างความวิตกกังวล
ทว่าเมื่อกว่าเหล่ามนุษย์จะรู้ตัว ฝันร้ายในยามค่ำคืนก็ประดังประเดปรากฏกายให้เห็นเสียแล้ว สุดสายตาอันไกลลิบปรากฏภาพฝูงมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ กำลังมุ่งหน้ามาที่เมืองโอเดลล์อย่างรวดเร็ว จะเรียกว่ามุ่งหน้ามาก็ไม่ถูกต้องเท่าไหร่นัก ในเมื่อทั้งหมดอยู่ในเขตพื้นที่เมืองโอเดลล์อยู่แล้ว
หากคุณเป็นประชาชนในเมืองโอเดลล์ จะรับรู้ได้ทันทีว่ามอนสเตอร์ตรงหน้ามาจากไหน...
นั่นก็คือมอนสเตอร์ประจำถิ่นของเมืองโอเดลล์ ที่มาของชื่อเมืองแห่งนี้มาจากทะเลสาบโอเดลล์และพวกมันก็อาศัยอยู่ในนั้น ทะเลสาบอันขึ้นชื่อของเมืองแหล่งเศรษฐกิจและแหล่งที่มาของอาชีพทั้งหลาย พวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่มีสติปัญญาในระดับหนึ่ง แม้จะแข็งแกร่งแต่ก็ขี้อายเป็นอย่างมาก
นั่นจึงเป็นที่มาของพืชเศรษฐกิจอย่างสาหร่ายสีเขียวมรกต เมื่อถึงเวลากลุ่มชาวบ้านจะทำการเก็บเกี่ยวเป็นช่วงเวลา เนื่องจากหากเก็บไม่ถูกช่วง ไม่ถูกต้อง จะพบเจอกับมอนสเตอร์ดังกล่าวที่กำลังละเล่นและใช้ชีวิตในทะเลสาบ
แม้พวกมันจะขี้อายแต่ยามสู้เพื่อบ้านเกิดของตนเอง พวกมันก็สู้จนตัวตายเพื่อปกป้องลูกหลานของมัน
นั่นคือสิ่งที่ชาวบ้านเคารพนับถือ นำไปสู่ข้อตกลงระหว่างมนุษย์บนพื้นดินที่อยู่รอบทะเลสาบโอเดลล์ เมื่อถึงเวลาถึงฤดูเก็บเกี่ยวจะสามารถลงไปจัดการและจัดเก็บผลผลิตสาหร่ายได้ แต่เมื่อไม่ใช่ จะต้องห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวและเก็บผลผลิตเด็ดขาด
เพื่อความปลอดภัยของชาวเมืองโอเดลล์และการอยู่ร่วมกันของมอนสเตอร์เจ้าถิ่นดังกล่าว
ทั้งหมดคือเรื่องราวอันเป็นปกติของกิจวัตรประจำวันของเมืองโอเดลล์ แต่วันนี้กลับไม่ใช่เมื่อแสงอาทิตย์สะท้อนต้องแสงตกเงา เฉิดฉายยามเที่ยงวัน ปรากฏภาพของฝูงมอนสเตอร์ที่ตะเกียกตะกายร่างกายอันเปียกโชกขึ้นจากทะเลสาบ ทั้งหมดมุ่งหน้ามาเมืองโอเดลล์
.
.
ณ หน้าธนาคารเมืองโอเดลล์
“หัวหน้าครับ! มีรายงานเข้ามาว่ากลุ่มมอนสเตอร์ฝูงใหญ่คาดว่าเป็นมอนสเตอร์ท้องถิ่นกำลังบุกมาที่นี่ คำให้การจากหน่วยสังกัดสังเกตการณ์ระบุว่าพวกมันทั้งหมด ขึ้นมาจากทะเลสาบโอเดลล์” นายโซลเจอร์ในสังคมของผมเข้ารายงานบางอย่าง ซึ่งผมหวังว่าจะได้รับข่าวดีเร็ว ๆ นี้ แต่ทว่าสถานการณ์เลวร้ายพึ่งจะผ่านไปไม่นาน ก็มีเรื่องเลวทรามเข้ามาแทรกอีกแล้วเหรอ ชีวิตโซลเจอร์เช่นเราคงมีแต่อะไรแบบนี้จริง ๆ
“เราจะทำยังไงดีครับ” นายโซลเจอร์คนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามารายงานต่อผมเกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่กำลังจะบุกเมืองโอเดลล์ ความเบื่อหน่ายปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของผม สายตาที่หมดสิ้นเลื่อนพิจารณาสิ่งที่นายโซลเจอร์แจ้งให้ทราบ...
“ทั้งหมดกี่ตัว เป็นมอนสเตอร์ประเภทไหน” ความสงบเยือกเย็นพลางพิจารณาถึงข้อมูลที่ได้มาตรงหน้า
“คาดว่าอาจเกือบ 100 ตัวเลยครับ ยังไม่มีรายงานเข้ามาว่าเป็นมอนสเตอร์ประเภทอะไรครับ” เขาอธิบายอย่างร้อนรน
“ทั้งหมดน่าจะเป็นมอนสเตอร์ระดับสติปัญญาปานกลางครับ รับรู้แต่ก็มีการคิดวิเคราะห์อย่างตื้นเขิน” นายโซลเจอร์อีกนายวิ่งเข้ามาสมทบและนายโซลเจอร์คนนี้ก็คือฝ่ายข้อมูลของกองกำลังรักษาตนเอง
“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของมอนสเตอร์ตัวนี้คือมันมีอำนาจและพละกำลังเหนือธรรมชาติ หรือก็คือถ้าเป็นเรา...มันก็คือวาร์เชอน์ระดับรีโคร (1) เลยครับ” อีกแล้ว...ความน่าเบื่อหน่ายเข้ากอบกุมผมอีกแล้ว
นั่นอาจจะเป็สิ่งที่หัวหน้าโซลเจอร์อย่างผมไม่อยากได้ยินมากที่สุด ในโลกใบนี้สร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมาเพื่อเป็นมาตรฐานมาตรวัดในสิ่งที่ไม่อาจวัดได้ หนึ่งในนั้นคือระดับเนิร์ปเชอน์หรือก็คือระดับความสามารถในการสื่อสารสัญญาณจิตแห่งธรรมชาติของวาร์เชอน์ และชาชายคือระดับความสามารถในการต่อสู้
ความห่างชั้นของระดับเนิร์ปเชอน์ยังไม่มีกฎเกณฑ์ไหนที่สามารถระบุได้อย่างชัดเจนเป็นค่าตัวเลข ให้เปรียบเทียบได้อย่างง่ายดายและบ่งบอกว่าใครมีความสามารถมากกว่าได้ เนื่องจากมีตัวแปรผกผันมากเกินไป อย่างเช่นระดับเนิร์ปเชอน์แรกที่เกิด ระดับชาชายที่มีในปัจจุบัน และที่เป็นตัวแปรที่ยากที่สุดของโลกใบนี้คือระดับความซับซ้อนของจิตใจของมนุษย์เอง
ใช่ความซับซ้อนของจิตใจมนุษย์เอง...
หากจิตใจไม่เข้มแข็งและเมามายเพียง 1 ครั้ง อาจทำให้เส้นทางในการยกระดับเนิร์ปเชอน์แตกต่างออกไป เพียง 1 การกระทำทำให้แตกแขนงเส้นทางสุดท้ายได้มากมาย นั่นคือความยากของผู้เป็นวาร์เชอน์
สายตาเรียบนิ่งที่ส่งออกไปของผมคงบอกอะไรได้หลายอย่าง “นั่นแย่มาก ๆ เรียกรวมตัววาร์เชอน์ทั้งหมดในเมืองโอเดลล์ ภายใน 5 นาที เจอกันที่หน้าธนาคาร” แม้ใบหน้าจะยังชินชาและไม่แสดงออกถึงอารมณ์ความคิดใด ๆ ให้เหล่าลูกน้องโซลเจอร์ของตนได้เห็นเลย แต่เขารับรู้ได้ด้วยตัวเองว่าความน่ากลัวของมอนสเตอร์ตัวนี้ ไม่ใช่แค่ระดับความสามารถแต่เป็นจำนวน
เพียงอึดใจไม่ปล่อยให้ผมได้รอนานโซลเจอร์น้อยใหญ่จัดการและทำตามที่หัวหน้าสั่งการได้อย่างฉะฉานไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด เหล่าวาร์เชอน์ทั้งหมดในเมืองโอเดลล์รวมตัวอยู่หน้าธนาคารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ผมคือหัวหน้าโซลเจอร์ ก่อนหน้านี้พวกเราขอขอบคุณทุกท่านทั้งที่ช่วยเหลือและไม่ได้ช่วยเหลือ ในการเข้าจัดการกับกลุ่มโจรที่ปล้นธนาคารโอเดลล์” ใบหน้าและรูปร่างที่แข็งแกร่งกลิ่นอายของวาร์เชอน์ที่โดดเด่น มีผู้แข็งแกร่งไม่น้อยอยู่ที่เมืองโอเดลล์แห่งนี้ พลางสำรวจพูดอย่างกว้างขวางแต่สายตาของผมหยุดแลจับจ้องกลุ่มของหญิงสาวมากที่สุด
“ทางเราขอบคุณครับ” ผมกล่าวออกมาได้อย่างง่ายดาย สำหรับประโยคขอบคุณ...ที่ออกมาจากใจ
“แต่นี่ไม่ใช่งานเลี้ยงยินดี ภายใน 90 นาที ต่อจากนี้มอนสเตอร์ระดับรีโคร (1) ไม่ทราบระดับชาชาย จำนวน 100 ตัว จะมาถึงเมืองโอเดลล์”
“เราไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร และจะทำอะไร เนื่องจากปกติพวกมันจะขี้อายมาก ๆ อีกทั้งในเวลานี้ก็ยังเป็นฤดูเก็บเกี่ยวที่พวกมันจะอยู่อย่างสงบในพื้นที่ของมันมาตลอด” ผมพลางนึกถึงรายละเอียดจากสังกัดหน่วยข้อมูลของตนเอง กล่าวออกไปให้เหล่าวาร์เชอน์ราว ๆ 10 คนตรงหน้าฟัง
เสียงที่เลื่อนลอยออกไปของผมจะปลุกระดมและผนึกกำลังเพื่อการปกป้องชีวิตน้อย ๆ แห่งนี้ได้ไหมนะ สายตาที่จ้องมองออกไปไกล ในบรรยากาศเมืองแห่งนี้ที่ผู้คนกวัดไกวเดินไปมา เสียงเร่ เสียงร้อง ดังขึ้นเรียกความสนใจของลูกค้าน้อยใหญ่ มุมหนึ่ง...หญิงแก่มือหย่นที่กำลังลูบหัวเด็กน้อยที่หกล้ม เสียงร้องไห้ที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณของเด็กแรกเกิดเรียกบรรดาคุณลุงคุณป้าเข้ามาโอ๋เอ๋เด็ก พลางปลอบประโลมคุณแม่มือใหม่คนนั้น หญิงสาวที่กำลังจ้องมองชุดงามมากไปด้วยสไตล์หรูหราสีเข้ม กระเป๋าหนังใบน้อยของเธอเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง ผมสยายไปมาอย่างไร้ความกังวล เสียงสัมผัสฟันเฟืองที่ยังคงทำงานไม่ได้หยุดยั้ง จะปกป้องเสียงเหล่านี้ได้ไหมนะ...
เสียงเหล่าประชาชนคล้ายไม่ได้รับรู้ถึงอันตรายที่จะมาถึงเลย หากวันนี้ไม่สามารถปกป้องเมืองโอเดลล์ได้ รอยยิ้มและเสียงอันคุ้นเคยของเมืองโอเดลล์ คงต้องสูญสลายหายไปตลอดกาล
สายตาที่จ้องมองออกไป จรดจ้องมองกลุ่มวาร์เชอน์ตรงหน้า
‘มันอยู่ในมือพวกคุณแล้ว...บรรดาวาร์เชอน์ผู้แข็งแกร่ง’
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา