โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 29
“โอเคงั้นตอนนี้...เราคงได้ข้อสรุปแล้วนะครับ” เป็นหัวหน้าโซลเจอร์เช่นเคย ซึ่งในงานนี้เขารับบทเป็นผู้นำทีมบนสนามรบ
โดยแผนการทั้งหมดจะแบ่งออกเป็นทีมตามบทบาทต่าง ๆ เพื่อความชัดเจน โดยกลุ่มที่ 1 คือชารอนและนายโซลเจอร์ ทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันลำดับแรก ซึ่งจะเป็นสัญญาณจิตแห่งดินสร้างหลุมพรางและกำแพงสูงเพื่อชะลอการเข้าถึงพวกเขาได้ ในเบื้องต้นหัวหน้าโซลเจอร์จะทำหน้าที่ช่วยเหลือในการวางกับดักพร้อมลูกน้องของตนอีกขั้นหนึ่ง
กลุ่มที่ 2 คือชอว์และหนุ่มปริศนา ทำหน้าที่สร้างเกราะป้องกันลำดับสอง ซึ่งจะเป็นไฟยับยั้งไม่ให้พวกมันฝ่าด่านของเขาได้ โดยมีชอว์ร่วมโจมตีระยะทั้งใกล้และไกล ขนานควบคู่ไปด้วย
กลุ่มที่ 3 คือ เดอเลียและหญิงสาวสัญญาณจิตแห่งน้ำอีกคนทำหน้าที่ในการสร้างเกราะป้องกันที่ประตูเมือง และรับหน้าที่ลอบโจมตีจากที่สูง เนื่องจากเธอทั้งคู่เป็นรูปแบบสัญญาณจิตที่คล้ายต้นกำเนิดของมอนสเตอร์รูปแบบนี้ ซึ่งการโจมตีของพวกเขาจะส่งผลสร้างความเสียหายหรือการบาดเจ็บต่อมอนสเตอร์ได้น้อย
กลุ่มที่ 4 คือเชอรีและมีฟฟ์ พวกเขาจะอยู่ภายในตัวเมืองที่หอคอยจัตุรัสกลางเมือง ซึ่งจะเป็นจุดที่สามารถมองเห็นทุกพื้นที่บริเวณรอบ ๆ เมืองโอเดลล์ เหมาะสำหรับการสังเกตการณ์และช่วยเหลือได้ทันท่วงที ยกเว้นเพียงแต่มีฟฟ์ที่ไม่ได้มีหน้าที่อะไร ให้เชอรีปกป้องเป็นพิเศษเท่านั้น
การประชุมจบลงไปแล้ว แต่ละคนถูกแบ่งหน้าที่ตามบทบาทและความสามารถของตนเอง ซึ่งไม่กี่นาทีก่อนที่สนามรบจะอุบัติขึ้น ในทางด้านของเดอเลีย
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวสว่างไสวกล่าวทักทายกับคู่หูร่วมศึกในครั้งนี้ “คุณ... ยินดีที่ตอนนี้เราทั้งคู่ทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันด่านสุดท้าย เรามาร่วมมือกันอย่างสุดความสามารถเลยนะคะ” สายตาอึมครึมภายใต้เส้นผมมืดหม่นยาวสยายปรกหน้าเงยมองมองหาความสว่างตรงหน้าเพียงเล็กน้อย ความไม่คุ้นชินปรากฏขึ้นภายในห้วงความคิดซึ่งการพูดคุยไม่ใช่เรื่องที่เธอถนัดนัก การเข้าสังคมเป็นเรื่องที่ยากเธอ... และยิ่งกับเดอเลียหญิงสาวที่เป็นดังสิ่งที่ตรงกันข้ามกับเธอนั้น มันทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย และอาจกล่าวบทสนทนาได้ไม่ดีนัก
“เอ่อ... ค่ะ ๆ” ท่าทางอันสงบเสงี่ยม และความพูดคุยน้อยของเธอ จะทำให้เดอเลียเข้าใจได้ไหมนะ... เป็นความคิดของหญิงสาวอึมครึม
“ไม่เป็นไรค่ะ เราจะทำมันได้...ทำมันไปด้วยกัน” เธออาจจะขี้อาย...ดังนั้นรอยยิ้มที่ฉันจะส่งให้หญิงสาวคนนี้ จะต้องเป็นรอยยิ้มสื่อความหมายนัยความสำคัญได้เป็นอย่างดี มันเป็นทั้งรอยยิ้มยินดีที่ได้ร่วมงานและรอยยิ้มยินดีที่ได้พบปะกับหญิงสาวผู้แตกต่างคนนี้
‘อ่า เธอช่างเหมือนหัวหน้ากิลด์ของเราเลย เขาช่างพูดน้อยคำ’ ‘หัวหน้ากิลด์จะเป็นยังไงบ้างนะ...’
ทางด้านคนที่กล่าวถึงของเดอเลีย ส่งเสียงฮัดชิ้วไปไกล ในความคิดของลุงกิลด์ ‘ใครพูดถึงฉันรึเปล่านะ’
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ” เส้นผมที่ปรกหน้าลงดวงตาที่หมองคล้ำส่องประกายเหนือแพขนตาหนาผ่านกลุ่มเส้นผมไปยังหญิงสาวที่มั่นอกมั่นใจคนนี้ มันทำให้เธอรู้สึกไม่กดดันและคิดให้เธอรู้สึกว่าในครั้งนี้เธอจะประสบความสำเร็จได้ เมื่อจับมือและร่วมมือไปกับเธอคนนี้
รอยยิ้มบาง ๆ แม้แสดงออกเพียงน้อยนิด แต่ตัวหญิงสาวผู้มืดมนคนนี้ ยิ้มรับกับสิ่งที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปตรงหน้า เธอกำลังยินดีกับสิ่งที่ผลัดเปลี่ยนไป นั้นก็คือตัวเธอเอง...
.
.
ทางด้านชารอน
“งั้นเราเอาตามนี้เลยนะคะ” เป๊าะ ซู่... เป็นชารอนที่กำลังพูดคุยสนทนาเกี่ยวกับแผนการของตัวเธอเอง พลางเปิดกระป๋องน้ำสีสวยที่เธอชอบดื่ม ภายในใจเกิดความสับสนมากมายเสมือนเมฆมากมายที่บดบังท้องฟ้า ต้องยอมรับว่าเธอนั้นเติบโตขึ้นอีกระดับหลังจากเหตุการณ์โจรปล้นธนาคาร เธอก็มั่นใจในสัญญาณจิตของตนเอง รวมถึงมั่นใจ
ในตัวเธอเอง... ราวกับวันที่แม้ท้องฟ้ายังคงมืดหม่นแต่กลับพบแสงสว่างเล็ดลอดมาอย่างร่ำไร
“ได้เลยครับ คุณชารอนเป็นปราการกำแพงที่ 2 ส่วนผมเป็นปราการกำแพงที่ 1 และระหว่างกำแพงจะมีกับดักโจมตีพวกมันใช่ไหมครับ” นายโซลเจอร์สัญญาณจิตแห่งดินทบทวนแผนการของชารอน
“ใช่ แต่จากที่พวกนายบอกมา เหมือนก่อนหน้านี้สัก 100 ปี บรรพบุรุษของเมืองจะทำสัญญากับพวกมอนสเตอร์ท้องถิ่นที่มีสติปัญญาแล้วนี่ ทำไมพวกมันถึงมาโจมตีเราละ” ชารอนถามในสิ่งที่ตัวเธอเองสงสัยด้วยท่าทีสบาย ๆ น้ำสีสวยที่พร่องลงเล็กน้อย
“ผมคิดว่าอาจเพราะกลุ่มชาวบ้านเก็บเกี่ยวนอกฤดูหรือเปล่า? นั่นเป็นสิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้เฉย ๆ นะครับ” โซลเจอร์ที่กำลังเตรียมการอยู่ ภายในใจคิดถึงสิ่งที่หญิงสาวผมบรอนซ์ถามด้วยท่าทีสบาย พลางคิดถึงเหตุผลและความเป็นไปได้ของศึกครั้งนี้ อีกทั้งเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นความลับ...เป็นข่าวสารที่เป็นสาธารณะจึงไม่ได้ปิดบังเธอไป
เหตุการณ์ยังคงดำเนินต่อไป การเตรียมตัวรับมือกับมอนสเตอร์ที่จะบุกเข้ามายิ่งใกล้เวลาก็ยิ่งหวั่นใจมากยิ่งขึ้น มวลบรรยากาศที่เบาสบายแต่กลับหนักอึ้ง มันคืออะไร...คงไม่มีใครอธิบายให้เข้าใจได้
.
.
ทางด้านมีฟฟ์ และเชอรี
ลมพัดอ่อน ๆ เส้นผมสีรัตติกาลสยายสะบัดพลิ้วไปตามสายลม สายตาที่เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล คงยังตกอยู่ในภวังค์วังวนแห่งความคิด มุมหนึ่งของเมืองที่มีเครื่องจักรขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านเป็นโครงสร้างอันงามสง่า ท่ามกลางสถาปัตยกรรมอันโดดเด่นเรือนกระจกงามและความรุ่งเรืองในยุคสมัยที่ยังคงใหม่แม้จะมีร่องรอยแห่งกาลเวลาปรากฏขึ้น
ประกอบเรื่องราวผ่านตัวนอตสกรูและชิ้นส่วนโครงสร้างเล็ก ๆ มากมาย วัสดุที่ทำมาจากโลหะสำริดส่งกลิ่นสนิมเบาบางภายในชั้นบรรยากาศ ให้ความรู้สึกเก่าแก่และมีเสน่ห์ โครงสร้างอันสลับซับซ้อนประกอบกับกรอบเรือนกระจกสีงามที่ซีดลงเล็กน้อยภายในห้วงความทรงจำ...ผ่านรูปวาดที่เคยเห็นในสายตา ด้านในเต็มไปด้วยฟันเฟืองและสลักเกลียวที่ยากจะเข้าใจได้โยงใยกันไปมา เป็นเครื่องจักรที่มีสลักและเรื่องราวอันยาวงาม
เสาทุกต้นที่ค้ำจุนหลังคาโค้งของเรือนกระจกมีความประณีต บ้างก็มีรูปสัตว์ท้องถิ่นประดับประดาทำให้ดูมีชีวิตชีวาและได้รับการดูแลอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ทว่าความงามกลับมีความเลวทรามสอดแทรกมาอย่างน่าเกลียด
บรรดาหินกรวดและทรายแห้งพัดผ่านไปราวกับการเดินทางที่ยาวไกล กลับขับไล่ความชุ่มชื้นและชีวิตไปด้วย บรรดาพันธุ์ไม้นานาชนิดแห้งเหี่ยวแล้วกับเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ เสียงน้ำที่เคยไหลเบา ๆ กลับนิ่งสนิท เสียงพื้นหลังของสิ่งมีชีวิตพลันมลายหายไป ทิ้งไว้เพียงความอ้างว้างและความโดดเดี่ยว รวมถึงความเห็นแก่ตัวของสิ่งเลวทรามตรงนี้
ในตอนนี้ทั้ง 2 คนอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมอย่างที่สุดแล้ว หอสังเกตการณ์จุดที่สูงที่สุดในเมือง ทำให้เชอรีสามารถใช้กล้องส่องทางไกลเสื่อมโทรมของหอคอย สังเกตตรวจสอบตามพื้นที่ต่าง ๆ ได้ ใบหน้างามมองหาพลเมืองหรือประชาชนคนไหนหลบซ่อนไม่ได้อพยพออกไปรึเปล่า ต้องเรียกว่าทั้งเธอหรือชอว์ก็ไม่สามารถยอมรับความเสียหายจากการสูญเสียประชาชนอย่างไร้ประโยชน์ได้
หากสิ่งของหรืออาหารคือทรัพย์สิน ถ้าอย่างงั้นพลเมืองที่ผลิตมันเธอก็นับว่าเป็นทรัพย์สินที่ต้องเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุดด้วย
‘เพราะเธอเป็นสัญญาณจิตแห่งความแห้งแล้งงั้นหรือ จึงทำให้เธอไร้หัวใจ’
‘ชีวิตนี้...ก็เหมือนสินทรัพย์ที่โยกย้ายและถอดถอนได้’
‘ไม่จำเป็นต้องรู้สึก...จึงไม่เจ็บปวด’
“พี่เชอรีครับ...แล้วเราจะช่วยเหลือพี่คนอื่น ๆ กันยังไงเหรอครับ?” เป็นมีฟฟ์ที่กล่าวขึ้นขัดเสียงมากมายภายในหัวของเชอรี
สายตาคมปรายตามองเด็กน้อยที่เคียงข้างอยู่ตรงนี้แทนชอว์ เธอไม่ได้คิดจะปกป้องเด็กคนนี้เลยหากเกิดอะไรขึ้น เธอก็ยังย้ำว่าโลกอเล็คซาเซียมันโหดร้าย สู้กลับสู่ต้นกำเนิดและหลับใหลชั่วนิจนิรันดร์ดีกว่า การช่วยเหลือที่ดีที่สุดสำหรับเธอคือ
’การช่วยให้หลับตานอนอย่างไม่รู้สึกเจ็บปวดเสียดีกว่า’
“...” ความเงียบยังคงดังก้องกังวานทั่วบริเวณนั้น ๆ ไม่มีเสียงใดตอบกลับมีฟฟ์
ในความคิดของมีฟฟ์นั้น พี่สาวเชอรีคนนี้คงเป็นคนที่พูดน้อยมาก ๆ กระทั่งการพบกันครั้งแรกที่หอประชุมกลาง ก็ไม่วายที่จะเป็น พี่ชอว์พูดมากกว่าที่จะเป็นพี่เชอรีที่อธิบายหรือแสดงความคิดเห็นใด ๆ ในห้องประชุม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา