โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 35
“ช่วยฉันด้วย” เสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางความว่างเปล่าสร้างความสับสนให้ฉัน ฉันที่คิดจะหันหลังส่งผลให้ความบาดเจ็บเข้ากอบกุมท้องของฉันอีกครั้ง ทว่าเส้นผมที่สยายงามปลายตายามที่หันไปกลับผลักดันให้ฉันตกลงสู่ภวังค์ความคิดมากมาย เพียงเสี้ยวเดียวทำให้ความเยือกเย็นของฉันสลับสับเปลี่ยนเป็นความโง่งม
“ข่วยฉันด้วย” เสียงที่ดังขึ้นเปลี่ยนจากด้านหลังเป็นด้านหน้า เล่นเรื่องราวของฉันราวกับความโง่เขลา
“ช่วยฉันที” ดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความเวิ้งว้างที่ห่างออกไป มีเพียงม่านหมอกบางเบาที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณกับเศษซากความรุ่งเรือง
ร่างของเจ้าเด็กนั้นกำลังจะไหลตกขอบเต็มที และกำลังจะตกลงในที่สุด
ความเจ็บปวดที่ท้องทำให้ฉันต้องกัดฟันแน่น ทุกก้าวที่เดินรู้สึกเหมือนมีดนับร้อยทิ่มแทงไปทั่วร่างกาย ลึกขึ้น ลึกขึ้น ลึกขึ้นเรื่อย ๆ
ฮึก! ฮึก! เสียงลมหายใจที่ติดขัด แสดงให้ฉันรู้ว่า...ฉันกำลังจะถึงขีดจำกัดอีกครั้ง
รอยร้าวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้สำแดงเดช มันแตกหักราวโลกพังทลาย สร้างแรงสั่นสะเทือนไปยังความมั่นคงทั้งร่างกายและความมั่นคงในจิตใจ ร่างกายที่งดงามของฉันร่วงหล่นกระแทกพื้นอย่างรุนแรง อุก! เลือดที่ฉันกระอักออกมา มันมากพอที่จะทำให้ฉันสลบอีกครั้ง
เสี้ยววินาทีที่เจ้าเด็กนั้นกำลังจะไหลลงตกไป อีกแค่เอื้อมมือเดียวที่ก้นเหวลึก...ที่สุดจะพรรณนาถูกเสกสรรโดยสัตว์ร้ายภายใต้เงามืดยามที่แสงอาทิตย์ไม่อาจส่องถึง!
ฉันลุกขึ้นยืนขึ้นอีกครั้งและก้าววิ่งออกไปหาเขา ท่ามกลางความเจ็บปวดที่โหมกระหน่ำเข้าร่างกาย! ฉันเหมือนพร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ กระโปรงสีงามที่ฉันชอบ ระบายที่ขุ่นมัว โบกสะบัดไปตามแรงก้าวที่ฉันก้าวไป
เพียงปลายนิ้วฉันจะจับเขาได้แล้ว!
แต่มันชั่งไกลแสนไกล...
ทุกอย่างต่อหน้าเชอรีมันชั่งเรียบนิ่ง...
“ไม่หรอก...เธอไม่ได้ช่วยเขาหรอก” เสียงกระซิบกระซาบที่ดังขึ้นมาราวกับสิ่งนี้อยู่ข้างหูฉัน
ฉันสะบัดตัวไปหา แต่ฉันก็ยังเจอความว่างเปล่า
“เธอไม่เคยช่วยใครได้เลย เชอรี” เสียงเดิมที่ราบเรียบดังขึ้นข้างหลังของฉันไปมาราวกับฉันเป็นโง่งม ฉันก็ยังคงหันหลังไปหาต้นตอเสียงนั้นอยู่ร่ำไร
แต่ทว่าครั้งนี้กลับไม่ใช่... สยายผมที่พลิ้วไหวไปตามแรงระเบิด ดวงตาสีดำฉายความราบเรียบราวกับโลกนี้ชั่งโสมมเกินกว่าจะเข้าใจได้ ตุ๊กตาตัวน้อยที่โหยหา ใบหน้าที่เฉยชาราวกับเป็นสิ่งที่ฉันเห็นอยู่ทุกวันยามฉันส่องกระจก
ทั้งหมดคือตัวฉันเอง...
“เธอไม่เคยช่วยใครเลย แม้กระทั่งตัวเธอเอง” ปลายนิ้วเล็กที่จรดลงที่ฉัน มันสร้างแรงกระเพื่อมภายในใจฉันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เธอเป็นใคร...” เสียงที่ฉันพูดออกไปมันทั้งสั่นเครือราวกับกลัวอะไรบางอย่าง อย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง
“ก็คือเธอไง ทั้งหมดคือเธอเอง!” ชั่ววินาทีที่เส้นผมสีดำสลายหายไปเบาบางราวกับหมอกที่ปกครองพื้นที่ตรงนี้ ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกมากมาย มันทั้งสร้างความสับสนและคลื่นอะไรบางอย่าง...
ความอึ้งเกิดขึ้นท่ามกลางเสียงถล่มและการระเบิดของเครื่องจักรอันซับซ้อน...มีเรื่องมากมายให้ฉันคิด
แต่ทว่าเวลาไม่ได้มีมากมาย เวลาไม่ได้เข้าข้างฉันขนาดนั้น พริบตาเดียวหอคอยแห่งเมืองโอเดลล์ก็ล่มสลายอย่างที่มันควรจะเป็น แรงกระโดดสุดท้ายของฉันอาจทำให้แผลที่ท้อง...ฉีกขาดมากกว่าเดิม แต่เพราะแรงเฮือกนี้จะทำให้ฉันรอดชีวิตได้
รองเท้าบูตคู่ใจยังคงส่งเสียงยามที่ฉันก้าวเดิน ส้นสูงที่จะเสริมความมั่นใจ ฉันก้าวเท้าถอยหลังไปเล็กน้อย
ลมแรงพัดมาปะทะใบหน้า ผมที่สยายไปมาบนอากาศ ฮึบ...ฉันกระโดดออกไปแล้ว...
เศษซากสิ่งก่อสร้างที่เคยสวยงาม กำลังถล่มลงมาราวกับความเสื่อมทรามได้คืบคลานสร้างความคืบแคลงต่อโลกใบนี้ แผ่นกระจกชิ้นเล็กระยิบระยับผ่านสายตาเสมือนความสวยงามบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
ในขณะที่เชอรีกำลังร่วงหล่นจากหอคอยที่กำลังพังทลาย คอร์เซตสีทมิฬที่เธอสวมใส่เป็นประจำซ่อนกลไกอะไรบางอย่างเอาไว้ แขนเรียวที่เอือมออกไปด้านหลังของตน เธอคว้าไปที่คอร์เซ็ตที่สวมอยู่ใต้เส้นผมที่ปกคลุมเล็กน้อย ก่อนจะกดปุ่มที่ซ่อนอยู่
เสียงคลิกดังขึ้นพร้อมกับกลไกบางส่วนที่กำลังทำงาน แขนแมงมุมหลายข้างยืดออกมาจากคอร์เซตด้วยเสียงกลไกที่แหลมคมและพลังงานที่พุ่งออกมาเป็นหมอกหนา แขนโลหะที่ทำจากทองเหลืองและทองแดงมีการเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว แสงที่สะท้อนไปมาบนอุปกรณ์ชิ้นนี้ เฉิดฉายลวดลายอันประณีตปรากฏให้เห็น
เชอรีหมุนตัวส่งแรงเล็กน้อย เหวี่ยงสะบัดแขนแมงมุมข้างหนึ่งไปยึดกับกำแพงของหอคอยที่ยังไม่ถล่มลงมา ข้อต่อที่มีฟันเฟืองหมุนทำงานและขบกันอย่างราบรื่น ราวกับถูกปฏิบัติรักษาและประดิษฐ์มันขึ้นด้วยความรัก แขนข้างที่สองและที่สามที่ยืดออกมายึดกับกำแพงอีกด้าน
ทว่าความเร็วและน้ำหนักที่ถูกถ่ายเทกะทันหันเกินไปทำให้ชิ้นส่วนเกิดชำรุดและแตกหักกลางอากาศ แขนโลหะแตกหักส่งเสียงน่าเกลียด ยามที่บรรดาฟันเฟืองชิ้นเล็กและกลไกกระจัดกระจายออกจากสิ่งประดิษฐ์ชิ้นนี้
มันทำให้เชอรีรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
เสียงกรีดร้องของโลหะที่บิดเบี้ยวและเสียงแตกหักของแขนโลหะชิ้นที่สอง เมื่อขาดการประสานงานของคู่แขนของมันก็ราวกับสมดุลที่ถูกทำลาย กลไกและฟันเฟืองที่เคยขบกันอย่างราบรื่น ส่งเสียง ฟู่! ฟ่า! ราวพลังงานที่อัดแน่นของมันกำลังปั่นป่วน
‘ฉันขอเถอะ สินค้าราคาแพง...ขอให้มันคุ้มบ้างเถอะ’
ไม่นานภาพที่ปรากฏขึ้นภายในสายตาเชอรี...คือแขนโลหะชิ้นงามที่เธอไว้วางใจแตกสลายลง แขนโลหะที่ยึดติดกับกำแพงหักกลางอากาศ มันไม่สามารถรองรับน้ำหนักเธอได้อีกต่อไป เสียงแตกหักดังขึ้นอีกครั้งทำให้เธอร่วงหล่นลงมา ปลายสายตาเห็นม่านหมอกที่อยู่ด้านล่าง
“ไม่!” เชอรีตะโกนด้วยความตกใจและสิ้นหวัง แต่ความลังเลไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น สติและปัญญาที่เธอครอบครองจะทำให้เธอรอดชีวิตไปได้ อีกเพียงเสี้ยววินาทีที่แผ่นหลังงามจะกระแทกกับเศษซากข้างล่าง
เธอคว้าไปที่กระเป๋าที่ซ่อนไว้...หยิบสิ่งประดิษฐ์อีกชิ้นออกมา สายตาที่อาลัยอาวรณ์ปรากฏขึ้นภายในดวงตา
นิ้วเรียวที่มอมแมมกดปุ่มที่ด้ามจับและเหวี่ยงมันออกไป เสียงระเบิดเล็ก ๆ ส่งแรงพุ่งทะยานตะขอเกี่ยวออกไป เส้นโซ่เล็ก ๆ มากมายโปรยปรายไปตามสิ่งก่อสร้างตวัดเกาะกุมกำแพงในหลายจุดทันที ขณะที่เธอกำลังตกลงมาอย่างรวดเร็วส่งผลให้แรงกระชากถูกส่งผ่านแขนเรียว ตัวเธอถูกสะบัดไปบนอากาศกระแทกกับกำแพงที่เธอเกาะได้
แขนและขาที่เหวี่ยงออกไปข้างหน้า...แรงกระแทกทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก แต่เธอก็หยุดการตกลงได้สำเร็จในที่สุด
อีกเพียงแค่เอื้อมมือ...ในห้วงความคิดของเชอรียามเมื่อก้มมองลงไปยังความมืดมิดเบื้องล่าง
‘ฉันผ่านความตายมาแล้ว’
ความรู้สึกที่ส่งผ่านเรียวแขนถึงแรงดึงกลับจากตะขอเกี่ยวที่เกาะแน่นกับกำแพง เธอคลายตะขอเกี่ยวและพยายามออกแรงส่งตัวเองยังไปหลังคาอาคารอีกแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากหอคอย เศษซากและฝุ่นผงสะบัดพลิ้วไปมาบนอากาศ เสียงดังกึกก้องของอาคารงามที่เคยตั้งตระหง่านท่ามกลางเมืองโอเดลล์
...
กลายเป็นเศษซากความรุ่งเรืองไปแล้ว
ทว่าเชอรีก็รู้สึกโล่งใจได้ไม่นาน เธออาจจะลืมไปว่า...สิ่งใดที่กระชากและฉีกหอคอยงามนี้ได้!
ความสิ้นหวังถูกส่งผ่านสายตาของเชอรี ยามเมื่อหนวดเส้นเดิมสะบัดพลังมหาศาลไปยังอาคารที่เธออยู่ มันพังกระจัดกระจายอีกครั้ง แต่นับว่าโชคดีที่อาคารที่เชอรีอยู่เป็นอาคารที่สูงไม่มาก ทำให้เธอหล่นกระแทกพื้นได้ไม่เจ็บปวดมากนัก
แรงกระอักเลือดที่ออกมาทางปาก ทำให้รู้ว่าเธอยังคงไม่ตายจากแรงกระแทกมหาศาลเมื่อกี้ เงามืดที่กำลังคืบคลานมาหาสร้างความคืบแคลงใจต่อตัวตนพระเจ้าที่เชอรีเชื่อ
‘ฉันเชื่อแล้วว่าพวกท่านมีอยู่จริง ได้โปรดอย่าเหยียบย่ำฉันอีกเลย’
‘ได้โปรดรับคำอ้อนวอนจากฉัน’ ก้อนหยดน้ำหนึ่งปรากฏขึ้นที่มุมดวงตาเศร้าหมอง
น้ำตาที่หลั่งริน...หยดลงมา มันเกือบจะสัมผัสพื้นได้แล้ว
ทว่าก็ไม่เป็นความจริง...
น้ำตาที่แห้งเหือดหายไป สร้างแรงกระเพื่อมมากมายให้จิตใจของเชอรี
‘ฉันอยากจะ...’
ตู้ม! แรงมหาศาลของหนวดปลาหมึก ถลึงน้ำหนักอันมหาศาลลงอารยธรรมของมวลมนุษย์ สะบัดพัดหายไปราวกลีบดอกไม้ที่ถูกลมพัดพาไป
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา