โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 37
ฉันอ้วกเอาความกระอักกระอ่วนออกมา น้ำตาที่เอ่อล้นปลายตาทำให้ฉันกระจ่างอะไรขึ้นมาบางอย่าง
ท่ามกลางความเย็นเยือกที่แผ่ซ่านผ่านร่างกายและชุดหนังของฉัน พบกับทะเลสาบอันกว้างใหญ่อยู่ตรงหน้า ความโง่งมและความสงสัยโจมตีฉันเข้าอย่างจัง
โขดหินที่ฉันยืนอยู่ มือที่ปัดป่ายไปมาทำให้ฉันรู้ว่าอีกเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น ความจริงถูกประเคนเข้าที่ฉันอย่างรุนแรง
‘ฉันเกือบจะตายแล้วจริง ๆ ...’
ฉันที่ฟื้นคืนสติได้ทันราวความอบอุ่นโอบกอดฉันไว้ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์เรื่องหลอกลวงได้ ภาพที่ฉันเห็นคือเรื่องราวที่ไม่ได้เป็นความจริง เรื่องยังคงดำเนินต่อไป ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย
มือคู่นี้ยังไม่ได้ทำอะไรเลย...ที่ฉันกำไว้ คลื่นน้ำที่พัดพามา...เกลียวคลื่นเล็ก ๆ สะบัดมาโดยปลายคางของฉันเล็กน้อย เส้นผมที่สีบลอนซ์ที่เงางามสยายลูบไล้ไปตามเกลียวคลื่น
ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันคิดอะไรได้บางอย่าง ฉันต้องไปช่วยพวกเขา...ห้วงความสิ้นหวังที่หมอกเสกสรรให้ มันราวกับความเป็นจริงที่ว่าความปรารถนาถูกเติมเต็มให้จนอิ่ม ทว่าความเป็นจริงคือการดูดกลืนกินความหวังและหมายมอบความตายให้!
ย่างก้าวที่หนาแน่นราวน้ำหนักที่ถูกถ่วงไว้ด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น มันทั้งกระวนกระวายราวคลื่นน้ำที่ไม่ชัดเจน สายน้ำที่ลากไปไกลมันฉุดรั้งฉันไว้
ฉันจะต้องไปแล้ว! วันนี้ยังไม่ใช่วันตายของฉัน!
สายตาที่มุ่งมั่นปรากฏขึ้นภายในดวงตาของชารอน ความจริงที่เธอได้รู้อาจจะเป็นเรื่องที่ยากเย็น ความปรารถนาเพียงเอื้อมมือที่ถูกบรรจงมอบให้ดั่งอาหารและของหวานที่มาพร้อมยาพิษ กลืนกินผู้ที่โหยหามอบมันให้ราวกับพระเจ้าผู้มาโปรด
แต่ทว่าความจริง ก็คือความจริง ความปรารถนาใด ๆ จะสำเร็จได้ล้วนแล้วมีเพียงมือเล็ก ๆ ของเจ้าเท่านั้น
ที่จะทำให้เกิดขึ้นจริงได้...
เสียงคลื่นกระแทกผิวหน้าของน้ำเป็นจังหวะ ความเย็นชาที่แทรกซึมผ่านร่างกายของฉันทำให้ทุกย่างก้าวช่างหนักหน่วงราวมีสิ่งที่มองไม่เห็นพันธนาการฉันไว้ ฉันพยายามดันตัวขึ้นจากทะเลสาบ ความเหนื่อยล้าที่สะสมมานานทำให้ฉันอ่อนล้า กล้ามเนื้อที่สั่นสะท้านทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดราวกับโลกกำลังพังทลาย
ด้านหน้าที่ก้าวไป...มันมีเพียงสีเทาเบาบางเต็มไปด้วยม่านหมอกที่หนาทึบ ความหนาวเหน็บที่ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ยามที่ฉันย่ำน้ำผ่านไป
การดึงเท้าออกจากโคลนที่จมลึกราวห้วงลึกฉุดรั้งสิ่งมีชีวิตน้อย ๆ ให้จมดิ่งและดับดิ้น แรงมากมายที่เค้นออกมามันให้ทุกครั้งที่ฉันก้าวขาขึ้นมันเจ็บปวดราวกับเนื้อถูกฉีกออกมา เหมือนโซ่ตรวนที่ดึงไว้ไม่ยอมปล่อยผ่านไป
‘อีกเพียงนิดเดียว...’ ความหนาวเย็นที่กัดกร่อนผิวหนัง สัมผัสเยือกเย็นที่เจ็บปวดมันพัดพาบางสิ่งไปจากฉัน ราวกับทุกย่างก้าวมันเป็นการต่อสู้กับธรรมชาติ
และกับตัวฉันเอง...
ห้วงภวังค์ยามที่ย่างย่ำไปข้างหน้าเสมือนความหวังที่ริบหรี่ราวกับกำลังถอยหลังไปอีกครั้ง แต่ฉันก็ยังไม่ยอมแพ้ มวลน้ำเย็นที่สะบัดพัดเข้ามาทำให้ร่างกายของฉันสั่นสะท้าน แต่ภายในจิตใจของฉันกลับกำลังร้องไห้ มันทั้งรู้สึกโกรธ ทั้งรู้สึกเกลียดชัง
แต่เพื่อใครสักคนที่รอฉันอยู่ ฉันจะต้องไป เพื่อน้องมีฟฟ์และคุณเดอเลีย
‘ได้โปรดรอฉันนะคะ’
เสียงขบฟันที่ดังขึ้น ความยากลำบากราวความท้าทายถึงความทระนง ความเย่อหยิ่ง ความโง่งม ฉันพยายามระลึกถึงเหตุผลมากมายที่ทำให้ฉันต้องผ่านพ้นเบื้องลึกของทะเลสาบอันกว้างใหญ่ หากฉันหยุดเพียงก้าวเดียว...ฉันจะต้องสลายหายไปราวฟองอากาศในทะเลสาบแห่งนี้แน่นอน
สัมผัสที่แข็งขึ้นของพื้นดิน มันทำให้ทั้งความเชื่อและตัวตนของฉันจะไม่สลายหายไป อีกเพียงก้าวเดียว!
ขาที่สั่นระริกยังคงก้าวย่างที่หนักแน่นไปด้วยเจตจำนงของตนเอง ด้วยพลังที่ฉันกอบกุมไว้
ผิวน้ำที่สะท้อนตัวตนของฉันยามเมื่อฉันหยุดนิ่ง ร่างกายอันเปียกโชก ผมบรอนซ์ที่เปียกลู่ไปตามร่างกาย เสียงหายใจเข้าปอดที่ยังคงดัง ทำให้ฉันรู้ว่าฉันยังไม่ตาย
ก้าวสุดท้าย! ปลายเท้ายามเมื่อฉันหลุดออกจากทะเลสาบได้ ราวความรู้สึกของฉันถูกยืนยันความทระนงและเจตจำนงที่ถูกสร้างขึ้นโดยฉัน คำสรรเสริญที่ไร้คำเยินย่อถูกประดิษฐ์ขึ้นภายใต้ภวังค์ความคิด
แม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าและดับดิ้น แต่ฉันจะยืนหยัดเพื่อบางสิ่งที่เป็นของฉัน สายตาที่มุ่งมั่นมองออกไปยังข้างหน้า!
ฉันจะไม่กลัว ฉันจะไม่ถอย ทั้งหมดนี้คือฉันและ...
พวกแกจะพรากมันไปจากฉันไม่ได้!
ฉันที่วิ่งออกมาจากทะเลสาบ...วิ่งไปทิศทางตรงกันข้ามกัน แต่ทว่าบางสิ่งที่ทำให้ฉันฉุกคิดมาได้ ฉันไม่พบอะไรเลยและลองคิดถึงเหตุการณ์ที่ฉันพึ่งเผชิญ
ผู้ที่เดินด้วยตาตอนนี้ถูกปฏิบัติราวคนตาบอด ผู้ที่เดินด้วยเหตุผลถูกเมินเฉยราวโลกเลือกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรม
ฉันเอื้อมมือที่เปียกปอนของฉัน ลงไปสัมผัสกับพื้นดินเบา ๆ พลางกระซิบราวคำอ้อนวอนต่อพระเจ้าที่ฉันเชื่อ
‘ได้โปรดเถอะ’
ภายในห้วงความคิดของฉัน เกิดรูปร่างอันซับซ้อนมากมายเต็มไปหมด ราวภาพเมืองและบรรยากาศที่เปลี่ยนไป แรงสั่นสะเทือนเล็ก ๆ ที่เหมือนกับย่างก้าวของผู้คน ทั้งหมดอยู่ในหัวของฉันแล้ว
ขออีกนิดเถอะ... ขออีก มันยังไม่พอ...
เฮือกเดียวที่กระตุกผ่านผิวมือบาง ทำให้ชารอนรู้สึกถึงบางอย่าง...สัญญาณธรรมชาติที่ตอบรับ พลังงานถูกส่งผ่านผิวดิน ความเหนื่อยล้าถูกปัดเป่าราวการพักผ่อน
‘ขอขอบคุณ’ ชารอนเค้นพลังที่ได้รับส่งมันทั้งหมดลงผิวดินอีกครั้ง
“อื้อ ฮึก” เสียงหอบแฮกที่ดังขึ้นท่ามกลางม่านหมอกนี้เป็นความเหนื่อยหอบจากการใช้พลังงานทั้งหมดไปของฉันเอง
ฉันไม่จำเป็นต้องใช้ดวงตา...มันมีแต่ฉุดรั้งและทำให้ฉันพลัดหลงไปในมายา หากฉันสามารถสัมผัสพื้นดินได้ตลอดก็คงดี
รองเท้าคู่แรกที่อยู่กับฉันมานาน ราวเรื่องราวผจญภัยทั้งหมดถูกฝังลึกไปยังรองเท้าคู่นี้ สายตาที่อาลัยอาวรณ์ผนวกเข้ากับเหตุผลบางอย่าง ทว่าหัวใจกลับยังคงเต้นระรัวอยู่
เพียงครู่เดียวที่สายตาแปรเปลี่ยนไป ‘ไม่หรอก..การผจญภัยคือฉัน ไม่ใช่มัน’ ฉันถอดรองเท้าบูตคู่ใจของฉัน ความรู้สึกที่ปั่นป่วนทำให้ฉันยุ่งยากและยากเย็น แต่ทว่าทั้งหมดมันไม่ใช่ ฉันจะต้องมั่นคง
ผิวเท้าที่อ่อนโยนสัมผัสกับพื้นดินที่เย็นเยียบ ความรู้สึกแปลกใหม่ที่แผ่ซ่านไปทั่วฝ่าเท้า ทำให้ฉันรู้สึกกังวลใจ ฉันส่งสัญญาณจิตรูปแบบเดียวกันลงไปที่ฝ่าเท้าแทนฝ่ามือ แม้จะยากเย็น
ครั้งแรกไม่สำเร็จ...
ครั้งที่สองไม่สำเร็จ...
การเดินยามเมื่อฉันหลับตา มันเหมือนการปัดป่ายไปท่ามกลางความมืดมิด ความเชื่อมั่นที่ถูกสั่นคลอนทำให้ฉันหลงกลและพลัดหลงจากความต้องการที่แท้จริงของฉัน
ครั้งที่สามไม่สำเร็จ... สัญญาณจิตที่แผ่ซ่านออกไปฉันไม่รับรู้อะไรตอบกลับเลย
ฉันย่างก้าวออกไปราวคนที่ตาบอดจริง ๆ กิ่งไม้ที่ฉันหยิบจับได้ ถูกปัดป่ายไปยังพื้นดินนุ่ม กลิ่นหญ้าและเสียงลมที่พัดผ่านเบา ๆ ทำให้ฉันยังคงต้องก้าวเดินต่อไป
จากคืบคลาน...เป็นเชื่องช้า
จากก้าวสั้น...เป็นก้าวยาว
ครั้งที่สี่...
จากการเดิน
...เป็นการวิ่ง
สัมผัสแรกที่ฉันรู้สึกถึงได้ คือแรงกระแทกเล็ก ๆ ความรู้สึกเจ็บเมื่อชนกับต้นไม้มันเป็นอย่างงี้นี้เอง
ฉันตระหนักถึงความไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ฉันยังคงกลัวย่างก้าวที่ก้าวออกไปอยู่
ครั้งที่ 5 ฉันตัดสินใจที่จะไม่รอแล้ว ฉันวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!
ฉันชนต้นไม้หรือโขดหินมากมายที่เรียงรายรอฉันอยู่ข้างหน้า ความเจ็บปวดที่ถาโถมถล่มลงที่ตัวฉัน
ขอเพียงอึดใจเดียวชารอน เธอจะทำได้ชารอน จงเชื่อในตัวเอง มีคนมากมายรอเธออยู่ชารอน
มีผู้คนมากมายรอเธออยู่!
เสี้ยววินาทีที่ฉันเกือบจะชนโขดหินใหญ่ ฉันเบี่ยงตัวหลบได้ทัน สัมผัสแผ่วเบาที่ส่งสัญญาณบางอย่างมาที่ห้วงความคิดของฉัน
ในที่สุดความพยายามของฉันก็ไม่สูญเปล่า แม้จะยังมีประสิทธิภาพไม่เทียบเท่ามือแต่ฉันจำเป็นต้องเชื่อว่าฉันจะทำได้!
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา