โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 39
“ข้าบอกให้เจ้าเต้น!”
“เต้นต่อไป!” เปรี๊ยะ!
แสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องเข้ามาทำให้ใครหลาย ๆ คนรู้สึกถึงความอบอุ่นราวกับการถูกโอบกอด สาดส่องเข้าไปยังบานหน้าต่างรูปลักษณ์อันวิจิตรศิลป์ ประกอบกับกระจกสูงที่ทำให้รู้สึกถึงความใหญ่โตและทรงอำนาจ พื้นไม้สลักที่เงางามเรียงรายสลับไปมาสะท้อนแสงระยับระยิบของโคมไฟระย้าที่ประดับไปทั่วห้อง ห้องที่ดูสงบและสวยงามเสริมสร้างบรรยากาศความโออ่าและยศถาบรรดาศักดิ์แก่เจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้
แต่ทว่าในความเป็นจริงความร้อนรุ่มซึ่งอำนาจนำพาไฟที่จะแผดเผาทุกสิ่งให้บรรลัยกัลป์ ความเลวทรามจากเพลิงเหตุแห่งความปรารถนาที่ไม่มีวันเติมเต็ม จะทำให้ฉัน...
จะทำให้ฉัน...เหมือนตาย
บรรยากาศเต็มไปด้วยความทรมานและความกดดันอย่างไม่มีสิ้นสุด
ลูกสาวของขุนนางชั้นสูงสุด ถูกเติมแต่งไปด้วยคำเยินยอและการเตรียมความพร้อมสำหรับอำนาจที่ไม่มีวันพอ บ่อวังวนแห่งความทุกข์ทรมานของบรรดาลูกหลานที่เกิดขึ้นในตระกูลเดอโรซ์
ตระกูลขุนนาง...ผู้ถูกประทานนามสกุลที่ยากเกินจะจินตนาการของเหล่าศักดินาต้อยต่ำที่ฝันถึงได้
นามสกุลที่เป็นดั่งคำสาปชั่วนิจนิรันดร์ ไม่อาจละทิ้ง ไม่อาจปลดระวาง ดั่งมีดที่จ่อเอาไว้ไม่มีวันเสื่อมสลายและหมดไป
ทั้งหมด... คือฉันเองเชอรี เดอโรซ์
เสียงตะโกนสั่งการของผู้ทรงอำนาจในบ้านแห่งนี้ “เร็วขึ้น! ขึ้นสูงกว่านี้” เสียงแส้ที่ฟาดลงบนพื้นงาม ร่องรอยที่เลวทรามถูกสรรเสริญโดยความชั่วร้าย จังหวะหัวใจที่ทำให้รู้สึกว่าถูกโลกใบนี้ทอดทิ้ง...
ปลายขาเล็ก ๆ ในวัย 8 ปี ท่าบัลเลต์ที่ซับซ้อน การยืดเหยียดที่เหมือนจะฉีกกระชากร่างกายของฉัน... การหมุนตัวที่ต้องกระโดดสูงอย่างต่อเนื่องไม่แม้ว่าร่างกายจะเจ็บปวดเพียงใด
ร่างกายที่เจ็บปวดไปทุกส่วน ห้องซ้อมที่เคยชมชอบถึงความสวยงาม ยามเมื่อมองความงามและรูปลักษณ์ประณีตทุกรายละเอียดที่เสมือนความใส่ใจบรรจงสร้างสรรค์มันขึ้นมา ทว่าคือความโศกเศร้าของการกดขี่ข่มเหงของเหล่าสถาปนิก
ความปวดร้าวที่รู้สึกมันเหมือนภายในกระดูกร่างเล็ก ๆ นี้กำลังแตกหักทุกครั้งที่ต้องกระโดดหรือหมุนตัว ความเหนื่อยล้าที่สะสมจากการฝึกซ้อมทุกวัน ความรู้สึกที่ขาดดิ้นดิ้นรนราวจะหมดลมหายใจทุกครั้งที่เวลาผ่านไปนับวัน
“เธอต้องเป็นที่หนึ่ง เชอรี”
“ลูกต้องได้เป็นขุนนางภายใต้องค์เหนือหัวของเรา” เสียงที่ยังคงดังผ่านจิตใจดวงนี้ ความรู้สึกที่ว่าตัวเองไม่มีหนทางอีกแล้ว ความคิดที่อยากจะหยุดพักถูกกลืนกินด้วยความกลัวที่จะถูกลงโทษ คุกเย็นชืดที่เย็นชาฉันรับรู้และบรรยายถึงมันได้ดีเลยละ
“หมุนตัวอีก เธอจะหยุดไม่ได้!” …” ลมหายใจที่ผิดจังหวะนั่นคืออะไร” การฝึกซ้อมที่ยาวนานถึง 18 ปีทำให้ฉันชินชาและราวกับหุ่นเชิดที่ใช้แล้วทิ้งของตระกูลเดอโรซ์ ...
ตระกูลของฉันเอง
เสียงหอบของฉันยังคงดังกัดกลืนจิตใจไปเรื่อย ๆ ลมหายใจที่เริ่มขาดห้วง ความรู้สึกเหมือนกับปอดถูกกอบกุมไปด้วยความสิ้นหวัง ร่างกายที่ยังคงหมุนไปมาบนฝ่ามือของผู้เป็นพ่อ เส้นผมสีดำเงาทมิฬที่สะบัดพลิ้วไปมายามเมื่อฉันเหวี่ยงตัว คล้องไปด้วยกระโปรงรูปงามที่ฉันเลือกเอง โซ่ตรวนที่มองไม่เห็นบีบรัดและกระชากฉันไปมายามเมื่อฉันขยับร่างกาย
ฉันเต้นอยู่อย่างงั้นเปลี่ยนจากชั่วโมง เป็นวัน เป็นเดือน และเปลี่ยนเป็นปี
ตุบ...อึก! ในที่สุด...ฉันก็ล้มลง
ความทระนงที่จะกล้าเผชิญหน้าราวความโง่งมที่กลืนกินวิญญาณฉันไปแล้ว เสียงย่ำเท้าที่คุ้นเคย เสียงลากของแส้หนังชั้นดีที่ใกล้เข้ามา เสียงหายใจที่หลอมรวมไปกับทุกอย่าง
...
ฉันใกล้จะถึงขีดสิ้นสุดแล้ว
.
.
ในขณะเดียวกัน ห้วงความคะนึงหาอีกด้านหนึ่ง...
จิ๊บ ๆ เสียงนกน้อยที่บินโชว์ความอิสระบนท้องฟ้า ปรากฏแสงแรกของตะวัน ท้องนภาที่ยังคงมีม่านหมอกบางเบาที่คลี่ตัวแต่งเติมสีสันและน้ำค้างให้เหล่าแมงมุมน้อยได้บรรเลงความงามผ่านผลงานศิลปะของมัน บานหน้าต่างเสื่อมโทรมบานเก่าของกระท่อมน้อยในห้วงความทรงจำ ดวงตาน้อย ๆ ที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงไม้เก่าที่มีผ้าห่มหนานุ่มคลุมเอาไว้ รอยเย็บปะเสริมสร้างความขลังราวกับผ้าเน่าของเด็กน้อย
ชีวิตชีวาที่หวนกลับมาทำให้กิจวัตรยามเช้าถูกปฏิบัติราวความรักที่ถูกสืบทอด ดอกไม้น้อย ๆ ที่ไม่เคยผลิบานให้เจ้าเด็กคนนี้ได้เชยชม ฟันเฟืองเล็ก ๆ และไขควงชิ้นน้อยยังคงวางไว้บนโต๊ะส่วนตัวที่อยู่มุมหนึ่งของกระท่อม ขนมปังสีทองจากร้านที่อยู่ในห้วงความทรงจำส่งกลิ่นหอมความสดใหม่ในเตาอบขนมปัง เสียงของมีดที่ผ่านผิวขนมปังดังแผ่วเบา ในบรรยากาศเงียบสงบ ขนมปังถูกตกแต่งไปด้วยน้ำผึ้งที่หวานหยดย้อยและบรรดาผลไม้สีสวยที่น่าทาน
น้ำส้มที่ถูกคั้นทิ้งไว้ 2 แก้วบนโต๊ะนี้ทำให้รู้สึกอะไรได้บางอย่าง
การเคลื่อนไหวราวการปลิดปลง แต่ในใจยังคงคะนึงหาอะไรบางอย่างที่จากไปแล้ว
‘ควรจะทำอะไรต่อดีนะ’ เสียงที่พึมพากับตัวเอง ขณะดื่มน้ำส้มแก้วหนึ่งสายตาที่มองออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีไปตามแสงอาทิตย์ แสงวับวาวยามเมื่อใบไม้ผลัดเปลี่ยนพลิ้วไหวไปตามแรงลมทำให้อะไรบางสิ่งมันพัดพาอะไรบางอย่างจากไปด้วย
โต๊ะทำงานที่ยังคงมีชิ้นส่วน ๆ ที่มีฟฟ์ไม่เข้าใจ แบบแปลนที่สลับซับซ้อน ห้วงหนึ่งทำให้นึกถึงยามเมื่อตาจับมือสอนสั่งเขา
งานสวนที่มีผักผลไม้มากเกินกว่าที่เขาจะกินคนเดียวไหว พืชพันธุ์ที่เบ่งบานราวความมีชีวิตชีวามาเยี่ยมเยียนกระท่อมหลังเล็กนี้อยู่บ่อยครั้ง ดอกไม้ริมทางเดินที่คุ้นชิน
ทำให้รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...
พลั่วที่ปักลงดินอย่างเคย แต่ทว่าภายในใจกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าราวกับมีช่องโหว่ใหญ่ภายในหัวใจดวงน้อยนี้
‘สายตาที่เหม่อมองออกไป ราวมือที่ยังคงจับไว้แน่น’
ปลายรองเท้าเล็ก ๆ ที่ส่งเสียงแผ่วเบา กำลังย่างก้าวเข้ามาหาเด็กหนุ่ม เรียกความสนใจได้ดี แสงเงาที่ตกกระทบไปยังดวงตาอบอุ่นทำให้รู้สึกถึงความคะนึงหาที่ถูกเติมเต็ม
ริมฝีปากที่เด็กหนุ่มเคยเห็นมันทุกวันพลางกระซิบเสียงแผ่วเบา ‘ตากลับมาแล้ว’
โอบกอดที่โหยหาถูกเติมเต็มอย่างที่ไม่เคยเป็น บานประตูบานเดิมถูกผลักออกเล็กน้อยเพื่อต้อนรับผู้มาใหม่
แสงที่หม่นลงเล็กน้อยของช่วงสาย เสียงนกร้องยังคงดังเป็นจังหวะ เสียงสายน้ำที่ยังคงไหลผ่าน ใบไม้ที่พลัดพลิ้วไสวสาดแสงที่อบอุ่นมายังหน้าต่างบานเก่า หนังสือเล่มหนึ่งที่ถูกเปิดค้างไว้แต่ใจกลับล่องลอยออกไปยังแผ่นหลังของผู้หนึ่ง เสียงสับเนื้อที่คาดว่าตาจะซื้อมาจากในหมู่บ้านกลับมาทำอาหาร มันหอมตลบอบอวลไปทั่วกระท่อมหลังนี้ทำให้รู้สึกอิ่มหัวใจ
จานใบเดิม ช้อนเล็ก ๆ ที่คุ้นเคยถูกวางไว้บนโต๊ะไม้เดิม พร้อมกับจานใบเก่า ๆ ที่วางคู่กันไว้ เรื่องราวของบ้านหลังนี้ยังคงดำเนินต่อไปภายใต้ความรักและความอบอุ่น
‘เป็นอย่างไรบ้าง หลานรักของตา’ ริ้วรอยแห่งความชราวัยประทับไว้บนดวงตา ทว่าไม่อาจปกปิดความสงบราวกับฤดูร้อนที่ได้รับการพักผ่อนที่พึ่งผ่านไปได้เลย...
‘อยู่คนเดียวได้ไหม’ น้ำตาหยดหนึ่ง...ไหลบนกรอบหน้าของเด็กหนุ่ม
ความเศร้าบางอย่างปะทุขึ้นจุกอก ราวคำพูดที่ไม่กล้าเอ่ยออกไป
“ผมทำได้เพียงแค่คิดถึงคุณตาครับ”
สายตาอาลัยอาวรณ์ราวคนละคนกับก่อนหน้านี้ที่ส่งออกมา
แม้การจากลาจะจำเป็นต้องฝืน...แต่ผมจะจดจำมันเอาไว้...
‘ตารู้ดี...ว่าตาจะต้องมีสักวัน ที่ตาจะหายไป’ น้ำตาหยดน้อยที่เอ่อล้นที่ปรายตา
‘แต่หนูต้องอยู่ให้ได้นะ หลานของตา’
ขอบคุณครับ...แม้ผมจะรู้ว่านี้ไม่ใช่ความจริง แต่หัวใจที่ยังคงปล่อยวางไม่ได้มันยังคงต้องการความรัก การโหยหาที่ไม่ได้รับความยินยอมจากโลกใบนี้ ความชิงชังที่โกรธแค้นราวถูกพรากบางสิ่งจากไป เหมือนกับแผลที่ไม่มีวันหาย
ทั้งหมดมันเป็นของจริง...
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา