โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 40
อือออ~ อื้มมม~
สวนธรรมชาติที่ถูกออกแบบอย่างประณีต เค้าโครงความงามที่เข้าคู่กันกับสถาปัตยกรรมที่ตั้งตระหง่านด้านหลัง ดอกไม้นานาพันธุ์เปรียบเสมือนสวรรค์บนดินที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมาอย่างวิจิตรบรรจง พื้นที่กว้างขวางที่จัดตกแต่งอย่างลงตัวแต่งเติมไปด้วยดอกไม้นานาชนิดที่จะบานสะพรั่งทุกฤดูกาล สีสันดอกไม้สะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องผ่านต้นไม้ใหญ่ ทำให้เกิดแสงเงาอันอบอุ่นราวความสดใสที่ยังไม่ถูกกลืนกิน
ฮือออ~ อื้มมม~
ดอกกุหลาบสีแดงสดที่แสดงถึงความรักและความหลงใหล ยืนเรียงรายสลับกับดอกลิลลี่สีขาวที่บริสุทธิ์ผุดพ่อง ความอ่อนโยนที่มอบความสมดุลแห่งสีสันและความรู้สึก ดอกซากุระที่ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิร่วงหล่นโปรยปรายดั่งหิมะสีชมพูเมื่อสายลมพัดผ่านมา กลีบดอกไม้พลิ้วไสวปลิวล่องลอยไปในอากาศ เป็นความงดงามที่ยากจะลืมเลือน
สถาปัตยกรรมสีขาวที่ตั้งตระหง่านตั้งตรงของสวนกว้าง ศาลาที่ถูกสร้างอย่างวิจิตรจินตนาการและความพิถีพิถันของรูปแบบวิคตอเรียน โครงสร้างไม้โอ๊กที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต เสาทรงโรมันที่ประดับด้วยลวดลายปูนปั้นอันละเอียดอ่อน หลังคามุงกระเบื้องสีขาวใสที่รับเข้ากับความงามของสวนยามเมื่อดอกไม้ผลิบาน
อาาาา~ อาาาา~ เสียงร้องไม่เป็นคำของสาวน้อยวัยเยาว์คนหนึ่ง เรียวขาน้อย ๆ ของเธอนั่งอยู่บนศาลา ขาเล็กที่ยังไม่แตะพื้นด้วยความสูงที่น่าเอ็นดูของเด็กวัย 8 ปี ขาแกว่งไปมาบนอากาศราวกับเด็กน้อยทั่วไป สายตาดวงน้อย ๆ สีดำที่มองออกไปยังสวนกว้างขวางสุดลูกหูลูกตาของตระกูลตนเอง แต่ทว่า...
บาดแผลที่โชว์ผ่านผิวหนังเมื่อกระโปรงหรูพลิ้วไสวไปกับลมอ่อน ๆ ที่พัดพามา ราวกับพยายามลูบไล้และปลอบประโลมเด็กหญิง ทั้งหมดเต็มไปด้วย...รอยฟกช้ำใต้ร่มผ้าที่น่าอับอาย
ถ้วยน้ำชาแก้วน้อยที่เต็มไปด้วยน้ำชารสโปรดของเด็กสาว ข้างกายมีตุ๊กตาที่เป็นเสมือนเพื่อนวัยเยาว์ และกล่องดนตรี...
สิ่งประดิษฐ์ที่ซ่อมซอและจัดแจงอย่างลวก ๆ สิ่งขัดแย้งภายใต้ความประณีตที่รายล้อม อาจจะบอกอะไรได้บางอย่าง
อือออ~ อื้มมม~ เสียงดนตรีที่ไม่คุ้นชินยังคงดังขึ้น กอปรกับเสียงฮัมเพลงเล็ก ๆ ของเด็กหญิง
ภายใต้ความสบายใจของเธอ และความสวยงามที่เป็นประจักรแก่ทุกสายตา ภายในคฤหาสน์ที่โออ่าของตระกูลเดอโรซ์ สองสามีภรรยาเกิดมีปากเสียง ทะเลาะกันอย่างรุนแรง เสียงที่ดังเล็ดลอดออกมาถูกส่งไปยังโสตประสาทของเชอรีอยู่ร่ำไร
ทั้งอำนาจ ทั้งการเมือง ทั้งการต่อสู้ ทั้งสัญญาณจิต
สัญญาณจิตที่เป็นเอกลักษณ์ของตระกูลเดอโรซ์ สัญญาณจิตแห่งน้ำ...
‘เราจะส่งเสริมลูกสาวของเราให้เป็นขุนนางให้ได้ หรืออาจจะเป็นถึงราชินีในอนาคตก็ดี’ เสียงที่เคยชิน
‘เราไม่ควรพูดอย่างงั้นนะคะคุณ’ เสียงที่อ่อนโยนกล่าวขัดกับความถลำลึกของผู้เป็นสามี
อาาาา~ อ่าาาา~ อาาาา~ ฉัน... เสียงเพลงที่ดังขึ้นจากกล่องเสียงถูกผสมไปด้วยเสียงเล็ก ๆ ราวกับพยายามจะส่งเสียงเรียกร้องอะไรบางอย่างออกไป เหมือนการโบยบินด้วยความปรารถนาที่ไม่ทราบที่มา
‘คุณเข้มงวดกับเธอ เกินไปแล้ว’ เพล้ง! พลุก! เสียงแตกของบรรดาเครื่องแก้วหรือแจกันชั้นดียังคงดังขึ้น
‘ไม่หรอก ยังไม่พอ เธอจะต้องถูกจำกัดมากกว่านี้ เธอจะต้องมีสัญญาณจิตแห่งน้ำที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกให้ได้’
เสียงปิดประตูดังปังที่เด็กสาวไม่ได้ยิน ความเปลี่ยนแปลงที่กำลังเดินทางมา... ทั้งหมดมันอาจจะสายไป
เสียงร้องไม่เป็นคำ และการเอื้อนเอ่ยบทคำร้องที่ไม่เคยเห็นเนื้อร้อง เสียงสดใสราวความมีชีวิตชีวาที่ส่งต่อความอบอุ่นผ่านเนื้อเพลงและเสียงร้อง มันทั้งส่งต่อความหวังและการปลอบประโลมเด็กน้อย
ปลายเท้าที่เขย่งขึ้นเล็กน้อย มือที่มีแผลฟกช้ำถูกผสานไว้ที่หน้าอกราวกับขับกล่อมลมภายใน ส่งผ่านไปยังคอระหงงาม เส้นผมที่ถูกจัดแต่งอย่างดี ถูกประดับไปด้วยสิ่งตกแต่งส่องแสงวิบวับ หน้าตาจิ้มลิ้มริมฝีปากสีเชอรี่อ่อน ๆ ราวความมีชีวิตชีวาที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้ ประกายยามเมื่อขับกล่อมบทเพลงที่เธอชอบ สายตาที่ส่องประกายเต็มไปด้วยความหวัง ราวกับการที่เธอได้ถูกปลดระวางจากทุกสิ่ง
ราวกับเธอคือ เชอรี
แค่ เชอรี...
ยามเมื่อหลับตาพริ้มแพขนตาหนาปกคลุมดวงตาน้อย เข้าถึงจิตวิญญาณของเสียงเพลง พยายามนึกถึงความอบอุ่นที่เคยได้รับ การร้องเพลงที่เธอชอบคือการได้ส่งต่อเรื่องราวอะไรบางอย่าง เรื่องราวของความสุข...
“ทำอะไรเชอรี!” ประกาศิตเด็ดขาดเสมือนฟ้าผ่าลงไปที่หัวใจดวงน้อย มือเล็ก ๆ ที่สาละวนไปกับการซ่อนกล่องเพลงที่เธอเก็บไว้เป็นความลับจากสายตาของคนเป็นพ่อ
“พ่อบอกให้เต้น! ยามเมื่อแกสัมผัสหัวใจไปกับการเต้นบัลเลต์มันจะทำให้เจ้าสามารถผสานไปกับสัญญาณจิตธรรมชาติได้”
“จะได้เป็นสัญญาณจิตแห่งน้ำที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก” เสียงคำพูดมากมายที่ยังคงพ่นออกมาให้ราวกับทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย และการที่เธอเป็นหุ่นเชิดก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว
การฝึกฝนเกิดขึ้นอย่างหนักหน่วงท่ามกลางฟ้าฝนที่ยังโหมกระหน่ำ หรือน้ำหยดน้อย ๆ ที่ลูบไล้ไปตามใบหน้าหรือร่างกายที่เธอต้องพยายามทำความเข้าใจมัน ความหนาวเย็นและลมที่พัดผ่านร่างกายอันเปียกโชก มันทำให้เธอเหมือนกำลังจะแตกสลาย
เชอรีป่วย... ความอ่อนแอส่งผลให้สายตาที่มองมาจากพ่อของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ สายตาที่ว่าอบอุ่นก็อาจจะไม่ของแม่กล่าวทักท้วงถึงวันพักผ่อนและการหยุดพักฟื้น คำพูดที่กวาดล้อมไปมาทำให้พ่อเห็นดีเห็นงามด้วย
ในที่สุดความสงบที่เธอสร้างขึ้นมันมาเอง การแกล้งป่วยและฝืนทนท่ามกลางการฝึกซ้อมกลางสายฝน เธอป่วยและไร้เรี่ยวแรงจะยกขาหรือฟื้นกระโดดท่าบัลเลต์ยาก ๆ ได้
สิ่งประดิษฐ์ชิ้นเดิม กล่องดนตรีที่อยู่ใต้หมอนยังส่งเสียงเบาบางออกมาในศาลาน้อยหลังเดิม
เสียงดนตรีที่ดลบันดาลใจนำพาเชอรีออกจากห้องนอนอันโออ่า ความหรูหราที่เธอไม่ได้ต้องการ ใบหน้าแดงก่ำที่เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดน้อยตามไร่หน้าผาก เสียงหอบเหนื่อยดังขึ้นเบา ๆ อะไรกันแน่ที่ดลใจให้เธอออกจากห้องนอนนี้
อะไรที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ย่อมไม่ต้องการคำตอบอีกแล้ว...
เสียงเพลงที่ร้องขับกล่อมบรรเลงความต้องการออกจากห้วงลึกภายในจิตใจของหญิงสาว ถูกสายตาของผู้เป็นพ่อพบเจอ สายตาที่บ่งบอกถึงความไม่เอาไหนและไม่รู้จักโตที่ส่งผ่านดวงตานั้นมาราวกับว่า สิ่งที่เธอทำคือความงี่เง่าและไม่ได้เรื่อง บรรดาถ้อยคำที่รุนแรงเกินกว่าเด็กคนใดจะจินตนาการได้ถูกประโคมเข้ามาในวันที่ยังไม่พร้อม ราวกับความผิดนี้ของเธอทำให้โลกใบนี้ถล่ม ความอ่อนแอนี้เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องสำหรับเธอ
เพียงเพราะเธออยากพักผ่อน...ได้ทำสิ่งที่ชอบ แค่การร้องเพลงเท่านั้น
คลื่นน้ำสายหนึ่งถูกสัญญาณจิตที่แกร่งกล้าควบคุมมัน น้ำที่ไหลส่งเสียงราวความอันตรายที่เคลื่อนที่ไปมา สายน้ำที่เย็นเยียบจากน้ำพุ ถูกแปรเปลี่ยนเป็นอาวุธคู่ใจของพ่อผู้ใจร้ายคนนี้ แส้ที่อันตรายปรากฏรูปรูปร่างความน่าเกลียดและเลวทรามบนฝ่ามือของผู้เป็นพ่อ แส้ที่สยายลูบไล้คดเคี้ยวไปตามกระเบื้องงามบนพื้น ทั้งหมดมันน่าเกลียดในสายตาของเชอรี
ปลายแส้ที่ฟาดลงมา...มันสร้างความรุนแรงทั้งทางร่างกาย
...
และทั้งจิตใจของเด็กน้อย
เส้นฟางเส้นสุดท้ายอาจไม่ใช่เพราะพ่อฟาดลงมายังเธอ แต่เป็นเพราะ...ยามเมื่อเส้นแส้ที่สะบัดพัดไปมากวาดเอาความสวยงามของสวนที่กว้างขวาง ดอกไม้ที่ถูกกรรโชกสิ่งสวยงามออกไปพลิ้วล่องลอยอยู่ในอากาศ
ฟาดลงกึ่งกลางหัวใจของเชอรี! สถาปัตยกรรมที่สวยงามถูกฟาดพังทลายแบ่งแยกออก กล่องดนตรีในดวงใจถูกกระทำอย่างโหดร้าย เสียงดนตรีที่บรรเลงออกมาขาด ๆ หาย ๆ ทำให้หัวใจเชอรีเต้นระรัว!
เสียงกรีดร้องอันกึกก้องแผ่ดออกมาจากเด็กสาว ราวสิ้นสติยืนอยู่ท่ามกลางความโกลาหล ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปด้วยความเจ็บปวดและความไม่ยุติธรรมภายใต้สายตาที่โกรธเกรี้ยว สิ่งใดที่สะสมมานานถูกความเด็ดเดี่ยวและความเย็นชากระแทกมันออกมาทั้งหมด
ความอดทนที่มีอยู่ทั้งหมดล้วนสิ้นสุดลงไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ต่อจากนี้คือเธอ
เพียงแค่เธอ...
เสียงกริ๊ด...ที่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เสียงที่แหลมคมและทรงพลังราวกับมันสามารถเจาะผ่านกำแพงที่แข็งแกร่งที่สุดได้ ทุกคนที่ได้ยินเสียงนั้นต้องหยุดนิ่งราวกับถูกตรึงไว้อยู่กับที่
ปรากฏการณ์บางอย่างแปรเปลี่ยนไปทันที...เธอสิ้นสติไร้การควบคุมจากสติสัมปชัญญะใด ๆ
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา