โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 44
กลางเสียงที่เงียบงัน เครื่องยนต์ที่สลับซับซ้อนเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าผ่านม่านหมอก บรรดาโซลเจอร์ที่มั่นคงกลับมาแล้ว สายตาของพวกเขากวาดมองไปรอบบริเวณอย่างระแวดระวัง หัวหน้าโซลเจอร์ที่คุ้นตารีบย่างก้าวออกจากขบวนเครื่องจักร แสงไฟที่สาดส่องกระทบใบหน้าของชารอนและเชอรี เผยให้เห็นถึงความพังพินาศในสายตา เสียงของบูตที่กระทบพื้นดินยามก้าวเดินเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ หรือกลไกและฟันเฟืองอันซับซ้อน ปลายเข็มโลหะที่ย่างก้าวเคลื่อนไหวหยิบยกเอาบรรดาอุปกรณ์และโซลเจอร์ที่กำลังนั่งควบคุมเครื่อง สัญญาณมือถูกส่งไปยังเพื่อนร่วมทีมโดยหัวหน้าโซลเจอร์คนเดิม
เสื้อผ้านุ่งห่มฉุกเฉินผู้ส่งให้หญิงสาวทั้งสอง
“เป็นยังไงบ้างครับ คุณเชอรีและชารอนเกิดอะไรขึ้นที่นี่ครับ” บทสนทนาที่เลื่อนลอยถูกบรรดาโซลเจอร์หรือหัวหน้าโซลเจอร์เล่าและถยอยแลกเปลี่ยนข้อมูลอย่างชินชา
ภาพความเชื่องช้าในสายตาของเชอรียังคงดำเนินต่อไป ยามสายตาที่จรดจ้องมือที่เปื้อนดินหรือความอีดอัดบริเวณท้อง
“ทางนี้ไม่มีใครบาดเจ็บจากการโจมตีเลยครับ” …
สายตาเมื่อหัวหน้าโซลเจอร์กวาดตามองไปทั่วของบรรดาลูกน้อง สายตาหยุดลงที่เต็นท์ผู้บาดเจ็บ มือที่ผายออกไป...” ที่เห็นในเต็นท์ผู้บาดเจ็บคือพวกเขาขาดสติและเริ่มทำร้ายนายโซลเจอร์กันเองครับ”
“ทางเราสันนิษฐานคาดคิดไว้ว่า พวกมันไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าเราแต่แรก เพียงแต่เรายังไม่ทราบถึงเหตุผลที่แท้จริงของมันครับ” ...” ทางคุณเชอรีหรือชารอนมีอะไรอยากแลกเปลี่ยนเพิ่มเติมอีกไหมครับ?”
ข้อสันนิษฐานของหัวหน้าโซลเจอร์ทำให้ชารอนลองหยุดเดินแล้วสังเกตรอบตัวอย่างช้า ๆ สัมผัสถึงอะไรบ้างเกิดที่กำลังเกิดขึ้น
หมอกหนาที่เบาบางลง รายละเอียดที่เธอตกหล่น สิ่งใดบ้างที่เธอเคยเพิกเฉย ความใจเย็นและปลิดปลงทำให้เธอมองเห็นสิ่งเล็ก ๆ น้อยที่เธอลืมไป
‘เมืองโอเดลล์ถูกทำลายอย่างมีนัย แต่ไม่พบผู้คนที่ตายจากการถูกโจมตีโดยขบวนนางไซเรนเลยงั้นเหรอ’
‘...น่าสนใจ อีกทั้งเหตุการณ์ของเธอเองก็ไม่ได้ถูกโจมตี’
‘แต่เป็นเธอมากกว่าที่จมลงไปที่ทะเลสาบเองมากกว่า’
ชารอนจัดแจงปลายเสื้อที่หลวมเล็กน้อยพลางพับขึ้นเพื่อไม่ให้มันเปื้อนผิวดิน ฝ่ามือน้อยที่สัมผัสพื้นดินเพื่อตรวจสอบอะไรบางอย่าง...
ตึก... ตึก... เสียงหัวใจที่เต้นโรยริน สัญญาณที่แผ่วเบาราวกับกำลังร้องขอความช่วยเหลือ
เสียงหายใจที่ร่วงโรยเป่ารดฝุ่นผงและพื้นดิน มีคนกำลังต้องการความช่วย!
“อยู่นี่กับคนอื่น ๆ นะเชอรี ฉันเจอสัญญาณหัวใจที่แผ่วเบาอยู่ไม่ไกล” ชารอนหันหน้าทำให้เส้นผมพลิ้วไสวไปกับแรงเหวี่ยงพลางอธิบายกับหัวหน้าโซลเจอร์และเชอรีสายตาที่มั่นมุ่งถูกผนวกสายตาของทั้งคู่เอาไปจ้องมองไปยังความว่างเปล่าทิศทางหนึ่ง ทิศทางที่ชารอนกำลังมองไป
เสียงย่ำเท้าที่ส่งเสียงดังกึกก้องเท่าความเร็วในความคิด ย่างก้าวที่หนักแน่นกระทบพื้นดินอย่างรุนแรง ฝ่าเท้าที่เปรอะเปื้อนเลี่ยงสัมผัสของบรรดาผิวกระจกของเมืองโอเดลล์อย่างเชี่ยวชาญ ราวกับมันถูกตะโกนออกมาภายในห้วงความคิด
สัมผัสเล็ก ๆ ที่สั่นช้าลงเรื่อย ๆ แต่ทว่ากลับชัดเจนมากขึ้น
ร่างกายที่เปียกโชกหรือเสื้อเชิ้ตขาวที่เล็ดลอดออกมาให้เห็นเบาบาง ผิวเข้มกร้านแดดหรือแพขนตาสีแดง ทำให้ทราบว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นวาร์เชอร์ปริศนาที่มีสัญญาณจิตแห่งไฟ เขาเป็นบุคคลในความทรงจำที่สามารถปลุกและจุดพลังงานไฟเหนือท้องฟ้าของเมืองโอเดลล์ได้
ทว่าตอนนี้เขากำลังหายใจโรยริน...
ชารอนพลิกเอาชายหนุ่มขึ้นมา มือที่ปัดป่ายเอาผมบลอนซ์มอมแมมของตนเองไปพาดไว้ด้านหลัง พลางเอาหูใบเล็กทาบลงไปยังหน้าอกแกร่ง ความนุ่มนิ่มที่อ่อนยวบส่งความสั่นสะเทือนเล็กน้อยออกมาอย่างเชื่องช้าแต่เป็นจังหวะ เรียวนิ้วงามที่นำไปทาบไว้ที่ปลายจมูก ความรู้สึกไม่อุ่นไม่เย็นถูกผ่อนออกมาอย่างเบาบางราวกับความว่างเปล่าที่กำลังกัดกลืน เกาะกุมหัวใจชายสัญญาณจิตแห่งไฟช้า ๆ
ก่อตัวเป็นความกังวลที่ไม่อาจระงับได้ ความคิดที่กระจัดกระจายที่ให้สายตาพร่ามัวไปชั่วขณะ
ชายหนุ่มตรงหน้าของชารอนกำลังจะตาย ร่างกายที่เปียกโชกหรือปลายนิ้วที่เขียวคล้ำ ทำให้ทราบว่าเขาอาจจะกำลังขาดอากาศหายใจโรยรินอยู่ตรงนี้
‘เป็นเพราะเขาเป็นสัญญาณจิตแห่งไฟรึเปล่า จึงถูกฤทธิ์อำนาจของม่านหมอกเล่นงานมากกว่าคนอื่นงั้นเหรอ!’
ความกังวลเข้าถาโถมชารอนอีกครั้ง ราวความโง่งมที่ปะปนในความมั่นคง ทั้งหมดถูกสั่นคลอนไร้เรี่ยวแรงและความรู้สายตาที่สับสนราวเรื่องที่ผ่านมาเป็นเรื่องโกหกถูกฉายออกมา ท่ามกลางความเงียบงันและหมอกบางเบาตรงนี้
‘เป็นเธอเองรึเปล่าที่มั่นใจในตัวเองมากกว่าไป หวังว่าจะทำอะไรคนเดียวได้’
ท่ามกลางเสียงหัวใจที่เต้นช้าลงเรื่อย ๆ ความอบอุ่นที่ถูกความเย็นของม่านหมอกกัดกินอย่างเชื่องช้า ลมหายใจราวกับกำลังโบกมือลาทำให้ชารอนตกอยู่ในภวังค์การกล่าวโทษตนเอง
กึก... เสียงเศษซากรอบด้าน ส่งเสียงอย่างน่าเกลียดเรียกความสับสนจากชารอนพลางสังเกตจ้องมองลึกไปยังรอบด้าน เศษซากที่พังทลาย ราวแขวนสาหร่ายที่ล้มระเนระนาด หรือฟันเฟืองตัวเล็ก ๆ ที่แตกหักไปทั่วบริเวณ
แสงวับวาวของกระจกสาดแสงวิบวับยังไปยังนัยน์ตาของชารอน สะท้อนใบหน้าที่โง่งม
‘สาหร่าย?’
เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นในหัว
“พี่ชารอนรู้ไหมครับ สาหร่ายเมืองโอเดลล์อร่อยมาก” ...” อีกทั้งมันมีความพิเศษบางอย่างที่ผมจะได้นำมาทดลองกับสิ่งประดิษฐ์ของผมด้วยนะครับ” ใบหน้าไร้เดียงสาที่กล่าวขานถึงความชมชอบในสาหร่ายยามเมื่อยานพาหนะทัดเทียบกับเมืองโอเดลล์ มือเล็ก ๆ ที่พลางอธิบายถึงสรรพคุณประโยชน์มากมายที่เธอก็ไม่เข้าใจ
“มันสามารถกรองอากาศเอาความชื้นที่จะถูกส่งมาจากเตาต้ม เอาความชื้นออกจากอากาศได้ด้วยนะครับ”
“ทำให้อากาศที่เราจะได้รับมันค่อนข้างอบอุ่นและสบายมากกว่า ลมร้อนที่มาพร้อมความชื้นของเครื่องยนต์”
“สิ่งนี้...” มือเล็ก ๆ ของเขาที่ยื่นบางอย่างมาให้ฉัน ฉันที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องแต่ก็รับไว้ด้วยความเอ็นดูเจ้าเด็กดีของฉัน” พี่ชารอนเก็บไว้นะครับ มันเป็นเยื่อกระดาษแข็งแรงทนทานอยู่ครับ มันจะช่วยกักอากาศได้กรณีพี่จะลงไปเก็บสาหร่ายของเมืองโอเดลล์เอง”
...
เร็วเท่าความคิดมือที่สาละวนหาเยื่อกระดาษที่มีฟฟ์ให้เธอไว้
‘ฉันหวังให้นายดวงยังไม่ถึงฆาตนะ’ ชารอนหยิบอุปกรณ์บางอย่างออกจากกระเป๋า...สายตาที่วิงวอนอย่าให้มันเปียกน้ำเลย
‘อย่าเลยนะ อย่าเปียกน้ำเลย’
เยื่อบุที่เปียกโชกถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ในมือของชารอน สร้างความสับสนวุ่นวายภายในหัว ทุกอย่างถาโถมเข้ามาหาชารอนอย่างรุนแรง
กำปั้นน้อยที่ทุบไปมาบนพื้นดิน ราวกับพยายามอดกลั้นและเปิดเผยความอ่อนแอช้า ๆ
หูเล็ก ๆ ที่ยังคงทาบเอาไว้ที่หน้าอกแกร่ง ผมบรอนซ์ที่ยาวสยายเปรอะเปื้อนดิน คลุกเคล่าไปด้วยน้ำตาน้อย ๆ ราวกับความขลาดเขลาที่ไม่กล้าคิดจะทำอะไรเลย...
แต่ไม่ใช่วันนี้...มือคู่เดิมพยายามคลี่เยื่อออกช้า เป่าลมน้อย ๆ เข้าไป
มันยังกักอากาศได้..แต่ไม่สามารถกรองอากาศได้แล้ว
ชารอนลุกขึ้นยืนเร็วเท่าการกระทำสายหนึ่งที่เข้ามาในห้วงความคิด ‘สาหร่ายเยื่อของมันสามารถกรองอากาศได้ใช่ไหม’
พลางสาละวนไปท่ามกลางเศษซากและฝุ่นผงที่ทำให้เธอมอมแมม ความดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าแวบหนึ่ง สาหร่ายที่ถูกกระทำล้มระเนระนาดเรียงรายรอบบริเวณบ้านที่พังทลายหลังหนึ่ง
ท่ามกลางความวุ่นวายของความเงียบงัน ณ ใจกลางเมืองโอเดลล์ที่พังทลาย หัวใจที่เต้นอย่างเชื่องช้าราวกับเทียนน้อย ๆ ที่ยังไม่ถูกดับ ลมหายใจที่โรยรินเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับเส้นด้ายแห่งความเป็นและตาย
ฉันจับชายหนุ่มคนนี้นอนตั้งหัวขึ้นไว้บนเนินดินที่ฉันสร้างขึ้น ให้บรรดาความชื้นที่เขาหายใจเข้าไปภายในปอดของเขาสามารถถูกขับออกได้โดยธรรมชาติของร่างกาย แต่...ลมหายใจที่โรยรินนี้ฉันต้องทำยังไง
สายตาของชารอนที่จ้องมองไปยังอุปกรณ์ที่ตนมี... สาหร่าย เยื่อที่กักอากาศได้
ฉันขอให้นายรอดแล้วกันนะ...
มีดสั้นเล่มหนึ่งลักษณะความเรียบง่ายที่สะท้อนไว้ยามฉุกเฉินของชารอนถูกตวัดกวาดเอาชายเสื้อหนังของตนเองที่ได้คืนมาจากเชอรีแล้ว ถูกความเรียบง่ายกระชากออกมันถูกทาบไว้บนใบหน้าคมคายของผิวที่กร้านแดด
สายรัดรอบตัวของชารอนที่ถูกปลดออก ใช้รัดเข้ากับสาหร่ายที่ทาบทับไว้บนปากที่ถูกง้างเปิดกว้างเอาไว้ มือน้อย ๆ ที่จับจีบปากเยื่อบุจ่อผ่านสาหร่ายบนปากที่เขียวคล้ำ
แรงบีบรัดที่เบาบางแต่เป็นจังหวะ มองทรัพยากรอันมีค่าที่ถูกเมินเฉยราวความคุ้นชินเมื่อมีมันอยู่ทั่วไป ราวกับเทียนน้อย ๆ ที่ถูกตั้งตรงตระหง่านในห่าฝนที่กำลังโหมกระหน่ำ
ร่มคันน้อย ๆ ที่ถูกยื่นเข้ามาเสมือนเป็นร่มเงา
และคำภาวนาที่ไร้ความหมายของเทียนเล่มน้อย
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา