โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 45
อากาศบริสุทธิ์เท่าที่เธอจะทำได้ ถูกสาหร่ายกลั่นกรองเอาความชื้นออกไป เส้นแล้วเส้นเล่าถูกผลัดเปลี่ยนไปมาเมื่อสาหร่ายเริ่มจะเปียกชื้น ‘ขอให้มันได้ผลเถอะ’
มือที่มอมแมมและบาดแผลน้อย ๆ ยามเมื่อเคลื่อนไหวเปิดเผยผิวหนังได้อย่างสง่างาม มันทั้งมอบความหวัง มอบชีวิตและมอบโอกาสให้เทียนเล่มนี้
หัวใจที่เต้นเชื่องช้าราวกับการเจอเชื้อเพลิงอันมีค่า เต้นระรัวพลิกโฉมกลับลุกโชนขึ้นอีกครั้ง
ลมหายใจโรยรินที่กำลังจะดับดิ้น ถูกประกายคล้ายคำวิงวอนที่เกิดขึ้นจริง
เสียงหอบแฮกหรือการกอบโกยเอาอากาศบริสุทธิ์อย่างความโลภหลงราวคนโง่งมที่เจอสมบัติที่ตามหา
ทั้งหมดเกิดขึ้นยาวนานเป็นวินาที และยาวนานเป็นนาที ดวงตาที่เคยหลับพริ้มกระตุกขึ้นมาเล็กน้อยอีกครั้งภายใต้การสังเกตการณ์ของชารอน ‘มันได้ผล!’ ความดีใจที่ผุดขึ้นมาของชารอน มันไล่เหงื่อเม็ดน้อยที่ขึ้นตามไรหน้าผากหายไปปลิดทิ้ง
ดวงตาสีแดงสดคล้ายลูกไฟที่ลุกโชนเผยโฉมใต้เปลือกตาที่หนักอึ้งแล้ว...
สายตาหม่นเศร้าที่มองไปยังใบหน้ากร้านแดด เขาสำลักน้ำออกมาแล้ว ความชื้นที่ถูกไล่ออกมาอีกทั้งอากาศรอบ ๆ ตัวเขาก็รู้สึกอบอุ่นและร้อนขึ้นอีกระดับหนึ่ง
สายตาที่ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาดูโลก มันชั่งแปลกใหม่...เหมือนเปลวไฟที่ดับไปแล้ว
...ถูกจุดขึ้นมาใหม่
‘ตื่นเถอะลูก’…” เช้าแล้วนะวินตัน” หือ? สายตาที่มึนงงกะพริบเอาความงุนงงงัวเงียออกจากสายตา พลางปรับความเข้าใจตรงหน้า
“เช้านี้จะมาช่วยแม่ทำสิ่งประดิษฐ์ไหมจ๊ะ?” เสียงนกน้อยที่ยังคงส่งเสียงเรียกร้องผ่านหน้าต่างบานเก่าที่อยู่ในห้วงความทรงจำของวินตัน ปลายเท้าสีเข้มเล็ก ๆ ถูกหย่อนลงจากเตียงที่มีผ้านวมหนาปกคลุมเอาไว้ ทรงผมที่สะบัดไปมายังไม่ได้ถูกจัดการอย่างถ้วนที ก้าวเดินเล็ก ๆ ที่มั่นคงจัดแต่งที่นอนประจำของตนเอง กระจกที่ถูกตกแต่งไว้ในห้องสะท้อนถึงใบหน้าที่อ่อนวัย ปลายเท้าที่ต้องเขย่งยามเมื่อเรียวแขนที่เอื้อมไปหยิบหมวกคู่ใจหรือถุงมือที่มีลักษณะมอมแมม ส่วนสูงที่พ้นเพียงครึ่งเอวของหญิงสาวของผู้เป็นแม่
สายตาที่ส่องประกายยามถูกแสงสาดส่อง ความเป็นเอกลักษณ์ที่สะท้อนออกมาถึงความมั่นใจ ความร้อน และเสน่ห์
“วันนี้พ่อไม่อยู่ใช่ไหมฮะ...” ปากเล็กที่งับขบกัดขนมปังแยมรสส้ม ความหอมหวานที่ส่งรสชาติเปรี้ยวหวานละมุนไปทั่วกระพุ้งแก้ม ปากเล็ก ๆ และแก้มตุ่ยที่เลอะแยม ปัดป่านไปมาบนเสื้อผ้าบนร่างกาย แก้วนมน้อย ๆ ที่ถูกจัดแจงไว้บนโต๊ะไม้แต่งเติมไปด้วยบรรดาอุปกรณ์ที่วางไว้บนผ้ากันเปื้อนสีขาวลายลูกไม้ที่กันโต๊ะนี้เป็นรอย ทว่ามันกลับเป็นรอยจากความมอมแมมและรอยน้ำมันน้อย ๆ ของบรรดาฟันเฟืองและนอตที่ไม่รู้จักเก็บเป็นคราบที่ซักไม่ออกแทน
‘ถามถึงพ่อทำไมลูก’....’มาช่วยแม่ทำอุปกรณ์ไหม วันนี้จะมีกลไกวาล์วทางเดียวด้วยนะ’ การล่อลวงที่เกิดขึ้นเร็วเกินไปในวัยเด็ก ความจริงที่ถูกประเคนเอาไว้...วินตันรับรู้มันอย่างราบเรียบแล้ว
“ครับ” ยกยิ้มแสดงฟันหลอเหลอหลา โชว์ความไร้เดียงสาในวัยเด็กอย่างที่ควรจะเป็น
“สิ่งนี้คืออะไรครับแม่?” ถุงมือมอมแมมที่ชี้ไปที่เครื่องยนต์ซับซ้อนตัวหนึ่งกล่าวแสดงความสงสัยของตน
‘ไม่รู้สิ เพื่อนแม่พึ่งเอามาให้เราลองแก้ไขมัน’ พลังงานที่ถูกส่งออกมาจากสายตาของหญิงสาวราวกับความพึงพอใจเล็ก ๆ
“มันแปลกจังเลยนะฮะ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีหม้อต้มน้ำ แต่กลับยังทำงานได้อยู่” แขนป้อมเล็กที่เกาะขอบโต๊ะอุปกรณ์ของแม่ สายตาที่พยายามเอื้อมมองขึ้นไป ปลายเท้าที่เขย่งไว้บนเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ ที่มักจะถูกวางไว้ที่มุมหนึ่งของบ้านเป็นประจำ
“นั้นสิ” ปลายนิ้วเรียวที่มีความเพรียวบางกว่าเด็กน้อย หยิบไขควงที่มีลอยสลักอย่างขยุกขยิกเล็ก ๆ ... ร่องรอยการแสดงความรักฉบับเด็กน้อย ถูกจับกอบกุมไปยังบริเวณข้อต่อที่อ่อนไหวของเครื่องจักร หมุนเบา ๆ คลายเกลียวภายในออก ชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่หลุดร่วงทำให้เด็กตัวน้อยต้องก้มลงไปกลัวให้แม่ของตน
สายตายามที่เธอมองมายังเด็กน้อย เต็มไปด้วยความรัก
ความรักที่บริสุทธิ์ใจ...
‘คุณมันก็แค่นักประดิษฐ์โง่งมที่มัวแต่เชื่อพวกบ้าที่บอกว่ามีพลังงานอีกสายหนึ่ง ที่จะมาแทนที่ถ่านหินคอลได้’
‘สิ่งประดิษฐ์ไอพวกนี้ มันของปลอม! คุณมันโง่’ เพรี๊ยะ เสียงตบจากผู้เป็นพ่อที่ดังขึ้นภายใต้การสังเกตการณ์ของเด็ก
ปัง! เสียงปิดประตูที่ดังขึ้นไล่หลังออกไป...
“ทำไมแม่...” ฮึก
“ทำไมแม่...ไม่บอกไปละฮะว่าแม่รักงานนี้มากแค่ไหน” ฮึก... เสียงสะอื้นที่แผ่วเบาคล้ายพยายามอดกลั้นบางอย่าง น้ำตาที่ไหลปริ่มออกมาให้ผู้เป็นแม่เห็น
‘สิ่งที่แม่รักที่สุด...’
‘คือลูก’ ปลายนิ้วเรียวที่ปาดน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา ความรู้สึกที่รับรู้ได้จากการกระทำเล็ก ๆ ...
สิ่งประดิษฐ์มากมายที่ออกจากบ้านที่แสนอบอุ่นใจแห่งนี้ ความรู้ที่ถูกประดิดประดอยส่งต่อให้เด็กน้อยอย่างไม่ขัดเขิน คำดูถูกเหยียดยามมากมายโดยพ่อแท้ ๆ ไม่อาจหยุดยั้งหญิงสาวผู้เป็นแม่ แม้หัวใจดวงน้อยจะเป็นเพียงชาว์โรลธรรมดา...
แต่เธอนั้นแกร่งและอดทนมากกว่าใคร
ภายในห้องใต้ที่อบอ้าวถูกจัดไว้นอกบ้านเตาหลอมโลหะร้อน ๆ แสดงไฟลุกโชนขึ้น ทั้งเล็กที่ส่งเสียงเบา ๆ ยามเมื่อแม่ใช้ค้อนที่ถนัดมือกระทบไปมาเพื่อให้สัดส่วนและความบางของวัสดุที่ต้องการ
สายตาของเด็กน้อยวินตันกลับเปล่งประกาย
ในห้วงความฝันอันสวยหรูอยากจะเติบโตขึ้นมาช่วยสร้างสิ่งประดิษฐ์ แต่ทว่าเขาก็ไม่มีความสามารถนี้เลย
ความผิดหวังและความเศร้าโศกถาโถมให้เด็กน้อยราวกับรับรู้ถึงสิ่งที่ไม่ใช่ตน
มือเล็ก ๆ ที่เปื้อนรอยเขม่าไฟ หรือใบหน้าที่มอมแมมทั้งหมดคือความจริง
ยามเมื่อแม่มองกลับมายังลูกของเธอ บรรดาเครื่องจักรที่ทำงานอย่างไม่เป็นประสาถูกจัดวางเรียงรายไปมาบนชั้นวาง
ชิ้นที่ 1 โดยวินตันอายุ 5 ขวบ หรือ ชิ้นที่ 15 โดยวินตันอายุ 9 ขวบ ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง...
ปลายนิ้วเรียวที่ยังคงสง่างามภายใต้เขม่าดำ จับมือเล็ก ๆ ที่มอมแมมไม่ต่างกัน ‘ลูกจับมือแม่ไว้นะ...’
‘ไม่เป็นไร’...’ลูกอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ ผิดพลาดบ้างไม่เป็นไร’
...’แม่จะรอดูอยู่ตรงนี้นะ’
หัวสีเพลิงที่ก้มกอดเข่าเล็ก ๆ พลางโทษตัวเองถึงความไม่เอาไหน สิ่งประดิษฐ์ชิ้นที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ยังไม่อาจทำงานได้ราบเรียบเฉกเช่นแม่ของเขา สายตาที่โอนอ่อนเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่ส่งมาให้เด็กน้อย
ฝ่ามือที่อ่อนยวบลูบไล้ไปบนเส้นผมที่อ่อนนิ่ม ราวความรักที่ถูกส่งผ่านการกระทำ
‘ไม่เป็นไร วินตันอยากจะเป็นอะไรก็ตาม...แม่เชื่อว่าหนูจะทำได้’ วินตันเงยหน้าขึ้นไปฟังบางอย่างที่แม่พูด
‘แต่ตอนนี้เจ้าต้องตื่นขึ้นมาก่อน....’…’ตื่นขึ้นมาลูก!’
ท่ามกลางเสียงหัวใจที่กำลังเต้นช้าลงสร้างความรู้สึกกระวนกระวายมากให้กับชารอน เสียงลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอหรือความหนักอึ้งในหัวใจ ถูกส่งผ่านสัมผัสราวกับการหายใจที่ยากลำบากเสียเอง
“ตื่นขึ้น?”
ภายใต้ความตายราวกับหน้าผาข้างหน้า การก้าวผิดครั้งเดียวอาจนำไปสู่ผลลัพธ์ที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
“อึก” ...’มันไม่ได้ผลหรือไง เขายังลืมตาอยู่เลย แล้วสายตาที่เหม่อลอยนั้นคืออะไร...’ สัมผัสที่บีบรัดทั้งเยื่อบุที่เกือบจะฉีกขาดแล้วหากพลาดพลั้งหรือการบีบอัดไปถึงขั้วหัวใจของชารอน ความหนักอึ้งราวภาระที่ยกออกไปจากอกไม่ได้...
“ตื่นขึ้นมาสิวะ” ภายใต้นิ้วเรียวงามของชารอนที่พยายามดีดเป๊าะบริเวณดวงตาสีเข้ม ค้นหาการสัมผัสรับรู้...
‘ลูกต้องไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของลูก...’ น้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาจากดวงตาเศร้าสร้อยนั่นคืออะไร? ....
วินตันไม่เข้าใจถึงเหตุผลที่แม่พูดอย่างงั้น เขาก็อยู่กับแม่...อยู่ตรงนี้ไง
ความเร็วเท่าความคิดปลายมือที่อ่อนยวบจับเขย่าเด็กน้อย “ตื่น!” อึก...
“ตื่นได้แล้ววินตัน! ไปหาพวกเขา แม่จะยังอยู่ตรงนี้...ไปหาพวกเขา!”
“ตื่น!”
สัมผัสอันแผ่วเบาราวการถูกฉีดกระตุ้นด้วยหยาดหยดบางอย่าง หยดน้ำสีแดงที่ถูกขับเคลื่อนผ่านหัวใจที่กำลังโรยริน เพียงอีกอึดใจเดียวทว่ากลับยาวนานเป็นทศวรรษ ท่ามกลางความสับสนที่ยังคงเกิดขึ้นในภวังค์ ลมหายใจที่ถูกส่งต่อราวกับการถูกฉุดรั้งไว้ในโลกที่โสมม กระชากขึ้นลงช้า ๆ เหนือผิวน้ำให้เสมือนคลื่นน้ำเล็ก ๆ ที่จะส่งต่อแรงกระเพื่อมไปมาบนร่างกายที่เขียวคล้ำ
กลำกลืนเอาความผิดหวังและโกรธเกรี้ยวทิ้งไป! ชีวิตและเรื่องราวที่กับโอบอุ้มเขาไว้ สั่งกระชากเขาขึ้นมาจากความตายยามเมื่อมันยังไม่ใช่เวลา...
ยังไม่ใช่เวลาตาย....ของเขา! ‘ตื่นขึ้นเถอะลูกรัก!’
ของเหลวที่ไหลเอ่อล้นออกมาจากทรวงลึกภายใต้ความกระอักอ่วน ทั้งหมดพวยพุ่งออกมาอย่างไม่กลัดกลืน ความขมขื่นหรือความสับสน เชื้อเพลิงที่ถามหา...ถูกเติมเต็มราวคำวิงวอนในห้วงลึกของภวังค์ทั้งปวง เสมือนพระเจ้ายังคงรับทราบรับแจ้งอยู่...
ท่ามกลางการกระอักเอาของเหลวมากมายที่อยู่ในปอด เรี่ยวแรงราวขุมพลังที่ถูกซุกซ่อนเอาเค้นเอาออกมาใช้กับการกระแทกเอาความชื้นและน้ำที่ท่วมปอดของเขาออกไป ร่างกายที่สั่นไหวเล็กน้อยยามเมื่อไอครอกแคก
มือที่กร้านแดดถูกปัดป่ายเอารอยน้ำลายที่เลาะปลายคางออกไป พลางมองไปยังใบหน้าของผู้ที่ช่วยชีวิตตน
“ขอบใจ...” เขากล่าวคำพูดขอบคุณเบา ๆ ให้หญิงสาวผมบรอนซ์
ความไม่เอาไหนและความทะเล่อทะล่าทำให้บรรดาอุปกรณ์ชิ้นเล็ก ๆ หลุดออกจากอกวินตัน สายรัดหนังที่ถูกปลดระวางกระจัดกระจายออก เขาพลางมองสิ่งประดิษฐ์ที่กำลังส่งแรงน้อย ๆ เป็นจังหวะบริเวณหน้าอกของเขา กำลังทำความเข้าใจบางอย่างหลังจากตื่นขึ้น
มือของชารอนที่สาละวันกับการเก็บอุปกรณ์ที่เปิดใช้งาน บรรดาเศษสาหร่ายที่ขาดวิ่นถูกกองไว้ด้านหลัง เยื่อบุที่อ่อนยวบหรือรูพรุนที่เยื่อบุ บ่งบอกถึงความวุ่นวายยามเมื่ออุปกรณ์ทั้งหมดถูกจัดตระเตรียมสำหรับการช่วยเหลือเอาไว้
สายตาที่เหม่อลอยของวินตันทำให้ชารอนกุมขยับเล็กน้อย... พลางทำมือดีดเป๊าะเรียกสติ
“ฉันไม่รู้ว่านายเจออะไรมานะ แต่ตอนนี้รอดแล้ว” ...” บางทีความตายของนายคงยังไม่ถึงเวลา”
สายตาเรียบนิ่งยามเมื่อชารอนพูดใส่วินตัน ราวกับมันสะกิดอะไรบางอย่างในตัววินตัน จนเขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร สายตาที่เหม่อมองออกไปไกลของวินตันทำให้บางอย่างกระจ่างออก
‘ข้าเกือบตายจริง ๆ แล้ว’...’ยังไม่ถึงเวลาตายเหรอ...’
“นายยังอยู่ไหม? เกิดอะไรขึ้นกับนาย” …” เดี๋ยวฉันพานายไปพักฟื้นร่างกายรวมกับกลุ่มโซลเจอร์ก่อน” ความหน้ามึนของวินตันและสายตาที่งัวเงียทำให้ชารอนตัดสินใจไม่เอาความและเลือกจะพยุงร่างกายอันหนักอึ้งไปหาบรรดาโซลเจอร์ ที่เธอทิ้งไว้นานแล้วก่อน
พลางจัดแจงเตียงพักร่วมกับนายโซลเจอร์ให้เขาพักได้ในเต็นท์ผู้ป่วยเดียวกัน สายตาของชารอนที่กวาดมองออกไปพบคนบาดเจ็บมากมาย
แต่ทั้งหมดล้วนเกิดกันเอง ไม่ได้ถูกมอนเตอร์โจมตีเลย
“นายพักที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวหัวหน้าโซลเจอร์จะมาหาที่หลัง”
ห้วงความคิดมากมายที่เกิดขึ้นของชารอนขบคิดไปถึงนัยสำคัญของเรื่องนี้ แต่ข้อมูลที่ได้รับมามากมายก็ยังคิดไม่ออกพลางก้าวเดินไปยังเชอรีและหัวหน้าโซลเจอร์
สายตาที่คาดเดาไม่ได้ มันทั้งสั่นไหวและโอนเอียง
“...คนที่ยังหาไม่เจอเป็นยังไงบ้าง” ผมบรอนซ์ที่มอมแมมพลางกล่าวเกี่ยวกับคนที่ยังสูญหายอยู่ ทั้งมีฟฟ์แล้วก็คุณเดอเลีย
“ผม...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” หัวหน้าโซลเจอร์บอกในขณะเดียวกันก็มองไปยังใบหน้าของเชอรี ท่ามกลางความราบเรียบแต่กลับพยักหน้าไม่ตอบรับ
...’เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน’
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา