โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 56
ท่ามกลางการเคลื่อนไหวและฟันเฟืองเล็ก ๆ ที่กำลังหมุนและกระทบสัมผัสกันไปมา ฟันเฟืองชิ้นหนึ่งกำลังจะหลุดร่วงโรยอยู่ที่การฉุดรั้งเอาไว้โดยฟันเฟืองชิ้นอื่น ๆ
หรืออาจจะไม่...
ภายใต้สายธารแห่งกาลเวลาที่ดำเนินต่อไปไม่เคยถอยหลัง เบื้องหน้าคือหน้าผาแห่งการตัดสินใจ ลมที่พัดแรงครูดผ่านใบหน้าและกรีดกรายราวกับนิ้วเรียวและเล็บแหลมบรรจงบรรเลงลงขอบหน้าผาที่สูงชัน พื้นดินที่สั่นไหวสั่นสะเทือนอยู่ตลอดเวลาเหมือนหนทางที่ไม่เคยหยุดนิ่ง ด้านล่างคือความมืดมิดของเกรี้ยวคลื่นทะเลที่โหมกระหน่ำเป็นระลอกขนาดใหญ่เสมือนความไม่แน่นอนที่หลั่งไหลอยู่ในใจผู้คน
ชอว์ยืนอยู่ที่ริวหน้าผา ฝ่ามือที่เปรอะเปื้อนพยายามจะคว้าเพียงอากาศที่ว่างเปล่า หากเพียงก้าวหนึ่งของการตัดสินใจจะนำเขาไปสู่กำหนดชะตากรรมที่ไม่อาจคาดเดาได้...
“นี่คืออะไร...” เสียงของชอว์ดังขึ้นทลายความเงียบงันที่ขัดแย้งกับบรรยากาศที่สวยงาม
‘ที่นี่คือสถานที่สุดท้าย’ เสียงของบุคคลปริศนาตรงหน้า ดังขึ้นในโสตประสาทราวกับเสียงที่กระซิบผ่านสายลมเบา ๆ
‘สถานที่สุดท้ายระหว่างเรา...’ ความกลัวที่ถูกดันขึ้นจากอกทำให้ชอว์รู้สึกอยากอาเจียนเอาความไม่พึงใจนี้ออกไป
ภายในความคิดมากมายที่กำลังสับสนและวุ่นวายของชอว์...
มันเหมือนกับผม..ต้องตัดสินใจที่จะก้าวข้ามผ่านไปหรือการหยุดและพิจารณาถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผมทำหายไป
แต่มันคืออะไรละ...
ความรู้สึกที่ฉุดรั้งผมเอาไว้...มันคืออะไร??
ท่ามกลางความงุนงงที่ยาวนาน พริบตาหนึ่งในอาภรณ์ที่เขาสวมใส่ความสง่างามที่ไร้คุณค่า แผนที่หนึ่งที่เขาไม่คุ้นตาปรากฏขึ้นภายในกระเป๋า...
แผนที่ที่เขาอาจจะเคยจำได้และจำไม่ได้ แผนที่ที่จะบ่งบอกถึงสถานที่ที่ซ่อนคำตอบของคำถามไว้
เพียงคำตอบเดียวที่เขาเสาะแสวงหา
หรืออาจเป็นเพียงหลุมพรางที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยง...
ภายใต้ความวิตกกังวลในความโง่งมของตัวเอง เหลือทิ้งไว้เพียงสัญญาณจิตบริสุทธิ์ไร้การเจือปนใด ๆ เขาเกิดคำถามขึ้นในใจ
แล้วบุคคลตรงหน้าของผม...คือใคร?
ดอกไม้ที่ปลิดปลิวออกจากร่างกายหรือความซีดเซียวของร่างกายที่กำลังล่องลอยเหนือหน้าผาดำมืดทั้งหมดมันคืออะไร?
ภายใต้แสงสลัวที่วับแวมเบา ๆ หนึ่งในความขัดแย้งมากมายของโลกคือบุคคลปริศนาตรงหน้า หน้าผาสูงชันและทะเลอันบ้าคลั่งคล้ายกับเงาเลือนรางเบื้องล่าง กรอบแว่นตาที่ถูกนิ้วเรียวยาวเกรี้ยวมันเล่นอย่างน่าฉงน ลักษณะวิจิตรศิลป์งดงามอย่างหาที่สุดไม่ได้ ทำจากทองคำที่แกะสลักอย่างละเอียดละไม เหมือนสะกดวิญญาณแห่งความงามเอาไว้ภายใต้ความรู้สึกที่ล้ำลึก แสงอันเล็กส่องประกายจากแหวนที่นิ้วนางงามทำให้มีอะไรน่าขบคิดไปไกล
กลิ่นของดอกไม้ที่ปลิวไหวไปตามแรงลมเบา ๆ โชยไปทั่วบริเวณ มือขาวซีดที่ค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามหน้าหนังสือ ไต่ขอบหนังสือที่ดูเก่าแก่ หนังสือที่เป็นดั่งคำประกาศิตและคำสัญญาที่ถูกบันทึกไว้ภายใต้ความทรงจำที่มีค่า ปลายนิ้วที่เกี้ยวพาราสีไปกับลอนคลื่นของหน้ากระดาษเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังบนขอบหนังสือหนา สัมผัสที่ละเอียดอ่อนยิ่งทำให้รู้สึกถึงความกดดันที่ทวีความเข้มข้นรอบด้านข้าง
จังหวะหนึ่งที่หน้าหนังสือถูกบีบรัดและบังคับปิดด้วยเสียงดังกึกก้อง ปัง! ความดังสะท้านไปทั่วบริเวณ เหมือนเสียงดังที่จะก้องกังวานในใจของผู้ที่ได้ยิน
ปลายฝ่ามือที่ว่างถูกยกมาด้านหน้าคล้ายกำลังเล่นมนตร์ นิ้วงามที่กรีดกรายลูบไล้ไปตามอากาศ ความเลวทรามที่ถูกสลักเอาไว้ในร่างกาย...ดอกไม้ที่สง่างามหรือรากไทรของใบไม้ทั้งหมดกำลังร่วงโรยราวความขัดแย้งของโลกใบนี้
กาลเวลาที่เคลื่อนผ่านทำให้ด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ขอบหน้าผา ถูกบีบบังคับโดยรากไม้คมแหลม ความงามของดอกไม้ไม่สามารถกลบความอันตรายจากมันได้
“ดูท่าจากความกังวลของเจ้าแล้ว” กรอบแว่นด้านหนึ่งที่ถูกเก็บไว้ที่อกเสื้อราวกับมันหายทะลุไปอีกมิติ เส้นผมเงางามที่สะบัดพลิ้วไปบนอากาศท่ามกลางความเบาบางของความบริสุทธิ์ในคำอวยพร เขากำลังจะผลักชายหนุ่มที่สิ้นหวัง ดำดิ่งสู่ความเป็นจริง ละทิ้งไว้ซึ่งคำอาลัย...
ก่อนที่ชอว์จะกระโดดลงไป...เขาหยุดและหันมองไปด้านหลัง ความว่างเปล่าที่เปล่าเปลี่ยวมีเพียงขวากหนามที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แสงไฟที่สลัวลงราวความสว่างไสวของท้องฟ้าอันกว้างใหญ่กำลังดับดิ้นลงมันถูกสะท้อนบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความไม่เข้าใจ
รวมถึงเสี้ยวเล็ก ๆ ของความอาวรณ์...
ภายใต้ใบหน้างามใต้เงาของท้องฟ้า บางครั้งบุคคลปริศนาตรงหน้าก็กะพริบไปมาอย่างแปลกประหลาด ส่องไสวไปกับคลื่นลมที่พัดพาบางสิ่งไปจากผมราวกับการกระเพื่อมของน้ำ ‘ปลายนิ้วที่เขาจรดลงมาที่ผม’
“ฮะ ๆ ข้าล้อเล่น...”
“มันยังไม่ถึงเวลาของเจ้านะ” รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ส่งมาให้ผม แรงกระเพื่อมในอกทั้งหมดมันให้ความรู้สึกเหมือนโลกที่กำลังพลิกตาลปัตรไปมา การถูกกระชากด้วยแรงดึงบางอย่าง ด้วยผิวน้ำใส ๆ ที่ผมรู้สึกผ่านร่างกาย
จนกระทั่งสติเลือนรางที่เกิดขึ้นจนรู้สึกตัวผ่านคลื่นหัวใจที่กำลังดิ้นช้า ๆ สายตาพร่ามัวที่ยังคงจับใจความไม่ได้เกลือกกลั้วสายตาสบเข้ากับเครื่องยนต์บางอย่างข้างตัว กลไกที่เคยมองผ่าน ๆ
‘...ไม่คิดว่าจะได้ใช้ในวันนี้’
ชอว์ฟื้นแล้ว ท่ามกลางความวังเวงและความโดดเดี่ยวเงียบเหงา มีเพื่อนเป็นเครื่องจักรและเสียงฟู่ฟองที่อ้างว้างอยู่ข้างกายเขา ...ความทรงจำหรือช่วงเวลาที่พัดผ่านไปเมื่อกี้ ทั้งหมดมันหายไป...หายไปราวกับเรื่องโกหก
ความมึนงงที่เกิดภายในหัวหรือลมหายใจที่ยังสับสน ความนิ่งงันของลมหายใจที่พลิ้วไหวทำให้โลกของชอว์เหมือนสั่นไหวไปมาไม่เคยนิ่งสงบ
เสียงเดินเล็ก ๆ ที่ดังขึ้น สดับเอาความเงียบและความสงบหายไป ภายใต้ส้นสูงคู่สวยที่กำลังก้าวเข้ามา
เสียงก๊อก ๆ ของประตูโลหะสีหม่น
นิ้วเรียวสวยและเส้นผมสีดำเงางามที่ถูกจัดแจงอย่างพอดีผ่านกลไกประตูมาได้อย่างงดงาม
ร่างกายอ่อนช้อยถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าเรียบง่ายทว่าก็ยังคงความหรูหรา เสื้อเชิ้ตบางเบาสีขาวที่สวมใส่อย่างหลวม ๆ เปิดเผยให้เห็นถึงรูปร่างที่บอบบาง ภายใต้ผ้าฝ้ายที่เห็นกระโปรงยาวสีเข้มที่เรียบง่ายเข้าคู่ไปกับเสื้อเชิ้ตไร้การตกแต่งด้วยเครื่องประดับมากมายเช่นเคย ทอดตัวลงมาแนบชิดกับข้อเท้าราวกับซุกซ่อนตัวตนดังเดิมจากสายตาทุก ๆ คน
บาดแผลที่ท้องใต้เสื้อเชิ้ตเลือดซึมออกมาจาง ๆ ทำให้ผ้าฝ้ายขาวกลายเป็นสีแดงคล้ำในบางจุด รอยเปื้อนเป็นพยานแห่งความเจ็บปวดที่เธอกำลังเผชิญ เรียวปรายตาคมที่ถูกกรีดไว้ราวจะเชือดเฉือนใครสักคนได้ หรือริมฝีปากบางที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงสดคล้ายสีแอปเปิลที่สุกงอมอย่างพอดิบพอดี
เสียงที่คุ้นเคยของเชอรีทำให้ความมึนงงหายเป็นปลิดทิ้ง “เกือบไปแล้วสินะคะ” ...” อืมมม~”
“เกือบตายจริง ๆ แล้วนะชอว์ สัญญาณชีพของนายพึ่งจะมั่นคงไม่นานนี้เอง” สายตาราบเรียบที่มองไปยังชอว์ มันทั้งไร้ความรู้สึกและคาดเดาไม่ได้
“รู้อะไรไหม” ... “อะไรน่าสนใจที่สุดในวันนี้??”
‘เชอรีน่ารำคาญแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ จะบอกอะไรก็รีบบอก...’ สายตาที่กลับกลอกของนายชอว์ทำให้เชอรีรับรู้ถึงอารมณ์ไม่พอใจบางอย่าง แต่เธอก็ยังไม่สนใจคล้ายการหยักไหล่เบา ๆ
“ที่นายรอดอาจเป็นเพราะเลือดที่อยู่ในร่างกายเป็นของเจ้าเด็กน้อย” ‘หะ? อะไรนะ’ ความสงสัยที่เกิดขึ้นบนใบหน้า เสียงแหบแห้งที่พยายามจะเอ่ยอะไรออกมา “ไม่ต้องฝืนหรอก ฟังฉันเงียบ ๆ ไปเถอะ”
“นายโซลเจอร์หน่วยสนับสนุนที่หัวหน้าโซลเจอร์ของเมืองโอเดลล์เรียกมาเสริม เขาสันนิษฐานถึงเหตุผลที่นายยังรอดอยู่ได้”
“โครงกระดูกร้าว ปอดฉีก หรือรอยช้ำไปตามจุดต่าง ๆ ของนาย มันเลวร้ายมาก”
ความเงียบที่ดังขึ้น มันดังมากกว่าเสียงอืออึ้งของกลไกและเสียงไอน้ำที่ลอยออกไปไกล
“ไปเจอตัวอะไรมา” ...” ใช่คราเคนยักษ์หรือนางไซเรนไหม ฆ่ามันได้ไหม” คำถามของเชอรีที่ถามเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านไปแล้ว ทำให้ชอว์กลับนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้นๆ
“การเงียบไป มันก็ตอบอะไรได้หลายอย่างนะ” คำถามที่ไม่ถูกตอบโดยคำพูดแต่กลับตอบด้วยนัยบางอย่าง ทำให้เชอรีเข้าใจได้และปล่อยให้ชอว์พักผ่อนต่อไป เส้นผมที่สะบัดพลิ้วไปตามก้าวเดินสง่างาม
เสียงกลไกของบานประตูทำงานอีกครั้ง ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าไว้ด้านหลัง
----------------------------------------------------------------------------------
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา