โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 59
เสียงตะโกนและรอยเหยียบย่ำที่กำลังใกล้เข้ามา ทำให้คนที่กำลังสลบอยู่ต้องปรือตาเล็กน้อยพบใบหน้าที่เคยชิน หัวใจที่กำลังสั่นระห่ำระส่ายก็พอจะทุเลาลงได้ เปลือกตาหนักที่ยังคงทำหน้าที่ได้ดี ปิดลงอย่างเชื่องช้าท่ามกลางความสบายใจใด ๆ ที่รู้สึกได้
ความเงียบงันที่ค่อย ๆ ตะโกนภายใต้ความทรงจำที่กำลังเล่นบรรเลงผ่านความฝันที่เคยลืมเลือนไป
“เจอเดอเลียแล้ว! ชารอนเจ้าเด็กมาทางนี้” วินตันตะโกนเรียกเมื่อเขาเจออะไรบางอย่างคล้ายคน
เส้นผมที่อยู่ในความทรงจำหรือใบหน้าที่เขาจำได้ นี้คือเดอเลีย...
ชารอนที่คลุกเข่าลงข้าง ๆ ร่างที่ไร้สติของเดอเลีย ร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ผมเปียกโชกที่พันกันบนใบหน้า
“ใช่...” เสียงที่สั่นเครือยังคงกล่าวต่อไป “คุณเดอเลียจริง ๆ ” น้ำตาที่เริ่มคลอเอ่อล้นออกมา
เสียงตบแก้มเบา ๆ ของวินตันที่พยายามจะปลุกหญิงสาว... หรือนิ้วเล็กที่พยายามค้ำบริเวณคอและทาบไว้ที่จมูกสวย
“พี่เดอเลียยังไม่ตายครับ” การกระทำที่เปลี่ยนไปทำให้วินตันหันมามองแผ่นหลังของเจ้าเด็กที่กำลังพูดปลอบใจกับชารอน ‘ภายในไม่กี่เดือน จากเจ้าเด็กที่หลบข้างหลัง...ตอนนี้กล้าที่จะออกมาทำอะไรแบบนี้แล้วเหรอ?’ ท่าทีที่สะบัดเอาความคิดออกไป
เรื่องกังวลและเรื่องน่าฉงนที่น่าสงสัยไม่ได้อยู่ในสายตาและการสังเกตการณ์ของชารอนเลย เธอกำลังฟุ้งซ่านเกินกว่าจะรับทราบจุดนี้ได้
“น้องกำลังทำอะไร?” ชารอนและวินตันที่กำลังสังเกตการณ์กระทำของคนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม ควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าที่เขาพกมาด้วย ด้วยท่าทีที่มึนงงและไม่เข้าใจ
“ดูนี่นะครับ...พี่”
กระบอกทรงลูกบาศก์ถูกหยิบขึ้นจากกระเป๋า พร้อมทั้งหลอดแก้วอะไรบางอย่าง...
“พี่ครับ ผมขอยืมสัญญาณจิตพี่หน่อย” ท่าทีความสงบนิ่ง กับมือที่กวัดไกวกับการค้นหาอุปกรณ์ด้วยท่าทีทะมัดทะแมง อีกทั้งเจ้าเด็กนี้ยังมองมา บอกสัญญาณให้ข้าจุดไฟดวงเล็ก ๆ ให้เขา
เจ้าเด็กน้อยที่สาละวันกับการเอาพืชพันธุ์ที่ข้าไม่เข้าใจ บดขยี้ไปกับอุปกรณ์โลหะที่เจ้าเด็กนี้พกมาตลอดเวลามั้ง?
หยดน้ำที่ถูกหยอดใส่หลอดแก้ว วนมันไปมาบนเปลวไฟจากนิ้วของข้า มันดูน่าประหลาดว่าไหม?
พอได้ที่ในความคิดของมัน เจ้าเด็กนั้นก็หยอดใส่พืชลักษณะใบเขียวที่แกะออกจากลูกบาศก์ สะบัดไปมาบริเวณจมูกของเดอเลีย ท่าทีที่เหมือนจะดีขึ้นเล็กน้อย รอยยุบขึ้นลงสม่ำเสมอบริเวณหน้าอก ทำให้ข้ารู้ว่า...เจ้าเด็กนั้นช่วยให้เดอเลียหายใจถนัดขึ้น
“ผม...ผมทำให้พี่เขาหายใจโล่งขึ้น” มีฟฟ์กล่าวด้วยความอ่อนน้อม
“ดี” คำตอบห้วน ๆ ของวินตันทำให้บรรยากาศในบริเวณนั้นดีขึ้นทันตา “เรากลับกันเถอะ...ได้ตัวเธอมาแล้ว”
ร่างกายที่ถูกแบกด้วยแก๊งร่วมทุกข์ร่วมสุข ความยากลำบากของวินตันที่อุ้มเดอเลียห่ามไว้บนบ่า
ภายใต้ความคิดของชารอน คิดว่าไอเจ้าวินตันนี้ไม่มีความโรแมนติกใด ๆ เลย มันไม่เคยอยู่ในสมองกล้ามเนื้อของเขาเลยเส้นผมที่ปัดป่ายไปมาและสายตาที่ไร้คำอธิบายมากมายของชารอน มันเป็นทั้งความสบายใจและความไม่สบายใจในเวลาเดียวกัน
อารมณ์ที่ปลดปลงลงได้ ทว่าก็เหมือนไม่ ท่าทีที่ไม่ปกติของเดอเลียทำให้เธอยังคงปล่อยวางไม่ได้ภายใต้มือเล็กที่บีบส่งแรงกอบกุมกับมือของน้องชายในกลุ่ม
เดอเลียถูกหามกลับมาที่ค่าย พร้อมการปฐมพยายาลโดยโซลเจอร์ที่มากประสบการณ์ การทำงานที่ฉับไวและรวดเร็ว ทว่าสิ่งที่น่าแปลกใจในเหตุการณ์นี้คือ...เดอเลียไม่ได้มีความผิดปกติอะไรเลย มันเหมือนกับเธอไม่ได้ต่อสู้หรือบาดเจ็บอะไรเลย
ความวุ่นวายและความดีใจทำให้ทุกคนไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งแปลกประหลาดของปราการนี้
ภายใต้ความนิ่งเงียบของเด็กที่อายุน้อยที่สุดในค่าย สายตาที่สงบเงียบราวกับเขามีความลับอะไรบางอย่าง...
ภายในวันนั้นเองที่เรื่องราวมากมายกำลังขับเคลื่อนไปอย่างช้า ๆ ท่ามกลางการเตรียมตัวเฉลิมฉลองที่ผ่านพ้นสงครามใหญ่ของเมืองโอเดลล์ รูปลักษณ์ที่เริ่มมีเค้าโครงขึ้นมาใหม่ และการทำงานที่รวดเร็วภายใต้ความเต็มใจของเหล่าโซลเจอร์น้อยใหญ่ที่ประหนึ่งเป็นประชาชนของเมืองแห่งนี้เอง
หรือเหล่าวาร์เชอน์ที่กำลังประลองจับจองคู่ต่อสู้ที่หาได้ยาก โอกาสที่จะได้พบปะการท้าชิงที่น้อยครั้งมักจะได้ถูกบีบบังคับมากกว่า ทว่าครั้งนี้กลับเป็นการเต็มใจเพื่อการฝึกปรนฝีมือให้ชำนาญและเตรียมพร้อม
เตรียมพร้อม...สำหรับศึกที่อาจจะมาถึง
มาถึงอีกครั้ง...
ชารอนและมีฟฟ์ส่งเดอเลียเข้านอนหลังอาการภาพรวมของเธอดีขึ้นแต่ยังคงอยู่ภายในสายตาของเหล่าผู้รักษา โดยในตอนนี้...เดอเลียก็ยังไม่ได้สติเลย
มือเล็กที่เอื้อมไปแตะส่งสัญญาณบางอย่าง “พี่เดอเลียจะดีขึ้นครับ พวกเรารู้” รอยยิ้มคลี่ตัวเบาบางประดับไว้บนใบหน้าของเด็กน้อยที่เติบโตขึ้นอีกระดับ ความอ่อนแอที่ถูกกระตุ้นด้วยอะไรบางอย่าง มันทำให้ชารอนรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย
“แน่นอน คุณเดอเลียจะตื่นขึ้นมา...พี่เชื่อว่าอย่างงั้น” ...” น้องก็ไปพักผ่อนกันเถอะ พึ่งฟื้นมาไม่นานก็ต้องรีบวิ่งไปกับพี่แล้ว ไม่เป็นอะไรนะ”
“ผมไม่เป็นอะไรเลยครับพี่ ดีเหมือนกันครับ ผมได้ออกกำลังกายด้วย” ท่าทีที่สดใสและการเบ่งกล้ามน้อย ๆ อวดหญิงสาว นั่นเป็นการกระทำที่ทำให้เธอดีขึ้นอีกระดับหนึ่ง
ภายในใจของหญิงสาวคงมีอะไรที่อยากจะพูดมากมาย แต่ปล่อยให้รอยยิ้มที่ปรากฏไว้ได้กล่าวออกไปมากกว่า...
‘ดีใจที่ทุกคนปลอดภัย...ดีใจที่ทุกคนได้กลับมา’
มีเพียงบทสนทนาที่ทั้งคู่แลกเปลี่ยนกันในค่ำคืนนี้และแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อนของตน
ทว่ามีอีกหนึ่งคนที่ไม่ได้เข้าร่วมในบทสนทนาดังกล่าว...ภายใต้มีดที่กำลังหมุนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เสียงคมที่เฉือนผ่านอากาศสร้างเงาวาววับจากคมสะท้อนแสงอาทิตย์ตกดินเป็นประกายดาว
สายตาที่เหม่อลอยออกไปทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้กำลังสนใจมีดที่กำลังถูกควงผ่านนิ้วมือด้วยความคล่องแคล่วเลย...
‘ไอเจ้าสร้อยเจ้าปัญหา ข้าเจอแกแล้วนะ’ พลางนึกถึงขณะที่กำลังหามร่างกายของเดอเลียกลับมา เครื่องประดับที่เข้าทำหายที่เขาตามหาอยู่นาน เส้นโซ่เล็ก ๆ ที่ประดับด้วยคริสตัสสีฟ้า
‘อยู่ที่เธอนี้เอง’ เขาพลางหยิบมันออกมาอย่างเชื่องช้า พลางพิจารณาอย่างถี่ถ้วน...
“ซนจังเลยนะ...” สายตาที่มากความรู้สึกกับสร้อยเส้นนี้
“ทว่า...ตอนนี้แกไม่ใช่ของฉัน” ขาแกร่งของเขาขยับเบา ๆ ขณะลุกขึ้นจากมุมหนึ่งที่นั่ง กางเกงสีเข้มและเสื้อเชิ้ตขาวพลิ้วเล็กน้อยตามแรงขยับเขยื้อน เข็มขัดหนังที่รัดแน่นไว้กับเอวเผยให้เห็นอุปกรณ์ที่เขามักพกติดตัวอยู่เสมอ ในกระเป๋าเล็ก ๆ ข้างขา กระทบกันเบา ๆ ตามจังหวะก้าวเดินที่หนักแน่นและเด็ดเดี่ยว ทว่าก็มีความสับสนผ่านธารสายตาคม
ความเหม่อลอยที่ดลใจให้ร่างกายสีแทนอวดโฉมกล้ามเนื้อของชายฉกรรจ์ยืนอืออึ้งอยู่นาน หน้าประตูบ้านสวยของห้องห้องหนึ่ง ปลายนิ้วหยาบกร้านที่กำลังจะเคาะเข้าไป...
มือที่หยุดชะงักเล็กน้อย เร็วเท่าความคิดสายหนึ่งของเขาเอง
‘ถ้าข้าเปิดเข้าไปเลย...’ วินตันทำหน้าฉงนพลางเกาคางเล็กน้อย ‘มันไม่ใช่การเข้าพบเป็นทางการ ไม่เป็นอะไรหรอก’ ...นิ้วเรียวที่จุดไฟน้อย ๆ บีบอัดมันและแผ่ดมันเข้าไปยังกลไกของบานประตูนี้ การบีบคั้นของอากาศความหนาแน่นกว่าทำให้เกิดอากาศมวลน้อย ๆ ผลักกลอนประตูที่สลักไว้
เสียงคลิกเบา ๆ ของกลไกบานประตูนี้บ่งบอกถึงปราการที่ถูกปลดออก
‘อื้ม’... “ที่นี่มันคุมกันหนาแน่นจริง ๆ” เสียงเปิดออกของประตูส่งเสียงแผ่วเบา ไม่อาจปลุกบุคคลที่กำลังหลับพริมอยู่
เงามืดที่สาดส่อง เผยให้เห็นดวงตาคมสีทองที่กำลังจรดลงไปยัง ใบหน้าสะสวยหรือเส้นผมสีขาว มันทั้งมากมายด้วยความรู้สึก หรือคำพูดที่ไม่เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง
มือแข็งแกร่งที่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบสร้อยที่สำคัญกับเขามากที่สุด... พลางวางมันบนโต๊ะข้างที่นอนอย่างแผ่วเบา
ก่อนที่เขาจะเดินออกไปด้วยความเงียบเชียบ มันทั้งเร่งรีบและรีบร้อน ไม่วายที่จะหันกลับมามองทั้งใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับหรือสร้อยที่หายไปของเขา ก่อนจะจากไปในที่สุด...
ไม่นานความสงบก็กลับมาเยือนภายในห้องพักผ่อนของเดอเลีย เสียงกลไกที่ถูกปลดปราการก่อนหน้าถูกนิ้วหนา กดฟันเฟืองเพื่อให้มันกลับมาทำงานอีกครั้ง
ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องไปยังหญิงสาว ที่ยังคงไม่ฟื้นสติขึ้นมา...
----------------------------------------------------------------------------------
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา