โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 60
ในเช้าวันถัดมา...
แก๊งตัวดีของค่ายเมืองโอเดลล์เรื่องลือชาความแสบซน ชารอนและมีฟฟ์ รวมถึงวินตันออกมากินข้าวที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเก่า แสงรำไรที่ทำให้บรรยากาศมันดูสงบและผ่อนคลายมากมายจนน่าสงสัยว่าสถานที่เดียวกันกลุ่มคนเดียวกันแต่ทว่าทำไมวันนี้ถึงมีความสุขมากกว่า
“อื้ม~” ฟุด ๆ เสียงน้ำนมเดือดที่กำลังส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ
“นายนี้เก่งนะ ไปหาแก้วโลหะที่มันทนไม้ทนมือแบบนั้นจากไหน?” ท่าทีและสายตาของชารอน ทำให้วินตันยังคงไม่รู้สึกไม่รู้สาอะไร
“ทายมาสิ” ท่าทีสบายใจและความยี่ยวดทำให้ชารอนหมดคำจะพูด
“ผมทำสิ่งประดิษฐ์นี้ให้พี่เขาเองครับ พี่ชารอนสนใจไหมครับ” ท่าทางน่ารักยามเมื่อเอียงคอเล็กน้อย ส่งสายตาสดใสใส่ชารอน มันทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำลังเต้นโลดวิ่งไปมาเลย
“ขอบคุณนะน้องมีฟฟ์ น่ารักที่สุดเลย~” ...เรียวนิ้วยามที่ขยับบีบแก้มน้อย ๆ ตุย ๆ ทำให้ขึ้นสีเล็กน้อย “น้องมีฟฟ์เก่งเรื่องสิ่งประดิษฐ์ตั้งแต่เมื่อไหร่...หื้ม?”
“ฮะ ฮะ~... พี่ชารอนสังเกตรอบตัวผมดูสิครับ” ท่าทีที่กำลังโน้มตัวลุกขึ้นจากใต้ต้นไม้เก่า การหมุนตัวอย่างสดใสร่าเริงทำให้บรรยากาศมันดูรื่นรมย์มากกว่าเก่า เสียงของอุปกรณ์และกลไกภายในกระเป๋าส่งเสียงกระทบไปมา กอปรกับกลิ่นน้ำนมหอม ๆ ที่กำลังเดือดฟุด ๆ ส่งเสียงน่ารักออกมา
ทั้งรอยยิ้มและการกระทำ ทั้งหมดมันน่ารักราวกับฟันเฟืองที่เข้าคู่กันได้อย่างดี...
ในขณะนั้นบทสนทนาที่กำลังดำเนินไป “นายว่าเธอคนนั้นน่าท้าต่อสู้ด้วยไหม?” บทสนทนาที่ดังไกล ๆ แต่ก็ใกล้มากพอที่จะทำให้ทั้งกลุ่มได้ยินได้ พลางหันไปมองยังต้นบทสนทนา
“ผมว่าอย่าเลย” ...” เธอเหมือนจะพึ่งฟื้นนะ ยังดูงง ๆ อยู่” คู่โซลเจอร์ที่พูดคุยอย่างออกรสชาติ ทั้งคู่กำลังเดินผ่านไปโดยบทสนทนากล่าวถึงหญิงสาวผมขาว...ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้
“คงงั้นมั้ง” ท่าทีหยักไหล่ไม่เอาความและเปลี่ยนบทสนทนาไป ทว่ามันก็มากพอที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของทั้งสามได้แล้ว ทำให้ทั้งหมดมองหน้ากันและรีบลุกทิ้งทุกสิ่งเอาไว้ ย่างก้าวที่เร็วไว...เพื่อที่จะวิ่งไปดู
เดอเลียตื่นแล้วและกำลังงุนงงกับสถานการณ์ข้างหน้า หญิงสาวที่แต่งตัวเรียบง่ายด้วยท่าทีที่โดดเด่นด้วยรูปลักษณ์ประกอบกับท่าทีมึนงงที่แปลกไม่เหมือนคนอื่น สายตาที่ตกตะลึงกำลังประดับไว้บนใบหน้างาม
“คุณเดอเลียคะ” ...” พี่เดอเลียครับ” ...” ไง” เสียงเรียกอันคุ้นเคยทำให้เกิดภาพที่เหมือนจะหยุดโลกใบนี้ไว้ได้ กระโปรงสีขาวสยายพลิ้วไหวไปมา หรือลูกแก้วเล็ก ๆ ที่บรรจุน้ำสีใสเล่นแสงสะท้อนสู่หลาย ๆ สายตา โซ่เส้นเล็กเส้นน้อยที่ระโยงระยางกับอุปกรณ์ส่วนตัว หรือเส้นผมที่สะบัดตามแรงขับเคลื่อน ท่ามกลางแสงไฟที่สะท้อนกับกระดิ่งหรือความนุ่มลึกในท่าทีสูงศักดิ์ ทั้งหมดเป็นอะไรที่จะตรึงใจไปอีกนาน
การโผเข้ากอดของกันและกัน เป็นอะไรที่น่าประทับใจ หลาย ๆ สายตาที่กำลังจดจ้องไปกับการพบกันอีกครั้งของแก๊งที่พึ่งเกิดขึ้นทำให้หลายคนสนใจ “ฮะ ฮะ... ฉันกลับมาแล้วค่ะทุกคน” รอยยิ้มสวยและอารมณ์ในธารสายตา...ชารอนรู้สึกได้ว่าหญิงสาวคนนี้กำลังรู้สึกดีใจจริง ๆ
“คิดถึงพี่จังเลยครับ พี่เดอเลียรู้ไหมพี่วินตันก็มาร่วมแก๊งเราแล้วนะ” ใบหน้างามและเส้นผมที่ปรกลงกดองศาลงจ้องเด็กน้อยที่เธอไม่ได้เจอมาหลายวันด้วยลักษณะที่มีส่วนสูงน้อยกว่าเธอเล็กน้อย “ฮือ?” ท่าทีฉงนใจของเธอทำให้วินตันต้องกระทำอะไรบางอย่าง
“ไง ข้าวินตัน” ...” เธอคงรู้จักฉันดีเลยแหละ” ชารอนที่เห็นท่าทีและคำพูดที่ไม่น่าคบหา ก็ใช้ศอกกระทุ้งไปที่เอวหนาเล็กน้อย “เออน่า...” วินตันตอบกลับด้วยท่าทีที่รำคาญใจ พลางเอามือเกาหัวคล้ายไม่รู้จะเริ่มต้นบทสนทนายังไง
“หลายวันหรือหลายสัปดาห์ที่พวกเราตามหาพี่ พี่วินตันก็มีบทบาทสำคัญเลยนะครับ” เจ้าเด็กที่กำลังกอดไม่ยอมปล่อยพลางกล่าวเสริมเริ่มต้นบทสนทนาที่น่าเป็นใจ “ค่ะ...นายคนนี้ช่วยเราตามหาคุณเจอ” ...” อีกทั้งยังช่วยฝึกน้องเราและฉันในการใช้สัญญาณจิตด้วย” ท่าทีเคอะเขินของชารอนแต่ก็อยากจะช่วยเหลือไอเจ้าตัวดีที่เธอพึ่งรู้จักไม่นาน
“อย่าหรี่ตาแบบนั้นสิ” ... “ข้าขอโทษ…อืม~ อะไรที่แล้วไปก็แล้ว ๆ กันโนะ~” ท่าทีที่ปัดป่ายเอาความสบายใจเข้าหาตัวเองแต่ก็ไม่ได้ทำให้เดอเลียรู้สึกโกรธเคืองอะไรเป็นพิเศษ ในทางกลับกัน...
“ฮะ ฮะ ฉันล้อเล่น มาสิ...ว่าแต่พาฉันไปหาอะไรรับประทานก่อนได้ไหม” ...” ฉันหิวมาก” เสียงโครกครากที่ดังออกมาจากท้องน้อย ๆ ของเดอเลียทำให้บรรยากาศทั้งหมดมันดีขึ้น ประกอบกับเสียงหัวเราะร่าที่เกิดขึ้น
หนึ่งด้านซ้ายมีชารอน หนึ่งด้านขวามีน้องมีฟฟ์ ด้านหลังมีวินตัน ทั้งหมดกำลังเคลื่อนไปตัวไปบริเวณแจกจ่ายอาหาร การนั่งรับประทานอาหารพร้อมกันครั้งแรก แม้เดอเลียจะโดนดุโดยชารอนเรื่องที่กินของหนักในครั้งแรกเลย แต่ก็เธอก็ไม่เอะใจอีกทั้งยังดีใจที่ชารอนเป็นห่วงเธอ
บทสนทนาที่แลกเปลี่ยนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานภายใต้ความงุนงงของเดอเลีย มีบ้างที่นายตัวดีแทรกบทสนทนาเล็กน้อยที่วินตันไม่รู้จังหวะเข้ามา แต่ก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศอึดอัดเกินไป
บทสนทนาที่พูดไปถึงการต่อสู้ที่ผ่านมาของเมืองโอเดลล์ แต่ก็เป็นเดอเลียที่เงียบไป การกล่าวแซวของชารอนที่บอกว่าวินตันเกือบตายเพราะขาดอากาศหายใจ หมอกหนา ๆ ทำให้เขาเหมือนจมน้ำเป็นเวลานานเลย
อีกทั้งความภาคภูมิใจของสิ่งประดิษฐ์ของมีฟฟ์ที่ถูกกล่าวชม ทำให้วินตันรอด
“ขอบใจอีกครั้งนะ เด็กน้อย”
ชารอนพลางพูดถึงหากมีสิ่งประดิษฐ์อะไรที่อยากให้ทดลอง สามารถเอามาให้ใช้ให้ติดตัวไว้ได้นะ
“น้องมีฟฟ์ ถ้ามีอะไรใหม่ ๆ สนใจเอามาให้พี่ใช้คนแรกได้เลยนะ” รอยยิ้มที่คลี่ไว้บนใบหน้างาม ใต้เปลือกตาที่มีสายธารสีเขียวอ่อนเป็นประกาย
เดอเลียก็นึกถึงกรณีเหตุฉุกเฉินของเธอ “พี่ก็อยากได้สิ่งประดิษฐ์เหมือนกันนะ โดยเฉพาะจากของหนู” ปลายมือที่ขยับบีบเคล้นใบหน้าเล็ก ทำให้แก้มขึ้นสีแดงเล็กน้อยจากแรงมันเขี้ยว” พี่อยากได้อุปกรณ์ที่เก็บน้ำได้เยอะแต่ไม่หนัก หรืออาจจะเป็นการทำให้ตัวเองชุ่มชื้นตลอดเวลานะ”
ในขณะที่เดอเลียพูดจบ ทั้งหมดกำลังคาดหวังถึงความปรารถนาที่กล่าวทิ้งไว้ จรดจดมองไปยังชายหนุ่มหนึ่งเดียวในโต๊ะทานอาหารท่ามกลางบรรยากาศนี้
แต่ความเงอะงะของวินตันทำให้ทุกคนอารมณ์เสีย พลางมองหน้าไปที่วินตันด้วยความไม่รู้ประสีประสาอะไรเลย โดยเฉพาะท่าทีที่กุมขมับของชารอน หรือการหรี่ตาลงเล็กน้อยของเดอเลียที่ส่งไปให้เขา
วินตันส่งสายตาว่อกแว่กออกไป สมองที่กำลังทำงานอย่างหนักกำลังอ่านบรรยากาศของโต๊ะอาหาร และ...ทำให้เขารู้ว่า “อ่อ ๆ” “ฉันอยากไอเจ้าเครื่องกรองอากาศ เผื่อฉันเจอสถานการณ์แบบนั้นอีก” สายตาเลิ่กลั่กที่ถูกเก็บไปและไหวพริบที่ฉับไว ทำให้บทสนทนามันราบเรียบกลมกลืนได้อย่างน่าสนใจ
“เครื่องกรองอากาศ?” ...” เครื่องอะไรเหรอ” เดอเลียพูดกล่าวถึงความสงสัยที่เกิดขึ้น
“พี่เดอเลียจำกระดาษกรองที่ผมเคยให้พี่ได้ไหมครับ อันนั้นคือรุ่นที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้” ...” ผมตั้งจุดประสงค์เอาไว้ว่า สิ่งประดิษฐ์นี้จะกรองเอาเศษสกปรกออกจากน้ำ”
“แต่ดูเหมือนมันจะทำงานได้ตรงกันข้ามนะครับ ฮะ ฮะ~” เสียงหัวเราะและท่าทางเกาหัวไม่อายสายตา เพิ่มความน่าเอ็นดูวให้กับเด็กน้อยเป็นอย่างมาก
“อ่อ~พี่จำได้ละ” เดอเลียตอบกลับน้องมีฟฟ์
“เสียดายที่ตอนนั้นมันเปียกอยู่แล้ว เลยไม่ได้ทดลองให้” …” แต่ก็เพราะน้องอยู่ดีที่พูดถึงเนื้อเยื่ออะไรที่ฉันก็จำไม่ได้หรอก”
“แต่จำอันที่บอกสาหร่ายเมืองโอเดลล์อร่อยแล้วก็กรองอะไรสักอย่างเนี้ยแหละ” คำพูดที่ชารอนเปิดเผยออกมาทำให้วินตันที่กำลังกินนมสดรู้สึกนั่งไม่ติดกับเก้าอี้เลย
“ห๊า~! แกจะบอกว่า...แกช่วยฉันทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เนี้ยนะ” ...ท่าทีใสซื่อของชารอน ทำให้วินตันกำลังจะเป็นบ้า
“โอ้...ว้าว เดียวข้าต้องไปตรวจข้างในเพิ่มแล้วละ...” การแสดงออกด้วยท่าทีที่เล่นใหญ่ของวินตันทำให้ภายในกลุ่มร่มรื่นด้วยอารมณ์ที่เป็นบวกมากขึ้น
แต่หารู้ไม่ว่า...
เขาก็ไปตรวจเพิ่มอย่างที่เขาพูดจริง ๆ ฮะฮะ~
------------------------------------------------------------------------------------
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา