โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
แฟนตาซี,ผจญภัย,ลึกลับ,ชาย-ชาย,สงคราม,สงคราม,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,นิยายวาย,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โชคชะตาพรากหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างไปจากเขา น้ำตาที่ไหลรินผลักดันให้เขาต้องเติบโต ออกค้นหาอดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง สู่บทสรุปการต่อสู้เพื่อกุมโชคชะตานี้ไว้เอง
ผู้แต่ง
D.seyouinz
เรื่องย่อ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายวาย ชาย x ชาย
แนว : Fantasy, Adventrue, Action, Survival, Romance, Steam-punk, Sci-fi
การหลับตาลงและตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันอันยาวนาน ไม่สามารถลบล้างความจริงยามตื่นที่ว่าคุณตาของเด็กหนุ่มคนนี้จากเขาไปแล้ว การยอมรับชะตากรรมของเขาไม่ได้หมายถึงการตกลงยินดีรับบทชีวิตที่ถูกกำหนดไว้ตรงหน้า
'แต่เป็นเขาที่จะกุมอำนาจฟันเฟืองแห่งโชคชะตานี้ไว้เอง'
การจากไปของคนสำคัญจะนำพาเขาไปสู่เรื่องราวที่เขาค้นหา อดีตที่ไม่เคยนึกถึง อดีตที่เคยทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุใดเขาจึงถูกรับเลี้ยงโดยคุณตา
ท่ามกลางโลกของผู้มีสัญญาณจิตนามว่าวาร์เชอน์ และผู้มีสติปัญญานามว่าชาว์โรล โลกของเขาถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งประดิษฐ์ของพวกชาว์โรล เทคโนโลยีเครื่องจักรไอน้ำเครื่องยนต์กลไกอันซับซ้อนที่หยิบยืมจากพลังอำนาจของอัญมณีสีดำ
เขาเดินทางอย่างโดดเดี่ยว ระหว่างทางพบกับพวกพ้องที่จริงใจร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขา เผชิญหน้ากับบทพิสูจน์อันท้าทาย สงครามอันยาวนาน ความปรารถนาในตัวตนของตนเอง บทบันทึกที่ขาดหาย
จะนำพาเขาและพวกพ้องไปสู่บทสรุปสุดท้าย
ที่ว่าจริง ๆ แล้วเขาคือใคร
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
*คำเตือน* *โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
Trigger warning, Abuse, Anxiety, Blood, BDSM, Brainwashing, Classism, Coercion, Corpse, Domestic violence, Decapitation, Gaslighting, Hostages, Murder, Mutilation, PTSD, Paranormal, Submission, Starvation, Terrorism, Torture, Violence, War
เนื้อหาที่มีความละเอียดอ่อน, การทำร้ายใช้ความรุนแรง, ความวิตกกังวล, เลือด, รสนิยมตกลงปลงใจทั้งสองฝ่าย, ล้างสมอง, การเหยียดชนชั้น ,การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับ*, ศพ, ความรุนแรงในครอบครัว, การตัดหัวประหารชีวิต, การบิดเบือนสร้างความคิดทับ, การจับเป็นตัวประกัน, ฆาตกรรม, ทำให้พิการ, ความหวาดกลัวจากเหตุสะเทือนขวัญ, ตำนาน, อำนาจเป็นฝ่ายรอง, ความหิวโหย,การก่อการร้าย, การทารุณ, การใช้ความรุนแรง, สงคราม
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
(ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.2558
บทที่ 61
ท่ามกลางการประชันกันระหว่างวาร์เชอน์ของกลุ่มโซลเจอร์ หรือเสียงละเล่นของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่กลางลานประลอง เสียงเฮสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ บอกกล่าวไว้ว่าพวกเขากำลังรู้สึกสนุกและมีส่วนร่วมในเหตุการณ์นี้อย่างไร
ทว่ากลับกันอีกด้านหนึ่ง...ภายในห้องพักสักห้องหนึ่งในเรือเหาะลำสวย
ลมหายใจเบาบางที่ถูกบรรจงบรรเลงอย่างสม่ำเสมอ หรือร่องรอยการเชือดเฉือนไปตามผนังงาม รอยฉีกขาดของอากาศและผ้าม่านที่หลุดลุ่ยทิ้งไว้ซึ่งประวัติศาสตร์อันเก่าแก่ทิ้งไว้เกลื่อนกลาดของพื้นห้องสวย เครื่องตกแต่งหรือเฟอร์นิเจอร์ล้วนถูกบาด ฟาด พังทลายเป็นบางส่วน...
เสียงฮึดฮัดที่ดังขึ้นเป็นระยะ ทำให้ทราบว่าเขากำลังฝึกฝนสัญญาณจิตของตัว ทว่ากลับไม่สามารถรีดเค้นเอาประสิทธิภาพสูงสุดที่เคยทำได้ กลับมาได้แล้ว...
อาจเป็นเพราะการบาดเจ็บในส่วนที่เป็นหัวใจ และอาวุธหลักของร่างกายเขาเอง
สายตาและความโง่งมที่แสดงออกภายในธารสายตาคม ประกายสีทองที่หม่นแสงลงถูกกลบไว้ซึ่งใต้แสงอาทิตย์ที่กำลังส่องแสง ความราบเรียบและเฉยเชยกวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไปอย่างไม่สนใจไยดี ท่าทีความโกรธเกรี้ยวที่แสดงออกมาของเขาเอง
ทำให้รู้ว่าเขากำลังอยู่ในช่วงเวลาที่สิ้นหวัง...สิ้นหวังเอามาก ๆ
คำสบถและคำหยาบที่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่เก็บเอาไว้ อาจเป็นขีดจำกัดสูงสุดที่เขาจะทนได้แล้ว เครื่องประดับที่ถูกกระชากออกจากปกคอ หรืออุปกรณ์สายรัดหนังต่าง ๆ ถูกปลดระวางและโยนมันทิ้งไว้อย่างไม่สนใจราคาที่ต้องจ่ายไปของมันเลย
“แม่งเอ๊ย” ทั้งหมดมันสร้างความสิ้นหวังให้กับเขาเป็นอย่างมาก ร่างกายที่กำลังทิ้งดิ่งลงนวมหน้านุ่มบนเตียงหรูหรา รอยขีดข่วนและเชือดเฉือนเป็นเรื่องราวที่บอกได้ดีถึงการปะทะอารมณ์หรือการฝึกซ้อมที่ไม่ถูกต้อง
ใบหน้างามที่มีบาดแผลเลวลึก พลางจรดจดจ้องออกไปไกล เพดานที่ว่างเปล่าหรือโคมไฟระย้าที่กำลังกะพริบสั่นไหว จากการถูกทำร้ายด้วยสัญญาณจิตแห่งลม
ทว่าการกระทำมากมายกลับทำให้ภายในหัวนึกถึงเรื่องราวการต่อสู้ที่พึ่งผ่านมา การก่นโทษหรือการก่นด่าต่อโชคชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง
ภาพเลือนรางที่เขาจำได้ ทั้งหมดมันเป็นของจริง
‘เจ้าเด็กนั้นมันถูกขังโดยราชินีไซเรน ไม่ผิดแน่’...แต่ปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของราชินีคืออะไร ทั้งหมดมันดูไม่ไว้ใจไปหมด เจ้าเด็กนั้นก็ดูจะเป็นเงื่อนงำบางอย่าง
‘เราจะต้องสืบหาข้อมูล...ทีหลังซะแล้ว’ สายตาและเปลือกตาหนาที่กำลังปิดลง สร้างความโง่งมและความขลาดเขลาที่กำลังดำเนินต่อไปอย่างเอือยเฉื่อย
กลับถูกขัดด้วยเสียงเล็ก ๆ อันสั่นไหวบางอย่างออกจากอกแกร่ง
ครืด~ ติ๊ง~
คริสตัลชิ้นเล็กลักษณะกลมคลึงไปด้วยเหลี่ยมมนอันงดงาม ความประณีตที่สะท้อนไปถึงความมันวาวและกรอบทองเหลืองที่ล้อมรอบกรอบเรือน ฟันเฟืองและกลไกที่ซับซ้อนประดับและตกแต่งเสมือนเข็มกลัดที่เป็นมากกว่านั้น รูปลักษณ์ที่สวยงามสูงส่ง ภายใต้สินค้าที่มีราคาแพงเกินกว่าคนธรรมดาจะครอบครองได้ ถูกมือหนาหยิบออกจากสาบเสื้อที่อกหรู
จังหวะและลักษณะที่คริสตัลแสดงออกทำให้ชอว์นึกถึงใครบางคน... ‘ถูกส่งโดยตรงมาจากองค์เหนือหัวงั้นเหรอ...’
ความเงียบที่สดับดังในห้องหม่นหมอง ใบหน้างามและลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอความสับสนที่บิดเบี้ยวดำเนินอย่างไม่ช้าไม่เร็ว
“เธอถามหาความเป็นไปของเมืองโอเดลล์เหรอ” ... ปลายมือที่สะบัดทิ้งเอาคริสตัลราคาแพงไปบนพรมสวย เรียวแขนที่ถูกยกมาปิดใบหน้า
ทั้งหมดเหมือนเขาพยายามจะพักผ่อนตนเอง พักผ่อนจากทุก ๆ อย่าง...
.
.
ไม่นานในที่สุดวันนี้ก็มาถึง...
หัวหน้าโซลเจอร์กำลังย่างก้าวอย่างมั่นใจขึ้นไปบนเวทีเรียบง่าย กล่าวอะไรบางอย่างที่ทรงพลัง “นี้ก็เกือบจะหนึ่งเดือนที่เมืองโอเดลล์ถูกโจมตีแล้ว” ... “แม้จะมีคนตายและบาดเจ็บไปบ้างแต่ภาพรวมเราก็ยังได้รับชัยชนะในศึกครั้งนี้อยู่ดี”
“ทั้งหมดต้องขอขอบคุณวาร์เชอร์ ทั้ง 7 ท่านเป็นพิเศษ และขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ร่วมกันต่อสู้นะครับ”
การประกาศถึงชัยชนะของเมืองโอเดลล์ ภายใต้เวทีที่ถูกจัดเตรียมอย่างเรียบง่าย และบรรดาผู้เกี่ยวข้องของสงครามครั้งนี้
เค้าโครงของเมืองที่สวยงาม เมืองที่นับว่าจะมีทะเลสาบอันงดงามที่สุด ทะเลสาบอันกว้างใหญ่ที่มีเหล่าสถาปัตยกรรมอันเป็นเอกลักษณ์ตั้งตระหง่านต้อนรับผู้มาเยือน เมืองแห่งสาหร่ายที่ถึงแม้จะพังทลายและแปดเปื้อนไปบ้าง
ทว่าทั้งหมดเป็นเพียงการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเท่านั้น...
“อีกทั้งขอขอบคุณทุก ๆ คน และนายโซลเจอร์ทุกท่านที่ช่วยเหลือชาวเมืองในการปรับปรุงในส่วนที่เสียหาย” ความเปลี่ยนแปลงในเมืองที่อยู่ในสายตาหัวหน้าโซลเจอร์
สีสันที่เน้นไปสีขาวและสีฟ้า เสมือนท้าทายท้องฟ้าและประกาศกร้าวถึงความเป็นได้ในมือที่เปื้อนดิน และมนุษย์นี้เองก็มีสิ่งที่สดใสมากพอ ๆ กับท้องฟ้าได้ด้วยตนเอง
เมืองโอเดลล์ไม่ใช่ที่สิ่งก่อสร้างหรือสถาปัตยกรรมที่มีมายาวนาน อาจจะเป็นทะเลสาบหรือแม่น้ำสายใหม่
“ทำให้...ถึงแม้ไม่เหมือนเดิม แต่เมืองโอเดลล์กำลังเดินไปในทิศทางที่ดี” พลางตบมือและยินดีกับทุก ๆ คน
ทั้งหมดไม่ใช่เลย ที่เป็นเมืองโอเดลล์ได้...เป็นเพราะ
“นายโซลเจอร์ทุกท่านจะได้รับสิทธิลาหยุดพิเศษ รวมถึงวาร์เชอร์ทั้ง 6 ท่านจะได้สิทธิเข้าพบองค์เหนือหัวเป็นพิเศษและพูดถึงความปรารถนาส่วนตัวได้” เรื่องน่ายินดีและน่าเคารพของการกระทำต่าง ๆ ของวาร์เชอร์ที่แข็งแกร่ง
ใบหน้ายิ้มแย้มและการคลี่ยิ้มเบาบางที่ประดับเอาไว้ในกลุ่มคนมากมายที่ยืนรายล้อมรอบเวที หลังสงครามที่กินเวลาหลายนับเดือนได้สิ้นสุดลง บ้านเล็กบ้านน้อยที่เคยเงียบเหงากลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอีกครั้ง ลานกว้างถูกตระเตรียมไว้เป็นเวทีสำหรับการประกาศข่าวสารอันสำคัญยิ่ง
เด็กและผู้ใหญ่ที่กำลังโอบอุ้มเอาไว้ ปากเล็ก ๆ ที่กำลังกัดงั่มกับลูกอมแสนหวาน ทั้งหมดแทบจะลบความเหนื่อยล้าและความทุกข์ใจของโซลเจอร์ที่ผ่านมาไปทั้งหมด
การผจญภัยและการต่อสู้ที่ทั้งลำบากยากเย็นกำลังผ่านไปแล้ว แม้บางคนจะตกเหวลึกหรือกำลังดิ้นรนบนเส้นใยที่เบาบาง ระโยงระยางสลับซับซ้อนทรมานกับความรู้สึกมากมายของตนเองก็ตาม
เสียงเฉลิมฉลองที่ดังอยู่ร่ำไร ภายใต้ฉากหลังงานเลี้ยงชาวบ้านชาวเมืองโอเดลล์ที่เริ่มกลับมาอาศัยและจัดการกับที่อยู่อาศัยที่เสียหายของตนเอง
เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งเมือง ทุกคนต่างกอดกันด้วยความยินดี น้ำตาแห่งความสุขไหลรินบนใบหน้าของผู้คนที่มาร่วมยินดี เด็กเล็กที่วิ่งเล่นรอบลานของเล่นใหม่ หรือกลไกฟันเฟืองที่กำลังถูกติดตั้ง หัวข้อสนทนาที่ถูกเปิดเอาไว้...มักจะเป็นเรื่องราวของอนาคตในเมือง การค้าขายใหม่หรือร้านค้าใหม่ในจุดใหม่ ๆ
ทั้งหมดทิ้งหัวข้อสงครามและการสูญเสียไว้ข้างหลัง ช่วงเวลาอันยากลำบากได้ผ่านพ้นไปควบคู่ไปกับดวงอาทิตย์สีทองที่จะเป็นพยานสักขีพยานสอดแสงอร่ามไปทั่วเมือง ขณะที่เสียงหัวเราะและเสียงเพียงยังคงก้องอยู่ในอากาศ
บ้านและอาคาร สถาปัตยกรรมที่เคยถูกทำลายนั้นกำลังถูกฟื้นฟูขึ้นใหม่ด้วยความรัก ความสามัคคี และความหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุดของมนุษย์ที่มือน้อย ๆ เปื้อนดินและร่างกายเปียกโชกไปด้วยหยาดฝนนี้เอง
ในขณะที่อีกหลายคนอาจจะยังไม่สามารถเดินหน้าต่อไปได้...
“เจ้าเด็ก” เสียงที่คาดว่าจะโกรธเกรี้ยวจากชอว์ทำให้บุคคลที่ถูกเรียกต้องสะดุ้งทันควัน “วันนั้นแกทำอะไร?” สายตาคาดคั้นที่ชอว์ส่งไปยังมีฟฟ์ มือหนาที่บีบรัดแขนเล็กส่งผลให้เด็กรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย
สายตาของเจ้าเด็กที่ชอว์หมายถึง กำลังมีท่าทีที่มึนงงซึ่งมันทำให้เขาเองรู้สึกสับสนเสียเอง
“ผมทำอะไรเหรอครับ?” สายตาและรอยคิ้วที่ขมวดทำให้ชอว์เกิดความรู้สึกหงุดหงิดในใจ
“วันนั้นแกทำอะไร ทำไมราชินีไซเรนมันถึงทำกับแกแบบนั้น” ท่าทีที่เปลี่ยนจากการคาดคั้นเพียงมือเดียว ทั้งสองมือบีบอัดทั้งสองแขนมากขึ้น สายตาที่จรดจ้องไปที่เจ้าเด็กน้อยพยายามคาดคั้นเอาบางสิ่งบางอย่างด้วยความสัตย์จริง
“เฮ้ย ๆ ทำไร” เสียงยียวน ในมือที่ถือแก้วทรงสวย ทว่าสิ่งที่ควรเป็นน้ำสีสวยประกายแสง ภายในกลับเป็นน้ำนมสีขาวที่มีรสชาติสตอเบอร์รี่นิดหน่อย
“แบบนั้นคงไม่ดีม้าง~” ท่าทีและเสียงที่ตอบกลับของวินตัน ทำให้ชอว์ต้องหันมาเพ่งเล็ง
เสียงที่ดังขึ้นสะดุดอารมณ์เพลง ทำให้ชารอนและเดอเลียที่กำลังพูดคุยอยู่ในอีกจุดหนึ่ง ก็พลางหยุดชะงักและสังเกตทั้ง 3 คนไปด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้นบนใบหน้า
ชอว์หันกลับมาสนใจมีฟฟ์ด้วยสายตาที่คาดเค้น ทว่าในธารสายตาของเด็กน้อยมันกลับไม่มีอะไรเลย
“เอ่อ....” ปลายนิ้วชี้น้อย ๆ ที่ยกขึ้นมาเกาใบหน้า แม้จะน่าเอ็นดูว์ในสายตาของเดอเลียและชารอน ทว่ามันกลับเสมือนการท้าทายของชอว์
แรงแขนที่สะบัดออกของชอว์ ทำให้เดอเลียและชารอนต้องตรงดิ่งเข้ามาหาด้วยความไม่พอใจ ซึ่งสวนกับชอว์ที่เดินตัดผ่านทุกคนไป ภายใต้ความไม่พอใจที่พรั้งพรูจากการกระทำที่ไม่มีเหตุผลของตัวเอง และคำถามที่ยังไร้คำตอบในตอนนี้...
----------------------------------------------------------------------------------
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นหนังสือ เป็นกำลังใจ
คอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น กดแชร์ได้เลยน๊า~
ช่องทางติดต่อ / ติดตาม
Twitter > https://twitter.com/DSeyouinz
สามารถพูดคุยได้ผ่าน #ชะตาของน้องมีฟฟ์ #สงครามผู้พิชิตโชคชะตา